We zitten nu al vollop in week 2, dus wordt het tijd om nog even om te kijken naar afgelopen week en weekend. We zullen beginnen bij dinsdag. De eerste dag dat we dan toch eens lessen hadden. We gingen hier in de school naar onze voormiddag lessen en maakten kennis met onze twee leraressen. Dan op naar onze verschillende klassen. Aangekomen in mijn klas zat er een bende 14 jarige Balinezen op mij te wachten. Ik mocht me even voorstellen, maar dit bleek toch het grootste deel van de les op te nemen, vragen beantwoorden en vragen stellen over hun cultuur. Sommige vragen waren al interessanter dan de andere,  zo kwam de typische of je vrijgezel bent vraag gevolgd door hier en daar wat gegiechel en gelach. Vervolgens wat helpen met gramatica en uitspraak en de les zat er al op. Maar geen paniek, want na de eerste anderhalf uur, volgde er nog een anderhalf uur in een andere klas. Terug het hele voorstelgedoe en ook wel terug dezelfde vragen, maar al bij al was het toch leuk om te zien hoe ze over Belgen/Europeanen denken.  Vreemd ook wel is dat ze de klassen hier indelen per IQ, elke klas heeft dus ongeveer hetzelfde niveau.

Na de voormiddaglessen hadden we normaal nog in de namiddag les in de naschoolse Engelse les, maar voor de verandering kwamen ze daar ook niet opdagen. Dus de namiddag ook vrijaf. Nog wat rondgehangen en gepraat met onze huisgenoten en dan toch maar bed in. We hadden ondertussen besloten om scooters te huren voor zolang ons verblijf hier duurt aangezien er echt geen andere veilige manier bestaat om hier uzelf te verplaatsen. Een fiets is echt te vermoeiend en gevaarlijk met alle scooters die hier rondrijden en te voet is alles toch een goed eind van elkaar verwijderd. Op woensdag kwamen dan onze scooters aan en zo begon een nieuw hoofdstuk in onze mobiliteit hier op Bali. Het is wel even wennen maar zolang ge geen te zotte toeren uithaalt is het eigenlijk wel OK, er zit zelfs een vreemd systeem in de wanorde dat het Balinese verkeer is. Verder hebben we op zaterdag wat volk van de vrijwilligers bij ons in het huisje uitgenodigd en hebben Petra (Slovaakse vrijwilligester van bij ons in het huis) en Irene ( Zwitserse vrijwilligster van bij ons in het huis) pannekoeken gebakken met banaan en iets suikerachtig van palm of kokos ofzoiets. Donderdag had ik terug voormiddaglessen en had ik weer een nieuwe klas, dus weer het hele voorstellen en dat begint redelijk gestandardiseerd te worden. Na een halve les zei mijn lerares plots dat ze moest vertrekken voor een begrafenisceremonie, en stond ik er de volgende halve les en de hele les later er wel alleen voor. Dit liep allemaal wel redelijk vlot. Daarna ACAR, de naschoolse les voor de eerste keer. Deze keer kwamen de kinderen wel en hebben we les kunnen geven. Het leslokaal ligt echt op een super mooie locatie, boven iemand zijn huis en is helemaal open, een fantastisch zicht. Daar hebben we echt lesgegeven aan jonkies, 8 jaar waren ze misschi9en, super schattig en echt zo enthousiast. Na de les komen ze u allemaal bedanken door uw rechter hand te nemen en op hun voorhoofd te leggen als teken van dankbaarheid. Dit is wel echt super sjiek, aangezien het hoofd hier heilig is. De oudste besloten om weer maar eens niet op te dagen bij ACAR en dus bleef het bij anderhalf uur i.p.v. drie uur.

