18-11-2012 om 14:59 geschreven door Wij  

De week na de Gilli’s begon relatief geroutineerd aan te voelen. Het lesgeven gaat vlot, met of zonder lerares erbij. Op maandag zijn we naar de nightmarket in Gyaniar gegaan, veel groter dan die van bij ons in Klungkung. Daar heb ik (regi) een nieuw paar teenslippers gekocht omdat de mijn die ik de week ervoor in Bali had gekocht al kapot waren. Jammer genoeg zijn die teensleppers die ik op de markt heb gekocht ook al kapot. Maar chancke want van het een paar is de linkerslipper kapot en van het ander paar de rechter en dus loop ik nu op twee verschillende sleffers rond tot deze ook kapot zullen zijn. Dinsdag zijn we naar Ubud gereden om de weg te leren om dan woensdagavond op ons eentje daar naartoe te rijden. Maar op woensdag wijn we eerst naar het strand hier in de buurt gegaan, Padang Bay. Super mooi strand, weinig volk, hoge golven maar echt gewoon super gezellig. Daarna zijn we naar Ubud gereden om eens te kijken waar de rest les geeft. Echt super mooi daar in Ubud. Je zou het niet zeggen, omdat Ubud een stad is vol toeristen, maar het schooltje is een kwartiertje met de scooter door de rijstvelden op echt een superlocatie. In het midden van de rijstvelden met maar enkele huizen in de verre omgeving staat daar een klein afdakje met grasveltje erond waar de kinderen les geven. Super sjiek. Daarna zijn we terug naar Ubud centrum gereden om naar een traditionele dans van hier te gaan kijken, Kecak genaamd. Super mooi om te zien. Er zaten daar een bende oude mannen te zingen en humhumhum-geluiden te maken en daarop werd dan in dans een verhaal uitgebeeld. Donderdag zijn we eerst gaan winkelen met een Indonesische (om niet afgezet te worden op de markt). We zijn allen traditionele kleren gaan kopen. Ik had die nodig omdat ik de dag erna uitgenodigd was voor een crematie ceremonie bij te wonen. Daarna zijn we nog ’s avonds gaat eten in Gyaniar waar ook een paar vrijwilligers zitten, en zonder zwans, man die zitten in een villa. Een super mooi traditioneel huis, allemaal een pak beter dan in wat wij zitten. Vrijdag voor het weekend zijn onze wegen weer even gesplitst:

Regi:

Mijn lerares van in de school had mij uitgenodigd voor een traditionele crematie ceremonie. ’s Morgens had ik me dan ook helemaal aangekleed om dan naar het huis van de overledene te rijden waar de ceremonie begon. Daar aangekomen belde ik mijn lerares maar mijn belkrediet was op en dus viel ze snel weg. Maar geen paniek, aan de inkom stond een vriendelijke Balinees die ons onmiddelijk binnen vroeg. Daar aangekomen kregen we koffie en koekjes en gebak. Dan hebben we nog met de zoon en de broer van de overledene gepraat (een man van 62 jaar). In het begin voelde ik mij nogal ongemakkelijk want ik had mijn lerares nog niet gevonden maar iedereen was zo vriendelijk dat ge u niet ongemakkelijk kon voelen. Dan nog even naar het buffet voor rijst, groentjes en tempe  (vegetarisch gerecht hier) en dan begon de stoet naar de crematieplek. Buiten heb ik dan uiteindelijk mijn lerares, Miss Augustinawatti, gevonden en hebben we verder heel de tijd uitleg van haar gekregen wat er gebeurde. Het lijk werd in een of andere tempel achtige constructie gestoken. Deze werd dan opgehoffen door veel mensen, uiteindelijk ging er nog iemand boven op de tempelachtige constructie staan. Dan begonnen ze het lijk te verdragen en al dansend op muziek gingen ze de straat door die volledig afgezet was door politie. En aan de warmte hadden ze ook gedacht, ze hadden namelijk een tankwagen vol met water bij, die ondertussen vollop op de dragers van die tempel werd gespoten. Zo gingen we verder, tot we aan een rondpunt met een boom kwamen, waarrond ze drie keer moesten dragen. Daar kwam een andere stoet samen met de onze, en samen zijn we dan naar de crematieplaats gegaan. Daar aangekomen begonnen ze wat van de tempel  af te breken en terug wat op te bouwen zodat ze een brandstapel hadden. Die hebben ze dan aangestoken en dan stonden we wat te kijken tot er plots een voet tevoorschijn kwam in het midden van het vuur. Den doek rond het lijk was ondertussen opgebrand en nu zag je dus het lijk. Ze laten het lijk dan 2 uur branden en dat is dan voor iedereen buiten de familie tijd om even te rusten. Ik ben nog even langs mijn lerares gegaan, die trouwens een gigantisch mooi huis heeft, en daar cola en cake gekregen. Na even opfrissen, zijn we dan terug gegaan. Daar hadden ze dan de assen bijeengeraapt en waren de priesters aangekomen. Even bidden en dan met de hele stoet, en de assen in een nieuw soort tempelachtige constructie, naar de zee. Omdat de zee zover was, allen op de scooter naar de zee, en de assen in een pick up. Daar nog eens bidden, en bij zonsondergang de assen in de zee gooien. En in plaats van de assen uit te kappen, nope direct na de offers (wat fruit en manden en beeldjes) het hele tempelachtige gedoe in de zee. Het geheel was zo fantastisch om te zien. Voor hen is er echt geen verdriet in de crematie. Enkel vreugde, omdat zijn ziel nu eindelijk uit het lichaam kan en verder kan.

