Een bijna-doodervaring (BDE) kan de levens van mensen ingrijpend transformeren, door nieuwe en verrassende inzichten die zij verkregen. Doorgaans worden ze milder, minder materialistisch maar meer geïnteresseerd in kennis, milieu en religie en in de zin van het leven. Als het om het thema ‘leven’ gaat, staan mensen met een dergelijke ervaring ook bewuster in het leven. In dit artikel van journalist Aat de Kwant, komen twee. in het BDE- circuit bekende mensen aan het woord, die vertellen over de levensveranderende gevolgen van de BDE.

Ons bewustzijn bepaalt hoe wij tegen de wereld aankijken, zegt de cardioloog Pim van Lommel in zijn spraakmakende boek Eindeloos bewustzijn. “Wij moeten ons bewustzijn veranderen om onze wereld te veranderen, om onze manier van leven te veranderen. Dit is samen gevat het inzicht dat wij kunnen verkrijgen door open te staan voor de betekenis van de bijna – – doodervaring, door te luisteren naar mensen die hun BDE met ons willen delen.”

Het kan inderdaad niet genoeg gezegd worden: wanneer we onze kijk op het leven kunnen veranderen, door onze visie op de dood te wijzigen, maken we een grote stap in ons bewustzijn.BDE’ers vliegen niet met vleugeltjes rond maar zijn net als anderen met vallen en opstaan bezig met heelwording en wellicht iets meer bewust…

De filosoof Tobias Hurter, die tijdens een wandeling door de bergen in een afgrond van 500 meter tuimelde, had geen buitenlichamelijke ervaring, geen opwekkingsbeleving, geen godsverschijning, zag geen licht aan het eind van de tunnel en zag helemaal geen tunnel, beleefde de nabijheid van de dood bij zijn volle bewustzijn en geheel en al aards, maar de kracht van die seconden haalde een simpel besef in hem naar boven, een besef dat hij tot op dat moment stevig had opgeborgen, zo ver mogelijk in zijn brein, namelijk: hij was dus sterfelijk..!

Bang was hij niet, daarvoor was de tijd te kort en was hij te zeer in beslag genomen door wat hem overkwam. Zag hij zichzelf een nieuwe vorm van Zijn binnengaan? Nee, integendeel, hij zag alleen het ‘einde’. Deze ervaring maakte korte metten met al zijn vroegere gedachten over wat er in de nabijheid van de dood met een mens kan gebeuren. Zijn ongeluk zet Tobias Hürter hoe dan ook aan tot nadenken over het leven en de dood.

Het boek ‘De dood is een filosoof’ werd vervolgens een persoonlijk verslag van Tobias Hürter van het denkproces dat na zijn redding op gang kwam, maar vooral hoe deze bijna-dood-ervaring hem en zijn leven totaal veranderde. Het ongeluk zet Tobias Hürter aan tot nadenken over het leven en de dood (1) en dat proces overkomt velen die een dergelijke ervaring hadden. Aan het woord komen Tienke Klein en Guy Vander Linde.

x

Het verhaal van Tienke Klein

Universele levenskracht

Een van hen is Tienke Klein en haar verhaal bevestigt de ervaringen van vele andere BDE’ers die eveneens hun leven ingrijpend zagen veranderen. Ze bracht haar kleuter-jaren door in een Jappenkamp in Indonesië. Zij ziet haar bijna-doodevaring als een vergrootglas dat zichtbaar maakt wat verborgen was; het geeft haar leven veel betekenis en zin. Nauwelijks ontsnapt aan de woede van de Indonesiërs, keerden veel geïnterneerden, – waaronder ook Tienke – terug naar een Nederland dat geen raad wist met die vergeten bevolkingsgroep die mede daardoor, slechts kil werd ontvangen en bejegend.

Wat opvalt, in haar aangrijpende verhaal is de ongelofelijke kracht die kennelijk in een mens kan schuilen om – ondanks de kilte van zo’n jeugd in een kamp en de constante afwijzing van dit oorlogstrauma – het beste in zichzelf naar boven te halen. En dat een tweemaal beleefde bijna-dood-ervaring zoveel zicht kan bieden op het grotere geheel van de ziel en onze verbondenheid met alles – dat – is.”

Haar boek “De Kiem” (2) waaruit ik citeerde, bevat méér dan een van die verzwegen verledens van een bepaalde groep landgenoten, het is een universele vertelling over de levens – kracht van de kiem die in ons allemaal schuilt, en tot wasdom wil komen. Tienke Klein heeft ook, zowel in als na het Jappenkamp, de ‘man met de hamer’ vele malen zien langskomen. Zij had nooit het gevoel “dat heb ik weer ” al was er natuurlijk wel sprake van wel woede en opstandige gevoelens.

