Inhoud blog
  • Na chemo 1
  • Chemo 1
  • Week 5 voor de chemo
  • Week 4
  • Week 3 Deel 3
    Zoeken in blog

    Mijn verhaal
    Met de focus op mijn borst(en)
    09-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Week 3 Deel 3

    Vrijdag 9 november

    ’s Morgens nuchter binnengaan. Aanmelden en naar het daghospitaal gaan.

    Vervolgens naar de dienst nucleaire geneeskunde (ondertussen kennen we de weg al) om de contrastvloeistof in te spuiten. Even wachten en iets later kan ik onder de scanner voor mijn hart. Hiervoor moet ik zelfs niets uitdoen, gewoon onder de plaat gaan liggen. Even de melding dat mijn hartslag nogal hoog is. Ik heb ook geen bétablokkers gekregen deze keer.

    Terug naar de kamer om te wachten op de operatie. Ik krijg nog een beetje uitleg over de porth-a-kath en mag een operatieschortje aandoen. Iets later word ik al naar het operatiekwartier gereden. Onderweg heb ik een mooi overzicht op het inwendige van de plafonds (er zijn verbouwingswerken aan de gang in Geel). Dan weer wachten. Ik ben hier alleen, maar iets later worden de volgende bedden binnengereden. Helaas moet ik nogal lang wachten (volgens mijn zenuwen) en mogen de anderen eerst bij de andere chirurgen. Dan ben ik aan de beurt. Onderweg naar de operatiekamer stelt iemand zich voor als de dokter die mij gaat opereren. Ik denk niet dat ik hem nu nog zou herkennen. Ik mag op de operatietafel gaan liggen (ik zie dat het 10u30 is) en dan pas word ik verdoofd. Ze dienen nog wat extra zuurstof toe, maar voor mij kunnen ze dat masker beter van mijn mond afdoen. (Iets hoger is minder claustrofobisch.) En dan even niets. Het wakker worden verloopt vrij vlot denk ik, maar ik voel wel dat er in mij gesneden is. Een verpleegster regelt het infuus tegen de pijn. Dan weer wachten om naar de kamer gebracht te worden. Op een gegeven moment staan we met 2 bedden in de file om teruggereden te worden naar het daghospitaal. Helaas kan 1 verpleegster geen 2 bedden meenemen en ik sta natuurlijk achteraan. Blijkbaar duurde het inderdaad nogal lang vooraleer ik terug was, want Eddy is al gaan informeren waar ik blijf. Ik denk dat ik om 12u30 terug op de kamer was. Eerst voel ik mij nog goed, maar na een slokje water, komt alles er terug uit (= slokje water + slijmen). Nu voel ik mij veel beter, op het trekken van mijn schouder na. Als ik (na een uur) iets gegeten heb (ik heb wijselijk niet voor de warme maaltijd gekozen) en alles blijft er in, mag ik naar huis. Ondertussen heb ik wel begrepen dat dit niet zo pijnloos is als ik dacht. Zowel de verpleegster van het daghospitaal als de chirurg die even langskwam en zij dat de operatie goed verkopen was, zeiden me dat ik best een dafalgan van 1g nam. Dit heb ik niet eens in huis, maar gelukkig wel die van 500mg (en 500mg + 500mg = 1g). Gedurende 1 week mag ik mijn arm niet hoger dan mijn schouder heffen (om er voor te zorgen dat de katheder niet kantelt of verschuift) en gedurende 10 dagen mag de wonde niet nat worden. Dan mag ik de plakkers er door de huisarts laten afhalen. Eddy gaat tussendoor even naar huis om Nele van school te halen en een sleutel weg te leggen voor Arno. Ok, aankleden en naar huis, het is nu ook al 17u. Maar hier is al een eerste opstakel; probeer je maar eens aan te kleden zonder je armen boven je hoofd te heffen. Mijn arm toch maar in die draagband leggen, die hebben ze niet voor niets meegegeven.

    Eenmaal thuis merk ik toch dat ik hier blijkbaar toch wel even last van zal hebben.

    De rest van het weekend blijf ik rustig thuis, maar huishoudelijk werk lukt toch niet zo.

     

    Conclusie

    Nog altijd ben ik meer bang voor de onderzoeken in plaats van voor de kanker zelf.

    Zo’n plaatsing van een porth-à-kath is toch ingrijpender (pijnlijker) dan ik gedacht had.

    Nu moet ik mij in de watten laten leggen, ik zal er dan ook maar van genieten.

