s Morgens nuchter binnengaan. Aanmelden en naar het
daghospitaal gaan.
Vervolgens naar de dienst nucleaire geneeskunde (ondertussen
kennen we de weg al) om de contrastvloeistof in te spuiten. Even wachten en
iets later kan ik onder de scanner voor mijn hart. Hiervoor moet ik zelfs niets
uitdoen, gewoon onder de plaat gaan liggen. Even de melding dat mijn hartslag
nogal hoog is. Ik heb ook geen bétablokkers gekregen deze keer.
Terug naar de kamer om te wachten op de operatie. Ik krijg
nog een beetje uitleg over de porth-a-kath en mag een operatieschortje aandoen.
Iets later word ik al naar het operatiekwartier gereden. Onderweg heb ik een
mooi overzicht op het inwendige van de plafonds (er zijn verbouwingswerken aan
de gang in Geel). Dan weer wachten. Ik ben hier alleen, maar iets later worden
de volgende bedden binnengereden. Helaas moet ik nogal lang wachten (volgens mijn
zenuwen) en mogen de anderen eerst bij de andere chirurgen. Dan ben ik aan de
beurt. Onderweg naar de operatiekamer stelt iemand zich voor als de dokter die
mij gaat opereren. Ik denk niet dat ik hem nu nog zou herkennen. Ik mag op de
operatietafel gaan liggen (ik zie dat het 10u30 is) en dan pas word ik
verdoofd. Ze dienen nog wat extra zuurstof toe, maar voor mij kunnen ze dat
masker beter van mijn mond afdoen. (Iets hoger is minder claustrofobisch.) En
dan even niets. Het wakker worden verloopt vrij vlot denk ik, maar ik voel wel
dat er in mij gesneden is. Een verpleegster regelt het infuus tegen de pijn.
Dan weer wachten om naar de kamer gebracht te worden. Op een gegeven moment
staan we met 2 bedden in de file om teruggereden te worden naar het daghospitaal.
Helaas kan 1 verpleegster geen 2 bedden meenemen en ik sta natuurlijk
achteraan. Blijkbaar duurde het inderdaad nogal lang vooraleer ik terug was,
want Eddy is al gaan informeren waar ik blijf. Ik denk dat ik om 12u30 terug op
de kamer was. Eerst voel ik mij nog goed, maar na een slokje water, komt alles
er terug uit (= slokje water + slijmen). Nu voel ik mij veel beter, op het
trekken van mijn schouder na. Als ik (na een uur) iets gegeten heb (ik heb
wijselijk niet voor de warme maaltijd gekozen) en alles blijft er in, mag ik
naar huis. Ondertussen heb ik wel begrepen dat dit niet zo pijnloos is als ik
dacht. Zowel de verpleegster van het daghospitaal als de chirurg die even
langskwam en zij dat de operatie goed verkopen was, zeiden me dat ik best een
dafalgan van 1g nam. Dit heb ik niet eens in huis, maar gelukkig wel die van
500mg (en 500mg + 500mg = 1g). Gedurende 1 week mag ik mijn arm niet hoger dan
mijn schouder heffen (om er voor te zorgen dat de katheder niet kantelt of
verschuift) en gedurende 10 dagen mag de wonde niet nat worden. Dan mag ik de
plakkers er door de huisarts laten afhalen. Eddy gaat tussendoor even naar huis
om Nele van school te halen en een sleutel weg te leggen voor Arno. Ok,
aankleden en naar huis, het is nu ook al 17u. Maar hier is al een eerste
opstakel; probeer je maar eens aan te kleden zonder je armen boven je hoofd te
heffen. Mijn arm toch maar in die draagband leggen, die hebben ze niet voor
niets meegegeven.
Eenmaal thuis merk ik toch dat ik hier blijkbaar toch wel
even last van zal hebben.
De rest van het weekend blijf ik rustig thuis, maar
huishoudelijk werk lukt toch niet zo.
Conclusie
Nog altijd ben ik meer bang voor de onderzoeken in plaats
van voor de kanker zelf.
Zon plaatsing van een porth-à-kath is toch ingrijpender
(pijnlijker) dan ik gedacht had.
Nu moet ik mij in de watten laten leggen, ik zal er dan ook
maar van genieten.
