De week na de Gilli’s begon relatief geroutineerd aan te voelen. Het lesgeven gaat vlot, met of zonder lerares erbij. Op maandag zijn we naar de nightmarket in Gyaniar gegaan, veel groter dan die van bij ons in Klungkung. Daar heb ik (regi) een nieuw paar teenslippers gekocht omdat de mijn die ik de week ervoor in Bali had gekocht al kapot waren. Jammer genoeg zijn die teensleppers die ik op de markt heb gekocht ook al kapot. Maar chancke want van het een paar is de linkerslipper kapot en van het ander paar de rechter en dus loop ik nu op twee verschillende sleffers rond tot deze ook kapot zullen zijn. Dinsdag zijn we naar Ubud gereden om de weg te leren om dan woensdagavond op ons eentje daar naartoe te rijden. Maar op woensdag wijn we eerst naar het strand hier in de buurt gegaan, Padang Bay. Super mooi strand, weinig volk, hoge golven maar echt gewoon super gezellig. Daarna zijn we naar Ubud gereden om eens te kijken waar de rest les geeft. Echt super mooi daar in Ubud. Je zou het niet zeggen, omdat Ubud een stad is vol toeristen, maar het schooltje is een kwartiertje met de scooter door de rijstvelden op echt een superlocatie. In het midden van de rijstvelden met maar enkele huizen in de verre omgeving staat daar een klein afdakje met grasveltje erond waar de kinderen les geven. Super sjiek. Daarna zijn we terug naar Ubud centrum gereden om naar een traditionele dans van hier te gaan kijken, Kecak genaamd. Super mooi om te zien. Er zaten daar een bende oude mannen te zingen en humhumhum-geluiden te maken en daarop werd dan in dans een verhaal uitgebeeld. Donderdag zijn we eerst gaan winkelen met een Indonesische (om niet afgezet te worden op de markt). We zijn allen traditionele kleren gaan kopen. Ik had die nodig omdat ik de dag erna uitgenodigd was voor een crematie ceremonie bij te wonen. Daarna zijn we nog ’s avonds gaat eten in Gyaniar waar ook een paar vrijwilligers zitten, en zonder zwans, man die zitten in een villa. Een super mooi traditioneel huis, allemaal een pak beter dan in wat wij zitten. Vrijdag voor het weekend zijn onze wegen weer even gesplitst:

Regi:

Mijn lerares van in de school had mij uitgenodigd voor een traditionele crematie ceremonie. ’s Morgens had ik me dan ook helemaal aangekleed om dan naar het huis van de overledene te rijden waar de ceremonie begon. Daar aangekomen belde ik mijn lerares maar mijn belkrediet was op en dus viel ze snel weg. Maar geen paniek, aan de inkom stond een vriendelijke Balinees die ons onmiddelijk binnen vroeg. Daar aangekomen kregen we koffie en koekjes en gebak. Dan hebben we nog met de zoon en de broer van de overledene gepraat (een man van 62 jaar). In het begin voelde ik mij nogal ongemakkelijk want ik had mijn lerares nog niet gevonden maar iedereen was zo vriendelijk dat ge u niet ongemakkelijk kon voelen. Dan nog even naar het buffet voor rijst, groentjes en tempe  (vegetarisch gerecht hier) en dan begon de stoet naar de crematieplek. Buiten heb ik dan uiteindelijk mijn lerares, Miss Augustinawatti, gevonden en hebben we verder heel de tijd uitleg van haar gekregen wat er gebeurde. Het lijk werd in een of andere tempel achtige constructie gestoken. Deze werd dan opgehoffen door veel mensen, uiteindelijk ging er nog iemand boven op de tempelachtige constructie staan. Dan begonnen ze het lijk te verdragen en al dansend op muziek gingen ze de straat door die volledig afgezet was door politie. En aan de warmte hadden ze ook gedacht, ze hadden namelijk een tankwagen vol met water bij, die ondertussen vollop op de dragers van die tempel werd gespoten. Zo gingen we verder, tot we aan een rondpunt met een boom kwamen, waarrond ze drie keer moesten dragen. Daar kwam een andere stoet samen met de onze, en samen zijn we dan naar de crematieplaats gegaan. Daar aangekomen begonnen ze wat van de tempel  af te breken en terug wat op te bouwen zodat ze een brandstapel hadden. Die hebben ze dan aangestoken en dan stonden we wat te kijken tot er plots een voet tevoorschijn kwam in het midden van het vuur. Den doek rond het lijk was ondertussen opgebrand en nu zag je dus het lijk. Ze laten het lijk dan 2 uur branden en dat is dan voor iedereen buiten de familie tijd om even te rusten. Ik ben nog even langs mijn lerares gegaan, die trouwens een gigantisch mooi huis heeft, en daar cola en cake gekregen. Na even opfrissen, zijn we dan terug gegaan. Daar hadden ze dan de assen bijeengeraapt en waren de priesters aangekomen. Even bidden en dan met de hele stoet, en de assen in een nieuw soort tempelachtige constructie, naar de zee. Omdat de zee zover was, allen op de scooter naar de zee, en de assen in een pick up. Daar nog eens bidden, en bij zonsondergang de assen in de zee gooien. En in plaats van de assen uit te kappen, nope direct na de offers (wat fruit en manden en beeldjes) het hele tempelachtige gedoe in de zee. Het geheel was zo fantastisch om te zien. Voor hen is er echt geen verdriet in de crematie. Enkel vreugde, omdat zijn ziel nu eindelijk uit het lichaam kan en verder kan.

