Maandag 5 november Dit wordt een dag om het slechte nieuws op veel plaatsen bekend te maken. Zowel bij Arno als bij Nele ga ik naar de school toe om te vertellen wat er aan de hand is. Dit doen ze liever niet zelf en ik wil toch dat de mensen rondom ons gezinnetje weten wat er aan de hand is. Ze willen ook liever zo gewoon mogelijk behandeld worden. Dus nogmaals aan de leerkrachten van mijn kinderen: ze mogen van mij een slechte dag hebben (eens profiteren van de situatie ), zolang dit maar geen gewoonte wordt. Dan op mijn school het slechte nieuws even persoonlijk gaan meedelen. Het nieuws was daar al aangekomen op het secretariaat en iedereen staat er nogal verslagen bij. Ook in de leraarskamer wordt het heel stil na deze zoveelste bom. Iedereen begint ook automatisch stiller te praten. Raar genoeg voel ik mij ineens een stuk sterker na het verkondigen van mijn slechte nieuws, klaar voor de strijd om terug te komen. Ik vraag ook dat ze de collega's en cursisten gewoon vertellen wat er aan de hand is, zonder geheimzinnig te doen. Een paar van mijn klassen zijn wel aanwezig en daar ga ik zelf even binnen. Nog nooit een methode gehad om een klas zo snel stil te krijgen! Maar ik ben niet van plan deze methode nog eens te gebruiken. Via een digitaal berichtje breng ik thuis alle collega's en cursisten ook nog zelf op de hoogte. Als ik thuiskom, ben ik uitgeput, dit is toch zwaarder dan ik gedacht had. Ik heb ook de indruk dat ik op oorlogspad ben, zo verslagen staan de mensen er meestal bij. Ik kan het ook niet anders vertellen dan: "Ik heb borstkanker.", rond de pot draaien is niet aan mij besteed. Moet ik dan nu eigenlijk niet een potje huilen? Dat lukt en werkt precies toch niet voor mij, ik voel daar absoluut geen behoefte aan. Dus gewoon verder doen. Vervolgens moet ik nog iets regelen voor morgenvroeg, want Nele ziet het niet zitten om een uurtje alleen thuis te blijven en dan af te sluiten (ze is ook nog maar 11). Arno is dan al weg. Dus bij de naaste buren gaan vragen of ze dinsdagmorgen om 7u30 al mag komen. Ook weer geregeld. Van regelen word je precies ook wel moe.
Bedankt iedereen voor de fijne reacties!
Dinsdag 6 november: de vooronderzoeken Alhoewel ik tegen Eddy wel gezegd had dat hij daar geen verlof voor moest nemen, ben ik heel blij dat hij er bij is. 's Morgens om 8u moet ik in Geel zijn (nuchter). Eerst inschrijven aan de balie. Blijkbaar is er een probleem met de server, waardoor er al een hele rij staat en het niet echt vooruitgaat. Daarna naar het daghospitaal. Hier krijg ik voor de dag een kamer toegewezen, waar ik altijd kan wachten tussen de onderzoeken door. Bloed trekken en daarna gaat er iemand van de verpleging mee om een rondleiding te geven door het ziekenhuis met de plaatsen waar ik vandaag moet zijn (gelukkig hangen er ook nog pijltjes). Overal gaat zij ook even mee langs de balie om de uren te bevestigen. Daarna begint onze rondreis. Eerst een foto van de longen, terug naar de wachtzaal van radiologie. Dan een echo van de inwendige organen zoals de lever. Dit verloopt wel goed. Vervolgens naar de dienst nucleaire geneeskunde, voor de injectie van de contrastvloeistof voor de botscan. Hierna moet ik om 11u terug komen voor de scan. Tussendoor moesten we ook bij de sociale dienst binnenspringen. Hier hebben we een heel gesprek. Er wordt ons ook uitgelegd waarvoor de sociale dienst kan ingeschakeld worden (vragen over praktische