Onlangs vroeg een vriendin om eens langs te komen want ze hadden enkele probleempjes met hun Cocker Spaniël. Hij toont geen enkel respect naar hun dochter en heeft haar al meermaals gebeten (gelukkig niet te erg). Daarnaast springt hij bij bezoek als een bezetene zetel in, zetel uit en dringt hij zich enorm op aan het bezoek waardoor de mensen zich ongemakkelijk voelden bij Mylo. Een ander werkpuntje van Mylo is geduld leren hebben bij het naar buiten gaan of het terug naar binnen komen zonder daarbij te beginnen krabben aan de deur of de muur. Last but not least, is hij ook een snelle kruimeldief.

Veel werk aan de winkel dus .

Toen ze beslisten om een pup te nemen, heb ik hen mijn basisregels bezorgd omdat het belangrijk is om je hond van in het begin goed op te voeden en ook onmiddellijk duidelijke grenzen te stellen.

Maar... zoals zovele kersverse hondenbaasjes, besteedden ze hier niet zoveel aandacht aan en gingen ze hun hart volgen. Het kan nooit kwaad om je hart te volgen, maar als je dit te veel doet bij de opvoeding van je pup en je steeds laat verleiden door die schattige puppy-oogjes, dan ben je vaak niet de goede weg op...

Geen enkel verwijt aan het adres van mijn vrienden! Zoals ik al in eerdere artikels vermeld heb, is dit heel normaal, menselijk gedrag. Alleen spreekt de hond die taal niet en maakt hij misbruik van onze zwakke plek nl. het volgen van ons hart .

Enkele weken geleden ben ik op een zondagochtend tot bij hen gegaan. Mylo kent mij al van op de hondenschool en toonde daar al redelijk onderdanig gedrag naar mij toe. Ik heb dan ook niet veel moeten doen om hem uit evenwicht te brengen en hij werd onzeker en stak zich weg achter de zetel. We lieten hem even bekomen en ondertussen luisterde ik naar hun verhalen en legde ik uit waar het waarschijnlijk fout was gelopen en hoe het opnieuw goed kan komen.

Een eerste belangrijke tip die ik hen meegaf is dat ze echt tijd moeten maken om meer met hem te wandelen. Een Cocker Spaniël is een actief ras die graag de dagelijkse krant van de omgeving leest met zijn neus. Niet alleen de beweging mat hem af, maar ook al die spannende geuren die hij opneemt maken hem mentaal moe. Hij heeft dit écht nodig!

Als Mylo zich opnieuw liet zien, konden we aan de slag.

Ik toonde hoe ze hem moesten corrigeren als de deurbel ging en er bezoek kwam. Dit hebben we verschillende keren geoefend en Mylo had redelijk snel door wat er van hem verwacht werd. Mijn vriendin had tot nu meestal de gewoonte om Mylo te corrigeren met de stem en laat ze nu net een heel schelle stem hebben, waardoor Mylo nog heftiger werd. Ik heb haar geleerd om haar lichaam te gebruiken in plaats van de stem. Roepen is vaak een teken van onmacht, en dat voelt de hond aan waardoor zijn respect voor zijn baasje verdwijnt. Roepen doen de meeste mensen ook vaak uit frustratie, opnieuw een teken van onmacht en het niet stevig in de schoenen staan. We hebben daar ook op geoefend en dat lukte elke keer beter.

Een ander probleempje van Mylo is dat hij steeds op het keukenaanrecht springt als ze aan het koken is, idem op de keukentafel als ze aan het eten zijn. Ook hier is het belangrijk om het gewenste gedrag af te dwingen met je lichaam en niet met de stem. Daarnaast is het ook nodig om de hond op voorhand aan te geven dat je het gedrag niet wil. Je moet dus de hond altijd een stapje voor zijn en hem zijn plaats tonen vóór hij ongewenst gedrag kan tonen en hij zichzelf vaak al beloond heeft met iets van eten te stelen van het aanrecht of de tafel.

