De eerste module heb ik me blauw geblokt aan Latijnse benamingen. Onder andere aan Latijnse benamingen. Veel botjes en spieren moest ik weten te vinden. Het hart en haar werking moest ook gekend zijn. Ik slaagde met vlag en wimpel.
Nu, ruim een half jaar later, bekeek ik de botjes en de spieren nog eens. Amai, dat was niet best. Ongelooflijk hoeveel er weg gezakt was in die grijze massa! Os ischii was me totaal onbekend. Os sphenoidale herkende ik wel, maar had geen flauw idee meer waar in die schedel (os cranium) dat te vinden was. De os fibula en os tibia werden door elkaar gehaald, net als de os ulna en de os radius. De musculus sternocleidomastoïdeus klonk zeer bekend in de oren, maar de Nederlandse benaming kon ik niet zo 1-2-3 zeggen.
Tijd om mijzelf eens streng toe te spreken. Het is zonde om die kennis te laten zakken. Zonde, nee, eerder oerstom om die kennis te laten zakken. Er wordt van mij verwacht dat ik die kennis blijf behouden. En terecht! Maar met deze kennis is het net als met buitenlandse talen, als je er niet mee geconfronteerd wordt, raak je het kwijt. Nu zie en hoor ik wel wat op mijn werk, maar blijkbaar niet genoeg. Of ik ben er niet bedacht op en laat het langs me glippen.
Het voornemen is nu om iedere dag wat woorden te herhalen. Daarbij ook iedere dag wat botjes en spieren. Wat ik mezelf ook ga verplichten is de oren op het werk open te houden voor alles wat enigzins Latijns in de oren klinkt. ik moet en zal mijn kennis boven halen.
Nu is het moment om dat te doen. Binnenkort hoop ik te verhuizen en kort daarna of vlak daarvoor begint school weer. In combinatie met werk en kindjes wordt dat een drukke tijd. Nu is het, met een bijna fulltime baan, eigenlijk "vakantie". De samenvattingen zijn vanonder het stof gehaald. Jen heeft van zichzelf een schop onder haar gat gekregen. Als er een term valt, moet ik ze kennen of toch op zijn minst hèrkennen!
Jen wil niet gewoon haar opleiding halen. Jen wil gewoon beregoed worden. De collega waar alles aan gevraagd kan worden en die ook het antwoord echt weet. De verpleegkundige die dondersgoed weet wat ze aan het doen is. Die ene waar alles en iedereen op durft en kan vertrouwen. En als Jen dat wil worden, dan zal Jen daaraan moeten werken! Werk aan de winkel, leren maar.
Als thuis niet meer als thuis aanvoelt, dan moet er wat gebeuren.
Maandag heb ik een bezichtiging van een appartement. Ondertussen spel ik de website van iedere makelaar (immo) in de buurt. Pagina na pagina wordt door gespit. Diverse aanbiedingen zijn aangeklikt en zorgvuldig gelezen. Sommigen houd ik in het achterhoofd, anderen zijn direct verworpen wegens te klein, te donker, te onveilig of te verwaarloosd.
Maandag dus bezichtiging. Een appartement met 2 slaapkamers in het centrum met balkonnetje. Ik ben benieuwd. Het kan me niet snel genoeg maandag rond de noen zijn.
Een lastig karaktereigenschapje van mij is dat ik dingen in mijn hoofd regel. Ik stel voor mijzelf dingen al vast. Dat heb ik nodig om. Het vooruit zien helpt me door bepaalde lastige tijden. Iets om naar uit te zien. Ook in het geval van verhuizen is dat zo. Het vooruitzicht van een nieuw thuis pept op. Voor mijzelf heb ik als datum van weg zijn gezet op uiterlijk 1 oktober. Nog 2,5 maanden maximaal dus. Liever 1 september, maar ik moet natuurlijk wel een beetje reëel blijven. Een maand meer is niet veel meer, maar als je er middenin zit, is een maand lang!
