Geef je e-mail adres op en klik op onderstaande knop om je in te schrijven voor de mailinglist.
03-09-2012
Lang geleden
Het is al een tijdje geleden dat we nog eens iets geschreven hebben hé. Wel, sorry, maar we zijn met vanalles bezig waardoor ik minder aan de blog werk. Hannes werkt hard en zelfs 's avonds moet hij af en toe nog wat werken. In het weekend gaan we af en toe eens bij mensen, of hebben wij bezoek, gaan we ergens eten, is er een activiteit overdag, moeten er nog klusjes in huis gebeuren, ... Ik ben lessen aan het
voorbereiden en wat dingen aan het opzoeken want vanaf vrijdag mag ik
lesgeven in het schooltje hier om de hoek. Ik ga Frans, computerles en
"drama" (toneel, dans, muziek) geven aan kindjes in het eerste en tweede
leerjaar. Elk weekend gaat Hannes ook voetballen. Hij doet mee in de Belgische
voetbalploeg en meestal ga ik mee om te supporteren met de andere vrouwen. Af en toe ga ik nu ook lopen hier in de buurt en als we met de buggy wandelen, bekijkt
iedereen ons zo raar. Blijkbaar begrijpen ze niet waarom we wandelen of
lopen als we een auto hebben.
Het is dus een beetje druk (maar leuk hé) en daarbij hadden we vorige week ook nog eens onverwachts bezoek van vrienden van mijn zus uit Zwitserland. Ik wist dat ze eens zouden komen maar blijkbaar had ik een mail niet ontvangen waarin de datum stond wanneer ze zouden komen. De guesthouse was nog totaal niet in orde maar we hebben het snel redelijk leefbaar gemaakt en zij waren heel tevreden. Van hieruit hebben ze verschillende uitstappen en safari's gedaan dus blijkt Kampala een goede uitvalsbasis te zijn om heel veel te doen. Ik heb hen ook meegenomen om te gaan kickboxen. Voor mij en hen was het de eerste keer. Het was onmiddellijk 2 uren intensief sporten!
Floortje haar kamertje
de keuken in de guesthouse was Hannes zijn werkplek
Vorig weekend zijn we naar de "goatrace" geweest. Dat is te vergelijken met Waregem Koerse. Niet dat ik daar al naartoe geweest ben hoor maar je kan dus ook wedden dat een bepaalde geit de koers zal winnen, iedereen loopt daar in zijn mooiste kleren en met de speciaalste hoeden,... Wat we niet wisten, is dat die geiten echt niet vooruit gaan. Ze moeten opgejaagd worden om verder te lopen. Maar het was wel eens een bezienswaardigheid. Het weer kan hier ook zo snel omslaan. Het is overwegend mooi weer, de zon schijnt en het is warm met een windje. Maar plots kan het beginnen water gieten! En dat hebben we meegemaakt op de goatrace.
Vrijdagavond hebben we ook een soort feestje/vergadering gehouden met het personeel. We wilden graag dat iedereen mekaar eens ziet, en nu we al ons gerief hebben, wilden we dat met hen vieren. We hebben samen het contract overlopen, nog wat afspraken gemaakt, hen met elkaar laten kennismaken en dan hebben we BBQ gehouden. Ze waren enorm in de wolken en vertelden dat als ze vlees eten, ze tot de dag erna hun handen niet wassen omdat ze zo blij zijn en hun handen dan nog de hele nacht kunnen ruiken. Een beetje komisch maar het was wel gezellig!
Er is hier ook altijd vanalles te doen in de omgeving: Kid's green festival waar iedereen in het groen moest gekleed zijn, optredentjes in restaurantjes,...
Vrijdagnamiddag is de container toegekomen! Al de hele dag liep ik rond
zoals een "kieken zonder kop" en om dat te vertalen in het Engels, voor
Assumpta, was het nog des te grappiger! De tuinman was ook in zijn
nopjes want hij zou een hamer krijgen om zijn bedframe te maken.
Assumpta wilde heel graag een stofzuiger, wasmachine, een ladder (want
ze is zo klein en kan niet aan de kasten), en een frigo! We hebben
elkaar allemaal om de beurt beetgenomen: we riepen: heb je de bel
gehoord, of, oh! een vrachtwagen voor de deur,...