Als laatste heb ik getoond hoe ze hem op een rustige manier kunnen buitenlaten én ook opnieuw weer naar binnen kunnen laten komen. Mylo is een intelligente hond en was ook hier direct een voorbeeldige leerling!

Als hij opnieuw zijn plaats in huis zal kennen, zal de hond helemaal veranderen. Dit kan snel gaan, en vaak worden de mensen dan overmoedig en laten ze opnieuw te snel foute dingen toe. Ik waarschuwde hen hier voor en ze beloofden om alles wat ik hen getoond had, zoveel mogelijk te oefenen op een consequente manier.

Ondertussen zijn we een aantal weken verder en heb ik mijn vriendin al verschillende keren gehoord. Het gaat goed en ze zijn heel positief over de vorderingen van Mylo. Hij heeft hun dochter niet meer willen bijten omdat hij stilletjes aan zijn plaats achteraan in de gezinsroedel begint te aanvaarden, bezoek wordt rustiger onthaald en de zetel is niet langer een bezitting van Mylo.

Het enige wat moeilijk gaat, is het stelen van het eten. Ze blijven alvast oefenen maar ook dat zie ik zeker goed komen.

Ze gaven me nog als opmerking dat mijn basisregels wel goed zijn, maar dat er toch altijd een verschil is tussen iets lezen én zien hoe het moet. Daar heeft ze inderdaad een punt en dat neem ik mee voor volgende 'klantjes'.

Dit was Pacha, één van mijn eerste studentjes op de hondenschool en de hond van mijn collega-lesgever.

Ik schrijf 'was', want vorig jaar deze tijd is hij spijtig genoeg gestorven op 4,5-jarige leeftijd...

Hij was uitgebroken uit de goed afgesloten tuin en werd aangereden op de E40, niet ver van zijn woonplaats.

Werd hij getriggerd door iets of iemand? Was het de geur van een loops teefje? Geen idee hoe dit is kunnen gebeuren...

Ik heb enkel leuke herinneringen aan hem. Hij was de mooiste bruine labrador die ik in mijn leven al was tegengekomen: prachtige intelligente kop met mooi, strak lichaam! (zeldzaam voor een labrador) Qua karakter was hij intelligent, een tikkeltje eigenwijs en vaak ook grappig.

Ik zal hem nooit vergeten!

In 2015 heb ik het geluk gehad om hier eens van te mogen proeven. Al lang geleden dus, maar ik kijk nog vaak met een grote smile terug naar de filmpjes! Als mijn rug mee wil (jaja, ik word bijna 40 ) , hoop ik dit jaar nog eens in het pak te kunnen kruipen!

Ter info: Nadien zag mijn arm blauw van de blauwe plekken en heb ik 5 dagen mijn linkerarm niet kunnen gebruiken, maar dat nam ik er met de glimlach bij. 

Veel kijkplezier :)

Via mijn dierenarts ben ik in contact gekomen met Elza (fictieve naam) en Luna.

  

Toen ik in 2014 startte met lesgeven, was Iris 9 jaar. Ze kwam vaak mee naar de hondenschool en zo kwam ik op het idee om haar mee te laten trainen met Kyra (7,5 jaar op dat moment). Het was voor Kyra 5 jaar geleden dat ze nog gehoorzaamheid gedaan had, maar als eerste ervaring in hondentraining, was zij de ideale hond voor Iris. Ze leerde de kneepjes van het vak met vallen en opstaan. 

Maar Kyra werd ouder en had niet veel plezier meer aan het trainen. Als ze een onaangelijnde oefening moest doen en ik passeerde net of ze hoorde mijn stem, dan liep ze vaak naar mij in plaats van nog te luisteren naar Iris. 