Daarna hebben we nog wat gevolleybald en zijn we naar Ubud gereden. Daar is een ander huis met allemaal vrijwilligers en daar gingen we afscheid nemen van een vrijwilligster die de dag erna ging vertrekken. We zijn niet te lang gebleven, want de ochtend ernaa, op Vrijdag dus, vertrokken we om 2 uur snachts voor onze eerste uitstap. We hebben hier dus enkel lessen van maandag tot en met donderderdag, en hebben altijd een verlengd weekend, perfect voor uitstappen dus.

Na met toch wel veel moeite over het hek te klimmen (de school wordt na 22u afgesloten), vertrokken we richting de Gili’s. Deze trip bleek toch wel  veel  vermoeiender te zijn dan verwacht. Wetende dat er een snelboot bestaat tussen Bali en de Gili’s (die er maar anderhalf uur over doet), namen wij de ferry richting Lombok die er maar liefst een kleine 5 uur over heeft gedaan. Het idee was dan om op de ferry te slapen en tegen 8 a 9 uur in Lombok aan te komen. Maar de ferry was jammer genoeg voorzien van de meest oncomfortabele zeteltjes ooit, dus van slapen is er niet veel in huis gekomen. Ondertussen begon Lisa maar zieker en zieker te worden, wat jammer genoeg voor haar uitmonde in een weekendje Gili’s in haar bed.

In Lombok zelf hadden we nog een lange rit te gaan voor we dan uiteindelijk op de Gili’s zouden aankomen. Deze tocht begon in een stad maar monde uit in een adembenemende rit langs de kust van Lombok. Fantastisch om te zien en je wou elke 5 minuten stoppen om foto’s te nemen (wat we ook wel af en toe deden).
Na ongeveer 2,5 uur rond te rijden kwamen we aan bij de boot die ons dan uiteindelijk tot op het eiland zou varen.

Onze eerste dag op het eiland verliep zeer rustig. We vonden een goedkope ‘home stay’ (slechts 3,5 euro per nacht) een beetje verder, en de rest van onze dag bestond uit slapen op het strand, en ’s avonds ergens een coctailtje gaan drinken.

De volgende dag wilden we iets actiever invullen, dus besloten we om fietsen te huren en eens rond te rijden. Helemaal rond zijn we nooit geweest, want onderweg kwamen we een gezellige bar tegen (baar sunset)  waar we besloten te blijven hangen tot zonsondergang. Het was er echt prachtig. Zeer weinig toeristen, enkele tafels en banken, een rieten hutje, reggea muziek, een kampvuur en uiteraard te zee. Toen we dan terug reden kwamen we de anderen tegen, zijnde Andy, Kamilla, Nicky & Daniela, en zijn we samen iets gaan drinken in een bar een beetje verderop. Dit was dan het begin van een bizarre maar oh zo fijne avond, die door ons beide totaal verschillend werd ervaren. Hoogtepunt van de avond:  een nachtelijk plosje placeren in de zee / op strand liggen en staren naar de maan.

De volgende morgen was zwaar. Allemaal nog een beetje aan het bekomen van de vorige avond, besloten we om er nog maar eens een lamme tamme dag van de te maken op het strand. Om drie uur vertrok onze boot terug richting Lombok. En dit is het begin van een helse nooit te vergeten rit.
De rest van de blog wordt nu opgesplitst in 2 verhalen: dat van Vicki, en dat van Regi.

Vicki:

De zee stond die dag echt enorm hevig, waardoor ik zeeziek was geworden op de boot. En aangezien ik nog niet echt 100 procent gewend ben aan het scooter rijden hier in ‘Indonesia’, leek het me dus beter dat iemand anders met mijn scooter zou rijden, en ik bij iemand achterop zou zitten.
Zo reed ik dus bij Nicky achterop, achter ons reed Kamilla, dan Andy en dan Regi. De anderen hadden de snelboot teruggenomen richting Bali.
In het begin was het echt leuk, het was een zeer mooie rit (als je achterop zit, kan je nog eens zo goed genieten van het uitzicht). Onderweg kwamen we dan ook nog een Moslim-huwelijk tegen waar we nog vriendelijk werden uitgenodigd om mee te dansen, eten,... De mensen hier hadden precies ook nog nooit blanken gezien, want we werden hier echt als Celeberties behandeld. Ik denk niet dat het overdreven is om te zeggen dat ik op wel 20 verschillende foto’s sta.
Daarna reden we verder richting onze ferry. En daar ging het mis.