Maar, zo zegt ze, zien vanuit een hogere bewustwording, levert dit een ruimer perspectief op. “Vanuit ons normale perspectief hielden vijanden mij als kind gevangen in een kamp, vanuit een anders perspectief werd het begrip ´vijand´in een oogwenk ontmanteld.”  Tienke kreeg haar eerste BDE in 1994, haar tweede in 1994. Beide ervaringen hebben haar leven radicaal veranderd. Door haar BDE in het kamp werd zij in één keer uit dat gesloten circuit daar opgetild naar een ongelooflijk ruim en vredig bewustzijn. Ze wil vleugels uitslaan en na wat zij meemaakte, zich niet meer laten inkapselen.

“Deze ervaringen hebben mij gevormd en zo’n jappenkamp was natuurlijk een ultiem gesloten circuit. De vleugels die ik kreeg en de ruimte die ik in mijn ziel gekregen heb, neem ik als in een vogelvlucht mee overal waar ik ben. Zo wist ik als kind al dat ik een boek zou gaan schrijven, zoals dat ook gebeurde toen ik 64 was. Mijn BDE had ook tot gevolg dat ik een verhoogd waarnemingsvermogen kreeg, waardoor ik tot op de dag van vandaag een helder registratievermogen kreeg.

Zo weet ik van voren dat bepaalde dingen gaan gebeuren en kan als het ware voor en achteruit kijken; tijd is dus betrekkelijk. Dat geeft mij een groot gevoel van vrijheid, soms ook wel belastend maar ik ga daar goed mee om. Ik registreer dus zonder dat er woorden aan te pas komen. Ik neem in een flits waar wat er bij iemand echt speelt.”

De BDE trigert wat al in ons aanwezig is
Na haar tweede BDE heeft Tienke Klein heel duidelijk ervaren dat niemand haar de vrijheid kan afnemen en dat zij vrijheid is. Wat zij van beide ervaringen het belangrijkste vindt, is dat zij in haar ziel een enorme schat kreeg, waardoor zij door het leven zelf gedragen wordt en niet door haar ikje of persoonlijkheid. Ook heeft ze het gevoel dat de vaart van het leven steeds meer toeneemt. De creatieve situaties die zij aan de lopende band op haar pad krijgt, hebben tot gevolg dat zij steeds meer in de pas loopt met de vaart die het leven neemt. Het leven regelt de dingen.

Zij wil de BDE in het algemeen niet zo heel bijzonder maken, al is die door de intensiteit die toch weer wel, vooral omdat de herinnering eraan zo levendig is. In feite, aldus Tienke, hebben wij allemaal een bijna-doodervaring; we komen van de andere kant en komen hier terecht. Ergens is in iedereen onbewust nog (en bij kinderen vaak nog bewust) de herinnering nog aan de andere kant nog aanwezig. In die zin is de BDE dus niet zo bijzonder; er is geen scheiding tussen mij en anderen, want zij hebben ook de schat aan herinnering in zich, al kunnen mensen die zonder BDE daar niet zo goed bij kunnen komen.

De BDE trigert wat al in je aanwezig is. De BDE zelf is in die zin bijzonder omdat zij iets download wat zich het hele verdere leven ontwikkelt. Er is dus geen scheiding tussen mensen met en zonder een bijna – doodervaring. Er zijn mensen – en ik heb ze ook wel meegemaakt – die zeggen dat ze zo graag een BDE willen, waarmee ze eigenlijk zeggen dat ze willen groeien naar een ruimer bewustzijn; het is dus een prachtig verlangen, maar het is ook goed te beseffen dat die schat al in je aanwezig is.

En voor mensen met een BDE is het van belang om niet steeds weer naar die ervaring terug te verlangen. Het gaat er meer om dat die ervaring zich manifesteert in elke stap van je leven. En iedereen die bewust leeft en geniet van de bloemen, de wolken, de tintelingen op de zee, is bezig zijn bewustzijn te verruimen naar de essentie van het leven.”