Op een veel te vroeg uur opstaan om rond 6u te kunnen
vertrekken. Gelukkig mag ik niet
eten, dus dat is al tijd uitgespaard.
Op tijd vertrokken en de rit naar Antwerpen verloopt in het
begin redelijk vlot. Tot in Ranst (E313). Dan begint het te vertragen,
stilstaan, stilletjes verder rijden. Gelukkig dat we zo vroeg vertrokken zijn.
Ruim op tijd komen we aan het UZ Antwerpen aan. Eventjes zoeken naar de plaats
waar we de parking moeten oprijden (wij zijn geen leveranciers of personeel) en
parkeren.
Om iets na 7u staan we al aan het loket om ons deze eerste
keer in te schrijven, maar blijkbaar gaat ditpas open om 7u30. Gelukkig doen ze iets vroeger open. Inschrijven (ik krijg
zelfs een patiëntenkaart) en dan route 11 volgen (dit lijkt wel een
ontdekkingsreis).
Na een lange tocht komen we in een heel rustig deel van dit
ziekenhuis, ofwel is het nog veel te vroeg voor alle andere mensen. Aan de
balie aanmelden, even wachten en dan worden we al verder geholpen. Zoals voor
elke scan is het eerst een vragenlijst invullen: ben je allergisch, neem je
medicatie, heb je metaal in je lichaam, ben je claustrofobisch? De verpleegster
brengt ons eerst naar een plaats om de uitleg te geven en een suikeroplossing
aan te hangen (= infuus). Maar voordat ze dit doet, krijg ik eerst 2
bètablokkers, dit heb ik nog nooit ingenomen. Niet veel later voel ik mij al
heel rustig worden, zalig. We krijgen een soort hokje toegewezen waar 1 relax
en nog een zetel staan. Deze relax wordt in ontspanningsmode gezet. Ik voel
mij helemaal zen. Hier kunnen we nog eens nalezen hoe dit onderzoek verloopt.
Het is hier echt rustig, geen geloop in de gangen, precies afgezonderd van de
buitenwereld. Na een uurtje rusten, krijg ik de contrastvloeistof ingespoten, samen
met een plasmiddel. Nu mag ik een tijdje niet praten en niet rondlopen, enkel
om naar toilet te gaan. Nog even wachten, 2 keer naar het toilet gaan, en ik mag
naar de scanner. Wat ben ik nog rustig. Ik leg mij neer op de scanner, deze is
lekker warm, ik krijg een deken over mij en het onderzoek kan beginnen. Ik voel
mij bijna in staat om hierbij in slaap te vallen. Na een aantal minuten krijg
ik voor de CT-scan nog iets anders ingespoten. Hiervan worden sommige plaatsen
in je lichaam precies warm. Maar het voelt bij mij niet onaangenaam aan.
Eventjes onder de scanner, inademen, adem inhouden en terug ademen, gedaan.
Volgens de uitleg zou ik na dit onderzoek zelf naar huis mogen rijden, maar ik
denk toch dat ik hiervoor te rustig geworden ben. Nog even informeren of die
plaspil uitgewerkt is. Gelukkig wel, anders had Eddy op de eerstvolgende
parking op de snelweg waarschijnlijk al kunnen stoppen. Voor de zekerheid ga ik
toch nog maar eerst in het ziekenhuis naar het toilet.
s Middags zijn we thuis en de rest van de dag voel ik mij
heel rustig.
Namiddag nog een paar buren het nieuws gaan vertellen. Ik
hoop dat ik geen gebruik moet maken van aangeboden hulp, maar het is wel fijn
om te weten dat het woord buren hier meer betekent dan mensen die vlakbij wonen.
Ik zeg ook altijd dat de mensen het nieuws gerust mogen verder vertellen, dat
moet ik niet perse verkondigen. Vervolgens waarschuw ik ook altijd dat ik
gerust over mijzelf wil vertellen, maar dat ze het mij niet kwalijk moeten
nemen als ik hier op bepaalde momenten geen zin in heb.
Donderdag 8 november
Niets gehoord, dus de scans zullen wel ok zijn zeker?