    09-12-2012 om 11:29 geschreven door Hetty Swinkels  


    05-12-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Week 3 Deel 2

    Woensdag 7 november

    Op een veel te vroeg uur opstaan om rond 6u te kunnen vertrekken. Gelukkig mag ik niet eten, dus dat is al tijd uitgespaard.

    Op tijd vertrokken en de rit naar Antwerpen verloopt in het begin redelijk vlot. Tot in Ranst (E313). Dan begint het te vertragen, stilstaan, stilletjes verder rijden. Gelukkig dat we zo vroeg vertrokken zijn. Ruim op tijd komen we aan het UZ Antwerpen aan. Eventjes zoeken naar de plaats waar we de parking moeten oprijden (wij zijn geen leveranciers of personeel) en parkeren.

    Om iets na 7u staan we al aan het loket om ons deze eerste keer in te schrijven, maar blijkbaar gaat dit  pas open om 7u30. Gelukkig doen ze iets vroeger open. Inschrijven (ik krijg zelfs een patiëntenkaart) en dan route 11 volgen (dit lijkt wel een ontdekkingsreis).

    Na een lange tocht komen we in een heel rustig deel van dit ziekenhuis, ofwel is het nog veel te vroeg voor alle andere mensen. Aan de balie aanmelden, even wachten en dan worden we al verder geholpen. Zoals voor elke scan is het eerst een vragenlijst invullen: ben je allergisch, neem je medicatie, heb je metaal in je lichaam, ben je claustrofobisch? De verpleegster brengt ons eerst naar een plaats om de uitleg te geven en een suikeroplossing aan te hangen (= infuus). Maar voordat ze dit doet, krijg ik eerst 2 bètablokkers, dit heb ik nog nooit ingenomen. Niet veel later voel ik mij al heel rustig worden, zalig. We krijgen een soort hokje toegewezen waar 1 relax en nog een zetel staan. Deze relax wordt in “ontspanningsmode” gezet. Ik voel mij helemaal zen. Hier kunnen we nog eens nalezen hoe dit onderzoek verloopt. Het is hier echt rustig, geen geloop in de gangen, precies afgezonderd van de buitenwereld. Na een uurtje rusten, krijg ik de contrastvloeistof ingespoten, samen met een plasmiddel. Nu mag ik een tijdje niet praten en niet rondlopen, enkel om naar toilet te gaan. Nog even wachten, 2 keer naar het toilet gaan, en ik mag naar de scanner. Wat ben ik nog rustig. Ik leg mij neer op de scanner, deze is lekker warm, ik krijg een deken over mij en het onderzoek kan beginnen. Ik voel mij bijna in staat om hierbij in slaap te vallen. Na een aantal minuten krijg ik voor de CT-scan nog iets anders ingespoten. Hiervan worden sommige plaatsen in je lichaam precies warm. Maar het voelt bij mij niet onaangenaam aan. Eventjes onder de scanner, inademen, adem inhouden en terug ademen, gedaan. Volgens de uitleg zou ik na dit onderzoek zelf naar huis mogen rijden, maar ik denk toch dat ik hiervoor te rustig geworden ben. Nog even informeren of die plaspil uitgewerkt is. Gelukkig wel, anders had Eddy op de eerstvolgende parking op de snelweg waarschijnlijk al kunnen stoppen. Voor de zekerheid ga ik toch nog maar eerst in het ziekenhuis naar het toilet.

    ’s Middags zijn we thuis en de rest van de dag voel ik mij heel rustig.

    Namiddag nog een paar buren het nieuws gaan vertellen. Ik hoop dat ik geen gebruik moet maken van aangeboden hulp, maar het is wel fijn om te weten dat het woord buren hier meer betekent dan mensen die vlakbij wonen. Ik zeg ook altijd dat de mensen het nieuws gerust mogen verder vertellen, dat moet ik niet perse verkondigen. Vervolgens waarschuw ik ook altijd dat ik gerust over mijzelf wil vertellen, maar dat ze het mij niet kwalijk moeten nemen als ik hier op bepaalde momenten geen zin in heb.

     

    Donderdag 8 november

    Niets gehoord, dus de scans zullen wel ok zijn zeker?

     

    05-12-2012 om 20:26 geschreven door Hetty Swinkels  




    Archief per week
  • 07/01-13/01 2013
  • 10/12-16/12 2012
  • 03/12-09/12 2012
  • 26/11-02/12 2012
  • 19/11-25/11 2012

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs