Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
12-12-2013
Mijn Week Exchange bij Kato: BELGIAN QUALITY TIME
Zoals jullie in het aftelkadertje hiernaast hebben kunnen lezen, ben ik van 22 november tot en met 1 december bij mijn lieve Belgische vriendin Kato geweest! Ik heb het niet op AFS Thailand en hun beperkingen van onze zelfstandigheid, maar dit is wel een van de toffe dingen die we kunnen doen op ons jaar: voor 1 tot 2 weken bij het gastgezin van onze vrienden gaan wonen! Een hele leuke kans om elkaar nog eens te zien, bij te praten en een ander deel van Thailand te zien! Dus so we did :)
Kato woont in de provincie Rayong, een heel oostelijk gelegen provincie, recht aan de zee, dus ik heb een ferme busreis mogen afleggen voor ik bij haar was! Maar liefst12 uur, echt letterlijk de klok rond, heb ik in die frisse maar wel comfortabele bus moeten zitten voor ik aankwam. Op de landkaart van Thailand ziet die afstand er niet eens zò vreselijk ver uit, het kan nog veeeel erger ... Well damn, dat bewijst toch wel dat wij in ons pietepeuterig kleine Belgenland níks gewoon zijn van afstanden eh! Maar dus, ene keer uit die bus (eerst bij het verkeerde station, vol raar kijkende Thaise mannen en ik gans zenuwachtig dus echt goed babbelen kon ik niet) werd ik uiteindelijk hartelijk verwelkomd door Kato en haar gastgezin, en na even ons thuis te hebben opgefrist en wat te hebben gegeten zijn we vertrokken naar een van DE toeristische badplaatsen in Thailand: het notoire Pattaya. En amai, ik heb het geweten dat het daar toeristisch is! Als ik uit de auto keek zag ik meer toeristen en Westerlingen dan Thaise mensen! Dat was echt vreemd voor mij! Ik werd ook helemaal niet meer zofel aangegaapt van 'OOOH WAT IS DAT' zoals ik in mijn keuterprovincietje wèl heb! Dat was echt een verademing en langs de andere kant ook weer even wennen :) we zijn dus in Pattaya geweest, maar niet dat ik daar een voét op straat gezet heb. Dat is typisch Thais: naar een dikke metropool van een wereldstad gaan, maar dan binnen blijven zitten in een hallucinant groot shoppingcentrum waar de Verwestering vanaf spat. Enfin, ik had me daar wel aan verwacht en het was fijn! We zijn schandalig lekkere cake gaan eten (chocolate fudge, hmmmm) in een commercieel tentje, ik ben mezelf (weeral) lichtjes te buiten gegaan in de Yves Rocher en we zijn de pas uitgekomen Hunger Games: catching fire gaan kijken in zo een VRESELIJK koud indoor cinemacomplex. Daar gebeurde iets waarvan ik wíst dat het ging komen, maar toch was ik nog tot in mijn hart geraakt (ècht waar) en diep onder de indruk. Voor élke film of theatervoorstelling wordt er in Thailand een eerbetoonliedje en -filmpje van de Koning afgespeeld, en ge zùlt rechtstaan om respect te betuigen. Je kon de liefde en trotsheid van de Thaise mensen bijna voélen in de lucht. In het begin zou ik dit vertoon vanaf minuut 1 simpel en kort hebben afgedaan als pure indoctrinatie. Waarom zouden mensen anders bijna blindelings zo intens en vurig houden van een man die boven hen staat en zich amper laat zien? Maar het verhaal van Kings of Kings Bhumibol gaat veel verder dat dat. Hij zit al vanaf 1946 op zijn troon en heeft zijn land en volk heel fel geholpen op het gebied van armoede en ontwikkeling. De meeste rituelen en gewoonten in Thailand ervaar ik als oud, leeg en achterhaald en sommigen zelfs inhoudloos (het uitzicht van het pakketje is hier gewoon belachelijk veel belangrijker dan wat er in zit) maar die liefde voor de Koning is oprecht, vurig en ook tèrecht. Kato en ik waren aangedaan: prachtige muziek en filmpje!