Maandag 5 november Dit wordt een dag om het slechte nieuws op veel plaatsen bekend te maken. Zowel bij Arno als bij Nele ga ik naar de school toe om te vertellen wat er aan de hand is. Dit doen ze liever niet zelf en ik wil toch dat de mensen rondom ons gezinnetje weten wat er aan de hand is. Ze willen ook liever zo gewoon mogelijk behandeld worden. Dus nogmaals aan de leerkrachten van mijn kinderen: ze mogen van mij een slechte dag hebben (eens profiteren van de situatie ), zolang dit maar geen gewoonte wordt. Dan op mijn school het slechte nieuws even persoonlijk gaan meedelen. Het nieuws was daar al aangekomen op het secretariaat en iedereen staat er nogal verslagen bij. Ook in de leraarskamer wordt het heel stil na deze zoveelste bom. Iedereen begint ook automatisch stiller te praten. Raar genoeg voel ik mij ineens een stuk sterker na het verkondigen van mijn slechte nieuws, klaar voor de strijd om terug te komen. Ik vraag ook dat ze de collega's en cursisten gewoon vertellen wat er aan de hand is, zonder geheimzinnig te doen. Een paar van mijn klassen zijn wel aanwezig en daar ga ik zelf even binnen. Nog nooit een methode gehad om een klas zo snel stil te krijgen! Maar ik ben niet van plan deze methode nog eens te gebruiken. Via een digitaal berichtje breng ik thuis alle collega's en cursisten ook nog zelf op de hoogte. Als ik thuiskom, ben ik uitgeput, dit is toch zwaarder dan ik gedacht had. Ik heb ook de indruk dat ik op oorlogspad ben, zo verslagen staan de mensen er meestal bij. Ik kan het ook niet anders vertellen dan: "Ik heb borstkanker.", rond de pot draaien is niet aan mij besteed. Moet ik dan nu eigenlijk niet een potje huilen? Dat lukt en werkt precies toch niet voor mij, ik voel daar absoluut geen behoefte aan. Dus gewoon verder doen. Vervolgens moet ik nog iets regelen voor morgenvroeg, want Nele ziet het niet zitten om een uurtje alleen thuis te blijven en dan af te sluiten (ze is ook nog maar 11). Arno is dan al weg. Dus bij de naaste buren gaan vragen of ze dinsdagmorgen om 7u30 al mag komen. Ook weer geregeld. Van regelen word je precies ook wel moe.
Bedankt iedereen voor de fijne reacties!
Dinsdag 6 november: de vooronderzoeken Alhoewel ik tegen Eddy wel gezegd had dat hij daar geen verlof voor moest nemen, ben ik heel blij dat hij er bij is. 's Morgens om 8u moet ik in Geel zijn (nuchter). Eerst inschrijven aan de balie. Blijkbaar is er een probleem met de server, waardoor er al een hele rij staat en het niet echt vooruitgaat. Daarna naar het daghospitaal. Hier krijg ik voor de dag een kamer toegewezen, waar ik altijd kan wachten tussen de onderzoeken door. Bloed trekken en daarna gaat er iemand van de verpleging mee om een rondleiding te geven door het ziekenhuis met de plaatsen waar ik vandaag moet zijn (gelukkig hangen er ook nog pijltjes). Overal gaat zij ook even mee langs de balie om de uren te bevestigen. Daarna begint onze rondreis. Eerst een foto van de longen, terug naar de wachtzaal van radiologie. Dan een echo van de inwendige organen zoals de lever. Dit verloopt wel goed. Vervolgens naar de dienst nucleaire geneeskunde, voor de injectie van de contrastvloeistof voor de botscan. Hierna moet ik om 11u terug komen voor de scan. Tussendoor moesten we ook bij de sociale dienst binnenspringen. Hier hebben we een heel gesprek. Er wordt ons ook uitgelegd waarvoor de sociale dienst kan ingeschakeld worden (vragen over praktische zaken, vragen over emotionele problemen, ...). Alles heb ik niet onthouden, maar wel dat ik niet mag proberen om hier alleen mee te worstelen, maar ook mijn naaste familieleden in mijn genezingsproces te betrekken. Ik weet dat wel allemaal en ik zeg dat ook altijd