Voor Tienke Klein is het leven na haar BDE ook een duidelijk proces van heelwording. Tegelijk zegt ze dat het ook weer niet zo is dat een BDE’er constant met vleugeltjes rondvliegt, wat nogal wat niet- BDE’ers schijnen te denken. “Dat is het nou juist niet. Je krijgt zo’n toerusting dat je het licht en het donker kunt ervaren maar je bent ook in staat de keuze maken om de bloei die in jou plaatsvindt, niet te laten kleineren of kortwieken door oude patronen. Ik merk steeds meer dat mijn vleugelslag krachtiger wordt. Het leven is zo kostbaar, dat ik negatieve patronen, of ze nu van binnen of van buiten komen, niet meer toesta mijn energie naar beneden te halen.”

In haar boek beschrijft zij die hele specifieke energie van Boven; het weggetrokken worden uit alles wat haar bezighoud naar iets dat vervult met een ander weten, een ander voelen, een andere prioriteit. Ze beseft dat dit vertrouwen is, zich mag overgeven en mag weten dat ze gedragen wordt. “Dat is dus de betekenis van zin; dat we in leven en sterven geborgen zijn bij God.” Dit besef kan soms dagen of zelfs weken duren, waarna de eigen gedachten en problemen toch weer de overhand hadden. Waarmee duidelijk wordt dat ook mensen met een BDE het leven op aarde niet voortdurend als hemels ervaren, maar dat gevoel van gedragen worden steeds weer mogen ervaren.

Nu, zeven jaar nadat zij haar boek schreef, ervaart Tienke Klein dit eigenlijk voortdurend. Mooie metafoor: aan de oppervlakte woedt de storm maar in de onderste stromen laten vissen zich in die kalme stroom meevoeren. Het leven van Tienke is rustig en stevig geworden, harmonisch. Het innerlijk horen en de connectie met de hogere energieën zijn onlosmakelijk met haar verbonden…

Als het gaat om leven na een BDE heeft het leven van Tienke, veel meer gebracht dan ze ooit had verwacht. De ruimte in haar ziel om het leven te ontvangen wordt steeds groter. Haar leven is nu al zo rijk en vol dat zij niet per se een partner nodig heeft om het leven meer zin te geven. De verschrikkelijke ervaringen die zij in het kamp had, en honderden mensen voor haar ogen vermoord heeft zien worden, stopte ze aanvankelijk weg. Ze had daar weliswaar een BDE met een heel diep gevoel van vrede, maar als klein kind had ze nog niet het psychische en emotioneel vermogen om daar mee om te gaan, maar naderhand heeft die ervaringen wel weten te verwerken.

Pijnlijke terugkeer
Het onderscheid tussen goed en kwaad is volgens haar het beeld van de duale wereld waaraan we verslingerd zijn. Tienke Klein: “Als je je meer focust in jezelf, in je essentie, overstijgt je begrippen als goed en kwaad. Dat wil niet zeggen dat alles één zouteloze pap is. Als ik kijk naar die kampperiode, kan en wil ik de Japanners niet zien als de personificatie van het kwaad. Ze hebben hun eigen geschiedenis, cultuur en op een gegeven moment is het een kant opgegaan waardoor hun agressie in de Tweede Wereldoorlog tot stand kon komen.

En diezelfde natuur maakt nu nog dat die agressie door hen niet als zodanig gezien wordt. Er is dus in alle culturen een doorgaande lijn, een vertekening., ook in onze Westerse wereld dat ook verwoesting heeft teweeggebracht. Door mijn BDE heb ik mogen zien en leren dat er een godsvonk is en daarmee vervalt dat kwaad dat we zo graag op de ander, op een ander volk willen plakken. En tegelijkertijd merk ik hoe het mij ter harte gaat hoe wij in het Westen, zo vast zitten in onze overtuigingen en structuren en daarmee een heel veld creëren van toekomend kwaad.

Dat zien we ook met de huidige conflicten in de wereld, waarbij wij ook betrokken zijn. We worden in ons nekvel gepakt om het anders te zien maar we hebben een ongelooflijke hardleersheid en onvermogen om tot onze kern door te dringen. Als je echt tot de kern van jezelf doordringt vervallen die structuren verdeling van goed en kwaad, want die scheidslijnen lopen dwars door onszelf heen.”

Na haar tweede BDE wilde Tienke Klein absoluut niet terug naar de aarde. Maar ze moest. De afdaling naar haar lichaam heeft ze als heel pijnlijk ervaren, want hoe lager ik kwam hoe meer structuren er kwamen. En hoe meer structuren er kwamen, hoe meer de energie, adem en liefde er uit verdwenen. Tenslotte kwam ze met een schok in haar lichaam. “Toen ik mijn dochter probeerde te vertellen wat ik ervaren had, zei ze: “Mam, doe niet zo euforisch.” De dokter zei: “Daar moet je bij mij niet mee aankomen. De bestaande structuren van denken en voelen stonden domweg niet toe wat ik als een ontzaglijke rijkdom en levensrichtlijn had mogen ervaren. En structuren die zich nog verder verdichten kunnen uiteindelijk leiden tot rechtvaardiging van moord en doodslag: de zogenaamde heilige oorlogen. Vroeger en nu.