Om 13u kwamen ze
toe en brachten ze dat gevaarte op onze oprit! Ze vertelden er doodleuk
bij dat de uitpakkers nog aan het lunchen waren en binnen een uurtje
zouden komen! Aiaiai, nog meer wachten! Assumpta en Hiraly probeerden
door alle spleten in de container te kijken maar het was onmogelijk om
iets te zien! Een uur later kwamen ze met een reuzetang de container
openbreken. Hannes had duidelijk gezegd dat ik goed moest kijken of hij
niet opengebroken was, of de dozen niet open waren... Alles leek in
tact! Jaana, Hannes zijn nichtje, die hier die nacht toegekomen was
met het vliegtuig, dacht enkele dagen vakantie te kunnen nemen bij ons.
Maar neen, ze wilde zich toch nuttig maken en controleerde of alle dozen
die op de lijst stonden, ook effectief in ons huis werden gezet! We
moesten goed aangeven wat waar moest komen en achteraf hebben ze nog de
grootste dingen uit dozen gehaald. Alle andere dozen met borden,
speelgoed, kleren, zouden we zelf wel doen. Het was hier een zootje! Sedert gisteren is eigenlijk alles al redelijk op orde. Onze salon staat er,
we hebben plaats gevonden voor het servies, onze computer is
geïnstalleerd, Floortje heeft een hele mooie kamer,... Kortom, we zijn
geïnstalleerd en heel blij! En daardoor hebben we nu ook al 2 dagen
na elkaar bezoek gehad 's avonds. We kunnen hen nu tenminste een wijn-
of bierglas aanbieden. En oh! wat zijn we blij met al die Belgische
biertjes die jullie op ons afscheidsfeestje verzameld hebben.
Jaana kreeg geen rust en controleerde alle dozen.
Assumpta en Floortje wisten niet wat er gebeurde...
Ik heb het personeel vandaag ook allemaal een vliegenklopper gegeven om de muggen en vliegen dood te slaan. Toen ze "dat ding" zagen, dachten ze dat het diende om tennis mee te spelen en keken ze heel verbaasd. Toen ik uitlegde waarvoor het echt diende, waren ze super blij! Dus, Paavo en Eline, bedankt om ons zo'n grote voorraad te geven hé! Anders verloopt alles verder heel goed! Floortje was vorige week wel ziek maar ze is terug helemaal genezen. Ze had hoge koorts en weende veel maar na een bezoek aan de kinderarts in het ziekenhuis, een check van haar bloed en een test voor malaria, bleek dat het iets viraals was. Haar tandjes komen erdoor (intussen al 2 onderaan en bijna 3 bovenaan) en daardoor had ze waarschijnlijk zo'n hoge koorts. Mijn zoektocht naar vrijwilligerswerk lukt ook goed. Volgende week start ik op het lokale schooltje om Franse les te geven en ik ga via een Nederlandse organisatie helpen om een programma op poten te zetten om kinderen tussen 10 en 16 jaar te leren met de computer te werken.
Als je de
brichtjes van Leen leest, zou je bijna denken dat we hier op vakantie zijn J. Daarom eens een boodschap over
mijn job:
Het
project van BTC waar ik op werk is een project van 5 jaar met een groot bouwcomponent
waar we 4 hogescholen verbouwen en een pedagogische component met nieuwe
lesmethoden voor de leraars. Ik ben ondertussen ook naar Kaliro NTC geweest waarvan
je enkele fotos in bijlage vindt. Daken vallen naar beneden, grootkeuken werkt
op hout, electriciteit is onbestaand en in de internaat liggen de studenten
opeengepakt, kortom veel werk voor de boeg.
Het klaslokaal
De bibliotheek
Het schoolbord
Koken op hout
Ik ben
hier nu een goeie 2,5 maand en als ik het lijstje moet afgaan wat ik hier al
gedaan heb zijn we morgen nog bezig. In theorie ben ik financial and
contracting manager maar noem me gerust in praktijk manusje van alles: We
hebben 2 lokaaltjes gekregen op het ministerie van onderwijs maar zonder
bureaus, computers, internet en zelfs de stopcontacten werkten niet. Dus de
eerste paar weken heb ik me bezig gehouden met onze bureaus te installeren, en
electriciteit en internet op gang te krijgen. Wist je trouwens dat ze hier om
een stopcontact te veranderen de zekeringen niet afzetten maar gewoon een paar
handschoenen dragen. Achteraf stond het haar van de electricien nogal verdacht
veel recht en kwam er wat rook uit zijn oren maar het stopcontact was wel
hersteld. Als je soms denkt geen goeie vakman te vinden in België, wel, hier
zijn ze nog 20 keer schaarser.
