Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
25-08-2016
De zonnevrouw
In den beginne was de vrouw de zon.
Oorspronkelijk was de vrouw de zon
Was zij een authentiek persoon
Maar nu is de vrouw de maan
en leeft zij in afhankelijkheid van een ander
En is zij slechts de weerschijn
van het licht van een ander
Zodat haar gelaat ziekelijk bleek is.
Nu moeten wij onze verborgen zon herwinnen
Laten wij onze verborgen zon tonen
Laten wij onze natuurlijke gaven herontdekken
Reicho Hiratsuka
De zonnevrouw is een ander soort vrouw dan de latere maangodin. De maan als vrouwelijk bestempelen is namelijk een uitvinding van het patriachaat. Een zachte, ontvankelijke en volgzame vrouw is immers veel minder bedreigend dan een passionele, assertieve en initiatief nemende vrouw. Een zonnevrouw is een vrouw die het juk van dominantie heeft afgeworpen en haar eigen weg volgt. Een zonnevrouw zijn betekend niet dat je mannelijk bent of zelf de dominante rol gaat overnemen. Neen, het betekend dat je jouw speciale wijze van vrouw zijn, voluit, onbeschaamd en zelfverzekerd leeft.
Het opwekken van de vrouwelijke energie in een tijd die klaar is voor deze hergeboorte , in zowel man als vrouw, is een thema dat me nauw aan het hart ligt.
En de strijd waar de vrouwelijke energie doorheen is gegaan is ook een eigen innerlijke worsteling geweest. De machteloosheid in mijn eigen leven voelde niet enkel als persoonlijk aan maar weerspiegelde ook iets collectief in de vrouwelijke energie.
Als kind voelde ik al een sterk temperament in me, een passie, een kracht, soms een drift. Door opvoeding, school en in relatie met mannen die nog in een sterke onbalans leefde werd deze kracht in de kiem gesmoord. Ik werd namelijk geacht lief en volgzaam te zijn en het vuur in mezelf werd als niet gepast aanzien. Stempels dat de zon (kracht) mannelijk zou zijn en de maan ( enkel zichtbaar door het licht van de zon) vrouwelijk helpen er ook helemaal niet aan. Als we dan toch de hemellichamen als mannelijk of vrouwelijk willen bestempelen kan ik me eerder vinden in de stelling dat de aarde onze moeder is en de hemel onze vader. Wanneer we naar de aarde kijken zien we dat alles hier groeit en tot leven komt. En wanneer we steeds dieper in haar afdalen komen we tot haar kern, een gigantische bron van vuur! Ik heb altijd een sterke drang naar onafhankelijkheid in mezelf gevoeld met een verlangen naar waarheid die niet aan de oppervlakte blijft maar dieper doordringt in de raadselen van het bestaan, in het mysterie van het zijn. Doorheen de geschiedenis is de waarheid rond de vrouwelijke energie zo misvormd, zo onderdrukt en weggestopt dat ook in deze huidige tijd een vrouw met passie nog steeds misbegrepen wordt.
Vandaag is het tijd voor de wedergeboorte van de vrouwelijke energie. Het is tijd om contact te maken met onze eigen innerlijke bron van vuur dat zich diep in de buik van ons menselijk lichaam bevind. In de centrum van je buik ligt de bron van je passie en je verlangens. Het onderdrukken van deze passie of het niet ernstig nemen van deze gevoelens kan veel mis doen gaan....kijk maar eens naar de huidige staat van onze moeder!
Want wanneer je,je hartstocht een verbod oplegt kunnen deze een eigen leven beginnen leiden, ongecontroleerd en zelfs destructief. In oorsprong is de vrouwelijke energie, de levensenergie die zetelt niet in je hoofd, niet in je hart maar in de buik. Het is een deel van jou als lichamelijk wezen, als man, als vrouw, als aards mens. Het is tijd vrede te sluiten met het vuur, vrede te sluiten dat je mens bent en er JA tegen zeggen! Voel de zuiverheid, voel de drang naar voelen, beleven en ervaren....de spontane stroom van het leven zelf.
Het is natuurlijk zo dat deze enorme kracht gekanaliseerd dient te worden, door de liefde en de mildheid van het hart. En ook de wijsheid van het hoofd heeft zijn steentje bij te dragen: helder nadenken kan helpen je passie en kracht op evenwichtige wijze vorm te geven.
Maar de buik is de bedding van het hoofd en het hart die onontbeerlijk is om tot een doorleefde spiritualiteit te komen.
Deze vorm van geaarde en diep menselijke spiritualiteit is wat deze tijd nodig heeft. Je hogere en je lagere zelf worden één en het heilig huwelijk wordt in jezelf voltrokken wanneer hoofd, hart en buik in harmonie zijn met elkaar. Het mannelijke en vrouwelijke in onszelf in een perfecte samenwerking of de hemel op aarde!
Van de struiken leren om in het voorjaar te vernieuwen
Van de bladeren leren in de herfst om los te laten
Van de storm hartstocht leren
Van de regen leren te vervloeien
Van de aarde leren ontvankelijk te zijn
Van de maan leren te veranderen
Van de sterren leren één onder velen te zijn
Van de jaargetijden leren dat het leven telkens opnieuw begint
Ute Lautendorf
Het leven beweegt en vloeit constant over, net zoals in de natuur, in verschillende seizoenen. Soms geeft het ons een nieuw begin zoals de lente, soms tegenslagen als een bittere winter, soms de passie van de zomer.
Vertrouwen dat alles op je weg komt, goed is, en dat er effectief voor je gezorgd wordt is een belangrijke maar niet altijd gemakkelijke stap naar persoonlijke groei.
