Chris en ik doen ons uiterste best om te integreren in Amerika, met wisselend succes. Zoals jullie wellicht weten komt Halloween eraan! Op de nacht van 31 oktober vieren we All Hallows Eve, de traditie gelooft dat op die nacht de doden tot leven komen en rond dolen om kwaad te berokkenen.
In Amerika wordt dit uitgebreid gevierd! De kinderen gaan op snoepenjacht (trick or treat), de jong volwassenen gaan naar haunted houses of kijken griezelfilms, en voor de volwassenen is het weer een reden om te feesten! De huizen worden versierd met allerhande griezeligheden. Het meest prominente symbool is uiteraard de pompoenen met akelige gezichten, ook wel jack-o-latern genoemd. Overal in de straat zie je ze staan op de porch. Vorige week zondag kwamen we met enkele Europenanen samen in de tuin van de Hollanders, om te pumpkin carven! Uiteraard hadden we ook een Amerikaan (Kevin) uitgenodigd, die ons de truken van het vak leerde. Kevin won tijdens zijn jeugdjaren 2 keer de 1e prijs bij een pumpkin carving wedstrijd! Een Amerikaan met palmares
Lizet (de gastvrouw), had zelfs speciaal voor ons lekkere Hollaweenkoekjes gebakken!
Cursus Pumpkin Carven:
Men beginne met een pompoen waarvan je ofwel de top of de onderkant af snijd. Dan het ongelooflijk leuke werk om de pompoen uit te kuisen. Vies en hard labeur, maar heel belangrijk want hoe slechter je uitkuist, hoe vlugger de pompoen rot! Alle draden moeten eruit, en het vlees tot de binnenkant van de pompoen bijna wit ziet ipv oranje.
Vervolgens neem je een sjabloon van een griezelig gezicht (of een ander creatief symbool). De meesten van ons haalden het van internet, maar uiteraard maakt Kevin zijn eigen sjablonen! Ik had het privilege om er een van hem te gebruiken, een duivel. Je plakt de sjabloon vast op de pompoen en prikt bolletjes langs de lijnen van de tekening in de pompoen.
Als je dan het sjabloon er terug afneemt, zie je de tekening in bolletjes staan. En nu de bolletjes verbinden met een klein zaagje. Vervolgens duw je heel voorzichtig de uitgesneden stukken erdoor en tis gereed!!
Wat vind je van mijn duivel? Het resultaat bij klaarlichte dag is niet spectaculair, dus zochten we de Hollanders hun donkere kelder op!
Nu ist veel beter... onze Jack-o-laterns! Mooi he.
En een groepsfoto om het compleet te maken!
Kevin (USA) met skyline van Chicago Lizet (NED) met een veermuis-maan Sophie (UK) met het symbool van haar voetbalploeg Ruth (GER) met een spookje Ik met mijn duivel Joris (NED) met Sarak Pailin (eigenlijk gemaakt door een andere NED Wijnand) en tenslotte Pieter met zijn SCARRY face...weerwolf ofzo
Weer een beetje dichter bij de Amerikaanse identiteit!
Ik was precies vergeten hoe mooi de herfst kon zijn
Oktober in Chicago. Het is een prachtig kleurenspel! De straten kleuren groen, geel, oranje en rood. En een koude herfstzon gooit een prachtige gloed op het lanschap.Wie heeft er mij wijsgemaakt dat er geen herfst zou zijn in Chicago?? Ik weet niet precies wat de oorzaak is van mijn melancholie ... Misschien is het omdat ik nog nooit zoveel vrije tijd heb gehad om te genieten van deze kleine dingen...
Onze straat : Ridge Ave in herfstkleuren
Onze buren in herfstkleuren
De mooie herfst zal echter maar van korte duur zijn: De winter zal vlug voor de deur staan (letterlijk dan: pakken sneeuw om weg te scheppen vanaf november). Ik bereid me al volledig voor op een 'nooit voorheen gevoelde koude' (-20!!) door mijn winter garderobe uit te breiden (dikke truien en jassen, winterboots, termisch ondergoed, verschillende wanten/sjalen en musten,...) .Wat vind je van mijn 'snowy' look? I'm totaly ready!
Het academiejaar is alweer enkele weken op dreef en voor de verandering heeft Chris het heel druk! Groepswerken, studeren (want de midterms komen er aan), en uiteraard een hele hoop sociale activiteiten. Gelukkig heb ik ook mijn bezigheid! Kellogg Cares:
Een groot vrijwilligersevenement organiseren op de universiteit van Chris. Het vindt plaats op zaterdag 1 november. Op die dag gaan studenten, alumni, professoren en andere medewerkers samen 'community service' doen bij non profit organisaties in Evanston.
