Taoïsme
Als de waterdruppel oplost en de grote rivier stroomt, is er Tao. Als de lenteknop openbarst, het herfstblad valt, is er Tao. Tao tussen man en vrouw is als de ochtendzon die vanzelf opgaat.
Geliefden zijn in de liefde als regen in regenen, een glimlach in glimlachen. Maar omdat ze zich erin bevinden, kunnen ze niet uitleggen wat het is. Tao kan evenmin als liefde worden verklaard. Wij zijn Tao. Maar het het van Tao en het het van liefde zijn geen dingen. Dingen bestaan niet. Wat wij dingen noemen, zijn processen. Er bestaan geen zelfstandige naamwoorden, ook al pretenderen wij van wel. Liefde bestaat niet, liefhebben wel. Wil je de band tussen man en vrouw bewaren, houd deze dan in ere. Draag hem als wind en zee. Omhels hem als een berg.
Komt alle drang voort uit een drang? Kwam uit de oermodder het eerst verlangen? Waar begon het? Hoe lang bestaat het al? Is het in een ieder die tweeheid zoekt en in elk tweetal dat eenheid zoekt?
Liefhebben
Kunnen wij wel niet liefhebben? Het liefhebben dat bestaat tussen minnaars, bestaat tussen alles. Tussen steen en steen, mist en berg, gras en maan. Minnaars noemen het liefde, wijzen noemen het Tao. Hierdoor vloeien beken door dalen, spruit het gewas op uit het zaad om tenslotte te vergaan, verenigen en scheiden zich mannelijk en vrouwelijk. Het wordt Tao genoemd, maar het is niet wat het genoemd wordt.
De drang
Het is overal, maar niets weet wat het is, want het is wat alles is.
De drang die overal is, is als de drang tussen de dingen afzonderlijk. De drang tussen man en vrouw is dezelfde als die tussen wortel en bloem, blad en aarde, adem en wind. Man en vrouw komen samen als lucht en mist, regen en rivier, berg en dal. Ze maken deel uit van het diepe gemeen. Ieder ding op zich vervult de algemene drang; elk ding vervult al het andere. Dit weten voert ieder ding afzonderlijk en alle dingen in het algemeen van gewoon naar geëerd.
Eren is naar binnen keren en je overgeven aan het bewegende geheel. Je wordt één met Tao. Alleen vanbinnen uit heb je het in de hand. Maar minnaars weten, net als wijzen, dat ze het niet in de hand hebben. Dat is de paradox. Liefhebben betekent verliezen om te vinden; machteloos zijn in macht.
Macht
Het woord macht wordt hier niet gebruikt in westerse, maar in taoïstische zin. In Lao-tses Tao-te tjing, in de vijfde eeuw voor Christus in China geschreven, betekent het woord te (uit te spreken als de) letterlijk deugd / macht. Het betekent in overeenstemming raken met de wijze waarop het heelal werkt (Tao) om zo een onzelfzuchtig gevoel van macht te verwerven, waarbij je je niet te weer stelt tegen de dingen, maar erin meegaat. Meevloeien is deugd; erin zijn macht.
Volgens het taoïsme bewerkstelligt de polaire interactie van yang en yin de dans van Tao. Minnaars voelen de dans van die energie als diep juist (deugdzaam) en diep ontroerend (machtig). In het Westen is de kunst van het minnaar-zijn de meest gangbare, misschien wel de enige manier, waarop de kunst van de wijze voor iedereen toegankelijk is. De kloof tussen wie wij zijn en wie we denken dat we zijn, is heel groot. Wij proberen ons met een objectieve, empirische houding van alles te distantiëren, maar kunnen onszelf niet van onszelf losmaken.
Wij zijn subject dat wij niet kunnen objectiveren. Wij zijn geworteld in seksualiteit. Door onze pogingen objectief te zijn wordt liefhebben met al zijn subjectiviteit nog aanlokkelijker. Liefhebben is de belofte van onszelf aan onszelf, waaraan wij ons moeten houden. Maar het is een verbijsterende, spirituele queeste, omdat seks tot handelswaar is geworden. Minnaars kunnen voor elkaar geen voorwerp zijn. Je kunt een mysterie niet inpakken. Wij leven in een oppervlakkigheid die door ons eigen vernuft is teweeggebracht. We proppen ons vol met sensaties en hongeren naar gevoel. We zijn ons ervan bewust dat ze ons elegante schaduwen aansmeren. Maar ook dat we onszelf niet aan onszelf kunnen verkwanselen. We weten dat we ons met onze sexy schoenen op glad ijs begeven. 
De mode eist dat we op onze tenen lopen.
Maar vlak onder de verpakking, ontworpen voor glamour en verkoop, bevindt zich een diep, obsederend mysterie. We weten, we herinneren ons, we voelen dat we, als we de sprong wagen, in de diepte storten.
Uitleg
Het Taoisme kan je niet beschouwen als een filosofie in de westerse zin, maar eerder als een levenswijze of kunst. Het gaat dus hoofdzakelijk over de praktijk van het leven, niet over de denkwijze zelf.
De betekenis van Tao is eigenlijk moeilijk onder woorden te brengen. Tao is iets dat je moet gewaarworden en in je opnemen. Je kan Tao zeker niet bestempelen als een denkend wezen zoals een god dat wel is, of kan zijn. In het taoïsme betekent tao dus eerder de begane weg.
Tao is universeel, het is de weg van de natuur. Het is de oorsprong en het allesomvattende, altijd veranderend en voortdurend in evenwicht. Alles evolueert met het Tao maar Tao doet niets gebeuren. Tao is een gegeven , een mysterie. Alles doorloopt een vast patroon dat het niet zelf gekozen heeft en niet zelf kan wijzigen. De weg is vast te stellen maar niet te verklaren.
Het yin-yang-symbool of het Tai chi-symbool stelt het verband tussen de yin-krachten en de yang-krachten voor. Yin: duisternis, water, het passieve, het vrouwelijke, negatieve, aardse, koude Yang: het lichte, actieve, mannelijke, positieve, warme, hemelse . Deze zijn natuurlijk relatief, de zaken die men met yin of yang associeert kunnen naargelang de denkwijze erover of door een bepaald aspect van plaats verwisselen. bv. water: In de wereld is er niets zachter dan water. En toch overtreft niets het bij het overwinnen van het harde (Lau-Tse, Tao Te Ching). Of bijvoorbeeld dat leed je sterker maakt, dat er aan pijn toch een positieve kant zit en hoe er iets moois kan uit groeien. Het zijn tegengestelde, aanvullende en niet-duellerende krachten die elkaars essentie bezitten en harmonieus in elkaar overvloeien. Het beste voorbeeld hiervan is een relatie tussen man en vrouw. De man heeft altijd een vrouwelijke en de vrouw een mannelijke kant.
Bron: www.taoweb.be
