|
Maandag 12 november
Om 10u
hebben we een afspraak met de oncologe (Eddy vergezeld mij gelukkig weer).
Hopelijk kennen we nu alle resultaten en zijn alle onderzoeken achter de rug,
want ik wil wel eens starten met de behandeling.
De CT-scan van de lever gaf nog geen uitsluitsel over de letsels hierop. De
oncologe acht de kans echter zeer klein dat het effectief kankercellen zijn,
temeer omdat ze niet zichtbaar waren als kankercellen op de PET-scan. Maar voor
de zekerheid moet ik toch nog een NMR laten nemen van de lever. En ik die dacht
er van af te zijn. Tijdens en na de chemo moet ik blijkbaar ook nog een NMR
laten nemen van mijn borsten. De zenuwen beginnen nu al.
Het onderzoek van mijn hartpompfunctie was echter niet goed. De resultaten
gaven een veel te lage waarde aan. Dit kan ook wel zijn omdat ik veel te zenuwachtig
ben voor elk onderzoek, waardoor mijn hartslag en bloeddruk veel te hoog zijn.
Dus nog een bijkomend onderzoek bij de cardioloog, namelijk een echo van mijn
hart. Ik word wel helemaal binnenstebuiten gekeerd vooraleer ik aan de
behandeling kan beginnen.
Afhankelijk van de uitslagen van deze onderzoeken wordt er een chemo op maat
opgesteld. De datum van de eerste kuur wordt vastgelegd op donderdag 23
november. Eindelijk! Nu kan ik beginnen aftellen!
We krijgen vervolgens een uitleg over de chemo die wordt toegediend als alle
onderzoeken positieve uitslagen leveren. En de maandag daarop mag ik bellen wat
de resultaten waren (of ik mag eventueel langskomen). Héél veel uitleg,
gelukkig ook op papier, waarvan ik maar de helft onthouden heb denk ik (het kan
ook minder zijn). Ook de uitleg wat er eventueel verandert als de resultaten
van de bijkomende onderzoeken niet zo goed zijn.
Vrijdag 16 november mag ik dan terugkomen om eerst een NMR te laten maken en
daarna een hartecho. De oncologe stelt wel voor om mij eventueel iets te geven
om een beetje rustiger te zijn, zeker voor de onderzoeken. Het is een middel
waar ik niet suf van word, maar dat mij wel een iets rustiger gevoel zou moeten
geven. De voorgeschreven dosis is zodanig laag dat ze wel voorstelt voor de NMR
(mijn nachtmerrie) een dubbele dosis te nemen. Dit moet ik ook alleen maar
nemen als ik het nodig vind. En het zou niet verslavend werken.
Dus voorlopig ziet de behandeling er zo uit als mijn hart in orde is en
als de plekjes op de lever geen kankercellen zijn:
·
eerst 4 keer chemotherapie van 1 soort (AC)
waarbij dus een product zit dat zeer schadelijk is voor het hart;
·
dan 4 keer een andere soort waarbij ik met mijn
handen in ijshandschoenen zou moeten zitten tijdens het toedienen van een bepaald
product omdat anders er te veel naar mijn handen zou gaan, waardoor mijn nagels
te veel zouden afzien.
Bij elke chemo krijg je ook nog vanalles om de misselijkheid tegen te
gaan.
We hebben een aantal bladzijden meegekregen met mogelijke nevenwerkingen
en ze heeft ze ook nog voor een groot deel opgesomd. Veel kwaaltjes kunnen ze
verlichten, dus communiceren is hier de boodschap. Zeker is ook dat ik mijn
haar zal verliezen, dan moet ik alleen nog beslissen of ik voor een pruik ga of
niet (attest voor tegemoetkoming krijg ik hiervoor al).
·
Na de chemos volgt nog een operatie. Waarschijnlijk
een volledige mastectomie van de rechter borst, want een gezwel dat op dit
moment nog over een lengte van 7 cm zit op 3 plaatsen en in de okselklier zal
waarschijnlijk onvoldoende krimpen om borstbesparend te kunnen werken.
Dus eerst de
kanker stoppen en dan pas verwijderen omdat ze na een operatie te lang moeten
wachten om met de chemo te kunnen starten en dan kunnen eventueel achtergebleven
celletjes weer fijn woekeren. Door de chemo zou de tumor ook moeten krimpen (ik
hoop natuurlijk volledig wegkrimpen) waardoor de operatie gemakkelijker
verloopt.
Dinsdag 13 november
Eddy maakt nog even een afspraak bij
zijn tandarts voor mij. Woensdag kan ik er al terecht. Ik moet opletten dat ik
niet iedereen maar alles voor mij laat regelen, maar op dit moment is dat zeker
niet slecht.
Woensdag 14 november
Naar de tandarts. Ondertussen neem ik toch die kalmerende pilletjes maar
in. Of het nu het gedacht is, of het nu komt omdat ik weet dat ik aan de
behandeling begin volgende week, of dat het is omdat die pilletjes echt werken,
dat kan mij niet schelen, feit is dat ik wel voel dat ik langzamerhand tot rust
aan het komen ben.