De
voorbije tijd hebben we ook gebruikt om contacten te leggen binnen het
ministerie en ook met leveranciers. Alles wat we aankopen moet volgens de
regels van publieke aanbestedingen gaan en dat brengt behoorlijk wat
administratie en moeilijkheden met zich mee, maar goed, ik leer ook vooral veel
bij. De scholen wachten vol ongeduld op de eerste stenen maar die zullen pas
voor 2013 zijn. Als we bouwen zoals 10 jaar geleden in Kampala dan maken we
geen plan maar beginnen direct onze muurtjes te metsen. Het resultaat is
vandaag dat alles door mekaar staat, wegen veel te smal zijn, voetpaden
ontbreken, marktjes een chaos,.... Wij hopen toch op zijn minst een paar
plannen te maken hoe we best kunnen bouwen en hoe we de aangroei van studenten
(20pct per jaar) best kunnen opvangen in de toekomst.
Tot daar
het professionele gedeelte. Ook de privézaakjes regelen neemt heel wat tijd in
beslag: Zowat 40 huizen heb ik bezocht tegen dat ik eindelijk ons nestje
gevonden heb, een rijbewijs halen in Uganda, leren links rijden, 45 dagen nodig
om papieren voor onze privé auto te regelen... Verder moet ook alles geregeld
worden voor de KMO decraene-aesaert, want liefst doen we het allemaal correct
met eerlijke contractjes, een goeie verzekering en gemotiveerd personeel.
Verder zijn we in bijberoep ook met een guest house voor bezoekers begonnen
zelfs al hebben we nog geen meubels. Karlien en Kristof, Martine en
Guido en Mia en Paul zijn al langsgekomen in onze guesthouse en kunnen jullie
vertellen hoe mooi Oeganda is.Dus
allemaal welkom he.
Gisteren ben ik op de craft market gaan meehelpen in een winkeltje om kettingen te maken. Een Oegandese mevrouw, Flores, maakt in haar winkeltje kettingen van bonen. Ze koopt een kilogram bonen op de markt en schildert deze in allerlei kleuren. Ze runt haar winkeltje samen met haar 3 zussen en 1 broer en elk hebben ze hun specialiteit: Flores maakt kettingen, haar ene zus tapijten, haar andere zus minimandjes en haar broer vlecht grote manden. Ik ga zeker nog eens terug en de volgende keer leer ik manden vlechten. Floortje heeft ook super veel plezier gehad want er waren nog 3 kindjes om met haar te spelen. Iedereen van de andere winkeltjes kwam kijken naar de Muzungu-baby. Het was heel leuk om dit te doen en ook om ondertussen eens te kunnen praten met hen. Flores is een alleenstaande moeder waarvan haar man overleden is toen hun kindje 3 jaar was. Vroeger was ze leerkracht maar ze verdiende zodanig weinig dat ze ervoor koos om een eigen winkeltje te openen. Haar zus voedt haar kindje ook alleen op aangezien de vader een Spanjaard is en teruggekeerd is naar Spanje zonder verder zijn verantwoordelijkheid op te nemen. De broer was vroeger chauffeur maar doordat het bedrijf waarvoor hij werkte failliet is, maakt hij nu manden. Op die hele dag hebben ze niets verkocht en vertelden ze me dat ze dus voor vandaag geen geld hadden om eten te kopen, enkel voor de kindjes. Toch leken ze heel gelukkig en op het eerste zicht zou je zeggen dat ze geen zorgen hebben maar door hun verhalen kom je meer te weten.
Vorige week ben ik gaan "solliciteren" in een lokaal schooltje in de buurt (eigenlijk in onze achtertuin want daar hoorde ik de kindjes spelen). Het is een kleuter- en lagere school en ze krijgen les in het Engels. Ze krijgen ook een stukje Franse les, spelenderwijs, waarvoor het hen interessant leek dat ik deze lessen zou geven vanaf september. Eind augustus ga ik terug om wat meer informatie te krijgen. De kleuterklas is vanaf 2 jaar maar Floortje zou af en toe mee mogen, onder begeleiding van een Nanny om daar met de andere kindjes te spelen.
Deze week of volgende week ga ik ook nog met een Nederlandse vrijwilligersorganisatie waarbij ik in mei via Skype gesolliciteerd heb, naar enkele projecten kijken waarbij ze hulp nodig hebben: - Lesgeven op een school voor mensen met een fysische handicap - Organiseren van workshops en campagnes om de positie van jongeren te verbeteren vb. "neen tegen alcohol" - Een project op vlak van onderwijs en gezondheid om bv. in de dorpen rond te gaan met een mobiele bibliotheek, HIV-testen te laten uitvoeren,...