Mijn taak was zoveel mogelijk organisaties warm maken om mee te doen en projecten te voorzien voor 1 november (meestal is het verven, opruimen, tuinieren, archieveren,...). Ik heb 15 organisaties kunnen overtuigen, niet slecht he! En nu zijn we 250 vrijwilligers aan het recruteren op de universiteit om al de projecten te bevolken. Het is bijna een full time bezigheid en heeeeeeeeeeel plezant!
Na 1 november zal er echter iets anders in de plaats moeten komen! Het goede nieuws is dat ik vorige week vrijdag dit in mijn brievenbus heb gevonden: Mijn workpermit! Ik mag officieel beginnen werken... Trouwen met Chris heeft dus iets opgebracht Uiteraard volgt nu de moeilijke opdracht om een job te vinden. Ik heb al 2 vacatures geweigerd, want ik ben ook niet van plan zomaar iets te doen! Het moet toch op zijn minst interessant zijn he. Of het moet zodanig licht zijn dat ik er nog interessant vrijwilligerswerk naast kan doen! We zullen zien...
Voor de rest houden we ons natuurlijk bezig met uitgaan en allerlei leuke dingen doen met onze vrienden!! De start van het academiejaar eind september, hebben we gevierd met een groot en 'tres chique' bal voor alle studenten in Kellogg (1200). Superplezant! Toch een vervelend aspect: Het begon om 20u en eindigde om 24u... De drank werd al afgesloten om 23u... Ongelooflijk! Wat een land! Geen wonder dat er veel drankmisbruik is als je er zo'n taboe van maakt en zoveel strikte regeltjes hebt. Maar ondanks het vroege einde, hebben we ons goed geamuseerd. De locatie was onvoorstelbaar: Field Museum in Chicago (een studentenfuif in een museum?! ). Voor deze chique gelegenheid hadden we een reuni met onze KWEST groep (Trinidad & Tobago) en samen met hen zijn we dan naar het bal getrokken.
Reuni met de KWEST groep (Andra, Chris&ik en Jenny)
De KWEST groep voor het Field Museum
Dit weekend hebben we onze eerste dinnerparty gegeven voor enkele vrienden! Deze zomer was veel te mooi om binnen te zitten en hadden we altijd ergens een tuin om in te feesten. Maar nu wordt het wat kouder, en heb ik een excuus om feestjes in ons appartement te organiseren. Op het menu stond: scampi's met gandaham, lasagne en chocomousse! Jammer van de lasagne (die was helemaal aangebrand, dus heb ik er vlug besteld bij een italiaan), maar de scampi's en de chocomousse waren erg lekker... (Dankjewel me annette voor de receptjes!) Dit jaar ga ik mezelf echt trainen in koken en feestjes geven! Toch een belangrijke eigenschap voor een vrouw
De kortste stop van onze trip (2 dagen), maar zeker de moeite waard om even halte houden in deze stad. Een beeld van Philadelphia: Het is een stad met veel geschiedenis. Het was hier dat de declaration of Independance voor het eerst werd voorgelezen aan het volk. Vanaf dan was Amerika onafhankelijk van Groot Brittanie (4 juli 1776).
Liberty Bell
City Hall by night
Het is een 'coole' stad. Mensen zijn "layed back" en zien er heel cool uit. Zeker in de populaire straat: South Street. En ook een van de weinige steden waar je het gevoel krijgt dat blank/zwart en arm/rijk door elkaar leven in het centrum van de stad. Je krijgt een europees gevoel als je door de straten loopt door de rijhuizen, die je in andere delen van Amerika niet tegenkomt!
En uiteraard hebben we de befaamde Phili Cheese steaks niet aan ons laten voorbijgaan! Best wel lekker, maar zoals al het Amerikaans eten: Vettig! Al 2 weken lang enkel restaurant eten.. we beginnen het te voelen. Eens we terug in Evanston zijn dringt een dieet zich op
Last but not least! De hoofdstad van the US of A. Een prachtige stad... vol superdure gebouwen, alles is nieuw en ongelooflijk mooi. Echt gemaakt om een hoofdstad te zijn. In onze streken zijn hoofdsteden historisch gegroeid. Toen Amerika onafhankelijk werd, hadden ze het privilege om een plaats uit het niks te kiezen en op te bouwen, het werd Washington! Heel indrukwekkend: Het witte Huis (President), Het Capitool (Parlement, congres), ontelbare musea, memorials voor presidenten (lincoln, jefferson, washington,...), Het Pentagon,...