tegen anderen, maar nu moet ik dat op mijzelf toepassen. Ondertussen wordt ik zenuwachtiger en zenuwachtiger, want de volgende scan komt er aan. Dan kan ik nog steeds in mijzelf herhalen dat ik mij aanstel en dat dat eigenlijk niets voorstelt, pijn doet zoiets niet, het helpt niet.Gelukkig ook hier weer een heel goede opvang: kennismaking met het toestel en uitleg over het verloop. Even vragen of ik er helemaal in moet. Blijkbaar is enkel de eerste 8 minuten een scan van mijn hoofd, waarbij een plaat tot vlakbij mijn hoofd komt, met de zijkanten vrij. Aangezien de verpleegster merkt dat ik toch bang ben, stelt ze voor om een doos tussen mijn borstkas en de plaat te steken, dan komt deze niet zo laag naar beneden. Weer geen verwijt dat ik mij aanstel, maar wel een geruststellen. Voor ik het weet is de scan begonnen (ik had dat eerst nog niet door omdat dat niet zo'n lawaai maakte als de NMR) en stilletjesaan schuif ik verder en verder uit het toestel. Elke keer als ik, vooral om te kalmeren, eens diep in- en uitademde, ging die plaat van het toestel een beetje naar boven en terug naar beneden. Dit was een mooie afleiding. Eigenlijk viel dit nog best mee. Terug naar de kamer om te wachten of er nog andere onderzoeken zijn die we moeten laten doen en om te wachten op de uitslagen die we bij de oncologe 's namiddags mogen gaan bespreken. Ondertussen mag ik nog niets eten omdat ze nog niet weten of alle onderzoeken waar ik nuchter voor moet zijn, achter de rug zijn. Eddy blijft trouw bij mij wachten, ook zonder eten. (Hij mocht van mij wel iets gaan eten, maar heeft dit niet gedaan.) Tussendoor horen we de verpleegster van het daghospitaal zich boos maken op de mensen van de CT-scan. Blijkbaar zou ik die ook nog moeten ondergaan en de bedoeling van deze dag is dat dat allemaal dan gebeurt. Er zou absoluut geen plaats zijn en daarvoor zou ik 's anderendaags moeten terugkomen. Iets later krijgen we te horen dat we al om 12u bij de dokter mogen komen. Dat is snel! Op het daghospitaal zeggen ze dat ik naderhand maar moet terugkomen, want dat ik nog een maaltijd krijg: eindelijk eten dan. De oncologe heeft alle uitslagen al binnen. Het lijkt of er geen uitzaaiingen zijn, alleen bij de lever zien ze nog plekjes zitten waarover ze zekerheid moeten hebben. Nog meer onderzoeken dus: daarvoor dient de CT-scan. De dokter vermoedt dat de plekjes ofwel vervetting van de lever is (nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt: ik heb overgewicht) ofwel zijn het haematoompjes (een soort blauwe plekken zoals ook op mijn pols). Op de botscan was ook te zien dat ik nog iets aan mijn tanden moet laten doen. Ik ontkom er niet aan: het zoeken van een andere tandarts (mijne was gestopt) had ik maar elke keer uitgesteld voor mijzelf. Ik wordt hier serieus meet de neus op de feiten gedrukt: de tijd van zelfverwaarlozing is voorbij. Er is ook nog een andere scan nodig, namelijk van mijn hartpompfunctie. Ook deze kan er op woensdagmorgen nog bij. Aangezien ik zeker chemo ga krijgen, wordt er ook een afspraak gemaakt voor het plaatsen van een port-a-kath. Dit is een soort reservoirtje dat ingeplant wordt onder mijn sleutelbeen en aangesloten wordt op mijn bloedvaten om de chemo niet telkens langs mijn armen toe te moeten dienen. Blijkbaar is het product van de chemo nogal schadelijk voor de huid, waardoor vermeden moet worden dat er iets op mijn huid terecht komt. Dit systeem werkt veel beter. De port-a-kath kan enkel aangeprikt worden met een speciale naald (enkel op oncologie) en men kan ook bloed trekken langs daar. Zo raken ook de aderen in mijn armen niet te snel overprikt. Even bellen om vast te leggen, en vrijdag staat ook weer ingepland. O