Maandag ben ik met Nieke op een boda-boda-toer geweest. Ik heb haar leren kennen op de Belgische avond en zij is hier op vakantie omdat haar vriend hier enkele maanden werkt. We hadden elk een chauffeur die ons Kampala op een andere manier laten zien heeft. We zijn de hele dag op zwier geweest en zijn onderweg gestopt bij de Bahai-tempel (waarvan er maar 1 per continent is), de sloppenwijken, het Beverly-Hills van Kampala, de Gaddhafi-moskee, de craft-market, het oude taxipark waarbij je niet begrijpt hoe de taxi's er uit geraken, een lokaal restaurantje, het paleis van de koning met daarnaast de folterkamers waar Idi Amin meer dan 300 000 mensen gevangen hield in de jaren '70 en later ook gedood heeft,... Vreselijk, dat zo'n dingen nog niet zo lang geleden nog gebeurden.
Het was heel leuk en ook heel interessant om wat meer over de geschiedenis van Oeganda en Kampala te horen. Daarom hebben mama en papa deze toer later ook gedaan.
Onze chauffeurs
De Bahai-tempel
Nieke aan een lokaal kraampje om te eten
Chiappati-rolex! Lekker hoor!
Zo mochten we de Gaddhafi-moskee binnen
De folterkamers van Idi Amin
De craft-market
Het taxi-park waar je niet begrijpt hoe de taxi's er uit geraken.
Vandaag zijn we op bezoek geweest in Noah's Ark. Mijn papa was op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk voor tandartsen en had die organisatie gevonden. Het is een weeshuis dat opgericht is door 2 Nederlandse mensen 12 jaar geleden. Ze zijn gestart in een huurhuis in Kampala met het aannemen van 1 kindje. Nu hebben ze meer dan 130 kindjes op een enorm domein waar alles super georganiseerd is om hen de beste opvang, medische verzorging en onderwijsmogelijkheden te geven. http://www.nacmu.org/
Dit weekend zijn we terug geweest naar Jinja aan de bron van de Nijl (Kristof zei altijd Ninja). Mijn ouders waren vrijdag toegekomen, Karlien en Kristof zijn de zaterdag toegekomen. Daarom wilden we hen toch laten kennismaken met die mooie plek aan De Nijl en wilden we daar iets speciaals doen. We hebben BBQ gehouden en zijn gaan raften! Ik had dat nog nooit gedaan en we vonden het allemaal super spannend! Het kriebelde bij elke waterversnelling en waterval in mijn buik! We wisten nooit of onze boot zou recht blijven, zou omslaan, en waar wij dan zouden terechtkomen! Daarom bleef het elke keer super spannend. Mama heeft ondertussen op Floortje gepast en had volgens haar normen, ook de tijd van haar leven! Uiteindelijk zijn Karlien en Kristof maar 3 dagen bij ons geweest omdat zij daarna aan hun rondreis in Oeganda begonnen. Die reis was al lang geboekt voordat ze wisten dat wij hierheen zouden komen dus het toerisme begint hier ook hé en er is echt veel te zien!
De tuinman (Hiraly) en Asumpta hebben eten voor mij gemaakt, hun gewone dagelijkse eten. Ze waren super verwonderd dat ik zoiets wil proeven maar het was eigenlijk wel lekker hoor! Ik had alleen wat schrik voor het vlees want dat hadden ze ook op de markt gekocht en dat zat gewoon los in een plastiek zak. Op de markt zit dat soms vol vliegen dus dat kopen wij daar normaal niet maar ik kon het maar eens proberen. Ik ben er niet ziek van geweest. Zij koken bij hen thuis altijd op deze manier. En het was super handig want wij hadden nog geen gas en fornuis in de keuken dus was ik blij dat zij het op hun manier konden doen.
Gisteren hebben we ook een hele namiddag en avond zonder elektriciteit gezeten. Ah, ja, dat is hier ook normaal hé in Afrika! En om 19u is het pikdonker dus moesten we alles met een zaklamp doen. Ah ja, we hebben voor het avontuur in Afrika gekozen hé dus passen we ons aan. Haha!
Enne, gewoon even ter info: Het is mogelijk om reacties te geven op berichtjes hé. Je ziet dat telkens onderaan rechts onder elk berichtje. Zo heb ik ook eens iets te lezen!
Het gekochte eten van op de markt
Hilary fier aan het wachten tot zijn vuur klaar is.
Hier kook Hilary elke dag en doet hij ook zijn afwas
Asumpta helpt ook en Floortje wil alles zien.
