gisteren: Bij de vrouw van de caravan speelde Harold nog wat viool en keken ze samen naar het blog. (Het is gek dat iedereen het verhaal kan vervolgen en dat de hoofdrolspeler zelf het nog nooit kon lezen!) Daarna kreeg hij nog een halve liter flutjesbier bij het schrijven van z’n dagboek en na een verfrissende douche legde hij zich te rusten. Hij draaide en keerde van de jeuk (verbrand) en sliep half in vanaf vier uur. Om zes uur heeft hij zich eens van kant verlegd, om 7.00 u vond hij het nog te vroeg om op te staan en na nog een hazetukje tot 8.30 u. forceerde hij zichzelf om op te staan.

vandaag: De resevespullen in z’n rugzak die Bertrand hem meegegeven had, dienden als ontbijt: half gesmolten chocola en peperkoek. Om negen uur woonde hij de mis bij. Het evangelie verstond hij half, maar toen kreeg de pastoor hem en zijn bagage ineens in het oog en ging de preek verder over ‘les pèlerins’. We zijn allemaal pelgrims op weg met God en God gaat op weg met ieder van ons. De priester gaf de raad om veel te vertrouwen op de Voorzienigheid en dikwijls te bidden tot de Heilige Geest. Dat deed Harold dan ook de rest van de dag...

De eerste etappe ging naar Mimizan. Daar kwam hij na 18 km stappen rond even over twee aan. Onderweg had hij een tiental minuten gestopt om braambressen te smullen.

Z’n gps stuurde hem een piepklein aardeweggetje tussen de huizen in, waar hij met moeite met z’n viool kon passeren. Een kleine driehonderd meter liep hij daarlangs. Toen hij twee gele pruimen op de grond zag liggen, keek hij omhoog en zag een quasi lege boom. Even verder lagen er nog een kleine twintig grote, gele mirabellen op de grond. En of het smaakte!

Een tijdje later kwam hij een pruimelaar tegen met kleine rode pruimpjes. Hij kreeg de indruk dat hij noodgedwongen op fruitdieet gezet werd vandaag, maar dat vond hij helemaal niet erg. In een café dronk hij een koffie met veel suiker om wat variatie in z’n dagmenu te krijgen.

De dag startte bewolkt, maar ging over naar snikheet.

In Bias verorberde hij zes rijstkoeken van Bertrand. (ik sta versteld als ik hoor wat hij allemaal met smaak binnenwerkt, wat hij thuis op geen honderd jaar zou willen eten!)

Om halfzes hield hij even halt om van kousen te wisselen en hij zei aan Maria: “ ‘k Begin nu toch wel wat honger te krijgen. Zal ik mijn reservevoorraad peperkoek moeten aanspreken of krijg ik nog iets anders?” Toen liep hij bijna tegen een overhangende tak met één appel aan. Die was weliswaar nog wat aan de zure kant, maar Harold eet ze het liefst zo. Hij bedankte onze hemelmoeder voor deze lekkernij en vervolgde z’n tocht.

Ook vandaag ontmoette hij een clochard per fiets die net uit Spanje kwam en kloeg dat het daar niet te doen was van de hitte. Dat belooft! Als alles volgens plan blijft verlopen, zou hij overmorgen tegen de middag in Biaritz moeten zijn.

Het laatste uur zette de bewolking opnieuw op en Harold hoopte dat het niet zou regenen, want hij vond tot 22.00 u. nog geen plaats om de nacht door te brengen en vreesde buiten te moeten slapen. In Vielle Saint-Girons vond hij geen chambre d’hôte of zoiets, dus heeft hij zich om 22.35 u. genesteld in een kerkportaal. Hij passeerde een dronken man die z’n roes uitsliep in een slaapzak op het trottoir en 100 meter van hem verwijderd ligt een man met pak en zak onder een afdak. Harold vond dat hij nergens beter kon liggen dan in het huis van God en hij zei: “Onze Lieve Heer, ‘k zal me bij jou leggen, hoor!” Da’s nu echt eens een abri zoals vroeger: een nis van niet veel meer dan een meter breed, de rugzak dient als hoofdkussen en hij mag niet te veel wriemelen of hij ligt van de trap. Gelukkig is het vanavond – ondanks de bewolking – niet koud. Als het recht naar beneden regent, blijft hij droog. Als het schuin neervalt, deelt hij in de brokken... Hij zal zich nu te goed doen aan de gekregen pilchars en dan proberen in dromenland te geraken. Als de insecten moeilijk beginnen doen,  kan hij nog altijd de antimuggendoekjes uittesten die hij vanmorgen kreeg... Slaapwel en God zegene je!

20-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Gisteren: Harold heeft al z’n kleren nog eens gewassen en aan een droogrek gehangen. Daarna masseerde hij z’n voeten met de zalf van de Duitsers. Het inslapen begon goed, maar na de eerste slaap schrok hij weer wakker om vervolgens tot 02.00 u. heen en weer te woelen. Toen kon hij – badend in het zweet – toch nog boompjes zagen tot 07.00 u. ’s Morgens was het bed drijfnat.

Vandaag: Het ontbijt verliep gezellig onder een gemoedelijk babbeltje met de eigenaar. Om 9.00 u. was hij weer paraat om de hitte te trotseren. Het was vandaag tussen 28 en 30°C. De passage door Bordeaux deed hem veel tijd verliezen: schuin oplopende voetpaden die pijn aan de voeten veroorzaakten, verkeerslichten, drukte, ... Hij had de kans om twee mooie kerken binnen te lopen die toegewijd waren aan Nôtre Dame de Lourdes met een heuse grot binnenin. Hij brandde een kaars voor oma die vandaag jarig is.

De weg die hij nu stapt, ligt 20 km van de camino verwijderd. De pelgrimsweg is veel rustiger en mooier, maar door de vele kronkelingen is ze een heel stuk langer. Harold koos voor de kortste weg uit tijdsnood. Kilometers aan een stuk sjokte hij over voetpaden langs een ontzettend drukke verkeersader. De auto’s raasden voorbij langs alle kanten. Is de Landes al een vervelende streek om met de auto door te komen, te voet is hij dat zeker... Dit gebied is een echte moraalbreker, weet Harold nog van z’n fietsbedevaart naar Fatima enkele jaren geleden.

In een café waar hij z’n drinkzak vulde, speelde hij viool en kreeg een koffie cadeau.

De hele dag al liep het zweet van hem af. Doodmoe en zonder gevoel in z’n voeten, verlangde hij zo naar een rustplaats, maar alles was potdicht... zelfs het enige hotel van het dorpje waar hij slaping zocht, was om 20.15 u. gesloten. Wat was dat hier toch?

Nu ja... na die wondermooie voorbije dagen, voelde hij aan dat het tij gauw zou keren. Schone liedjes duren immers niet lang... Toen deze zegswijze net uit z’n mond kwam, zei hij dat hij terug zou bellen, want hij zag een man aan wie hij onderdak zou vragen...

Na een kwartier was hij daar terug. ’t Was een scheet in een netzak, zoals ze zeggen. De man had hem meegevraagd naar binnen en wou een koffie inschenken. Het zwarte goedje spetterde meer naast het kopje dan erin. Toen lalde le français: “Ah, je suis pas un patron. Je vais téléphoner un patron!” en hij waggelde weg naar z’n vrachtwagen om een nummer te zoeken. Toen hij terugstrompelde, deelde hij mee: “Il va venir, mais il est faché...” Tja, die sukkel had duidelijk veel te diep in het glas gekeken. Harold maakte zich maar snel uit de voeten. Dit was alweer een kwartier tijdverlies en nu had hij nog geen plaats om de nacht door te komen.

Het was al 21.45 u., de zon was nog altijd van de partij en het was zeker nog 18 à 19°C. De wakte begon in te slaan en de kevers vergezelden hem opnieuw. Het dorpje Marcheprime lag nu achter hem en hij kon niet anders dan verderstappen naar Facture (nog 8,5 km!) omdat je hier absoluut niet buiten kan slapen. Druk autoverkeer (hij loopt over de N250), naast de rijbanen een strook van een viertal meter met gras en daarachter uitgestrekte bossen. Het gras is nat en het bos is niet veilig.

Hij is nu ongeveer vier dagmarsen van Spanje verwijderd en 846 km van ons.

Vanavond heeft hij wel weer 2 cent op de grond gevonden, zeker. Niet dat het veel is, maar toch...

Behalve voor de algemene intenties, heeft hij speciaal voor drie mensen in nood gebeden en voor de ongelovigen.

Om 22.25 u. (nu dus) krijg ik een telefoontje van een opgeluchte echtgenoot. Hij bevindt zich in een huis in Les Argentières (vind ik niet op de kaart, moet tussen Marcheprime en Facture liggen) waar ze hem op dit moment kip met tomaten opdienen. Hij had gebabbel gehoord achter een haag en geroepen. Even later waren de vriendelijke mensen direct akkoord om hem in de veranda te laten slapen. Merci, Notre Père!

Leuze van de dag: “Leve het bos!”

Balans: kop 50 km gestapt, nog 27 km achter op schema. Alles O.K., maar supervermoeide voeten...

18-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

gisteren: De avond was fantastisch! Harold voelde zich zo dankbaar en vreugdevol dat hij om 00.45 u. alles nog in z’n dagboek wou neerpennen. Het gaf een raar gevoel dat hij nu alle dingen uit de omgeving terugzag die hij al eerder waargenomen had met de fiets op z’n bedevaart naar Fatima.

vandaag: Slecht geslapen: eerst geambeteerd door een mug en een vlieg, daarna door het gesnurk van Jean-Marie (nu weet je ook eens hoe het voelt om in de buurt van een snurker te liggen, Harold!). Het was ook veel te warm in de slaapzak. Hij genoot van een degelijk ontbijt, kreeg nog een paar kousen cadeau van z’n ‘broere’ èn 50 euro om deze avond te overnachten en vertrok dan om negen uur. Oeps! Wat woog die rugzak ineens weer zwaar!