Nicky stopte even om de weg te vragen, toen Andy plots riep:
“He just turned, he went left”
“Who did?”
“The guy, Jerome”

En jawel, Regi was ons gewoon voorbij gereden en naar links afgeslagen. Dus wij in volle vaart erachter in de hoop dat we hem dan onderweg wel zouden inhalen. En inderdaad, enkele tientallen meters verder stond hij ons aan de kant op te wachten. So far so good. Maar dan: Regi vroeg Nicky om onderweg even aan een tankstation te stoppen om te kunnen tanken. Nog geen 5 minuten later kwamen we een tankstation tegen op onze rechter kant, dus Nicky, Andy en Kamilla sloegen af om te gaan tanken. Nog geen minuut later, plots telefoon van Regi: “I lost you guys again. Where are you now? Or should I just find my way to the ferry?” Waarop Nicky antwoordde dat we aan het tankstation zouden wachten. Maar toen er na een kleine 10 minuten nog geen Regi te bespeuren was, besloten we om al richting ferry te rijden en Regi een berichtje te sturen met de naam van de plaats waar we de Ferry zouden nemen.
Uiteindelijk bleek de rit naar de ferry toch verder dan verwacht, en ik begon me steeds meer de bedenking te maken ‘Regi vindt dit nooit.”
Kamilla had de volgende ochtend al vroeg les, dus zij en Andy namen de eerst volgende ferry richting Bali. Ik en Nicky zijn dan in een plaatselijk wegrestaurantje gaan eten (waar de kakkerlakken en ander ongedierte letterlijk deel uitmaakte van het dinner) om daar dan op Regi te wachten.
Na ruim 2 uur wachten hadden we het lumieuze idee om Regi eens te proberen bellen, en toen ontdekten we dat zijn gsm uitstond. Met andere woorden, ook al kwam hij aan aan de ferry, er was geen manier om hem te vinden. Voor zo ver wij wisten, zat hij al lang op de ferry.
Dus wij richting kade om de eerst volgende ferry terug te nemen, bleek dat die vol zat. Nog een uur wachten. Ik denk dat het uiteindelijk 22.30u was voor op de ferry zaten. Kwam daar nog bij dat de ferry een kakkerlakken paradijs bleek te zijn. De kakkerlakken kwamen letterlijk uit de zetel gekropen. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar die kakkerlakken konden me gestolen worden. Ik was moe en wilde slapen.
Na een kleine 3 uur varen kregen we dan plots telefoon van Regi, hij was al thuis en was zijn gsm onderweg kwijtgespeeld. Op die moment verdween het ‘ocharme-Regi-gevoel’ als sneeuw voor de zon. Wij hebben dus voor niets liggen wachten.
Al bij al kan ik er nu wel enorm om lachen. Hoeveel pech kan een mens hebben?!

De volgende morgen had ik normaal les om 8.15u, maar dankzij oa het tekort aan slaap, heb ik me dus overslapen. Toen ik dan keek op mijn balinese gsm, zag ik dat ik een berichtje had gekregen van mijn mededocent. “Morning. Sorry for telling you that today I am going to give a test to students. It’s ok if you don’t accompany me to class. Tq Miss Ari”   Als dat geen chance’ke is?!