Matoke (bananen om te bakken) met groenten en rundsvlees
Zaterdag zijn we verhuisd. Het was een drukke dag. We moesten het huis controleren toen we de sleutel kregen: kijken of het gepoetst was, of de douche werkte, of we warm water hadden, of alle deuren konden afgesloten worden,... Die dag moesten we ook nog een aantal basisdingen kopen: kuisgerief, vuilbakken, waspoeder, kookpotten, borden, bestek,... We zijn ook nog eens naar de "meubelwinkel" geweest om te vragen of ons bed zeker zou geleverd worden. Ze zouden rond 14u komen. Uiteindelijk waren ze hier om 17u. Aiaiai... Op de meubelmarkt heb ik ook nog wat foto's getrokken. Sommigen vroegen zelfs om een foto en waren zo fier toen ze hem dan zelf konden zien. Ik heb beloofd om ze af te drukken en ze dan te brengen. Zo blij dat ze daarmee waren! Ongelooflijk hé.
We hebben ook 3 sollicitanten gehad om bij ons te helpen met het huishouden. Eigenlijk heb ik dat nu nog niet nodig omdat ik nog thuis ben maar iedereen smeekt hier voor werk en iedereen kent wel iemand die werk zoekt. Het zou erg zijn om niemand aan te nemen. Zelfs maandag kwam er nog iemand langs om te vragen of ik geen 2 mensen kon aannemen. Aiaiai... 1 persoon is genoeg. Want we hebben ook nog een tuinman en een nachtwaker. De lonen zijn hier niet zo hoog maar verschillende lage lonen, lopen ook op hé. Sommige meisjes durfden ons niet in de ogen kijken en waren een beetje té onderdanig. Maar we hebben toch een iets assertiever meisje laten starten op maandag. Ze is heel dankbaar dat we haar werk geven want zij betaalt het schoolgeld voor haar broer. Je kan je misschien niet voorstellen wat een "huishoudster" een volledige dag doet hé, want dat kon ik ook niet maar het is hier wel zo dat het huis veel meer moet gedweild worden aangezien het hier ongelooflijk stoffig is. Ik moet Floortje geen witte kleren meer aandoen want ik krijg ze niet meer wit. We hebben ook nog geen wasmachine dus alle was wordt met de hand gedaan. Ze gaat ook naar de markt, maakt eten klaar... voorlopig hebben we nog geen gas dus kunnen we nog niet koken maar morgen misschien wel.
Het is leuk in het nieuwe huis. Het is helemaal gelijkvloers want trappen zouden wat gevaarlijker zijn voor Floortje. Het huis heeft 4 slaapkamers en zelfs nog een apart huisje voor gasten (dat is bij de meeste huizen zo hoor). Het huis heeft ook een grote tuin die veel onderhoud vraagt waardoor de tuinman hier slaapt in zijn eigen "staffquarter". Daar slaapt hij en maakt hij zijn eigen eten klaar op houtskool. Vandaag gaat hij voor mij eens Afrikaans eten klaarmaken. Hij vond het heel raar dat ik dat eens wou proeven en moest daar zo mee lachen maar was tegelijkertijd ook super fier dat ik zijn eten eens wou proeven. Ik ben benieuwd. In onze tuin hebben we mangobomen, een advocadoboom, verschillende bananenplanten maar er is nog maar 1 die gezond is. De andere gaat hij wegdoen en nieuwe planten. Hij gaat ook passievruchten planten en proberen om ananas te kweken.
vlechten van een stoel
waar ze meubels maken! Zie hoe fier die jongen is!
installatie van ons bed
de voorkant van ons huis
alle huizen zijn omheind met prikkeldraad en hebben zo'n poort
Ik ben net een Afrikaanse: geladen
zoals een ezel met rugzak, plastiek zak vol geladen in de hand en baby op de
buik, op slippers, en ongelooflijk zwetend. Zo liep ik daarnet terug van de
supermarkt. Pff... Zo ver dat dat is! Bijna alle brommertjes die mij passeerden,
vroegen of ik een lift wilde want iedereen rijdt daar zomaar mee mee. (dat is een goedkope taxi) Hoe
verleidelijk het ook was voor mijn voeten en een beetje wind, ik heb mij niet
laten vangen. Het is te gevaarlijk met Floortje op een brommer, zelfs voor mij
zonder helm. Hier zijn trouwens ook geen verkeerslichten, laat staan voorrang van rechts, geen verkeersregels dus. Het is gewoon de wet van de grootste en de sterkste wagen.
Gisteren zag ik een vrouw achteraan een brommer zitten die een baby gewoon
vasthield! Amai, ik was er niet goed van! Zo gevaarlijk.
Iedereen is ook in de ban van mijn draagdoek. Ik dacht dat ik zoals hen zou
zijn maar blijkbaar niet. Ze moeten lachen met mij want ze vinden dat dat is
gelijk een dier. De dieren dragen hun kind ook vooraan. En ze begrijpen die doek
niet omdat hij zo ingewikkeld in elkaar zit. Maar ze vinden het wel indrukwekkend. Ik heb dus eens aan een meisje gevraagd hoe zij de kinderen hier dragen en ze heeft het mij voorgetoond.
