Lillith staat voor:  vrijheid, speelsheid, moed, kracht, plezier en sexualiteit.  Haar teken is de appel of de verboden vrucht als je het zo wil zien.

In Hebreeuwse legenden is Lillith een beeldschone maar gevaarlijke godin die het weigerde onderdanig te zijn aan Adam.  Ze wordt gezien als de eerste vrouw, voor Eva, geschapen in evenwaardigheid.  Dit maakt van haar waarschijnlijk de eerste waarachtige feministe.  Maar door haar "misdaad" werd ze door Adam het paradijs uitgestuurd.  En zoals men Magdalena als hoer bestempeld, werd Lillith, godin als beschermer voor moeders en kinderen een demon die abortus zou veroorzaken en kinderen in hun slaap zou vermoorden.

De energie van Lillith streeft, ook in deze moderne tijd, naar gelijkwaardigheid voor iedereen, zowel voor mannen als vrouwen..  Ze leert ons te staan in onze kracht, volop te geloven in wat en wie we zijn....onverschrokken, moedig en koste wat kost.

Like Lillith you are the master of your own destiny!

Ook op sexueel vlak strekt dit architype zich uit.  Lillith vond heel die missionarishouding maar niets waarbij ze geforceerd werd onder de man te liggen.  Wat liefde bedrijven treft wou ze ook daarin gelijkheid, als een wild dier met twee ruggen.  Als geen ander streeft Lillith naar sexuele vrijheid en kent ze de geheimen van de onderste chakra's.  Daardoor wordt Lillith ook vaak afgebeeld als half slang, half vrouw....de verleidster, die wanneer je die volgt je zal leiden uit de hemel naar de duisternis.  In principe klopt dit ook, het heilig vrouwelijke vraagt een krijger om af te dalen in haar diepste spelonken.  Als we kijken naar het vrouwelijk lichaam liggen alle sexuele organen binnenin en moet het mannelijke daar in binnen treden.  Met het grote verschil dat je niet uit de hemel wordt getrokken maar juist naar de hemel wordt geleidt.

Voor wie dapper genoeg is het vrouwelijk vuur binnen te treden...

Zonder er verder over uit te breiden zit er bij velen een enorme blokkade rond de sacrale chacra.  Mede door de kerk die het vrouwelijke enkel aanbid als deze vroom, puur en ongeschonden zijn.  Los van, dat deze energie eens ze vrij gemaakt is en geheeld, enorm sexueel aanvoelt moet je het leren voelen en aanzien als jouw eigen energie zonder het te koppelen aan sex of een partner.  Hoe meer je in jezelf deze energie vrij laat, hoe meer je het gaat zien en voelen als een enorme levenskracht en manifestatie want je gaat niet passie voelen, je bént passie, je gaat geen kracht voelen maar je bént kracht,...langzaamaan wordt je de belichaming van het goddelijk vrouwelijke.

Hoe wild de godin Lillith dan wel kan zijn kent ze de waarde van haar zijn en draagt ze deze energie met eer.  Niets liever wil ze deze energie delen maar enkel in totale overgave, een naaktheid zowel in lichaam als ziel, in volledige gelijkwaardigheid en kiest ze haar partner met wijsheid en geduld.  

Gezien de godin Lillith zo comfortabel en vrij was in haar sexuele energie en dit niet strookte met de Joodse en christelijke patriarch bouwde ze een angst rond haar op.  Sex als puur genot en als heilig aanzien was voor de kerk en vele andere geloven juist een heilschennis. Zo lieten Joodse autoriteiten geloven dat Lillith s'nachts op de borst van de man ging zitten om hen zo enorm perverse dromen te laten beleven dat ze ook zouden ejaculeren.  

Mannen kregen zo de angst dat Lillith hen zou veranderen in beesten gezien ze de poorten opent naar hun meest primaire en dierlijke verlangens.  Lillith die de kracht van haar sexualiteit kent werd en word ten onrechte gevreesd voor de macht over mannen.