De tandarts kijkt mijn gebit na, doet al een reiniging, maar er is toch
nog een probleem met een aantal tanden en ik krijg een afspraak voor de
volgende week (vrijdag kan ik niet). Ik moet wel nog even informeren of ik nog
een tand mag laten trekken. Ook hier weer geen opmerkingen om alles zo snel
snel geregeld te willen, maar gewoon een opmerking: Dan zorgen we ervoor dat
dat in orde is..
Thuis even bellen naar de
oncologe. Tanden trekken is geen probleem, zolang het maar gebeurt voor de
chemo. De tandarts even verwittigen en dan is het weer aftellen naar vrijdag.
Vrijdag 16 november
Gelukkig gaat Eddy nu mee, zeker
met die NMR. Nuchter binnengaan en aanmelden.
Weer zon lijst invullen (ja, ik
ben claustrofobisch). Binnen bij de NMR. Omkleden. Even vragen of ik mijn
kousen mag aanhouden (ik wil toch een beetje controleren en geen koude voeten
hebben), wat mag. De schort moet ik nu wel aandoen met de opening vanachter.
Dan binnengelaten worden om de contrastvloeistof in te spuiten. Dit doen ze
toch nog via mijn arm, omdat de port-a-kath er nog niet zo lang inzit en de
hechtingen nog niet volledig genezen zijn. Nog even wachten, ondertussen even
naar het toilet gaan. Binnen mag ik weer op het toestel plaatsnemen, maar nu op
mijn rug. Er wordt iets op mijn buik gelegd om te meten (dat mag er dus niet
af). Gelukkig valt dit nu wel mee en als ze mij, met belletje en koptelefoon,
in het toestel schuiven, krijg ik toch geen beklemd gevoel. Dan kan ik weer
beginnen te tellen tot 1200 seconden. Iets later echter krijg ik de opdracht om
goed in te ademen, uit te ademen, terug in te ademen en de adem even in te
houden. Dan mag ik terug ademen. Zo gaat dit nog een aantal keren. Tussendoor
durf ik ook mijn ogen open te doen, en ik vind dit uitzicht niet zo
beangstigend als toen ik op mijn buik lag. Voor ik het weet zijn die 20 minuten
om. Als ze maar tegen mij praten en mij op andere dingen laten concentreren gaat
dat toch veel beter. Ik ben zo fier op mijzelf dat ik dit zo goed heb
doorgemaakt!
Dan naar de cardioloog. Even in de wachtzaal en dan mogen wij ook daar
al binnen.
De echo van mijn hart wijst uit
dat mijn hart wel in orde is, ook al heb ik op dat moment weer een te hoge
hartslag. Ik vermeld even aan de cardioloog dat mijn bloeddrukmedicatie nog niet
op punt staat. Hij zegt hierop dat een andere medicatie aangewezen is om ook
mijn hartslag aan te pakken. Met een nieuw voorschrift voor mijn
bloeddrukmedicatie ga ik zeer opgelucht hier buiten.
Die medicatie voor mijn zenuwen
is op dit moment ook niet meer nodig vind ik.
Zondag 18 november
Nu heb ik tijd om naar de voetbal mee te gaan.
Hier zie ik een zus van mij en een nichtje. Ik krijg van haar een
engeltje als geluksbrenger, dit heeft zij gekregen van iemand van bij haar op
het werk, die mij helemaal niet kent, maar mij toch het allerbeste wenst. Dit
doet mij toch iets en dat engeltje krijgt dus wel een mooi plaatsje.
Nu moeten we het slechte nieuws ook
nog vertellen aan de voetbalouders van Arno zijn ploeg. Ze hebben gelukkig
gewonnen die dag. Toch wel jammer dat wij dan een domper op de feestvreugde
zetten.
Conclusie
Van overal (vanuit de hele wereld
zelfs) krijg ik goede wensen en sterkte toegestuurd. Ook de helpende handen
worden aangeboden (let maar op, misschien maak ik daar nog gebruik van). Dit
doet mij wel iets.
Ook Eddy ben ik heel dankbaar dat
hij, zonder dat ik het vraag, mij toch elke keer bijstaat. De kinderen houden
zich ook nog heel sterk. Ik besef heel goed dat dit waarschijnlijk niet altijd
zo zal zijn, maar we nemen het zoals het komt. Dag per dag.
Af en toe denk ik wel eens dat ik
een beetje abnormaal ben omdat ik nog geen huilbuien heb. Blijkbaar is dat niet
aan mij besteed. Ben ik daarom sterk? Ik denk het niet. Het is gewoon een
manier van mij om niet in zelfmedelijden te blijven steken.
De hele periode mag ik niet gaan
werken, dus heb ik besloten dat ik, in plaats van te kniezen, ga proberen er
gewoon van te genieten. Het is lang geleden dat iedereen (ikzelf incluis) zoveel
aandacht had voor mij. Misschien moet ik daar gewoon ook van proberen te
genieten. Alhoewel te veel is te veel en iedereen zal het wel merken als ik er
even geen zin in heb om vrolijk te doen of onder de mensen te komen (misschien
moet ik mijn zon mutsje aanschaffen met een donderwolk op). Ik heb nu ook een
excuus om moe te zijn, afspraken niet na komen, slecht gezind te zijn, sommige dingen
niet te doen waar ik geen goesting voor heb of gewoon te genieten. Niet
iedereen heeft die luxe. Dit wordt op die manier misschien nog een positieve
periode in mijn leven.
14-12-2012 om 10:25
geschreven door Hetty Swinkels 
|
