Een jaar in de rurale streken van Isaan Van begin juli 2013 tot en met mei 2014 ga ik, Inge Bleyweert, in een Thais gastgezin leven. Deze jaaruitwisseling maak ik met de internationaal bekende organisatie AFS. Ook al laat ik met pijn in het hart mijn dierbaren voor een tijdje achter in het België, ik hoop dat ik terugkom met bakken levenservaring en avonturen die me mijn hele leven gaan bijblijven! Veel leesplezier - xxx X xxx -
Voila, ik ben eens alleen thuis. Papa zit voor 3 dagen in Nakhon Ratchassima (verre provincie) voor het werk, mama zit in Donkendjaai district voor patiënten te verzorgen en Nam zit in het dorp hierlangs om een huiswerk project met een vriendin te maken. Ing is dus eens een avondje alleen thuis = Beyoncé haar CD in de radio en die blog nog eens bijwerken! :) ik zit al de hele dag met mijn neus in dat 'Thai for Beginners' boekje, dus het nu ff chilltime. Ik hoop dat jullie allemaal de titel van dit bericht tegoei kunnen zien, inclusief het Thaise schrift! :) (de eigenaar van een of ander privénummer haalt het in zijn hoofd om me te bellen ... Gek volk. Wie nu nog niet doorheeft dat ik niet meer in België zit, amai.)
Ik heb in mijn vorige berichtjes al dikwijls laten vallen dat ik een geweldig gastgezin heb, maar ik heb dat altijd (onbewust) redelijk op de achtergrond gehouden. In dit bericht wil ik jullie meer vertellen over mijn lieve gastfamilie en hoe het hier thuis zoal aan toegaat. Er is de afgelopen anderhalve week niet zo veel speciaals gebeurd op gebied van nieuwe plaatsen zien, maar wel op het gebied van mijn emotie: ik voel me gelukkig, gerust en thuis. Het heeft bijna twee maanden geduurd, maar ik kan eindelijk zeggen dat de leuke en leerrijke momenten de bovenhand aan het nemen zijn, en dat die droevige 'wat doe ik hier toch'-momenten sterk verminderen. Yeah, let's do this! De hoofdreden daarvoor is natuurlijk dat ik me hier thuis begin te voelen, maar de suuuuperlieve steun en gewone berichtjes van en met mijn engeltjes thuis hebben er ook alles mee te maken. Mama, papa, Dana, Thierry, Jill, Linde, Lana, Fre, Jana, Loredana, Donnie, Zoozy, Fred en natuurlijk FABIAN: dank u dank u dank u welllll allemaal schatjes! Xxx
'Ing, can you please chop the kitchen?' vroeg mama Rut me eens op een avond. What?! Ze bedoelde dus 'chop the chicken'. 'Ing, I will go to party of the death'. ARAI-NA!? Ze zocht dus naar het woord 'funeral', hoh daar hebben we om gelachen achteraf!! Laat mij u voorstellen: Mrs. Kanyarat Petcharat, bijnaam Rut, mijn ongelooflijk lieve en warme gastmama. Ze is 50 jaar, weegt 7 kilo minder als mij en ze is al heel haar leven verpleegster in het Khaem Khuaen Kaeow Hospital, en miljaar dat heb ik geweten. Bij de minste zucht die ik uit of over mijn buik wrijf na het eten met een iets of wat pijnlijk gezicht, komt ze af met magische pilletjes (echt wel) die werken tegen elke soort van maag- of darmkramp. Ik ben tot nu toe ene keer ziek geweest, en dat was omdat ik het niet kon laten een halve fles 7even Up-frisdrank binnen te spelen tijdens het pikante eten. MAAAAAGKRAMPEN! God dat had ik nog nooit gevoeld. Mama had me vanalle pilletjes gegeven en me getroost, zelfs 's nachts bij me in bed komen liggen omdat ik bleef kermen en huilen van de pijn. Toen had ze me echt in shock gebracht door net hetzelfde te doen als mama Sien vroeger thuis deed om me op zo een moment te kalmeren: over mij voorhoofd wrijven, me sussen en troosten en mijn pop (voor de ingewijden: Poppesien, jawel ze is mee) tussen mijn schouder en kin steken. HOHOOOO ik wist niet waar ik het had: dat kan toch niet?! Er bestaat dus toch zoiets als universele moederliefde-gebaren .... Ze zorgt dus echt wel heel goed voor me. Ik help haar elke dag in de keuken, en zo leer ik de Thaise en Isaanse keuken heel goed kennen. Ik heb haar zwaar geïmpressioneerd met mijn snijtechnieken! Wie had dat gedacht hehe. Ze neemt me mee naar andere dorpjes om speciale, traditionele Thaise dingetjes te laten zien en jawel: ze knuffelt en kust mij. Ik moet nog maar een zakdoek vastnemen of eens snikken