er is weer heel wat gebeurd sinds ons laatste bericht. Zo durven Mathias en ik toch stellen dat we het mooiste gezien hebben in onze ganse reis. De iguazu falls zijn maravilloso (wonderbaarlijk). Je ziet een natuurwonder waarvoor eigenlijk geen woorden voor zijn om het te beschrijven daarom zijn we er ook in geslaagd om meer dan 300 foto´s te nemen... Dus beeld materiaal voldoende om jullie dit ongelooflijk fantastisch stuk natuurgebied, dat zowel van Braziliaanse als van Argentijnse kant bezocht kan worden.
Maar dat stukje prachtige natuur hebben we weeral verlaten voor de drukte van Rio de Janeiro waar je voor de rust naar de parelwitte stranden van Copacabana moet gaan. Het is een ongelooflijke stad waar je weg vinden een zeer moeilijke taak is. Niet alleen de wirwar van de straten zorgt hiervoor ook de weg vragen lukt niet zo goed meer, daar we het Portugees niet machtig zijn maar we trekken onze plan en genieten van de stad. Dit doen we om te beginnen door een hostel te hebben midden in de flavella maar geen nood, we hebben er 1 uitgekozen waar er geen wapens zijn. Het is een prachtig hostel met een fantastisch uitzicht alleen zorgen we er wel voor dat we rond 19u00 terug bij het hostel zijn want je mag toch niet vergeten dat het Rio blijft... Vandaag staat Copacabana beach op het programma...
Het volgende op het programma is de combinatie van jungle en strand...
Hasta la proxima.
20-04-2010 om 19:48
geschreven door Ini & Mathi
07-04-2010
adios Bolivia, ola Argentina...
Olla señoras y caballeros,
Bolivia hebben we de rug toegekeerd want onze 30 dagen van ons visum zijn voorbijgevlogen. Het is een fantastisch landwaar alles te vinden is: prachtige natuur, authentieke dorpjes, levensgevaarlijke busritten, lekker eten en ook minder lekker eten waarvan je meermaals per dag het kleinste kamertje moet opzoeken en dit alles lekker goedkoop.
.
Onze laatste dagen in Bolivia hebben we verscheidene kleine dorpjes bezocht, gelegen in een oase van rust en prachtige landschappen. NaPotosi zijn we naar Tupiza gegaan. Een zeer klein dorpje gelegen naast gigantische canyons. Mathias en ik zijn dan ook voorde dagtocht van 8 uren gegaan. Elke keer na dat we iets prachtig hebben gezien, denken we; dit was het mooiste tot hiertoe maar wie weet wat komen we nog allemaal tegen en je vergeet ook wel snel hoe mooi het twee manden geleden was.Maar die wandeling in de canyons van Tupiza zal toch in de top vijf komen te staan.
Na Tupiza zijn we afgezakt naar Tarija (Zuid-Bolivia). Een dorpje dat bekend is voor zijn wijngaardenen het mag gezegd worden;Bolivia heeft heerlijke wijnen. Voor zij die een Boliviaanse wijnhandelaar kennen, vraag naar de Kohlberg en nog iets beter is de Aranjuez (de rode wijnen zijn het beste), heerlijken in Bolivia te verkrijgen voor2,5euroop restaurant.
Mathias wou zijn verjaardag toch in Argentinië vierendus zijnwe zes april naar Salta vertrokken. Eerst een taxi rit van drie uur door de bergen, na een avondje wijn proeven, stelt een mens wel op de proef, om vervolgens een rivier met een mini bootje over te steken . Eens die rivier overgestoken mag je je horloge een uurtje verder draaien en beginnen aanschuiven in een lange rij, want de argentijnse douane controleert al je spullen om te zien of je geen drugs het land in smokkelt.