Regi:

Na een nogal hevige rit op de boot van de Gilies en het oppikken van onze scooters begon onze rit richting de ferry naar Bali. Niemand had blijkbaar veel zin om als laatste te rijden dus ik nam die taak dan maar op mij. Niet omdat mijn rijkunsten al de beste waren na een halve week scooter rijden maar gewoon omdat iemand het moest doen. Onderweg terug dit prachtige landschap, heerlijk om door te rijden. Na een aantal stopt, onder andere bij een Moslimhuwelijk waar de mensen ongeloofelijk vriendelijk en vrijgevig waren, kwamen we weer terug aan in de stad. De zon begon al te zakken en het begon zo al een beetje te schemeren. Op een bepaald moment vlammen de andere 3 scooters (en ja die reden als zotten, dat heb je precies na een aantal weken op Bali rond te rijden) voorbij een auto die dan plots beslist om op mijn rijbaan te gaan rijden om zelf voorbij te gaan steken. Tegen de moment dat ik voorbij die auto ben zijn we aan een licht en ik had nog net vanachter de auto een glimp opgevangen van een helm die naar links gaat. Dus ik pink ook en ga naar links, dit blijkt een leeg rijvak te zijn om voor te sorteren naar links. Het licht (in tegenstelling tot het andere licht) is hier groen dus ik ga ervan uit dat zij in volle vaart zijn afgeslagen naar links en beslis dit dan ook te doen. Op de moment dat ik aan het afslagen ben zie ik de dames met hun scooter vanvoor aan het licht staan. Ze hebben dus langs links alle auto’s voorbij gestoken om zo vanvoor te staan. Allemaal goed en wel dus ik stop aan de eerstvolgende plaats om te bellen om te melden dat ik naar links ben afgeslagen maar op die moment kwamen ze al terug voorbij. Dus ik gevolgd maar, lichtelijk gefrusteerd dat ze niet wachten als ze een auto voorbijsteken tot ik er ook voorbij ben voordat ze een andere auto inhalen of manouver doen. Zeker nudat het begint te schemeren.