Ook vrouwen die zich te veel verbinden met de figuur van Eva voelen vaak een angst voor de Lillith in zich en voor de kracht die deze in zich draagt.  Nochtans wanneer beide vriendinnen worden dat er een bijzonder partnerschap ontstaat.  Lillith is geen vijand van het vrouwelijke.  Zij houdt enkel een zeer oude vrucht van kennis vast, de geheimen van onze meest diepe sexuele natuur en ze is bereidt deze kennis te delen.

Alleszins is ze een godin boeiend genoeg om verder te onderzoeken, moge bij deze uw nieuwsgierigheid aangewakkerd zijn...

Moesten er fouten in staan, ik steek het allemaal op de tablet!

Maar goed, diepgang in relaties....Geen gemakkelijk onderwerp gezien de lezer van dit stuk zich weer even moet kunnen losrukken uit de dualiteit tussen goed en slecht, licht versus donker, blabla..

Als ik voor mezelf even terugkijk in het verleden en mijn relaties eens onder de loep neem, dan moet ik zeggen dat er maar weinig of geen diepgang aanwezig was.  Ik werd bemind voor mijn zogezegde goede kanten ofterwel het lieve, zachte en zorgende aspect van mezelf.  De andere kant met het hoog furie gehalte werd als slecht of kwaad bestempeld en vaak gewoon de kop ingedrukt.

Zelfs in die mate dat ik zelf begon te geloven dat die eigenschappen van mezelf geen recht hadden te bestaan.

Dus ik deed wat me gevraagd werd en ik was lief, braaf, al-beminnend.  Voor een tijdje vond ik dat fijn maar het duurde niet lang voor ik me gevangen en verdrietig voelde.  Het vuur kreeg geen ruimte voor te ademenen, het duister bleef ongezien en ik zat in een relatie die platter en saaier werd met de dag.  Met mijn excuses naar de ex-partners toe die dit toevallig moesten lezen, ik neem niemand iets kwalijk hoor :)

In de zoektocht naar mezelf kwam ik de stelling tegen dat je zieledoel verscholen ligt in je talenten, je passies...kortom in wat je graag doet.

Het eerste wat ik daarbij dacht was van ok maar hoe ga ik daar mijn rekeningen mee betalen?

Toch ben ik diep in mezelf gaan kijken wat er in mij leefde dat mij vreugde gaf en in de weg daarnaartoe botste ik op het oordeel van anderen.

Ik kan bijvoorbeeld een aardig woordje schrijven en ik doe dat ook graag.  Maar ik ben geen Deepak Chopra of een Echart Tolle die al tal van boeken hebben uitgegeven.  Dus als ik niet publiceer ben ik geen schrijver toch? Waarom het dan doen als je er geen erkenning voor krijgt?

Ik kan ook best wel goed tekenen en schilderen en ook dat doe ik graag maar toen ik dit vertelde aan andere en ik een neen moest antwoorden op de vraag of ik al geëxposeerd had dan kreeg ik vaak de blik van tja dan is het een hobby en ben je geen kunstenaar.  Want je bent toch alleen maar iemand als iemand anders je ziet?

Gezegend ben ik ook met het talent om mensen te genezen van lichamelijke klachten.  Maar ik heb geen eigen salon en werk vanuit mijn bescheiden leefruimte.  Geen eigen salon? Geen professional? 

Maar mijn grootste passie van allemaal ligt in muziek.  Alles wat maar met muziek te maken heeft doet heel mijn wezen een sprongetje van geluk maken.  Zingen, dansen, muziek maken.  Instrumenten die ik me stelselmatig aan het aankopen ben om dat ook steeds meer en meer tot bloei te laten komen.  Maar ik sta niet op een podium en ik heb geen cd om uit te geven, geen erkenning, geen grote bankrekening.  Waarom dit dan doen?

Het antwoord op die vraag is eigenlijk heel simpel, voor mezelf! En al die oordelen van anderen waren ook oordelen van mezelf.  Ik had zelf dat gevoel dat als ik niets groots kon tonen aan de buitenwereld dat het geen nut of waarde had.  