Je kunt het gevoel hebben dat je vertrouwen niet beloond wordt. Dat er geen tegemoetkoming is naar je behoeften of je wensen of zelfs dat je spirituele reis moeilijker is dan die van een ander. In deze westerse maatschappij waarin het christelijk geloof, of je nu geloofd of niet, diepe conditioneringen heeft nagelaten, leeft er in velen nog steeds de gedachte dat "God straft". Een soort meedogenloos typje hoog in de de wolken die streng toekijkt naar elk miniscule foutje dat we maken. Om ons dan te bestraffen door hier een hele hoop miserie op ons dak te gooien. Als we de momenten in het leven waarin het ons schijnbaar niet voor de wind gaat als straf aanzien zorgt dit er vaak voor dat we er met de pakken bij gaan neer zitten.
Het universum verzorgd en je vertrouwen wordt ruimschoots vergoedt maar je moet handelen in vertrouwen, niet wachten in vertrouwen.
De uitdagingen of moeilijke situaties in het leven zijn er niet om je vertrouwen, besluiten of moed te testen. Het zijn de noodzakelijke stappen op je pad op weg naar heelheid. Wanneer het vertrouwen in jezelf groeit, wanneer je weet en voelt dat je op de juiste plaats en op de juiste moment in het leven staat ga je altijd de antwoorden krijgen die je zoekt die je weer naar de volgende stap brengen. Maar wanneer je het vertrouwen verliest, verlies je ook zo de verbinding met het vertrouwen dat je verder doet stappen. Het gevoel van vast zitten is niet anders dan jij dat het vertrouwen in jezelf en het universum heeft verloren.
Vertrouwen dat het universum je in je behoeften gaat voorzien zonder dat je zelf actie neemt is in hetzelfde geloven dat kerst ooit op dezelfde dag als Pasen gaat vallen. Daarom is het heel belangrijk om jezelf af te vragen wat je wilt bereiken in je leven. Wat wil je doen, wat wil je aantrekken?
Wil je vreugde in je leven? Wil je liefde? Wil je mensen helpen? Wil je een healer of een leraar zijn? Focus!
Het universum zal aan elke intentie voldoen waar jij zelf volledig achter staat, waar je wezen in zit en je passie. Dat je doet branden van verlangen en je doet bewegen om steeds verder te stappen.
De spirituele reis mag dan niet altijd glad lijken te verlopen, maar wanneer je erop vertrouwd dat naar waar je verlangt je gegeven zal worden op de meest perfecte manier en dat je altijd begeleidt wordt op je pad, zal je ruimschoots beloond worden. Volg elke gelegenheid die je gegeven wordt en vertrouw erop dat alles perfect is. Zie de wonderen in je leven ontvouwen. Neem de mensen die in je leven komen niet als vanzelfsprekend....zij zijn je spiegels en je leraars. Zoek en kijk hoe de tekenen van het universum zich aan jou ontvouwen terwijl je stapt in vertrouwen...en ontdek de vreugde in het co-creatorschap!
Het leven overkomt je niet maar reageert op je. Deze stelling beweerd dus dat alles wat in je leven gebeurd een reflectie is van hoe jij je vanbinnen voelt en vooral dénkt.
X aantal tijd geleden zou ik nogal opstandig gereageerd hebben moest iemand me dit vertellen want dat zou betekenen dat ik voor alle nare gebeurtenissen in mijn leven zelf verantwoordelijk geweest zou zijn. Nu besef ik dat het ook zo was en is. We zijn meesters van onze eigen gedachten en wat in onze materiële wereld manifesteert is niet meer of minder dan wat we zelf gecreëerd hebben. Alles wat je denkt manifesteert zich vroeg of laat in je uiterlijke wereld. Iets wat wetenschappelijk ondersteund wordt in de kwantumfysica. Het is dus van essentieel belang dat men zich bewust wordt van de eigen gedachten.
Een voorbeeldje: Als kind zag ik de wereld als een heel beangstigende plaats, een plaats waarin ik niet werd begrepen en mijn medemens enkel de intentie had om mij te kwetsen. De wet van de aantrekkingskracht kent het verschil niet tussen wat wij als goed of slecht bestempelen dus zodoende trok ik situaties en mensen aan die deze gedachte bevestigden. Zo krijg je natuurlijk iets van... zie je wel! Wat ik dacht was juist! Dus gaan we er nog meer geloof en energie in steken waardoor we een eigen visieuze cirkel creëeren met manifestaties die steeds krachtiger en sterker in onze werkelijkheid binnen komen.
Wanneer we in eerste instantie bewust worden van onze gedachten merken we op dat deze stem meestal niet zo lief is en vaak heel degenererend is. Deze stem reageert vanuit angst, herinneringen of het verleden, verwachtingen of de toekomst, waarden en normen die we in de loop van tijd ons eigen hebben gemaakt. Het jezelf eigen maken van het leven in het NU is dus ook van essentieel belang. Jezelf bevrijden van de illusie van het verleden en uit de slachtoffer/dader rol stappen.
Het denken dat voorkomt uit onze hersenen kan je zien als een heel vernuftige computer. Het mooie aan een computer is dat je deze ook kunt herprogrammeren. En eigenlijk met heel simpele trucjes, je hoeft daar echt geen I.T-specialist voor te zijn.