zaken, vragen over emotionele problemen, ...). Alles heb ik niet onthouden, maar wel dat ik niet mag proberen om hier alleen mee te worstelen, maar ook mijn naaste familieleden in mijn genezingsproces te betrekken. Ik weet dat wel allemaal en ik zeg dat ook altijd tegen anderen, maar nu moet ik dat op mijzelf toepassen. Ondertussen wordt ik zenuwachtiger en zenuwachtiger, want de volgende scan komt er aan. Dan kan ik nog steeds in mijzelf herhalen dat ik mij aanstel en dat dat eigenlijk niets voorstelt, pijn doet zoiets niet, het helpt niet.Gelukkig ook hier weer een heel goede opvang: kennismaking met het toestel en uitleg over het verloop. Even vragen of ik er helemaal in moet. Blijkbaar is enkel de eerste 8 minuten een scan van mijn hoofd, waarbij een plaat tot vlakbij mijn hoofd komt, met de zijkanten vrij. Aangezien de verpleegster merkt dat ik toch bang ben, stelt ze voor om een doos tussen mijn borstkas en de plaat te steken, dan komt deze niet zo laag naar beneden. Weer geen verwijt dat ik mij aanstel, maar wel een geruststellen. Voor ik het weet is de scan begonnen (ik had dat eerst nog niet door omdat dat niet zo'n lawaai maakte als de NMR) en stilletjesaan schuif ik verder en verder uit het toestel. Elke keer als ik, vooral om te kalmeren, eens diep in- en uitademde, ging die plaat van het toestel een beetje naar boven en terug naar beneden. Dit was een mooie afleiding. Eigenlijk viel dit nog best mee. Terug naar de kamer om te wachten of er nog andere onderzoeken zijn die we moeten laten doen en om te wachten op de uitslagen die we bij de oncologe 's namiddags mogen gaan bespreken. Ondertussen mag ik nog niets eten omdat ze nog niet weten of alle onderzoeken waar ik nuchter voor moet zijn, achter de rug zijn. Eddy blijft trouw bij mij wachten, ook zonder eten. (Hij mocht van mij wel iets gaan eten, maar heeft dit niet gedaan.) Tussendoor horen we de verpleegster van het daghospitaal zich boos maken op de mensen van de CT-scan. Blijkbaar zou ik die ook nog moeten ondergaan en de bedoeling van deze dag is dat dat allemaal dan gebeurt. Er zou absoluut geen plaats zijn en daarvoor zou ik 's anderendaags moeten terugkomen. Iets later krijgen we te horen dat we al om 12u bij de dokter mogen komen. Dat is snel! Op het daghospitaal zeggen ze dat ik naderhand maar moet terugkomen, want dat ik nog een maaltijd krijg: eindelijk eten dan. De oncologe heeft alle uitslagen al binnen. Het lijkt of er geen uitzaaiingen zijn, alleen bij de lever zien ze nog plekjes zitten waarover ze zekerheid moeten hebben. Nog meer onderzoeken dus: daarvoor dient de CT-scan. De dokter vermoedt dat de plekjes ofwel vervetting van de lever is (nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt: ik heb overgewicht) ofwel zijn het haematoompjes (een soort blauwe plekken zoals ook op mijn pols). Op de botscan was ook te zien dat ik nog iets aan mijn tanden moet laten doen. Ik ontkom er niet aan: het zoeken van een andere tandarts (mijne was gestopt) had ik maar elke keer uitgesteld voor mijzelf. Ik wordt hier serieus meet de neus op de feiten gedrukt: de tijd van zelfverwaarlozing is voorbij. Er is ook nog een andere scan nodig, namelijk van mijn hartpompfunctie. Ook deze kan er op woensdagmorgen nog bij. Aangezien ik zeker chemo ga krijgen, wordt er ook een afspraak gemaakt voor het plaatsen van een port-a-kath. Dit is een soort reservoirtje dat ingeplant wordt onder mijn sleutelbeen