en ze komt naar me toe met open armen om te vragen wat er met me scheelt. Voor ik vertrok, was ik bang dat als ik verdrietig was, mijn Thaise gastfamilie daar geen raad mee zou weten. Ho ik heb geluk! Ze zien me natuurlijk veel liever gelukkig en lachend, maar als ik verdrietig ben hebben ze daar alle begrip voor. Gisteren wist mama me nog te vertellen: 'Ing, I admire you and your boyfriend. You are away for long time, already 2 months, and you still love him so very very very much. You two are very strong! I love to see' (sic). Na Skypesessies met Fa heb ik nog al de neiging om rond te huppelen en te smilen en te stralen, dus zelfs zij weten het hehe! Mama kan trouwens heel goed Engels. Zoals ik beter word met mijn Thais, wordt zij beter met haar Engels. Echt sjiek!
'Ing, I love and protect you like reality daughter! I show you Yasothon and Ubon and i will show you more, sea and mountain!'. Lieve mensen: Mr. Wittaya Petcharat. Mijn gastpapa kan misschien niet geweldig goed Engels praten, hij kan heel goed duidelijk maken wat hij wil zeggen! Zoals Frederik mij eens vertelde, en vele onder jullie zullen zijn mening delen, vindt hij dat mijn gastpa maar op een 'stijve hark' lijkt op foto. Inderdaad, dat lijkt zo, maar dat is iets typisch Thais. Mijn pa heeft hier een hele hooggeplaatste job en moet daarom ook veel op zakenreis naar Bangkok en andere grote provincies. Niet dat hij dat zo graag doet, hij heeft thuis liever wat chilltime om Thaibox (ja, bij mij viel de link ook pas hier) en voetbal te kijken, samen te eten en gewoon ja, familie dingen. Door die hooggeplaatste job moet hij zo harkerig en weinig expressief op foto's staan, dat wordt volgens mij een beetje verwacht. Buiten het werk, thuis, is hij een hele grappige, warme man die graag babbelt en uitleg vraagt over hoe de dingen er bij ons in Europa aan toegaam. Blijkbaar hebben ze hier ook 'last van' het tienermoeder-fenomeen, en toen vroeg hij uitleg hoe we dat in Europa en België oplossen hehe. 'BIRTH CONTROL!' was het eerste wat in me op kwam om te zeggen. Zo van die 'luchtige dingetjes' vraagt hij me dan! Het is fijn om over serieuze dingen te kunnen communiceren, het is alleen niet altijd gemakkelijk om een serieus antwoord te vinden hehe. Mama is zoals jullie volgens mij al weten overtuigd boeddhistisch (papa heel wat minder hehe) en gaat elk weekend braaf naar de tempel om 'to make merit', daar heb ik nog altijd geen goed Nederlands werkwoord voor gevonden ... Ja bidden en respect betuigen voor Boeddha en de monniken, en ook dikwijls koken voor de monikken én het volk van het dorp. Dat is echt wel een sjieke bedoeling op zondag (soms ga ik mee): meer dan tweehonderd man boeddhistische verzen horen chanten en allemaal tegelijk zien 'kraai'-en voor de monniken en de Boeddhabeelden ... Een kraay -denk ik- is een religieuze buiging waarin ge op uw knieen zit -ALTIJD in de tempel, vergeet het maar om hier een stoel te vinden- en met handen in waai-houding -duimen tegen de lippen en vingertoppen op ooghoogte, soms ook hoger, hangt er vanaf- drie keer vooroverbuigt en de grond raakt. Wauw, gekke zin. Er is op zondagen en religieuze feesten ook eten voorzien voor iedereen, en dat door het volk zelf! Iedereen kookt thuis iets, veel of weinig kiest die persoon zelf, en pakt dat mee naar de tempel zodat iedereen, ook de armere mensen, genoeg kan eten, menselijk contact kan hebben en kan mediteren/bidden. Mooi! Dat is nog zoiets: in België hebt ge 'wijken' van ongeveer allemaal dezelfde 'stand'. Ge hebt de dikke sjieke huizen bij de Molenvijver bijvoorbeeld en de 'armere' achterwijken in de cités (mensen van de cités, vergeef me deze veralgemening, ik wil alleen ff een punt maken). Die onderlinge scheiding hebt ge hier NIET. Wij wonen hier in een prachtig huis met alle luxe en comfort die je nodig hebt (ik heb bv. mijn eigen badkamer) zoals airco en muggenramen, maar twee huizen verder hebben ze amper een fatsoenlijke waterkraan die niet lekt en geem deuren ... Dat was wel fel om te zien de eerste keer dat ik he dorp fatsoenlijk zag ...
