Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
08-09-2013
Het Arrival Camp in Bangkok: leuke momentjes
Toen ik dik twee maanden geleden aankwam in Bangkok, heb ik samen met alle andere AFS-studenten een inleidend Arrival Camp gehad in een mooi en fancy hotel. Ik voelde me toen over het algemeen rotslecht, omdat ik toen de befaamde 'WHAT THE HELL HEB IK TOCH GEDAAN'-klap had gekregen. Daardoor had ik ook niet veel goesting om uitgebreid verslag te doen over het kamp, ik wou alleen maar huilen en ambetant doen hehe. Gelukkig had mijn superlieve roommate Kato een heel lief en geduldig luisterend oor. Moest je dit toevallig lezen meid: nog een keer een hele dikke merci! Ondanks de 'depriheden' daar, heb ik toen echt wel mooie, leuke en grappige momenten meegemaakt met de Belgische meisjes, die nu ik er gelukkig en kalm op kan terugkijken, hele leuke herinneringen zijn geworden!
Uiteraard hebben we toen op het kamp heel veel introducerende workshops gedaan, van taalspelletjes tot typische Thaise situaties neerzetten in sketches. Vanaf dag twee of drie werden we ingedeeld in 4 grote groepen, per regio: Bangkok/Central, The South, The North en Isaan. Alle workshops waren voor zover ik me kon herinneren best wel plezant en nuttig, alle vrijwilligers en returnees deden heel goed hun best om ons zo goed mogelijk voor te bereiden op de naderende cultuurshock. Daar was toen in de verste verte nog geen sprake van, omdat we 5 dagen opgesloten zaten in het enorm luxueuze en Westerse hotel, het was toen alleen nog maar de 'KAK, ik ben voor 11 maanden weg van alles en iedereen vertrouwd'-shock. Het klinkt misschien heel raar om te zeggen, maar ik heb nu de indruk dat ik toen ik nog thuis was in België echt geen fatsoenlijk besef had van waar ik aan begon. We hadden thuis op de voorbereidende AFS-kampen zó veel uitleg gekregen over de cultuurshock, het lege eenzame gevoel wat ons allemaal sowieso ging bekruipen, de taalbarrière, the awkwardness die er in het begin ging zijn op school/in ons gastgezin .... Uiteindelijk kregen we volgens mij allemaal een beetje het gevoel van 'jaja, ondertussen weten we het wel' maar HOHOOOO, ik wist van niks. Ik kon het me niet inbeelden dat ik de eerste maanden verdrietig ging zijn of heimwee zou hebben, 'omdat alles toch zo nieuw en leuk en anders is'. Shit man, had ik me even fel vergist toen! Nu, twee maanden later, weet ik veel beter. Ik begrijp nu echt wat de oude AFS-studenten bedoelden met ups and downs. Op goede momenten kan ik me niet inbeelden dat ik me een paar dagen daarvoor ongelukkig voelde, en op de dieptepunten net omgekeerd. Wat een emoties allemaal!! Gelukkig dat nu eindelijk de goede momenten zwaar de bovenhand aan het nemen zijn, en die deprimomentjes beperkt zijn tot een paar eenzame, emotionele uurtjes.