De dag begon bewolkt, maar veranderde snel in snikheet. Hij liep door een voorloper van de Landes, dus zag je overal varens en dennenbomen... en rare beesten! Van de vele dode slangen die hij zag, heeft hij er één gefotografeerd van meer dan 70 cm lang. Hij ontdekte menig slangenspoor in het zand en een rare dode kever met voelsprieten van zeker 12 cm lang!

Omdat het heel goed ging om te stappen, heeft Harold niet veel gestopt.

Het middagmaal smaakte ontzettend goed: Jean-Marie en Mieke hadden hem namelijk nog maar eens verwend met een heerlijke picknick.

Om 16.30 u. had hij al 30 km gestapt. Na het drinken van een koffietje, smeerde hij zijn billen overvloedig in met zonnecrème, want zuster zon had hem opnieuw een allergische reactie cadeau gedaan.

Hij wandelde over de Dordogne over een grote ijzeren brug van wel 400 à 500 m (pont de Cubzac les ponts of zo...).

Ondanks het voortdurende stijgen en dalen in de hitte, was de moraal zeer goed. Wel vervelend waren de kiezeltjes uit de tarmac die aan z’n schoenen bleven kleven. Bovendien kreeg hij door het zware vermoeidheidsgevoel amper z’n voeten omhoog.

Zonder gps zou hij die zalige weggetjes door de bossen nooit gevonden hebben. Op de RN10 vroeg hij aan een politieman of de autoweg weer zou veranderen in een autosnelweg, want dat stond altijd slecht of niet aangeduid. De man zei dat dit inderdaad zo was, maar hij gaf toestemming om op de pechstrook te lopen, helemaal tegen de kant. Na een tijdje ontwaarde hij een klein baantje dat parallel liep. Hij kroop over de vangrail en volgde het weggetje ongeveer 600 meter. Toen moest hij weer de Route nationale op. Zo ging dat een tijdje op dezelfde manier. Hij was zeer vermoeid toen de RN de laatste vier kilometer veranderde in autosnelweg en daarna overliep in de oude N10. Z’n watervoorraad zat er weer door. Gelukkig kwam hij net een dorpje binnen.

Onze bedevaarder heeft al gebruik moeten maken van een veiligheidsspeld om z’n losgeschoten petje te repareren. Hij ziet er nu voorzeker nog schattiger uit!

Tegen de avond (net toen hij het vijfde tientje bad met als vrucht ‘het vertrouwen op de allerheiligste Maagd') sprong hij over de ballustrade en wat zag hij? Een pruimenboom met dikke reine claudes! Hij plukte twee handenvol. Ze waren nog zuur, maar smaakten niettemin overheerlijk.

Het bidden van de rozenkrans geeft hem ongelofelijk veel kracht. Bewust stelt hij zich ieder tientje levendig voor en overweegt de woorden tot hij het tafereel bijna vóór zich ziet. De aanwezigheid van Jezus en Maria worden dan haast voelbaar.

Herhaaldelijk vertelt Harold dat hij ècht voelt dat zoveel mensen voor hem bidden en hij verzekert iedereen dat hij ook met hen bezig is, óók met de mensen die hij niet persoonlijk kent, maar die zich toch op de één of andere manier verbonden weten.

In Saint-Vincent de Paul is er een mooi kerkje. Dit dorpje doet Harold wel iets, omdat hij en ik meer dan twintig jaar geleden elkaar leerden kennen in Rue du Bac in Parijs, waar deze heilige opgebaard ligt. De heilige Vincentius bekommerde zich om arme weeskinderen en daar heeft mijn echtgenoot ook een boontje voor: de jeugd die langs de straten doolt zonder echte thuis of zonder doel... Vincent doet hem ook denken aan de Hongaarse priester Istvan Regöczi waar mijn echtgenoot enorm naar opkijkt.

Harold is nu 17,5 km van Bordeaux verwijderd en heeft een kleine vijftig kilometer in de benen. Morgen stapt hij de twintigste dag, de helft van het aantal dagen dat hij in het totaal wil stappen.

18-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Gisteren: Na dé verrassing van de eeuw heeft ons verwend nest zijn slaapplaats opgezocht rond 01.45 u. Hij was sneller in dromenland dan anders, maar ontwaakte al om 5.30 u. Toch bleef hij liggen tot z’n wekker hem wakkerpiepte om 7.00 u. Na een uitgebreid ontbijt werd hij prinselijk teruggevoerd naar zijn plaats van aankomst gisteren.

Vandaag: Vanaf 8.45 u. droegen zijn voeten hem over berg en dal langs kleine weggetjes tussen prachtige wijnvelden. Het stappen voelde lichter aan met zoveel minder bagage (wat hij die dag niet nodig had, liet hij in de mobilhome), al stapte hij niet sneller dan gewoonlijk. Door de brandende zon baadde hij in een oogwenk in het zweet.

In het kleine dorpje Mairie de Saint-Preuil vroeg hij een ‘tampon pour mon carnet’ (stempel voor in z’n geloofsboekje). De vrouw keek hem sceptisch aan en kende dit gebruik niet. Hij legde met handen en voeten (letterlijk: door zijn schoenen uit te trekken en zijn voeten te tonen!) uit wat zijn opzet was, waarop ze nog argwanender keek. Ten slotte kreeg hij toch twee handdoeken om z’n voeten te wassen in grote lavabo’s in een schooltje. Ze snapte niet dat hij geen geld had als hij leraar viool was. Uiteindelijk begon haar euro te vallen en geleidelijk aan ontdooide ze. Ze had een stempel gezet en vroeg even later z’n geloofsboekje terug. Toen pende ze neer: “Le Bon Dieu m’a donné la chance aujourd’hui de rencontrer une personne très motivée et très gentille. Muriel Nouveau”. De gelukkige pelgrim mocht zelfs snel een bericht op het blog zetten met haar computer en toen ze plotseling heel geïnteresseerd naar z’n paternoster aan zijn rugzak keek, vroeg ze of hij voor haar wou bidden. Op de koop toe gaf ze hem nog drie dozen koeken mee voor onderweg. Wat kan een mens z’n stemming toch heel snel omslaan... of zijn Harolds charmes daar weer aan het werk geweest? Wat er ook van zij... ze mag op een gebed voor zijn weldoenster rekenen.

Met de voeten was het – dankzij de nieuwe lading Compeed die Mieke en Jean-Marie cadeau deden – niet slechter gesteld dan anders.

Even na de middag stuurde Harold een SMS naar zijn vrienden om te melden dat hij om 13.45 u. in het gehucht Madeleine zou arriveren. Ze kwamen op hetzelfde ogenblik aan en daar kreeg onze held alweer een heerlijke maaltijd voorgeschoteld: brood met gevarieerd beleg, koffie en meloen. Wat een zaligheid om in een goeie zetel te kunnen eten!

Van 14.55 u. tot 21.00 u. is hij toen doorgestapt in de blakende zon bij 35 °C onder het drinken van bijna 6 liter water. Hij is wel één keer gestopt om van kousen te wisselen en een koffie te drinken. Het was een lastige trot, vooral het dalen. Hij steeg aan een goeie 5 km per uur, maar daalde aan 3 à 4 km per uur. De hele dag had hij alle intenties voor ogen met in het bijzonder enkele heel zware die in de loop van de voorbije dagen aangevraagd werden.

Hij pufte door tot na negen uur en geraakte na 47 km tot iets over Chantillac. De laatste loodjes wogen echt zwaar. Hij beloonde zichzelf op het einde met een kopje troost en wat vond hij daar weer recht voor z’n neus? Pruimen!!!! Heerlijke, kleine blauwe, niet-verdroogde pruimen! Hij nam er 10 mee om als dessert met z’n twee vrienden op te peuzelen.

Onze twee Poperingse weldoeners kwamen hem weer trouw oppikken en brachten hem naar hun staanplaats in Chevancaux waar ze alles klaargezet hadden voor een koninklijke visbarbecue. Naast speciale vissoorten en kreeftjes, mochten de Coquilles Saint-Jacques natuurlijk niet ontbreken, vond zijn ‘broere’.

Aan de telefoon vertelde Jean-Marie me dat z’n buikje er zeker niet op verminderd is en Mieke vertrouwde me toe dat hij toch zoveel spieren had bijgekregen. Tja, na al die Bourgondische malen van de laatste twee dagen, zou het een mirakel moeten heten indien het anders was... Gelukkig dat dit maar enkele dagen duurt, want anders zou je het nog moeilijk een bedevaart kunnen noemen!

Harolds hele rug stond in uitslag, maar dat wilde hij snel vergeten toen hij z’n goeie vriend met een Ricard zag afkomen.

Een heel belangrijk feit vandaag was het zien van een steen waarop stond dat het nog precies 1000 km is naar Compostela. Psychologisch is dit van ontzettend grote waarde: elke stap die hij zet is een voelbare stap dichter bij z’n doel. Nu is het aftellen geblazen...

17-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Gisteren: Hoe dankbaar mag een mens toch zijn met zulk een goede gastheren! De hele avond hebben ze gezellig gebabbeld bij een wijntje. De gastvrouw had ondertussen z’n hele was gedaan. Voor al die goedheid had hij slechts 20 euro moeten betalen, àlles van avond tot morgen inbegrepen. Om halfeen zocht hij z’n bed op, moe en voldaan...