Dat gevoel komt uit de hele diepe conditionering van de nog steeds aanwezige Yang-maatschappij.  Alles moet snel gaan, alles moet groot zijn, alles moet steeds meer en meer en meer zijn.  Ik werd daar zo moe en uiteindelijk ook zo ziek van.  En als ik nu soms rond me kijk naar die steeds voorbij razende wereld weet ik en voel ik van neen...ik wil daar niets meer mee te maken hebben.  Opstaan, kinderen naar school doen, werken, moe zijn maar toch eten klaar maken, de was en de plas doen om dan nog een paar uur als een zombie naar de televisie te kijken en te gaan slapen.  Met de wetenschap dat de volgende dag, de hel weer opnieuw zou beginnen.  In die veel te grote aanwezigheid van Yang energie zijn we alle contact verloren.  Het contact met anderen op een diep en innig niveau is veranderd naar oppervlakkigheid.  Het contact met de natuur is veranderd naar een wereld van destructie.  Het contact met onszelf en daardoor in feite met het leven zelf is in een diepe slaap van onbewustheid gevallen met een leegte die in een wanhoop opgevuld wordt met materialisme.

Het moment dat ik er zo genoeg van had en besloot om voor mezelf te kiezen heeft zoveel veranderd.  Ik zie het als een huwelijk met het leven zelf.  En ik heb er schijnbaar ook wel wat zaken voor moeten opgeven.  Ik heb geen groot huis, ik kan niet de grootste en mooiste auto kopen, ik heb geen i-phone en kan niet elke week gaan shoppen maar ik heb me nog nooit zo rijk gevoeld als nu.  En pril getrouwd als ik ben moet ook ik en alles wat ik nu doe nog elke dag groeien en bloeien maar mijn wereld is veel meer Ying geworden.  Veel rustiger, liefdevoller, kleiner en eenvoudiger....maar met zo veel passie en invulling.  En natuurlijk heb ik nog ambities en erkenning krijgen is en blijft leuk.  Een compliment krijgen is altijd een meerwaarde maar de drive erachter is anders.  Het komt uit de buik en het komt uit het hart en alles wat met liefde gedaan wordt, hoe groot of klein het ook is, heeft waarde!  En de weg is nu veel leuker door het niet steeds willen ijveren naar resultaat.

En dat is het zieledoel, voor mij en ook voor jou en ieder op zijn eigen unieke wijze.  Het is de liefde voor jezelf en de manier dat die tot uiting komt diep in grond planten.  

Er zullen altijd oordelen zijn, er zullen altijd mensen zijn die zeggen dat je niet meewerkt aan deze maatschappij.  Maar ik wil ook niet meer meewerken aan deze maatschappij.  Aan een nieuwe wereld, een wereld in contact, in liefde en respect voor alles en iedereen dat leeft daar werk ik aan en elke dag met hart en ziel! 

Fantaseren is voor veel mensen iets wat bij kinderen hoort.  Het hoort bij de mooie eigenschappen van kind mogen zijn want zij hoeven en kunnen namelijk nog niet de realiteit onder ogen zien.  Het idee dat er ook slechte mensen in de wereld bestaan en alle andere mogelijke wereldproblematieken hoeven kinderen nog niet mee te leven.  Ze mogen nog genieten en geloven in prachtige verhalen over elfen en draken, nimfen en kabouters die slechts literaire verzinselen zijn (toch?). 

Echter wanneer wij als volwassen geworden persoon ons te veel met dit soort verhalen bezighouden worden we vaak aanzien als escapisten....zij die zich te veel bezig houden met dingen die niet bestaan.  Het wordt als onvolwassen beschouwd.  De dromers met vluchtgedrag uit de reële wereld  om zodoende geen verantwoordelijkheid te hoeven dragen.

Het belang van fantaseren wordt naar mening door velen drastisch onderschat.  

