|
Eergisteren (donderdag) ben ik gezond en wel toegekomen in Amerika! Wat ik niet kon zeggen van mijn vertrek uit België: de gedachte dat ik op mijn alleentje Belgie achtermij liet voor lange tijd sloeg in mijn buik. Op een heel ongemakkelijke manier vertok ik dus richting Zurich. De gedachte dat ik Chris na 3 weken eindelijk zou terugzien, kalmeerde me algauw.. gelukkig! In Zurich hebben ze wel mijn fles champagne afgenomen, die ik gekocht had in de tax-free in Luchthaven Zaventem. Wreed he.. khad ze beter nog vlug opgedronken...
Na een heeeeeeeeeeeeeeeeeel lange eenzame reis ben ik doodop aangekomen. Enige tijd later, totally exhausted, in Chris zijn armen in slaap gevallen (was al 21uur wakker). Ik voelde me weer een beetje thuis
De eerste dag was al een ongelooflijke voltreffer!!!!! Ge raad echt nooit wat er gebeurd is.. (de foto`s veraden misschien al het één en het ander)
Na een dagje koffers uitpakken en appartement inrichten, trokken we `s avonds (samen met enkele klasgenoten van Chris) Chicago in. Momenteel is er een groot eetfestival in Chicago "Taste of Chicago", dit trekt jaarlijks meer dan 3 miljoen mensen naar Chicago! Met grote honger vertrokken we. Veel van dat festival hebben we echter niet gezien want we zijn zo goed als direct naar een café op Navy Pier gegaan (bier drinken en junkfood eten...jaja, de eerste dag en het begint al). Er was die avond een groots vuurwerk gepland aan het meer in Chicago, ter ere van Independence Eve, en vanop Navy Pier had je blijkbaar een heel goed zicht.
We zaten op een zonnig terras een pintje te drinken, heel aangenaam. Hoewel het volgens omstaanders de koudste Independence Eve was in 'decades' (18 graden tegen 20u 's avonds). Plots hoorde ik van op de andere kant van de pier precies life muziek van U2... Ik dacht tof... een coverband ofzo. Maar opeens begon de zanger te zingen.... ik sprong recht en zei (lees: riep) tegen Chris "Da's echt Bono!!!!!!!!!". Chris en ik liepen naar de andere kant van de Pier (Pier is rond en heel groot.. jammergenoeg)! En inderdaad daar stond een podium, niet al te groot en als bij wonder stond U2 een nummer te spelen!!! Ik geloofde het eerst niet... maar hoe dichter ik ging, hoe haerder dat mijn hart gebon te slaan... Blijkbaar een niet aangekondigd concert! Ik als grote U2 fan viel bijna in zwijm... ik kon hem zowaar aanraken want er stond bijna geen kat voor dat podium (behalve massa security)!!! Dat veranderde algauw uiteraard...
Het was echt fantastisch! En dat op mijn eerste dag Amerika. Na twee nummers was het wel al gedaan, maar het was een geschenk uit de hemel. En daarna volgende een ander hemels geschenk: een nooit eerder gezien vuurwerkspektakel! What a day... a very 'Beatifull Day' with an 'Unforgettable Fire' 
 
A very happy girl,
Heike
04-07-2008 om 23:04 geschreven door Heike & Chris 
|
...Tis de moeite!! 
