Nu aftellen (en opjagen) naar dinsdag toe: NMR en punctie
Dinsdag 30 oktober Ik moet pas 's middags in het ziekenhuis zijn (gelukkig niet nuchter) zodat de ochtend eindeloos lang lijkt te duren. Gelukkig is het herfstvakantie en Nele mag al vroeg bij een vriendinnetje gaan spelen, waarvan de mama al op de hoogte is van de situatie (Sorry Ilse voor deze vroege bom). Arno blijft gewoon thuis. Op tijd naar het ziekenhuis vertrekken, inschrijven aan de balie en naar de dienst radiologie gaan, aanmelden, dvd van Mol afgeven en in de wachtzaal wachten en ondertussen een formulier invullen waarin ook gevraagd wordt of je claustrofobisch bent. Ja dus, en dat wordt in de wachtzaal alleen maar erger. Iets later komen ze mij al halen voor de NMR. Dan omkleden en operatieschort aan en wachten tot je wordt binnengelaten. Even vragen of ik nog eerst naar het toilet kan gaan (zenuwen), wat gelukkig geen probleem is. Binnen krijg ik dan een contrastvloeistof ingespoten en moet ik nog eventjes op een bedje wachten. Toch nog eventjes vermelden aan de verpleger dat ik heel zenuwachtig ben. De hele procedure wordt rustig met mij overlopen, met de vermelding dat ik toch nog een zekere controle behoud: ik krijg een belletje mee, en als ik het niet meer aankan, wordt het onderzoek direct gestopt. Ik ga toch proberen flink te zijn. Blijkbaar heb ik de schort niet goed aangedaan (opening moet voor deze scan naar voren), maar dat is gelukkig zo opgelost.De verpleger excuseert zich omdat hij dat vergeten te zeggen is, maar het kan heel goed zijn, dat ik dat gewoon niet onthouden heb van de zenuwen. Eenmaal binnen, mag ik eerst rustig de scanner in mij opnemen. Dan op mijn buik gaan liggen met de borsten in 2 gaten. Het hoofd op zo'n kussentje, zodat je een kleine opening hebt om te ademen. Belletje in mijn hand, koptelefoon op en proberen een goede houding te vinden (hiervoor krijg ik rustig de tijd). Vervolgens wordt er nog iets op mijn rug gelegd en schuiven ze mij in de scanner. Maar dit klemt, zo gaat dit niet lukken en dat merkt de verpleging ook op. Als ik zo blijf liggen, hoeven de meetinstrumenten niet op mijn rug te blijven liggen. Zonder lukt het wel. Nu rustig blijven ademen en tellen. 20 minuten tellen 60 seconden, ik moet dus 1200 seconden blijven liggen. Het lawaai en af en toe schudden van het machien heeft wel iets geruststellends vind ik, alle afleiding is op dit moment goed. Ja al 2 minuten om. Ik had eigenlijk moeten vragen of ik mijn kousen ook had mogen aanhouden, want ik heb koude voeten.Verder tellen, afleiding door lawaai/schudden, tel kwijtgeraakt. Hoever zou ik nu zitten, zouden ze nu al iets kunnen zien? Terug verder tellen. En na een voor mij heel lange tijd is het lawaai gestopt en voel ik dat de deur opengaat door de koude wind aan mijn voeten. De verpleegster die mij eerst even rechthelpt en rustig laat bekomen zegt dat ik het heel goed heb gedaan. Ik voel mij heel fier . Eerst was mij gezegd dat ik om16u moest terugkomen om de punctie te laten doen, maar doordat ik het beeldmateriaal van Mol had binnengebracht, wordt mij gezegd dat ik iets later al kan gaan. De puctie: terug bovenlichaam ontkleden en wachten tot ze je binnenlaten (dit duurt nooit heel lang). De dokteres die de punctie gaat doen, geeft weer eerst een uitleg. Even informeren of ik nadien zelf terug naar huis kan rijden, wat geen enkel probleem blijkt te zijn. De verpleegster ontsmet mij vervolgens en in mijn borst wordt verdoving ingespoten, dit valt heel goed mee. Vervolgens zoekt de de arts met de echo naar de juiste plaatsen waar de punctie moet gebeuren, aankruisen en vervolgens wordt er een apparaatje op die plaats gezet. Even een korte klik en de 1ste punctie is een feit. Enkel een licht drukgevoel heb ik hiervan waargenomen. Zo gebeurt het nog op 2 andere plaatsen in mijn rechterborst. Dan wordt ook mijn okselklier verdoofd en ook hier worden 2 puncties uitgevoerd. Klaar. Dan naar huis. Ik ben toch blij dat ik thuis ben, want de verdoving die uitgewerkt raakt en de puncties en natuurlijk ook de emoties zijn toch voelbaar. Thuis van Arno dan ook elke keer de vraag: "En, hoe is het gegaan?" met waarschijnlijk de hoop dat ik zeg dat alles maar loos alarm was. 's Avonds ben ik even bij mijn ouders het slechte nieuws gaan vertellen, met de vraag mijn zussen nog niet in te lichten totdat we zelf de definitieve uitslag hebben op vrijdag.