Dit weekend verhuizen we. Het zal goed zijn om een tuin te hebben zodat ik gemakkelijker buiten kan zitten. Gisteren ben ik nog naar het grote hotel geweest, horend bij de appartementen waar we nu in zitten. Op de foto's op internet zag het er wel veel indrukwekkender uit dan het werkelijk was. Ze waren overal aan het werken dus was het op sommige plaatsen een beetje een bouwwerf en voor de rest ook helemaal verouderd.
Gisterenavond zijn we ook gaan eten in een gezellig restaurantje waar er toch veel expats waren. Er was daar een lokaal optredentje, heel gezellig. Door kindjes leg je ook veel gemakkelijker contact. Zo kwam er gisteren een kindje van 2 jaar bij Floorje. Op die manier heb ik een telefoonnummer gekregen van de mama, een Nederlandse mevrouw, die hier woont en graag eens wou afspreken.
Op 7 mei zijn ze alles komen inpakken om in de container te laden en te versturen met de boot. De container zou ongeveer 6 weken onderweg zijn. Nu blijkt dat hij hier toch nog ver weg vandaan staat en hij nog enkele weken onderweg zal zijn. Daarom blijven we nog enkele dagen langer in het appartement waar we voorlopig nog alle comfort hebben. Dit weekend verhuizen we, naar een leeg huis dus ben ik vandaag toch op zoek gegaan naar een bed, matras en een tafel. Zo kunnen we toch even verder. Ik had mij een iets andere meubelwinkel voorgesteld maar het is toch gelukt om een bed te kiezen. De tafel zal ik dit weekend beslissen samen met Hannes. Vanavond komen er ook 2 wachters op sollicitatie. Haha, precies echt. Maar we moeten wel "guards" aan onze poort hebben 's avonds en 's nachts om enkel de mensen binnen te laten die wij verwachten. Iedereen heeft dat hier.
Vrijdagavond waren we uitgenodigd op de afscheidsreceptie van de ambassadeur van België want hij vertrekt nu naar Burundi. Daar hebben we heel veel mensen leren kennen en het was heel gezellig.
De zaterdag zijn we samen met Benjamin, een ex-collega van Brussels Airlines van Hannes, naar Jinja geweest. Dat ligt hier zo'n 2u vandaan en is prachtig. www.hollandparkuganda.com .
In Jinja logeerden we in een lodge in een super mooi park met een super mooi uitzicht op de Nijl waar we 's avonds buiten naar het VRT-journaal konden kijken.
's Morgens ging Hannes mee op de boot om te vissen maar hebben niet veel gevangen.
Onderweg zagen we wel wat andere beelden van hoe mensen nog steeds leven. Kindjes op bote voetjes op de zandwegen, vrouwen die de was doen in de beek of in een waston voor hun huis, enorm veel brommertjes, putten in de weg, lemen huizen,... Nochtans zagen we ook velden vol met rietsuiker, bananenplanten,... Heel mooi. Oeganda is heel druk in de steden waar alle auto's door elkaar rijden en mekaar de pas afsteken, maar daarbuiten o zo groen en mooi!
Floortje heeft het precies al door dat wanneer er een Oegandese dame komt, dat ze extra aandacht krijgt. Op straat zwaait iedereen naar haar, roept naar haar als "muzungu baby, hello". Haar nieuwe naam is hier Flora want zo herhaalt iedereen "Floor". Ik kan daar nog wel mee leven dus vanaf nu, heet ik haar zo in het bijzijn van Oegandezen. Hier kunnen ze het blijkbaar ook niet verdragen als een baby huilt want dan pakken ze hem direct op. Dus de meisjes die hier in het appartement poetsen, nemen haar direct in hun armen, of halen haar zelfs uit haar bedje, nog voor ik iets kan zeggen. We krijgen ook constant van mensen te horen dat ze anderen weten die werk zoeken als "meid" en of we iemand nodig hebben. En als er dan al meisjes zijn die ergens voor lokale mensen werken, willen ze ook veranderen omdat ze te weinig verdienen. We kunnen er dus zeker niet onderuit om enkele mensen aan te werven, al hebben we er zelf de tijd wel voor om alles te doen. We moeten hier blijkbaar voor werkgelegenheid zorgen.
Vanuit ons appartement kan ik ook zien hoe de plaatselijke carwash werkt. Ze halen water met Jerrycans uit de beek, steken de straat over en wassen zo de auto's van mensen die ondertussen aan het werk zijn.