jee, ook nog een operatie. Maar dit lijkt nogal mee te vallen aan de uitleg te horen. Verder moet er ook nog een PETscan gebeuren: hier laten ze de kankercellen "oplichten" op het beeld. Dit geeft geen heel duidelijk beeld, maar wel een beeld van waar deze overal zitten. Enkel in Antwerpen of Leuven kunnen ze dit voor Geel. Antwerpen liefst. Rondbellen en deze week zal niet gaan, dus volgende week woensdag wordt vastgelegd. En ik die dacht dat de onderzoeken achter de rug gingen zijn na vandaag. Als er extra problemen zouden opduiken die deze onderzoeken aan het licht brengen, dan belt de oncologe mij. Volgende afspraak bij haar: 12 november om 10u. Het voorlopige behandelingsplan bestaat uit 8 keer chemo om de 3 weken en daarna een operatie, maar ze moeten eerst zeker zijn dat mijn lever in orde is. Als ze eerst opereren, moeten ze te lang wachten om te starten met de chemo (eerst is een vollledig herstel vereist). Omdat ik nog zo jong ben (!!!!!), vrezen ze er voor dat de kanker nogal agressief is en is het beter om deze eerst te stoppen en dan pas alles weg te halen. Bijkomende overweging is dat door de grootte van de tumor(7 cm over 3 plaatsen en in mijn okselklier) deze manier er voor zorgt dat het gezwel eerst krimpt, waardoor het gemakkelijker wordt om alles weg te halen en zeker te zijn dat er geen celletjes achterblijven. De kans op een borstbesparende ingreep achteraf wordt ingeschat als zeer klein. Maar zoals mijn oncologe mij altijd voorhoudt: we gaan stap per stap, eerst afwachten wat de eerste behandeling doet en dan verder kijken. Ik ben wel blij met zo'n begeleiding, zo hou ik tenminste nog een beetje overzicht. Nog even terug naar het daghospitaal voor mijn eerste maaltijd die dag. Eddy mag van mij ook meeëten, maar hij past (ik voel mij zo juist een beul: hij heeft ook honger). Namiddag krijg ik telefoon vanuit het UZ Antwerpen. Ik kan de volgende morgen al daar terecht. Over en weer geregel tussen Antwerpen en Geel want dan moeten de onderzoeken van woensdag in Geel ook verzet worden en mijn nieuwe afspraken zijn een feit. Woensdag om 7u30 in Antwerpen voor een PET/CTscan (nuchter), blijkbaar kunnen ze dit daar met 1 scanner, vrijdagmorgen (nuchter) eerst het testen van mijn hartpompfunctie en daarna de operatie. Het gaat vooruit. Voor Nele regelen we (bedankt Ilse) dat zij na de twirling gaat slapen bij haar vriendinnetje zodat zij 's morgens samen naar school kunnen gaan. Een logeerpartijtje tijdens een schoolweek, als dat maar goed komt. Arno wil liever "zijn plan trekken", zelf opstaan, klaarmaken voor school en afsluiten. Fijne kinderen toch! De buren van de andere kant zijn ondertussen ook op de hoogte. Dan ben ik uitgeput. Gelukkig dat Eddy mee naar Antwerpen gaat, anders was dat nog iets meer om mij in op te jagen (kom ik wel op tijd, waar moet ik precies zijn, ...).
Nu aftellen (en opjagen) naar dinsdag toe: NMR en punctie
Dinsdag 30 oktober Ik moet pas 's middags in het ziekenhuis zijn (gelukkig niet nuchter) zodat de ochtend eindeloos lang lijkt te duren. Gelukkig is het herfstvakantie en Nele mag al vroeg bij een vriendinnetje gaan spelen, waarvan de mama al op de hoogte is van de situatie (Sorry Ilse voor deze vroege bom). Arno blijft gewoon thuis. Op tijd naar het ziekenhuis vertrekken, inschrijven aan de balie en naar de dienst radiologie gaan, aanmelden, dvd van Mol afgeven en in de wachtzaal wachten en ondertussen een formulier invullen waarin ook gevraagd wordt of je claustrofobisch bent. Ja dus, en dat wordt in de wachtzaal alleen maar erger. Iets later komen ze mij al halen voor de NMR. Dan omkleden en operatieschort aan en wachten tot je wordt binnengelaten. Even vragen of ik