Gelukkig voor Iris, kocht mijn collega-lesgever net rond die periode (04-2016) een nieuwe pup: een grote Zwitserse Sennenhond, genaamd Lemmy. Aangezien hij zelf les geeft, kwam het voor hem goed uit dat Iris met Lemmy kon trainen, en Iris was fier dat ze de oefeningen nu eens aan een onwetende pup kon aanleren. Voor haar was dit een heel leuke, nieuwe uitdaging!

Begin september was er een clubkampioenschap en Iris heeft meegedaan met Lemmy. Ze behaalde een eerste plaats voor de puppygroep!

En Lemmy begon te groeien en te groeien. Iris deed haar best om correct te zijn met hem, maar hij woog al zeker het dubbele van haar en hij werd te krachtig. 

Net rond die periode kregen we onze eigen nieuwe pup Prisca en dus kon ze opnieuw vanop nul beginnen met haar eigen hond. Ons Prisca is trouwens volledig haar keuze. Een Australische herder in de kleuren Blue Merle, was haar sprookjeshond. 

Uiteraard zou ik hier niet voor gekozen hebben als ik het ras niet zou kunnen bieden wat het nodig heeft! Daar zou ik niet alleen mezelf mee straffen, maar ook de hond zou ongelukkig zijn moest hij niet krijgen wat hij nodig heeft.

Vorige week na de les, vertrouwde Iris mij toe dat ze Lemmy miste. Als de trainingen gedaan zijn vertrek ik meestal snel met Iris naar huis: op woensdag omdat ze de dag nadien school heeft, en op zaterdag omdat ik vaak nog boodschappen moet doen én koken. Vorige zaterdag had ik tijd en zijn we wat langer gebleven en werd Iris weer even herenigd met Lemmy :).

Mijn weekend startte goed! Ik stapte vrijdagavond van de trein en onderweg naar mijn auto, werd ik plots voorbij gelopen door een klein Dobermann Pincherke. Ik keek eens achter mij, denkend aan het baasje dat waarschijnlijk wel volgde, maar de mensen achter mij keken even verbaasd als ik en niemand kende het diertje.

Ik probeerde het tot bij mij te lokken, maar het haalde niets uit. Plots ging ze op een trapje voor een woning zitten en mijn euro begon te vallen! Ik wist van wie dit hondje was. De vorige eigenaars van deze woning zijn al enige tijd geleden verhuisd naar een naburig dorp, en ik herinnerde me wel dat men zo 2 hondjes had.

Toen ik dichterbij kwam, liep ze weer héél snel weg, bijna onder een auto.

Een telefoonnummer van deze mensen had ik niet, dus heb aangebeld aan de woning in de hoop dat de nieuwe eigenaars toch nog het nummer van de vorige zouden hebben.

En ik had geluk! De dame belde onmiddellijk het baasje op. Hij wist niet dat zijn hondje zou weggelopen zijn want hij was nog op het werk en ook zijn vrouw was niet thuis. Hij ging zijn ouders bellen om te gaan kijken. Ik kreeg nog de naam van het hondje mee om het vangen misschien te vergemakkelijken én ook zijn telefoonnummer. Dus ging ik met de auto op zoek naar het arme diertje, want het begon donker te worden en zo kon ik toch duidelijke info geven over de laatste plaats waar het beestje gezien was. Het beloofde een koude nacht te worden en zo een tenger ras zou misschien onderkoeld geraken.

Ik had geluk en kwam ze nog tegen, op weg naar het naburige dorp via een bosweg. Ik ben gestopt en riep haar naam en friemelde met een plastiek zakje, maar ze was zo bang, dat ze niet snel genoeg van mij weg kon lopen.

Thuisgekomen heb ik hem onmiddellijk opgebeld en gezegd waar ik haar het laatste had gezien. Ik kon haar nu ook beter omschrijven, want de eerste keer ging het nogal snel: het betrof een Pincher Dobermann met een lange staart en al redelijk grijs aan het smoeltje. Toen ik dat zei, bleek hij toch overtuigd dat het zijn hond was. Verder nieuws van zijn ouders had hij nog niet.