Daarna rap nog iets gegeten en dan achterna naar Vicki en de rest van de groep die in Pedang Pedang zitten. Even gebeld met Vicki, die meldde dat het nogal moeilijk te vinden was en dat zij er 5 uur over gereden hadden en dat Stefan met zijn goed Indonesisch er nog 3 uur over gedaan. Maar voor een of andere koppige reden, wou ik toch nog vertrekken, ook al was het al donker en bijna half 9 toen ik vertrok. Volle moed vertrokken, met een mogelijk doemscenario in mijn achterhoofd (vergelijkbaar met het scenario van ronddwalen op een eiland zoals de week ervoor) richting Pedang Pedang. Alles ging vlot, weinig verkeer, dus vlot rijden. En ja, na 2 uur stond ik in Pedang Pedang aan het hotel waar de rest zat. Alleen wist ik dat niet en vroeg ik aan 3 australiers waar Pedang Pedang lag en die hebben me verder gestuurd. Swar na even wat zoeken en bellen heb ik het dan toch uiteindelijk gevonden. Nog even gezellig bijgepraat en dan naar onze homestay, waar we met 4 in een dubbel en een enkel bed moesten slapen. You gotta love budgetholidays. De dag erna, eerst ontbijten en dan richting Pedang Pedang, super mooi strandje. Chillen en zwemmen en blijkbaar is hier een scene van Eat Pray Love opgenomen, maar niets van gemerkt. Daarna nog verder gegaan naar een ander strand, Uluwatu Beach. Super mooi ook, iets hevigere golven en dat hebben mijn spullen ook gemerkt. Alles helemaal nat geworden. Daarna naar Uluwatu Tempel gegaan en nadat daar iemand van ons overvallen is door aapjes zijn we terug onze brommer opgesprongen richting Seminyak. Seminyak is namelijk een strand voor beginner surfers. En omdat we aan Ulu Watu beach prosurfers hadden gezien leek het ons een cool idee om te leren surfen. Dus ik samen met Stefan en Lisa naar Seminyak. De rit ging allemaal goed, maar dan het zoeken naar een goedkope slaapplaats ging wat moeilijker. Ofwel was het te duur, ofwel te ranzig, ofwel beide. Uitendelijk komen we aan bij een kerel die huisjes verhuurt en nadat Stefan (die Indonesisch kent) wat afgedingd had, hadden we een huisje voor 200 000 rupiah. Dat is echt belachelijk weinig voor een huisje (rond 16 euro) voor de 3 personen. Ik een beetje sceptisch omdat we de huisjes nog niet gezien hadden, maar uiteindelijk bleek alles dik in orde. Eigenlijk waren het halve villa’s. Een eigen keukentje, tuintje, terras en een dubbel en singel bed. En ik heb mijn eerste echte douche genomen waarvan het water stroomde. Het was wel geen warm water, maar dat is een ervaring die ik wil uitsparen tot ik thuis ben. Na het bekomen van de nice villa zijn we iets gaan eten en nog een terraske gedaan op het strand. De dag erna moesten we namelijk vroeg op to catch the waves. Super ervaring dat surfen. Stefan had het al een paar keer gedaan, maar voor mij en Lisa was het de eerste keer. En het ging eigenlijk beter dan verwacht. Ik kon eigenlijk na de eerste golven al rechtstaan. Wel super vermoeiend, ik was echt kapot na 2 keer 3 kwartier te surfen. Om 2 uur zijn we dan naar huis gegaan, onderweg nog aan een Carrefour gekomen. Even naarbinnen gegaan, dit was beangstigend. Super veel volk, veel te sjeik en super veel beveiliging. Alsof ge een ambassade binnen wandelt. Daarna verder naar huis. Ik was zo uitgeput en kon niet veel energie meer opbrengen, dan toch nog maar even een eindje met de brommer gaan rijden naar een super mooi uitzicht over de rijstvelden op een berg. Daarna enkel nog maar lui in de zetel gelezen en te pikant eten van de nightmarket gegeten. Dat was mijn weekend.