Je thuis voelen is belangrijk. Het is je rust, je veiligheid. De plaats waar je je batterij kan opladen. De plaats waar je je kan terugtrekken. De plaats waar je je evenwicht in het drukke leven weer terug vindt. Hoe sterk je ook bent, als je geen rust, veiligheid en evenwicht thuis kunt vinden, dan leg je het na verloop van tijd toch af. Voor mensen nu ongerust worden, ik ben zo ver nog niet. Juist daarom zie ik uit naar de bezichtiging. Een lichtpunt in het hervinden van een thuis. Wordt dit appartement het niet, dan zal er wel een ander komen. Maar het lichtpuntje heb ik dan toch gehad. Eventje een beetje opladen door stappen te zetten in die onbekende toekomst.
In hok 1 zit een labrador, Dolly. Een teefje. Blond en heel erg lief. Gaat goed samen met katten en kinderen. Ze werd gebracht nadat haar baasje verhuisde naar een woning waar dieren niet zijn toegestaan.
Naast de labrador zit Muis, de chihuahua. Hij wordt graag verwend. Muis is hier op vakantie, omdat zijn baasjes op vakantie zijn. Over anderhalve week is hij weer weg.
Box 3, de grote box, is van de Deense dog Pukje. Pukje is inmiddels al een beetje meubilair geworden. Hij is, zelfs voor een Deense dog, aan de grote kant. Dat in combinatie met het tomeloze enthousiasme maakt plaatsing wat lastig. Niet qua karakter, want Pukje is een schat voor alles wat leeft.
In nummer 4, nummer 5 en nummer 6 vindt u de Jack Russels. Ja, zij maken dat lawaai.
U heeft uw keuze gemaakt? Ja? U gaat voor dat wolkje in hok 7. Onder al dat haar zit een schat van een Havanezer. Vrolijk, ondeugend, innemend, speels, sociaal en niet zo groot. Dan stoppen wij hier de toer. In het kantoor zullen we alle papieren opmaken. Volgt u mij maar.
Het liep op het werk als een trein. Al leek dat eerst niet het geval (bij mij dan toch). Mooi op tijd klaar met de verzorging en redelijk wat mensen geholpen. Het werkpunt "snelheid met breien en praten tegelijk" gaat de goede kant op. Geen afraffelroutine, maar aandacht en toch vlotjes. Ik ben tevreden vandaag. Morgen weer graag zo!
Een mobiele wist me te vertellen dat ze vond dat ik echt in de groep past. Ook leuk om te horen. Een eerste minder leuke ontmoeting met een andere collega doorsproken. Gaf ook een goed gevoel.
Voor het eerst van mijn leven heb ik een meter en ben ik een metekindje ;-) . Totaal onverwacht. Toen het hoofd mij een voorstel deed wie die meter moest zijn, sprong ik bijna een gat in de lucht. Het hoofd verklaarde haar keuze met:" jullie kunnen wel goed met elkaar overweg en zij is qua kennis het meest onderlegd." Ik wilde die wel als meter, maar dat hing natuurlijk nog wel af van of die persoon dat ook wilde. Ze is mijn meter geworden. Ik hoop nu alleen dat die doop gaat meevallen. Dat de doop achterwege blijft, lijkt me onwaarschijnlijk. Mijn meter is namelijk bij tijd en wijle zo zot als een deur. Leuk gek. Een reuzemeevaller als meter dus. Voor hetzelfde geld was het iemand anders geweest. Ja, ik ben ook zeer tevreden met mijn meter.
Aan het einde van de dag ging het lichtje een beetje uit. Ik wilde graag nog een lesje lopen, maar besloot om eventjes plat te gaan. En zo was de kennel een half uur onbewaakt. Powernap. Dat heeft er wel voor gezorgd dat ik kon gaan lopen terwijl de kindjes zaten te eten. En het lopen, dat liep ook als een trein. Het laatste blok van 5 minuten heb ik uitgebreid naar 6 minuten. Het ging. Het ging zelfs goed.
Er zijn dagen waarvan je blij bent dat ze voorbij zijn, maar vandaag hoorde daar niet bij! Doe mij morgen nog maar zo'n dag!
