Ziezo, bijna 4 weken in Kosovo. Time is
flying! Maar in deze korte tijdspanne is er toch al 't een en 't
ander gebeurd.
Zoals in mijn vorig logje vermeld,
hebben we ook een tweede training gekregen, 3 dagen ditmaal, wat ze
hier een induction-training noemen. Neen, weer niets nieuws, alleen
maar herhaling en herhaling nopens de toestand in dit Balkanland, en
wie er hier wat doet. Samengevat in één woord : saai!
Ik keek ondertussen reikhalzend uit
naar de vrijdag, want dit was de dag dat ik dan eindelijk mijn
functie kon waarmaken in het Nord Police Station van Pristina, alwaar
ik Chief Police Station Advisor zou gaan worden. Dit houdt in dat we
mentor, monitor en adviseur (MMA) moeten zijn voor de lokale politie,
zodat ze mettertijd een werkelijk Rule of Law principe kunnen
hanteren. Maar dit was zonder de waard
gerekend....
De dinsdag kreeg ik een telefoontje van
een zekere Ibrahim, met de leuke mededeling dat hij me op donderdag
zou komen ophalen in Pristina, omdat ik de komende vier maand in
Mitrovica mijn taak als MMA moest gaan uitvoeren. En wat nu? En
vooral, waarom? Daarom : de provincie Mitrovica
ligt in het Noorden van Kosovo, tegenaan de grens met Servië. Dit
gedeelte van Kosovo wordt doormidden gekliefd door de rivier Ibar.
Ten zuiden van de Ibar is het Albanees grondgebied, zoals het
grootste deel van Kosovo. Ten noorden van de Ibar is het een
Servische enclave, waar de Servische vlag de straten nog siert,
hoewel het officieel een deel van de 'republiek' (dit is een woord
wat wij, internationals eigenlijk niet mogen uitspreken...) Kosovo
is. En Albanese Kosovaren en Servische Kosovaren, dat komt eigenlijk
niet zo goed overeen, blijkt. Je komt van het ene (zuidelijke) deel
van Mitrovica (kortweg 'Mitro') in het andere (noordelijke) deel door
een brug over te steken. En het is net aan deze brug dat er de
afgelopen jaren de grootste strubbelingen zijn geweest. Bvb. de
rellen na de basketmatch Turkije Servië, gewonnen door de
Turken, en waarna de Albanese Kosovaren op hun deel van de brug, de
Serviërs aan de overkant wat gaan uitlachen zijn. Slecht idee was
dat! Na het geschreeuw kwam de intifada, gevolgd door het werpen van
Molotov's, om te besluiten met wat salvo's van Kalashnikovs. (het
betere loodjesgeweer, zeg maar) Daarbij zijn diverse gewonden
gevallen, waaronder een internationale politieman die in het been
werd geraakt.
--- de 'beruchte' brug (Main Bridge in Mitrovica) ---
Omdat er hier op zondag 12 december
verkiezingen zijn, vreest men dat de gespannen sfeer opnieuw zou
kunnen ontploffen, vooral dan in deze regio hier. Daarom stuurt men
van heinde en verre extra manschappen naar Mitro, om er de lokale
politie en de reeds talrijk aanwezige ordetroepen te versterken en te
coachen. Beter voorkomen dan genezen, zeg maar. Vandaar mijn plotse
mutatie!
--- Mitro, middenin de heuvels ---
Ondertussen ben ik hier dus aangekomen
en gesetteld, in een eigen appartement, met alle comfort. Alles is er
behoorlijk nieuw, er is internet, en digitale televisie via
satelliet, waarop ik zelfs alle Belgische kanalen kan ontvangen.De stad zelf is kleiner en rustiger dan
de hoofdstad Pristina. En me dunkt is het leven er nog goedkoper! Ik
heb ondertussen ook een eigen 'wagentje' gekregen, omdat ik mijn taak
als mentor dien uit te voeren in de verschillende commissariaten van
de regio Mitrovica. En deze districten liggen echt niet op
wandelafstand! Leposavic : 40 minuten rijden. Zubin Botok : 25
minuten kronkelen. Daarnaast is er nog Zvecan en Mitro Noord, dewelke
ik allemaal in shiften ga bezoeken. Ja, ook nachtdienst! (echter wel
maar tot 04u00)
Om een beeld te schetsen wat ze hier
met gespannen sfeer bedoelen : telkens ik van het centrum van Mitro,
waar ik woon, naar een commissariaat in het Noorden ga werken (over
de brug dus), dien ik vooraf radiofonisch mijn bestemming aan de
Security door te geven, alsook wanneer ik goed en wel ben
gearriveerd. Er zou onderweg maar eens een leukerd een handgranaatje
naar mijn dienstvoertuig moeten gooien....
Nu, voor diegenen die zich nu echt
zorgen beginnen te maken, wij, als Eulex personeel zijn nog nooit het
doelwit geweest van een gerichte aanval. De 3 à 4 internationals die
tijdens de missieperiode gekwetst werden, waren gewoon 'the wrong man
on the wrong place'. Maar of de Serviërs zich nadien zijn komen
excuseren, daar twijfel ik toch een beetje aan.