Daarna rap nog iets gegeten en dan achterna naar Vicki en de rest van de groep die in Pedang Pedang zitten. Even gebeld met Vicki, die meldde dat het nogal moeilijk te vinden was en dat zij er 5 uur over gereden hadden en dat Stefan met zijn goed Indonesisch er nog 3 uur over gedaan. Maar voor een of andere koppige reden, wou ik toch nog vertrekken, ook al was het al donker en bijna half 9 toen ik vertrok. Volle moed vertrokken, met een mogelijk doemscenario in mijn achterhoofd (vergelijkbaar met het scenario van ronddwalen op een eiland zoals de week ervoor) richting Pedang Pedang. Alles ging vlot, weinig verkeer, dus vlot rijden. En ja, na 2 uur stond ik in Pedang Pedang aan het hotel waar de rest zat. Alleen wist ik dat niet en vroeg ik aan 3 australiers waar Pedang Pedang lag en die hebben me verder gestuurd. Swar na even wat zoeken en bellen heb ik het dan toch uiteindelijk gevonden. Nog even gezellig bijgepraat en dan naar onze homestay, waar we met 4 in een dubbel en een enkel bed moesten slapen. You gotta love budgetholidays. De dag erna, eerst ontbijten en dan richting Pedang Pedang, super mooi strandje. Chillen en zwemmen en blijkbaar is hier een scene van Eat Pray Love opgenomen, maar niets van gemerkt. Daarna nog verder gegaan naar een ander strand, Uluwatu Beach. Super mooi ook, iets hevigere golven en dat hebben mijn spullen ook gemerkt. Alles helemaal nat geworden. Daarna naar Uluwatu Tempel gegaan en nadat daar iemand van ons overvallen is door aapjes zijn we terug onze brommer opgesprongen richting Seminyak. Seminyak is namelijk een strand voor beginner surfers. En omdat we aan Ulu Watu beach prosurfers hadden gezien leek het ons een cool idee om te leren surfen. Dus ik samen met Stefan en Lisa naar Seminyak. De rit ging allemaal goed, maar dan het zoeken naar een goedkope slaapplaats ging wat moeilijker. Ofwel was het te duur, ofwel te ranzig, ofwel beide. Uitendelijk komen we aan bij een kerel die huisjes verhuurt en nadat Stefan (die Indonesisch kent) wat afgedingd had, hadden we een huisje voor 200 000 rupiah. Dat is echt belachelijk weinig voor een huisje (rond 16 euro) voor de 3 personen. Ik een beetje sceptisch omdat we de huisjes nog niet gezien hadden, maar uiteindelijk bleek alles dik in orde. Eigenlijk waren het halve villa’s. Een eigen keukentje, tuintje, terras en een dubbel en singel bed. En ik heb mijn eerste echte douche genomen waarvan het water stroomde. Het was wel geen warm water, maar dat is een ervaring die ik wil uitsparen tot ik thuis ben. Na het bekomen van de nice villa zijn we iets gaan eten en nog een terraske gedaan op het strand. De dag erna moesten we namelijk vroeg op to catch the waves. Super ervaring dat surfen. Stefan had het al een paar keer gedaan, maar voor mij en Lisa was het de eerste keer. En het ging eigenlijk beter dan verwacht. Ik kon eigenlijk na de eerste golven al rechtstaan. Wel super vermoeiend, ik was echt kapot na 2 keer 3 kwartier te surfen. Om 2 uur zijn we dan naar huis gegaan, onderweg nog aan een Carrefour gekomen. Even naarbinnen gegaan, dit was beangstigend. Super veel volk, veel te sjeik en super veel beveiliging. Alsof ge een ambassade binnen wandelt. Daarna verder naar huis. Ik was zo uitgeput en kon niet veel energie meer opbrengen, dan toch nog maar even een eindje met de brommer gaan rijden naar een super mooi uitzicht over de rijstvelden op een berg. Daarna enkel nog maar lui in de zetel gelezen en te pikant eten van de nightmarket gegeten. Dat was mijn weekend.