Het hele plan van onze week exchange was dat ik ook samen met Kato naar school zou gaan en so we did. Haar school is heel anders dan de mijne! "Uitwisselingsstudentenvriendelijker" zou ik het noemen. Kato heeft les zoals ik in het begin had: soms samen met een klasgroep, maar soms ook alleen. Ale nee, het is eigenlijk heel anders dan ik in het begin had, want bij Kato werkt het! Zij krijgt privéles tekenen en schilderen, en nog veel meer, en ik heb een paar lessen kunnen meevolgen en dat was echt leuk. Ik heb het ervaren als veel kwaliteitsvoller dan mijn ruraal schooltje. Bij haar dagen de leerkrachten ten minste op en geven ze les! Ze heeft ook 11 buitenlandse English teachers, allemaal heel plezante mensen. Mijn school heeft er drie, en sommigen vertrekken dan ook nog eens om te haverklap omdat er "niks in dit district te doen is". Ja no shit, Sherlock, welcome to Yasothon! Het was wel geen normale week op Kato haar school en dat maakt dat we op de woensdag, donderdag en vrijdag weer heeeel veel chilltijd hebben gehad. Het waren Thaise SPORTDAGEN, jawel. Wat houdt dat in voor een school met 3000 studenten: 1 op 30 of zelfs 40 leerlingen doet mee in een of andere competitie (de leerlingen zijn opgedeeld in 4 verschillende kleurengroepen) en de rest zit ofwel "te cheeren" en te supporteren of, en dat deden wij, gewoon rondkloten op het schoolterrein en zeveren met elkaar tot het tijd is om naar huis te gaan. Woensdag hebben we wel iets speciaals gedaan! Het was paradedag en dat maakte dat verschillende meisjes/jongens van een kleur opgetut werden op zo te showen tijdens de stoet. Wij zaten daar bij en we kregen echt een fantastisch kleed. Juist prinsessen! We hebben wel 6 uur moeten wachten in zo een kledingszaak tot de 50 studenten vòor ons klaar waren met gekleed en geshminkt te worden, maar het was het wel waard. Ik was in het begin alleen echt ongelukkig over mijn haar. Ze hadden dat zo strak met natte gel plat op mijn hoofd in een miniscuul dotje gedraaid, met een ZWART haarnetje errond en dan zo vol gouden traditionele versieringen op mijn hoofd. Uiteindelijk wende dat wel en was ik heet blij en fier dat ik dat heb mogen meemaken: oordeel vooral zelf op de foto's! (Als ik ze erop krijg, echt een gekloot met deze site)
In het laatste weekend zijn we naar een heeeel speciaal museum gegaan: Arts in Paradise in Pattaya! Dat was zo een coole fotoplek waar er allemaal 3D schilderijen op de muur stonden en ge zo een heel sjiek, interactief beeld kreeg! Jullie weten ook allemaal dat Aziaten zot zijn op foto's dus jep, dat was echt een paradijs voor hun! Er staan heel veel foto's op Facebook, heb een albumpje gemaakt, maar ik zal ook hier proberen foto's op te zetten :) na dat museumbezoek zijn we gaan eten bij een heeeel mooi en leuk outdoor seafood restaurant, knal aan de zee. Dat eten kon praktisch niet verser en was dan ook heerlijk! Iedereen zat onder een gigantische tent en dàcht er zelfs nog niet aan om even over dat prachtige strandje met lichtblauwe zee te wandelen. Zoooo typisch Thais he, met hun bruinheidsfobie, maar dat maakt dat Kato en ik het fijn voor ons alleen hadden om even te wandelen en pootje te baden. Zondag, de laatste dag, zijn we nog eventjes naar het shoppingcentrum gegaan in Rayoong en hebben we Mister Donut en The Body Shop geplunderd. Profiteren nu we nog konden eh! :)
De week was heel leuk en ik ben enorm blij dat mijn Belgische maatje en ik nog eens GOED hebben kunnen bijpraten, maar de laatste dagen werd dat een beetje overschaduwd door de zichtbaar toenemende en voelbare spanning die er tussen ons (mij) en Kato haar gastfamilie ontstond. Ik weet niet wat ik heb fout gedaan, maar ik merkte dat we allebei enorm zenuwen van elkaar kregen. Vooral het zusje, uiteindelijk was ze super vijandig geworden en heeft ze ons genegeerd tijdens de laatste 2-3 dagen. Zij hadden net die Thaise tickskes waar ik zenuwen van krijg en waarschijnlijk babbelde ik gewoon net iets t� hectisch en veel met Kato waar zij bijwaren en werd dat op den duur teveel. Achja, so'll be it! Die spanningen bij hun thuis zijn samen met mij verdwenen op zondagavond 1 december. Gelukkig maar! Zou me schuldig gevoeld hebben moest Kato er door mij problemen aan hebben overgehouden. Het afscheid van elkaar was toch met lichte traantjes maar ook met de belofte dat zij een weekje naar mij komt binnenkort! Van hoogsttoeristische stadprovincie naar landelijk rijstveld dorp zonder WiFi: dat gaat ook nog een verhaal worden!