Goed, back to the story. Op onze laatste volledige dag in het hotel kregen we een opdracht van de begeleiders: steek met een groep een act voor de talentenshow in elkaar. Uitleg: die talentenshow ging diezelfde avond plaatsvinden in de Ballrooms van het hotel. Daar gingen wij, de studenten, samen dineren met onze advisors. Dat zijn belangrijke contactpersonen die meestal verbonden zijn met onze school, we gingen hen die avond voor het eerst ontmoeten. De groepjes die samen gingen werken waren heel snel en zonder al te veel woorden gevormd: land per land. Wij waren met 7 Belgische meisjes en we kregen niet echt de meest lumineuze ideeën ... We wisten gewoon echt niet wat we moesten doen en we hadden ook geen idee of de begeleiders zwaar aan 'de kwaliteit' van onze act zouden tillen of niet. We vonden dat het toch iets met België te maken moest hebben, dus wilden we met een beetje show het volkslied gaan zingen. Toen kwamen we, toch wel redelijk beschaamd, tot de constatatie dat niemand van ons 7 het volkslied fatsoenlijk kende hehe. Ohh wat voelen we ons toch allemaal een trotse Belg! We hadden niet meer genoeg tijd of goesting om de tekst te leren, en toen namen we samen de beslissing om een liedje te brengen van ..................... K3. Wij hebben voor een gigantische zaal het liedje 'Alle kleuren!' van K3 gebracht en pas achteraf drong tegoei door wat we nu eigenlijk gedaan hadden hohoooo. We hadden het liedje en het simpele, quite spastische dansje al lachend en gieberend voorbereid op onze kamer, maar kregen echt wel een shock toen we die Ballroom binnenkwamen ......
Vanuit de eetkamers van het hotel, gingen alle studenten in rij, allemaal zenuwachtig en verwachtingsvol naar the Ballrooms, twee verdiepingen hoger. Toen besefte ik 'shit, wij gaan HIER een liedje van fucking K3 moeten brengen'. Onze advisors en coördinators hadden een erehaag voor ons gemaakt, terwijl ze allemaal rozen en andere prachtige bloemen vasthielden. Er werden 100-en foto's van ons gemaakt en die balzaal zag er schitterend uit. Zo vreselijk mooi versierde tafels, tapijten, schilderijen, overal bloemen en kaarsen, 200 volwassen Thaise mensen op hun allerbest gekleed ...... En wij hadden het lef om dan een liedje van K3 te gaan brengen hohoooo we schaamden ons al voor we eraan begonnen! Vooraleer our moment of shame zou komen, werden we allemaal één voor één op het podium geroepen, om onze advisor voor het eerst te ontmoeten. Iedereen kreeg een roos en bloemenkrans en ging samen op de foto. Vervolgens gingen we samen met 3-4 groepjes aan een grote, ronde tafel zitten om kennis te maken én overheerlijk te eten. Niemand had het gedurende het kamp echt op het eten van het hotel, maar die avond hadden de koks extra hun best gedaan. Heerlijk eten!
De begeleiders hadden in de inleidende speeches onze advisors en overige gasten al warm gemaakt voor de talentenshow. We realiseerden meer en meer dat het écht wel een big thing was en ik kreeg kleine hysterische lachbuien als ik dacht aan wat ging komen! Na de eerste groep, waarvan ik me niks meer herinner door de zenuwen, werden 'the lovely girls from Belgiuuuuuummm!' op het podium geroepen. Met een fatalistisch gevoel van 'oke, we doen het gewoon! Wie kent ons hier?!' liepen we naar het podium. Om ons er op voorhand een beetje uit te naaien, werd mij de microfoon in de handen geduwd om voor alle mensen - toch meer dan 300 man oh god - te vertellen dat 'dit vrolijke Belgische liedje over wereldvrede gaat en dat dat wel mooi bij de AFS-organisatie past' :) en toen hebben we gedaan wat we moesten doen: gezongen en gedanst alsof we terug 10 jaar waren en ohhh, we hebben gelachen en het was best geweldig! De Thaise returnees deden hun best om het dansje mee te doen en dat was wel fijn hehe! Sofie en ik hadden de mirco tot ons genomen en zo in een kring met de rest gedanst. Dat is door minstens 20 camera's, langs elke mogelijke hoek gefilmd, dus dat zal sowieso wel ooit terug zijn weg vinden naar ons leven hehe. Na ons volgden de Duitsers met hun nationale volkslied, wat ze niet echt enthousiast brachten, en de Italianen met de Maccarena, dus we waren niet de enigste die de boel een beetje onderschat hadden.