Zij die goed en rijkelijk kunnen fantaseren behoren vaak tot mensen met een hoog abstractievermogen. Voor hen is het vaak minder moeilijk om anders te denken (out of the box) over zaken in onze wereld en daarom kunnen ze ook op creatieve ideeën en oplossingen komen.

één van de mooie dingen aan fantaseren of levendig dromen is dat het onze creativiteit aanscherpt en onze hersenen stimuleert creatief na te blijven denken.  En dit kan soms heel handig zijn gezien het leven soms uitdagingen geeft waarin een creatieve oplossing gevraagd wordt.  Maar anders denken, anders dromen en anders geloven vraagt veel lef! Het is als een zalm zwemmend tegen de stroom in.

Maar als we blijven lopen op de denkpaden die door anderen zijn uitgezet, sterft creativiteit uit.  En verstenen we in de bekende denkpatronen. En laten we eerlijk zijn, het wordt tijd voor anders denken.

Een andere mooie bijkomstigheid dat fantaseren met zich meebrengt is dat het voorkomt dat we een narcistische kijk op de wereld krijgen.  De té realistische mensen die elke ruimte tot fantasie in zichzelf hebben vermoord waardoor hun wereld heel zwaar is geworden.  Geen glans, geen schittering, geen draak op het dak van hun auto ;)

Wie in de put zit en niet heeft geleerd om te fantaseren komt er waarschijnlijk ook niet zo snel uit.  

Met fantasie kan je namelijk zaken in een metaperspectief bekijken.  Het voorkomt dat we de hoop te snel opgeven of ons te snel neerleggen bij zaken die schijnbaar niet te veranderen zijn....."Het is wat het is" en dan laten we het erbij.

En inderdaad, niets gaat veranderen als we niet leren om ze anders te gaan zien, dan blijft inderdaad alles hetzelfde.  Dus durf je fantasie te gebruiken in dit soort situaties!

Fantasie is geen middel of beter gezegd geen houding om de werkelijkheid te ontsnappen, het voegt toe! 

En als het dan al een ontsnapping is dan is het aan het beklemmende idee dat er maar één werkelijkheid of één realiteit zou bestaan.  Benut je fantasie dus ten volle! 

Oorspronkelijk was de vrouw de zon

Was zij een authentiek persoon

Maar nu is de vrouw de maan

en leeft zij in afhankelijkheid van een ander

En is zij slechts de weerschijn

van het licht van een ander

Zodat haar gelaat ziekelijk bleek is.

Nu moeten wij onze verborgen zon herwinnen

Laten wij onze verborgen zon tonen

Laten wij onze natuurlijke gaven herontdekken

Reicho Hiratsuka

De zonnevrouw is een ander soort vrouw dan de latere maangodin.  De maan als vrouwelijk bestempelen is namelijk een uitvinding van het patriachaat.  Een zachte, ontvankelijke en volgzame vrouw is immers veel minder bedreigend dan een passionele, assertieve en initiatief nemende vrouw.  Een zonnevrouw is een vrouw die het juk van dominantie heeft afgeworpen en haar eigen weg volgt.  Een zonnevrouw zijn betekend niet dat je mannelijk bent of zelf de dominante rol gaat overnemen.  Neen, het betekend dat je jouw speciale wijze van vrouw zijn, voluit, onbeschaamd en zelfverzekerd leeft.

Het opwekken van de vrouwelijke energie in een tijd die klaar is voor deze hergeboorte , in zowel man als vrouw, is een thema dat me nauw aan het hart ligt.

En de strijd waar de vrouwelijke energie doorheen is gegaan is ook een eigen innerlijke worsteling geweest.  De machteloosheid in mijn eigen leven voelde niet enkel als persoonlijk aan maar weerspiegelde ook iets collectief in de vrouwelijke energie.