Hij bedankte me voor de info en beloofde me op de hoogte te brengen als ze terecht was.

Rond 20h30 heb ik dan een geruststellend smsje gekregen en viel er een last van mij af. Het beestje was gezond en wel, aan het bekomen van de schrik in haar warme, veilige thuis!

Zoals iets of wat af te leiden uit het woord zelf: zij fokken honden om er hun brood (veel geld) mee te verdienen, maar dit ten koste van de gezondheid van de dieren en zonder rekening te houden met erfelijke ziekten. Sommigen fokken de pups zelf, anderen importeren de pupjes uit Oostbloklanden. Deze kleine wezentjes worden veel te vroeg bij de moeder weggehaald. Dit brengt angsten en andere negatieve gevoelens met zich mee, met vaak probleemgedrag als gevolg. De moeder zelf heeft helemaal geen mooi hondenleven want die moet het ene nest na het andere werpen in veel te kleine én vaak vieze, donkere kooien. Ook inteelt is daar geen ongekend begrip!

- Er zijn altijd pups ter beschikking en dit van een hoop rassen samen. 

- De ouderdieren zijn niet aanwezig en dus ook niet te bezichtigen. 

- De prijzen liggen over het algemeen lager dan bij een erkende fokker.

- Je vindt ze via zoekertjes op tweedehandssites, vaak ook met smoesjes dat de honden 'in de familie en met kinderen' opgevoed worden om je zo tot bij hen te lokken.

Heel simpel! Er wordt hier in België veel te weinig aandacht aan besteed.

Er zijn ook veel onwetende mensen die bij een bezoek aan een broodfokker wel voelen dat er iets niet klopt, maar kijk eens, al die triestige oogjes, een lik van een pupje in het gezicht, een schattig kwispelend staartje of een zielig klein wezentje, bibberend in een hoekje... Dat is dan toch één sukkeltje dat een mooie thuis krijgt. 

Kan je het hen kwalijk nemen? Nee, want wij zijn mensen, mensen met gevoelens en laten broodfokkers net daar op inspelen!

Daarnaast leven we in een tijd dat mensen iets onmiddellijk willen als het in hun hoofd zit. 

Men wil een hond en wel direct, nemen de laptop op de schoot, googelen het gewenste ras (waar vaak ook niet veel over nagedacht wordt, maar daar zal ik eens een apart artikel over schrijven) en hopla... hopen linken met zoekertjes naar broodfokkers van het gewenste pupje! Niet alleen de prijs valt veel beter mee dan bij erkende fokkers, je kan ook kiezen uit een ruim 'assortiment' en nog beter: de hond is onmiddellijk beschikbaar!

Dit is trouwens volgens mij de grootste reden waarom zo vaak naar broodfokkers gegaan wordt. Bij erkende fokkers moet je vaak lang wachten op een pupje uit hun volgende nest en vaak zijn zelfs deze allemaal al besproken en moet nog langer gewacht worden. Ik persoonlijk zag dit als een voorbereidingsperiode. Ik heb 2 kinderen en wilde dat ze op voorhand voorbereid waren op de komst van dat nieuwe leven. Ik wilde dat ze wisten wat ik van hen zou verwachten, want een pup opvoeden vraagt veel geduld, tijd maar ook regels die door het ganse gezin moeten gevolgd worden om succesvol te zijn! Spijtig genoeg wordt ook hier vaak op voorhand niet bij stilgestaan...

Meestal na een paar dagen in huis, komen de eerste ziektesymptomen zoals diarree of hoesten de kop opsteken: parvo, kennelhoest, ...

Het prijsvoordeel dat je gedaan hebt met je aankoop bij een broodfokker, zal al snel meer dan ingehaald worden door dierenartskosten.