Vandaag: Wat een zaligheid om te mogen genieten van vers gewassen goed! Je voeten voelen als herboren in nieuwe kousen! Goedgemutst zwaaide hij de lieve mensen uit, nadat hij om 8.00 u. van een uitgebreid ontbijt met croissants genoten had. De zonnebrand kon hem niet deren. De vogels floten wondermooi en hij had twee nieuwe stukken mousse cadeau gekregen voor onder de schouderriemen van zijn rugzak. Wat kon het leven toch heerlijk zijn! Hij had het gevoel dat deze dag niet meer stuk kon!

Na drie kwartier stappen stopte een jonge gast met zijn auto bij Harold. Hij wilde hem een lift geven, maar onze pelgrim bedankte vriendelijk. Vijf kilometer verder kwam hij in een dorpje aan en wie stond hem daar op te wachten? Juist! Die kerel... hij stond erop om hem met een koffietje te trakteren en vroeg in gebroken Duits: “Wollen sie essen mit mir?” Hij deed teken dat Harold vijf minuutjes moest wachten en betaalde hem een korte internetbeurt in een cafeetje. Daar maakte onze bedevaarder dankbaar gebruik van om een korte reactie op het blog te zetten. Even later was de Duitse weldoener – Bertrand was zijn naam – terug met twee broden, twee pakken chocola, bananen, tomaten, vier dozen pilchars, rijstkoeken en peperkoek. Het kon nét in zijn rugzak. Hij uitte zijn respect voor Harold nadat hij hem een aantal minuten ondervraagd had. Zelf had hij een ongelofelijke band met Jezus en Maria, vertelde hij. Toen hij de viool bemerkte, riep hij: “Meine Mutti spielt auch Geige!” Hij ging zijn moeder halen en Harold speelde ‘Fascination’ voor haar... en óf ze gefascineerd was! Hij vroeg of zij toevallig geen hars had om zijn strijkstok mee in te smeren, maar dat lag thuis, vijf kilometer verderop... Hij mocht komen eten, stelde ze voor, maar het was te ver om en hij kon niet veel tijd meer verliezen... Ten slotte vertelde Bertrand nog een anekdote die hij onlangs meegemaakt had. Twintig jaar geleden had hij met een bevriend priester een kapelletje gebouwd en er een mooi Mariabeeld in geplaatst. Dat werd echter gestolen. Hetzelfde gebeurde met een tweede beeld. Na deze jammerlijke feiten liet hij een derde beeld maken in heel zwaar materiaal. Dat werd ook geroofd. Toen was hij het beu en plaatste een plaasteren beeldje. Het staat er nog omdat niemand dit blijkbaar wil. Een tijd geleden zag een vriend die jager is iets in het veld liggen. Hij herkende het als het derde gestolen beeldje en bracht het bij Bertrand terug. Die was dolgelukkig na twintig (!) jaar zijn kostbaar kleinood weer in z’n bezit te hebben. Het kreeg nu een plaatsje op zijn schoorsteenmantel in huis.

In een wc in het dorpje Ruffec las hij in een foldertje dat hij zich nu op de ‘route de Compostelle’ bevond. In de Chemin de St.-Jacques kreeg hij opnieuw een gratis koffie in restaurant ‘Compostelle’.

Het was weer aangenamer stappen nu hij om de vijf à zes kilometer een dorpje tegenkwam. Het voelde een beetje aan zoals in het begin.

Z’n voeten zijn beter dan de vorige dagen, vooral omdat hij ze deftig kon wassen en verse kousen aanhad.

Na een korte pauze om te eten, sjokte Harold verder onder de zon die echt van katoen gaf. Hij bad net de droevige mysteries. Dat was afzien! Hij zei tot Jezus dat hij best mee wilde lijden met Hem, maar dat een beetje schaduw toch welkom zou zijn na dit rozenhoedje. Toen hij het laatste ‘Glorie zij de Vader...’ uitgesproken had, stond er voor z’n neus... één boom! Dat was genieten, zeg!

Acht kilometer vóór Rouillac, hield de vermoeide wandelaar halt in een bar die door Engelsen uitgebaat werd. Hij speelde viool en kreeg een gratis koffie. Verder mocht hij fris water bijtanken uit het kraantje achter de bar. Dank u, God, voor zoveel vriendelijkheid!

En toen gebeurde iets wonderlijks! Net vóór Rouillac reed een mobilhome met Belgische nummerplaat Harold voorbij. “O, Belgen!” dacht Harold en hij begon te zwaaien. Het gevaarte stopte midden op de weg en het raampje werd opengedraaid. Met een kreet van verrassing sloeg de geschrokken stapper bijna achterover. “Mieke, Jean-Marie! Wat doen jullie hier?!?” De Poperingse kapper-muzikant en zijn charmante vrouwtje legden hun motor stil en vlogen het voertuig uit. “We hebben je eindelijk – na uren zoeken – gevonden!” riepen ze met een gelukzalige glimlach. Even tevoren had de pelgrim net de ‘Glorierijke mysteries’ ingezet... als dat geen glorievolle genade was!!! Ze pakten zijn bagage over en spraken af om hem later op te pikken waar hij gekomen zou zijn. Hij moest een SMS versturen.

Je moet geen Redbull gedronken hebben, om vleugels te krijgen! Hij had het gevoel verder te zweven door de prachtige natuur, door het bos, langs pruimenbomen mèt mirabellen die later een lekker dessert waren, ondanks het feit dat mensen hem verzekerd hadden dat het zo een slecht pruimenjaar was en dat de hele oogst mislukt was...

Dit kon toch geen toeval zijn! Hij had de hele dag langs kleine aardeweggetjes gestapt waar geen auto’s kunnen komen. Hij wandelde net twee kilometer op de gewone weg en daar stond de familie Inion-Vandermarliere voor z’n neus. Hij vertrouwde me toe dat hij zich waarschijnlijk in z’n hele leven nog nooit zo gelukkig gevoeld had als op dat moment. Hij heeft luidkeels naar boven geroepen: “Bedankt!!!”

De hele dag heeft Harold de paternoster en het kroontje van de barmhartigheid gebeden voor ons gezin en onze familie en àlle gezinnen en families in nood.

We sloten ons telefoongesprek af met een gelukzalig gevoel om al deze genaden. Harold zou nu nog 3,5 km doorstappen met aan de ene kant een hele grote maan en aan de andere de zon. Het was een prachtig gezicht tussen de wijngaarden en de zonnebloemen.

Hij zal nogal opkijken als hij bij z’n ‘broere’ (= Jean-Marie) komt! Die heeft mij toevertrouwd dat ze een uitgebreide barbecue aan het voorbereiden waren om de pelgrim eens lekker te verwennen. Ze hadden ook massagezalf gekocht onderweg en zouden hem eens deftig in de watten leggen. Wat een voorrecht is het toch om zulke vrienden te hebben!

17-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

DAG 18: VAN TRIAC TOT CHANTILLAC

Papa heeft weer een superdag gehad vandaag! Hij heeft 47 kilometer gestapt door berg en dal. Het was een snikhete dag vandaag, maar hij heeft het zeer goed gesteld. Vanavond zullen Jean-Marie en Mieke weer rijden naar de plaats waar hij stopt vandaag, en dan mag hij weer blijven slapen in hun mobile home, en lekker eten zodat hij weer op krachten kan komen voor morgen.

Z’n rugzak is nu ook een heel stuk lichter, omdat hij z’n overtollige ballast meegegeven heeft met Jean-Marie en Mieke. Zijn het toch schatten :)

Hopelijk stelt hij het morgen ook zo goed. :)

Morgen zal mama vandaag en gisteren in een uitgebreider verslag op de blog zetten.

16-07-2008 om 23:31 geschreven door nele  

Morgen weten we meer en hopelijk wordt het dan ook weer zo’n superdag als vandaag!

Tot morgen...

P.S.: Mama zal donderdagavond de volledige verslagen typen en op het blog plaatsen. Ze is voor drie dagen weg dus moest ik de allerbelangrijkste zaken typen.

15-07-2008 om 22:33 geschreven door nele  

Gisteren: Harold is toch nog enkele kilometers doorgestapt, want het vermoedelijke nachtverblijf was een rusthuis (foyer logement). Hij zag eruit als een fluoriserende kerstboom in het donker. ’s Avonds komen er heel wat insecten uit hun schuilplaats en hij kreeg het gezelschap van vliegende kevers van wel 5 tot 7 cm. De beestjes hadden waarschijnlijk nog nooit zo’n wandelend fluogeval gezien.

Om kwart voor elf kwam hij in een dorpje aan waar net op dat moment alle straatlichten uitfloepten. In het aardedonker kon hij in de verte één lichtje ontwaren. Dat werd zijn doel. Het was een huisje met een aangebouwde loods. Ervoor stond een kruisbeeld. Na een gebedje klopte hij op de ruit. Een achterdochtige man opende de deur. De afgematte bedevaarder vroeg of hij in de loods op de grond mocht slapen. Omdat de man wat raar opkeek, toonde de pelgrim zijn geloofsbrief. De Fransman aarzelde wat en vroeg of hij ook water wou. Toen kwam de echtgenote een kijkje nemen: “Maar meneer, heb jij al iets gegeten vanavond?” Dat had hij niet. De vrouw dook achter haar fornuis en even later kreeg hij een heerlijke couscous met ratatouille én een wijntje voorgeschoteld. Daarna zette ze koffie. Hij werd gediend als God in Frankrijk! Bij het aanhoren van Harolds verhaal ontdooide de man helemaal. Hij wou zelfs iets schrijven in zijn carnet. De vrouw maakte nog een grote picknick klaar met paté en cake voor de volgende dag. Vervolgens goot ze koffie in een thermos om te drinken bij z’n ontbijt. Toen ging ze mee naar de loods. “Je moet niet op de grond gaan liggen. Hier staan nog twee canapés. Je kunt daarop liggen,” zei ze moederlijk.