Eens het land in stapten we op de volgende bus die na een half uur rijden weer moest stoppen omdat we wederom onze bagage moesten laten controleren. Desondanks de vemoeiende tocht zijn we toch in Salta aangekomen. Een mooi stadje maar het heeft wel een westers tintje. Na een maand in Peru en Bolivia gezeten te hebben valt dit toch op, m.a.w. we gaan Bolivia missen en ons nu rustig aanpassen aan het westerse leven in Argentinië. Maar de rest van onze reis za leen westers tintje hebben want op de planning staat nu Noord-Argentinië, Iguazufalls, Riode Janeiroom dan zo de kustlijn af te zakken richting Buenos Aires waar we 20 mei onze vlucht hebben richting Santiago te Chili.
De volgende update zal waarschijnlijk vanuit een grensstadje zijn met Brazilië. Nu ga ik met Mathiasde voetbalmatch Manchester United Arsenal zien want het zijn verjaardag vandaag en hij mag kiezen wat we doen vandaag
Hasta luego amigos.
I&M
07-04-2010 om 20:21
geschreven door Ini & Mathi
28-03-2010
Huyana Potosi
Het is ons gelukt! We hebben een top van 6088 beklommen en
dus overwonnen. Hoewel het uiteraard niet zonder slag of stoot verliep. De
eerste dag van onze trip was een aanpassingsdag aan de hoogte. We maakten een
eerste wandeling en konden onze uitrusting testen op een grote ijsschots. Echt
te zot, met pieken aan onze schoenen en zo een hamertje een vrijwel verticale
helling opgelopen. De tweede dag stond er een tocht van de eerste refuge (4700m)
naar de tweede (5300m) op het programma. Toch al een aardig tochtje van 3uur,
ook erg leuk was onze gids die het niet kon laten bij elke pauze enkele
knallers van scheten te laten. Zonder Mathias zijn schijterij had het zelfs
helemaal een makkie geweest. Daar moesten we om 18u30 gaan slapen (hoewel dat
niet echt lukte op die hoogte, we sliepen allebei hoogstens een uur) aangezien
we er om 12u30 al uit moesten voor de laatste klim. Hoewel het erg moeizaam
ging en we met momenten niet meer dan een stap per 3seconden zetten en dachten
dat we erg traag waren, hebben we de klim in 4uur afgelegd ( wat maakt dat we
tot de betere klimmers behoorden). Het nadeel was dat we zonsopgang iets lager
moesten zien omdat op de top wachten vanwege de koude onmogelijk was. De 2 uur
durende afdaling was vervolgens echt adembenemend. Dan pas zagen we in wat voor
prachtige omgeving we hadden liggen klimmen. Echt een onvergetelijke ervaring.
Nu de drukte van Lapaz achter ons ligt, hebben we ons op de
rest van Bolivië gestort. Te beginnen met Sucre, een heel mooi en rustig
studentenstadje. We verschoten enorm van de properheid en de schoonheid ervan
en waanden ons zelfs even in Spanje. Mede dankzij de palmbomen, de coloniale
gebouwen die om het jaar verplicht moeten worden gezandstraald en de vele mooie
pleintjes. Toch zijn we er niet te lang
blijven plakken aangezien we, na lapaz, terug wat reiskriebels hadden gekregen
en de honger om verder te trekken groot was. Zo belandde we dus even later in
Potosi, een mijnstadje waar in een lang verleden zilver werd ontgind in een
reuzachtige berg, de cerra rico. In de mijn wordt er vandaag nog steeds
gewerkt, het is een barre zoektocht naar schaarse mineralen. Vanwege de grote
armoede in het dorp is de aantrekkingskracht van de berg enorm ondanks het feit
dat er jaarlijks nog 40 doden vallen (aan stoflongen, dynamiet, vallende
rotsblokken enz.) en de berg naar schatting al 8 miljoen levens eiste. Er
werken vandaag nog steeds ongelooflijk veel mensen, waarvan ook een deel kinderen vanaf
12jaar oud. We zijn ook in een van de
5oo mijnen geweest, wat redelijk indrukwekkend was (We raden ook iedereen de
documentaire over de situatie in Potosi,the devils miner, aan ).
28-03-2010 om 00:51
geschreven door Ini & Mathi
18-03-2010
Eerst dagen Bolivia
Hasta la próxima Peru, entramos Bolivia!!!