Een open hand maken, dat is echt leven..
Wie haar boek “De kiem” leest, ziet dat het loslaten als een rode draad door haar leven loopt. Iedere keer weer loslaten. Keer op keer. Het is een doorgaand proces. Een spijsvertering zegt ze. Op de vraag wat voor haar het eerste moment van loslaten was, antwoordt ze: gaat het om het moment van bewustwording van loslaten of om het bewust worden van verlies?.
“Wat is het verschil. Mijn eerste ervaring van los moeten laten was toen mijn vader toen ik tweeënhalf was door de Jappen gevangen werd genomen. Ik heb hem daarna niet meer gezien; na jaren kreeg ik van het Rode Kruis bericht dat hij was overleden. Hij was voor mij volledig uit mijn ervaring verdwenen.

Dat proces van loslaten is heel pijnlijk geweest, want ik wilde hem innerlijk vasthouden. Toen hij er niet meer was, had ik nog een beeld van hem maar op een gegeven moment is dat beeld ook verdwenen. Moet je dat loslaten of moet je dat verlies noemen? En dan komt er een moment dat je ook je verlies mag gaan loslaten en dat kan op heel ontroerende manieren gebeuren. Ik heb nooit meer contact met vader gehad, ook niet toen hij, na acht kampen terugkwam.”

Zo’n vijfenvijftig jaar later hoorde Tienke Klein in haar hart een stemmetje dat ze orchideeën moest gaan kweken. Ze wist niet zo goed wat de daarmee aan moest. Ze had geen kastje en geen ruimte, alleen twee vensterbanken..

”Zes weken later zag ik een orchidee in de etalage, precies die orchidee die ik innerlijk had gezien toen ik die stem in mijn hart hoorde. Ik heb de orchidee toen gekocht en heeft een half jaar gebloeid. Elke dag ben ik even bij die orchidee gaan staan en iedere keer was ik weer verwonderd over die zuivere, witte bloem.
Ik ben toen heel langzaamaan mijn vader naderbij gekomen omdat hij voor mijn moeder, ook in de armste tijd, een orchideetje meenam, zo’n sprietig blaadje in zo’n klein flesje. Loslaten van het verdriet van mijn vader betekende voor mij mogen verankeren in het besef dat hij echt mijn vader is geweest. Loslaten heeft ook te maken met ontvangen.”

Ook later heeft zij steeds weer moeten loslaten en ervaren dat dit eigenlijk een vorm is van leniger worden is in je hart en in je geest waardoor je meer kunt zien wat er is. Ook haar partner heeft ze tijdens zijn leven moeten loslaten. Hij was onbereikbaar voor haar, maar na zijn plotselinge dood heeft ze hem in de ziel mogen ontmoeten. Loslaten betekent voor haar ook van een gesloten hand een open hand maken en dat is leven. Echt leven..!

* * *

Het verhaal van Guy Vander Linde

Een poort naar een nieuw bewustzijn, 
Ook het verhaal van Guy Vander Linde is er een van levensverandering en heel anders in het leven staan. Op 1 mei 1990 rijdt hij met zijn fiets een helling af en botst op een paaltje en valt halsoverkop op grof grint. Hij blijft voor dood liggen. In de reanimatie – kamer van het ziekenhuis komt hij weer bij. Wat er fysisch is gebeurd is één zaak, maar wat hij echt heeft beleefd is eigenlijk niet in woorden uit te drukken. Hij kwam terug uit een wereld van Licht, uit een dimensieloze eeuwigheid. Woorden om die realiteit te beschrijven ontbreken in onze dimensie, zegt hij.

“De authentieke en eerlijke aanvaarding van de dood is de enige wijze om het leven zoals het is te aanvaarden en ervan te genieten.”
Guy van der Linden.

In zijn boek “Mijn dood, mijn mooiste belevenis’ (3) beschrijft hij hoe zijn leef- en denkwereld is veranderd. Hij beschrijft zijn gemoedstoestand, zijn kijk op het leven en zijn relaties met anderen, maar botst op scepsis en onbegrip. Het raakt hem niet want ‘het is wonderbaarlijk van elk moment van het leven te genieten met het volle besef van deze dimensie. Het is een poort naar een nieuw bewustzijn.”