Tot 02.00 u. lag hij weer te woelen omdat z’n hielen zo’n pijn deden. Ze waren oververmoeid en doorlopen. Hij kon niet verdragen dat de ene hiel de andere raakte.

Vandaag: Om 6.00 u. ontwaakte Harold van de ochtendfriste. Hij had immers enkel een dak en twee muren om zich heen. Hij legde een briefje op de plaats waar hij geslapen had om het gastvrije koppel te bedanken. Stinkend van het zweet begon hij toen weer te stappen.

Tegen het middaguur bereikte hij Vengé. Hij had toen 22 km gestapt. Het was snikheet en z’n kleine teen was niet te doen. Hij zal binnenkort zwart staan, denkt Harold. De bult op z’n hiel heeft hij opengeprikt, maar die blijft dik.

Waar je ook maar bewoning tegenkwam, alles was potdicht. Gelukkig vond hij één drankgelegenheid open en hij profiteerde ervan om een koffie te drinken. Er was geen levende ziel te bekennen, behalve aan de bar.

De hele dag heeft hij speciaal gebeden voor alle priesters en kloosterlingen.

Deze namiddag ging het opnieuw wat moeizaam. Hij mankte door z’n kleine teen. Hij probeerde z’n voeten anders te zetten om de pijn minder te voelen, maar dan begon hij elders zeer te krijgen.

Mijn schat vreest dat hij niet vermagerd zal zijn als hij weer thuiskomt. Z’n gezicht is gewoon, maar z’n buik is zeker even dik door de verwennerijen van zoveel mensen.

Vanaf drie uur vreesde hij zonder water te vallen. De volgende 15 à 20 km dreigden weer een gebied te worden zonder bewoning. Gelukkig was er in de tuin van het laatste huis van het dorpje een verjaardagsfeest aan de gang. Hij mocht drie liter water tanken. Oef!

Tussen Ruffec en Aigre lag een afstand van 22 km. Na 7 km kwam hij een onooglijk klein dorpje tegen met een kerkje uit de twaalfde eeuw. Hij vroeg aan enkele Spanjaarden of daar slaapgelegenheid was. Ze antwoordden ontkennend, maar verwezen hem wel door naar een chambre d’hôte even verderop. Hij was net in Courcôme (15 km van Aigre) aangekomen toen ik belde. De uitbaters waren vriendelijke Engelsen die meteen een heerlijke maaltijd op tafel toverden: groentjes uit de tuin, aardappelen, kotelet, wijn èn een ijsje. Smaken dat het deed! Harold bedankte met vioolmuziek en ze apprecieerden het enorm. Zij is klassiek-minded en stond met de tranen in de ogen te luisteren. Hij is een getrainde wandelaar en berispte Harold dat het helemaal niet normaal is wat hij doet. Veertig kilometer per dag is veel te veel. Vijventwintig à dertig is een normaal gemiddelde. (waar hij nu logeert: www.tilleul.argente.com)

De lucht ziet er nu open uit en het weer belooft opnieuw goed te worden. Dat was vandaag alleszins goed te voelen aan de vreselijk irritante donderbeesten. Best dat onze stapper zijn fantastische hoofddeksel heeft, want anders zat z’n haar er vol van. Dat haar is trouwens weer goed aan het schieten, lachte Harold.

Het zal weer bakken worden morgen, want er zijn geen bosrijke streken in het vooruitzicht.

Balans van vandaag: 46 km gestapt en in het totaal 658 km in de benen. De achterstand bedraagt voorlopig 41,2 km. Hij zal proberen elke dag een kleine twee kilometer bij te doen om dit in te halen. De moreel zat vandaag veel beter dan gisteren en Harold was ontzettend dankbaar dat hij zo’n rijke picknick gekregen had om de Franse nationale feestdag door te komen. De voorzienigheid is nog altijd zijn trouwe bondgenoot!

Nu zal hij zichzelf èn z’n kleren eens deftig wassen. Dat zal nodig zijn of niemand zal hem nog in een straal van enkele meters in de nabijheid willen hebben!

Lieve lezers, de volgende drie dagen ga ik er even tussenuit. De dochters zullen enkel de hoofdzaken op het blog zetten en donderdagavond vul ik alles weer netjes aan. Tot dan!

14-07-2008 om 23:09 geschreven door nele  

Gisteren: Het was een leuke avond! Er kwamen Antwerpenaars binnengewaaid die met de moto naar Compostela reden en ze hadden nog een leuke babbel samen. Het koppel gaf confituur mee voor op de briochen onderweg en Harold durfde niet zeggen dat hij dat echt niet lustte. Hij heeft het potje dankbaar aanvaard en daarna op z’n kamer laten liggen. Hopelijk lust de vinder de zoetigheid wel...

Vandaag: Eigenlijk mocht mijn echtgenoot vandaag uitslapen, want de mis begon pas om 11.00 u., maar z’n biologische klok stond geprogrammeerd op halfzeven en hij geraakte niet meer in slaap. Dan maar schrijven in het dagboek, zich wassen, ontbijten, bidden... De eucharistieviering bleef maar duren en er was aansluitend een doop. Drievierde van de mensen bleef zitten, maar Harold vond dat het stilaan tijd werd om door te gaan. Hij moest trouwens nog inkopen zien te doen voor vandaag èn morgen, want op quatorze juillet is alles potdicht. Dat was het zo te zien vandaag ook al. Winkels, bars, restaurants... alles toe! Gelukkig was er een Coop open waar hij zich 2 grote stokbroden , salami en kaas kon aanschaffen. De klok wees 12.50 u. toen hij kon vertrekken!

De hele namiddag heeft hij zowat gezwalpt. Stappen is iets psychologisch. Als je om 14.00u. nog bijna geen kilometers verslonden hebt in vergelijking met andere dagen, dan kruipt dat van tussen je twee oren naar je benen... Ze wogen als lood.

Hij was nog niet lang weg toen z’n kleine teen begon te protesteren. De scherpe pijn deed hem noodgedwongen halthouden. Met z’n nagelknipper heeft hij toen z’n ingegroeide nagel uit het wilde vlees gesneden en een nieuwe pleister aangebracht. Toen was het iets draaglijker.

“Telkens na een pauze is het heel lastig om jezelf weer in gang te trekken, zuchtte Harold, “maar na een vierhonderdtal meter gaat het weer beter...”

Op de koop toe begon het in de loop van de namiddag weer te regenen. Hij zou net aan een lang stuk van 14 km beginnen waar er geen huis te bespeuren viel. Juist op tijd dook hij een schuurtje in en begon weer het hele ritueel van ‘changement de vêtements’. Het duurt telkens ontzettend lang om zich van de rugzak te ontdoen, regenkledij uit te halen, de rest van zijn bagage te herschikken en het boeltje dan weer comfortabel op z’n rug te hijsen! Daarna kan je je weer een tijdje doodzweten onder het plastiek...

Het bidden lukte vandaag ook niet goed... hij werd telkens afgeleid door dingen van buitenaf en door bekoorlijke gedachten. Aan een groot kruisbeeld knielde hij neer en bad: “Ons Heere, je zult me moeten helpen, wi! ’t Gaat niet zo schitterend...” Een gevoel van verlatenheid overmeesterde hem. Na een tijdje van bezinning, voelde hij zich beter en kreeg weer moed. De laatste tien kilometer begon alles opnieuw te vlotten.

De braambessen die hij langs de weg kon plukken, waren een weldaad voor z’n tong.

Op de hiel net boven de wrijving van z’n schoen begon er een dikke bult te groeien met een puntje op. Harold vroeg zich af of het een puist was of een insectenbeet. Het deed alleszins geen deugd.

Toen ik telefoneerde, was hij net aangekomen in Gençay. Op het eerste gezicht vond hij niets om te slapen. Het volgende dorp ligt twaalf kilometer hier vandaan. Harold wou doorstappen, maar ik heb het hem afgeraden. Als je na elven ergens in het donker toekomt, kan je toch nergens meer aanbellen... Hij is toen maar gaan zitten op een bank voor een kruisbeeld en besloot te blijven en verder te zoeken of enkele mensen aan te spreken... als er tenminste te bespeuren zullen zijn...

Hij besloot z’n verhaal met volgende zin: “Het was een woestijnnamiddagje... Als je je courage kwijt bent, duren die lange banen precies nóg langer!” Toch voegde hij eraan toe dat hij onderweg weer moed gevat had door een SMS’je (al weet hij niet wie het zond!) om hem te bemoedingen en er stond in dat hij er niet alleen voor stond, of zoiets... Dat deed deugd!

13-07-2008 om 22:15 geschreven door nele  

Het was een superdag vandaag! De eerste uren van de nacht raakte Harold moeilijk in een diepe slaap omdat z’n vermoeide hielen hem pijn deden, maar toen hij zich enkele keren op z’n andere zij draaide, ging het na een tijdje veel beter. Na 02.00 u. gaf hij zich eindelijk over aan een zalige slaap. Omdat hij maar vanaf 8.00 u. kon ontbijten, bleef hij onder de wol tot kwart over zeven.

Het was bewolkt vandaag met af en toe een schuchter zonnetje dat eens kwam piepen en er zijn maar enkele druppeltjes gevallen: ideaal wandelweer dus!

