Deze gepassioneerde affaire van de ziel waarin we het goddelijke liefhebben (of het universum, of welke naam goed voelt er aan te geven) en tevens ook diep bemind worden is één van de grootste mysteries van de mens.  Een geheim reeds lang bekend in het soefisme die de minnaars van God werden genoemd maar een pad die zonder de stempel van soefi door steeds meer zoekenden wordt bewandeld.  

Stap voor stap lopen we op het pad van liefde, totdat we uiteindelijk door liefde in liefde worden meegevoerd.  Er is geen weg terug wanneer we door het universum naar het universum worden gebracht, alleen een steeds dieper wordende liefdesaffaire.  Het is de meest oudste reis van scheiding naar vereniging.  De reis van ons eigen zelf naar een staat van één zijn met Al-dat-is.

Liefde is de meest invloedrijke kracht dat in het universum aanwezig kan zijn.  Een kracht die in ieder van ons huist.  Maar deze liefde moet gewekt worden en het hart moet geactiveerd worden zodat we die oorspronkelijke passie weer leren kennen.

Hij die zichzelf kent, kent God.  Het wijst naar het hele mysterie van zelfkennis, van naar binnen gaan en je ware aard leren kennen.  Niet wie je dénkt te zijn maar je werkelijke zelf.  Want de weg naar liefde gaat altijd naar binnen, een geleidelijk proces van zelfontdekking.  Het is het pad dat je brengt in het licht van bewust-zijn naar de kern van wie je bent.  En het is voor de zoeker de meest moeilijke en moedige reis die te nemen valt waarin hij zich afkeert van de uiterlijke wereld van illusie naar de levende werkelijkheid van het hart.

Het is een reis van onthulling en een pijnlijk proces van het achterlaten van ons illusionaire zelf, het ego.  Een reis waarin je moet sterven voor je sterft.  Want voordat je een staat van innerlijke eenheid kunt ervaren moet al het oude worden opgeofferd.  Het ego moet verbranden en verteren door het vuur van Goddelijke liefde.

Onlangs heb ik volgende metafoor nog gebruikt:  Het lichaam is een tempel zeggen we wel eens, dus laten we onszelf eens zien als een huis.  En naarmate we opgroeien krijgen we heel wat te verwerken.  Een hele boel conditioneringen, het niet mogen zijn van onszelf, gekwetst worden, opvoeding, maatschappij, relaties.....noem maar op.  In dit leven en in vele levens daarvoor....  En om onszelf te beschermen zijn we stelselmatig de deuren en ramen beginnen sluiten en de gordijnen beginnen dicht doen.  En dat gebeurd zo geleidelijk dat we er ons niet van bewust zijn dat we onszelf in het donker hebben gezet.  Tot het punt dat het zo donker is dat we ons afvragen waar we in hemelsnaam zijn, wie ben ik? Maar het is donker dus we zien niets en dat betekend dat we een gordijn moeten open trekken.  En het licht komt binnen. Dat licht in de kamer van je zelf is heel confronterend, het laat je zien wat er in dat deel van je leven is gebeurd.  Het laat zien wat je jezelf hebt aangedaan.  En in eerste instantie is dat licht heel pijnlijk.  Het doet verdorie pijn aan de ogen maar tegelijkertijd voel je ook de warmte van de zon die binnen komt en het doet je verlangen om die zon op je huid te voelen en de wind en het leven binnen te laten, dus zet je ook het raam open.  Hierdoor kan alle oude muffe lucht naar buiten en komt er frisse nieuwe wind naar binnen. Je kunt weer ademen, de kamer is verlicht.  Dan besef je dat er héél wat ruimtes zijn in je huis die wel wat licht kunnen gebruiken omdat ze al zo lang in het donker zitten.  En ondanks dat je weet dat je weer eerst een beetje moet sterven voor je het zonlicht voelt wordt de drang naar het gevoel wat achter dat sterven ligt zo groot dat je alle kamers open begint te trekken en alle ramen begint open te zetten.  Want dat is wat het goddelijke licht doet, het opent je ogen, het laat je weer ademen en steeds dieper verlangen naar je werkelijke zelf dat all-is.

Liefde is een vuur en zij die door dit vuur gaan laten sprankeltjes van licht na <3