Daarnaast brengt de ziekte van je pup ook gevoelens van medelijden met zich mee (héél menselijk!), waardoor je de pup te veel zal verwennen met nog bijkomende gedragsproblemen als gevolg...

Ik besef dat ik met mijn artikel waarschijnlijk ook maar héél weinig mensen zal kunnen bereiken... Ik vrees dat deze praktijken sowieso moeilijk te stoppen zijn. Toch zal ik er tegen blijven strijden en het tegenhouden waar ik kan door mensen te informeren.

Zoek de Belgische rasvereniging op van het gewenste ras en vandaar uit vind je zeker wat je wil!

- Een goede fokker zal nooit meer dan 3 rassen fokken want als men het goed wil doen, kruipt er ook heel veel tijd in.

- Een goede fokker werkt niet met zoekertjes op tweedehandssites, maar rekent op mond-aan-mondreclame of naambekendheid via bvb. hondenshows.

- Een goede fokker praat enthousiast over zijn honden want hij is fier op waar hij mee bezig is!

- Een goede fokker laat je ook kennis maken met de ouderdieren (of toch minstens de moederhond). Deze worden nauwkeurig geselecteerd om erfelijke ziekten zo veel mogelijk te beperken.

Onze kennis zelf is bang van honden, dus heb ik eerst even tijd met hem doorgebracht. 

Nadien ben ik onze kleine Prisca uit de auto gaan halen want het personeel liet me weten dat er een leefgroep is die met héél veel plezier een hond welkom heet!

Kyra zat ook in de auto, maar zij heeft moeite met mensen die op haar af komen én zou dan beginnen blaffen omdat ze zich onzeker voelt en zou zo misschien paniek creëren. Prisca is nog klein en heeft graag aandacht, dus die zou genieten én andere mensen laten genieten van haar gezelschap!

Het was echt super! Ookal is Prisca zo klein, ze voelde deze mensen zo goed aan en zij op hun manier waren ook héél lief én kalm met haar. Zoals ik het hier neerschrijf, krijg ik opnieuw kiekebisj! 

Op een gegeven moment klopte een dame die in een zetel zat op haar benen opdat Prisca op haar zou springen. Prisca mag dit niet doen bij ons én deed dit ook nu niet! Ik was zo fier op haar, want uiteindelijk is ze nog maar iets ouder dan 4 maanden! Uiteraard wilde ik die dame wel kennis laten maken en vroeg ik of ik Prisca op haar schoot mocht zetten. Dit was geen enkel probleem én opnieuw overviel me zo een warm gevoel omdat dit kleine gebaar zoveel betekende voor deze dame.

Ik keek in de richting van waar het geblaf kwam en zag een volledig zwarte Cocker Spaniël op de vensterbank aan de binnenkant van een huis.

De Cocker is van nature een sterk ras qua karakter. Sinds kort ben ik te weten gekomen dat eenkleurige Cockers vaak feller van karakter zijn en dominanter uit de hoek komen dan hun meerkleurige broertjes.

Het feit dat hij op de vensterbank kon, wil dus ook zeggen dat er waarschijnlijk een zetel staat vanwaar hij daar opgeraakt.

Dit beestje heeft dus waarschijnlijk weinig of geen grenzen en regels... Een hond in de zetel, geen probleem, maar enkel op uitnodiging van de baas. Een hond op de zetel... kweet het zo niet, is niet echt de bedoeling denk ik dan. Maar blijkbaar vindt deze hond dat nog niet hoog genoeg én verklaart hij zichzelf tot heerser van die woonruimte door nog hoger te gaan staan.

Ik maak nu allemaal veronderstellingen natuurlijk... Misschien is het een kweetnie hoe braaf beestje! Maar ik zou het alvast niet toestaan. 

Een hond moet zijn plaats kennen en dat is niet in de hoogte, maar met zijn 4 pootjes op de grond of in de zetel, OP UITNODIGING VAN ZIJN BAASJE en niet uit eigen wil.

