Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
05-09-2013
Het AFS-kamp in Khonkaen: decadente baby's
Wel, zoals jullie in een van mijn vorige berichtjes konden lezen, ben ik de voorbije 4-5 dagen in de provincie Khonkaen verbleven voor het Cultural Orientation Camp. Kleine richtlijn voor wat ge u hierbij in eerste instantie moet voorstellen: BAN HET CHIRO/SCOUTS IDEE. De AFS-kampen in België waren heel gezellig, in plaatselijke chirolokalen in rustige dorpjes, ver van de grote stad gelegen. De Thaien pakken het toch een beetje anders aan hoor ...We verbleven in het KOSA Hotel te Khonkaen (Google het allemaal maar eens), midden in het centrum, op anderhalve kilometer van het grootste shoppingcentrum-complex ooit, Central Plaza, en tegenover ons hotel bevond zich een ander, 'meer bescheiden' winkelcentrum. Als ik dat zo mag zeggen, want dat was nog altijd groter dan Shopping 1 in Genk. Ik sliep samen met mijn Belgisch maatje San-Yin (haar mama heeft iets met Chinese namen, moest ge u de vraag stellen) op een mooie, luxueuze tweepersoonskamer en alle activiteiten die we deden, vonden plaats in de veel te sjieke (en verrekt koude, dankzij die rotte airco) meetingrooms.
'Woooh, sjiek hotel, fijne luxe, bij het winkelcentrum in de buurt, 's avonds stappen in de grote stad, gezellig ... ' schiet er nu misschien door jullie hoofd. Wel, nee. Echt niet. San-Yin en ik zijn de oudste van het hele gezelschap, wij zijn 18 en de jongste zijn de Duitse studenten, meestal nog maar 15. De Italianen, Russen, Noren en nog wat andere kleine groepjes nationaliteiten zwerven er zowat tussenin. In totaal zijn we met een stuk of 33 jaar- of semesterstudenten die in Isaan verblijven. Twee weken op voorhand hadden we thuis een brief gekregen met de planning en het adres van het hotel ... Ene keer fatsoenlijk aangekomen blijkt dat we in een compleet ander hotel zaten en dat de planning ook helemaal was omgegooid. Ik moest echt letterlijk achter de vrijwilligers aanlopen om te vragen of ze alstublieft naar mijne pa wilden bellen om te zeggen dat we ergens volledig anders zaten, en hij me 3 uur vroegen dan gezegd zou moeten oppikken. Ikzelf wou der niet aan beginnen, want zoiets vrij cruciaal in het Engels uitleggen aan menne pa zag ik niet echt zitten. Maar kom, alles is uiteindelijk wel in orde gekomen. De eerste dag waren het vooral veel inleidende gesprekken en veel té ambetante, kinderachtige energizers (dit was elke dag en excuseer, maar het zit gewoon niet in me om om 8u 's ochtends gelijk een spast mee te zingen en te dansen op een liedje dat over een kakkerlak gaat, sorry AFS Thailand). Éne keer, oke goed, daarvoor kan ik me nog net genoeg Ketnet-vreugde in het hart halen, maar 85 keer, voor élke pietluttige activiteit, gaat er gewoon los over. San-Yin en ik hebben die eeuwig smilende Thaise vrijwilligers van het AFS hoofdkantoor soms zoooo uitgelachen ... Oke oke, dat is niet mooi, maar zélfs bij preken uitdelen een vastgeroeste glimlach van 'foei foei kleine kindertjes' op uw gezicht hebben?! Kom op eh. Dat brengt me bij de titel van mijn bericht: we werden behandeld als decadente baby's. Decadent omdat we in een sjiek hotel zaten en we, als we de stad ingingen, altijd met de bus verplaatst werden ipv gewoon te wandelen, niet zo tof. Baby's omdat we zófel beschermd en beperkt werden in ons doen en laten. De eerste dag moesten we een contract ondertekenen van geen alcohol te drinken, noch te roken, laat staan drugs te gebruiken of het hotel te verlaten zonder expliciete toestemming en begeleiding. Serieus: als San-Yin en ik nog maar naar de voordeur van de lobby wandelden om even buiten te gaan zitten, ocharme op de drempel, vlogen er al minstens 3 vrijwilligers op ons af van 'BPAI - NAI?! Where are you going?! DON'T GET OUT OF THE HOTEL!' joeng joeng, dan krijgt ge toch gewoon goesting om 'rebels' te doen, gewoon puur door het 'fuck the system'-gevoel wat daardoor wordt opgewekt. Een andere zaag-constante was het dreigen om de 'curfew time' te vervroegen. Doordat die dagplanningen veranderd waren en het voor sommige studenten niet echt duidelijk was op welk uur ze nu waar moesten zijn, kwamen er altijd wel een paar niet echt optijd. Dat is blijkbaar een redelijk gevoelig punt want éen van de hoofdvrijwilligsters begon dan rechtstreeks te memmen dat ze onze 'bedtijd' zou vervroegen van 10 uur naar half 10 .... Facepalm! Gezelligheid ten top in het KOSA Hotel.
