Woensdag 7 november
Op een veel te vroeg uur opstaan om rond 6u te kunnen
vertrekken. Gelukkig mag ik niet
eten, dus dat is al tijd uitgespaard.
Op tijd vertrokken en de rit naar Antwerpen verloopt in het
begin redelijk vlot. Tot in Ranst (E313). Dan begint het te vertragen,
stilstaan, stilletjes verder rijden. Gelukkig dat we zo vroeg vertrokken zijn.
Ruim op tijd komen we aan het UZ Antwerpen aan. Eventjes zoeken naar de plaats
waar we de parking moeten oprijden (wij zijn geen leveranciers of personeel) en
parkeren.
Om iets na 7u staan we al aan het loket om ons deze eerste
keer in te schrijven, maar blijkbaar gaat dit
pas open om 7u30. Gelukkig doen ze iets vroeger open. Inschrijven (ik krijg
zelfs een patiëntenkaart) en dan route 11 volgen (dit lijkt wel een
ontdekkingsreis).
Na een lange tocht komen we in een heel rustig deel van dit
ziekenhuis, ofwel is het nog veel te vroeg voor alle andere mensen. Aan de
balie aanmelden, even wachten en dan worden we al verder geholpen. Zoals voor
elke scan is het eerst een vragenlijst invullen: ben je allergisch, neem je
medicatie, heb je metaal in je lichaam, ben je claustrofobisch? De verpleegster
brengt ons eerst naar een plaats om de uitleg te geven en een suikeroplossing
aan te hangen (= infuus). Maar voordat ze dit doet, krijg ik eerst 2
bètablokkers, dit heb ik nog nooit ingenomen. Niet veel later voel ik mij al
heel rustig worden, zalig. We krijgen een soort hokje toegewezen waar 1 relax
en nog een zetel staan. Deze relax wordt in ontspanningsmode gezet. Ik voel
mij helemaal zen. Hier kunnen we nog eens nalezen hoe dit onderzoek verloopt.
Het is hier echt rustig, geen geloop in de gangen, precies afgezonderd van de
buitenwereld. Na een uurtje rusten, krijg ik de contrastvloeistof ingespoten, samen
met een plasmiddel. Nu mag ik een tijdje niet praten en niet rondlopen, enkel
om naar toilet te gaan. Nog even wachten, 2 keer naar het toilet gaan, en ik mag
naar de scanner. Wat ben ik nog rustig. Ik leg mij neer op de scanner, deze is
lekker warm, ik krijg een deken over mij en het onderzoek kan beginnen. Ik voel
mij bijna in staat om hierbij in slaap te vallen. Na een aantal minuten krijg
ik voor de CT-scan nog iets anders ingespoten. Hiervan worden sommige plaatsen
in je lichaam precies warm. Maar het voelt bij mij niet onaangenaam aan.
Eventjes onder de scanner, inademen, adem inhouden en terug ademen, gedaan.
Volgens de uitleg zou ik na dit onderzoek zelf naar huis mogen rijden, maar ik
denk toch dat ik hiervoor te rustig geworden ben. Nog even informeren of die
plaspil uitgewerkt is. Gelukkig wel, anders had Eddy op de eerstvolgende
parking op de snelweg waarschijnlijk al kunnen stoppen. Voor de zekerheid ga ik
toch nog maar eerst in het ziekenhuis naar het toilet.
s Middags zijn we thuis en de rest van de dag voel ik mij
heel rustig.
Namiddag nog een paar buren het nieuws gaan vertellen. Ik
hoop dat ik geen gebruik moet maken van aangeboden hulp, maar het is wel fijn
om te weten dat het woord buren hier meer betekent dan mensen die vlakbij wonen.
Ik zeg ook altijd dat de mensen het nieuws gerust mogen verder vertellen, dat
moet ik niet perse verkondigen. Vervolgens waarschuw ik ook altijd dat ik
gerust over mijzelf wil vertellen, maar dat ze het mij niet kwalijk moeten
nemen als ik hier op bepaalde momenten geen zin in heb.
Donderdag 8 november
Niets gehoord, dus de scans zullen wel ok zijn zeker?
05-12-2012 om 20:26
geschreven door Hetty Swinkels 
|