Ook hier merk je de invloed van 9/11 nog steeds. De controles zijn overal hoog opgedreven! Somigge plaatsen mag je zelfs niet meer binnen sinds de aanvallen (bvb Witte Huis). Aan het Pentagon is er een mooi memorial gebouwd voor de mensen die er gestorven zijn door de vliegtuigcrash op 9/11 (zie foto).
Ik denk dat het eten in Washington ook het allerbeste is wat we gegeten hebben tijdens onze reis! Je zal het misschien niet geloven maar je kan echt lekker eten in Amerika! Weliswaar als je de etnische keukens kiest: Lekkere Tappas, Mexicaans en ja, zelfs Belgisch!! Chris heeft er eindelijk weer kunnen genieten van stoofvlees en ik van heerlijke garnaalkroketten
Zoals iedere hoofdstad is het een echte werkstad. Veel werkgelegenheid MAAR ook veel armoede. Als je 's avonds door de straten wandelt, kom je op iedere hoek van de straat homeless people tegen. En het zijn altijd zwarten... geen blanken! Ik denk dat deze stad een perfect voorbeeld is van hoe US een land van uitersten is.
Hoe lang had ik hier naar uitgekeken! En het was alles wat ik ervan verwacht had. Dit was onze langste stop (4 overnachtingen) maar het was nog veel te kort! NY is een fantastische stad. You love it or you hate it, they say.. Well, I loved it. Waarom? Kan ik moeilijk uitleggen, but I'll try: Het is een superdrukke stad, maar het is zo levendig! Er is altijd veel volk op straat. De mensen zijn heel vriendelijk (dit is wel een constante in Amerika), heel divers (je hoort alle talen door elkaar) en super fashionable!! Ik voelde me de slechts geklede persoon, naast Chris dan . De buurten zijn zo leuk: Central parc, Time square, Soho,... Het was een overrompelende maar onvergetelijke ervaring: I wanna go back!!
Time sqaure
Kicking the bull's balls (voor mij is dit het symbool van ongebreideld kapitalisme)
Skyline NY
Het grote nadeel (naast de luchtvervuiling dan) is het kostenplaatje! NY is zooooooooooo duur. Voor een normaal hotel (drie sterren) in een leuke buurt betaal je algauw 400 $ per nacht. Voor een jeugdherberg (zonder privacy, toilet en badkamer op de kamer) zo'n 120$ per nacht. Aangezien we hier enkel geld opdoen en niet verdienen, zal teruggaan er dit jaar niet meer inzitten voor ons.
De dag dat we aankwamen in NY was 9/11. Puur toeval, want op het moment dat we boekten hadden we daar niet bij stilgestaan. Een bezoek aan ground zero die dag was een evidentie. Ik had nooit gedacht dat het me zo zou aangrijpen. Als je zo beneden staat aan dat immens gat in de grond flitsen de vreselijke beelden door je hoofd. Iedereen voelde zich zo machteloos en kwaad: Hoe moet je in godsnaam een brand in zo'n hoge torens blussen?? Hoe kan je de mensen die helemaal vanboven vastzitten helpen?? Toch zijn veel moedige brandweermannen via de trappen naar boven geklauterd in de hoop mensen te kunnen redden. Jammer genoeg hebben ze het zelf moeten bekopen met hun leven. En dan denken aan al die families die hun dierbaren verloren hebben. Ik was er helemaal niet goed van. Wat een nachtmerrie... Dit heeft niemand verdiend. En het ergste vanal: de daders lopen nog steeds ongestraft rond... It was the wrong war America...
De eerste stad aan de east coast was Boston. Chris wou er heel graag de campus van Harvard zien, een grote concurent van Kellogg! En van de gelegenheid gebruik maken om enkele van zijn McKinsey collega's, die in Harvard studeren, terug te zien.
Op de foto's links zie je John Harvard, de zogenaamde stichter van deze prestigieuze school (waar ook de huidige president Bush is afgestudeerd). Dit standbeeld draagt echter 3 leugens: Deze afbeelding is niet John Harvard, maar wel een random student (denken ze). John Harvard blijkt niet de stichter te zijn van de school, maar wel iemand die de eerste donnatie gedaan heeft. Op het standbeeld staat oprichtingsdatum 1638, maar eigenlijk blijkt dit 1636 te zijn... Tot zover de geschiedenisles, en zijn leugens. Op de andere foto staat de 'luide studiezaal' van de bussiness school van Harvard waar Chris zijn collega's studeren. Echt luid was het er niet want het zit vol vlijtig werkende studenten. En dat in de eerste week van het academiejaar... wat een verschil met Kellogg!