nog eerst naar het toilet kan gaan (zenuwen), wat gelukkig geen probleem is. Binnen krijg ik dan een contrastvloeistof ingespoten en moet ik nog eventjes op een bedje wachten. Toch nog eventjes vermelden aan de verpleger dat ik heel zenuwachtig ben. De hele procedure wordt rustig met mij overlopen, met de vermelding dat ik toch nog een zekere controle behoud: ik krijg een belletje mee, en als ik het niet meer aankan, wordt het onderzoek direct gestopt. Ik ga toch proberen flink te zijn. Blijkbaar heb ik de schort niet goed aangedaan (opening moet voor deze scan naar voren), maar dat is gelukkig zo opgelost.De verpleger excuseert zich omdat hij dat vergeten te zeggen is, maar het kan heel goed zijn, dat ik dat gewoon niet onthouden heb van de zenuwen. Eenmaal binnen, mag ik eerst rustig de scanner in mij opnemen. Dan op mijn buik gaan liggen met de borsten in 2 gaten. Het hoofd op zo'n kussentje, zodat je een kleine opening hebt om te ademen. Belletje in mijn hand, koptelefoon op en proberen een goede houding te vinden (hiervoor krijg ik rustig de tijd). Vervolgens wordt er nog iets op mijn rug gelegd en schuiven ze mij in de scanner. Maar dit klemt, zo gaat dit niet lukken en dat merkt de verpleging ook op. Als ik zo blijf liggen, hoeven de meetinstrumenten niet op mijn rug te blijven liggen. Zonder lukt het wel. Nu rustig blijven ademen en tellen. 20 minuten tellen 60 seconden, ik moet dus 1200 seconden blijven liggen. Het lawaai en af en toe schudden van het machien heeft wel iets geruststellends vind ik, alle afleiding is op dit moment goed. Ja al 2 minuten om. Ik had eigenlijk moeten vragen of ik mijn kousen ook had mogen aanhouden, want ik heb koude voeten.Verder tellen, afleiding door lawaai/schudden, tel kwijtgeraakt. Hoever zou ik nu zitten, zouden ze nu al iets kunnen zien? Terug verder tellen. En na een voor mij heel lange tijd is het lawaai gestopt en voel ik dat de deur opengaat door de koude wind aan mijn voeten. De verpleegster die mij eerst even rechthelpt en rustig laat bekomen zegt dat ik het heel goed heb gedaan. Ik voel mij heel fier . Eerst was mij gezegd dat ik om16u moest terugkomen om de punctie te laten doen, maar doordat ik het beeldmateriaal van Mol had binnengebracht, wordt mij gezegd dat ik iets later al kan gaan. De puctie: terug bovenlichaam ontkleden en wachten tot ze je binnenlaten (dit duurt nooit heel lang). De dokteres die de punctie gaat doen, geeft weer eerst een uitleg. Even informeren of ik nadien zelf terug naar huis kan rijden, wat geen enkel probleem blijkt te zijn. De verpleegster ontsmet mij vervolgens en in mijn borst wordt verdoving ingespoten, dit valt heel goed mee. Vervolgens zoekt de de arts met de echo naar de juiste plaatsen waar de punctie moet gebeuren, aankruisen en vervolgens wordt er een apparaatje op die plaats gezet. Even een korte klik en de 1ste punctie is een feit. Enkel een licht drukgevoel heb ik hiervan waargenomen. Zo gebeurt het nog op 2 andere plaatsen in mijn rechterborst. Dan wordt ook mijn okselklier verdoofd en ook hier worden 2 puncties uitgevoerd. Klaar. Dan naar huis. Ik ben toch blij dat ik thuis ben, want de verdoving die uitgewerkt raakt en de puncties en natuurlijk ook de emoties zijn toch voelbaar. Thuis van Arno dan ook elke keer de vraag: "En, hoe is het gegaan?" met waarschijnlijk de hoop dat ik zeg dat alles maar loos alarm was. 's Avonds ben ik even bij mijn ouders het slechte nieuws gaan vertellen, met de vraag mijn zussen nog niet in te lichten totdat we zelf de definitieve uitslag hebben op vrijdag.
En nu afwachten tot vrijdagmiddag om bij de oncologe de resultaten te gaan bespreken. Ik ben wel blij dat Eddy er deze keer bij zal zijn.