Yep, na meer dan twee maanden Peru (voor Mathias twee weken minder) keren we Peru de rug toe en is het tijd voor het tweede land van onze reis. Dit begon direct schitterend. Op de bus van Puno naar Copacabana worden Mathias en ik gewaar dat er antwerps voor ons wordt gesproken.Straffer nog Mathias herkent de man van het koppel. Beide werken ze in café het Zeezicht op de dageraadplaats. Fantastische mensen. Met als gevolg hebben we bijna twee weken samen gereisd. Dit begon met een overnachting in Copacabana waarna we de volgende dag naar isla del sol zijn gegaan. Een prachtig eiland op het Titicaca meer waar Mathias en ik ook in hebben gezwommen (voor de volle 10 seconden want het was ijskoud). Ook al was ik twee jaar geleden op isla del sol, het eiland blijft een streling voor het oog. Prachtige natuur, geen enkele wagen op het eiland want alles wordt vervoerd met ezels. (Fotos proberen we op het net te krijgen maar dat lukt niet altijd). Deze rust konden we wel gebruiken na bijna vier weken Cusco. Maar na het rustige Copacabana was het weer tijd voor een hoofdstad, La Paz. Een zeer excentrieke stad. Het contrast rijk arm heeft nog nooit zo dicht bij elkaar gelegen. In het centrum heb je de grote moderne gebouwen. Wandel twintig minuten naar boven nnar el alto (La Paz is eigenlijk een grote vallei) en je zit midden in de armoede en straten waar s nachts geen toerist voet durft te zetten. Maar de stad bevalt ons wel en dit is grotendeels te danken aan onze antwerpse vrienden die in La Paz een antwerpenaar gingen bezoeken die hier in verscheidene restaurants werkt. We spreken af in een half Belgisch, half Hollands restaurant (waar je heerlijke verse bitterballen kan eten trouwens). Mathias en ik ontmoeten Luc. De antwerpenaar die dus in La Paz werkt. Na tien minuten babbelen herken ik hem en blijkt dat ik met hem twee jaar eerder op een nachtbus heb gezeten in Peru.Een zeer aangenaam toeval. Dit maakt een groot stad als La Paz een stuk toegankelijker als je iemand kent die er al vijf jaar woont.
Maar in de stad blijven voor een te lange tijd is niets voor ons dus hebben we de death road gedaan. Een fantastische mountainbike afdaling van meer dan 60 kilometer waar je start op 4500 meter en eindigt op 1800 meter. Op aanraden van Luc zijn we twee nachten in het dorpje waar je aankomt gebleven. Heerlijk rustig en prachtige natuur. We hebben er een watervallen tocht gedaan. Fantastisch!
Het enige jammere is dat we afscheid hebben moeten nemen van onze antwerpse vrienden doordat zijn een overlijden hadden binnen de familie en zij de volgende morgend huiswaarts zijn vertrokken.
Nu (op de verjaardag van Sabine 18/03) zitten we terug in La Paz maar morgen staat er ons weer een ongelooflijk avontuur op te wachten. We gaan namelijk mete en gids de Huayna Potosi beklimmen. Als alles goed gaat staan Mathias en ik zondagmorgend op een hoogte van 6088 meter.
De belevenissen laten we jullie weten met hopelijke een paar grave fotos
Hasta la proxima!
18-03-2010 om 22:36
geschreven door Ini & Mathi
18-02-2010
Hoi iedereen,
Ignace en ik hebben een tekstje geschreven dat in het scoutsboekje van april zal komen, maar hier krijgen jullie dus een exclusieve preview. Er staat in wat precies is gebeurd met onder andere het geld dat is ingezameld op ons afscheidsfeestje. Waarop u, beste lezer, wellicht ook aanwezig was en daardoor uw steentje heeft bijgedragen aan wat in wat volgt aan bod komt:
Na drie weken te hebben rondgetrokken in Peru zijn we aanbeland in Cusco, waar we momenteel een Spaanse cursus volgen in het Project FairPlay. Vorig jaar hebben we dit project reeds toegelicht op de overgang en tijdens het jaar hebben jullie de naam hier en daar misschien eveneens horen vallen. Misschien hebben jullie het project zelfs mee gesponserd door het aanschaffen van de mutssleutelhangers. Maar de steun van de scouts ging uiteraard verder dan dat. Zo hebben wij een (afscheids)feestje georganiseerd ten voordele van dit project en heeft onze scouts er eveneens een duit voor in het zakje gedaan. In wat volgt willen we eerst het project nog eens kort toelichten waarna we eveneens uit de doeken zullen doen wat nu precies met onze sponsering is gebeurd.