Vicki:

Mijn weekend zag er lichtelijk anders uit. Ik ben vrijdag ochtend al zeer vroeg richting Ubud gereden, waar ik met de andere vrijwilligers had afgesproken om naar Pedang Pedang te gaan. In totaal hebben we er weliswaar 5 uur over gereden, maar dit was omdat wij no geen kleine omweg hebben gemaakt richting Canggu: the temple of enthousiasm. Het wordt weliswaar een tempel genoemd, maar eigenlijk is het gewoon een surfers-hangout waar ze yummie yummie eten hebben. Ik heb hier ook voor de eerste keer sinds aankomst hier in Bali, Westers gegeten.
Hierna zijn we dan op ons dode gemakske doorgereden richting Pedang Pedang waar we de rest van de dag in het wter hebben doorgebracht.
’s Avonds gingen we met de hele groep echter opzoek naar een plaats om te overnachten, en dit bleek moeilijker dan verwacht; we hadden namelijk een Hollander mee met veel centjes van de papa. Zo kwam het dan dat hij, Rogier, Lisa en Sophie in een of ander uber fancy hotel hebben geslapen, en wij met 4 in een goedkope homestay. En ik durf met zekerheid zeggen dat wij met 4 meer afgelachen hebben dan de andere 4.
Laat ik de home stay even omschrijven: er was 1 kamer met 2 bedden in: een enkel bed, en een bed dat veel weghad van een twijfelaar. Regi en Stefan sliepen in de twijfelaar, terwijl ik en Kamilla in het enkel bed sliepen. In de badkamer was er enkel een douche en een toilet, dus toen we ’s avonds onze tandjes wilden poetsen,, ws dat allemaal in de douche.
De volgende morgen bleek ook dat Regi in zijn slaap iets te dicht bij Stefan was gaan aanliggen, en dat Stefan hem al dan niet perongeluk een mep in zijn gezicht had gegeven.
En het zijn zulke situaties die het slapen in een goedkope homestay echt amusant maken.

De volgende dag zijn we met heel de groep nog naar Pedang Pedang gegaan, en rond 15u besloten ik, Kamilla en Sophie dat het tijd was om terug richting Ubud te rijden. Wij zouden immers de volgende dag richting Pedang Bay rijden (een klein verborgen strandje dat niet al te ver van KlungKung is).
Wat een vlekkeloze rit had moeten worden, werd er weer maar eens een met veel tegenslag: we waren nog niet halfweg, en plots begaf Kamilla’s scooter het. Gelukkig zijn de mensen in Bali zo vriendelijk, dat ze meteen allemaal stopten om ons te helpen. Jammer genoeg zeiden ze allemaal hetzelfde: “deze scooter is crap”
Na ongeveer een uur sleutelen, ontdekten enkele mannen waar het probleem exact zat. Pak Nyoman, de eigenaar van de scooter, had de olie niet nagekeken voor we vertrokken, waardoor de scooter dus naar de vaantjes was. We zijn dan maar op mijn scooter verder gereden richting Ubud, en hebben Pk Nyoman het adres gegeven waar hij de volgende dag zijn scooter terug kon gaan oppikken.
Aangezien Klungkung redelijk verlaten was (iedereen zat in Pedang Pedang), ben ik maar in Ubud blijven slapen. De volgende morgen zijn we dan terug op onze scooters gestapt om naar Pedang Bay te rijden.
En helaas, ook hier kon de rit niet gewoon vlekkeloos verlopen.  We reden net door Klungkung, toen ik plots mijn scooter niet meer onder controle kreeg. Mijn achterwiel zwengelde van links naar rechts en er was geen stoppen aan. Toen ik dan aan de kant ging staan zag ik dat mijn band plat was. Al goed was ik in Klungkung, want wij (als leerkrachten Engels) zijn hier redelijk gekend. Het was ook niet veel later dat ik via via een spiksplinter nieuwe band kreeg voor de belachelijke prijs van 15000rp, met andere woorden 1,20 euro.
Aangekomen op Pedang Bay zelf hebben we daar dan genoten van de hoge golven, de zon en een vruchtensapje.
Die avond ben ik dan nog samen met Nicky, Daniela, Kamilla, Rogier (die by the way de zoon is van de vice president van Nederland) en Ruben gaan eten in het befaamde ‘tacco restaurant’, en daarn terug huiswaarts richting Klungkung, waar de anderen al lang thuis waren van hun weekendje surfen.