En nu afwachten tot vrijdagmiddag om bij de oncologe de resultaten te gaan bespreken. Ik ben wel blij dat Eddy er deze keer bij zal zijn.
Vrijdag 2 november Bang afwachten tot de middag en dan naar het ziekenhuis. Bij de oncologe eerst ook nog even een onderzoek, met wegen (dat getal ga ik hier niet opschrijven) en meten en het bevoelen van de borsten. Vervolgens het resultaat: het is inderdaad borstkanker. Dit valt toch nog tegen, want ergens bleef ik nog altijd hopen dat dit gewoon een nachtmerrie was. Wij proberen vervolgens zoveel mogelijk mee te pikken van hetgene wat de dokter te vertellen heeft. Ik heb weer eens gehoord dat ik toch nog heel jong ben. Op een duidelijke en rustige manier, desnoods meer dan 1 keer, legt zij ons uit wat de volgende stappen zijn. Dinsdag nuchter binnenkomen in het daghospitaal voor onderzoeken (kijken of er uitzaaiingen zijn). Eerst bloedafname, dan een longfoto, daarna een echo van een aantal organen (waaronder de lever) en vervolgens een volledige borscan. Na de onderzoeken even afwachten of alles er goed opstaat en dan wachten op de resultaten, die we waarschijnlijk voor 16u met de oncologe zullen besproken hebben. Dan pas de volgende stappen bespreken. Op mijn vraag vanaf wanneer ik dan ziekenverlof moet nemen en of ik tussendoor nog kan gaan werken, krijg ik een resuluut: ziekenverlof vanaf maandag en niet meer gaan werken, ook niet als ik eerst zou starten met chemotherapie. Mijn wereld draait ineens aan een ander tempo. Thuis wacht ons nog de moeilijke opdracht om de kinderen in te lichten. Zij verschieten beiden, want ook al zijn we altijd heel open geweest naar hetgene er aan de hand was, ook zij hoopten dat er niets aan de hand was. Als je dan van je dochter dan nog de vraag krijgt: "Mama, ga jij dan dood?", dan kan ik niet anders dan heel eerlijk antwoorden, dat ik niets kan beloven, maar dat ik heel goed mijn best ga doen om zo snel mogelijk te genezen, zoals al zoveel mensen voor mij genezen zijn van borstkanker. Moeten we nu een potje gaan zitten wenen? Voor mij is dit geen optie, daar voel ik mij niet beter door. Het voorstel van Eddy om een eindje te gaan wandelen, uitwaaien en daarna iets eten, valt in goede aarde en heeft ons allen deugd gedaan. Nu moeten we ook nog de naaste familie zo snel mogelijk inlichten. Ouders, schoonouders en zussen (mijn ma had het toch niet kunnen verzwijgen blijkbaar, wat ik ook helemaal niet verwacht had). Op de twirling, waar ik op zondag ga helpen bij de nationale wedstrijd, ook maar even de trainsters inlichten zodat ze eventueel weten waarom Nele er niet helemaal bij is. Ik wil ook niet mijn volgende bom laten ontploffen op de wedstrijd zelf, dus ook een aantal ouders worden al ingelicht met de mededeling dat ze het gerust mogen verder vertellen.
Zondag is van de morgen tot de avond toch nog een aangename dag geworden. Maar op het einde heb ik toch een beetje het gevoel dat ik nu meer dan genoeg verteld heb over mijzelf.
Conclusie week 2 Ook deze week heb ik weer mogen ervaren welke aangename mensen er in onze ziekenhuizen werken. Door rustig en zonder verwijten of druk met mij om te gaan, hebben zij mij door deze onderzoeken heen geholpen. Deze aandacht voor mij ben ik helemaal niet gewend en ik voel mij daar heel onwennig bij, maar ik besef ook wel dat dit nog eventjes zal duren. Nu moet ik leren stilstaan bij mezelf en een aantal dingen loslaten, mijn tempo omlaaghalen, eerst denken aan mijzelf. Dit wordt nog een heel moeilijke opdracht!