Na het lekkere chocoladebrood (het hele buffet met confituren en marmelades liet hij netjes links liggen) vertrok hij gezwind. De hele dag door heeft hij gebeden voor alle intenties, waaronder heel speciaal voor drie die de laatste dagen aangevraagd werden via mij.

In verschillende dorpen waren alle bars gesloten en de pruimenbomen die hij tegenkwam, hingen vol met verschrompelde vruchten. Gelukkig kon hij weer enkele braambessen plukken...

In het eerste dorpje op zijn étappe ging hij de kerk binnen. Hij had een gevoel dat hij echt welkom was en verwacht werd, want vóór hem hing een heel groot Christusbeeld met de armen wijd open. Harold verdiepte zich eventjes in gebed. Hij kreeg zo een diep gevoel van dankbaarheid en geluk. Het moet te lezen geweest zijn op z’n gezicht, want toen hij het godshuis buitenkwam, lachte een stokoud vrouwtje hem toe en ze zei dat ze er deugd van had om hem zo vreugdevol de kerk te zien uitkomen en ze vervolgde dat hij er gelukkig uitzag. Ze kletsten nog wat en toen zette hij welgezind z’n tocht verder.

In het volgende dorp was de kerk opnieuw open. Er lag nog welgeteld één kaars in de bak. Harold ontstak die voor een mevrouw die er uitdrukkelijk om gevraagd had.

In Tournon-Saint-Martin kwam hij restaurant ‘Le cheval d’or’ binnen. Men vroeg hem waar hij naartoe ging. Eén gast merkte op: “Maar... jij staat in de krant!”  “Dat kan toch niet,” antwoordde Harold, “de krant weet niet wie ik ben en ik heb met niemand contact opgenomen.” De man bleef aanhouden en ging warempel een krant kopen. Toen hij terugkwam, zag Harold inderdaag een foto van een Compostelastapper uit België, maar het was een man uit Luik. En inderdaad... hij leek wel een beetje op hem. Het bleek een goed aanknopingspunt voor verder gesprek. De uitbaatster gaf hem 2 euro na z’n verhaal. Toen vroeg ze of hij eigenlijk al gegeten had. Harold schudde van neen. “Kijk, daar heb je een saladebar. Je mag alles nemen wat je wilt. Straks breng ik je de dagschotel.” We zullen moeten geloven dat Frankrijk vol barmhartige Samaritanen zit! (Corinne en Olivier, onze bedevaarder zal jullie niet snel vergeten!) Na de lekkere gebakken aardappeltjes met groenten en varkensvlees, kreeg hij nog een watertje en koffie... allemaal om niet! Als dank speelde Harold nog een liedje op z’n viool. De uitbaatster vroeg hem of hij in het zaaltje achteraan nog een deuntje wou spelen voor een jarige mevrouw. Dat deed hij met plezier aan de vier tafeltjes die er stonden. Toen kreeg hij nog eens 19 euro.

Het stappen ging opperbest na al die goedheid die hem te beurt gevallen was. Onze pelgrim had echt het gevoel geleid te worden door Hierboven. Hij dankte God voor alle overvloed die hij dagelijks kreeg zonder het voldoende te beseffen én voor z’n vrouw en kinderen (dat krijgen we niet dikwijls te horen, dus zullen we zeker heel lang deugd hebben van deze uitspraak, hihi!)

Tijdens z’n volgende pauze in een familiebar kreeg hij opnieuw een gratis koffie.

Even verder had hij net een weesgegroet ingezet, toen hij bij het zien van een ezel plotseling uitriep: “Mo, Spoed!” Om de humor hiervan in te zien, moet je wel volgend raadseltje kennen... Weet je hoe de ezel van Maria heette? ... Spoed! ... In de Bijbel staat geschreven: Maria reisde met spoed naar Betlehem.   Aangezien er geen publiek was om te reageren, lachte Harold met z’n eigen uitroep...

Goed nieuws: één van de twee koortsblazen is verdwenen en van de andere hangt de korst los. Harold had pijn aan z’n achillespees, maar na het aanspannen van de schoenen, was het zeer snel verdwenen.

Aangekomen in Chauvigny begon de zoektocht naar een slaapplaats (omstreeks 22.00u.!). Het eerste hotel leek te duur. Twee meisjes die net hun restaurant aan het sluiten waren, verwezen hem toen naar een goedkoper hotel, ‘Beau-séjour’, waar hij kan verblijven voor 29 euro.

Na een slordige vijftig kilometer gestapt te hebben, vond Harold dat hij wel een Belgisch biertje verdiende. De blonde Leffe was als een engeltje dat ... op zijn tong! Zàlig!

Morgen zal hij eens uitslapen en dan om 11.00 u. naar de Heilige Mis gaan. Dat is wel ten koste van zijn kilometeraantal, maar voor een diaken-in-wording weegt het ene niet op tegen het andere. Dààr haalt hij alle nodige kracht uit om het leven aan te kunnen en om te onderscheiden waar het uiteindelijk voor hem op aankomt.

Na de eucharistieviering zal hij verdertrekken richting Angoulême op weg naar Aigre.

Tot nu toe heeft Harold 577 kilometer afgelegd. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij het op die manier blijft volhouden en dat er nog vele dagen als deze mogen volgen.

Ik begin de dagen af te tellen tegen dat ik hem achterna mag gaan (met de auto natuurlijk!).

Lieve lezers, bedankt voor zoveel mooie reacties, goede raadgevingen, medeleven, enz...

Het is precies alsof we met heel velen op tocht zijn... en eigenlijk is het ook zo... we maken –ieder op zijn eigen manier- een geestelijke pelgrimstocht op het moment dat we er ons voor openstellen... We moeten niet allemaal dezelfde spectaculaire toeren uithalen om iets aan ons eigen leven te veranderen. Ik hoop dat vele mensen knipoogjes van de Andere kant mogen ontvangen. We hebben zoveel redenen om dankbaar voor te zijn. Ik ben heel gelukkig met een echtgenoot als Harold die zich serieus wil bezinnen over zijn weg tot nu toe en de weg die we nog zullen gaan. Ik hoop dat we samen de juiste richting blijven kiezen en Zijn roepstem mogen blijven volgen...  We zijn ervan overtuigd dat we niet de meest voor de hand liggende  of de meest gemakkelijke weg kiezen, maar wel de boeiendste!

13-07-2008 om 20:47 geschreven door nele  

Gisteren: De Duitsers op de camping waren zo blij eindelijk hun moedertaal te kunnen spreken tegen iemand die hen verstond. De man heette Harald en hij had z’n echtgenote en zoon bij. De gastheer van de chambre d’hôte was een Engelsman die gehuwd was met een Française. Het was dus een bont gezelschap. Ze maakten een fles wijn soldaat en Harold vertaalde alle vragen die Harald over de streek had, want hij was de enige die de drie talen sprak (Wat een Vlaming toch allemaal niet moet doen op de Vlaamse feestdag!). De Duitser was gek op Harolds zaklamp die je kon opwinden en laten schijnen zonder batterijen. Dat had hij nooit eerder gezien. Z’n vrouw was de vriendelijkheid zelve. Ze liep naar haar auto en kwam terug met allerlei spullen waarvan ze vond dat Harold ze onmogelijk kon missen op z’n verdere tocht. Hij nam alles in grote dankbaarheid aan: magnesium- en ijzertabletten, zalf tegen de uitslag op z’n rug, een tube schitterende voetzalf, een zalfje tegen koortsblazen (jaja, die zijn nog niet helemaal verdwenen), blaarpleisters en een pak briochen.

Omstreeks middernacht dook hij in z’n slaapzak en sliep redelijk goed ondanks de warmte.

Vandaag: Toen hij om 6.00 u. ontwaakte en hoorde dat het pijpenstelen regende, draaide Harold zich nog eens op z’n andere zij om nog even in te dutten voor een halfuurtje. Daarna stond hij op, waste zich, pende in z’n dagboek en schreef z’n route verder uit tot Compostela. Daar was hij thuis nog niet mee klaargeraakt (allé gij!). De gastvrouw had alles klaargezet voor het ontbijt. Het goot echt teveel om te kunnen vertrekken. Om negen uur bad hij z’n eerste rozenhoedje en verveeld stak hij toen de tv aan om naar de weersverwachtingen te luisteren. De volgende dagen... pluie, pluie en nog eens pluie!!!

Uiteindelijk vertrok hij toch een beetje over elf uur toen de neerslag iets verminderd was. Onder de route waren twee chauffeurs gestopt om te vragen of hij geen lift wou, waar hij natuurlijk vriendelijk voor bedankte. In Chatillon-sur-Indre ontmoette hij één van die mannen opnieuw. Die riep hem toe: “Vous êtes courageux, hein!?”

De hele dag had Harold zo’n zin in pruimen, maar er hingen er geen aan de bomen. Trouwens... alle fruitbomen in deze streek zagen er ziek uit, gekruld en vuil... Toen hij stopte om van kousen te wisselen, vond hij weer een vijftiental braambessen die hij gretig naar binnen werkte. Dat smaakte net zo goed als pruimen.

Ook de leverpastei van de Hollanders was overheerlijk, net als de pasta van de Duitsers en het stukje Frans brood, waar er wel een dikke oorworm uitkroop... Van een internationaal én gevarieerd menu gesproken!

Toen Harold zich uiteindelijk van z’n regenkledij bevrijd had, begon het na enkele minuten weer te gieten. (Iemand vroeg mij per mail of er misschien mensen waren die in hun gebed per ongeluk één letter verkeerd gezegd hadden en om Regen gevraagd hadden i.p.v. om Zegen... Je zou het nog gaan geloven ook...)