De campus is echt indrukwekkend! Veel meer uitgerust dan Kellogg (2e verschil). De gebouwen hangen vol dure kunst, de eetfasciliteiten voor de studenten zijn indrukwekkend, alle gebouwen zijn ondergronds met elkaar verbonden zodat in de koude winter de studenten niet buiten hoefen te komen op de campus,... Dit hebben ze allemaal te danken aan de grote namen die hier afstuderen en de donnaties die zij maken om de eer van de school in stand te houden. Welkom in het Amerikaanse onderwijssysteem!
De stad Boston was een echte verademing voor mij. Het was precies als thuiskomen in Europa! Je merkt de invloed van de Engelsen, Nederlanders,.. de vroegere kolonisten. Het is er rustig en supergezellig. Wat ze veel meer hebben dan Chicago, en west Amerika, is geschiedenis. Aan de east coast is het allemaal begonnen, en dat merk je. Alhoewel het nog steeds beperkt is: een geschiedenislijn van 300 a 400 jaar. Maar ze kunnen het ongelooflijk goed verkopen!! Elk detail weten ze te bewaren en over te brengen op de toeristen. Langs de Freedomtrail hebben we de historie kunnen ontdekken: Een wandelpad van ongeveer 6km, aangeduid met een rode bakstenen lijn op het voetpad, door de stad Boston.
Onze blog heeft weer een tijdje stil gelegen.Voor de trouwe fans: onze oprechte excuses . Maar we hadden een goede reden... onze uitgestelde huwelijksreis! Volledig ontspannen en relaxed zijn we gisteren thuisgekomen. Maar de blog is terug van weggeweest! Voor de nieuwsgierigen: een reisverslag.
Buffalo: Niagara Watervallen We begonnen onze reis samen met Joke en Brecht, die ons begin september een bezoek brachten in Chicago. Net op het moment dat zij ons verblijden met hun bezoek, was ' the weather' in chicago niet te pruimen! Voor Joke en Brecht was het dus Chicago by rain. Maar dat kon de pret niet bederven: Dan maar binnen verjaardagscado's uitwisselen en cocktails drinken! Ook vakantie he
Na het oppikken van onze rentalcar in chicago zijn we dan met ons viertjes doorgereisd naar Buffalo om er de indrukwekkende en wereldbekende Niagara watervallen te bezichtigen. Zoals je kan zien op de foto zien Amerikanen het altijd groots. We hadden een mid-sized auto gevraagd, want onze koffers moesten er toch inkunnen he! Dit is wat we kregen: Een echt beest! Aangezien enkel Joke en ik 26 of ouder zijn, hadden wij het privilege om met 'the beast' te rijden. Het was een waar genoegen!
Als we heel eerlijk mogen zijn waren de watervallen niet zo indrukwekkend als we gehoopt hadden... Veel water dat naar beneden valt... maar voor de rest niet veel te zien. Na al die wilde verhalen in de aardrijkskunde boeken uit het middelbaar waren onze verwachtingen te hoog gespannen vrees ik. Maar niet te min zijn we blij dat we ook op die manier wijzer zijn geworden.. en nat.
Na ons bezoek aan de watervallen volgde een emotioneel afscheid met J&B. Zij zetten hun reis verder naar Canada met 'the beast'. Chris en ik vlogen verder oostwaards. We missen jullie nog steeds J&B... elke dag een beetje meer But it was big fun!
Een berichtje vooraleer we volgende week op vakantie vertrekken:
Deze week wordt heel lastig voor Chris. De groepswerken worden afgerond, vele papers worden geschreven en tegelijkertijd moet hij studeren want volgende week zijn het 'finals' (examens van dit zomerkwartaal)! We wish him good luck and we're sure that he will do great Omdat Chris momenteel weinig tijd heeft voor mij, heeft hij alvast mijn verjaardagscado gegeven.. It's the best ever (wel, een van de vele fantastische cado's eigenlijk)! Een nieuwe camera! De canon EOS 450D, in Amerika noemen ze hem the Rebel XSi. Cool he Voor de mensen die niks weten van camera's, hier is hij:
Met dit speeltje hou ik me de laatste dagen dus bezig! Ik moet hem goed onder de knie hebben vooraleer we vetrekken op vakantie (24 augustus). En het ligt misschien aan mij, maar echt gemakkelijk vind ik het niet. Oefening baart kunst he Ik heb me alleszins ook al ingeschreven voor een cursus digitale fotografie voor beginners. Want zo'n cado kan ik niet in de kast laten liggen he! Wat heb ik toch een schat van een vent... Thx Chris!