Die constante controle, dreigementen en ja gewoon het gezaag, zorgden er samen voor dat we terecht niet echt veel goesting hadden om onze ziel en ons hart bloot te leggen aan de vrijwilligers. Er waren groepsgesprekken waardat we over onze problemen konden vertellen, tegen elkaar en tegen de begeleidende 'camp moms'. Dat zijn vriendelijke, oudere dames die al lang actief zijn bij AFS, die zeer zeker naar onze problemen willen luisteren, maar echt helpen gaat gewoon niet. De taalbarrière, verwachtingen en culturele ingesteldheid is gewoon té verschillend. In mijn groep werd er veel op tafel gegooid , veel gepraat, raad gegegeven en gevraagd, maar dan vooral onderling tussen de studenten zelf. De enigste dingen dat de vrijwilligers zeiden waren in de aard van 'oh, that's not good' en 'yes, yes, I understand', terwijl ik dat zéer lichte reacties vind voor de dingen en problemen die ik heb gehoord. Qua advies geven zijn ze allemaal veel te voorzichtig, alsof ze bang hebben dingen 'te direct' - oh beware bewaaaare - in ons gezicht te zeggen. Zal ook wel een cultuurding zijn zeker ... In onze praatgroep hielden ze praktisch hun mond, zodat wij elkáar advies konden geven. Dat was wel een heel goed iets, want zo kwamen we er achter dat we eigenlijk allemaal met dezelfde ongemakkelijkheden en probleempjes te maken hebben. Bijna niemand heeft een echt sociaal leven na school, en ook iedereen heeft wat problemen met het goed aanleren van de Thaise taal, omdat de Thaise mensen willen da wij hen Engels leren of hun Engels verbeteren ... Er waren veel momenten van herkenning, en het besef dat ik het écht getroffen heb met mijn gastgezin is nog een beetje feller doorgedrongen! In San-Yin haar praatgroep was het minder: de -soms echt wel ferm serieuze!- problemen van de studenten met hun familie, advisor, school ... werden soms zó weggewoven en van tafel geveegd dat iedereen eigenlijk dichtklapte en niks meer tegen de AFS Staff wilde of durfde zeggen. 'It will be OK, you just have to adjust yourself' was de verbloemde versie van volgende boodschap: het is niet de Thaise mensen hun schuld, wel de uwe. Pas u maar aan. Oke, in sommige gevallen zal onze mindset zich nog wat moeten aanpassen, zeer zeker, maar een gaststudent die altijd compleet alléen thuis zit en als babysit voor zijn 3-jarige zusje dient, kan toch niet echt de bedoeling zijn he?