Vrijdag 2 november Bang afwachten tot de middag en dan naar het ziekenhuis. Bij de oncologe eerst ook nog even een onderzoek, met wegen (dat getal ga ik hier niet opschrijven) en meten en het bevoelen van de borsten. Vervolgens het resultaat: het is inderdaad borstkanker. Dit valt toch nog tegen, want ergens bleef ik nog altijd hopen dat dit gewoon een nachtmerrie was. Wij proberen vervolgens zoveel mogelijk mee te pikken van hetgene wat de dokter te vertellen heeft. Ik heb weer eens gehoord dat ik toch nog heel jong ben. Op een duidelijke en rustige manier, desnoods meer dan 1 keer, legt zij ons uit wat de volgende stappen zijn. Dinsdag nuchter binnenkomen in het daghospitaal voor onderzoeken (kijken of er uitzaaiingen zijn). Eerst bloedafname, dan een longfoto, daarna een echo van een aantal organen (waaronder de lever) en vervolgens een volledige borscan. Na de onderzoeken even afwachten of alles er goed opstaat en dan wachten op de resultaten, die we waarschijnlijk voor 16u met de oncologe zullen besproken hebben. Dan pas de volgende stappen bespreken. Op mijn vraag vanaf wanneer ik dan ziekenverlof moet nemen en of ik tussendoor nog kan gaan werken, krijg ik een resuluut: ziekenverlof vanaf maandag en niet meer gaan werken, ook niet als ik eerst zou starten met chemotherapie. Mijn wereld draait ineens aan een ander tempo. Thuis wacht ons nog de moeilijke opdracht om de kinderen in te lichten. Zij verschieten beiden, want ook al zijn we altijd heel open geweest naar hetgene er aan de hand was, ook zij hoopten dat er niets aan de hand was. Als je dan van je dochter dan nog de vraag krijgt: "Mama, ga jij dan dood?", dan kan ik niet anders dan heel eerlijk antwoorden, dat ik niets kan beloven, maar dat ik heel goed mijn best ga doen om zo snel mogelijk te genezen, zoals al zoveel mensen voor mij genezen zijn van borstkanker. Moeten we nu een potje gaan zitten wenen? Voor mij is dit geen optie, daar voel ik mij niet beter door. Het voorstel van Eddy om een eindje te gaan wandelen, uitwaaien en daarna iets eten, valt in goede aarde en heeft ons allen deugd gedaan. Nu moeten we ook nog de naaste familie zo snel mogelijk inlichten. Ouders, schoonouders en zussen (mijn ma had het toch niet kunnen verzwijgen blijkbaar, wat ik ook helemaal niet verwacht had). Op de twirling, waar ik op zondag ga helpen bij de nationale wedstrijd, ook maar even de trainsters inlichten zodat ze eventueel weten waarom Nele er niet helemaal bij is. Ik wil ook niet mijn volgende bom laten ontploffen op de wedstrijd zelf, dus ook een aantal ouders worden al ingelicht met de mededeling dat ze het gerust mogen verder vertellen.
Zondag is van de morgen tot de avond toch nog een aangename dag geworden. Maar op het einde heb ik toch een beetje het gevoel dat ik nu meer dan genoeg verteld heb over mijzelf.
Conclusie week 2 Ook deze week heb ik weer mogen ervaren welke aangename mensen er in onze ziekenhuizen werken. Door rustig en zonder verwijten of druk met mij om te gaan, hebben zij mij door deze onderzoeken heen geholpen. Deze aandacht voor mij ben ik helemaal niet gewend en ik voel mij daar heel onwennig bij, maar ik besef ook wel dat dit nog eventjes zal duren. Nu moet ik leren stilstaan bij mezelf en een aantal dingen loslaten, mijn tempo omlaaghalen, eerst denken aan mijzelf. Dit wordt nog een heel moeilijke opdracht!
Woensdag 24 oktober Een bezoekje 's morgens aan de huisarts brengt ook geen zekerheid. Na een onderzoek besluit zij een afspraak te regelen voor een mammografie en een echo (zowel rechts als links, ze moeten toch kunnen vergelijken). Na een telefoontje kan ik nog diezelfde dag terecht in het ziekenhuis van Mol. De volgende dag mag ik mijn huisarts bellen voor de resultaten. 's Middags aan de kinderen uitleggen dat de dokter iets gevoeld heeft in mijn borst en dat ik dit verder moet laten onderzoeken. Dan ook Eddy bellen dat hij 's avonds op tijd thuis moet zijn om Nele naar de muziekles te brengen, want dat ik er niet ben. Mijn eerste bom die ik laat ontploffen. Voor 16u (afgesproken uur) ben ik al in het ziekenhuis en iets later kan ik al een mammografie laten maken. Deze verpleegster legt alles mooi uit en zegt dat dit wel even pijn kan doen, aangezien er een druk op de borst wordt uitgeoefend als de foto gemaakt wordt. Zowel links als rechts heb ik geen pijn gevoeld. Ik zit nog niet lang terug in de wachtzaal als ik al binnenkan voor de echo bij de dokter. Hier krijg ik al vrij snel te horen dat het er niet goed uitziet, hij merkt rechts een drietal letsels op over een 7 cm. Hij vermoedt dat een puntie aangeraden is.
