Ho, het is al een hele tijd geleden sinds ik iets heb geblogd of geschreven, en voor de mensen die geen Facebook hebben maar toch nieuwsgierig zijn naar wat ik hier allemaal "uitspook": excuses voor het zo lange wachten! Ik kan jullie op dit moment wel vertellen dat ik gelukkig ben. Niet uitzinnig van vreugde en verwondering, maar ook niet "tegen de grond geslagen verdrietig". Ik ben in zo een vredige spiraal van relativering en acceptie gekomen en voel me daar echt goed bij! De Thai'en kunnen me nog altijd op mijn systeem werken hoor, zijt maar gerust, sommige mini cultuuronhebbelijkheden blijven me storen, maar die horen ook bij het onvervangbare leerproces wat ik hier doormaak, dus ik neem ze er graag bij! 

De laatste, echte grote dip die ik hier heb meegemaakt was de "Feestdagperiode". Mijn gastouders hadden erg hun best gedaan om toch een beetje Kerstsfeer in huis te brengen: wij zijn door het dorpje gereden met de pick up en hebben naast de weg een stekelig berkachtig boompje gekapt dat ons wel suitable leek voor te dienen als Kerstboom. En wat een Kerstboom het is geworden hehe, best wel kitchy scharminkel, maar ik vond het wel super dat mama dat wilde doen. Oke, dat was een leuk ding. Het Kerstcadeautje (mooie handtas) dat ik van mama heb gekregen ook, maar gewoon de hele warme, gezellige, familiale sfeer die ik met Kerstmis associëer, ontbrak. Mama kwam me dat cadeautje om 9u brengen in mijn kamer en toen ging iedereen al naar bed (zoals elke dag). Op Nieuwjaarsavond sliepen mijn ouders al om half 11, niemand ging naar buiten om vuurwerk te bekijken ... Echt heel heel vreemd en eenzaam vond ik dat, jammer gewoon. Op Oudejaar heb ik me dan maar zelf een fles wijn gepakt en heb ik met mijn Fabian en zijn familysquad geskyped. Hier was het al 12u 'snachts gepasseerd terwijl het thuis in België nog maar 6u was, dus dat was wel wat gek hehe. Maar toch heel fijn! Deed me deugd toen om wat "gezelligheid" te hebben, ook al was het maar virtueel via een schermpje. I feel the love!

Goed, tot zover de depriheden! Het is daarna alleen maar beter en gezelliger geworden en dat heb ik voor 90% te danken aan mijn zus Nam! Vòor Nieuwjaar was ze echt cri-mi-neel slechtgezind, maar echt ZO ambetant negererig dat ik wel tegen de muren kon lopen en mezelf begon op te eten vanbinnen met de vraag van wat ik toch maar fout deed! Ene keer ná Nieuwjaar kon de switch niet groter zijn. AMAI! We waren samen op de markt aan het wandelen en voor de eerste keer in anderhalve week hadden we nog eens een normale, ongedwongen, girly conversatie. Ze stelde toen spontaan voor om wat alcoholpoppers te gaan halen en die avond in de living een "little party" met ons twee te houden. Tetteren, lachen, roddelen en nog meer gieberen: IK WAS ZOOOO BLIJ! Vanaf die avond is ze echt terug ongelofelijk gezellig, spontaner en praatgraag geworden en dat doet mij super goed! In het midden van januari is mijn Belgische vriendin Kato een weekje bij ons komen wonen, op week exchange, net zoals ik 2 maanden geleden bij haar gedaan heb. En, wauw, dat was GE-WEL-DIG! De sfeer in huis was zo los, zo chill en spontaan, er werd constant gebabbeld en gelachen, het was echt fantastisch. Het was geen week van alleen Kato en mij, het was er ene van Kato, mij en NAM! We hebben samen met ma en pa uitstappen gemaakt naar PRACHTIGE natuursites in Ubon Ratchathani, we hebben met ons drietjes een zalige avond-fietstocht gemaakt tussen ons dorp en de nabijgelegen dorpjes, naar een hele mooie, in de rijstvelden gelegen rivier. (10 km, dit was de eerste keer in haar leven dat Nam "zover" en zolang gefietst had hehe!) we hebben samen Mulan gekeken, in het Engels en met ondertitelingen en ons samen kapot gelachen, Nam kon heel goed meevolgen! Als afsluiter hebben we een stiekeme "afscheidsparty" gehouden voor Kato op onze slaapkamer (in een apart huisje) met de nodige muziek en alcoholpoppers, iedereen was wel goed aangeschoten toen we uiteindelijk gingen slapen hehe :D het afscheid nemen was echt moeilijk ... We gingen Kato op de bus terug naar huis zetten en de tranen vloeiden bij ons alle 3. Nam kon niet stoppen met stilletjes te huilen, ze wist niet wat haar overkwam! Dat deed mijn hart zo samenknijpen en deed me denken aan het nakende afscheid wat ìk van haar ga moeten nemen binnen een goede 3 maanden ... Het gaat meer pijn doen dan dat ik mij kan inbeelden nu, ik krijg al een benauwende krop in mijn keel nu ik dit typ. Maar ok: daar mag ik nu nog niet aandenken!

