Eindelijk zijn we er in geslaagd om met de ganse familie naar het project te trekken;tot op heden was het steeds elk op zich. De vorderingen zijn plotseling groots en zichtbaar, alles is geschilderd en het dorp is enthousiast. Voor de eerste keer in lange tijd ontmoeten we Leen en Nadine, ze zijn er terug in geslaagd extra kilos te versieren om hulpgoederen ter bestemming te krijgen, bestaande uit allerlei schoolgerief en knutselmateriaal. Samen brengen we een bezoek aan het Free Education Center Nasser heeft er voor gezorgd dat we ter plaatse kunnen eten. De kinderen en ouders van Rouzga waren blij verrast ons daar te zien, tegelijk was dit de introductie van Coby aan de kinderen het was 2 jaar geleden dat ze daar nog geweest was, niemand herkende haar nog. Luxor stad ondergaat de grootste veranderingen, langs alle kanten worden er huizen afgebroken, komen er pleinen bij en wordt er gebouwd, dit tot ergernis van vele inwoners. De oversteek met de ferry naar West bank is nog steeds dezelfde, het aankomstplein is nu volledig afgewerkt en toont mooi, we zijn ervan overtuigd dat een stuk karakter van de Westbank op deze manier is verdwenen.
De trip per auto naar Aswan alleen al is de moeite door het afwisselende landschap, van bananenplantages naar woestijn, naar suikerriet, naar dorpjes die tegen de rotsen plakken, zo veel verscheidenheid, hoe meer naar het zuiden hoe meer je ziet dat je in de Numibische cultuur terecht komt, de bevolking is er donkerder van huidskleur, er komen ook meer Koptisch kerken tevoorschijn, ze staan soms letterlijk rug aan rug gebouwd met een moskee, een voorbeeld voor velen die er anders over denken. Het hotelletje gereserveerd via internet is niet echt wat we verwachten en er word gezocht naar een ander, we vinden eentje niet ver van het station dat redelijk centraal is gelegen, niet ver van de cornich, de souks , een goede uitvalsbasis voor de volgende dagen. Aswan zelf doet meer aan een Zuid-Europese stad denken, van geluk dat er Egyptenaren rondlopen anders waan je u ergens in Europa. De Souks strekken zich uit over een 2km lange straat die pararel loopt met de cornich, de verscheidenheid aan producten is groot, zeer veel kruiden , verse groenten en fruit zijn er te vinden, blijkbaar is het niet voor niks dat deze stad in de geschiedenis een bakermat was van allerlei soorten handelaars. Velen komen zich hier dan ook bevoorraden aan kruiden. De crisis doet zich hier ook voelen, vele souvenirs gaan voor spotprijzen van de hand.
Het eerste bezoek was een beetje vreemd, op de weg van de luchthaven naar Gorf viel het al op dat alles zo netjes was en geschilderd, de reden hiervoor was het bezoek van Mubarak voor enkele dagen, wat inhoud dat Luxor op zijn kop staat, op de cornich waren er geen autos, kaleshen en of taxis toegelaten, over de volledige corniche om de 5 meter een militair, overal stikt het van de geheime politie, en wil je dan toch een taxi nemen dan moet je wandelen tot aan de achterkant van Luxortempel om er eentje te vinden en ja je raad het al, door de omweg die ze moeten maken proberen ze ook het dubbele van de gangbare prijs te vragen.
De toegang tot Luxortempel is ook verlegd naar de kant van het grote plein richting centrum, wat inhoud dat er weinig toeristen nog spontaan een taxiboot of feluka zullen nemen.
Hopelijk is alles terug genormaliseerd als we terug zijn van onze Aswan-trip
Eindelijk na de vele vluchten dit jaar naar Luxor eens een vlucht die vlekkeloos verliep, op tijd vertrokken, geen schokkende vlucht en op tijd aangekomen in Luxor.
Het zonnetje doet deugd na de vlucht, alhoewel het niet zo warm is, het is hier ook winter, de lokale bevolking loopt rond in dikke kleren,sjaals en mutsen, voor ons is dit een raar zicht, de temperaturen rond het middaguur lopen op tot 25 C°, in de schaduw is dat nog een goede 20 C°, eenmaal de zon onder is wordt dit een heel ander verhaal, dan duiken de temp naar beneden en blijven schommelen rond de 8 C°.
Het is raar aankomen in Gorf, anders loopt het hier vol van kinderen en nu oo zo rustig, de kinderen zijn naar school, savonds bijna geen kinderen of andere inwoners op straat, wij kruipen allen samen gezellig rond het kampvuur met een glaasje thee of het avondmaal.
Zover zijn we dan de drie weken zitten er bijna op, raar ,maar de kinderen blijken het te beseffen dat dit de laatste keer is dat er met deze groep amusement zal beleefd worden. S'morgens, 08.30 uur zijn de meeste deelnemers reeds aktief aan het voorbereiden, versiereningen worden aangebracht de laatste afspraken worden gemaakt en een deel speelt reeds met de eerste kinderen. De boodschappen voor het afscheidsfeestje worden voor een laatste keer nagzien, het middagmaal, de laatste rust op het terras en het feest kon beginnen tegen 18 uur. Kinderen zeeeeeer veel kinderen waren er aanwezig, ook waren er veel geintereseerde mama's en papa's, die echt nieuwschierig waren wat hun kroost de afgelopen weken geleerd hebben, ze waren dikwijls niet thuis te houden, tot vervelens toe werd er gezaagd mogen we naar de Belgica mensen. De aangeleerde dansjes werden getoond, drankjes werden er verdeeld en de grote chaos geschenkjes, de chaos niet zozeer door de kinderen deze hadden al wat ervaring met wat struktuur maar de mama's, o jee die slaagden er in om een ordentelijk iets te laten herleiden tot een chaos, dat waren ze blijkbaar nog niet gewoon, wat er ons ook allemaal duidelijk is geworden kleinen geschenkjes zijn niet waardevol, het moeten allemaal grote zijn ja van waar kennen we dat, Faraorisme werd het genoemd blijkbaar hebben ze het in de genen meegekregen. Het laatste avondmaal werd genuttigd op het terras, vooraleer te eten werd er ons een anekdote boekje overhandigd waar al de deelnemers hun bevindingen van de drie weken hebben neergepent, bedankt daarvoor het zal verder dienst doen als bezoekersboekje. Bedankt groep 1 wij hebben veel geleerd en we hopen echt voor jullie hetzelfde. Bruno & Annie en Nasser.