De steeds continue ratelende stem van je gedachten die zinnetjes als,
- ik ben niet goed genoeg
- ik ben niet mooi genoeg
- ik ben niet slim genoeg
- iedereen is tegen me
- het gaat toch niet lukken
- ik ben het niet waard
- enz....
opzegt, kan je transformeren of herprogrammeren met in het begin en heel frequent mantra's op te zeggen zoals:
- ik ben mooi
- ik ben liefde
- ik ben liefde waard
- ik ben succesvol
- ik ben gezond
- ik ben krachtig
- of wat ook maar goed voelt in het uiten naar je zelf graag zien
Wanneer je dit begint te doen kan dit eerst als heel erg gemaakt aanvoelen, dat komt omdat de hersenen het nog niet geloven. Hier zit hem net het trucje, je kunt je hersenen doen geloven wat je maar wil. Dus naarmate je dit steeds meer en meer doet gaat de grijze massa het als een waarheid aanzien. En het is ook waar want je bént liefde en je bént mooi....ieder van ons :)
En je gaat dit voelen, het wordt je eigen en zo ga je ook die energie beginnen uitstralen. Het is die positieve energie waarop het universum gaat reageren. Je gaat merken dat er steeds minder conflicten in je wereld gaan zijn. Je gaat merken dat er nieuwe mensen in je leven komen die trillen op je eigen energie. Je gaat merken dat alles rustiger wordt en liefdevoller. Want wie je bent vanbinnen gaat zich altijd uiten naar buiten. Hoe, wanneer, in welke vorm? Dat is altijd de verassing! Daar komt dan weer vertrouwen bij kijken...maar dat is weer iets voor een verder hoofdstuk.
Er is een boeddhistisch gezegde: Verander de wereld, begin met jezelf. Meer waarheid kan één zin niet bevatten...
Voor wie interesse heeft in kwantumfysica of wat ik noem "de vereniging van wetenschap en spiritualiteit" is er ook een link die je leidt naar een zeer boeiende documentaire. Namaste xx
Er zijn mensen voor wie het spirituele leven een liefdesaffaire moet zijn. Reizigers op het mystieke pad van liefde. Een zoeker om de connectie met het goddelijke te hervinden, steeds dieper zoekend in zichzelf, in de geheime kamers van zijn hart. De plaats waar geliefde en minnaar zich in extase verenigen.
Deze gepassioneerde affaire van de ziel waarin we het goddelijke liefhebben (of het universum, of welke naam goed voelt er aan te geven) en tevens ook diep bemind worden is één van de grootste mysteries van de mens. Een geheim reeds lang bekend in het soefisme die de minnaars van God werden genoemd maar een pad die zonder de stempel van soefi door steeds meer zoekenden wordt bewandeld.
Stap voor stap lopen we op het pad van liefde, totdat we uiteindelijk door liefde in liefde worden meegevoerd. Er is geen weg terug wanneer we door het universum naar het universum worden gebracht, alleen een steeds dieper wordende liefdesaffaire. Het is de meest oudste reis van scheiding naar vereniging. De reis van ons eigen zelf naar een staat van één zijn met Al-dat-is.
Liefde is de meest invloedrijke kracht dat in het universum aanwezig kan zijn. Een kracht die in ieder van ons huist. Maar deze liefde moet gewekt worden en het hart moet geactiveerd worden zodat we die oorspronkelijke passie weer leren kennen.
Hij die zichzelf kent, kent God. Het wijst naar het hele mysterie van zelfkennis, van naar binnen gaan en je ware aard leren kennen. Niet wie je dénkt te zijn maar je werkelijke zelf. Want de weg naar liefde gaat altijd naar binnen, een geleidelijk proces van zelfontdekking. Het is het pad dat je brengt in het licht van bewust-zijn naar de kern van wie je bent. En het is voor de zoeker de meest moeilijke en moedige reis die te nemen valt waarin hij zich afkeert van de uiterlijke wereld van illusie naar de levende werkelijkheid van het hart.
Het is een reis van onthulling en een pijnlijk proces van het achterlaten van ons illusionaire zelf, het ego. Een reis waarin je moet sterven voor je sterft. Want voordat je een staat van innerlijke eenheid kunt ervaren moet al het oude worden opgeofferd. Het ego moet verbranden en verteren door het vuur van Goddelijke liefde.
Onlangs heb ik volgende metafoor nog gebruikt: Het lichaam is een tempel zeggen we wel eens, dus laten we onszelf eens zien als een huis. En naarmate we opgroeien krijgen we heel wat te verwerken. Een hele boel conditioneringen, het niet mogen zijn van onszelf, gekwetst worden, opvoeding, maatschappij, relaties.....noem maar op. In dit leven en in vele levens daarvoor.... En om onszelf te beschermen zijn we stelselmatig de deuren en ramen beginnen sluiten en de gordijnen beginnen dicht doen. En dat gebeurd zo geleidelijk dat we er ons niet van bewust zijn dat we onszelf in het donker hebben gezet. Tot het punt dat het zo donker is dat we ons afvragen waar we in hemelsnaam zijn, wie ben ik? Maar het is donker dus we zien niets en dat betekend dat we een gordijn moeten open trekken. En het licht komt binnen. Dat licht in de kamer van je zelf is heel confronterend, het laat je zien wat er in dat deel van je leven is gebeurd. Het laat zien wat je jezelf hebt aangedaan. En in eerste instantie is dat licht heel pijnlijk. Het doet verdorie pijn aan de ogen maar tegelijkertijd voel je ook de warmte van de zon die binnen komt en het doet je verlangen om die zon op je huid te voelen en de wind en het leven binnen te laten, dus zet je ook het raam open. Hierdoor kan alle oude muffe lucht naar buiten en komt er frisse nieuwe wind naar binnen. Je kunt weer ademen, de kamer is verlicht. Dan besef je dat er héél wat ruimtes zijn in je huis die wel wat licht kunnen gebruiken omdat ze al zo lang in het donker zitten. En ondanks dat je weet dat je weer eerst een beetje moet sterven voor je het zonlicht voelt wordt de drang naar het gevoel wat achter dat sterven ligt zo groot dat je alle kamers open begint te trekken en alle ramen begint open te zetten. Want dat is wat het goddelijke licht doet, het opent je ogen, het laat je weer ademen en steeds dieper verlangen naar je werkelijke zelf dat all-is.
