In mij zit een bang konijntje. Een keune die onzeker is over wat er op haar af komt.
Hoe gaat die toekomst eruit zien? Financieel, emotioneel, relationeel. Gelukkig heb ik werk, maar gaat dat qua kosten genoeg zijn? Gelukkig heb ik vrienden, maar gaan zij tussen de regels door kunnen lezen? Gelukkig ben ik vrij. Geen maar. Nou ja, een kleintje misschien. Met dat maartje kan ik wel leven. Ik zie wel wat er in de toekomst op mijn pad komt.
Het bange konijntje is het ene moment heel positief en dan ineens komt de onzekerheid onverwachts de hoek om kijken. Het bange konijntje praat wel, maar zegt niet veel. Dat heeft het konijntje altijd al gedaan. Ze probeert het wel te veranderen, maar als dat niet in je aard ligt, is dat best moeilijk. Al schrijvend in de grote anoniemiteit gaat haar dat een stuk beter af. Natuurlijk weet ze dat er een paar bekenden zijn die haar schrijfsels zullen lezen, maar dat zijn een handjevol mensen die ze door en door vertrouwt. Mensen waar het konijntje voor door het vuur zou gaan als dat nodig is.
Een keuneleven valt niet mee. Onzekerheid is geen fijn gevoel.
Naast het konijntje zit er in dezelfde persoon nog een andere identiteit. De vurige dame staat naast het keuntje. Ze leeft naast het keuntje. Zij is wat de buitenwereld mag zien.
De vurige dame zit echt vol vuur. Impulsieve drift. Naast impulsieve drift zit zij ook vol vlammende liefde. Liefde voor haar kindjes, liefde voor haar vrienden, liefde voor het leven. De vurige dame biedt warmte aan wie zij omarmt. Haar brandstof bestaat uit haar kindjes, haar vrienden, de studie, het aankomende werk en het leven. De grote dingen en de kleine dingen houden het vuurtje aan de gang.
De vurige dame staat rechtop in het leven. Ze leeft en heeft de overhand op het konijntje. Vol nieuwsgierigheid kijkt zij halsreikend uit naar de toekomst. Open voor wat er op haar pad gaat komen. De vurige dame ziet de mooie dingen in het leven en geniet daar met volle teugen van. Voelt het konijntje teleurstelling over de niet beantwoorde verliefdheid, probeert de vurige dame boven te komen en zij geniet van de vriendschap die er wel is. Zij is heel gelukkig dat de niet beantwoorde verliefdheid geen afscheid van de persoon betekent.
Het vurige leven is veel prettiger. Soms zorgt het wel eens voor een brandwondje, maar dat geneest weer vlug. De vrolijkheid, de nieuwsgierigheid, de levendigheid van de vlammen voelen een stuk beter aan dan de gevoelens van het konijntje.
Ik ben beiden. Het keuntje, de vurige dame. Ik ben daarin niet uniek. Al zal de ene het niet over een konijn en een vurige dame hebben, maar daar andere benamingen voor hebben. Wij hebben allemaal een stukje onzekerheid in ons. En naast die onzekerheid staat ook de zekerheid en het zelfvertrouwen. Een gezonde balans moeten we daar allemaal in vinden. Ik denk dat ik daar aardig in slaag. Aan de andere kant ... Als ik die juiste balans heb, waarom is het dan zoveel makkelijker om het (bijna) anoniem in tekst te verwoorden dan het persoonlijk tegen mensen te vertellen.
Ieder mens heeft wel een muurtje om zich heen. Sommige mensen hebben een grote toegangspoort, anderen een dikke muur met daar omheen een brede gracht. Om die brede gracht heen zit nog een stukje persoon die wel bereikbaar is. Om binnen de muur te komen, moet je toegelaten worden. Je mag dan binnen via een klein ophaalbruggetje. Maar pas op, want kom binnen met wapens en je wordt er weer buiten geknikkerd.
Aan de buitenkant van mijn muur vindt u mijn vurige dame. Aan de binnenkant zit zij ook, samen met het konijntje. En praat het konijntje met u, dan bent u binnen.
Het laatste half jaar was ik zo druk bezig met vanalles en nog wat, dat mijn weblog erbij in schoot. Daarvoor hield ik al bijna 8 jaar mijn digitale dagboek bij.
Ik postte over wat mij ergerde, wat mij blij maakte en wat ik mee maakte. Ik schreef over de geboorten van mijn kindjes, over de dood van Joris Wijbenga, over dagdagelijkse dingen en wereldproblemen. Ik schreef over vanalles.
Nu sla ik een nieuwe weg van mijn leven in en voel ik dat het weer tijd wordt voor een weblog. Met pijn in mijn hart neem ik afscheid van Een Beetje en start overnieuw met Jen, dat ben ik.
Houdt u niet in met het geven van commentaar. Zolang het niet grof is, is alles welkom.
Ik ben Jen
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 12/11/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik ben Jen.
Ik ben student.
Ik ben mama.
Ik ben nieuwsgierig.
Ik ben vol vuur.
Ik ben net zo uniek als jij.
Ik ben