Als kind voelde ik al een sterk temperament in me, een passie, een kracht, soms een drift.  Door opvoeding, school en in relatie met mannen die nog in een sterke onbalans leefde werd deze kracht in de kiem gesmoord.  Ik werd namelijk geacht lief en volgzaam te zijn en het vuur in mezelf werd als niet gepast aanzien.  Stempels dat de zon (kracht) mannelijk zou zijn en de maan ( enkel zichtbaar door het licht van de zon) vrouwelijk helpen er ook helemaal niet aan.  Als we dan toch de hemellichamen als mannelijk of vrouwelijk willen bestempelen kan ik me eerder vinden in de stelling dat de aarde onze moeder is en de hemel onze vader.  Wanneer we naar de aarde kijken zien we dat alles hier groeit en tot leven komt.  En wanneer we steeds dieper in haar afdalen komen we tot haar kern, een gigantische bron van vuur! Ik heb altijd een sterke drang naar onafhankelijkheid in mezelf gevoeld met een verlangen naar waarheid die niet aan de oppervlakte blijft maar dieper doordringt in de raadselen van het bestaan, in het mysterie van het zijn. Doorheen de geschiedenis is de waarheid rond de vrouwelijke energie zo misvormd, zo onderdrukt en weggestopt dat ook in deze huidige tijd een vrouw met passie nog steeds misbegrepen wordt.

Vandaag is het tijd voor de wedergeboorte van de vrouwelijke energie.  Het is tijd om contact te maken met onze eigen innerlijke bron van vuur dat zich diep in de buik van ons menselijk lichaam bevind. In de centrum van je buik ligt de bron van je passie en je verlangens.  Het onderdrukken van deze passie of het niet ernstig nemen van deze gevoelens kan veel mis doen gaan....kijk maar eens naar de huidige staat van onze moeder!

Want wanneer je,je hartstocht een verbod oplegt kunnen deze een eigen leven beginnen leiden, ongecontroleerd en zelfs destructief.  In oorsprong is de vrouwelijke energie, de levensenergie die zetelt niet in je hoofd, niet in je hart maar in de buik.  Het is een deel van jou als lichamelijk wezen, als man, als vrouw, als aards mens. Het is tijd vrede te sluiten met het vuur, vrede te sluiten dat je mens bent en er JA tegen zeggen!  Voel de zuiverheid, voel de drang naar voelen, beleven en ervaren....de spontane stroom van het leven zelf.

Het is natuurlijk zo dat deze enorme kracht gekanaliseerd dient te worden, door de liefde en de mildheid van het hart.  En ook de wijsheid van het hoofd heeft zijn steentje bij te dragen: helder nadenken kan helpen je passie en kracht op evenwichtige wijze vorm te geven.

Maar de buik is de bedding van het hoofd en het hart die onontbeerlijk is om tot een doorleefde spiritualiteit te komen.  

Deze vorm van geaarde en diep menselijke spiritualiteit is wat deze tijd nodig heeft.  Je hogere en je lagere zelf worden één en het heilig huwelijk wordt in jezelf voltrokken wanneer hoofd, hart en buik in harmonie zijn met elkaar.  Het mannelijke en vrouwelijke in onszelf in een perfecte samenwerking of de hemel op aarde!

Van de wolken leren om te zweven

Van de wind leren om impulsen te geven

Van de vogels leren om hoogte te winnen

Van de bomen leren om standvastig te zijn

Van de bloemen leren om te schitteren

Van de stenen leren om te blijven

Van de struiken leren om in het voorjaar te vernieuwen

Van de bladeren leren in de herfst om los te laten

Van de storm hartstocht leren

Van de regen leren te vervloeien

Van de aarde leren ontvankelijk te zijn

Van de maan leren te veranderen

Van de sterren leren één onder velen te zijn

Van de jaargetijden leren dat het leven telkens opnieuw begint

Ute Lautendorf

Het leven beweegt en vloeit constant over, net zoals in de natuur, in verschillende seizoenen.  Soms geeft het ons een nieuw begin zoals de lente, soms tegenslagen als een bittere winter, soms de passie van de zomer.  

Vertrouwen dat alles op je weg komt, goed is, en dat er effectief voor je gezorgd wordt is een belangrijke maar niet altijd gemakkelijke stap naar persoonlijke groei.  