Liefde is een vuur en zij die door dit vuur gaan laten sprankeltjes van licht na <3
Kwetsbaarheid wordt bewust of onbewust vaak geassocieerd met een teken van zwakte. Als we onze emoties tonen en al zeker als er tranen bij komen kijken, worden we (of denken we) als zwak aanzien.
Maar wat is emotionele kwetsbaarheid dan wel? Kwetsbaarheid is wanneer iemand zich volledig overgeeft aan het lief en leed in het geven en ontvangen van liefde.
Het is als het ware jezelf openbreken, jezelf vanachter de sloten en muren tonen wie je bent. Het is het vinden en delen van je authentieke zelf.
Angst is wat er voor gezorgd heeft dat we ons verschuilen in de schijnbaar veilige haven van Onkwetsbaarheid. Angst voor het onbekende, angst om wéér gekwetst te worden, afgewezen, gemanipuleerd of gebruikt te worden. Zo beginnen we stelselmatig, vaak al vanuit ons kind zijn, muren rond ons te bouwen en leven we in de zelf gecreëerde illusie dat we achter die muren veilig zijn en alles onder controle hebben. Maar zonder emotionele kwetsbaarheid worden al onze gevoelens als het ware in wacht gezet als een tikkende tijdbom. Op die manier beschadigen we niet enkel onszelf maar ook potentieel goede relaties. Want we kunnen ons misschien schijnbaar beschermen tegen de bitterheid van het leven maar tevens missen we ook zo de zoetheid en de passie dat het leven ons te bieden heeft.
Het tonen van ons authentieke zelf is niet iets wat van de ene op de andere dag gebeurd met een "Kijk eens, hier ben ik"! Het is een stap voor stap proces, een soort ontdekkingstocht in jezelf naar jezelf. In de grond van ons wezen komen we allereerst terug in contact met het eerste archetype: Het innerlijke kind. In de grond is geen toevallige woordkeuze want een goede gronding of aarding zorgt er voor dat we ons veilig voelen in onszelf.
Het innerlijke kind geeft ons de mogelijkheid onze emoties als veilig te zien, te aanvaarden en in een vrijheid, zonder schaamte of oordeel, naar boven te laten komen. Hierdoor hervindt je in jezelf weer het kijken naar de wereld als een kind. Waardoor deze niet meer als een angstige plaats aanschouwt wordt maar als iets om te ontdekken.
Ik denk dat ieder van ons wel het gevoel kent nadat we een gigantische lach of huilbui hebben gehad. We kunnen dat gevoel niet beter omschrijven dan het ervaren van een leegte. Zeker als we eens goed gehuild hebben voelen we ons daarna vaak op of leeg. Het is die leegte dat ruimte maakt voor genezing, om alles weer te kunnen relativeren en door te gaan. Het geeft het kortstondig gevoel van vrijheid, vrij van ballast. De kern van ons wezen.
Lachen is een emotie dat sociaal heel aanvaardbaar is en (gelukkig) iets dat we graag delen. Onze tranen daarentegen verstoppen we vaak, ook voor onszelf, omwille van de conditionering dat het een uiting van zwakheid zou zijn maar ook omdat het water dat uit onze ogen vloeit juist de meest intiemste expressie is van ons kwetsbare zelf.
Kwetsbaar, het woord op zich klinkt al helemaal niet stoer. Eerder fragiel en breekbaar. Ik ben het hier niet mee eens. We zijn allemaal mens, we hebben allemaal onze emoties en gevoelens. Het is wat ons verbind.
Waarom zouden we alleen maar onze blije emoties mogen laten zien en waarom schamen we ons wanneer we de tranen achter onze ogen voelen branden?
We kunnen vaak komedie spelen als het over een glimlach gaat maar de meeste onder ons zijn nu niet zo'n goede acteurs om op commando te beginnen wenen. Tranen zijn écht, dat voel je als je in aanwezigheid bent bij iemand die begint te huilen. Het raakt je hart!
Emotionele kwetsbaarheid is niet zwak. Er is niets mooiers dan je ware zelf in de wereld zetten. Het is een weg die nodig is om weer in je kracht te staan, een krijger van het licht! We hebben allemaal een diep verlangen naar waarachtig gezien te worden maar het is aan onszelf om ons te tonen...
Ik was ondertussen al heel wat weken vruchteloos op zoek naar een Tibetaanse klankschaal. Via webshops keuze genoeg maar ik had toch zoiets in me dat ik het liever in het echt wou aanvoelen, nochtans dat de wet van de aantrekkingskracht ook via de pc werkt.
Geen idee waarom ik het zo graag wou hebben maar ik kan het niet anders omschrijven dan een diepe honger.
Ondertussen heb ik al geleerd om naar de stem van mijn intuïtie te luisteren en die zij me te wachten op vandaag. Weeral een lesje in geduld hebben!
Ik had namelijk beloofd aan mijn dochter vandaag een uitstapje naar Antwerpen te doen en ondanks dat ik geen enkele winkel op het net vond vertrouwde ik er maar op dat het wel op mijn weg zou komen. En wat dacht je? Na nog geen honderd meter gestapt te hebben uit de welbekende voetgangerstunnel, keek ik even nonchalant naar links en zag daar een "singing bell" in de vitrine blinken.