Met mijn zoektocht naar werk vlot het minder goed. Ik vind precies niets wat me 100% interesseerd. Ben uiteraard nogal kieskeurig, misschien moet ik mijn eisen wat verminderen. Heb me wel al opgegeven voor vrijwilligerswerk. Ik ga samen met nog enkele klasgenoten van chris een event organiseren op de universiteit van Chris: 'Kellogg Cares'. Dat vindt plaats in oktober en is een dag waar alle MBA studenten (2000-tal) aangezet worden tot het doen van vrijwiligerswerk in een lokale non-profit organisatie (een rusthuis, een kinderdagverblijf, een daklozencentrum, een vereniging,... Aanbod genoeg!) We vonden dat een super initiatief, dus hebben Chris en ik ons er direct achter gezet! Wij hebben de 'volunteer chair' in de 'kellogg cares committee'. Dat wil zeggen dat onze hoofdtaak is: zorgen dat mensen deelnemen die dag. Wij moeten mensen warm maken om community-service te doen. Kzie het al goed zitten
Volgende week vertrekken we dan op vakantie: 7 dagen naar Trinidad & Tobago met enkele klasgenoten van Chris!! We zijn met een groep van 25 personen. We gaan daar snorkelen, hiken, golfen, op't strand liggen, uitgaan, ... So looking forward to it!
En daarna weer feest want dan komen Joke en Brecht voor een weekje op bezoek in Chicago! WOEHOE
Vorige week zijn we 2 dagen naar het lollapalooza festival geweest in Chicago (1 en 2 aug). Dat was een overwelmende ervaring. Wie dacht dat Werchter een gigantisch festival is, heeft dit nog niet meegemaakt! Ik weet de officiele cijfers niet, maar ik schat per dag 150 000 festivalgangers. Voor mij was het een langverwacht moment want ik had het ticket gekocht alleen al om radiohead aan het werk te zien! It was everything I tought it would be! Een smaakmaker: Uiteraard hebben we andere bands, zoals Bloc Party en Rage agianst the machine, niet voorbij laten gaan. Allemaal superconcerten, it was Big Fun!!
Gisteren (vrijdag 8/8/8) hebben we dan voor de eerste maal echt een celebrity gespot in een bar te Chicago!! Wel van veel kleiner caliber dan Bono.. maar toch . Op vrijdagavond hebben we altijd een 'date' met de volledige klas van Chris in het kader van 'Thank God it's Friday!' (TG afgekort). Deze keer was de locatie downtown Chicago, 'a roof deck party' dicht bij het meer. Prateek, een klasgenoot van Chris uit India, woont in het appartementsgebouw en kon 'the roofdeck' voor ons afhuren. Zijn vrouw, Pudja, speelt trouwens mee in de nieuwste clip van Snoop Dogg! Die clip is deze week opgenomen in Chicago. Ze is een bollywood-danseres. Het is zo cool om al deze verschillende mensen te ontmoeten... Great location, Veel 'booze' en lot's of pizza, gecombineerd met toffe, uitgelaten studenten: opnieuw Big Fun! Daarna zijn we ons feestje verder gaan zetten in a local bar Rockit. Fantastisch leuke bar! We waren ons heel goe aan't amuseren bij de 'pooltabels', toen enkele bodygards plots een pooltafel kwamen afzetten. Enkele ogenblikken later verscheen Tare Reid langs de achterdeur met enkele vrienden (veronderstel ik). Voor degenen die nu begot niet weten over wie ik het heb: Ze is een actrice uit oa American Pie en heeft ook een show op MTV dacht ik 'Wild on Tara' of zoiets... Had wel de indruk dat mensen niet erg 'impressed' waren door haar verschijning. We konden het niet laten om toch enkele kiekjes te nemen. Maar hebben ons daarna maar terug in partymood gesmeten en that again was Big Fun
Gegroet, Weeral lang geleden dat ik nog iets heb bijgedragen to deze website, maar Heike heeft ondertussen al interessante dingen gepost. Hier is een artikeltje vanuit het studentenperspectief.
Wie dacht dat dit een jaartje relaxen ging zijn (including me), heeft het mis. Het MBA leven is 1 rollercoaster van lessen, groepswerk, voorbereiding, parties, uit eten gaan, sporten en zo meer. Nu ja het is natuurlijk lang niet zo stressvol als werken, maar veel op ons gat zitten doen we toch niet (dat begint hier toch te zweten als je er te lang op zit). Om een ideetje te geven, dinsdag hebben we en Belgische avonds georganiseerd in the Hopleaf. Dat is een Belgische bar in Chicago waar ze naast de vele bieren ook Waterzooi en mosselen serveren.