Maandag is er niet echt iets spectaculairs gebeurd. Ik moest weer maar eens op mijn eentje lesgeven, maar buiten dat hadden we beide een routine dagje.

Dinsdag daarintegen was echt ‘awesome’! De dag begon al goed met mijn eerste les in klas XG. Zij moesten leren hoe ze een informele brief moesten schrijven, en Miss Ari (mijn mede docent) hd de kinderen gevraagd een brief te schrijven naar mij. Ik moet eerlijk zijn, ik heb soms echt moeite gehad de traantjes te bedwingen. Sommige brieven gingen gewoon over wat ze dit weekend hadden gedaan, of wat ik in Bali zeker moet gezien hebben, maar dan waren er toch wel enkele anderen waarin ze schreven hoe leuk ze het wel niet vonden dat ik hen Engelse les gaf. De kinderen hier zijn echt zo lief en zo dankbaar! Echt schatjes!

En dan ’s avonds. We waren die ochtend al vroeg naar de markt gegaan opzoek naar aardappelen (wat hier niet zo makkelijk te vinden is). En na de les heb ik me dan even afgezonderd met ruim 8kg aardappelen en een filmpje. Rond 17u is Regi dan begonnen met al die aardappelen ook nog eens in frietjes te snijden, en niet veel later ben ik dan begonnen met ze allemaal voor te bakken.
Rond 20u is dan iedereen hier aangekomen (zijnde Theresa, Lisa, Irene, Petra, Nicky, Daniela, Kaming, Komang, Stefan, Kamilla en Sophie) en zijn we vollenbak beginnen bakken. We hadden ondertussen ook al enkele kranten gaan kopen waarmee we dan puntzakken hadden gemaakt, en tegen 20.30u was iedereen zowat voorzien van een goedgevulde puntzak met mayonaise. En ze vielen in de smaak! Vaak kregen we te horen dat de frieten echt ‘awesome’ waren, en 1 keer kregen we zelfs het grote compliment dat het de beste frietjes waren dat ze ooit had gegeten.
Dus jawel, Belgie heeft deze avond goed gescoord!

Nu is het tijd om aan ons welverdiende verlengde weekend te beginnen ;)
Regi heeft woensdags zowiso geen les, en ik enkel van 7.30u tot 9.00u. En aangezien het donderdag een feestdag is, moeten we donderdag geen les geven. Dus wij zijn klaar voor 2 dagen seminyak (surfen) en 2 dagen Oost Bali.
Volgende week zijn we er weer met hopelijk meer wilde verhalen.

14-11-2012 om 10:17 geschreven door Wij  

We zitten nu al vollop in week 2, dus wordt het tijd om nog even om te kijken naar afgelopen week en weekend. We zullen beginnen bij dinsdag. De eerste dag dat we dan toch eens lessen hadden. We gingen hier in de school naar onze voormiddag lessen en maakten kennis met onze twee leraressen. Dan op naar onze verschillende klassen. Aangekomen in mijn klas zat er een bende 14 jarige Balinezen op mij te wachten. Ik mocht me even voorstellen, maar dit bleek toch het grootste deel van de les op te nemen, vragen beantwoorden en vragen stellen over hun cultuur. Sommige vragen waren al interessanter dan de andere,  zo kwam de typische of je vrijgezel bent vraag gevolgd door hier en daar wat gegiechel en gelach. Vervolgens wat helpen met gramatica en uitspraak en de les zat er al op. Maar geen paniek, want na de eerste anderhalf uur, volgde er nog een anderhalf uur in een andere klas. Terug het hele voorstelgedoe en ook wel terug dezelfde vragen, maar al bij al was het toch leuk om te zien hoe ze over Belgen/Europeanen denken.  Vreemd ook wel is dat ze de klassen hier indelen per IQ, elke klas heeft dus ongeveer hetzelfde niveau.