Ik moest het nog niet aanraken, ik moest zijn geluid nog niet horen om te weten welke bij mij hoorde en wat was ik gelukkig! Synchroniciteit....is zo geweldig!
Mijn blijdschap was blijkbaar in die mate zichtbaar dat de verkoopster zeker vier keer in een kwartier tijd heeft gezegd dat ze nog nooit iemand zo vreugdevol had gezien omwille van een klankschaal. Spontaan heeft ze me tien euro korting gegeven, mochten de kinderen een kussentje kiezen en kreeg ik er gratis nog een slagstok bovenop. Vreugde....het kan wonderlijke dingen doen! En dan heb ik het niet (volledig) over de korting ;)
Vreugde, humor, lachen staat altijd gelijk met de waarheid en de waarheid staat altijd gelijk aan spirituele groei. Een stelling die ik gelezen heb in "Waarom God lacht" van Deepak Chopra gaat als volgt: eenvoudig gezegd is HaHa verwant met Aha, het geluid dat we maken als we ons bewust worden van de waarheid. De waarheid kan enorm bevrijdend werken maar wordt vaak met verdriet ervaart. Of alleszins in de illusie van verdriet ervaart.
Heb je ooit het moment ervaart dat je, in een bepaalde situatie met de nodige innerlijke drama, uit dat verhaal of die illusie kon stappen om er vanop een afstand, nuchter en zonder emotie naar te kijken? Dat is het moment dat je de waarheid kunt zien en voelen.
En ben je in dat moment van de waarheid al eens spontaan beginnen te lachen omdat je achter het drama de humor er van in zag? Die lach, de lach dat komt vanuit je diepste zelf, de lach verscholen in de wijsheid na de waarheid, is wat ik noem: De Goddelijke lach...
Zo verbind je, je aan vreugde.
De momenten van kortstondig geluk, de momenten dat je in lachen wil uitbarsten of dat je zonder enige verklaarbare reden moet glimlachen zijn een glimp van de waarheid. Kortstondig is het doek opgegaan en ervaar je wat achter de illusie ligt. Na verloop van tijd, naarmate hoe lichter we onze rugzak maken, ga je steeds meer deze momenten van vreugde ervaren. En in plaats van uitzondering worden ze norm. Het is de beste manier om vast te stellen dat je groeit naar het bewust-zijn van de Goddelijke energie die vreugde is.
Alleen zijn en eenzaamheid zijn twee begrippen die vaak ten onrechte met elkaar in verband worden gebracht. In deze maatschappij leeft namelijk nog de diepe conditionering dat een mens niet gemaakt is om alleen te zijn. En alleenstaanden worden vaak als een beetje zielig bekeken.
Hoewel het gevoel van eenzaam zijn vaak niets te maken heeft met de wel of niet aanwezigheid van een partner.
Als ik naar mijn eigen pad kijk was ik vaak eenzamer op de momenten toen ik juist wél in een relatie zat.
We kunnen bv. ook aanwezig zijn op een feest met honderden mensen rond ons en ons toch ontzettend alleen voelen of rondlopen in een stad met enkel het rauwe gevoel van verlatenheid in ons.
De grote vraag rond eenzaamheid is, waar komt deze diepgewortelde emotie vandaan? En zou het misschien niet zijn dat we onszelf en de connectie met het goddelijke zodanig zijn kwijt geraakt dat eenzaamheid net het gevoel is dat je de kans geeft deze terug te vinden?
Velen die nu alleen zijn geloven dat ze een partner moeten vinden. Een soulmate of tweelingziel die hun volledig gaat maken. Ook dit is een conditionering. We leven in een tijd waarin velen van ons nu juist de uitdaging aangeboden krijgen om alleen te zijn. En sommige onder ons kiezen en zoeken nu ook juist de staat van eenzaamheid op. Dit solitaire pad kan soms moeilijk zijn en zelfs soms onnatuurlijk aanvoelen maar mits juist begrepen kan het je ongelooflijk grote sprongen doen maken naar een steeds groter bewustzijn. Dit speciaal en nobel streven naar Goddelijke eenzaamheid betekend simpelweg dat je gekozen hebt voor een tijd om aan jezelf te werken, om zelfliefde te bereiken.
Tijdens dit proces van innerlijke groei kunnen zich allerlei heftige emoties aandienen. Heftig, omdat je ze in het alleen zijn juist heel intens voelt en soms komen ze ook op de meest ongelegen momenten. Ik zie mezelf nog in de winkel lopen waarbij ik uit het niets een huilbui nauwelijks kon onderdrukken om dan, eindelijk de veilige haven van de auto bereikt, als een klein kind (en daar zit het hem juist) achter het stuur te zitten wenen. Naarmate je groeit in emotionele openheid is de kans groot dat een aantal stereotype ervaringen zich aandienen. Verdriet, woede, berouw en eenzaamheid. Het alleen zijn geeft je de moeilijke maar zo mooie kans deze emoties te transformeren naar een tintelend gevoel van geluk, naar een innerlijke kracht die niet uit woede komt maar uit een creatief en zacht zijn en vooral naar het diep vervullend gevoel van vrijheid.
Mensen die in deze turbulente tijden in eenzaamheid leven hoeven niet aan zichzelf te twijfelen. Je bent niet alleen omdat je geen partner kunt vinden, je bent niet alleen omdat je relatie stuk liep...Ergens diep vanbinnen heb je zelf de keuze van eenzaamheid genomen omdat je er voor koos hoger te komen en je te richten naar je innerlijke ziel. Eenzaamheid is een opening naar je ware aard en het meervoudige karakter van bewust-zijn. Het is de opening naar het grotere deel van je, het deel dat geen eenzaamheid kent.