Toch heeft zijn BDE ook gevolgen voor zijn privé – leven. Evenals anderen met een bijna- doodervaring, werd ook zijn ervaring door zijn omgeving niet serieus genomen, ook niet door zijn vrouw van wie hij in 1994 scheidde. Later leerde hij zijn huidige partner leren kennen. Doordat zijn ervaring zoveel impact had en zijn kijk op het leven ingrijpend had veranderd, zocht hij dan ook naar een podium om de BDE meer voor het voetlicht te brengen; dat podium werd ‘Limen/IANDS’ (4) waarvan hij tien jaar voorzitter was.

Zijn eerste BDE had Vander Linden evenals Tienke Klein, al op jeugdige leeftijd, waarna ook zijn verbinding met het licht is ontstaan, maar waarover hij tot zijn twaalfde nooit sprak. Toen hij daarover vertelde kreeg hij, zoals dat zo vaak gebeurt bij anderen met een BDE, te horen dat hij raaskalde en onzin vertelde, wat tot gevolg had dat hij dichtklapte en er nooit meer over sprak. Totdat hij zijn tweede BDE kreeg, waardoor zijn visie op het leven ingrijpend veranderde.

Zijn visie op het leven beschrijft hij vooral in zijn boek “Het liefdeslicht” (5) dat hij schreef na zijn tweede BDE in 2010. Zo is hij veel milder geworden.“Wanneer je, zoals ik in het goddelijke geweest ben, is dat zo’n immense ervaring dat je gaat inzien hoe beperkend het woord God eigenlijk is. Ik heb ook niet zoveel meer met religies, wel met spiritualiteit.

Het gaat mij om wat is, en niet om een godsbegrip. Met anderen BDE’ers heb ik gemeen dat het beeld dat we van God hadden, ingrijpend veranderde. De voorstelling van God zoals de religies gekleurd hebben, klopt niet met mijn authentieke ‘Godservaring’. God is geen menselijk schepsel. Hij is Alles en Niets en dat tegelijkertijd en interactief.

Hoewel ik deze uitdrukkingen moet gebruiken om het menselijk verstaanbaar te maken moet ik zeggen dat God tijdloos, ruimteloos, dimensieloos is. En toch is Het, het is Zijn in zijn puurste vorm. Het is geen vrouw en geen man noch een hybride wezen. Het is alles in een en een in alles. Zo heb ik het ervaren.

Tijdens mijn bijna-doodervaring was ik alles en niets en toch was ik er duidelijk mezelf. Hoe kan dit? Het is een loutere ervaring die ik heb vastgesteld, meer kan ik er niet over zeggen. De woordenschat ontbreekt om het logisch en onlogisch uit te leggen. Soms hoor ik mensen zeggen: “ik kan het niet onder woorden brengen” zo mooi, zo fantastisch was het. Dat moet ik ook zeggen.

Misschien zal dit in de toekomst uitgediept worden waardoor het begrijpelijker kan overkomen. Nu werkt dat frustrerend omdat ik dat zo sublieme niet kan weergeven, niet in woord, niet in beeld en niet in geluiden. Het is zo helder dat het geen bestaan lijkt te hebben. Het referentiekader van ons vierdimensioneel systeem is veel te beperkt om de volheid van de Eenheid te beschrijven. Ik moet werken met wat beschikbaar en vatbaar is in deze leefwereld.”

Verblijven in het dimensieloze..
Ons beperkt voorstellingsvermogen – wij leven in vier dimensies- laat ons niet toe anders te denken in termen van oorzaak en gevolg, in tijd en ruimte begrippen. Ik verbleef in het dimensieloze waar onder andere, geen tijd noch ruimte is. Dat kan ik niet beschrijven noch omschrijven of wat dan ook om die precieze zijnstoestand ervan weer te geven. Het is een zuiver ervaringsgegeven dat ik al tweemaal heb mogen beleven. Wij, als mensheid, moeten het doen met wat we hebben. Hoe geniaal we ook zijn, toch moeten we vaststellen dat we begrensd zijn, zelfs in ons denken.

Dat we streven naar volmaaktheid is normaal omdat we ontstaan zijn uit wat is, een absolute toestand. Het is dus normaal dat we naar dit absolute terugwillen. Dit streven naar het absolute kom je in elke godsdienstbeleving tegen en het verwerkelijkt de band die er is tussen het Ene en zijn onderdelen, zijn fragmenten. Dat is essentieel als we het het godsgeloof willen verklaren vanuit ons mens-zijn. Ik herhaal het nogmaals: mijn BDE heeft mij geleerd dat ik uit het Absolute kom, een fragmentje ben geworden en als ik eenmaal de ervaring van fragmentje ben doorgegaan, ik terugkeer naar het Absolute.