Eindelijk kon hij rond drie uur toch in z’n training wandelen. Het was koud, maar wel droog.

Je zult het niet geloven, maar om 16.00u. zat Harold weer zonder water tot het moment dat ik telefoneerde (21.00 u.!) Hij heeft 30 kilometer gestapt zonder ook maar één huis of mens tegen te komen. Da’s toch maar eenzaam. Soms kreeg hij een zotte kuur en riep hardop: “Dag boom!” en lachte toen om z’n eigen onnozelheid. De kadans van het bidden hielp hem echt om beter te kunnen stappen. Om de verveling tegen te gaan, bad hij z’n rozenkrans in variaties, heel stil, luid roepend enz.... Ik denk dat velen hem gek zullen verklaren, maar ja... oma zegt altijd dat je dikwijls gek moet doen om niet gek te worden... Behalve Châtillon-sur-Indre, waar er een prachtig kasteel te zien was, en het dorp dat hij nu net binnenliep, is hij geen enkele gemeente tegengekomen. Châtillon-sur-Indre doorkruiste hij aan de rand en hij had geen zin om een omweg te maken naar het centrum. Aangezien hij de hele dag ook geen bar zag, heeft hij nog geen cent uitgegeven vandaag.

Z’n kleine tenen doen echt zeer. Z’n linker heeft een blaar die zowat versteend is en de blaar op z’n rechter kleine teen loopt al vijf dagen vol vocht. Bij iedere kousenwissel kon hij dus opereren. Hij heeft ook wat wild vlees weggesneden met z’n nagelknippertje. Dat liep dan iets beter.

Drie paar kousen heeft hij nog over. In één paar zijn er bijna gaten en in de dure, speciale wandelkousen (deze die hij onder de baan nog niet verloren was!) verhitten zijn voeten. De goedkope van de markt voelen het gemakkelijkst aan. Ook z’n schoenen zijn al serieus aan het afslijten.

Om het plaatje compleet te maken, mogen z’n handen natuurlijk niet onderdoen. Gisteren, bij het vioolspelen, waren z’n vingers gezwollen en kreeg hij kramp in z’n rechterduim. Onder het tandenpoetsen, krijgt hij ook soms kramp in z’n hand. Dat komt waarschijnlijk door z’n rugzak die zo snoert aan z’n schouders...

De hele dag ging het omhoog en omlaag langs godverlaten weggetjes tussen de velden. Af en toe pikte hij een graantje mee...

Deze namiddag heeft hij zichzelf voor ezel verweten. “Nog maar 527 km achter de rug en nog een goeie 1200 te gaan... Waar ben ik toch aan begonnen?”

Tijdens het telefoneren, vond hij net een camping, maar er waren geen voorzieningen buiten een kaal grasveld. Even verder was er een hotel. Daar kan hij slapen en ontbijten voor dertig euro. Met dit weer is er geen alternatief, me dunkt...

Morgen stapt hij langs de D50 en hoopt ’s avonds in Chauvigny aan te komen. Met dit regenweer heeft hij opnieuw 39 km achterstand op z’n vooropgestelde schema. Hij verzekerde mij dat z’n moraal nog goed zat, maar ik hoorde toch aan z’n stem dat hij moe was.

Ik duim dat ze in Frankrijk net zo goed het weer kunnen voorspellen als bij ons, dan is er nog hoop...

11-07-2008 om 23:22 geschreven door nele  

Na de Ricard die hij van de campingeigenaar gekregen had, viel Harold in een zalige slaap in zijn driepersoonstent mèt frigo en gasfornuis. Niet te geloven dat mensen zo vriendelijk zijn om dit zomaar aan te bieden! O ja, nog iets, die Hollanders hadden hem gisteren een zak cakejes gegeven voor onderweg. Dat vond mijn wederhelft nu zó een beloning omdat hij eerder die dag in de Formule-U enkele keren al watertandend voorbij het cakejesrek gelopen was, maar hij had uiteindelijk besloten om de gebakjes te laten liggen omdat hij zichzelf op een bedevaart toch niet teveel wou verwennen. ’s Avonds kreeg hij ze zomaar cadeau!

Om 7.00 u. was hij uit de veren om zijn was te doen. De campingbewoners zagen de wandelende wasdraad rond iets over acht vertrekken.

Na zeven kilometer moest hij noodgedwongen stoppen. Zijn voeten protesteerden heftig.

Tijd om te opereren dus! Oud vel afknippen, blaren openprikken en ontsmetten, compeed kleven, ... Hij was algauw een uurtje zoet.

Het was – ondanks de slechte weersvoorspellingen – de hele dag snikheet. De witte doek en pet waren opnieuw onontbeerlijk, al zijn ze enkele keren weggewaaid.

Zijn onafscheidelijke vriendin Eva (de zwoele stem van z’n gps!) stuurde hem van de stad Aignan pardoes in the middle of nowhere tussen gras van wel een meter lang en smalle aardeweggetjes. Wat was hij opgelucht toen hij een eind verder weer de gewone weg zag opdoemen!

Bergop, bergaf, hitte (ondanks de vele bomen), puffen en blazen... z’n watervoorraad vloog erdoor en toen had hij pech. Z’n camelback was kurkdroog en in de verste verte waren geen huizen te bespeuren. Van 16.00 u. tot 19.30 u. moest hij zonder water stappen. Tijdens die woestijnmomenten heeft de vermoeide pelgrim voortdurend Christus op Zijn kruisweg voor ogen gehad.

Er is niet echt iets speciaals gebeurd vandaag. De hele dag door heeft hij gebeden voor al wie het nodig had. Er komen almaar intenties bij van mensen die iets aan mij laten weten en ik zeg het dan ’s avonds door.

Om 19.30 u. zag de vriendelijke eigenares van een chambre d’hôte de uitgedroogde bedevaarder binnensloffen en ze bood hem onmiddellijk anderhalve liter appelsap aan. Daarna at hij een spaghetti bij een wijntje. Dat verdiende hij wel na 43 km stappen. Het avondmaal, de overnachting en het ontbijt van morgen, kosten hem twintig euro. Dat valt reuze mee!

Even later kwamen er Duitsers binnen waarmee Harold een babbeltje sloeg. Hij vergastte hen op enkele viooldeuntjes en kreeg veel eten mee voor morgen, o.a. pasta met tonijn. Daar is hij heel dankbaar om.

Ook ik sla mijn ogen dankbaar ten hemel. Niet alleen omdat mijn lieve echtgenoot het goed maakt, maar ook omdat we thuis zoveel moois mogen meemaken. De eerste week van de vakantie heeft oom Valère een kleine week van z’n tijd opgeofferd om samen met mij de slaapkamer met planchetten te bekleden. Vanmorgen stond hier ineens de hele familie Verschingel voor de deur. Ze kwamen ons verlossen van de grote bergen hout op onze parking. Die liggen nu netjes in het houthok opgestapeld. Ook onze kinderen en twee logés hielpen mee. Vader Verschingel had deze week welgeteld één verlofdag die hij dan nog aan ons cadeau deed. Chapeau en merci! Er zijn nog tal van kleine dingen die mensen voor ons deden, teveel om op te noemen... Wie durft nog zeggen dat alles kommer en kwel is in onze maatschappij?

Dank aan alle mensen die ons bemoedigen met hun reacties via mail of op het blog! Dat doet echt deugd en ik zeg ’s avonds alles aan Harold door. Indien iemand weet hoe ik een kaartje met de gestapte reisroute kan toevoegen aan mijn blog, gelieve mij te laten weten hoe dit moet. Enkele mensen stelden dit voor en ik vind het een super idee...

10-07-2008 om 22:29 geschreven door nele  

Amai! Toen ik om 21.00 uur belde, was Harold nog aan het stappen en hij had toen bijna 52 km achter de rug. Het was een goede stapdag vandaag met een gloeiende zon aan een staalblauwe hemel. Er stond wel wat wind. De pelgrim zag er vandaag veeleer uit als een soldaat van het vreemdelingenlegioen. Je kent dat wel, hé, mannen met van die petjes met een lap in de nek... Ik zie het zó voor me: z’n broskopje met daarop een witte doek en daarover zijn petje, hihi...

Om halfzeven was hij uit bed en om 7.40u. al op pad. Hij had niet zo schitterend geslapen. Het ontbijt was niet inbegrepen in het pelgrimsprijsje, maar Harold had nog 4 sneedjes brood en 2 plakjes salami over die hij als brandstof onderweg opat.

Tegen 11.00u. had hij al meer dan 15 km gestapt en pauzeerde hij bij een koffietje. Op het middaguur ontmoette hij opnieuw de fietsende Kortrijksanen die verwonderd zeiden: “Zeg, jij stapt rapper dan wij fietsen...”

Een eind verder passeerde hij een bord met de naam Chambord. Er reden heel veel auto’s af en aan, vooral niet-Fransen. Harold stapte kilometers lang over aardeweggetjes in het bos en moest de vliegen van zich afslaan. Hij vroeg zich af wat daar toch zoveel volk lokte. Even verder werd het raadsel opgelost: daar stond een kast van een kasteel à la Versailles. Overal prijkten bordjes met welke koningen daar allemaal geweest waren. Tja, hij zal waarschijnlijk nog wel wat kastelen zien in de Loirestreek. Oorspronkelijk was hij van plan om daar iets te drinken, maar toen hij de prijzen zag, is hij wijselijk doorgestapt. Vier euro voor een cola, zeg!

