Ik schrijf u omdat ik iets ontdekt heb. Als ik u schrijf bent u niet weg! Wel in het echt, maar niet in mijn gedachten. Als ik u schrijf zijn mijn gedachten echt, En is het echt niet echt. Wist u dat? Dat heb ik ontdekt.
Uit: Het vertrek van de mier - Toon Tellegen blz 67; Uil schrijft aan Mier
Is dat niet wondermooi? "Als ik u schrijf zijn mijn gedachten echt, en is het echt niet echt". Ik vind het prachtig!
Perfectie bestaat niet. Perfectie bestaat niet. Perfectie bestaat niet. En als ik het maar lang genoeg blijf herhalen, geldt dat voor mij misschien ook wel.
Geen mens is zonder fouten. Dat maakt een mens mens. Maar sommige mensen eisen het wel van zichzelf, dat foutloos zijn. Zeker na een zeer gebroken nacht wordt die eis zwaarder.
Ik denk aan dingen op mijn werk. Dingen die ik niet opmerkte, maar wel had kunnen zien. Ik neem ze mijzelf kwalijk. Het staat me in de weg om die verschrikkelijk goede verpleegkundige te zijn.
Ik denk aan mijn oudste zoon die ik niet bij me kon houden omdat ik wegzakte in een depressie. Was ik maar sterker geweest, had ik maar harder gevochten, dan had hij bij zijn vader niet moeten wonen. Dan had hij waarschijnlijk dat drugsprobleem niet gekregen. Dan was hij nu mentaal sterker. Maar ik faalde. Met alle gevolgen vandien.
Ik denk aan mijn mislukte huwelijken. Was ik in dat eerste huwelijk maar niet zo bblindelings van vertrouwen en liefde geweest. Dan had ik misschien wel kunnen zien dat er iemand aan het inwerken was op haar. De kaapster heeft toegegeven dat ze mijn geliefde alleen maar wilde hebben voor het hebben. Maar ik geloofde in het goede van de mens. Het kon er bij mij niet in dat iemand zoiets verschrikkelijks zou doen. Het ging er bij mij ook niet in dat mijn geliefde mij ooit zou verlaten. Dat ik niet goed genoeg voor haar zou zijn. Ik faalde. Ik faalde en zakte weg.
Mijn tweede huwelijk mislukte. Ik nam de stap. Ik sta nog steeds achter die stap. Maar wat als ik al jaren geleden duidelijker had aangegeven dat er scheuren waren. En een dik jaar geleden heb ik onbewust een keuze gemaakt. Een keuze van stoppen. Was ik niet gaan studeren, had ik niet mijn zin doorgedreven, dan zouden mijn kindjes nog in een heel gezin zitten. Hun toekomst heb ik drastisch veranderd. Voor hun gezinsleven heb ik gefaald.
En dan nu. Mijn hart klopt voor iemand. Het klopt als nooit tevoren. Ik geloof dat we samen kunnen komen en dat hetgeen wat we dan hebben enorm goed gaat zijn. Dat geloof heb ik. Rotsvast is het. Maar ik kan haar niet het vertrouwen geven. Het vertrouwen in zichzelf, het vertrouwen in mij. Ik faal daarin. Een stapje voorwaarts en een grote sprong terug. Op het moment dat ik even pas op de plaats zou moeten maken, dring ik teveel aan. En, dom kalf dat ik ben, ik weet het en doe het toch.
Nu voel ik boosheid. Boosheid om de perfectie die er niet is en die er niet kan zijn. Boosheid over dat ik faal en ook boosheid omdat ik mijzelf niet toe sta om imperfect te zijn. Boosheid dat ik van mijzelf het onmogelijke vraag. Nee, niet vraag, eis! Het is geen dip, het is een volle ontevredenheid met mijzelf.
Komaan, Jen, snap out of it!
Schrijven helpt. Van je af schrijven heet dat. In een boekje las ik het volgende: "Voortaan, dacht de krekel, terwijl hij het struikgewas instapte, verscheur ik mijn verdriet meteen als het over is." Misschien lukt dat met boosheid en gevoel van falen ook wel. Het doormaken, dan verscheuren en het is voor altijd weg. Maar schrijven helpt ook al wat. De scherpe kantjes gaan ervan af. En wie weet is dat wel weer net genoeg om het een hengst te geven zodat de rest van de boosheid en faalangst weg vliegt. Of, verscheurd wordt.
In datzelfde boek stond ook: "Haast is zo wreed. Strijd tegen hem en versla hem, vouw hem op tot hij een onbeduidend propje is. Stop hem vervolgens onder de grond." Volgens mij kan het woord haast ook vervangen worden door boosheid of faalangst.