Vicki:

Mijn weekend zag er lichtelijk anders uit. Ik ben vrijdag ochtend al zeer vroeg richting Ubud gereden, waar ik met de andere vrijwilligers had afgesproken om naar Pedang Pedang te gaan. In totaal hebben we er weliswaar 5 uur over gereden, maar dit was omdat wij no geen kleine omweg hebben gemaakt richting Canggu: the temple of enthousiasm. Het wordt weliswaar een tempel genoemd, maar eigenlijk is het gewoon een surfers-hangout waar ze yummie yummie eten hebben. Ik heb hier ook voor de eerste keer sinds aankomst hier in Bali, Westers gegeten.
Hierna zijn we dan op ons dode gemakske doorgereden richting Pedang Pedang waar we de rest van de dag in het wter hebben doorgebracht.
’s Avonds gingen we met de hele groep echter opzoek naar een plaats om te overnachten, en dit bleek moeilijker dan verwacht; we hadden namelijk een Hollander mee met veel centjes van de papa. Zo kwam het dan dat hij, Rogier, Lisa en Sophie in een of ander uber fancy hotel hebben geslapen, en wij met 4 in een goedkope homestay. En ik durf met zekerheid zeggen dat wij met 4 meer afgelachen hebben dan de andere 4.
Laat ik de home stay even omschrijven: er was 1 kamer met 2 bedden in: een enkel bed, en een bed dat veel weghad van een twijfelaar. Regi en Stefan sliepen in de twijfelaar, terwijl ik en Kamilla in het enkel bed sliepen. In de badkamer was er enkel een douche en een toilet, dus toen we ’s avonds onze tandjes wilden poetsen,, ws dat allemaal in de douche.
De volgende morgen bleek ook dat Regi in zijn slaap iets te dicht bij Stefan was gaan aanliggen, en dat Stefan hem al dan niet perongeluk een mep in zijn gezicht had gegeven.
En het zijn zulke situaties die het slapen in een goedkope homestay echt amusant maken.