Woensdag zijn we onze laatste grote inkopen gaan doen in de Wall-mart en daarna een vriendin gaan ophalen op de luchthaven. Vanavond gaan we naar een McKinsey social event (lees gratis eten en drinken) en morgen tot en met zondag gaan we naar het Lollapalooza festival in Chicago. Daartussen ga ik naar de lessen en probeer ik een beetje te studeren want de finals komen er aan in 2 weken en de groepswerken komen in hun eindfase. Daarvoor zijn we wel voorbij gegaan aan een BBQ, een uitstap naar de Cheesfactory, paintbal,.... Je moet hier kiezen om niet in een cyclus van chronische vermoeidheid te komen!
Afgelopen week waren het mid-terms. Sommige waren al meer gestresseerd dan de anderen maar de realiteit is dat 90% van de mensen een A of een B krijgen wat goed tot zeer goed is (C is matig, D zwak maar nog geslaagd), F is gebuist (wat nooit voorkomt). Voor velen is dit echter een redelijk belangrijk kwartaal aangezien dit de enige punten zullen zijn die ze aan de recruteerders kunnen tonen. Recruiting season start hier namelijk eind september. Wat zeer snel is voor de 1Y's (onze klasdus). We zijn hier amper aangekomen en we moeten al op zoek naar een nieuwe job. Niet voor mij natuurlijk. Ik heb mijn schaapjes al op het droge bij McK, wat me veel tijd uitspaart om naar al die trainingsessies te gaan (hoe CV schrijven, interviews voorbereiden etc.).
De week ervoor was het in Kellogg een internationale conferentie van 'game theory' (voor degene die er niet vertrouwd mee zijn, raad ik wikipedia aan). We hadden het genoegen om allerhande (nutty) professors te ontvangen, waaronder 5 nobelprijswinnaars. Van 4 van de 5 ken ik uiteraard de naam niet, maar 1 ervan stal de show. Niet om zijn indrukwekkende speeches (hij is er niet meer 100% bij vrees ik), maar omwille van de zijn naam die in wereld bekend is geworden na de film "A beautiful mind". Hij is een beetje de Britney Spears van de economen, ik geef u:
"DE GREAT JOHN NASH" (naast hem staat Wei, een klasgenoot die zich niet kon bedwingen een foto te vragen)
Nu jullie een idee hebben van waar we wonen, zullen we eens tonen hoe we wonen. We wonen dus in een appartement op het derde verdiep. Geen lift, dus goed voor onze conditie Het is een oud 'one bedroom' appartement maar het heeft wel iets en het is heel ruim. Behalve de badkamer dan... jammer We hebben moeten inboeten op ons appertement in Belgie, maar dat hoort bij het studenteleven! Ik toon jullie de kamers in volgorde van binnenkomen langs de achterdeur. Zie hier ons nederig stekje:
Life in America on it's positive side: - Tis hier bijna altijd goe weer (in de zomer) en het strand is op 5 min fietsafstand van ons appartement! - Je leert veel nieuwe mensen kennen, van verschillende nationaliteiten. Altijd interessant (voor latere vakanties )! - Alle plastic zakken hebben een hersluitbare opening. Zelfs diepvrieszakken, heel handig! - De winkels zijn hier open tot 21u op week- en zaterdagen. Sommige zelfs tot 23u! Zondag MAAR tot 18u. Positief voor de consument voor de samenleving? Das een andere zaak! - Aan de kassa vullen de werknemers uw zakken (de zakkenvullers) en zelf moet ge maar toekijken hoe goed ze het doen - Den dollar staat heel goe voor de moment, dat maakt alles vrij goedkoop voor ons. - Doordat het eten hier niet echt lekker is en de temperatuur vrij hoog, eet ik niet zoveel als in Belgie! Positief voor mijn gewicht! - De restaurants zijn wel erg lekker, zolang je kiest voor etnische keuken (niet amerikaans eten). - De porties zijn heel groot, dat wil zeggen dat je in een restaurant bijna altijd een doggy-bag meekrijgt om de volgende dag nog eens te smullen. Minder goed voor mijn gewicht dus... - Er zijn bijna nergens wachtrijen: veel personeel want dat is hier goedkoop, lange openingstijden, veel winkels voor lage bevolkingsdichtheid, (Weer positief voor mij als consument, maar niet direct voorstander om dit naar Belgie te brengen!) Het consumenteleven is hier dik in orde!
