Vergeving is een delicaat onderwerp en zelf jongleer ik nog elke dag tussen waar stel ik mijn grenzen en waar haal ik het warme deken van begrip naar boven om liefdevol over bepaalde situaties neer te leggen.  Ik heb zelf niet het gemakkelijkste levenspad uitgekozen maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik een groot empatisch vermogen heb ontwikkeld.  Maar mijn begrip in de onderliggende reden waarom mensen soms handelen zoals ze doen,  heeft me vaak tot het innerlijk dilemma geleid van "laat ik mezelf niet te veel doen door alles onder de mat van vergeving te vegen"? 

Laten we eerst het woord zelf eens nader bekijken.  In vergeven zit het woord "geven".  Dit vinden we ook in andere talen terug:  par-donner, for- give-ness, ver-geben.  We geven, maar wat geven we?  En aan wie?

Vergeven is volgens mij vooral een geschenk aan jezelf. Het is het middel waarmee je, je gebroken hart kunt omarmen en helen.  Vergeving geeft je de on-schuld terug dat je eens kende en geeft je de vrijheid om terug lief te hebben.  De sleutel ligt dus in het hart, de plaats waar we pijn en verdriet het meeste voelen.  

Het is vooral een wees niet zo streng voor jezelf gegeven.  Als we in gedachten houden dat niets perfect is en dat iedereen fouten maakt en die ook zal blijven maken, dat iedereen onvolmaakt is en er altijd situaties zullen zijn die ons kwetsen kan de stap naar vergeving toe misschien iets gemakkelijker gezet worden.  

Vergeven betekend niet je gevoelens onderdrukken, goedkeuren wat de ander heeft gedaan en de spons er over vegen zonder de wonden te helen.   Ieder van ons is gewond en verwond en sommige gebeurtenissen hebben veel leed en diepe wonden nagelaten.  Vergeven komt na de woede, na het verdriet....niet ervoor.  En die gevoelens accepteren en naar boven laten komen, er heel diep naar kijken en tot in de wortel voelen vraagt heel veel moed.

Wanneer we dat doen en ons buiten de slachtoffer-of dader rol plaatsen, kunnen we bij de radicale gedachte komen dat er eigenlijk niets te vergeven valt. Buiten dan de oordelen die we hebben over onszelf en over de ander. 

Vergeven is een diep innerlijk proces, het is het opgeven van alle hoop op een beter verleden en alle verwachtingen dat de ander (of ikzelf) anders had moeten zijn of moeten handelen.  En als we naar de huidige maatschappij kijken is er een hele boel vergeving, zachtmoedigheid en empathie nodig.  

Iets wat me zelf heel erg geholpen heeft in mijn weg naar vergeving is Ho'oponopono, een hawaiiaans vergeving-en genezingsproces.  Het bestaat uit een mantra van vier zinnen:

- Het spijt me

- Vergeef me alsjeblieft

- Ik zie je graag

- Dankje

De gedachte is, dat als er in ons leven een conflict is, we de betekenissen die we toekennen aan het conflict en waar me mee worstelen zoals: schuldgevoel, schaamte, boosheid,...moeten loslaten. In plaats daarvan zouden we elkaar moeten benaderen en onszelf met deze vier zinnetjes in ons achterhoofd.  Door dit te doen laten we de op conflict gerichte aspecten van het ego los en focussen we ons op verzoening en genezing.  Het is een rustige en directe manier om vergeving toe te passen.

Wat ik me echter realiseerde bij het toepassen van Ho'oponopono is dat we deze uitspraak niet echt tegen een ander zeggen maar vooral tegen onszelf.  

Toen ik over Ho'oponopono hoorde ben ik het stelselmatig beginnen toepassen.  Elke keer als er een conflict zich voordeed zowel in contact met een ander of innerlijk door herinneringen zei ik zachtjes deze vier uitspraken tegen mezelf.  Ik richtte mijn aandacht op de persoon of de ongewenste situatie en zei dat ik er van hield, dat het me speet (ook al dacht ik dat de ander in de fout was gegaan) dat ik graag hun vergiffenis wilde en ik dankbaar was voor de vergiffenis.  Hoe meer ik oefende hoe meer ik realiseerde dat ik mezelf aan het vergeven was ook al was mijn aandacht gericht op een externe persoon of omstandigheid.  En zo besefte ik, door dit te doen, de omstandigheid geen macht meer over me had en ik het in alle liefde kon loslaten.  

Als ieder van ons de verantwoordelijkheid zou nemen voor de innerlijke wereld van onszelf, zou onze uiterlijke wereld dan ook niet veranderen naar een wederzijds ver-ont-schuldigen?