De derde dimensie heeft, buiten zijn zware karakter, te maken met karma.
Al onze interacties hebben dan te maken met voorwaardelijke liefde en uitdrukking van het ego te maken.
Het is een zelfopofferende liefde: Jij eerst, dan ik...maar tegelijkertijd verwachten we van anderen dat ook zij dit doen.
Met de nodige teleurstelling als dit niet het geval is.
Voorwaardelijke liefde impliceert dat alles buiten jezelf te vinden is. Ik noem het de "gaatjesopvullerij" relaties. Ik voel een leegte in mezelf....jij gaat die opvullen. Ik voel een verdriet in mij....jij gaat dat beter maken. Ik voel me eenzaam....zonder jou ga ik dit meer zijn...
En hoewel dit misschien voor een tijdje goed kan gaan merken we na enige tijd, wanneer de sluiers van verliefdheid zijn verdwenen, dat de innerlijke leegte niet is opgevuld door de ander en het innerlijke verdriet ook helemaal niet genezen is. Integendeel....
Het gevolg is dat we boos worden op de ander omdat hij niet aan onze verwachtingen voldeed met vaak een scheiding als gevolg of in het ergste geval dat beiden toch samen in de onderdrukte boosheid blijven. Omdat het gemakkelijk is en vertrouwd.
We zijn dan bezig met het ervaren van slachtoffer en machtsrollen.
Onze wereld, in de derde dimensie gezien, bestaat uit liefdesrelaties waar mensen zich fysiek tot elkaar aangetrokken voelen, vaak visueel ingesteld. We kiezen onze relaties (partner, vrienden,...) uit conditionering, ervaring en/of maatschappelijke status.
Dit noemen ze dan de karmische relaties.
Op een bepaald moment kom je dan bij de ervaring van een totale onmacht. Dit is het moment dat het ego zwak is, bv door een ernstig ziektebeeld of door emotionele of mentale uitputting. Dit is het moment dat de ziel voor de eerste keer de ruimte krijgt zich uit te drukken. Het moment dat alle schijnbare zekerheid en veiligheid wegvalt is de eerste bewuste stap in de vierde dimensie.
DE VIERDE DIMENSIE
In de vierde dimensie zijn we ons bewust van onze zielsuitdrukking. Je werkelijke zijn, zonder conditionering, zonder maatschappelijke druk, bescherming of verdediging. Dit is de eerste aanraking met onvoorwaardelijke liefde, liefde vanuit de ziel of het zelf.
Dit is een transformatie of bewustzijnsproces dat alles vanuit het zelf is. Niets overkomt je, je bent juist het centrum van alles en het is hier in deze fase van groei, dat we karma gaan oplossen of loslaten.
Door de zielsbewustwording vraag jij je bij iedere beweging af of het werkelijk vanuit je echt zijn komt.
In de vierde dimensie zijn alle relaties soulmate relaties, sommige ook karmisch. Maar met het grote verschil dat we samen karma aan het afbouwen zijn in plaats van op te bouwen. Sommige interacties kunnen we dan ook als heel confronterend beleven maar zijn steeds met liefdevolle intenties. Af en toe hebben we eens een schup onder de poep nodig...
Vaak zijn we gedurende de 4de dimensie alleen of op zijn minst met onszelf bezig. Oude relaties vallen weg en stelselmatig komen nieuwe er voor in de plaats. In een diep besef dat enkel jij jezelf gelukkig kan maken en aan al je behoeftes kan voldoen. Je zoekt naar soortgelijken maar streeft naar toevoeging in plaats van opvulling.
Tot we weer komen op een punt waar weer een illusie wegvalt, de droom van de eeuwige relatie....Het moment dat je de vijfde dimensie binnen stapt.
DE VIJFDE DIMENSIE
Nu is er sprake van Zijn en heb je eindelijk een innerlijke rust gevonden. Je bent vrij en bent in staat geluk en liefde in jezelf te vinden.
Communicatie gebeurd vanuit de ziel en uit een diep gevoel wisselen we onze gedachten uit, soms zonder woorden en zonder lading. Het is hier dat we de onvoorwaardelijke liefde die we in onszelf hebben gevonden kunnen delen. Liefde is oneindig, niet te verdelen of te meten en de eens karmische relaties worden nu kysmische relaties genoemd. Wanneer dan twee zieltjes bewust voor elkaar kiezen ontstaat er een mooi partnerschap, beide uniek met elk hun talenten samengevoegd om elkaar te versterken. De tweelingzielrelatie, twee zielen die volledig liefde Zijn , in balans met zichzelf ,maar in een prachtige samenwerking.
Ikzelf had me gedurende nogal wat jaren opgesloten in het kasteel van Doornroosje, met dikke muren omsingeld door een woud vol takken met doornen. Ergens wachtend op de prins op het witte paard in de overtuiging dat de juiste persoon zich wel een weg doorheen de hindernissen ging banen om mij met al zijn liefde te bevrijden. Ondertussen heeft deze prinses zichzelf Rapunzel gewijs bevrijdt vanuit de hoge torenkamer en heb ik met het zwaard der zelfliefde de doornen verwijderd. Het gene waar we soms zo lang naar zoeken is meestal, haast grappig, dichtbij. Wat liefde betreft heeft het ons ook nooit verlaten, het was altijd al heel dicht bij ons...in onszelf
Hiernaast zie je de kaart van het hert. In de sjamanistische traditie staat het hert voor zachtmoedigheid, gratie en onschuld.