Je kunt het gevoel hebben dat je vertrouwen niet beloond wordt.  Dat er geen tegemoetkoming is naar je behoeften of je wensen of zelfs dat je spirituele reis moeilijker is dan die van een ander.  In deze westerse maatschappij waarin het christelijk geloof, of je nu geloofd of niet, diepe conditioneringen heeft nagelaten, leeft er in velen nog steeds de gedachte dat "God straft".  Een soort meedogenloos typje hoog in de de wolken die streng toekijkt naar elk miniscule foutje dat we maken. Om ons dan te bestraffen door hier een hele hoop miserie op ons dak te gooien.  Als we de momenten in het leven waarin het ons schijnbaar niet voor de wind gaat als straf aanzien zorgt dit er vaak voor dat we er met de pakken bij gaan neer zitten.  

Het universum verzorgd en je vertrouwen wordt ruimschoots vergoedt maar je moet handelen in vertrouwen, niet wachten in vertrouwen.

De uitdagingen of moeilijke situaties in het leven zijn er niet om je vertrouwen, besluiten of moed te testen.  Het zijn de noodzakelijke stappen op je pad op weg naar heelheid.  Wanneer het vertrouwen in jezelf groeit, wanneer je weet en voelt dat je op de juiste plaats en op de juiste moment in het leven staat ga je altijd de antwoorden krijgen die je zoekt die je weer naar de volgende stap brengen.  Maar wanneer je het vertrouwen verliest, verlies je ook zo de verbinding met het vertrouwen dat je verder doet stappen.  Het gevoel van vast zitten is niet anders dan jij dat het vertrouwen in jezelf en het universum heeft verloren.  

Vertrouwen dat het universum je in je behoeften gaat voorzien zonder dat je zelf actie neemt is in hetzelfde geloven dat kerst ooit op dezelfde dag als Pasen gaat vallen.  Daarom is het heel belangrijk om jezelf af te vragen wat je wilt bereiken in je leven.  Wat wil je doen, wat wil je aantrekken?

Wil je vreugde in je leven?  Wil je liefde?  Wil je mensen helpen?  Wil je een healer of een leraar zijn?  Focus!

Het universum zal aan elke intentie voldoen waar jij zelf volledig achter staat, waar je wezen in zit en je passie. Dat je doet branden van verlangen en je doet bewegen om steeds verder te stappen.  

De spirituele reis mag dan niet altijd glad lijken te verlopen, maar wanneer je erop vertrouwd dat naar waar je verlangt je gegeven zal worden op de meest perfecte manier en dat je altijd begeleidt wordt op je pad, zal je ruimschoots beloond worden.  Volg elke gelegenheid die je gegeven wordt en vertrouw erop dat alles perfect is.  Zie de wonderen in je leven ontvouwen.  Neem de mensen die in je leven komen niet als vanzelfsprekend....zij zijn je spiegels en je leraars.  Zoek en kijk hoe de tekenen van het universum zich aan jou ontvouwen terwijl je stapt in vertrouwen...en ontdek de vreugde in het co-creatorschap! 

X aantal tijd geleden zou ik nogal opstandig gereageerd hebben moest iemand me dit vertellen want dat zou betekenen dat ik voor alle nare gebeurtenissen in mijn leven zelf verantwoordelijk geweest zou zijn.  Nu besef ik dat het ook zo was en is.  We zijn meesters van onze eigen gedachten en wat in onze materiële wereld manifesteert is niet meer of minder dan wat we zelf gecreëerd hebben.  Alles wat je denkt manifesteert zich vroeg of laat in je uiterlijke wereld.  Iets wat wetenschappelijk ondersteund wordt in de kwantumfysica.  Het is dus van essentieel belang dat men zich bewust wordt van de eigen gedachten.  

Deze gepassioneerde affaire van de ziel waarin we het goddelijke liefhebben (of het universum, of welke naam goed voelt er aan te geven) en tevens ook diep bemind worden is één van de grootste mysteries van de mens.  Een geheim reeds lang bekend in het soefisme die de minnaars van God werden genoemd maar een pad die zonder de stempel van soefi door steeds meer zoekenden wordt bewandeld.  

