ik schrijf jullie vanuit Trujillo (eignlijk Huanchaco). Een stadje aan de zee: klein gezellig en niet te toeristisch. Maar hier is er nog niet al te veel gebeurd daarom nog even iets over de mountinbike trip doorheen de bergen van Huaraz. Eerst een kleine 40 minuten in een busje zitten, waar in Belgie 6 personen zouden in mogen maar in Peru 14. Daarna een goede kilometer met de fiets stijgen om vervolgens voor vele kilometers mijn voeten op de pedalen proberen te houden met beide remmen in de handen. Echt fantastisch. Onderweg is mijn gehele versnellingskit eraf geflikkerd, maar door de kennis die ik van Pieter Coen op verkennerkamp heb opgedaan was dat na een half uur weer gemaakt. Toen ik terug huizen tegen kwam tijdens mijn afdaling ben ik achtervolgd geweest door alles opgeteld een 30-tal honden. Nu dat viel nog mee want deze verdedigen enkel hun territorium dus die haken af van zodra je ver genoeg weg bent maar een schaap heeft dat dus niet... Ik ben dus gezellig aan het afdalen tot ik het gehijg van een of ander beest hoor. Ik kijk achterom en tot mijn verbazing wordt ik achterna gezeten door een schaap. Dat beest stoot met het hoofd tegen mijn achterband. Ik stap af en plots begint dat ding mij aan te vallen. Diervriendelijk als ik ben geef ik het een tik maar dat wordt nog agressiever. Ik heb mijn fiets als schutting gebruikt en gewacht tot de Peruviaanse dame har schaap is komen halen... Moraal van het verhaal: vertrouw de Peruviaanse schapen niet! (Foto's verschijnen morgen op facebook. heb er spijtig genoeg geen van het schaap).
Adios.
22-01-2010 om 23:24
geschreven door Ini & Mathi
19-01-2010
Huaraz (lago Churup)
Ola amigo`s,
ik zit nog steeds in Huaraz. Normaal gezien had ik nu in Truijilio moeten zijn maar alle busmaatschappijen staken. Ik heb mijn ticket omgewisseld zodat ik vanavond kan vertrekken al is dat ook niet echt zeker...
Gisteren heb ik een andere meer in de bergen bezocht. Ditmaal was de busrit veel minder vermoeiend, wat ik niet kan zeggen van de wandeling. Het was wederom een prachtig landschap, maar er was nergens een pad aangelegd om tot het meer te geraken dat op 4500 meter hoogte ligt. Sommige stukken waren best gevaarlijk omdat het halverwege de beklimming zwaar is beginnen hagelen. Gelukkig was dat maar van korte duur en ben ik toch boven geraakt. Het was eerst twee uren wandelen om daarna anderhalf uur zwaar te stijgen. De ijle lucht speelde weer partte maar eens boven aangekomen was ik de vermoeiende inspanning vergeten en stond ik opnieuw versteld van hoe prachtig de natuur hier is (foto's zie facebook).
Vandaag ga ik naar een soort natuurlijke hot spring waarbij je in een kleine grot moet kruipen die dan dienst doet als sauna, spannend.