Na 27 km vond hij het tijd voor een middagmaal: stokbrood, salami en smeltkaas die hij gekocht had in een supermarkt. Hij hield ook nog vijf wortels als reserve in z’n rugzak. Je moet echt voorzienig zijn, want soms kom je heel lang niets van bebouwing tegen. Zo zat hij een vijftal kilometer zonder water. Hij kon z’n ‘chapelet’ bijna niet meer bidden omdat z’n mond toeplakte van de droogte.Een oud vrouwtje had hem toen water gegeven en hij weet niet wie er gelukkiger was met dit werk van barmhartigheid: hij of zij...

Jammer genoeg is er één mousse weggewaaid die hij tussen de schouderriemen van z’n rugzak stak. Wat een pijnlijk verschil. Hij heeft het andere stuk nu in tweeën gesneden, maar er schiet niet veel meer van over.

Tijdens de namiddag had hij plotseling zo’n zin in kersen of pruimen. Vandaag waren er echter geen boomgaarden meer te bespeuren. Hij vond wèl een handvol heerlijke, rijpe braambessen. En of dat smaakte!

Tussentijdse schoenenbalans: een halve centimeter weggesleten aan de rechterkant van de hiel van de linkerschoen en evenveel aan de linkerkant van de hiel van zijn rechterschoen... Zullen z’n onmisbaren bondgenoten het uithouden tot Spanje?

Tijdens het telefoongesprek, waarbij hij gewoon bleef doorstappen, zag Harold een aanduiding voor een camping en voor chambres d’hôte. Die laatste kostten alstublieft bijna 65 euro, dus besloot hij een bezoekje te brengen aan het campingvolkje. We sloten ons telefoongesprek maar af. Nadien belde hij enthousiast terug dat hij gratis een driepersoonstent ter beschikking kreeg, op voorwaarde dat hij iets wou nuttigen aan de bar. Dat vond hij natuurlijk niet erg. Twee gulle(!) Nederlanders schonken hem nog een voorraadje eten voor morgen onderweg. Ik heb hen telefonisch op m’n communiezieltje gezworen dat ik op het internet zou verspreiden dat Hollanders voortaan nooit meer als gierig bestempeld mogen worden! Dat vonden ze hartstikke leuk... Doei!

09-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Wat een enthousiasme aan de telefoon. Dat doet deugd!

Het was een goede dag vandaag: Harold heeft een kleine 50 kilometer in de benen én het heeft bijna niet geregend. Het was wel zwaarbewolkt en er stond een sterke wind. Als je bijvoorbeeld een brug oversteekt, moet je je schrap zetten om niet weg te waaien omdat de wind zo’n pak heeft op de rugzak.

Om 05.45u. was zijn wekker afgelopen, maar onze bedevaarder wou nog van geen opstaan weten. Hij bleef sluimeren tot 06.30u. Het sobere ontbijt smaakte: een half stokbrood met boter en een koffie. Toen begon het secure werk: voeten opereren, alles heel punctueel op de juiste plaats steken in de rugzak... Toen de klokken acht uur sloegen, trok hij de deur achter zich dicht.

Het vlotte goed op de supersaaie D97, richting Orléans. Hij hield een eerste stop om 10.50u. in St.-Lye la Forêt waar hij z’n sokken wisselde en een grand café au lait binnengoot. Na een koutertje met de vriendelijke uitbater kreeg hij de tweede koffie gratis.

Het is niet altijd makkelijk om viool te spelen in een bar omdat bijna overal de mannen aan de televisie hangen om te gokken op de paardenwedrennen. Het zou bijzonder storend zijn om deze interessante bezigheden te onderbreken! Tijdens de pauzes kan het wel... zo kreeg hij vandaag 4 euro toen hij twee liedjes speelde. Hij kon er een koffie mee kopen en had nog geld over om zich een brood aan te schaffen. Dat smaakte overheerlijk met het plakje salami dat hij nog gespaard had van gisteren.

Vandaag ontmoette hij twee mannen op een tandem, onderweg naar Portugal. Ze waren aan het zoeken op de kaart omdat hun GPS het even liet afweten en onze barmhartige pelgrim schoot hen te hulp. Omdat hij aan hun vreemde accent hoorde dat het geen Fransen waren, vroeg hij waar ze vandaag kwamen. Kortrijk! Oorspronkelijk was de ene man met een andere vertrokken, maar die had last gekregen van zijn achillespees en via het internet hadden ze een derde man ingeschakeld. Die had de rol op de fiets overgenomen en de arme stakker mocht in de auto volgen. Zo zullen ze het volhouden tot de invalide weer verder kan fietsen. Goed opgelost, vind ik...

De hele dag door heeft Harold rozenhoedjes gebeden voor alle thuisblijvers die gebed gevraagd hadden. Eén voor één haalde hij in gedachten al die mensen voor de geest. Dat helpt je vooruit, beweert Harold. Met een duidelijk doel voor ogen, krijgt zijn tocht een diepere zin.

Op een bepaald moment naderde hij een stalletje waar ze kersen verkochten. Likkebaardend dacht hij aan de sappige, zoete vruchten die hij enkele seconden later naar binnen zou werken... Helaas! Het kraampje was helemaal uitverkocht! Maar geen nood... direct daarna zag hij honderden kersenbomen in boomgaarden zo ver je kon kijken. Het waren van die goeie vleeskersen en ze vonden snel de weg naar zijn maag. De natuur trakteerde en het smaakte nog beter omdat het gratis was...

Na een goeie veertig kilometer liep hij een caféetje binnen waar drie heftige mannen gezeten waren bij een jonge bazin. Eén vroeg wat een viool was. Harold gaf een kleine demonstratie en kreeg zo zijn cola betaald.

Blij van gemoed is hij zo in Cléry-Saint-André geraakt. Hij bewonderde een immense basiliek waar Louis XI begraven ligt. Een barman vertelde hem dat daar vriendelijke mensen waren die pelgrims herbergen. Alles was jammer genoeg volzet, maar dat kwam net goed uit... Hij kreeg een hotelkamer aan dezelfde prijs van een pelgrimskamertje. Plaats genoeg alleszins: één dubbel bed en twee éénpersoonsbedden. De douche en WC maakten het plaatje compleet. Als je in een vuilnishokje geslapen hebt, is dit een prinselijk verblijf!

Morgen wil Harold er- als alles goed gaat- nog eens 50 kilometer aanbreien. Hij hoopt een beetje over Blois te kunnen overnachten. Het weerbericht klinkt veelbelovend.

Donderdag zien de voorspellingen er veel slechter uit: veel wind en regen over heel Frankrijk. Harold is z’n hersens aan het pijnigen om een oplossing te zoeken tegen al dat watergeweld.

Eerst wil hij echter genieten van een wasje en een plasje. Hij zal z’n voetbalsem uit z’n bagage zwieren, want hij heeft ondervonden dat kemelvet veel meer deugd doet aan zijn edele stappers. Elke gram telt, nietwaar?

Ik voel mij heel dankbaar terwijl ik mijn verhaal voor vandaag afsluit. Harold heeft al moeilijke, maar nog veel meer genadevolle momenten meegemaakt. Ook de kinderen en ik voelen ons gedragen door het medeleven en gebed van zoveel vrienden en sympathisanten. In gedachten blijven we allemaal met elkaar verbonden!

08-07-2008 om 23:39 geschreven door nele  

Gisterenavond: Wat doe je als je geen slaapplaats vindt? Juist... je blijft tjolen tot gat in de nacht! Even na het uur der spoken arriveerde Harold aan een ziekenhuis. “O, hier hebben ze bedden genoeg,” redeneerde onze held, maar de verpleegster op spoed dacht daar anders over. Zelfs toen Harold aandrong dat hij eigenlijk wel paste in dat milieu, want dat z’n voeten helemaal openlagen en dat hij op de koop toe z’n SISkaart bijhad, wou ze van geen lievemoederen weten. “Mag ik dan met m’n matje op de grond slapen?” Ja... dat mocht. Hij vloog in een felverlicht kamertje met twee ronkende frigo’s, maar dat kon hem niet deren. Hij lag toch veilig en droog. De eerste schaapjes waren nog niet helemaal geteld of daar kwam een verpleger hem wakker maken. Het was volstrekt verboden om in een ziekenhuis op de grond te slapen! Op drie stoelen mocht het wel. Comfortabel was anders, vooral omdat de drie stoelen een verschillende hoogte hadden... Om de haverklap viel er een man van de security binnen en hij maakte met opzet veel lawaai om Harold het leven zuur te maken. De armeluis hoorde hem op de koop toe roddelen tegen de wachtenden van de spoedafdeling dat ‘die hiernaast’ toch geen ellebogen had als hij nu nog niet doorhad dat hij daar niet welkom was. Op die manier kon hij dus geen oog dichtdoen. Hij pakte z’n boeltje en slofte voorbij de ‘vriendelijke’ Fransman die schertste: “Et maintenant, tu pars pour Belgique?” De zwarte meisjes die aan het wachten waren, hadden zichtbaar medelijden met onze pelgrim...

De nacht zag hem komen met zijn Mars en z’n M&M’s die hij uit de automaat gehaald had. Twee koffies spoelden alles door en dat was zijn ontbijt om 04.00u.

Vandaag: De volgende uren was hij veeleer aan het slaapwandelen. Rond 9.00u. voelde hij een appelflauwte opkomen en hij legde zich neer in het gras om z’n echte ontbijt soldaat te maken: de twee blikjes macedoine van de vriendelijke chauffeur, weet je nog? Jammer dat er zoveel wind op kop geweest was... die had z’n zonnehoedje weggeblazen. Omdat je op zondag bijna geen winkels open vindt, knoopte Harold de vier hoekjes van z’n witte doekje en zette z’n nieuwe hoofddeksel op z’n haar. Dat was echt potsierlijk!