En ja hoor, nog geen 10 minuten later is het weer zover, een auto komt weer tussen ons en ik moet zeer wachten want alle rijbanen zijn vol, en tegen de tijd dat ik daar voorbij ben, geen mensen meer te bekennen die ik ken. Ik rij nog even door maar kom niemand tegen dus ik beslis maar om even aan de zijkant van de weg te gaan staan om te bellen, aangezien ik in de verte 3 scooters heb zien afslaan. Dus ik bel Nicki om te zeggen dat ik ze niet meer zag. Zij zei dat ik ze waarschijnlijk voorbij gereden was aangezien ze gestopt waren voor benzine. Ik dus terug omgedraaid om te checken of er een benzine station was. Geen benzinestation gevonden tot aan de vorige lichten, dus ik terug omgedraaid om in het straatje waar ik 3 scooters had zien afslaan te gaan kijken of er een tankstation was. Dit was ook niet het geval, en de weg daar begon meer en meer te veranderen in een klein lokaal baantje. Ik gestopt om te vragen naar de weg naar de Ferry, zeiden de vriendelijke Lombokianen dat ik moest terugdraaien en rechts af moest. Ik pak naar mijn telefoon om Nicki te bellen om te zeggen dat ze nog iets langer moet wachten aan het tankstation, plots voel ik geen GSM meer. Nice, veel pech in 5 minuten tijd. Geen manier om nog iemand te contacteren, lovely.  Dus ik raas als een zot terug naar de drukke baan. Draai rechts af en ja hoor na 5 minuten een tankstation maar geen bekende mensen meer die er stonden te wachten. Ik dacht lekker optimistisch, OK op naar de ferry dan. Dit leek een grotere uitdaging dan gedacht. Den deze begint te rijden en denkt voor de zekerheid toch maar eens te vragen naar de weg naar de ferry. Een vriendelijke man zegt me dat ik gewoon heel de tijd recht door moest. Wel dit heb ik nog veel gehoord die nacht. Ik vertrouwde het zaakje toch niet helemaal dus ik vraag na het volgende kruispunt dan maar de weg naar de ferry. Wederom het antwoord dat ik heel de tijd gewoon recht door moest. Ik vraag dan ook maar welke borden ik moet volgen, maar het enige antwoord was “heel de tijd recht door”. Dit verhaal heeft zich een 10 tal keer afgespeelt tot ik een tijdje niets meer tegenkwam aan de zijkant. Maar ja, het was toch heel de tijd rechtdoor. Tot ik plots terug iets tegenkom en de weg naar de ferry vroeg. Die man zei doodleuk: “Terugdraaien en heel de tijd rechtdoor!”, fucking hel ik was om te rotten op die moment. Ik weet dat die mens er niets aan kon doen, maar toch wou ik die mens serieus iets aandoen. Ik terug op de scooter, lekker een eindje rijden, nog een paar keer gevraagd met het gekende antwoord tot ik plots bij een tankstation een mens te pakken krijg die de woorden signs en to where begreep en die mij dan toch eindelijk de plaatsnaam kon meegeven. Vanaf die moment ging het relatief vlot ( en niet altijd rechtdoor) en ik kom aan de ferry. Eerst rap even buiten alle winkeltjes en restaurantjes checken om te zien of iemand er zat. Dit was dus niet het geval dus ik dacht dat ze misschien voorbij de ticketcontrole zaten te wachten want daar was ook nog veel plaats om iets te drinken. Dus ik door de controle, jammer ik mis toch wel een internationaal rijbewijs zeker. Ik heb dan ook voor de eerste keer in mijn leven een ambtenaar omgekocht. Dit gaat hier simpeler dan verwacht trouwens. Gewoon vragen vanaf dat er problemen zijn, “Helpt het als ik u geld geef?”, hopla en zo is het gefixt. Ik voorbij de controle, daar een heel toereke gedaan rond alle kraampjes maar niemand gevonden. Tot plots de meest random persoon op ne scooter tegen mij zegt dat ik den boot op moet omdat die gaat vertrekken. Ik leg kort de situatie uit en die zegt dat er net 4 Europese meisjes op de vorige ferry gestapt zijn. Ik dus als ne zot naar die ferry, brommer erop want ik had geen zin om nog een uur op mijn eentje te wachten, in de verwachting dat die direct gaat vertrekken. Maar nee, op zijn Indonesisch bleef dien boot daar nog een half uur op zijn gemakske liggen. Lekker op een kakkerlakkenboot richting Bali, naar een of andere heel slechte B hollywoodfilm gekeken, een kwartiertje tot een uurtje geslapen en dan aangekomen in Bali. Nog even een sleutel-verloren momentje beleefd, dit was het gigantisch dieptepunt van misserie. Bleek mijn sleutel nog op mijn motor te zitten. Oef, op naar huis, maar naar waar is dit nu ook weer juist? Jeej mocht ik nog eens de weg gaan zoeken en dwalen over een eiland, aangezien het hier de gewoonte is om geen borde te zetten, of foute borden te zetten. Maar een lichtpuntje in mijn hoofd was dat ik thuis zou komen, bekende gezichten zou zien en dat al die misserie voorbij zou zijn. Na weeral langs got weet waar te rijden, aan een mens te vragen die enkel maar een of ander handgebaar kon maken ( dat makkelijk vergelijkbaar kon zijn met een of ander marginale gehandicapte tik) kwam ik dan toch thuis aan. Maar jammer genoeg geen andere brommers te zien. Dus ik mijn kamergenote wakker gemaakt, en naar Nicki gebeld om ze gerust te stellen dat ik aangekomen was. Daarna als een hoopje misserie mijn bed in om die trip te vergeten>

Het uiteindelijke punt waar het dus waarschijnlijk misgelopen is, is buiten de ferry in Lombok waar Nicki en Vicki 5 minuten zijn weggeweest om naar het toilet te gaan, en natuurlijk moet op die moment den deze weer passeren. Tjah Bali Bad Luck is toch nog niet helemaal weg. Na een kort nachtje slapen en nog super vermoeid te zijn toch maar naar de lessen gegaan, en tegen dan konden we de humor er toch al van inzien.

08-11-2012 om 16:01 geschreven door Wij  

05-11-2012 om 14:21 geschreven door Wij