Volgende keer dan wat meer over mijn
samenwerking met de lokale collega's, en of er inderdaad wat kan
gesleuteld worden aan hun manier van werken. (mocht daar nog iemand
aan twijfelen)
En hopelijk blijft het toch wat rustig
tijdens en na de parlementsverkiezingen. (wedden dat ze hier sneller een regering hebben dan in België?)
Tot dan.
--- de vlag van Kosovo (R) onafscheidelijk naast die van Albanië (in het Zuiden van de brug toch..) ---
---- overal spreekt men wel een woordje Engels ---
Voila, de eerste week zit er al op. En wat kan ik over deze week vertellen?
Na een vlucht Zaventem-Ljublijana
(Slovenië) en vervolgens een aansluiting naar Pristina, wachtte ons
een leuk ontvangstcomité, bestaande uit de meeste Belgische
missieleden, die reeds enkele maanden ervaring ter plaatse hebben.
Wat mooi meegenomen is voor iemand die in de onbekende en ruwe Balkan
terecht komt. Na een hobbelige rit van de luchthaven
naar de stad Pristina, hebben we kennis gemaakt met het lokale
gerstennat, Peja Beer. En, het moet gezegd, het is best te zuipen!
(waar we de volgende dagen trouwens nog veel zullen van
genieten...) Wij (de 5 nieuwelingen dus) kregen er
vervolgens elk een mooie kamer toegewezen in één van de betere
hotels, waar we de eerste nachten hebben verbleven.
De eerste dag (maandag) hadden we
direct een vrije dag, waarvan we rijkelijk gebruik hebben gemaakt om
de stad (te voet) te verkennen. Wat het eerst opviel : het hectische
verkeer... Het feit dat het verkeer hier in Pristina meer
slachtoffers eist dan de criminaliteit, moet daarover genoeg zeggen. Iedereen rijdt op een manier wat voor
hem het best lijkt. Nergens wordt voorrang verleend. De grootste
durver is de grote winnaar. En als voetganger lijk je hier voor de
autobestuurders gewoon niet te bestaan. Lef hebben is de boodschap.
Tweede opvallend feit : de prijzen van
drank en spijs.Bijvoorbeeld : een heerlijke steak, met
groentjes en frietjes, wat ik heel uitzonderlijk niet helemaal heb
kunnen opeten, samen met een tweetal drankjes, kost 8 euro, in één
van de duurste en betere restaurants van Pristina. Een dagschotel in
het Chinese restaurant, met drank, kost 5 euro. Een ontbijt bestaande uit twee
koffiekoeken en een capuccino : 1 euro.
De dag erop was het hier feestdag
(Offerfeest). Alweer een vrije dag voor ons dus. Stadswandeling voortgezet, maar dan in
het andere deel (het Oosten) van de stad. En raar maar waar... op deze tweede dag
ter plaatse vond ik reeds een appartement waar ik het komende jaar
zal wonen. Dit echter pas vanaf 6 december, want tot dan woont er nog
een Amerikaan, die hier reeds 2 jaar aan het werk is en die op 6
december -eindelijk- off-duty is.Het appartement heeft 2 slaapkamers,
een living met deftige keuken, een mooie badkamer, en een balkon
zowel aan de voorkant (die uitkijkt op een nieuw fitnesscentrum) als
aan de achterkant, waar ik één van de grootste stadsparken van
Pristina kan aanschouwen. Fitnessen of een toertje lopen in het park
zullen het komende jaar dus zeker het meest van mijn vrije tijd in
beslag nemen. Tot het appartement vrij komt zal ik
bij twee collega's verblijven, die samen een volledig huis delen, dat
is ingedeeld in drie appartementen. Plaats genoeg en privacy
gegarandeerd.
De 3 dagen daarop hebben we een
opleiding/training gekregen, samen met een 40-tal andere
internationals (Finnen, Nederlanders, Turken, Duitsers,...) over de
werking en de structuur van de verschillende organisaties die hier in
Kosovo werken of gewerkt hebben. Eigenlijk een herhaling wat we tijdens
de opleiding in maart in Brussel al hadden gekregen. Diverse keren gevochten tegen de slaap,
en verschillende keren verloren....
Het afgelopen weekend hadden we met z'n
allen vrij. (inderdaad...wééral...) Ik heb het hotel gelaten voor wat het
is, en ben met hebben en houden (zo'n 80 kg bagage) ingetrokken bij
mijn 2 Belgische collega's. (dank je Mike en Laurent!) Een buurman, tevens een Belgisch
missielid, is zo vriendelijk geweest om ons zijn dienstvoertuig
(Nissan Patrol) te lenen, waarmee we de streek iets buiten Pristina
hebben verkend, en ook hebben geprofiteerd om wat grotere inkopen te
doen in de lokale hypermarkt.
--- mijn eerste verblijfplaats, op het eerste verdiep ---
--- onze dienstwagens ---
Er wacht ons de volgende week alweer
een 3-daagse training, waarna we (hopelijk) onze werkelijke functie
zullen kunnen aanvatten. Maar daarover later meer.
Tot de volgende.
Ciao.
--- Pristina, hoofdstad van Kosovo ---
--- onze buren op ochtendwandeling ---
--- enkele van de duizenden vermisten ---
---- wat te doen met een verdwenen (lees : gestolen) riooldeksel? ---