OKE! GOED. Tot zover mijn geklaag en gezaag over de begeleiding en hun gecontroleer - vergeef me - afgezien van dit bevreemdende gevoel, was het kamp echt wel geslaagd. Misschien niet het 'culturele oriëntatie' aspect, maar wel in de hereniging van een hele groep vrienden die ongelooflijk blij waren dat ze elkaar nog eens terug zagen! Ik en San-Yin hebben ons 3 dagen lang kapót gelachen met lekker droge, eindelijk nog eens sarcastische humor. Op een bepaald moment lagen we allebei met buikpijn en tranen van het lachen op de grond in onze kamer, en dat was echt een geweldig gevoel van herkenning! Ik kan het niet na vertellen, het is allemaal veel te droge, situatiegebonden humor. De laatste avond gingen we met ons twee een Thaise massage bestellen op de 3e verdieping (die trouwens alleen maar met de trap te bereiken was! Geen verdieping 3 of 13 waar we met de lift naar toe konden ... Superstition!). Daar zaten zeker tien jonge vrouwen binnen, compleet verveeld en ambetant qua uitstraling, te fel geshmink ... Er komt een Thaise man naar ons toe, uiteraard met zijn breedste glimlach, maar met enorm bloeddoorlopen ogen. Die was zo begaaid als het maar kon zijn! 'You want Thai massage?! You want two lady?! - psychotische glimlach -' johhhh, dat was supereng en -grappig achteraf! Na veel handen-en-voeten uitleg hebben we toch kunnen duidelijk maken wat we wilden, maar echt waar, die deed ons net voelen alsof we twee prostituees 'bestelden' ... Heel bevreemdend. Uiteindelijk kwamen er twee forse Thaise vrouwen van middelbare leeftijd naar onze kamer, en die waren zichtbaar héel verbaasd dat er een jong, blond meisje de deur opendeed hehe. Wij dachten van 'yepppp, we gaan ons hier een uurke chill neerleggen en waarschijnlijk in slaap sukkelen' niks ook niet haha! Wat een krachtmassage, we waren net de lappen poppen van die twee madammen ... Maar enfin, goed was het wel! We hebben de mogenlijkheid om een Massage Course te gaan volgen in Bangkok of Ayutthaya, waarschijnlijk in een schoolvakantie verder in het jaar, zodat we dat zelf ook kunnen. Dat lijkt ons wel iets! :) een heel ander extra activiteit die we extra kunnen doen, langs de gewone, verplichte AFS-kampen, is een Meditation Course. Dat houdt in om 10 dagen in een tempel te gaan wonen en te leven volgens de -enorm- strikte regels van de monniken en nonnen, om te leren mediteren en ons verder te verdiepen in het Boeddhisme. Dit is dan hoogstwaarschijnlijk alleen, zonder andere AFS studenten. Ik weet niet of ik dit ga doen, lijkt me nogal intimiderend én confronterend, maar wel heel sjiek! We shall see ....
Naast de praatsessies, oppervlakkige Thaise taalspelletjes en leuke freetime, zijn we ook, wonder boven wonder, uit ons hotel geweest! Dat was tijdens het Arrival Camp in Bangkok niet het geval, dus we waren allemaal aangenaam verrast. Weliswaar onder begeleiding, natuurlijk, maar we hebben toch iets van de stad Khonkaen gezien. We hebben een mooie, grote tempel bezocht en daar ook de nodige foto's gemaakt. We zijn naar een groot meer geweest, en naar Aziatische gewoonte ook weer enorm veel foto's gemaakt. Dat is echt iets waar ik me soms lichtjes aan kan ergeren: bij elke futiliteit of iets of wat specialere gebeurtenis, moeten er foto's gemaakt worden. De tweede dag van ons kamp gingen we cultuurklassen volgen in Kaen Nakhon Wittayalai School. Oke, dat was plezant, en San-Yin en ik hebben goed gelachen met de tradionele Isaanse dansen (een Afrikaanse stammenritueel-dans is er niks tegen). We hebben ook de basic moves van Thaibox geleerd, maar het stomme was dat niemand sportkleding ofzo bijhad, we wisten van niks. Op het einde van de dag werd dan alle leerkrachten, nadat hun functie en belang al 23 keer was vernoemd, gevraagd of ze naar voor wouden komen, ze kregen dan een of ander souvenierke en er moest een foto van elke overhandiging genomen worden. We waren die dag bijna even lang bezig met die formele Thaise gewoontes en spastische energizers als we met die cultuurklassen bezig waren. Judge yourself.