Dominique loopt shows met haar hondjes. Tof!! 

Alleen is ze zelf zo onzeker én gestresseerd dat haar hondjes dit oppikken en daardoor niet de fiere houding hebben die nodig is voor de shows.

Ik herken dit gevoel zo bij de mensen van de hondenschool. 

Soms willen baasjes het te goed doen en beginnen ze te stressen. Gevolg: de hond wil niet meer werken en frustratie volgt.

Mijn advies is elke keer opnieuw: GENIET van het samenzijn met je dier, denk aan leuke dingen, hobby's, dingen waarvan je het warm krijgt vanbinnen én STRAAL!

Denk niet aan wat verkeerd kan gaan maar kijk naar de schoonheid van je dieren en wees fier dat je je leven met hen mag delen.

Als jij plezier hebt in iets, dan zet je dat gevoel zeker over op je honden!

Dominique zei dat ze veel aan mijn raad heeft en dat doet me deugd! De band die dierenvrienden hebben, is toch speciaal hé... Ookal kennen we elkaar niet, je voelt gewoon de verbintenis door deze mooie, boeiende, gemeenschappelijke passie!

Ik hoop dan ook van harte dat ze er in slaagt om plezier te vinden in de shows en niet meer bezig te zijn met punten die ze kan verliezen. Er is zoveel meer in het leven dan dat...

Wie nieuwsgierig is naar Dominique én haar hondjes, kan haar blog bekijken via http://www.bloggen.be/chihuahualiefhebber2/ (zie link hieronder)

Ik was al een tijdje op zoek naar een hobby, iets waar ik mij voor de 100% voor kon inzetten. Vanalles heb ik geprobeerd van Zumba tot vrouwenbond tot kindergrime.

Tot ik plots tijdens een wandeling mijn vroegere lesgever zag passeren van de hondenschool waar ik 2 jaar met Kyra was geweest. Toen wist ik het: ik volg een opleiding hondentrainer én ik doe daar mijn stage! Ik nam onmiddellijk contact op met de voorzitter en kreeg daar te horen dat een diploma niet nodig is omdat het puur vrijwillig werk is. Ik kon dus onmiddellijk beginnen. 

Ik was een godsgeschenk want ze waren op zoek naar een extra lesgever, liefst een vrouw om de hardere hand van de mannelijke lesgevers te verzachten. 

Dit is een intensief engagement want het is 2x per week (woensdagavond + zaterdagnamiddag), en dat in combinatie met een gezin met twee kinderen én gaan werken... Als lesgever kan je moeilijk zeggen dat je geen zin hebt. De mensen zijn lid van de club én willen dan ook les krijgen. Na een goed gesprek thuis, heb ik beslist om er toch voor te gaan. Dit was mijn kans!

De opleiding hondentrainer ben ik wel gestart en sinds 28 juni 2016 mag ik mezelf 'gediplomeerd hondentrainer' noemen :).

Op de hondenschool heb ik al veel geleerd. Het zit helemaal anders in elkaar dan ik dacht. Het zijn niet de honden die we moeten opvoeden, maar de baasjes! Je hebt baasjes die alles opnemen en hun uiterste best doen, je hebt baasjes die voor hun plezier komen, je hebt perfectionisten die soms te veel verwachten op korte tijd met teleurstelling en frustratie als gevolg. En dan heb je baasjes die hun hond zo fel verwennen dat ze de hondenschool snel links laten liggen omdat dat niet strookt met hoe zij de opvoeding van hun hond zien. Het is al meer gebeurd dat we deze wel na een jaar terugzien omdat ze met hun hond geen weg kunnen... 

Er zijn weinig 'blijvers', maar dat vind ik niet zo erg, toch niet van mensen waarvan ik weet dat ze de goeie weg op zijn of die nood hebben aan iets anders. Soms zijn er mensen die wegblijven omdat je hen confronteert met hun tekortkomingen. Sommige mensen weigeren te denken dat het misschien wel aan hen kan liggen dat de hond niet luistert. 