Voor de rest is er de voorbij twee maanden zo weinig gebeurd, maar toch ook zoveel. Alles is zo normaal en leuk geworden, het voelt allemaal ondertussen zo natuurlijk en alledaags, terwijl het toch zo verdomd speciaal is. Ik hou van mijn leven hier. Ik kan het ook haten en klagen, maar gewoon het feit dat ik nu al 7 maanden deel uitmaak van een mooi, goed Thais gezin, dat ik al meer dan een halfjaar in een rijstvelddorpje woon, dat ik met die dorpelingen kan babbelen in hun dialect en dat zij dat FANTASTISCH vinden, dat mijn zus met mij praat en lacht over dingen die ze zelfs niet tegen haar beste Thaise vriendinnen kan zeggen ... Het kan me heel stil en dankbaar maken. Ik kijk heel fel uit naar mijn terugkeer naar België, omdat ik de Westerse gezelligheid en openheid mis, omdat ik mijn Fabian bij me wil hebben, hem wil kunnen vastpakken en terug TV wil kijken met mijn lieve mams en paps, maar mijn hart gaat breken als ik hier vertrek. Nogmaals: sommige dingen van de cultuur kunnen nog altijd mijn tenen doen krullen van woede en ergernis, maar ik ben het hele gedoe hier op een vreemde, verfrissende manier gaan accepteren en ja hoh, dat achterlaten en "kwijtzijn" gaat vies doen. En ik ga Nam zo missen. Ik ga haar ZO missen ... Mijn gekke, temperamentvolle Thaise zusje, mijn bron van gelach en plezier hier. 

Wat de komende drie maanden betreft, heb ik niets dan leuke gebeurtenissen in het vooruitzicht! De tijdverknoeiende kakschool is hier eind februari eindelijk gedaan, dus de vakantie kan beginnen dan! De Belgische meisjes en ik zijn er wonderbaarlijk genoeg in geslaagd om met AFS Thailand te regelen dat we samen een week op reis mogen. BAM! Een weekje naar het Zuiden van Thailand. Strandliggen (bruinen!!!), snorkelen tussen koralen, een berg beklimmen, bustour door het regenwoud ... Yes yes yes! Van 30 maart tem 6 april ben ik foetsjieee! Ik kijk er superfel naar uit. Midden maart hebben we een AFS kamp met alle studenten in Chiang Mai, een weekje dingen bezichtigen daar en gewoon iedereen nog eens terugzien! Normaal gezien was dat kamp voor deze maand, half februari, maar doordat wij met bussen langs Bangkok zouden moeten rijden tijdens ons heen- en terugreizen hebben ze het verplaatst. Bangkok is echt een heksenketel nu met al die protesten en de naderende verkiezingen (morgen) dus een absolute NO GO voor ons. Ik hoop dat dat snel opgelost geraakt! AFS Thailand is sowieso overbeschermend en die manifestaties op straat doen daar geen goed aan. Midden april is het Songkranfestival! Songkran is Thais Nieuwjaar en dan is het overal drie dagen feest en waterpret: met emmers de straat op en iedereen ondergooien! Vanaf maart begint de Thaise zomer, dus het wordt hier BLOEDHEET. Wanneer ik in mei terug naar huis vertrek gaat het hier een brandende hel zijn, dus ik ga het de eerste weken in België verdomd koud hebben hehe :D

Goed lieve Belgen, tot zover mijn update! Ik voel me gelukkig, gezond en geliefd, dus alles is heel heel goed hier. Dikke kus voor jullie allemaal! XxxX