Na de voormiddaglessen hadden we normaal nog in de namiddag les in de naschoolse Engelse les, maar voor de verandering kwamen ze daar ook niet opdagen. Dus de namiddag ook vrijaf. Nog wat rondgehangen en gepraat met onze huisgenoten en dan toch maar bed in. We hadden ondertussen besloten om scooters te huren voor zolang ons verblijf hier duurt aangezien er echt geen andere veilige manier bestaat om hier uzelf te verplaatsen. Een fiets is echt te vermoeiend en gevaarlijk met alle scooters die hier rondrijden en te voet is alles toch een goed eind van elkaar verwijderd. Op woensdag kwamen dan onze scooters aan en zo begon een nieuw hoofdstuk in onze mobiliteit hier op Bali. Het is wel even wennen maar zolang ge geen te zotte toeren uithaalt is het eigenlijk wel OK, er zit zelfs een vreemd systeem in de wanorde dat het Balinese verkeer is. Verder hebben we op zaterdag wat volk van de vrijwilligers bij ons in het huisje uitgenodigd en hebben Petra (Slovaakse vrijwilligester van bij ons in het huis) en Irene ( Zwitserse vrijwilligster van bij ons in het huis) pannekoeken gebakken met banaan en iets suikerachtig van palm of kokos ofzoiets. Donderdag had ik terug voormiddaglessen en had ik weer een nieuwe klas, dus weer het hele voorstellen en dat begint redelijk gestandardiseerd te worden. Na een halve les zei mijn lerares plots dat ze moest vertrekken voor een begrafenisceremonie, en stond ik er de volgende halve les en de hele les later er wel alleen voor. Dit liep allemaal wel redelijk vlot. Daarna ACAR, de naschoolse les voor de eerste keer. Deze keer kwamen de kinderen wel en hebben we les kunnen geven. Het leslokaal ligt echt op een super mooie locatie, boven iemand zijn huis en is helemaal open, een fantastisch zicht. Daar hebben we echt lesgegeven aan jonkies, 8 jaar waren ze misschi9en, super schattig en echt zo enthousiast. Na de les komen ze u allemaal bedanken door uw rechter hand te nemen en op hun voorhoofd te leggen als teken van dankbaarheid. Dit is wel echt super sjiek, aangezien het hoofd hier heilig is. De oudste besloten om weer maar eens niet op te dagen bij ACAR en dus bleef het bij anderhalf uur i.p.v. drie uur.

Daarna hebben we nog wat gevolleybald en zijn we naar Ubud gereden. Daar is een ander huis met allemaal vrijwilligers en daar gingen we afscheid nemen van een vrijwilligster die de dag erna ging vertrekken. We zijn niet te lang gebleven, want de ochtend ernaa, op Vrijdag dus, vertrokken we om 2 uur snachts voor onze eerste uitstap. We hebben hier dus enkel lessen van maandag tot en met donderderdag, en hebben altijd een verlengd weekend, perfect voor uitstappen dus.

Na met toch wel veel moeite over het hek te klimmen (de school wordt na 22u afgesloten), vertrokken we richting de Gili’s. Deze trip bleek toch wel  veel  vermoeiender te zijn dan verwacht. Wetende dat er een snelboot bestaat tussen Bali en de Gili’s (die er maar anderhalf uur over doet), namen wij de ferry richting Lombok die er maar liefst een kleine 5 uur over heeft gedaan. Het idee was dan om op de ferry te slapen en tegen 8 a 9 uur in Lombok aan te komen. Maar de ferry was jammer genoeg voorzien van de meest oncomfortabele zeteltjes ooit, dus van slapen is er niet veel in huis gekomen. Ondertussen begon Lisa maar zieker en zieker te worden, wat jammer genoeg voor haar uitmonde in een weekendje Gili’s in haar bed.

In Lombok zelf hadden we nog een lange rit te gaan voor we dan uiteindelijk op de Gili’s zouden aankomen. Deze tocht begon in een stad maar monde uit in een adembenemende rit langs de kust van Lombok. Fantastisch om te zien en je wou elke 5 minuten stoppen om foto’s te nemen (wat we ook wel af en toe deden).
Na ongeveer 2,5 uur rond te rijden kwamen we aan bij de boot die ons dan uiteindelijk tot op het eiland zou varen.

Onze eerste dag op het eiland verliep zeer rustig. We vonden een goedkope ‘home stay’ (slechts 3,5 euro per nacht) een beetje verder, en de rest van onze dag bestond uit slapen op het strand, en ’s avonds ergens een coctailtje gaan drinken.

De volgende dag wilden we iets actiever invullen, dus besloten we om fietsen te huren en eens rond te rijden. Helemaal rond zijn we nooit geweest, want onderweg kwamen we een gezellige bar tegen (baar sunset)  waar we besloten te blijven hangen tot zonsondergang. Het was er echt prachtig. Zeer weinig toeristen, enkele tafels en banken, een rieten hutje, reggea muziek, een kampvuur en uiteraard te zee. Toen we dan terug reden kwamen we de anderen tegen, zijnde Andy, Kamilla, Nicky & Daniela, en zijn we samen iets gaan drinken in een bar een beetje verderop. Dit was dan het begin van een bizarre maar oh zo fijne avond, die door ons beide totaal verschillend werd ervaren. Hoogtepunt van de avond:  een nachtelijk plosje placeren in de zee / op strand liggen en staren naar de maan.