Vergeving is een delicaat onderwerp en zelf jongleer ik nog elke dag tussen waar stel ik mijn grenzen en waar haal ik het warme deken van begrip naar boven om liefdevol over bepaalde situaties neer te leggen. Ik heb zelf niet het gemakkelijkste levenspad uitgekozen maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik een groot empatisch vermogen heb ontwikkeld. Maar mijn begrip in de onderliggende reden waarom mensen soms handelen zoals ze doen, heeft me vaak tot het innerlijk dilemma geleid van "laat ik mezelf niet te veel doen door alles onder de mat van vergeving te vegen"?
Laten we eerst het woord zelf eens nader bekijken. In vergeven zit het woord "geven". Dit vinden we ook in andere talen terug: par-donner, for- give-ness, ver-geben. We geven, maar wat geven we? En aan wie?
Vergeven is volgens mij vooral een geschenk aan jezelf. Het is het middel waarmee je, je gebroken hart kunt omarmen en helen. Vergeving geeft je de on-schuld terug dat je eens kende en geeft je de vrijheid om terug lief te hebben. De sleutel ligt dus in het hart, de plaats waar we pijn en verdriet het meeste voelen.
Het is vooral een wees niet zo streng voor jezelf gegeven. Als we in gedachten houden dat niets perfect is en dat iedereen fouten maakt en die ook zal blijven maken, dat iedereen onvolmaakt is en er altijd situaties zullen zijn die ons kwetsen kan de stap naar vergeving toe misschien iets gemakkelijker gezet worden.
Vergeven betekend niet je gevoelens onderdrukken, goedkeuren wat de ander heeft gedaan en de spons er over vegen zonder de wonden te helen. Ieder van ons is gewond en verwond en sommige gebeurtenissen hebben veel leed en diepe wonden nagelaten. Vergeven komt na de woede, na het verdriet....niet ervoor. En die gevoelens accepteren en naar boven laten komen, er heel diep naar kijken en tot in de wortel voelen vraagt heel veel moed.
Wanneer we dat doen en ons buiten de slachtoffer-of dader rol plaatsen, kunnen we bij de radicale gedachte komen dat er eigenlijk niets te vergeven valt. Buiten dan de oordelen die we hebben over onszelf en over de ander.
Vergeven is een diep innerlijk proces, het is het opgeven van alle hoop op een beter verleden en alle verwachtingen dat de ander (of ikzelf) anders had moeten zijn of moeten handelen. En als we naar de huidige maatschappij kijken is er een hele boel vergeving, zachtmoedigheid en empathie nodig.
Iets wat me zelf heel erg geholpen heeft in mijn weg naar vergeving is Ho'oponopono, een hawaiiaans vergeving-en genezingsproces. Het bestaat uit een mantra van vier zinnen:
- Het spijt me
- Vergeef me alsjeblieft
- Ik zie je graag
- Dankje
De gedachte is, dat als er in ons leven een conflict is, we de betekenissen die we toekennen aan het conflict en waar me mee worstelen zoals: schuldgevoel, schaamte, boosheid,...moeten loslaten. In plaats daarvan zouden we elkaar moeten benaderen en onszelf met deze vier zinnetjes in ons achterhoofd. Door dit te doen laten we de op conflict gerichte aspecten van het ego los en focussen we ons op verzoening en genezing. Het is een rustige en directe manier om vergeving toe te passen.
Wat ik me echter realiseerde bij het toepassen van Ho'oponopono is dat we deze uitspraak niet echt tegen een ander zeggen maar vooral tegen onszelf.
Toen ik over Ho'oponopono hoorde ben ik het stelselmatig beginnen toepassen. Elke keer als er een conflict zich voordeed zowel in contact met een ander of innerlijk door herinneringen zei ik zachtjes deze vier uitspraken tegen mezelf. Ik richtte mijn aandacht op de persoon of de ongewenste situatie en zei dat ik er van hield, dat het me speet (ook al dacht ik dat de ander in de fout was gegaan) dat ik graag hun vergiffenis wilde en ik dankbaar was voor de vergiffenis. Hoe meer ik oefende hoe meer ik realiseerde dat ik mezelf aan het vergeven was ook al was mijn aandacht gericht op een externe persoon of omstandigheid. En zo besefte ik, door dit te doen, de omstandigheid geen macht meer over me had en ik het in alle liefde kon loslaten.
Als ieder van ons de verantwoordelijkheid zou nemen voor de innerlijke wereld van onszelf, zou onze uiterlijke wereld dan ook niet veranderen naar een wederzijds ver-ont-schuldigen?
Communicatie, dooddoener of noodzaak tot transformatie?
Allereerst, een hartelijke welkom aan wie hier een kijkje komt nemen. Hoewel ik al langer met schrijven bezig ben is het de eerste keer dat ik me waag aan een persoonlijke blog. Dus reuze benieuwd wat deze keuze me gaat brengen. Hopelijk vind u hier een lach, begrip of herkenning.
De tekeningen of kaarten zoals ik ze noem, die u hier af en toe gaat zien verschijnen zijn persoonlijke creaties om vaak het gene dat ik wil delen nog een extra persoonlijke toets te geven.
Hiernaast vindt je één van mijn favorietjes namelijk "De Dolfijn". De dolfijn staat niet alleen voor vrijheid, speelsheid en wijsheid maar ook voor communicatie. Net datgene waarover ik vandaag wil spreken.