Donderdag 25 oktober Tussendoor op school even bellen naar de huisarts, maar zij heeft nog geen resultaten binnengekregen. Ik vertel haar wat de dokter mij vertelt heeft naar aanleiding van de echo en vraag of ik misschien niet beter naar de gyneacoloog bel om al een afspraak te maken. Ja, dus. 's Middags naar de gyneacoloog gebeld en eerst krijg ik een afspraak de volgende dag in het ziekenhuis in Mol, maar een uur later word ik al terug opgebeld om te zeggen dat ik diezelfde avond om 18u30 al terecht kan hier in Meerhout (volgens mij heeft hij de beelden uit Mol al wel kunnen bekijken). Terwijl ik mij klaar maak om naar de gyneacoloog te gaan, belt de huisdokter (op haar vrije namiddag/avond) om te zeggen dat ik hiermee verder moet gaan, waarop ik al kan zeggen dat ik klaar sta om naar de gyneacoloog te gaan. Als ik bij de gybeacoloog kom is er niemand aan het wachten en is er niemand binnen. Na nog maar eens een borstonderzoek en na een laatste blik op de echo (aangezien hij verbonden is aan het ziekenhuis van Mol, kan hij de beelden bekijken), bevestigt de gyneacoloog dat de kans zeer groot is dat dit borstkanker is. Hij verwijst mij door naar de borstkliniek (regio Mol - Geel) aangezien dat zij mij veel beter en sneller kunnen verder helpen. Een afspraak is al gemaakt. De volgende dag kan ik daar al terecht (na aandringen blijkbaar). Als ik terug buiten ben, merk ik dat er geen andere patiënten zijn: blijkbaar heeft hij speciaal voor mij een consultatie gedaan. Dank je wel!
Vrijdag 26 oktober Om 11u30 ben ik bij de gyneacoloog van de borstkliniek (dit is in Geel) voor nog maar eens een borstonderzoek. Hij regelt voor mij een afspraak voor de volgende dinsdag voor een NMR en een punctie. Ik met mijn claustrofobie en dan een NMR, als dat maar goed komt. Volgens de dokter is de punctie wel het belangrijkste, maar geeft de NMR wel een beter beeld van de omvang. Hij raadt mij ook aan om de beelden van de mammografie en de echo in Mol op te halen, aangezien alle andere onderzoeken in Geel gebeuren en blijkbaar wordt niet alles doorgestuurd. Op naar Mol dus. Na even te wachten, krijg ik direct de beelden mee.
Eerste conclusies: Ik ben nog maar 3 dagen bezig met onderzoeken en al een heleboel mensen hebben naar mijn borsten gekeken en deze gekneed, maar hier is absoluut niets romantisch aan. Bij elk onderzoek wordt mij de vraag gesteld: "Heb je het zelf gevoeld?", wat blijkbaar toch niet zo vanzelfsprekend is. Elke keer krijg ik ook te horen dat ik nog zo jong ben, dat is toch een postieve afsluiter van deze eerste week. Alle dokters / verplegend personeel waarmee ik in contact gekomen ben hebben mij op een heel rustige en aangename manier behandeld, wat ik wel kon gebruiken en wat zeker ook wel gezegd mag worden.
In oktober van dit jaar voelde ik bij het wassen dat er op mijn rechterborst een verharding aanwezig was. Aangezien ik geen knobbeltje voelde, dacht ik dat dit wel terug zou verdwijnen. Ook omdat er voordien volgens mij niets aanwezig was. 14 dagen later zat deze verharding er nog altijd en ben ik uiteindelijk naar de huisarts gegaan. Zonder medeweten van mijn huisgenoten, want ik dacht dat ik mij weer druk aan het maken was over niets.
), zolang dit maar geen gewoonte wordt. 
.