Ik ga zo maar eens een kuil graven. Ik heb hier wat propjes die weg moeten.
Als slapen slepend wordt, is slapen niet leuk meer.
Je ziet al op tegen het moment dat je weer moet proberen om in slaap te vallen en op voorhand maak je je er al druk over. De verwachting van een nacht doorslapen wordt onrealistisch. Ook iets waar je je dan heel dom al druk over maakt vóórdat het zich voordoet. En, verrassing verrassing, je nacht wordt inderdaad een hel van draaien, keren en piekeren.
Een nachtrust hoeft niet lang te duren om er deugd van te hebben. Ontspannen naar je bed gaan zorgt ervoor dat Morpheus je vroeg in de armen sluit en je snel doorgeeft aan zijn vader Hypnos. Een paar uur ontspannen slapen en je voelt je herboren.
Vanacht ben ik ontspannen in slaap gevallen. Een korte nacht is het geworden, maar ik kan vandaag de wereld aan! Ontwaken en nog even nagenieten met een bak verse, dampende koffie in bed. Een simpel iets wat je dag direkt goed laat beginnen. Een goed begin is het halve werk!
Moe en toch weer wakker worden. Veel te veel drukte in de bol. Dingen afvragen waar je helemaal niets aan hebt. (Zou ze, wil ze, doet ze, vertelt ze) Toch weer even achter de computer kruipen en nog onrustiger worden.
En nu ga ik mijzelf eens streng toespreken, een mooie droom uitzoeken, terug dat bed in en in slaap vallen! Go girl!
Je bent zo schichtig. Soms kom je dichterbij en dan ineens, schiet je weer weg. Terug naar je veilige holletje. Maar wanneer je dichterbij komt, kom je steeds ietsje dichter dan de vorige keer.
Wanneer ik weer een uitermate overdreven sportief plan in mijn bol krijgt, moet ik eens gewoon wachten tot het over gaat.
Welke dwaas gaat er nou 5 km over het strand (dus op zand!) gaan rennen terwijl ze nog maar 1x 2,5 km gelopen heeft over een stenen ondergrond? Deze dwaas dus .... Hallo gevoel dat je doodgaat, hier kom ik.
Het eerste waar ik aan denk als ik wakker word, is zij. Het laatste waar ik aan denk voor ik ga slapen is zij. En heel de dag door spookt ze door mijn hoofd.
Ze is zo geweldig. Ze is zo mooi. Ze lijkt wel een sprookje. Een prinses die ik wil wakker kussen. Heel de wereld zou ik willen laten weten wat ik voor haar voel. Het warme, gelukkige gevoel wat ze me geeft. Dat ze in mijn hart zit.
Ze is binnen! Open m'n ogen En kijk om me heen Alles lijkt veranderd Mijn buik doet raar en ik voel me vreemd En ik vraag me af wat dit gevoel veroorzaakt heeft Mijn gedachten lijken zelfs niet meer van mij Kan mezelf niet vinden En de reden dat ben jij
Je bent binnen Binnen in m'n hart Binnen in m'n ziel Van binnen Binnen sinds de dag Dat ik voor jou viel Binnen Binnen in de droom Die ik met je wil beginnen Je bent binnen Binnen
Het leven werd door mij alleen geregisseerd Maar zonder iets te zeggen, met mezelf te overleggen Heb ik alle rollen omgekeerd En ik vraag me af waarom ik doe wat ik nu doe Maar het antwoord op de vraag komt niet van mij Ik lijk gek te worden En de reden dat ben jij
Je bent binnen Binnen in m'n hart Binnen in m'n ziel Van binnen Binnen sinds de dag Dat ik voor jou viel Binnen Binnen in de droom Die ik met je wil beginnen Je bent binnen Binnen
Ik zit bij jou achter op de fiets We gaan steeds iets harder Ik zie bijna niets Ik sta voor de keuze Nu eraf of voor altijd mee Besluit de angsten van me af te slaan En voor altijd met je mee te gaan Mijn hoofd tegen je rug gedrukt En mijn armen om je heen
Het was niet onverwachts, maar daarom niet minder indrukwekkend. Mijn eerste overlijden.
De eerste keer iemand verzorgen waar het leven uit is geslopen. Voor het eerst van mijn leven heb ik lijkvlekken gezien.
De dood is iets bijzonders. Het is iets waar niemand aan ontkomt. Bijna niemand weet hoe de dood Je leven zal nemen. Soms onverwachts, soms gepland, soms wel verwacht. Pijnlijk of volledig pijnloos. De manier waarop de dood het leven neemt is meestal niet vantevoren bekend. En dan is nog daar de grote vraag: Wat daarna?