Woensdag 24 oktober Een bezoekje 's morgens aan de huisarts brengt ook geen zekerheid. Na een onderzoek besluit zij een afspraak te regelen voor een mammografie en een echo (zowel rechts als links, ze moeten toch kunnen vergelijken). Na een telefoontje kan ik nog diezelfde dag terecht in het ziekenhuis van Mol. De volgende dag mag ik mijn huisarts bellen voor de resultaten. 's Middags aan de kinderen uitleggen dat de dokter iets gevoeld heeft in mijn borst en dat ik dit verder moet laten onderzoeken. Dan ook Eddy bellen dat hij 's avonds op tijd thuis moet zijn om Nele naar de muziekles te brengen, want dat ik er niet ben. Mijn eerste bom die ik laat ontploffen. Voor 16u (afgesproken uur) ben ik al in het ziekenhuis en iets later kan ik al een mammografie laten maken. Deze verpleegster legt alles mooi uit en zegt dat dit wel even pijn kan doen, aangezien er een druk op de borst wordt uitgeoefend als de foto gemaakt wordt. Zowel links als rechts heb ik geen pijn gevoeld. Ik zit nog niet lang terug in de wachtzaal als ik al binnenkan voor de echo bij de dokter. Hier krijg ik al vrij snel te horen dat het er niet goed uitziet, hij merkt rechts een drietal letsels op over een 7 cm. Hij vermoedt dat een puntie aangeraden is.
Donderdag 25 oktober Tussendoor op school even bellen naar de huisarts, maar zij heeft nog geen resultaten binnengekregen. Ik vertel haar wat de dokter mij vertelt heeft naar aanleiding van de echo en vraag of ik misschien niet beter naar de gyneacoloog bel om al een afspraak te maken. Ja, dus. 's Middags naar de gyneacoloog gebeld en eerst krijg ik een afspraak de volgende dag in het ziekenhuis in Mol, maar een uur later word ik al terug opgebeld om te zeggen dat ik diezelfde avond om 18u30 al terecht kan hier in Meerhout (volgens mij heeft hij de beelden uit Mol al wel kunnen bekijken). Terwijl ik mij klaar maak om naar de gyneacoloog te gaan, belt de huisdokter (op haar vrije namiddag/avond) om te zeggen dat ik hiermee verder moet gaan, waarop ik al kan zeggen dat ik klaar sta om naar de gyneacoloog te gaan. Als ik bij de gybeacoloog kom is er niemand aan het wachten en is er niemand binnen. Na nog maar eens een borstonderzoek en na een laatste blik op de echo (aangezien hij verbonden is aan het ziekenhuis van Mol, kan hij de beelden bekijken), bevestigt de gyneacoloog dat de kans zeer groot is dat dit borstkanker is. Hij verwijst mij door naar de borstkliniek (regio Mol - Geel) aangezien dat zij mij veel beter en sneller kunnen verder helpen. Een afspraak is al gemaakt. De volgende dag kan ik daar al terecht (na aandringen blijkbaar). Als ik terug buiten ben, merk ik dat er geen andere patiënten zijn: blijkbaar heeft hij speciaal voor mij een consultatie gedaan. Dank je wel!
Vrijdag 26 oktober Om 11u30 ben ik bij de gyneacoloog van de borstkliniek (dit is in Geel) voor nog maar eens een borstonderzoek. Hij regelt voor mij een afspraak voor de volgende dinsdag voor een NMR en een punctie. Ik met mijn claustrofobie en dan een NMR, als dat maar goed komt. Volgens de dokter is de punctie wel het belangrijkste, maar geeft de NMR wel een beter beeld van de omvang. Hij raadt mij ook aan om de beelden van de mammografie en de echo in Mol op te halen, aangezien alle andere onderzoeken in Geel gebeuren en blijkbaar wordt niet alles doorgestuurd. Op naar Mol dus. Na even te wachten, krijg ik direct de beelden mee.
Eerste conclusies: Ik ben nog maar 3 dagen bezig met onderzoeken en al een heleboel mensen hebben naar mijn borsten gekeken en deze gekneed, maar hier is absoluut niets romantisch aan. Bij elk onderzoek wordt mij de vraag gesteld: "Heb je het zelf gevoeld?", wat blijkbaar toch niet zo vanzelfsprekend is. Elke keer krijg ik ook te horen dat ik nog zo jong ben, dat is toch een postieve afsluiter van deze eerste week. Alle dokters / verplegend personeel waarmee ik in contact gekomen ben hebben mij op een heel rustige en aangename manier behandeld, wat ik wel kon gebruiken en wat zeker ook wel gezegd mag worden.
In oktober van dit jaar voelde ik bij het wassen dat er op mijn rechterborst een verharding aanwezig was. Aangezien ik geen knobbeltje voelde, dacht ik dat dit wel terug zou verdwijnen. Ook omdat er voordien volgens mij niets aanwezig was. 14 dagen later zat deze verharding er nog altijd en ben ik uiteindelijk naar de huisarts gegaan. Zonder medeweten van mijn huisgenoten, want ik dacht dat ik mij weer druk aan het maken was over niets.
.