Fair play is een project dat in het leven werd geroepen om alleenstaande vrouwen te helpen. In Peru en meer specifiek in Cusco is deze problematiek allomtegenwoordig.
Om deze vrouwen en hun gezin van een eerlijk inkomen en hiermee eveneens een toekomst te voorzien, werd een opleiding als Spaanse leerkracht ingericht. Hoewel meerdere organisaties dergelijke Spaanse lessen aanbieden is FairPlay uniek in het feit dat de studenten er hun leerkrachten rechtstreeks (en dus ook een eerlijk loon) betalen.
Volgend extract uit een interview met een van de leerkrachten laat een licht schijnen op de penibele situatie waarin vele alleenstaande, peruaanse moeders leven en de rol die FariPlay hierin speelt.
Toen ik alleenstaande moeder werd, was mijn familie boos op me. Ze schaamden zich voor me, ze schaamden zich om te vertellen datik alleenstaande moeder was. Ik schaamde me in het begin ook heel erg. Ik herinner me dat ik vroeger altijd vertelde dat hij op reis was. In Peru is het niet gebruikelijk te vertellen dat je alleenstaande moeder bent. Als je dat zegt denken de mensen meteen slecht over je. Nu ben ik veel sterker en kan ik de mensen in hun gezicht, zonder schaamte en met plezier vertellen dat ik alleenstaande moeder ben. Het maakt me niet meer uit wat de mensen van me denken.Om nu te kunnen vertellen dat ik alleenstaande moeder ben, betekent een einde aan de vernedering, de fysieke en mentale mishandeling.
...
Met tranen in mijn ogen, en ik kan het echt niet helpen te huilen als ik terugdenk aan die hele trieste momenten in mijn leven wanneer ik geen stuk brood had om aan mijn kinderen te geven als ze er om vroegen en zij begrepen er helemaal niets van. Toen mijn kinderen ziek waren, heb ik er aan gedacht mijn leven te beëindigen omdat ik het lijden van mijn eigen kinderen niet meer kon aanzien. Ik weet wel dat dat heel laf is maar het was de wanhoop, de onmacht om hen niets beters te kunnen geven en mezelf niet te kunnen verbeteren.
...
Ik besloot de cursus van FairPlay te volgen omdat het mijn enige kans was, ook voor mijn kinderen. Het was echt een geschenk van God, in mijn leven gebracht door engeltjes want alles was gratis. Ik vroeg me af; Wie geeft je een gratis toekomst? Zelfs onze kinderen mochten mee naar de cursus en er was iemand die op hen pastte tijdens de lessen. Ik kon het echt niet geloven.
...
Ik ben heel erg veranderd. Zelfs de manier waarop ik me kleed. Vroeger had ik geen oog voor mezelf maar nu kan ik spontaan glimlachen, kan ik mijn gedachten en gevoelens uitdrukken voor mijn medestudenten en heb ik zelfvertrouwen. Ik denk dat mijn leven nu begonnen is. Ik wil graag delen wat ik heb want FairPlay heeft me ook geleerd te geven, te delen en te helpen met andere mensen.
Hoewel onze opbrengsten in eerste instantie bedoeld waren voor het project wawawasi (een opvangtehuis voor kansarme kinderen) van FairPlay, hebben we besloten het geld in dit project te steken. Dit aangezien het project wawawasi enige vertraging heeft opgelopen en nog niet van start is gegaan. Vanwege het succes van de spaanse lessen was het geld ook meer dan welkom. Zo werd zeer recent en dankzij onze steun begonnen met de aanmaak van drie nieuwe thematische openluchtklaslokalen. Met deze uitbreiding is het mogelijk om op lange termijn meer leerkrachten aan te werven en dus ook meer mensen te helpen.