De volgende morgen was zwaar. Allemaal nog een beetje aan het bekomen van de vorige avond, besloten we om er nog maar eens een lamme tamme dag van de te maken op het strand. Om drie uur vertrok onze boot terug richting Lombok. En dit is het begin van een helse nooit te vergeten rit.
De rest van de blog wordt nu opgesplitst in 2 verhalen: dat van Vicki, en dat van Regi.

Vicki:

De zee stond die dag echt enorm hevig, waardoor ik zeeziek was geworden op de boot. En aangezien ik nog niet echt 100 procent gewend ben aan het scooter rijden hier in ‘Indonesia’, leek het me dus beter dat iemand anders met mijn scooter zou rijden, en ik bij iemand achterop zou zitten.
Zo reed ik dus bij Nicky achterop, achter ons reed Kamilla, dan Andy en dan Regi. De anderen hadden de snelboot teruggenomen richting Bali.
In het begin was het echt leuk, het was een zeer mooie rit (als je achterop zit, kan je nog eens zo goed genieten van het uitzicht). Onderweg kwamen we dan ook nog een Moslim-huwelijk tegen waar we nog vriendelijk werden uitgenodigd om mee te dansen, eten,... De mensen hier hadden precies ook nog nooit blanken gezien, want we werden hier echt als Celeberties behandeld. Ik denk niet dat het overdreven is om te zeggen dat ik op wel 20 verschillende foto’s sta.
Daarna reden we verder richting onze ferry. En daar ging het mis.

Nicky stopte even om de weg te vragen, toen Andy plots riep:
“He just turned, he went left”
“Who did?”
“The guy, Jerome”

En jawel, Regi was ons gewoon voorbij gereden en naar links afgeslagen. Dus wij in volle vaart erachter in de hoop dat we hem dan onderweg wel zouden inhalen. En inderdaad, enkele tientallen meters verder stond hij ons aan de kant op te wachten. So far so good. Maar dan: Regi vroeg Nicky om onderweg even aan een tankstation te stoppen om te kunnen tanken. Nog geen 5 minuten later kwamen we een tankstation tegen op onze rechter kant, dus Nicky, Andy en Kamilla sloegen af om te gaan tanken. Nog geen minuut later, plots telefoon van Regi: “I lost you guys again. Where are you now? Or should I just find my way to the ferry?” Waarop Nicky antwoordde dat we aan het tankstation zouden wachten. Maar toen er na een kleine 10 minuten nog geen Regi te bespeuren was, besloten we om al richting ferry te rijden en Regi een berichtje te sturen met de naam van de plaats waar we de Ferry zouden nemen.
Uiteindelijk bleek de rit naar de ferry toch verder dan verwacht, en ik begon me steeds meer de bedenking te maken ‘Regi vindt dit nooit.”
Kamilla had de volgende ochtend al vroeg les, dus zij en Andy namen de eerst volgende ferry richting Bali. Ik en Nicky zijn dan in een plaatselijk wegrestaurantje gaan eten (waar de kakkerlakken en ander ongedierte letterlijk deel uitmaakte van het dinner) om daar dan op Regi te wachten.
Na ruim 2 uur wachten hadden we het lumieuze idee om Regi eens te proberen bellen, en toen ontdekten we dat zijn gsm uitstond. Met andere woorden, ook al kwam hij aan aan de ferry, er was geen manier om hem te vinden. Voor zo ver wij wisten, zat hij al lang op de ferry.
Dus wij richting kade om de eerst volgende ferry terug te nemen, bleek dat die vol zat. Nog een uur wachten. Ik denk dat het uiteindelijk 22.30u was voor op de ferry zaten. Kwam daar nog bij dat de ferry een kakkerlakken paradijs bleek te zijn. De kakkerlakken kwamen letterlijk uit de zetel gekropen. Ik had nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar die kakkerlakken konden me gestolen worden. Ik was moe en wilde slapen.
Na een kleine 3 uur varen kregen we dan plots telefoon van Regi, hij was al thuis en was zijn gsm onderweg kwijtgespeeld. Op die moment verdween het ‘ocharme-Regi-gevoel’ als sneeuw voor de zon. Wij hebben dus voor niets liggen wachten.
Al bij al kan ik er nu wel enorm om lachen. Hoeveel pech kan een mens hebben?!

