Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
12-12-2013
Uitstapjes met de de ouders: de provincie Surin en Loei
Er is in de hele maand November letterlijk geen éen weekend geweest dat ik niets speciaals gedaan heb! Daar ben ik heel blij om. Nogmaals: van het "sociale leven" hier moet ge uw entertainement niet hebben in het weekend, want dat is er gewoonweg niet, punt aan de lijn. Alleen voor schoolprojectjes of verjaardagen zullen jongeren eventjes samenkomen en dan is het nog niet zo een spectaculair gezellige bedoeling. Dat maakt dat ik ENORM fel uitkijk naar de het terugkeren naar de Belgische gezelligheid! Ik ga mijn gastgezin wel hartverscheurend fel missen, en dat is geen overdrijving. Ik hou van mijn lieve mensen hier, dat zijn mijn mama, mijn papa en mijn zus, punt. Dus oohja, er zal hard geweend worden in mei. 15 mei, op precies te zijn. Ik heb mijn vertrekdatum gekregen! Om 5 voor 9 's ochtends, op 15 Mei, gaat mijn vliegtuig opstijgen in Bangkok, richting Helsinki, en 's avonds kom ik aan in Brussel. 'Oooh denkt ze daar nu al aan, alé nu heeft ze dan niet de tijd van haar leven daar, is ze daar niet gelukkig?' Jawel, ik ben hier heel gelukkig, ik heb hier een thuis, een echte Thaise thuis! Ik hou van mijn gezin, maar bepaalde aspecten in de Thaise cultuur zijn gewoon zò anders, zijn zo asociaal, zo weinig expressief .... dat ik met open armen terug mijn geliefde Belgische cultuur ga ingaan. En ik wil ook bij mijn Fabian zijn. Vooral dat eigenlijk ... Ja, ik wil bij mijn Fabian zijn!
Dus, mijn betoogje van hierboven was begonnen met dat ik wonderbaarlijk genoeg veel te doen gehad heb in de weekends! Het tweede weekend van November, na het trouwfeestweekend, ben ik opnieuw vreselijk vroeg op een zaterdagochtend samen met mijn ouders vertrokken naar een andere, grotere Isaanse provincie: Surin, สุรินทร์ . Niet zomaar een casual bezoekje om me de omgeving te laten zien hoor, neenee: wij zijn gaan kijken naar het jaarlijkse olifantenfestival! En dat was me wat. Na een autorit van toch ook wel dik 4 uur en wat ontbeten te hebben (stickyrice met gegrilde varkensspiesjes, on the go. Heeeerlijk vettig zo in de ochtend hehe), parkeerde we de auto ergens en wandelden we naar de arena. Dat wandelen is iets zeldzaam, Thaien zullen veeeel liever stukskes supertraag met de auto doen dan éen voet teveel uitstrekken, dus ik genoot ervan. Enorm veel bedrijvigheid en jawel, weer andere buitenlanders. Zooo zalig om eens niet de enigste te zijn hehe! Ik kon wel heel goed merken welke mensen al langer in Thailand waren -en dus de cultuur kenden- en welke op simpele vakantie ofzo waren: kleding! Het was pokkenheet, maar ik ben het al gewoon een jeans aan te doen als we naar zo een openbaar gebeuren gaan, ik denk er nog niet meer aan om een shortje/kleedje aan te doen. Andere vrouwen die daar rondliepen hadden dat wél aan of open bloesjes met lichte decolleté aanzet, en dat is voor Thaise vrouwen en ingewijden in het openbaar gewoon not done.
