De machine? Wel ja, de machine die mijn
missie in tweeën heeft gesneden. Want ondertussen zitten we (ruim)
halfweg. Meer dan 6 maand zijn gepasseerd alsof het niets was, echt
waar. Dat komt natuurlijk omdat de dagen steeds goed gevuld zijn, en
er tijdens het weekend ook niet al te vaak stilgezeten wordt.
En wat hebben we geleerd tijdens de
afgelopen 6 maand?
Ten eerste :
--- er zal nog heel wat tijd
verstrijken, eer Kosovo Europa-rijp is. Want ook dit is de reden van
de aanwezigheid van internationale politietroepen in de Balkan : het
land op politieniveau European Best Practice laten toepassen, om ook
op dat vlak een deel van Europa te kunnen worden. Maar dit is nog
niet voor morgen hoor. Daarom dat ik nu al weet, dat mijn werk medio
november helemaal niet zal afgehandeld zijn. En dat mijn taak dan zal
overgenomen worden door een collega-international, van een andere
origine dan de mijne, met andere visies en technieken, tja, dat maakt
het al helemaal ingewikkeld voor de mannen waarvoor hij wij hier
zijn. Maar persoonlijk vind ik een jaar voldoende, want geloof me,
het vergt wel iets van een mens. Daarom :
Ten tweede :
--- een jaar 'overleven' in een land,
ver weg van de gekende luxe en beschaving, weg van familie, vrienden
en collega's, ik ben ervan overtuigd dat het niet voor iedereen is
weggelegd! Niet dat ik een overlever 'pur sang' ben, maar je moet
echt wel een sterk karakter hebben, om het op een aangename manier
vol te houden! En tot nu toe lukt me dat best goed, hoewel ik af en
toe (allé, heel zeldzaam) toch ook eens moet doorbijten. Als de
volgende 6 maanden zich voordoen als deze die zijn gepasseerd, dat
zal ik met een goed gevoel terugblikken, en best wel fier zijn dat ik
een dergelijke ervaring op mijn palmares heb kunnen schrijven.
Misschien keer ik wel terug met spijt dat het gedaan is, wie weet?
--- Mitrovica, summertime ---
--- bij het dienstvoertuig, vòòr de werkplaats ---
Ten derde :
--- het gemis naar bepaalde personen
zal er wel altijd en overal zijn. Het gemis naar de dagdagelijkse
dingen daarentegen valt best wel mee, omdat ik ze hier ook vind, of
omdat er alternatieven zijn! Ik kan hier ook een wandelingetje maken
(fietstochtje of motoritje zitten er helaas niet in), ik ga 4 keer in
de week naar de gym, ik lees de (Vlaamse) krant online, heb een
breedbeeldtelevisie met alle Vlaamse zenders via de satelliet, heb
een excellente internetverbinding, ben op wandelafstand gehuisvest
van een grootwarenhuis. Niets tekort dus.
Is er dan echt niets waar ik naar
verlang dan? Tuurlijk wel, en dan denk ik in de eerste plaats aan ons
eten, de Vlaamse kost met alles erop en eraan. Het eten is hier
absoluut niet slecht en ik ben er tot nu toe nog nooit ziek van
geweest, maar er zijn toch dagen dat ik hunker naar een bakje friet
met andalouse en een viandel, stoofvlees, boterhammetjes met preparé
of met krabsla, witloof gegratineerd in de oven, een vers
rijsttaartje ... Er bestaat hier zelfs een stilzwijgende
overeenkomst, dat elkeen die naar België terugkeert voor een
verlofperiode, zijn collega's vraagt of er niets moet meegebracht
worden. Nummer één op die ''meebrenglijst'' is .... chocolade!!!
Tevens fel gegeerd door andere internationals trouwens.
't Is een troost: hebben we geen
regering, we hebben toch goeie chocolade!