Van opstap gaan was er, voor ons al vrij vanzelfsprekend, natuurlijk geen sprake, maar we zijn toch twee avonden 'iets gaan doen' met de groep (en begeleiders, duh). We zijn maar Central Plaza geweest, dat hallicunant grote winkelcomplex, waar we vrij (HUURAY!) mochten rondlopen en konden gaan eten. 'S avonds zouden we dan samen, initieel gezellig, terugwandelen naar het hotel. Samen met twee Russische meisjes, een Duitse kerel, een jongen van de Domenicaanse Republiek en dan nog ne Zwitser, zijn we samen in een Italiaans restaurantje (met Thaien als chefs, het klopte toch niet helemaal) pizza gaan eten. Dat was echt een leuk 'AFS' gevoel! Lekker sociaal en gezellig praten over vanalles en nog wat, over elkaars landen en taal zeveren en lachen ... Iedereen is trouwens gebiologeerd door het Nederlands! Als San-Yin en ik met elkaar praatten, keek iedereen altijd heel geïnteresseerd om te kijken of ze iets verstonden. De Duitsers vinden het sjiek omdat het op Duits lijkt -natuurlich-, de anderen vinden dat het op mix lijkt van Engels, Frans en Duits en echt waar, de Russen vonden dat het een beetje op hun taal leek hehe, grappig! :) toen we allemaal voorbeeldig optijd op de afgesproken plaats aankwamen -de begeleiders hadden ons maar 23 keer verteld dat we op tijd moesten komen OF ANDERSSSS - keek iedereen fel uit naar de wandeling terug naar het hotel, omdat we al de hele tijd met de bus aan het moven waren, dat is niet zo tof. Ik beelde me er iets bij in als tijdens de Buitenlandse Reis in Rome in het 6e, de avondwandelingen waren daar altijd super gezellig. .......... BUMMER . We moesten, zoals het héle kamp al als we eens een voet buiten het hotel zetten, ons opdelen in 4 door de begeleiders gekozen groepen. Ik overdrijf niet: in GANZEPAS EN IN DE RIJ moesten we dan zo, met begeleiders tussen de afzonderlijke groepen in, op hoog tempo terugwandelen naar het hotel. Ik voelde me een soldaat man, zo een asociale en ongezellige bedoeling. De avond daarna volgde een enorm groot lichtpunt: we gingen naar het STEAKHOUSE. Ik heb het volgens mij nog niet echt expliciet vermeld, maar in mijn familie eten ze dus geen rundsvlees he. God damn, wat mis ik biefstuk ... En fritten natuurlijk ook, maar het gemis naar een saignant gebakken biefstuk is toch net iets groter. Het steakhouse was een Americain Stylish buffetrestaurant, en we mochten zoveel teruggaan als we wilden. En dat hebben ze geweten miljaar! Mijn biefstuk was niet saignant gebakken, enfin, ge kon dat niet kiezen want dat werd door dat bakpersoneel aan de lopende band op zo een bakplaat gegooid, niet echt appetijtelijk, maar kom: HET WAS VERREKT LEKKER. Eindelijk, steak en ander fatsoenlijk gebakken vlees. Oh man ik heb gegeten gelijk een kanibaal, dat was mijn 'once in an exchangeyear' chance om nog eens lekker vettig en Westers te eten. En hoe ik ervan genoten heb hehe!
Mijn, over het algemeen bekeken toch wel plezante kamp, was redelijk fel in mineur geëindigd, doordat mijn GSM besloot om de laatste ochtend tijdens het ontbijt de geest te geven. Al mijn nummers en muziek weg, en erger nog: al de foto's die ik tot nu toe heb genomen zijn ook weg. Gelukkig heb ik er wel al op facebook gezet en doorgestuurd naar ma en pa! :) ik had hier thuis ook een reserve GSM liggen, in case of emergency -dank u welllll lieve schat voor me die toch nog last minute mee te geven!- dus alles is nu wel weer bereikbaar enzo.
Goed schatjes, dank u voor het lezen van dit halve boek en tot de volgende! Dikke kus, Inge/Ings/Ing/อิง