Ik weet het, het is geen geloof meer voor mij. Of ik daar mensen van wil overtuigen? Zeker niet. Ik geef hier mijn getuigenis van mijn individuele ervaring en de gevolgen ervan voor mij. Iedereen moet voor het zichzelf uitmaken wat dat betekent in functie van zijn evolutie. Misschien helpt het je om je te verdiepen in je eigen spiritualiteit.”

Intens leven en ervan genieten, ook van een pintje
Van der Linden kwam tot het inzicht dat leven zonder rekening te houden met de dood een verarming betekent van het leven, want er is geen leven zonder dood. Voor hem kwam de dood na zijn BDE’s terug in het leven en gaf zijn leven zin en hij heeft de dood volledig in zijn leven geïntegreerd. “Doodgaan betekent voor mij een loskomen van het beperkende lichaam waarin ik nu zit, hoewel ik daarmee met veel respect en liefde en vanuit mijn ziel wil omgaan. In dit verband citeert hij Dag Hammerskjold, de Zweedse secretaris generaal van de Verenigde Naties in de jaren 60, maar ook mysticus was.“Uiteindelijk bepaalt wat we ons over de dood voorstellen de antwoorden op alle vragen waarmede het leven ons confronteert.”

Leven na zijn BDE betekent voor Vander Linden ook intens leven en ervan genieten. Mensen zijn wel eens verwonderd als hij zegt dat hij zijn lichaam laat genieten, geniet van een stevige pint en m’n twee sigaren op een dag. “Ze denken dat het leven van iemand met zulke mooie ervaringen haast ascetisch is, maar dat is onzin! Ik doe dit alles met mate, ook met hetzelfde respect voor mijn lichaam. Door met mate te leven overleef ik ook langer. Als mensen vragen of ik geen eind wil maken aan mijn leven om weer bij dat licht te komen, zeg ik nee, het leven moet uitgeleefd en genoten worden!”

Een ander gevolg van zijn BDE is zijn bewogenheid en compassie met mensen die te maken hadden met bijvoorbeeld een suïcide – geval in de familie. Door zijn BDE weet hij nu hoe belangrijk het begrip perimortale ervaring. (6 ) is in de rouwverwerking en hij is daar ook actief mee bezig.. “Vanuit mijn BDE weet ik hoe belangrijk dit is in de verwerking van verlies en rouw. Als ik met verdrietige nabestaanden praat, kan ik ze zeggen dat ik in het Licht was en weet dat de overledene daar ook is. Soms krijg ik een boodschap door maar soms ook niet. Ik kan ze vertellen dat er geen dood is, maar leven in het Licht en dat hun leven ook na dit verlies meer betekenis kan krijgen.”

Wie geen bijna-doodervaring heeft ondergaan, maar de ervaringen van Guy Vander Linden beluistert, kan ‘besmed’ worden door het Licht als een goedaardig virus, waardoor de levens van mensen kunnen veranderen, zoals dat ook al gebeurt. Mensen worden geraakt door wat mensen over hun BDE vertellen, zoals dat mij in 1997 overkwam en ertoe heeft geleid dat ik sinds 1997 redacteur ben van het tijdschrift ‘Terugkeer’. (7)

Guy Vander Linden is er van overtuigd dat dit ook het doel is van de toenemende belangstelling voor de BDE. “Des te meer ik met mensen in contact kom en daarover vertel, des te meer ze gaan nadenken en… vaak veranderen en anders in het leven gaan staan. En wat mensen de laatste tien jaar ook tegen me zeggen is: met jou kan ik tenminste praten, echt praten over dingen die erin het leven toe doen.

Mensen komen hierdoor los van hun overtuigingen en worden ook zachter en kwetsbaarder. Ook als ik ze vertel over die levensfilm tijdens een BDE, maakt dat veel bij hen los. Je ervaart even de pijn van de ander en als je dat vertelt, heeft die veel impact. We komen uit het Ene, wordt fragmentje, en beseft dat iedereen zo’n fragmentje is en weer terugkeert naar dat Ene.