Alle 18 leerkrachten en overige medewerkers van fairplay zijn iedereen die dit mede heeft mogelijk gemaakt dankbaar.
Tot later,
Ignace en Mathias
18-02-2010 om 23:37
geschreven door Ini & Mathi
13-02-2010
Cusco
Kiekeboe,
Arequipa hebben we verlaten met een klein pijntje in het hart maar met een nachtbus van een achttal uren begint er natuurlijk een nieuw avontuur en dat heet ditmaal Cusco.
Er is vrij weinig veranderd in de voorbije twee jaren. Enkel de wegen zijn er slechter op geworden door de hevige regenval die er de voorbije weken is geweest. Nu is het weer hier goed en gaat alles weer zijn gangetje in Cusco. Mathias en ik zijn dan ook begonnen met onze spaanse lessen. 2 uren practica en 2 uren grammatica. De leerkrachten zijn de alleentstaande moeders die het financieel niet echt breed hebben (om het woord straatarm dan niet in de mond te moeten nemen). Het spaans gaat beter en beter. Vaste plannen hebben we niet maar we gaan hier waarschijnlijk drie weken blijven. Vrijwilligerswerk hebben we voorlopig nog niet, maar intensief gezocht hebben we ook nog niet gedaan.
Het is ongelooflijk hoe fairplay is gegroeid de voorbije jaren; meer leerkrachten, andere locatie, meer studenten, ... . John heeft ons ook uitgelegd waar de opbrengst van ons feestje voor heeft gediend. Hierover meer binnenkort met het nodige beeldmateriaal ook in de Domigodel zal er hier iets over verschijnen.
Kort berichtje maar de verplichtingen roepen weer. Volgende update zal iets uitgebreider zijn.
Ciao.
13-02-2010 om 23:44
geschreven door Ini & Mathi
02-02-2010
Arequipa
Olla niños,
Mathias en ik zijn ondertussen in Arequipa aangekomen. Een ongelooflijk mooi en gezellig stadje maar daarover direct meer, eerst even meedelen wat voorafging:
Paracas In Lima hebben we een bus genomen naar Paracas. Een dorpje dat bestaat uit een 40tal huizen aan zee waar de mensen vooral leven van de visvangst en de toeristen die er aankomen voor de fantastische boottochten. Tijdens die boottocht hebben we prchtige eilanden gezien, zeehonden, zeeleeuwen, veel vogelenstront want daarvoor zijn de eilanden eigenlijk bekend --> Guano. Dat wordt dan geëxporteerd. Een Peruviaanse trots. vogelstront . Maar het was zeer mooi. In de namiddag hebben we met een gids een natuurpark bezocht dat voornamelijk bestond uit woestijn dat grensde aan de zee, wederom prachtig. Hier ook de gelegenheid gehad om Ceviche te eten (Peruviaans visgerecht). (foto's hiervan staan niet op facebook)
Ica/Huacachina Na al dat natuurlijk schoons zijn we 's avonds naar Ica vertrokken. Bij aankomst bleek al snel dat de stad zelf niet echt toerist vriendelijk is en je beter een taxi kan nemen naar een oase dat zich op 15 minuten van de stad bevond. Fantastiasch mooi!!! Een hostel voor 5 euro per nacht met zwembad. Heeft deugd gedaan. Doordat je in de woestijn ligt heb je de gelegenheid om te gaan sandboarden. Best wel fijn en vooral hoe ze met zo'n speciaal wagentje tegen 70 kilometer per uur een helling oprijden die zelfs de beste Jeep niet aankan is best een spannende ervaring. Stomme keuze van Mathias en mezelf om van 13u30 tot 16u30 te gaan sandboarden want het was schroei heet, maar fun. (foto's op facebook)
Arequipa Na een vrij oncomfortabele busrit van twaalf uur (we gingen eens geld besparen en niet de luxe bus pakken...) zijn we in Arequipa aangekomen. Een superfijn stadje met zer veel Kerken en Kathedralen (onder andere de kapel van de heilige Ignatius van Laola bezocht). Het fijne aan deze stad is dat het niet de drukte heeft die er in Cusco heerst. Taxi chauffeurs toeteren hier minder en je wordt minder lastig gevallen op straat door obers die vragen of je in hun restaurant wil komen eten. Het extra leuke aan Arequipa is dat Cederic (werkt in de gym van schoten) deze stad heel goed kent omdat zijn vrouw hier is opgegroeid en hijzelf hier twee maanden per jaar op vakantie komt met zijn vrouw (die dus voor de andere tien maanden in België woont). Vanmorgen ben ik manderhalf uur met Cederic gaan joggen langs fantastische paden en wegen met zocht op prachtige bergen. Straks gaat hij ons het kerkje tonen waar hij getrouwd is en daarna een terrasje doen...
