De feestdagen zijn rustig verlopen.
Geen katers gekend geen innige omhelzingen met de wc-pot!
Ik veronderstel (en weet!) dat dit in
België wel eens anders kan zijn, doch hier bleef alles binnen de
perken. Neen, veel kunnen we ons niet veroorloven, en dronken over
straat lopen hoort daar zeker niet bij! Wat wel is opgevallen, is het
bijna verplicht afsteken van tonnen vuurwerk. Het begon zo'n twee
weken vóór Nieuwjaar, toen de straten zich vulden met kraampjes,
waarin verkopers van vuurwerk hun waar aan de man probeerden te
brengen. En als ik zeg 'vulden', dan mag dit heel letterlijk worden
genomen. Een straat van 100 meter lang, waar langs weerszijden om de
2 meter een kraampje staat gestald, over de ganse lengte, is me dunkt
toch rijkelijk gevuld, niet? Soms vroeg ik me wel eens af, wat zou
gebeurd zijn als een leukerd zijn smeulende peuk tussen één van die
kraampjes had gegooid... Gelukkig bleef dit maar bij een knallende
fantasie!
En verkopen deden ze hoor! Aan oud, en
vooral aan jong. Blijkbaar toch wel geld, naast gokken en gsm's, voor
dit knallend ritueel. Dat het testen van de aangekochte vuurpijlen
ook onder mijn slaapkamerraam geschiedde, zowel bij dag als bij
nacht, vond ik toch een iets minder leuk aspect. Te weten dat zoiets
wel eens tegen het raam durfde uiteen te spatten, misschien wel
onopzettelijk, gaf me niet echt een veilig gevoel. En toen barstte
het vuur op Oudejaar dus volledig los. Van overal, in alle kleuren,
in alle geluidssterktes, hoge en lage knallen... je kan het je echt
niet voorstellen! De hemel vulde zich minutenlang met artificieel
licht. Tot ik aan een 'local' vroeg, hoe het kwam dat je soms wel
knallen hoorde, zonder het daarbijhorend lichtspektakel. Slechte
kwaliteit misschien? Neen... dat was geen vuurwerk, maar
vreugdesalvo's vanuit een AK-47, de beroemde Kalashnikov dus. Een
goeie reden om de openbare weg te verlaten, en een volgend biertje
binnen het café te nuttigen dus! Maar die vreugdesalvo's blijken
hier heel gewoon te zijn, en worden afgevuurd telkens iets gevierd
wordt. Heel veel dus! Hoe zoiets kan, in een land waar het bezit van
een vuurwapen ten strengste verboden is... daar moet iemand mij maar
eens een antwoord op geven als het kan.
Ondertussen ook nog een beetje de
streek verkend, en daarbij onbewust op een heel lugubere plaats
beland. Oké, ik had niet onder die barricade mogen kruipen, maar het
uitzicht dat op de bereikte plaats aangeboden werd, was dan ook
fenomenaal. Vanop praktisch de hoogste berg rond Mitrovica, een
fantastisch panorama over de ganse stad. Maar... telkens er werd
verplaatst om een fotootje te nemen, voelde de ondergrond wat
'soppig' aan. De oorzaak? De aarde waarop ik stond, bleek eigenlijk
een grote begraafplaats (massagraf?) te zijn, waar grote delen al
werden blootgelegd. Snel nog een laatste fotootje genomen, en
wegwezen dan, want ik denk niet dat ik hier eigenlijk had mogen
komen...
Het is nu reikhalzend uitkijken naar de
nieuwe vacatures die voor internationale politiemensen zullen
verschijnen, zodat ik kan solliciteren voor een 'vaste' plaats hier
in Mitrovica. Want zoals in een vorig logje vermeld, zit ik hier maar
tijdelijk (tot eind maart) en zou dan moeten terugkeren naar mijn
oorspronkelijke standplaats, Pristina. Maar omdat ik het hier nu al
zo gewoon ben, de mensen en de streek heb leren kennen, en in een
fijn appartement verblijf, hoop ik toch op een kleine toegeving van
hogerop, om alsnog hier te mogen blijven tot end of mission.
Maar daavoor moet eerst de administratieve rompslomp doorzwommen
worden dus.
