De tekeningen of kaarten zoals ik ze noem, die u hier af en toe gaat zien verschijnen zijn persoonlijke creaties om vaak het gene dat ik wil delen nog een extra persoonlijke toets te geven.

Hiernaast vindt je één van mijn favorietjes namelijk "De Dolfijn".  De dolfijn staat niet alleen voor vrijheid, speelsheid en wijsheid maar ook voor communicatie.  Net datgene waarover ik vandaag wil spreken.

Elk aspect van het leven heeft twee kanten in zich, een positief en een negatief element.  Je kunt het vergelijken met een vijf cent stuk, je kijkt naar de kop maar onderliggend is er altijd de munt.  Het één bestaat niet zonder het ander en het is maar hoe je er naar kijkt steeds er van bewust zijn dat beide aspecten in elke situatie aanwezig zijn.  Zo gaat het ook met communicatie.

In deze wereld van technische hoogstandjes lijkt communicatie zo gemakkelijk geworden.  We openen onze computer en kunnen bij wijze van spreken praten met mensen van over heel de wereld.  En op zich is dit een heel mooi gegeven maar toch lijkt het alsof we ons ook in de virtuele wereld beschermen achter facades en facebook profiels waarin het leven één rozengeur en maneschijn lijkt te zijn.  Ook in het spirituele wereldje waarin meestal alleen gesproken wordt over licht en liefde maar nauwelijks wordt er een woord geroerd over het ander aspect van het dubbeltje.   Onze innerlijke demonen houden we liever voor onszelf.  Maar als we dan toch willen groeien naar open persoonlijkheden is het dan niet net dat wat we bloot moeten stellen?

Woorden hebben de mogelijkheid om zoveel te transformeren.  We kunnen er iemand mee helpen, troosten, blij maken maar ook kwetsen, afwijzen of verdriet geven.  In contact met anderen is het sociaal heel aanvaardbaar om de positieve kant van taal te gebruiken.  Maar sommige situaties triggeren gevoelens van pijn, verdriet of zelfs woede.  Wanneer deze dan geuit worden wordt de deur van de tegenpartij vaak met een even grote smak dicht gesmeten.  We kunnen in dit geval natuurlijk ook nog altijd voor de optie van zwijgen kiezen.  In stilte schuilt er vaak een even grote kracht.  Maar als het nooit wordt uitgesproken zijn we dan niet gewoon voor elkaar verstoppertje aan het spelen?  Ligt de sleutel naar onvoorwaardelijke liefde niet net in het omarmen van iemand zijn demonen die op een bepaald moment in de vorm van woorden de oppervlakte bereiken?

Zelf ben ik iemand met het hart op de tong. Iets gematigder en milder in mijn woordkeuze dan vroeger maar steeds open en eerlijk. En soms heeft dat geleid tot een dooddoener voor verdere communicatie.  Maar als ik kijk naar wat ik zelf graag heb in contact met anderen dan heb ik niet liever dan dat alles getoond wordt.  Zijn er frustraties?  Toon het mij, zeg het mij....als het er uit is kan het getransformeerd worden naar wederzijds begrip en zo gaat dat met elke emotie.  Heb je iemand lief?  Toon het, zeg het...De ander zijn of haar reactie is eigenlijk van bijkomend belang.  Soms kan het positief zijn, soms negatief, soms krijg je begrip en soms wordt je gigantisch afgewezen.  Het gaat er vooral over wat het doet voor jezelf en ook al is het niet altijd gemakkelijk ook zelfs niet met taal om te tonen wie je bent, ongeacht welke reactie je krijgt het leidt altijd naar een steeds waarachtigere vorm van jezelf.