De volgende dag zijn we met heel de groep nog naar Pedang Pedang gegaan, en rond 15u besloten ik, Kamilla en Sophie dat het tijd was om terug richting Ubud te rijden. Wij zouden immers de volgende dag richting Pedang Bay rijden (een klein verborgen strandje dat niet al te ver van KlungKung is).
Wat een vlekkeloze rit had moeten worden, werd er weer maar eens een met veel tegenslag: we waren nog niet halfweg, en plots begaf Kamilla’s scooter het. Gelukkig zijn de mensen in Bali zo vriendelijk, dat ze meteen allemaal stopten om ons te helpen. Jammer genoeg zeiden ze allemaal hetzelfde: “deze scooter is crap”
Na ongeveer een uur sleutelen, ontdekten enkele mannen waar het probleem exact zat. Pak Nyoman, de eigenaar van de scooter, had de olie niet nagekeken voor we vertrokken, waardoor de scooter dus naar de vaantjes was. We zijn dan maar op mijn scooter verder gereden richting Ubud, en hebben Pk Nyoman het adres gegeven waar hij de volgende dag zijn scooter terug kon gaan oppikken.
Aangezien Klungkung redelijk verlaten was (iedereen zat in Pedang Pedang), ben ik maar in Ubud blijven slapen. De volgende morgen zijn we dan terug op onze scooters gestapt om naar Pedang Bay te rijden.
En helaas, ook hier kon de rit niet gewoon vlekkeloos verlopen.  We reden net door Klungkung, toen ik plots mijn scooter niet meer onder controle kreeg. Mijn achterwiel zwengelde van links naar rechts en er was geen stoppen aan. Toen ik dan aan de kant ging staan zag ik dat mijn band plat was. Al goed was ik in Klungkung, want wij (als leerkrachten Engels) zijn hier redelijk gekend. Het was ook niet veel later dat ik via via een spiksplinter nieuwe band kreeg voor de belachelijke prijs van 15000rp, met andere woorden 1,20 euro.
Aangekomen op Pedang Bay zelf hebben we daar dan genoten van de hoge golven, de zon en een vruchtensapje.
Die avond ben ik dan nog samen met Nicky, Daniela, Kamilla, Rogier (die by the way de zoon is van de vice president van Nederland) en Ruben gaan eten in het befaamde ‘tacco restaurant’, en daarn terug huiswaarts richting Klungkung, waar de anderen al lang thuis waren van hun weekendje surfen.

Maandag is er niet echt iets spectaculairs gebeurd. Ik moest weer maar eens op mijn eentje lesgeven, maar buiten dat hadden we beide een routine dagje.

Dinsdag daarintegen was echt ‘awesome’! De dag begon al goed met mijn eerste les in klas XG. Zij moesten leren hoe ze een informele brief moesten schrijven, en Miss Ari (mijn mede docent) hd de kinderen gevraagd een brief te schrijven naar mij. Ik moet eerlijk zijn, ik heb soms echt moeite gehad de traantjes te bedwingen. Sommige brieven gingen gewoon over wat ze dit weekend hadden gedaan, of wat ik in Bali zeker moet gezien hebben, maar dan waren er toch wel enkele anderen waarin ze schreven hoe leuk ze het wel niet vonden dat ik hen Engelse les gaf. De kinderen hier zijn echt zo lief en zo dankbaar! Echt schatjes!

En dan ’s avonds. We waren die ochtend al vroeg naar de markt gegaan opzoek naar aardappelen (wat hier niet zo makkelijk te vinden is). En na de les heb ik me dan even afgezonderd met ruim 8kg aardappelen en een filmpje. Rond 17u is Regi dan begonnen met al die aardappelen ook nog eens in frietjes te snijden, en niet veel later ben ik dan begonnen met ze allemaal voor te bakken.
Rond 20u is dan iedereen hier aangekomen (zijnde Theresa, Lisa, Irene, Petra, Nicky, Daniela, Kaming, Komang, Stefan, Kamilla en Sophie) en zijn we vollenbak beginnen bakken. We hadden ondertussen ook al enkele kranten gaan kopen waarmee we dan puntzakken hadden gemaakt, en tegen 20.30u was iedereen zowat voorzien van een goedgevulde puntzak met mayonaise. En ze vielen in de smaak! Vaak kregen we te horen dat de frieten echt ‘awesome’ waren, en 1 keer kregen we zelfs het grote compliment dat het de beste frietjes waren dat ze ooit had gegeten.
Dus jawel, Belgie heeft deze avond goed gescoord!

Nu is het tijd om aan ons welverdiende verlengde weekend te beginnen ;)
Regi heeft woensdags zowiso geen les, en ik enkel van 7.30u tot 9.00u. En aangezien het donderdag een feestdag is, moeten we donderdag geen les geven. Dus wij zijn klaar voor 2 dagen seminyak (surfen) en 2 dagen Oost Bali.
Volgende week zijn we er weer met hopelijk meer wilde verhalen.

14-11-2012 om 10:17 geschreven door Wij