Wij hebben vernomen dat het in België weer is beginnen vriezen. Als het jullie troost, wij hebben ook een beetje aan goed weer moeten inboeten, het is hier i.p.v. 30 graden nog maar 27 graden. Was toch even wennen .
Hasta Luego!
02-02-2010 om 20:11
geschreven door Ini & Mathi
27-01-2010
Lima
Hoi iedereen,
Ik ben goed aangekomen en verblijf momenteel met Ignace in een hostel in Miralflores, de ietwat gegoedere buurt in Lima. De hostel is iets duurder maar is echt wel heel goed. Mijn eerste indrukken van Lima waren niet echt representatief voor de rest van het land aangezien we (maandag) door het knokke van peru zijn gewandeld. Overal staan daar politieagenten die alles in de gaten houden, ge kunt praktisch niet op het gras wandelen of ze staan naast u om u terug op het pad te begeleiden. Diezelfde dag hebben we dan ook een bezoek gebracht aan het tamelijk hectische centrum van de stad. Gisteren (dinsdag) hebben we eerst een cadeautje voor Aline gaan afgeven in een ander hostel. Dat bleek moeilijker te vinden dan we dachten, we hebben er drie uur over gedaan omdat we veel verloren zijn gelopen. Dan hebben we de rest van de dag maar wat aan het strand gezeten en afscheid genomen van enkele fijne mensen die we leerden kennen want vandaag vertrekken we naar Ica, een klein stadje iets zuidelijker van Lima. van daaruit kunnen we een aantal uitstappen doen naar oa een natuurpark en een woestijn waar we gaan sandboarden... Daarover dus later meer. Na 2 dagen dapper weerstand bieden ben ik ook gezwicht en zit met het schijterij, een onvoorkomelijk iets blijkbaar, dat wordt nog leuk op de bus. Verder is het nogal slecht weer in cusco waar we normaal over een week zouden zitten (hier is het echter zalig weer, tegen de 30 graden en volop zon). In het dorpje aan de machu picchu is zelfs een noodtoestand afgekondigd en er zijn twee mensen omgekomen. De machu picchu is hierdoor niet langer bereikbaar. Hopelijk betert het snel. Maar we zitten zowiezo drie weken in cusco dus tegen dan zal het hopelijk lukken. We hebben ook contact met John (van fairplay) en hij houdt ons op de hoogte van de toestand daar.
Hasta luego.