Bestaat die hemel? Is er een hel? Of hebben de gelovers in reïncarnatie gelijk? Is er wel iets na de dood?
Mijn persoonlijke geloof rond de dood is misschien meer wat ik hoop wat er is na de dood. Ik geloof dat de dood in veel gevallen rust geeft. Ik geloof in een scheiding van ziel en lichaam. Het lichaam blijft, de ziel gaat verder. Na het overlijden blijft de ziel nog even hangen. Ze hoort en voelt wat er kort na het overlijden gebeurt. En dat laatste is echt wel ook wat ik hoop. Dat je na het overlijden nog kan zeggen wat je had willen zeggen. Dat de ziel de gevoelens en de boodschappen op pikt en kan verwerken. Ik geloof heilig in dat niet iedereen "overgaat". De beschermengeltjes, de gevaarlijke geesten, ik geloof in ze. Zouden de beschermengeltjes uit eigen wil achterblijven en zouden de gevaarlijke geesten de weg naar "verder" nog niet gevonden hebben? Wie weet het? Ik niet, maar ik vermoed het.
Ooit hielp ik met een huis uit te ruimen van een vrouw die zelfmoord gepleegd had. Het voelde er niet prettig aan in dat huis. Het voelde vijandig. Toen ik de slaapkamer van de overleden vrouw uitruimde, voelde het heel erg vijandig aan. Ik rolde het tapijt op. Er stond een kast in die kamer. Ik tilde de kast helft voor helft over het half opgerolde tapijt. Nadat ik de kast volledig op de kale slaapkamervloer had gezet, controleerde ik nog eens extra of de kast echt goed stevig stond. Hij stond goed. Vast en goed. Terwijl ik me over de rol vloerbedekking boog, zag ik ineens de kast op mijn afkomen. Uit het niets viel hij om. Hij viel om naar mij. Ik kon hem opvangen vóór hij op me viel. Er was absoluut geen mogelijkheid dat die kast uit zichzelf zou omvallen en er was niemand zichtbaar in de kamer. Leg maar uit hoe die kast bijna op mij kon vallen. Mijn uitleg heeft te maken met iemand die nog niet "weg" was
Er zullen mensen zijn die mijn mening weg lachen. Ach. Ik weet dat die kast goed en stevig stond. Ik weet dat ze uit het niets ineens omviel.
Mijn ideeën rond de dood maken dat ik de dood en de overledenen altijd met respect zal behandelen. Ook tegen een lichaam waar de ziel uit is vertrokken, zal ik spreken.
Angst voor de dood heb ik niet. Ooit wenste ik de dood om mij mee te nemen. Nu ben ik blij dat dat niet gebeurd is, maar sindsdien heb ik geen angst meer. Ik hoop alleen wanneer mijn moment van overgaan daar is, dat ze pijnloos en snel zal zijn. Misschien zoals iedereen wel hoopt dat zijn/ haar overlijden zal zijn. Slaap, mooie droom, weg. Mooier kan toch niet. Alleen, ik hoop wel dat mijn tijd nog lange niet gekomen is. Er is nog veel te veel wat ik wil doen en wil mee maken. Ik ben nog lange niet klaar met leven.
Om niet helemaal in de mineurstemming te eindigen, brei ik er nog een stukje aan vast. Ik geloof dat de dood vooral erg is voor de achterblijvers en niet voor de persoon die wel te weten is gekomen wat er na de dood is. Die persoon heeft de oversteek gemaakt en is "vrij". Vrij van zorgen, vrij van pijn, gewoon vrij. Dat wil niet zeggen dat je moet vieren dat iemand is overleden. Vier het leven. Dat hoorde ik van een vader wiens dochter op 6-jarige leeftijd overleed. Vier het leven. En dat lijkt me mooi om mee af te sluiten.
Ik vind je krachtiger dan een hoge waterval. Ik vind je warmer dan de zon. Ik vind je energieker dan de wind. Ik vind je wisselvalliger dan het weer. Ik vind je mooier dan een roos. Ik vind je zachter dan een lammetje. Ik vind je eigenwijzer dan een kat. Ik vind je wilder dan de zee. Ik vind je uitdagender dan de hoogste berg. Ik vind je geslotener dan een oester. Ik vind je verrassender dan een herfstblad. Ik vind je vrolijker dan een dartel veulen. Ik vind je nog duizend dingen.
Ik ben Jen
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 12/11/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik ben Jen.
Ik ben student.
Ik ben mama.
Ik ben nieuwsgierig.
Ik ben vol vuur.
Ik ben net zo uniek als jij.
Ik ben