Zo’n levensoverzicht is ook als het ware een zuivering, een zuivering van het negatieve dat zich op den duur oplost. Alles is ervaring, ook het negatieve. Maar als je in het leven terugkeert, besef je ook dat je nog steeds dat ego hebt en het heeft geen zin daar tegen te vechten, maar vraag je af, wat je ermee doet. De beheersing van het ego, dat is niet altijd even makkelijk. Ook niet voor een BDE’er “

Puur in liefde zijn en leven
Zijn BDE heeft hem de Liefde laten ervaren; een Liefde die niets vraagt, absoluut niets. Het is Liefde die is, liefde zonder voorwaarden, in niets persoongebonden. “Het is pure Liefde. Het was in Liefde zijn waar ik alles en niets was tegelijkertijd en dat ging gepaard met dat opperste zaligheidgevoel. Die Liefde heb ik bij geen mens gevonden. Het maakt mij soms melancholisch en eenzaam. Hoe kan ik die liefde overbrengen? Ik slaag er maar niet in. Ten slotte realiseerde ik me. Ik dat wij vanuit onze onvolmaaktheid slechts kunnen streven naar die volmaakte Liefde. Ik realiseerde mij ook waarom ik in dit leven, in deze dimensie werd teruggezet. Ik moest verder de ervaring van het onvolmaakte uitleven, zowel de positieve als de negatieve kanten ervan. Uit beide ervaringen valt nog heel veel te leren.”

Noten:

(1) ‘De dood is een filosoof, Hoe een val van een berg mij de zin van het leven liet inzien’ – Ambo-Anthos 2014

(2) Tienke Klein ‘De Kiem’  Petiet 2006

(3) Mijn dood, mijn mooiste belevenis Herziene druk Mens & Cultuur 2014 (In dit artikel is ook gebruik gemaakt van twee artikelen van Guy Vander Linden in het tijdschrift Terugkeer.)

(4) Guy Vander Linden sloot zich aan bij IANDS-BELGIUMIn november 1997 richtte hij samen met een paar belangstellenden IANDS-FLANDERS onder de benaming LIMEN vzw. waarvan hij Gedurende tien was hij voorzitter en is nog altijd actief. LIMEN vzw organiseert tweejaarlijkse samenkomsten voor BDE’ers en belangstellenden. Daarnaast verschijnt het tijdschrift ‘de Lichtbode’.

(5) Het liefdeslicht… Lootens Publishin 2009

29-08-2018 om 19:35 geschreven door 35breaky  

Bijna-dood-ervaringen: bestaan ze echt?

De ervaring waarbij mensen denken 'uit hun lichaam te treden', is waarschijnlijk slechts een hallucinatie"

Volgens wetenschappelijk onderzoek gepubliceerd in het vooraanstaande medische vakblad 'The Lancet' alvast wel. Maar of dat onderzoek ook volgens de juiste wetenschappelijk principes verlopen is en over de hele lijn de juiste conclusies trekt, betwijfelt Dr. Herman de Regt van Tilburg University.

Na een hartstilstand beschrijft een vrouw aan haar neefje hoe ze op een bepaald moment uit haar lichaam treedt, zichzelf ziet liggen op de operatietafel en met haar overleden echtgenoot spreekt. Het is een concrete beschrijving van een bijna-dood-ervaring zoals er zovele zijn. Maar wat willen die ervaringen fysisch eigenlijk zeggen, en belangrijker nog: zijn ze wel reëel?

Volgens een onderzoek van neuroloog Pim van Lommel wel. Uit een onderzoeksgroep van 243 personen stelde hij bij 62 mensen een bijna-dood-ervaring vast. Die vaststelling op zich wil Dr. Herman de Regt van Tilburg University best aannemen. Wat van Lommel daarna echter met die informatie doet, vindt hij minder wetenschappelijk verantwoord. "Van Lommel gebruikt zijn onderzoek om een wetenschappelijk betwistbare en uiterst speculatieve redenering omtrent de herkomst van bijna-dood-ervaringen op te zetten", zegt hij.

Scheermes van Ockham

Cardioloog P. van Lommel, BDE-onderzoeker heeft de bijnadoodervaring als volgt gedefinieerd:

“Een bijnadoodervaring is een geestelijke ervaring die kan optreden tijdens een periode van klinische dood, maar ook tijdens een stervensproces of soms zonder duidelijke aanleiding. De bijnadoodervaring is een universele ervaring die over de hele wereld en door alle tijden heen wordt vermeld, die onafhankelijk is van leeftijd, intellect of godsdienst.”