Nu begrijp ik waarom Hannes zei dat hij per se een 4x4 wagen wou. De hoofdwegen zijn geasfalteerd maar met reuzeputten en de zijwegen liggen er echt slecht bij. Kijk maar naar de foto's. Deze week ben ik met de taxichauffeur, Joseph, naar de markt geweest. Hannes had mij hem aangeraden omdat het een hele vriendelijke man is, hij zijn standplaats hier in de buurt heeft en niet te veel geld vraagt zoals de meesten hier wel doen. De eerste keer dat ik met hem meereed, moest ik wel wennen aan het feit dat hij tegen Hannes aan de telefoon zei: Yes sir, I picked her up sir, I will arrive then sir.... Alles met "sir", precies alsof wij zo belangrijk zijn. Hij heeft geen Jeep en zijn auto kraakt langs alle kanten maar hij overleeft de putten blijkbaar. Hij heeft met mij op de markt rondgelopen en was heel beschermend, hielp mij onderhandelen en zocht er de mooiste vruchten uit. Ik heb vanalle groenten en fruit gekocht zodat ik toch enkele dagen voortkan, zelfs gebakken sprinkhanen. Mmm, echt lekker hoor. Op zo'n markt komen normaal geen blanken. De meesten gaan naar de supermarkt of laten hun huishoudster/kok naar de markt gaan. Eerlijk gezegd is het niet echt ontspannend hoor want je moet constant opletten, iedereen wil verkopen en je wilt iedereen tevreden stellen. Iedereen was zot van Floortje. Ze wilden haar allemaal aanraken en riepen "baby baby". Toen we terug kwamen in de auto zei Joseph: "I think, everybody wanted to be me" want iemand die met een blanke rondloopt, heeft meer aanzien. Aiaiai...
Floortje en ik zijn gisterenavond toegekomen in Uganda. Hannes stond ons op te wachten en was heel blij om ons na 6 weken terug te zien. Wij ook hoor! Bedankt voor alle lieve kaartjes, sms'jes, mailtjes en steun bij het vertrek! Het is goed gelukt met Floortje op het vliegtuig, al was het niet zo evident. Ze kreeg een babybedje (mandje) maar was zodanig moe dat ze niet wou slapen. Ze wou spelen op die vuile grond waar ze allemaal stukjes serviet en pluisjes vond die ze in haar mondje wou steken. En elke keer ik haar in het bedje probeerde te leggen, weende ze heel kwaad maar door het geluid van het vliegtuig was dat enkel maar te horen door mij en mijn naaste buren.
Toen ik van het vliegtuig afstapte stond er mij iemand op te wachten om mij te helpen met mijn bagage. Ik was opgelucht! Een beetje hulp kon ik wel gebruiken want met 3 grote valiezen, nog handbagage, Floortje, een buggy en een maxi-cosi, is het toch niet evident.
Hier bij Hannes op het appartement is het heel mooi en proper. Floortje heeft goed geslapen in het bedje dat we mogen gebruiken van een collega van Hannes in afwachting dat onze container toekomt. En vanaf 10 juli mogen we in ons huis.
Deze morgen had Hannes verlof genomen, hebben we samen ontbeten op het terras en zijn we samen eens tot aan de supermarkt geweest. Van daaruit is hij dan naar zijn werk vertrokken en heb ik daar eens rondgelopen om te zien wat ze hier allemaal hebben. Het is inderdaad zoals Hannes al gezegd had: ze hebben hier alles! De supermarkt was zo groot zoals bij ons de Carrefour en ook met al dat gerief. Maar dan wel een beetje andere merken dan bij ons en ook lokale dingen om te eten. Floortje en ik hebben een verse fruitcoctail gedronken en daarna ben ik te voet met Floortje in de draagdoek teruggekeerd. Geen probleem voor veiligheid hoor! Ik voelde mij op mijn gemak en Floortje had heel veel om naar te kijken! Ze was heel gelukkig en zwaaide naar iedereen!
Groetjes, Leen
P.S. De schikking van mijn foto's zou beter kunnen maar het lukt voorlopig niet met mijn kleine computer.