en aangesloten wordt op mijn bloedvaten om de chemo niet telkens langs mijn armen toe te moeten dienen. Blijkbaar is het product van de chemo nogal schadelijk voor de huid, waardoor vermeden moet worden dat er iets op mijn huid terecht komt. Dit systeem werkt veel beter. De port-a-kath kan enkel aangeprikt worden met een speciale naald (enkel op oncologie) en men kan ook bloed trekken langs daar. Zo raken ook de aderen in mijn armen niet te snel overprikt. Even bellen om vast te leggen, en vrijdag staat ook weer ingepland. O jee, ook nog een operatie. Maar dit lijkt nogal mee te vallen aan de uitleg te horen. Verder moet er ook nog een PETscan gebeuren: hier laten ze de kankercellen "oplichten" op het beeld. Dit geeft geen heel duidelijk beeld, maar wel een beeld van waar deze overal zitten. Enkel in Antwerpen of Leuven kunnen ze dit voor Geel. Antwerpen liefst. Rondbellen en deze week zal niet gaan, dus volgende week woensdag wordt vastgelegd. En ik die dacht dat de onderzoeken achter de rug gingen zijn na vandaag. Als er extra problemen zouden opduiken die deze onderzoeken aan het licht brengen, dan belt de oncologe mij. Volgende afspraak bij haar: 12 november om 10u. Het voorlopige behandelingsplan bestaat uit 8 keer chemo om de 3 weken en daarna een operatie, maar ze moeten eerst zeker zijn dat mijn lever in orde is. Als ze eerst opereren, moeten ze te lang wachten om te starten met de chemo (eerst is een vollledig herstel vereist). Omdat ik nog zo jong ben (!!!!!), vrezen ze er voor dat de kanker nogal agressief is en is het beter om deze eerst te stoppen en dan pas alles weg te halen. Bijkomende overweging is dat door de grootte van de tumor(7 cm over 3 plaatsen en in mijn okselklier) deze manier er voor zorgt dat het gezwel eerst krimpt, waardoor het gemakkelijker wordt om alles weg te halen en zeker te zijn dat er geen celletjes achterblijven. De kans op een borstbesparende ingreep achteraf wordt ingeschat als zeer klein. Maar zoals mijn oncologe mij altijd voorhoudt: we gaan stap per stap, eerst afwachten wat de eerste behandeling doet en dan verder kijken. Ik ben wel blij met zo'n begeleiding, zo hou ik tenminste nog een beetje overzicht. Nog even terug naar het daghospitaal voor mijn eerste maaltijd die dag. Eddy mag van mij ook meeëten, maar hij past (ik voel mij zo juist een beul: hij heeft ook honger). Namiddag krijg ik telefoon vanuit het UZ Antwerpen. Ik kan de volgende morgen al daar terecht. Over en weer geregel tussen Antwerpen en Geel want dan moeten de onderzoeken van woensdag in Geel ook verzet worden en mijn nieuwe afspraken zijn een feit. Woensdag om 7u30 in Antwerpen voor een PET/CTscan (nuchter), blijkbaar kunnen ze dit daar met 1 scanner, vrijdagmorgen (nuchter) eerst het testen van mijn hartpompfunctie en daarna de operatie. Het gaat vooruit. Voor Nele regelen we (bedankt Ilse) dat zij na de twirling gaat slapen bij haar vriendinnetje zodat zij 's morgens samen naar school kunnen gaan. Een logeerpartijtje tijdens een schoolweek, als dat maar goed komt. Arno wil liever "zijn plan trekken", zelf opstaan, klaarmaken voor school en afsluiten. Fijne kinderen toch! De buren van de andere kant zijn ondertussen ook op de hoogte. Dan ben ik uitgeput. Gelukkig dat Eddy mee naar Antwerpen gaat, anders was dat nog iets meer om mij in op te jagen (kom ik wel op tijd, waar moet ik precies zijn, ...).
), zolang dit maar geen gewoonte wordt. 