De volgende morgen had ik normaal les om 8.15u, maar dankzij oa het tekort aan slaap, heb ik me dus overslapen. Toen ik dan keek op mijn balinese gsm, zag ik dat ik een berichtje had gekregen van mijn mededocent. “Morning. Sorry for telling you that today I am going to give a test to students. It’s ok if you don’t accompany me to class. Tq Miss Ari”   Als dat geen chance’ke is?!

Regi:

Na een nogal hevige rit op de boot van de Gilies en het oppikken van onze scooters begon onze rit richting de ferry naar Bali. Niemand had blijkbaar veel zin om als laatste te rijden dus ik nam die taak dan maar op mij. Niet omdat mijn rijkunsten al de beste waren na een halve week scooter rijden maar gewoon omdat iemand het moest doen. Onderweg terug dit prachtige landschap, heerlijk om door te rijden. Na een aantal stopt, onder andere bij een Moslimhuwelijk waar de mensen ongeloofelijk vriendelijk en vrijgevig waren, kwamen we weer terug aan in de stad. De zon begon al te zakken en het begon zo al een beetje te schemeren. Op een bepaald moment vlammen de andere 3 scooters (en ja die reden als zotten, dat heb je precies na een aantal weken op Bali rond te rijden) voorbij een auto die dan plots beslist om op mijn rijbaan te gaan rijden om zelf voorbij te gaan steken. Tegen de moment dat ik voorbij die auto ben zijn we aan een licht en ik had nog net vanachter de auto een glimp opgevangen van een helm die naar links gaat. Dus ik pink ook en ga naar links, dit blijkt een leeg rijvak te zijn om voor te sorteren naar links. Het licht (in tegenstelling tot het andere licht) is hier groen dus ik ga ervan uit dat zij in volle vaart zijn afgeslagen naar links en beslis dit dan ook te doen. Op de moment dat ik aan het afslagen ben zie ik de dames met hun scooter vanvoor aan het licht staan. Ze hebben dus langs links alle auto’s voorbij gestoken om zo vanvoor te staan. Allemaal goed en wel dus ik stop aan de eerstvolgende plaats om te bellen om te melden dat ik naar links ben afgeslagen maar op die moment kwamen ze al terug voorbij. Dus ik gevolgd maar, lichtelijk gefrusteerd dat ze niet wachten als ze een auto voorbijsteken tot ik er ook voorbij ben voordat ze een andere auto inhalen of manouver doen. Zeker nudat het begint te schemeren.