America on it's negative side: (waar moet ik beginnen ) - Amerikanen zijn over het algemeen TE vriendelijk! Ja, het is mogelijk om TE vriendelijk te zijn.. Je merkt dat het vaak niet oprecht is. - Ze proberen u in een winkel altijd meer te verkopen dan voor wat je gekomen bent. Irritant - Ze sorteren hier NIET (echt niks he.. alles wordt samen gesmeten)! En in de winkels geven ze een MASSA plastic zakken mee. Ze bereiken een gemiddelde van vier spullen in 1 zak denk ik. Als ik met mijn rugzak en fietsmandje afkom aan de kassa weten ze veelal niet wat te doen. - Door de warme temperatuur en het vlakke landschap zitten er hier vrij veel insecten (meer dan in belgie), vooral aant strand... Vree beu. Dus naast zonnecreme best ook insectenspray! - De zonnecreme is hier vreselijk, en de aftersun zowaar nog erger hoe erg verlang ik naar loreal solar expertise, zonnecreme die ruikt naar vakantie - Het eten is hier niet erg lekker Vooral de chocolade: niet te fretten!! De dranken zijn veel te zoet! Eigenlijk is alles hier veel te zoet... - De fietsers zijn hier allesbehalve de baas: geen fietspaden en geen voorrang op de baan. Tis echt een groot risico om met een fiets door het leven te gaan. Het leven in Amerika is over het algemeen ni leuk voor zwakken. De wet van de sterkste geldt hier overal. - Uiteraard mis ik de mensen die ik gewoon ben! Vrienden, famillie en vooral mijn zus.
Over het algemeen is het leven wel heel plezant, voor mij is het een grote vakantie en een onvergetelijke ervaring. En de Amerikanen zijn best wel een grappig volk. Ik kan mij hier goed amuseren alleen al met hun gewoontes te observeren! Ik zou momenteel niks lievers willen doen!
Voor de mensen die niet precies weten waar we ergens uithangen in Amerika:
Chris en ik wonen in de Staat Illinois. Zoals je kan zien op het kaartje ligt dat in het Noord-Oosten van de VS. De hoofdstad van Illinois is Springfield, maar de meest bekende stad is Chicago. Wij wonen in een dorp 20 km ten noorden van Chicago, meerbepaald Evanston.
In Evanston ligt een Campus van NorthWestern University (Zie Foto), de universiteit waar Chris zijn opleiding (MBA) volgt. Chris gaat naar de business school van NorthWestern University, namelijk 'Kellogg'. De campus is heel groot en supermooi. Zoals je kan zien ligt het vlakbij Lake Michigan. Het lijkt eerder op een zee dan een meer, want het is supergroot (zie kaart). Er is een privéstrand waar enkel studenten worden toegelaten. Sinds gisteren heb ik ook een pasje om er op te geraken Ik zal er deze week zeker gretig gebruik van maken!
Chicago is echt een heel mooie stad.. voor de mensen die op bezoek komen: Bereid u voor op een heel toffe vakantie ...Tis de moeite!! Ik zal er alleszins niet van weg te slaan zijn!
Eergisteren (donderdag) ben ik gezond en wel toegekomen in Amerika! Wat ik niet kon zeggen van mijn vertrek uit België: de gedachte dat ik op mijn alleentje Belgie achtermij liet voor lange tijd sloeg in mijn buik. Op een heel ongemakkelijke manier vertok ik dus richting Zurich. De gedachte dat ik Chris na 3 weken eindelijk zou terugzien, kalmeerde me algauw.. gelukkig! In Zurich hebben ze wel mijn fles champagne afgenomen, die ik gekocht had in de tax-free in Luchthaven Zaventem. Wreed he.. khad ze beter nog vlug opgedronken...
Na een heeeeeeeeeeeeeeeeeel lange eenzame reis ben ik doodop aangekomen. Enige tijd later, totally exhausted, in Chris zijn armen in slaap gevallen (was al 21uur wakker). Ik voelde me weer een beetje thuis
De eerste dag was al een ongelooflijke voltreffer!!!!! Ge raad echt nooit wat er gebeurd is.. (de foto`s veraden misschien al het één en het ander) Na een dagje koffers uitpakken en appartement inrichten, trokken we `s avonds (samen met enkele klasgenoten van Chris) Chicago in. Momenteel is er een groot eetfestival in Chicago "Taste of Chicago", dit trekt jaarlijks meer dan 3 miljoen mensen naar Chicago! Met grote honger vertrokken we. Veel van dat festival hebben we echter niet gezien want we zijn zo goed als direct naar een café op Navy Pier gegaan (bier drinken en junkfood eten...jaja, de eerste dag en het begint al). Er was die avond een groots vuurwerk gepland aan het meer in Chicago, ter ere van Independence Eve, en vanop Navy Pier had je blijkbaar een heel goed zicht.