Mathias y Ignace
27-01-2010 om 14:14
geschreven door Ini & Mathi
22-01-2010
Mountainbiken in Huaraz
Ola amigo's,
ik schrijf jullie vanuit Trujillo (eignlijk Huanchaco). Een stadje aan de zee: klein gezellig en niet te toeristisch. Maar hier is er nog niet al te veel gebeurd daarom nog even iets over de mountinbike trip doorheen de bergen van Huaraz. Eerst een kleine 40 minuten in een busje zitten, waar in Belgie 6 personen zouden in mogen maar in Peru 14. Daarna een goede kilometer met de fiets stijgen om vervolgens voor vele kilometers mijn voeten op de pedalen proberen te houden met beide remmen in de handen. Echt fantastisch. Onderweg is mijn gehele versnellingskit eraf geflikkerd, maar door de kennis die ik van Pieter Coen op verkennerkamp heb opgedaan was dat na een half uur weer gemaakt. Toen ik terug huizen tegen kwam tijdens mijn afdaling ben ik achtervolgd geweest door alles opgeteld een 30-tal honden. Nu dat viel nog mee want deze verdedigen enkel hun territorium dus die haken af van zodra je ver genoeg weg bent maar een schaap heeft dat dus niet... Ik ben dus gezellig aan het afdalen tot ik het gehijg van een of ander beest hoor. Ik kijk achterom en tot mijn verbazing wordt ik achterna gezeten door een schaap. Dat beest stoot met het hoofd tegen mijn achterband. Ik stap af en plots begint dat ding mij aan te vallen. Diervriendelijk als ik ben geef ik het een tik maar dat wordt nog agressiever. Ik heb mijn fiets als schutting gebruikt en gewacht tot de Peruviaanse dame har schaap is komen halen... Moraal van het verhaal: vertrouw de Peruviaanse schapen niet! (Foto's verschijnen morgen op facebook. heb er spijtig genoeg geen van het schaap).
Adios.
22-01-2010 om 23:24
geschreven door Ini & Mathi
19-01-2010
Huaraz (lago Churup)
Ola amigo`s,
ik zit nog steeds in Huaraz. Normaal gezien had ik nu in Truijilio moeten zijn maar alle busmaatschappijen staken. Ik heb mijn ticket omgewisseld zodat ik vanavond kan vertrekken al is dat ook niet echt zeker...
Gisteren heb ik een andere meer in de bergen bezocht. Ditmaal was de busrit veel minder vermoeiend, wat ik niet kan zeggen van de wandeling. Het was wederom een prachtig landschap, maar er was nergens een pad aangelegd om tot het meer te geraken dat op 4500 meter hoogte ligt. Sommige stukken waren best gevaarlijk omdat het halverwege de beklimming zwaar is beginnen hagelen. Gelukkig was dat maar van korte duur en ben ik toch boven geraakt. Het was eerst twee uren wandelen om daarna anderhalf uur zwaar te stijgen. De ijle lucht speelde weer partte maar eens boven aangekomen was ik de vermoeiende inspanning vergeten en stond ik opnieuw versteld van hoe prachtig de natuur hier is (foto's zie facebook).
Vandaag ga ik naar een soort natuurlijke hot spring waarbij je in een kleine grot moet kruipen die dan dienst doet als sauna, spannend.
Hasta luego.
19-01-2010 om 17:29
geschreven door Ini & Mathi
17-01-2010
Huaraz (Yungay)
Ola chicas y chicos,
De tocht naar Lago 69 was in 1 woord: fantastisch! Vroeg opgestaan om dan drie uur in een busje te zitten met een weg die die eigenlijk de term weg niet verdient maar best wel gezellig. Met een 15-tal personen van het hostel die van over de hele wereld komen... Na drie uur rijden wachtte er me een tocht van 15 kilometer op 4500 meter hoogte. Extreem vermoeiend maar leuk. Zo'n 1000 meter stijgen om aan het "meer 69" aan te komen (vraag me niet waarom het die naam heeft). Niet iedereen heeft het gehaald want de hoogte komt bij de ene al wat zwaarder aan als bij de andere. Zo was er een koppel van Nieuw-Zeeland waarvan de vrouw halverwege is teruggekeerd omdat ze nog maar 1 long had. Toen ik zag dat ik ze niet meer kon overtuigen om verder te gaan, startte ze haar afdaling en stak een cigaret op ...
Op 1 van de foto's (staan op facebook want ik krijg ze niet op de blog) zie je ook een meisje dat gek genoeg was om even te gaan zwemmen in het meer dat een temperatuur heeft van 2 a 3 graden.