En ja hoor, nog geen 10 minuten later is het weer zover, een auto komt weer tussen ons en ik moet zeer wachten want alle rijbanen zijn vol, en tegen de tijd dat ik daar voorbij ben, geen mensen meer te bekennen die ik ken. Ik rij nog even door maar kom niemand tegen dus ik beslis maar om even aan de zijkant van de weg te gaan staan om te bellen, aangezien ik in de verte 3 scooters heb zien afslaan. Dus ik bel Nicki om te zeggen dat ik ze niet meer zag. Zij zei dat ik ze waarschijnlijk voorbij gereden was aangezien ze gestopt waren voor benzine. Ik dus terug omgedraaid om te checken of er een benzine station was. Geen benzinestation gevonden tot aan de vorige lichten, dus ik terug omgedraaid om in het straatje waar ik 3 scooters had zien afslaan te gaan kijken of er een tankstation was. Dit was ook niet het geval, en de weg daar begon meer en meer te veranderen in een klein lokaal baantje. Ik gestopt om te vragen naar de weg naar de Ferry, zeiden de vriendelijke Lombokianen dat ik moest terugdraaien en rechts af moest. Ik pak naar mijn telefoon om Nicki te bellen om te zeggen dat ze nog iets langer moet wachten aan het tankstation, plots voel ik geen GSM meer. Nice, veel pech in 5 minuten tijd. Geen manier om nog iemand te contacteren, lovely.  Dus ik raas als een zot terug naar de drukke baan. Draai rechts af en ja hoor na 5 minuten een tankstation maar geen bekende mensen meer die er stonden te wachten. Ik dacht lekker optimistisch, OK op naar de ferry dan. Dit leek een grotere uitdaging dan gedacht. Den deze begint te rijden en denkt voor de zekerheid toch maar eens te vragen naar de weg naar de ferry. Een vriendelijke man zegt me dat ik gewoon heel de tijd recht door moest. Wel dit heb ik nog veel gehoord die nacht. Ik vertrouwde het zaakje toch niet helemaal dus ik vraag na het volgende kruispunt dan maar de weg naar de ferry. Wederom het antwoord dat ik heel de tijd gewoon recht door moest. Ik vraag dan ook maar welke borden ik moet volgen, maar het enige antwoord was “heel de tijd recht door”. Dit verhaal heeft zich een 10 tal keer afgespeelt tot ik een tijdje niets meer tegenkwam aan de zijkant. Maar ja, het was toch heel de tijd rechtdoor. Tot ik plots terug iets tegenkom en de weg naar de ferry vroeg. Die man zei doodleuk: “Terugdraaien en heel de tijd rechtdoor!”, fucking hel ik was om te rotten op die moment. Ik weet dat die mens er niets aan kon doen, maar toch wou ik die mens serieus iets aandoen. Ik terug op de scooter, lekker een eindje rijden, nog een paar keer gevraagd met het gekende antwoord tot ik plots bij een tankstation een mens te pakken krijg die de woorden signs en to where begreep en die mij dan toch eindelijk de plaatsnaam kon meegeven. Vanaf die moment ging het relatief vlot ( en niet altijd rechtdoor) en ik kom aan de ferry. Eerst rap even buiten alle winkeltjes en restaurantjes checken om te zien of iemand er zat. Dit was dus niet het geval dus ik dacht dat ze misschien voorbij de ticketcontrole zaten te wachten want daar was ook nog veel plaats om iets te drinken. Dus ik door de controle, jammer ik mis toch wel een internationaal rijbewijs zeker. Ik heb dan ook voor de eerste keer in mijn leven een ambtenaar omgekocht. Dit gaat hier simpeler dan verwacht trouwens. Gewoon vragen vanaf dat er problemen zijn, “Helpt het als ik u geld geef?”, hopla en zo is het gefixt. Ik voorbij de controle, daar een heel toereke gedaan rond alle kraampjes maar niemand gevonden. Tot plots de meest random persoon op ne scooter tegen mij zegt dat ik den boot op moet omdat die gaat vertrekken. Ik leg kort de situatie uit en die zegt dat er net 4 Europese meisjes op de vorige ferry gestapt zijn. Ik dus als ne zot naar die ferry, brommer erop want ik had geen zin om nog een uur op mijn eentje te wachten, in de verwachting dat die direct gaat vertrekken. Maar nee, op zijn Indonesisch bleef dien boot daar nog een half uur op zijn gemakske liggen. Lekker op een kakkerlakkenboot richting Bali, naar een of andere heel slechte B hollywoodfilm gekeken, een kwartiertje tot een uurtje geslapen en dan aangekomen in Bali. Nog even een sleutel-verloren momentje beleefd, dit was het gigantisch dieptepunt van misserie. Bleek mijn sleutel nog op mijn motor te zitten. Oef, op naar huis, maar naar waar is dit nu ook weer juist? Jeej mocht ik nog eens de weg gaan zoeken en dwalen over een eiland, aangezien het hier de gewoonte is om geen borde te zetten, of foute borden te zetten. Maar een lichtpuntje in mijn hoofd was dat ik thuis zou komen, bekende gezichten zou zien en dat al die misserie voorbij zou zijn. Na weeral langs got weet waar te rijden, aan een mens te vragen die enkel maar een of ander handgebaar kon maken ( dat makkelijk vergelijkbaar kon zijn met een of ander marginale gehandicapte tik) kwam ik dan toch thuis aan. Maar jammer genoeg geen andere brommers te zien. Dus ik mijn kamergenote wakker gemaakt, en naar Nicki gebeld om ze gerust te stellen dat ik aangekomen was. Daarna als een hoopje misserie mijn bed in om die trip te vergeten>

Het uiteindelijke punt waar het dus waarschijnlijk misgelopen is, is buiten de ferry in Lombok waar Nicki en Vicki 5 minuten zijn weggeweest om naar het toilet te gaan, en natuurlijk moet op die moment den deze weer passeren. Tjah Bali Bad Luck is toch nog niet helemaal weg. Na een kort nachtje slapen en nog super vermoeid te zijn toch maar naar de lessen gegaan, en tegen dan konden we de humor er toch al van inzien.

08-11-2012 om 16:01 geschreven door Wij  

05-11-2012 om 14:21 geschreven door Wij  

31-10-2012 om 14:52 geschreven door Wij  

29-10-2012 om 14:46 geschreven door Wij  

29-10-2012 om 14:36 geschreven door Wij  

29-10-2012 om 14:17 geschreven door Wij  

27-10-2012 om 11:23 geschreven door Wij  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

27-10-2012 om 11:15 geschreven door