Vandaag heb ik kennis gemaakt met "Kampala central police station". Ik ben er namelijk in geslaagd om mijn gsm te laten pikken . Sinds kort werk ik in een stoffig kantoortje op het ministerie van onderwijs voor ons project. Tijdens een werkgesprek met mijn collega die net naast mij op kantoor zit, had ik even niet gedacht om de deur op slot te doen. Ik zat immers maar een paar meter verder en het zou niet lang duren. Het duurde in elk geval lang genoeg zodat een gluiperd mijn kantoor kon binnenglippen en gaan lopen met mijn gsm + lokale en Belgische sim kaart. Lesje rijker dus: altijd deur sluiten . De dief was duidelijk heel tevreden met zijn nieuwe aanwinst want dat er nog 2 laptops lagen, mijn portefeuille en een Belgisch paspoort is de dief gelukkig ontgaan
Wat zich als een hele miserie van politie-aangifte, nieuw telefoonnummer, enz... aankondigde is een verrassend positieve ervaring gebleken. Met de moed in de schoenen zakte ik af naar het politiekantoor: een mottig, stoffig kantoor waar nog alles op papier gebeurt en er eerder als een mierennest uitziet dan een georganiseerd politiekantoor. Het op het eerste gezicht compleet gedesorganiseerde bureau kon ik echter na een half uur later met pv in de hand verlaten. Ik weet niet of het lag aan mijn blanke huidskleur, mijn hulpvaardige chauffeur, of het feit dat gsm-pikkerij dagelijkse kost is maar het ging dus snel vooruit. Nog verrassender was dat ze zelfs gaan proberen mijn GSM te tracken en de dief proberen te klissen, daar reken ik niet te veel op maar het zou wel ongelooflijk zijn.
Daarna naar het MTN kantoor (de plaatselijke proximus) om mijn gsm nummer terug te ontvangen. Na 10 minuutjes rijtje schuiven, 1 minuut papierwerk en 0,5 euro kosten stond ik terug buiten met een nieuwe sim-kaart met hetzelfde nummer. "Will work after 10 minutes" was de boodschap, en het was nog waar ook. Het land werkt dus wel, allé dit toch...
Nu doet het toeval voor dat mijn GSM 2 sim kaartjes had en dus ook mijn Belgisch kaartje. Ik heb aan Leen gevraagd om dit sim kaartje ook te recuperen bij proximus maar ben eens benieuwd hoe lang het zal duren en hoeveel het zal kosten. Volgens mij kan het niet beter dan in Kampala . Wat zich als veel miserie aankondigde is een leuk experiment geworden...
Maandag en dinsdag ben ik niet zomaar naar kantoor geweest maar naar een National Teacher College gaan bezoeken die onder ons project valt, 1 van de 4 hogescholen. Altijd interessant om de realiteit eens te gaan bekijken. Deze NTC van muni ligt in Arua zo'n 6 uur rijden van Kampala en ben ik samen met mijn BTC baas gaan bezoeken. Het is cliché..., je leest het overal.... maar het is echt waar: Uganda is groen groen groen, echt een heel mooi land. Onderweg zijn we ook langs Murchison Falls gepasseerd waardoor ik meteen mijn eerste olifanten heb gespot, en dit gewoon even op weg naar het werk. Nooit meegemaakt op de trein in België. De NTC dan... we zijn ontzettend goed ontvangen met Afrikaanse gezangen, Afrikaans eten en een rondleiding met in ons zog zeker bijna 40 officials. Bezoekers uit Kampala worden goed ontvangen, zeker als ze met plannen afkomen om de school te heropbouwen . Het is echt wel nodig ook, zo'n 1300 leerlingen studeren er al 20 jaar onder asbestdakken, met 100den in een te klein leslokaal en de infrastructuur is een ramp (de foto in bijlage van de electriciteit typeert een beetje de staat van de gebouwen). Verder zijn er 30 computers, van het type dat bij ons ongeveer 8 a 10 jaar geleden gebruikt werd en dit voor 1300 leerlingen. Werk aan de winkel dus. Terug in Kampala hou ik me vooral bezig met de praktische zaken voor het project op te starten en wat contacten te leggen. Ook nog altijd op zoek naar een auto en een huisje voor de komende 5 jaar, ik zal toch dringend eens de knoop moeten doorhakken. Verder moet ik acclimatiseren aan het lokale nile bier, de felle zon, de voetbal met het Belgisch team op zaterdag, een hele middag bbq'en... Druk druk druk.
 "Very Happy"){kind=icon}
Floortje heeft het precies al door dat wanneer er een Oegandese dame komt, dat ze extra aandacht krijgt. Op straat zwaait iedereen naar haar, roept naar haar als "muzungu baby, hello". Haar nieuwe naam is hier Flora want zo herhaalt iedereen "Floor". Ik kan daar nog wel mee leven dus vanaf nu, heet ik haar zo in het bijzijn van Oegandezen. 
. De dief was duidelijk heel tevreden met zijn nieuwe aanwinst want dat er nog 2 laptops lagen, mijn portefeuille en een Belgisch paspoort is de dief gelukkig ontgaan 