Elk aspect van het leven heeft twee kanten in zich, een positief en een negatief element. Je kunt het vergelijken met een vijf cent stuk, je kijkt naar de kop maar onderliggend is er altijd de munt. Het één bestaat niet zonder het ander en het is maar hoe je er naar kijkt steeds er van bewust zijn dat beide aspecten in elke situatie aanwezig zijn. Zo gaat het ook met communicatie.
In deze wereld van technische hoogstandjes lijkt communicatie zo gemakkelijk geworden. We openen onze computer en kunnen bij wijze van spreken praten met mensen van over heel de wereld. En op zich is dit een heel mooi gegeven maar toch lijkt het alsof we ons ook in de virtuele wereld beschermen achter facades en facebook profiels waarin het leven één rozengeur en maneschijn lijkt te zijn. Ook in het spirituele wereldje waarin meestal alleen gesproken wordt over licht en liefde maar nauwelijks wordt er een woord geroerd over het ander aspect van het dubbeltje. Onze innerlijke demonen houden we liever voor onszelf. Maar als we dan toch willen groeien naar open persoonlijkheden is het dan niet net dat wat we bloot moeten stellen?
Woorden hebben de mogelijkheid om zoveel te transformeren. We kunnen er iemand mee helpen, troosten, blij maken maar ook kwetsen, afwijzen of verdriet geven. In contact met anderen is het sociaal heel aanvaardbaar om de positieve kant van taal te gebruiken. Maar sommige situaties triggeren gevoelens van pijn, verdriet of zelfs woede. Wanneer deze dan geuit worden wordt de deur van de tegenpartij vaak met een even grote smak dicht gesmeten. We kunnen in dit geval natuurlijk ook nog altijd voor de optie van zwijgen kiezen. In stilte schuilt er vaak een even grote kracht. Maar als het nooit wordt uitgesproken zijn we dan niet gewoon voor elkaar verstoppertje aan het spelen? Ligt de sleutel naar onvoorwaardelijke liefde niet net in het omarmen van iemand zijn demonen die op een bepaald moment in de vorm van woorden de oppervlakte bereiken?
Zelf ben ik iemand met het hart op de tong. Iets gematigder en milder in mijn woordkeuze dan vroeger maar steeds open en eerlijk. En soms heeft dat geleid tot een dooddoener voor verdere communicatie. Maar als ik kijk naar wat ik zelf graag heb in contact met anderen dan heb ik niet liever dan dat alles getoond wordt. Zijn er frustraties? Toon het mij, zeg het mij....als het er uit is kan het getransformeerd worden naar wederzijds begrip en zo gaat dat met elke emotie. Heb je iemand lief? Toon het, zeg het...De ander zijn of haar reactie is eigenlijk van bijkomend belang. Soms kan het positief zijn, soms negatief, soms krijg je begrip en soms wordt je gigantisch afgewezen. Het gaat er vooral over wat het doet voor jezelf en ook al is het niet altijd gemakkelijk ook zelfs niet met taal om te tonen wie je bent, ongeacht welke reactie je krijgt het leidt altijd naar een steeds waarachtigere vorm van jezelf.
Hallo, mijn naam is Noor. Oprichtster van deze blog maar daarnaast geef ik persoonlijke begeleiding via mail voor mensen met vragen rond hun levenspad. De innerlijke weg terug naar onszelf is een proces van loslaten, sterven en hergeboren worden. Al het oude moet plaats maken voor het nieuwe en in de fases waarin het ego weer een stukje van zichzelf verliest komen vaak emoties van angst, verdriet of oude herinneringen naar boven. Maar ook nieuwe ervaringen kunnen de nodige vragen naar boven doen komen. Omdat ik zelf doorheen dit alles ben heengegaan en zelf in bepaalde stukken best wel eens een luisterend oor, wat raad of een visie nodig had kunnen mensen me steeds contacteren op volgend e-mailadres: elsclaessens1@live.be
Ik zal uw vragen steeds op een snelle en discrete manier beantwoorden. Altijd welkom en met warme groet, Noor
Over mijzelf
Ik ben noor, en gebruik soms ook wel de schuilnaam ilahinoor.
Ik ben een vrouw en woon in kemzeke (België) en mijn beroep is Begeleidster & healing.
Ik ben geboren op 15/05/1978 en ben nu dus 47 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek, lezen, dansen en schrijven.
Van de zon leren om te warmen
Het leven overkomt je niet maar reageert op je. Deze stelling beweerd dus dat alles wat in je leven gebeurd een reflectie is van hoe jij je vanbinnen voelt en vooral dénkt.
Er zijn mensen voor wie het spirituele leven een liefdesaffaire moet zijn. Reizigers op het mystieke pad van liefde. Een zoeker om de connectie met het goddelijke te hervinden, steeds dieper zoekend in zichzelf, in de geheime kamers van zijn hart. De plaats waar geliefde en minnaar zich in extase verenigen.
Kwetsbaarheid wordt bewust of onbewust vaak geassocieerd met een teken van zwakte. Als we onze emoties tonen en al zeker als er tranen bij komen kijken, worden we (of denken we) als zwak aanzien.
Ik was ondertussen al heel wat weken vruchteloos op zoek naar een Tibetaanse klankschaal. Via webshops keuze genoeg maar ik had toch zoiets in me dat ik het liever in het echt wou aanvoelen, nochtans dat de wet van de aantrekkingskracht ook via de pc werkt.
Alleen zijn en eenzaamheid zijn twee begrippen die vaak ten onrechte met elkaar in verband worden gebracht. In deze maatschappij leeft namelijk nog de diepe conditionering dat een mens niet gemaakt is om alleen te zijn. En alleenstaanden worden vaak als een beetje zielig bekeken.
