En nu is het wachten op de goede effecten en de neveneffecten van de chemo. In mijn hoofd ben ik al een lijstje aan het aanmaken. Waarom weet ik niet. Het lijkt wel of ik niet kan wachten op de nevenwerkingen. Eigenlijk is dit ook wel zo, dan zijn we er ineens vanaf.

Door de chemo voel ik mij die eerste dagen ook serieus opgepept, ofwel is dit door het feit dat mijn behandeling (genezing) eindelijk gestart is. Is dit het dopinggevoel? Of het drugsgevoel? De eerste dagen moet ik ook nog een aantal pilletjes bijnemen tegen misselijkheid. Lang leve de vooruitgang!

’s Avonds na de chemo voel ik mij een beetje opgezwollen en krijg ik een klop van de hamer (1^ste punt op mijn lijstje van nevenwerkingen). Dit kan zijn van de chemo en alle cortisone, maar ook van de spanningsontlading. Eventjes rusten en ik kan er weer tegenaan. Ik merk wel dat ik heel dikwijls naar het toilet moet gaan, zeker van al dat vocht dat ik binnengekregen heb. En elke keer het toilet 2 keer doortrekken om er zeker van te zijn dat alles doorgespoeld is.

Nu begint ook het 2 maal per dag de mond spoelen met een ontsmettingsmiddel en ’s morgens en ’s avonds poetsen met een speciale tandpasta en opletten dat er tussen het spoelen en poetsen een uur tussen is om de spoeling goed te laten inwerken. Vies gevoel geeft dat spoelmiddel wel.

Ook de volgende dag merk ik dat ik ’s avonds dikwijls moet plassen en dat er dan precies een druk op mijn hoofd is die weggaat als ik even rust. Mijn smaak is de 2^de dag al verminderd, ik proef veel minder zout (nog wat puntjes op mijn lijstje met nevenwerkingen).

De 2^de dag na de chemo is mijn smaak van zout helemaal weg, en dat is niet zo aangenaam. Kaas smaakt als een lap zoutloze boter en brood zonder zout vond ik nooit lekker. Na het spoelen van mijn mond heb ik ook het gevoel dat mijn tong verdoofd is. Mijn benen voelen een beetje bibberig aan, het helpt om dan even rond te lopen en aan een traag tempo bezig te blijven. Deze avond is het ook het ledenfeest van de twirling en Nele is met een vriendinnetje meegegaan, waar ze ook blijft slapen. Ik heb wel gezegd dat ik na het eten misschien nog even langs kwam op het feest. Want daar gaan eten zonder dat ik het zout proef zag ik niet zo zitten. Dus voor dat ik daar naar toe ga toch best even rusten. Ik krijg een berichtje dat het dessert wordt opgediend en dan vertrek ik naar de zaal. Dit was wel een leuke afleiding tussen 9u en 24u, maar dan is het echt wel tijd om naar huis te vertrekken. Nele en de rest blijven nog. Blijkbaar heb ik na verloop van tijd een beetje moeite met de drukte van een hoop mensen bij elkaar. Naar huis rijden is niet zo evident als anders: ik heb veel meer moeite om mij te focussen. Maar al bij al ben ik toch heel blij dat ik er even tussenuit was.

Dag 3 na de chemo (zondag 25 november) komt Nele ’s middags thuis van haar slaappartijtje. Vermoeiend toch zo’n feestje voor een 11-jarige. En dan gaan we namiddag naar het verjaardagsfeestje van neefje Huub. Eddy geeft forfait, want ook voor hem zijn dit zeer vermoeiende dagen en hij heeft geen tijd om overdag even te rusten, hij moet gaan werken. Blijkbaar is iedereen vermoeid, want we zijn al op tijd terug van het feestje (dit wil zeggen niet als laatste vertrokken). Voor mij is het wel een welkome uitstap, maar ik merk toch dat ik sneller vermoeid ben en mij veel minder goed kan concentreren.

De volgende paar dagen heb ik een beetje een bibberig (grieperig) gevoel. Desondanks probeer ik toch elke dag een half uurtje te wandelen. De ganse dag op de zetel rusten helpt toch niet, maar dit beetje beweging wel en onze hond is hier heel blij mee.