Ik heb al veel bijgeleerd over hondengedrag, maar nog meer over omgaan met verschillende soorten mensen!

Een hond bijt meestal niet zomaar of er zou iets serieus verkeerd moeten zijn in zijn hersenpan.

Jack heeft een slechte ervaring opgedaan met een speelkameraadje van Rik, een klein mensje dus. Voor Jack kwam hierdoor de interpretatie dat alle kleine mensjes niet te vertrouwen zijn. Ook al had Rik Jack met respect benaderd, Jack voelde zich niet op zijn gemak.

Ik heb mijn collega allerhande tips meegegeven om de relatie te herstellen en Jack zijn vertrouwen in kinderen terug te doen krijgen.

Ze pasten deze tips trouw toe en zagen hun hond veranderen. Zo kwam ook stilletjes aan hun vertrouwen terug in de hond.

Ik ben blij dat ik hieraan heb kunnen meehelpen, maar de grootste eer gaat naar de baasjes die Jack, ondanks alles, een tweede kans hebben gegeven. Heel veel mensen die in hun schoenen zouden gestaan hebben, hadden Jack weggedaan!

Het is nog wat onwennig, maar dat zal snel over zijn! Ik schrijf héél graag en wat is plezanter dan schrijven over je grote PASSIE!

Ik ben Els, 39 jaar jong én een hondengek. Mijn eerste hond was een Dogue de Bordeaux (Baico). Alles wat ik verkeerd kon doen, heb ik ook verkeerd gedaan :). Spijtig genoeg heb ik hem veel te vroeg moeten afgeven...

Nu ben ik de trotse eigenaar van een Schotse Collie van 9,5 jaar oud (Kyra) en een Australische herder van 4 maanden (Prisca). 

Ik ben al 2,5 jaar vrijwillig hondentrainer op een hondenschool en heb al héél wat meegemaakt.

Mensen praten vaak van 'mijn hond dit... mijn hond dat' maar staan niet altijd stil bij het feit dat de oorzaak van het gedrag van hun hond meestal een gevolg is van wat ze zelf doen. Ik spreek meer over probleembaasjes dan over probleemhonden want een 'probleemhond' verandert helemaal als zijn baasje verandert. Het grappige van dit alles is dat er vaak héél snel verandering te zien is bij de hond mits een aantal kleine veranderingen.

En dit is waar ik de mensen dolgraag mee help!

Mijn droom is om honden gelukkig te maken door mensen te helpen hun hond beter te begrijpen én zo ook probleemgedrag uit de de wereld te helpen (agressie, baknijd, trekken aan de lijn, obsessie, angst, ...). Naast het aanleren van de basisbevelen is mijn specialiteit puppytraining en daarin is mijn lijfspreuk: 'Jong geleerd is oud gedaan'. Iets waar ik ook veel aandacht aan besteed is de relatie tussen kinderen en honden. Ik heb zelf 2 kinderen en weet dat de combinatie hond-kind niet altijd gemakkelijk is. 

Het gedrag van honden bestuderen is het mooiste wat er bestaat voor mij. Het zijn zo boeiende wezens en ze staan ook héél dicht bij de mens. Dit is dan ook de reden dat mensen hen vaak ook als 'mens' behandelen terwijl de hond een gans andere taal spreekt.

OPROEP:

Net als hondentrimmers op zoek gaan naar probeerhonden, ben ook ik op zoek! Ik wil mijn advies delen, ik wil LEREN en zien wat helpt, bekijken wat beter kan en aanpassen waar nodig!

Twijfel niet en contacteer mij!!

(ter info: Ik ben van de omgeving van Ninove. Aangezien ik dit vrijwillig doe, hou ik het graag binnen een straal van 15 km)