Een artikel in de krant: Een man zijn vrouw sterft. Zijn 12-jarige dochter moet de plaats in het bed van haar moeder overnemen. Anderhalf jaar wordt zij met regelmaat verkracht. De man krijgt 5 jaar gevangenisstraf.
In Nederland kom je nog steeds vrij na 2/3 van het uitzitten van je straf wegens goed gedrag (voorop gesteld dat je goed gedrag vertoont). Goed gedrag, dat is niet de reden waarom iemand in de gevangenis belandt. Er zijn natuurlijk bepaalde zaken waarin ik sympathie voor een veroordeelde kan opbrengen en wie ik het wel gun. Een verkrachter, een kinderverkrachter of een incestpleger valt bij mij niet in die categorie. Al zijn het engeltjes in de bak, laten zitten. Strafvermindering my ass!
Dan de hoogte van de straf, die bezorgt me ook met regelmaat kriebels. Iemand die verkracht wordt, gaat daar de rest van het leven littekens in de ziel aan overhouden. Het ene slachtoffer komt er overheen. Kan alles een plaatsje geven, maar er blijft altijd een klein restje zitten. Het andere slachtoffer draait gewoon volledig de vernieling in. Er overkwam je iets waar je niet om gevraagd hebt, wat een enorme inbreuk maakte op je veiligheid. De machteloosheid, de vernedering, het zijn gevoelens die niet te onderschatten zijn. Dat blijven fragiele elementen. De rest van het leven.
Hoe kan iets wat zo'n enorme impact heeft rechtvaardig gestraft worden met vijf jaar? En dan is het in dit geval vijf jaar. Er zijn genoeg zaken waarbij de rechter minder straf geeft. Er zijn ook veel teveel zaken waarin de dader nooit gestraft wordt! Natuurlijk moet er bewijs zijn. Ik begrijp echt wel dat iemand niet op 1 verhaal afgerekend mag worden, maar als "ervaringsdeskundige" is het heel wrang als er geen 2de bewijs te vinden is en de dader vrijuit gaat.
Het verstand zegt me dat bewijslast nodig is. Mijn ziel zegt me dat recht in zulke gevallen niet aan de kant van het slachtoffer staat. Ook niet met een veroordeling van vijf jaar. De rest van een leven versus vijf jaar ... Hoe kan zoiets rechtvaardig zijn?
De enige troost die ik heb, is dat in de gevangenis de kinderverkrachters onderaan de ladder staan en het er schijnbaar zwaar hebben. Net zo zwaar als het kind tijdens en na de verkrachting (-en), ik vraag het me af. Maar het is toch iets.
Ooit beweerde een pedofiel op mijn weblog dat kinderen het zelf willen. In gedachten heb ik me uitgeleefd op die onbekende. Ik zal niet schrijven wat ik die persoon aan zou doen. Mooi was het niet. In mijn gedachten wél rechtvaardig. Al zou men in het rechtsysteem zou men anders oordelen.
Mijn grootste angst is dat er ooit iemand met zijn tengels aan mijn kindjes komt. Ik weet niet wat ik zou doen. Ik hoop er nooit achter te komen. Ik hoop het echt niet. Als zo'n krantenbericht me al pijn doet, hoe zou het dan voelen als het dichtbij is?
Recht is soms heel erg krom. Dat is waar ik mee wil afsluiten. Wat wel een juiste straf zou zijn, is een vraag die ik niet kan beantwoorden. De rechters in veel gevallen ook niet ...
Ik ben Jen
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 12/11/1972 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik ben Jen.
Ik ben student.
Ik ben mama.
Ik ben nieuwsgierig.
Ik ben vol vuur.
Ik ben net zo uniek als jij.
Ik ben
In hok 1 zit een labrador, Dolly. Een teefje. Blond en heel erg lief. Gaat goed samen met katten en kinderen. Ze werd gebracht nadat haar baasje verhuisde naar een woning waar dieren niet zijn toegestaan.
