Mijn weekend startte goed! Ik stapte vrijdagavond van de trein en onderweg naar mijn auto, werd ik plots voorbij gelopen door een klein Dobermann Pincherke. Ik keek eens achter mij, denkend aan het baasje dat waarschijnlijk wel volgde, maar de mensen achter mij keken even verbaasd als ik en niemand kende het diertje.

Ik probeerde het tot bij mij te lokken, maar het haalde niets uit. Plots ging ze op een trapje voor een woning zitten en mijn euro begon te vallen! Ik wist van wie dit hondje was. De vorige eigenaars van deze woning zijn al enige tijd geleden verhuisd naar een naburig dorp, en ik herinnerde me wel dat men zo 2 hondjes had.

Toen ik dichterbij kwam, liep ze weer héél snel weg, bijna onder een auto.

Een telefoonnummer van deze mensen had ik niet, dus heb aangebeld aan de woning in de hoop dat de nieuwe eigenaars toch nog het nummer van de vorige zouden hebben.

En ik had geluk! De dame belde onmiddellijk het baasje op. Hij wist niet dat zijn hondje zou weggelopen zijn want hij was nog op het werk en ook zijn vrouw was niet thuis. Hij ging zijn ouders bellen om te gaan kijken. Ik kreeg nog de naam van het hondje mee om het vangen misschien te vergemakkelijken én ook zijn telefoonnummer. Dus ging ik met de auto op zoek naar het arme diertje, want het begon donker te worden en zo kon ik toch duidelijke info geven over de laatste plaats waar het beestje gezien was. Het beloofde een koude nacht te worden en zo een tenger ras zou misschien onderkoeld geraken.

Ik had geluk en kwam ze nog tegen, op weg naar het naburige dorp via een bosweg. Ik ben gestopt en riep haar naam en friemelde met een plastiek zakje, maar ze was zo bang, dat ze niet snel genoeg van mij weg kon lopen.

Thuisgekomen heb ik hem onmiddellijk opgebeld en gezegd waar ik haar het laatste had gezien. Ik kon haar nu ook beter omschrijven, want de eerste keer ging het nogal snel: het betrof een Pincher Dobermann met een lange staart en al redelijk grijs aan het smoeltje. Toen ik dat zei, bleek hij toch overtuigd dat het zijn hond was. Verder nieuws van zijn ouders had hij nog niet.

Hij bedankte me voor de info en beloofde me op de hoogte te brengen als ze terecht was.

Rond 20h30 heb ik dan een geruststellend smsje gekregen en viel er een last van mij af. Het beestje was gezond en wel, aan het bekomen van de schrik in haar warme, veilige thuis!