Na door een straat te hebben gelopen met een heleboel etenskraampjes, standjes voor drinken en kraampjes voor hoeden/zonnebrillen weet ik veel wat nog allemaal -en ambetante venten die me aanklampen omdat ik een Westerling ben en ze hun nep ivoren sieraden bij mij kwijt willen- kwamen we aan bij een heeeele grote gladiatorenarena precies, die was open en rechthoekig met tribunes waar minstens 3000 man kon zitten: klaar voor de olifantenshow! Mijn ouders en ik zaten op de eerste rij, maar het enigste (achteraf bekeken) nadeel was dat we knal in de zon zaten. Ik heb daar 3 uur van het spektakel zitten genieten, lekker in het zonnetje, maar pas achteraf kreeg ik door wat er gebeurd was: bijna top op het bot verbrand. Gezicht, voeten, bovenarmen, schouders, hals ... PIJNNNNN VERDOMME! Ondertussen is het meeste verveld en zie je er niet meer veel van, maar op mijn schouders staan twee dikke strepen van waar mijn bandjes waren. Ballen! De show was cool, beetje met het standaardcircus gehalte, maar ik heb wel iets heeeel sjiek kunnen doen: samen met nog 30 andere gekke buitenlandse volunteers vanuit het publiek naar het midden van die arena gespurt om samen te kunnen touwtrekken tegen een gigantische olifant. De olifant heeft gewonnen, ontegensprekelijk en zeer overtuigend, maar dat was wel heeeel memorabel om te doen! Daar zijn jammer genoeg wel geen foto's van, mijn pa had het te druk met zijn tegen UV beschermend parasolleke vast te houden ;)
Het 'resort' waarin we sliepen die nacht was ROTSLECHT met bedden even hard als keukentafels en een lamploze omkleedruimte naast de minuscule badkamer met onregelbare douche. Ja, ik was best wel pissed hehe! Ene keer terug thuis vroeg ik aan mijn ouders of ze hun kameraad die dat 'resort' voor ons geboekt en geregeld had, al subtiel hadden duidelijk gemaakt dat het misschien toch niet zo een mooie en verzorgde kamer was als waar ze zich aan hadden verwacht. Ooooh Inge Inge toch, DEATH AND MAYHEMMMMM moesten ze dat aan hun kameraad vertellen. 'Hoe ondankbaar en grof zou dat toch wel niet zijn?!' Dat is zo weer iets typisch Thais waarvan mijn tenen gaan krullen eh: doet toch gewoon eerlijk! Ik vroeg of ze het hem wél zouden vertellen bij een eventueel nieuw bezoek aan die provincie, maar neen hoor. Neeeeeeeen, liever liegen en rugpijn hebben en ambetant zijn door gebrek aan comfort, "because it is just for one night". Oooh, daar komt mijn Westers brein toch niet bij hoor :)
Vorig weekend, het weekend na mijn week exchange met Kato, zijn mama en ik samen met een bevriend gezin op "roadtrip" gegaan naar de verre provincie Loei, เลย. Je spreekt dat niet uit als Loei (zo hebben ze het willen 'vertalen' naar het Engels) maar als het Nederlandse woord 'lui', maar dan net iets meer keelklank wat wij in onze Westerse talen niet hebben. Loei ligt ook nog in Isaan maar is wel heeeeel hoog gelegen, het is de randprovincie met het Noorden van Thailand, en dat wil zeggen: MOUNTAINSSSS! De gelegenheid dat we naar daar gingen was een klassenreünie van mama haar middelbare school. Daar kan ik eigenlijk weinig gaan doen buiten me laten aangapen en vriendelijk lachen (zo is het wel) maar ik wou heeel graag eens een glimp opvangen van het Noordelijke Thailand! Veel meer dan slapen en in de auto zitten heb ik zaterdag niet gedaan -was vroeg in bed gekropen terwijl ik mama er op los liet karaoke'en met haar vriendinnen- maar zondag werd ik wel na een veeeel te korte nacht om kwart voor 6 's ochtends gewekt: we gingen naar de zonsopgang boven de Chiang Khan bergketen kijken. Tijdens het daar naartoe rijden heb ik toch lichte doodsangsten moeten uitstaan, want we zagen niks. NIKS ZEG IK U! Zo een dichte mist heb ik zelden of nooit meegemaakt, en die man van mama haar bevriende gezin reed nog eens supersnel. Brrr! We werden per groepjes van tien ongeveer in die camionetten met open achterbakken naar het uitkijkpunt gebracht en fuck man: KOUDDDDD en wat een hoop energieke Aziatische toeristen! Ik was de enige Westerling denk ik. Echt, minstens tweehonderd mensen die op een relatief kleine rotsachtige uitkijkpost hyperventilerend en veel te opgewekt voor dat vroege uur foto's stonden te nemen. Niet normaal! Ik liet het allemaal wat gebeuren en wachtte tot de zon boven de heuvels te voorschijnkwam. Wauw, echt super poëetisch mooi! De overdaad aan klikkende fototoestellen en iPhone geluidjes en het aftellende "1,2,3 SMILEEEEEEEEE" maakten het een pak minder romantisch maar toch,het was het wel waard! Op de autorit terug heb ik langs de weg 3 koddige mutsen gekocht:) MUTSEN IN THAILAND! Dat kon ik niet voorbij laten gaan hehe. Soeveniertjesssss!
Dank jullie wel voor het lezen schattebollen en gelieve de eventuele schrijffouten te negeren