We zaten op een zonnig terras een pintje te drinken, heel aangenaam. Hoewel het volgens omstaanders de koudste Independence Eve was in 'decades' (18 graden tegen 20u 's avonds). Plots hoorde ik van op de andere kant van de pier precies life muziek van U2... Ik dacht tof... een coverband ofzo. Maar opeens begon de zanger te zingen.... ik sprong recht en zei (lees: riep) tegen Chris "Da's echt Bono!!!!!!!!!". Chris en ik liepen naar de andere kant van de Pier (Pier is rond en heel groot.. jammergenoeg)! En inderdaad daar stond een podium, niet al te groot en als bij wonder stond U2 een nummer te spelen!!! Ik geloofde het eerst niet... maar hoe dichter ik ging, hoe haerder dat mijn hart gebon te slaan... Blijkbaar een niet aangekondigd concert! Ik als grote U2 fan viel bijna in zwijm... ik kon hem zowaar aanraken want er stond bijna geen kat voor dat podium (behalve massa security)!!! Dat veranderde algauw uiteraard... Het was echt fantastisch! En dat op mijn eerste dag Amerika. Na twee nummers was het wel al gedaan, maar het was een geschenk uit de hemel. En daarna volgende een ander hemels geschenk: een nooit eerder gezien vuurwerkspektakel! What a day... a very 'Beatifull Day' with an 'Unforgettable Fire'
Na enkele dagen gesurft te hebben op de couch van Kevin ben ik verhuisd naar het appartement van Gotham, een collega van Kevin. Hij is er niet voor 2 weken en zijn room-mate is nog niet in het gloednieuwe appartement ingetrokken. Door de oppervlakte van 150m2 , het plasma scherm, de prive badkamer en het fantastisch uitzicht, kan ik toch wels spreken over een kleine vooruitgang .
Na mijn voorlopig kort verblijf heb ik al enkele facts te weten gekomen over Chicago. Aller eerst is het lokaal schoeisel de flip-flop (beter bekend als de teenslets). Vrij wel alle Amerkanen dragen deze schoenen werkelijk altijd en overal. Flexibel als ik ben, heb ik me vrijwel onmiddellijk deze gewoonte me toegeiegend. Waarschijnlijk door de beperkte kwaliteit van mijn Europese flip-flops en mijn gebrek aan flip-flop training heb ik na enkele dagen een licht pijnlijke en vervelende eeltlaag op mijn rechter hiel ontwikkeld. HEIKE: begin al maar te oefenen.
Chicago is ook de achtergrond van de nieuwe batman-film die binnenkort uitkomt. Het feit dat de fictieve batman- stad en de eigenaar van mijn huidig onderkomen dezelfde naam hebben, vond ik de moeite om er de titel van deze blog aan te wijden.
Een andere zwarte vriend uit Gotham city is de geliefde senator van Illinois, Barak Obama. Zoals je op de foto kan zien leggen de inwoners van Evanston veel hoop in deze kandidaat. Uit een niet representatieve en niet-wetenschappelijke rondvraag kan ik afleiden dat het een spannende strijd zal zijn in november. Ongeveer de helft vreest dat McCain zal winnen de andere helft hoopt op de zwarte senator.
Meer weetjes en eigenaardigheden op onze volgende blog.
Op 2 juni verschijnt de eerste Best Of-cd van Radiohead. Om die release te vieren, stuurt Studio Brussel je naar Chicago voor het Best Of-concert van Radiohead. Doe snel mee! Vlucht, verblijf en taksen zijn inbegrepen.De grote finale wordt gespeeld in Music At Work op 6 juni. Schrijf je snel in via deze site.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
). Voor deze chique gelegenheid hadden we een reuni met onze KWEST groep (Trinidad & Tobago) en samen met hen zijn we dan naar het bal getrokken.
Zeker in de populaire straat: South Street. En ook een van de weinige steden waar je het gevoel krijgt dat blank/zwart en arm/rijk door elkaar leven in het centrum van de stad.
. Maar we hadden een goede reden... onze uitgestelde huwelijksreis! Volledig ontspannen en relaxed zijn we gisteren thuisgekomen. 