Wat ik de volgende dagen ga doen weet ik nog niet, ofwel naar de kust en anders nog een tocht hier...
Hasta luego!
17-01-2010 om 18:20
geschreven door Ini & Mathi
13-01-2010
2de dag Lima
Het terug krijgen van de Rough guide ziet er vrij hopleoos uit na de vierde poging. Jammer maar we hebben er weer iets uit geleerd. Vandaag wel een grappige dag gehad. Ben met een Canadees meisje naar Plaza de armas (= stadsplein in het hartje van de stad) van Lima geweest. Die was zo zot als een achterdeur; 19 jaar, alleen op reis, tweemaal bestolen geweest (praktisch haar eigen schuld, als ik het verhaal hoorde) en ze is nu op weg naar een andere stad met nog 100 dollar achter de hand voor de komende 3 weken maar het was wel een fijn persoon om Lima mee te verkennen voor een paar uur. Ze vertelde me ook dat ze ging samenwonen met haar vriend die ze twee maanden kende, waarop ze aan mij vroeg of ik haar impulsief vond...
Heb net een ticket gekocht om morgen naar Huaraz te gaan. Een klein stadje op 9 uren rijden van Lima, omringt door de hoogste bergen van Peru. Ik hoop in de stad zelf, me te kunnen inschrijven voor een vijf daagse door de bergen. Gemiddeld is dit op 5000 meter hoogte: Ze raden de toeristen daarom aan om de eerste twee dagen te acclimatiseren en kleine wandelingen te maken. Dat staat dus overmorgen op de agenda. Ik hoop daar een paar prachtige foto's te trekken zodat de blog iets mooier wordt.
?Hasta luego¿
13-01-2010 om 23:47
geschreven door Ini & Mathi
12-01-2010
aangekomen
I: De eerste 24 uren van mijn reis zijn reeds achter de rug maar zaten reeds vol verrassingen... Mijn lieve mama zet me af in zaventem waar ik afscheid neem en nog voor ik een kropje in de keel kan krijgen lees ik op het scherm dat mijn vlucht naar madrid is afgelast. Na veel over en weer geloop van de ene balie naar de andere blijkt er toch nog plaats te zijn op een ander vliegtuig waar ik op kan... Groot feest, tot ik op stap en merk dat ik naast een peuter mag zitten die zich voor de rest van de vlucht heeft bezig gehouden met het kwellen van mijn trommelvliezen en het daarboven op nog leuk vond om voorwerpen naar mij te gooien... Gelukkig heeft die dolle tijd maar een half uur geduurd. Door de opgelopen vertraging heb ik in Madrid net genoeg tijd om naar de juiste gate te hossen. Ik geraak er op tijd maar, was me weer op de ergste buurman aam het voorbereiden. Er komt eem oudere dame naast mij zitten die na drie minuten terug weg was. Ik weet niet of de lege plaatsen een rij voor me daar voor iets tussen zaten of het nu door het uitdoen van mijn schoenen kwam desalniettemin was ik content. Het nadeel van twee plaatsen hebben, heb ik nu wel ondervonden want ik ben mijn Rough guide tussen de zetels vergeten. Vrij tot zeer hard balen want er stond een schat aan info in maar nog niet getreurd want ik moet vanavond naar de maatschappij bellen die nu gezellig op zoek zijn naar mijn waardevol boek.
Ik ben nu in een hostel in Lima (Pariwana) waar het +/- 30 graden is maar wel volledig bewolkt. Buiten het weer is het ook aanpassen aan de gewoontes en dergelijke van Lima. Zo was mijn taxichauffeur niet echt onder de indruk van de jongen die door het rode licht voor de taxi is gaan staan en wat begon te jongleren. Omdat ik heb gekeken ging de jongen niet meer opzij en de chauffeur zei dat ik niets mocht geven dus wat gebeurt er dan? Volle gas vooruit, alle geluk had die jongen nog een snelle reflex... Yeep toch weer even wennen.
Weet nog niet wat er de komende dagen op de planning staat... Maar jullie vernemen het wel.
. Maar het was zeer mooi.
...