De bijnadoodervaring kan soms niet in zijn zuiverheid beleefd worden door de traumatische ervaringen die eraan vooraf gingen. Het is belangrijk om dit probleem te onderkennen en door deskundigen te laten verhelpen. Er zijn verschillende redenenen waardoor traumatische belevingsvormen veroorzaakt kunnen worden. Ongelukken, waarbij de materiële en emotionele gevolgen nog niet verwerkt zijn. Incestervaringen, levensbedreigende situaties (waaronder rampen zoals de vuurwerkramp in Enschede, de cafébrand in Volendam, treinongelukken), diverse jeugdtrauma’s en vele andere…

Howard was een atheīstische professor in Kentucky en op de laatste dag van een studiereis stortte hij in het hotel in elkaar door een helse pijn die hij voelde in zijn buik. Later bleek dat hij een darmperforatie (daarbij heb je een gat in je darm waardoor je maaginhoud direct je buik inloopt) had. Iets waarvoor je eigenlijk binnen 5 uur geopereerd moet worden. Die zaterdag was geen dokter bereikbaar en moest hij 10 uur lang wachten, terwijl Howard Storm een bijna dood ervaring had, gebeurde het volgende:

‘’Ik zei vaarwel tegen mijn vrouw en raakte buiten bewust zijn. Toen gebeurde iets ongewoons. Ik raakte los van mijn lichaam en stond naast mijn bed, te kijken naar mijn lichaam die daar lag. Ik kon niet geloven dat ik het was. Hoe kan ik dat zijn, als ik hier sta? Daarna hoorde ik stemmen in de gang: ‘Kom met ons mee. Schiet op!’ Ik volgde hen een donkere hal in en we liepen een hele lange tijd. Het was zo donker, dat ik bang werd en zei dat ik niet verder ging. Daarna sloegen ze me in elkaar en beten ze me. Ik was kapot en viel op de grond. Ineens hoorde ik in mijn hoofd een stem zeggen: ‘Bid tot God’’’

Nadat hij een paar gebeden uitsprak die hij nog kende uit zijn kindertijd, zegt hij dat hij gelooft dat Jezus hem persoonlijke redde van de demonen die hem in elkaar sloegen. Hij zond Howard terug naar de aarde, om zijn leven helemaal anders te leven.

Betty Eadie

Betty kreeg een gedeeltelijke hysterectomie (een operatie waarbij de baarmoeder wordt verwijderd), waarna ze uit haar lichaam trad door een tunnel naar de hemel toe. Hier werd ze begeleid door monnik-achtige figuren die beweerden altijd al haar ‘beschermengelen’ te zijn geweest en zeiden tegen haar dat ze vroegtijdig was overleden.

In haar boek ‘Embraced By The Light’ vertelt ze over haar bijna dood ervaring :

‘’Ik zag een heel klein licht in de verte. De grote zwarte massa om mee heen nam de vorm van een tunnel aan en het voelde alsof ik met grote snelheid er doorheen reisde, richting het licht. Ik voelde me aangetrokken tot het licht. Toen ik dichterbij kwam, zag ik een figuur van een man in het licht staan. Ik vroeg me geen seconde af wie dat kon zijn, want ik wist het gelijk. Hij was mijn redder, mijn vriend en God. Hij was Jezus Christus, die altijd van mij gehouden heeft, zelfs wanneer ik dacht dat hij mij haatte.’’

Ben Breedlove

Ben leed aan een conditie waardoor zijn hart bloed niet goed rond kon pompen. Hij heeft al eerder gezegd dat hij drie keer ‘de dood heeft gezien’. De laatste keer dat dit gebeurde was op 6 december, toen hij flauwviel op school. Hierover heeft hij een video gemaakt (zie onder de volgende tekst)

‘’Terwijl ik nog steeds buiten bewust zijn lag, was ik in een witte kamer aangekomen. Er waren geen muren, het wit ging door en door. Er was geen geluid, alleen hetzelfde vreedzame gevoel wat ik had toen ik vier was (zijn eerdere bijna dood ervaring). Ik droeg een heel mooi pak, net als mijn favoriete rapper Kid Cudi. Ik keek naar mezelf in de spiegel en ik was zo trots op mezelf, op mijn hele leven en alles wat ik heb gedaan. Het was het beste gevoel ooit. Ik wilde die plek niet verlaten en zou wensen dat ik nooit was wakker geworden.’’

Op eerste kerstdag overleed Ben aan een hartaanval. Een familielid reageerde: ‘’Er zijn momenten dat de familie overweldigd is met verdriet over het overlijden van Ben. Maar dat heeft plaats gemaakt voor het weten dat hij vrede had met wat er na zijn dood zou gaan gebeuren.’’