Stap voor stap lopen we op het pad van liefde, totdat we uiteindelijk door liefde in liefde worden meegevoerd.  Er is geen weg terug wanneer we door het universum naar het universum worden gebracht, alleen een steeds dieper wordende liefdesaffaire.  Het is de meest oudste reis van scheiding naar vereniging.  De reis van ons eigen zelf naar een staat van één zijn met Al-dat-is.

Liefde is de meest invloedrijke kracht dat in het universum aanwezig kan zijn.  Een kracht die in ieder van ons huist.  Maar deze liefde moet gewekt worden en het hart moet geactiveerd worden zodat we die oorspronkelijke passie weer leren kennen.

Hij die zichzelf kent, kent God.  Het wijst naar het hele mysterie van zelfkennis, van naar binnen gaan en je ware aard leren kennen.  Niet wie je dénkt te zijn maar je werkelijke zelf.  Want de weg naar liefde gaat altijd naar binnen, een geleidelijk proces van zelfontdekking.  Het is het pad dat je brengt in het licht van bewust-zijn naar de kern van wie je bent.  En het is voor de zoeker de meest moeilijke en moedige reis die te nemen valt waarin hij zich afkeert van de uiterlijke wereld van illusie naar de levende werkelijkheid van het hart.

Het is een reis van onthulling en een pijnlijk proces van het achterlaten van ons illusionaire zelf, het ego.  Een reis waarin je moet sterven voor je sterft.  Want voordat je een staat van innerlijke eenheid kunt ervaren moet al het oude worden opgeofferd.  Het ego moet verbranden en verteren door het vuur van Goddelijke liefde.

Onlangs heb ik volgende metafoor nog gebruikt:  Het lichaam is een tempel zeggen we wel eens, dus laten we onszelf eens zien als een huis.  En naarmate we opgroeien krijgen we heel wat te verwerken.  Een hele boel conditioneringen, het niet mogen zijn van onszelf, gekwetst worden, opvoeding, maatschappij, relaties.....noem maar op.  In dit leven en in vele levens daarvoor....  En om onszelf te beschermen zijn we stelselmatig de deuren en ramen beginnen sluiten en de gordijnen beginnen dicht doen.  En dat gebeurd zo geleidelijk dat we er ons niet van bewust zijn dat we onszelf in het donker hebben gezet.  Tot het punt dat het zo donker is dat we ons afvragen waar we in hemelsnaam zijn, wie ben ik? Maar het is donker dus we zien niets en dat betekend dat we een gordijn moeten open trekken.  En het licht komt binnen. Dat licht in de kamer van je zelf is heel confronterend, het laat je zien wat er in dat deel van je leven is gebeurd.  Het laat zien wat je jezelf hebt aangedaan.  En in eerste instantie is dat licht heel pijnlijk.  Het doet verdorie pijn aan de ogen maar tegelijkertijd voel je ook de warmte van de zon die binnen komt en het doet je verlangen om die zon op je huid te voelen en de wind en het leven binnen te laten, dus zet je ook het raam open.  Hierdoor kan alle oude muffe lucht naar buiten en komt er frisse nieuwe wind naar binnen. Je kunt weer ademen, de kamer is verlicht.  Dan besef je dat er héél wat ruimtes zijn in je huis die wel wat licht kunnen gebruiken omdat ze al zo lang in het donker zitten.  En ondanks dat je weet dat je weer eerst een beetje moet sterven voor je het zonlicht voelt wordt de drang naar het gevoel wat achter dat sterven ligt zo groot dat je alle kamers open begint te trekken en alle ramen begint open te zetten.  Want dat is wat het goddelijke licht doet, het opent je ogen, het laat je weer ademen en steeds dieper verlangen naar je werkelijke zelf dat all-is.

Liefde is een vuur en zij die door dit vuur gaan laten sprankeltjes van licht na <3