Na het eten platte rust nemen is blijkbaar ook geen goed idee, hierdoor krijg ik een branderig gevoel in mijn slokdarm. Dus minstens een uur na elke maaltijd rechtop zitten en rondwandelen. Het ideale moment om mijn facebook na te kijken.

Dit grijze decemberweer is niet motiverend om mijn dagelijkse wandelingen vol te houden, maar het lukt me toch. Waar blijft toch die zon?

Ik heb ook nooit geweten dat water vies kan smaken. Spa Reine en Val zijn gebuisd, Aldiwater en Chaudfontaine kunnen wel, de eerste dagen met een beetje citroensap want water alleen geeft onsmakelijk gevoel in mijn mond. Deze dagen voelt mijn mond ook droog aan.

Al bij al vind ik dat de nevenwerkingen heel goed meevallen, mijn lijstje is niet zo lang. Ik had verwacht dat ik veel zieker en zwakker ging zijn, maar ik ben niet misselijk geweest (dankzij goede medicatie). Het grieperige gevoel verdwijnt ook na een paar dagen.

Wanneer zal mijn haar nu uitvallen vraag ik mij tussendoor af. Ik heb al een paar dagen haarpijn, maar nog geen haaruitval. Voor diegenen die het fenomeen haarpijn niet kennen: spuit eens heel veel haarlak op je haar en zet ze rechtop, als dit opgedroogd is, duw je je haren naar beneden tegen je hoofd (zoiets ongeveer). Zal mijn okselhaar, beenhaar en schaamhaar ook uitvallen? Want de kans bestaat dat mijn wenkbrauwen ook verdwijnen voor een tijdje.

Op zaterdag 1 december voel ik mij goed genoeg om de zaklampentocht van de KWB van Zittaart mee te wandelen. Leuke tocht, de wandeling is geen enkel probleem, maar achteraf in de zaal nog iets drinken is goed voor een uurtje (te veel mensen en geroezemoes) en dan is het genoeg geweest. In het naar huis rijden voel ik mij net een dikhoofd, maar ondertussen weet ik dat dit overgaat als ik in een rustige omgeving kom.

Op maandag 3 december moet ik mijn bloed laten controleren omdat de waarden dan het laagste zijn. Dus eerst naar het ziekenhuis voor een bloedafname en een uurtje later de uitslag bij de oncologe gaan bespreken. Fijn dat dit zo vlug kan. Mijn rode bloedcellen hebben goed standgehouden, mijn bloedplaatjes zijn gedaald, maar zijn nog ok en mijn witte bloedcellen zijn gezakt maar niet alarmerend. Opletten dus dat ik mij niet te veel verwond en dat ik zo weinig mogelijk in contact kom met zieke mensen. De opbouw kan terug beginnen.

Vanaf 7 december begint mijn hoofdhaar uit te vallen, jammer genoeg de rest niet. Als ik nu mijn haren kam, hangen er tientallen haren in de borstel en zelfs als ik maar met mijn handen door mijn haren ga, hangen deze vol. Na een paar dagen vind ik op mijn hoofdkussen zo veel haren dat ik besluit dat alles er af moet. Dus bel ik een vriendin-kapster met de vraag of ik kan langskomen. ’s Avonds gaat zij er met de tondeuse over en weg zijn mijn haren. Ik krijg nog een lok mee voor het geval dat ik later toch nog voor een pruik wil gaan zien. Er staan nog een beetje stoppeltjes op om de overgang naar mijn kletskop iets gemakkelijker te maken. Mijn mutsje van de Veritas opzetten en de nieuwe Hetty is een feit. Het klinkt misschien raar, maar dit is een serieuze opluchting. Na een paar dagen laat ik Eddy er met het scheerapparaat overgaan om ook deze stoppeltjes weg te scheren, volledig kletskop nu. Ik had gedacht dat ik het erger zou vinden.

Het is wel koud zonder hoofdhaar, dus ook ’s nachts zet ik regelmatig een mutsje op

Tegen de volgende chemo ben ik terug helemaal hersteld.

09-01-2013 om 16:57 geschreven door Hetty Swinkels