'Ing, I have to tell you something! One of the ladyboy in my school, he love my boyfriend!! I don't like it!'. Met deze legendarische zin werd mij duidelijk gemaakt dat Thaise schoolmeisjes niet alleen schrik moeten hebben van vrouwelijke concurrentie, maar ook van mannelijke! Mijn klas-, leeftijd- en kamergenote: Ms. Chatsuda Petcharat, beter gekend als Look Naam of gewoon Nam. Nam is een typisch Thais meisje met een iets of wat verlegen en stille persoonlijkheid bij mensen die ze nog niet goed kent, maar bij haar vrienden ratelt ze er op los in Isaan! Er zijn vele dagen geweest dat ze enorm stil tegen me was en amper een woord zei, en dat was niet goed voor mijn gemoedsrust, ik wist niet goed wat ik moest doen. Ma en pa zeiden me 'not to worry', maar buh, als gastzus .... Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen! :) Nam heeft gewoon veel aan haar hoofd voor school en het unief waar ze volgend jaar naartoe wil, dus het is wel te begrijpen dat ze wat stiller is. Gisteren hebben we onze eerste echte girlstalk-evening gehad en dat deed echt goed: gewoon beetje lachen, zeveren en klagen over vrouwendingen hehe! Grote zus Saiy is ondertussen terug vertrokken naar Bangkok voor anderhalve maand, en ik mis mijn Thais evenbeeld wel. Ondanks de taalbarierre begrijpen we elkaar echt heel heeeel goed!
Het is ondertussen al half 10 's avonds dus lieve mensjes, ik ga hier afronden en seffes gaan slapen. Weet dat de taal zijn mysteries begint te onthullen, zelfs het tonensysteem begint -ergens in de verte- logische vormen aan te nemen. Nam heeft me gisteren heeel veel sneaky dingen over de Thaise jongerencultuur en onze school verteld. Mijn school is een verhaal apart, waar ik nog wel eens een lang bericht aan wil spenderen de komende weken. Ge kunt het u gewoon niet voorstellen! Mensen die, zoals ik een maand geleden, nog in de illusie leven dat ik bruiner ben geworden: neeeee. Mijn armen beginnen een lichte getinte kleur te vertonen, maar that's it. Alé, ik weet het eigenlijk niet. Ik zie er gezond uit maar bleek, maar mss komt dat wel omdat iedereen hier -obviously- die bruin getinte Aziatische huid heeft. En het erge is dat ze dat niet willen?! Meisjes van mijn klas met een hele mooie huid vroegen aan mij welke whitening lotion ik gebruik om mijn vel zo licht te houden hahahah komaan ... Toen riep een van de meisjes door de klas: 'NO! Ing is white original' heheh joeng joeng. Die witheidsobsessie maakt dus dat ge hier nét de tegenovergestelde make-upfail als in België tegenkomt. In België komt ge soms té oranje/bruine gezichten tegen met witte armen en hals, hier is het net het omgekeerde! Ziekelijk wit bepoederd gezicht (nog met roze blush op de wangen om er 'gezond uit te zien' heheh) met een mooi bruin lichaam. Hai haiiii toch, als dat maar goedkomt met mijn tanningambitions ... Ik ben de spicyness van het eten trouwens gewoon! :) Thai-spicy kan ik ondertussen goed smaken en verdragen, maar Isaan-spicy nog lang niet. Ze overdrijven hier echt met de chilli hehe, maar kom, waarschijnlijk leer ik dat ook wel te appreciëren!
Zo lieve Belgen, dat was het voor nu! Dikke kus, Inge xxxxx