Je zult niet geloven wie hem weer achtervolgden op de Route Nationale... enkele flikken! Ze waren vriendelijk, maar zeiden dat hij niet op die weg mocht als voetganger. Harold replikeerde dat dat nergens gesignaleerd was en dat hij als stapper toch geen kilometerslange omweg wilde maken. De heren begrepen z’n probleem en gaven toe dat de meeste wandelaars dezelfde redenering maakten. Ze brachten hem in hun wagen over de brug tot aan hetzelfde punt aan de tegenovergestelde weg en zeiden dat hij achter de vangrails aan die kant veiliger was. Ook gaven ze hem nog een complimentje omdat hij goed zichtbaar was met z’n fluojasje over z’n rugzak en z’n fluobandjes om z’n arm.

In het volgende dorp kocht hij bananen, tomaten en worstjes voor in noodgevallen. Van druivensuiker had niemand tot nog toe gehoord in Frankrijk, of was dat geen ‘sucre des raisins’ misschien?

Tijdens de zoveelste saaie klimpartij schoot een borstriempje van z’n (dure) rugzak los. Het was niet noodzakelijk, maar toch wel gemakkelijk om het gewicht te verdelen. Vervelend was dat nu...

Een uurtje verwijderd van Etampes sloeg de moeheid toe. Z’n voeten waren dankbaar om de pauze en z’n maag zag de bananen graag komen.

Even verder zag Harold weer 5 politiemannen die zich amuseerden met het flitsen van snelheidsduivels. Ze zeiden dat hun collega’s hen al op de hoogte gebracht hadden van de komst van een Santiagostapper.

Alle goede dingen bestaan uit drie, dus werd hij even later opnieuw tegengehouden door twee blauwe uniformen. Monsieur zei niet veel, maar madame des te meer. “Il est interdit de passer par ici!” Wat hij ook probeerde, geen moyen! Hij moest over de vangrail klauteren en door een toegegroeide beek naar een baantje beneden sukkelen. Dat was niet te doen! Tegen zijn natuur in, volgde mijn schat de bevelen op en na een km omweg, kwam hij op hetzelfde punt uit, maar aan de andere kant van de weg. Hij legde zich neer in het groen om wat te dutten, geleund op z’n rugzak en z’n viool (dé ideale steun). Hé, er lagen overal kriekenpitten op de grond, was dat een hemels knipoogje voor z’n gehoorzaamheid?

In Etampes stapte hij een café binnen voor een potje troost en hij informeerde of er ergens een Heilige Mis opgedragen werd. De barvrouw vroeg luid aan het hele café of er iemand zat die soms naar de mis ging. Een zwarte man knikte, maar was niet van ter plaatse en kende de uren niet uit het hoofd. Hij wist wel dat er in dit stadje vier kerken waren.

Harold keerde een kilometer terug naar de eerste kerk. Ondanks het feit dat hij orgelspel hoorde, kon hij nergens binnengeraken. Dan maar naar de tweede... weer orgelmuziek én een vriendelijke dame die vroeg of hij misschien een pelgrim voor Compostela was. Ze vond het heel jammer dat ze geen stempel bijhad voor in z’n credencial, maar ze drong aan om iets in het vakje te mogen schrijven. Na een gemoedelijk babbeltje gaf ze een prentje van de Heilige Michaël die ter plekke vereerd werd. (Op geregelde tijdstippen verschijnt die tijdens de bedevaart op het toneel in de vorm van foto’s, beelden, ...)

Met een blij gevoel verliet Harold het rustige oord en trok verder door zonnig weer èn veel wind. Het landschap veranderde naar graanvelden en nog eens graanvelden zover je kon kijken. Terwijl hij de rijpe korrels uit de aren knabbelde, dacht hij aan de tekst: ‘Kijk naar de vogels in de lucht en de bloemen op het veld. Ze zaaien niet en toch...’

Langs een klein baantje reed een blonde Parisienne hem voorbij in een gammel karretje. Toen wist Harold nog niet dat ze Abigail heette, dat ze 17 kleinkinderen had en dat ze net twee weken terug was uit Afrika waar ze negen jaar een soort missiewerk verricht had. Hij kon ook nog niet vermoeden dat ze 36 jaar voor Jezus gezongen had in een soort gospelgroepje. De dame in kwestie beklaagde het zich na een tijdje dat ze niet bij die pelgrim gestopt was. Geen nood echter... in het volgende dorpje liepen zij en de twee kinderen van haar broer de stapper tegen het lijf. Ze nodigde hem uit om iets te gaan drinken bij haar 86-jarige moeder Odette. Omdat hij toch al 41 kilometer in de benen had, besloot hij op het aanbod in te gaan. Ze bevonden zich toen in het dorp Saclas. Abigail vertelde dat ze het geen toeval vond dat Harold op haar weg kwam. Ze had zich ’s morgens nog afgevraagd wie haar nog eens vioolles zou kunnen geven op haar leeftijd. Thuis had ze enkele partituren liggen die ze dolgraag wou kunnen spelen. Oma Odette vroeg een deuntje en de volgende twintig minuten zong ze parmantig mee. Ze zei dat ze zich helemaal voelde herleven en dat ze verwonderd was dat hij die viool zó kon doen zingen. Dochter Abigail weende van ontroering. Grootmoeder (die het zichtbaar niet breed had) en haar lieve kleinkinderen scharrelden 12 euro van hun spaarcenten bijeen en overhandigden dit fier aan de muzikant. Abigail vroeg of Harold bij haar en haar man Angelo in Parijs wilde overnachten. Hij zei dat dit gek zou zijn. Hij had er twee dagen over gedaan om tot hier te geraken en dan zou hij weer terugkeren. Ze beloofde stellig dat ze hem de volgende dag om halfnegen op dezelfde plaats terug zou voeren. Dat veranderde de zaak, natuurlijk! Toen ik belde, hotste hij in de witte rammelbak zonder achteruitkijkspiegel over de weg. De portieren waren dichtgemaakt met koorden...

Harold hoorde de weerman nog net zeggen dat het morgen water zal gieten, toen mevrouw de chauffeur heel luid begon te telefoneren met haar GSM. Hij vertelde mij nog dat hij nu ongeveer 230 kilometer in de benen had , maar toen kon ik hem bijna niet meer verstaan. Omdat de verbinding tussendoor al twee keer verbroken was, besloten we elkaar maar goedenacht te wensen...

07-07-2008 om 09:49 geschreven door nele  

Gisteren: De avond bij Abigail en haar vriend was fantastisch! Antonio heeft Harolds haar nog wat korter getrimd met de tondeuze en Abigail kreeg haar langverwachte vioolles. Harold kreeg nog een pet van de vriendelijke man en mocht een bad nemen. Ze bleven gezellig kletsen tot 02.00u. (excuus van manlief: “Ik kon toch moeilijk zeggen dat ik wou gaan slapen na al wat zij voor mij gedaan hadden!” Haha, hoe doorzichtig, schat!)

Vandaag: Vanmorgen om 6.45u. stond hij op om z’n gerei in te pakken. Ondanks haar belofte van gisteren, had Abigail moeite om stipt te zijn: treuzelen, eten, vertellen... Uiteindelijk zaten ze om 8.30u. toch in de auto. Er werd heel wat tijd verloren omdat onze Française ook nog verkeerd reed. Om 11.00u. kon hij – na een fotoshoot weliswaar – toch vertrekken waar hij gisteren gestopt was. Hij besloot op de valreep nog enkele inkopen te doen in de bazar, want de volgende étappe bestond uit kilometerslange wegen zonder huizen, laat staan winkels...

De stormwind raasde recht op hem af. Elk kwartier werd hij getrakteerd op een wolkbreuk. Soms kon hij schuilen, andere keren was er kilometers in de omtrek geen afdakje te bespeuren. Af en toe bleef Harold stokstijf staan gedurende twintig minuten met twee plastieken zakjes over z’n schoenen en het fluojasje over de rugzak getrokken. Z’n handen trokken wit weg van de koude. Hij werd doodmoe van het stilstaan...

Omstreeks 15.30u. zag hij de lucht opnieuw zwaar en donker worden en hij wist dat hij het aankomende geweld niet zou kunnen ontkomen. Hij snelde naar twee huisjes wat verderop en sprong een schuurtje binnen. De jonge boer die daar aan het schilderen was, schrok zich een hoedje! Drie kwartier duurde het voor onze reiziger weer verder kon. De regenbuizen van de boer zijn eigendom waren afgewaaid en alles stond blank. De man vertelde nog dat er zich in het volgende dorp (13 km verder) twee bars en een hotel bevonden.

Vooruit met de geit! We geven er weer een lap op... De zon brandde gedurende tien zalige minuten en toen begon het weer van meet af aan: water in overvloed...Dit was precies de processie van Echternach. Hij was al zo laat vertrokken en met deze weersomstandigheden geraakte hij geen stap vooruit. Harold besloot in het eerstvolgende hotel halt te houden.

Eindelijk arriveerde hij bij z’n doel: Bazoches-les-Gallerandes. Hij had slechts 24 km afgelegd. In ‘Hôtel de la poste’ meldde hij zich als pelgrim voor Compostela aan. De bazin keek eerst wat achterdochtig en vroeg naar zijn carnet (= geloofsboekje). Toen ze het in handen kreeg, was ze meteen vriendelijk en wees hem een kamertje aan. Bij een koffietje legde hij z’n manier van pelgrimeren uit en enkele stamgasten riepen uit: “Oh nee, hier geen viool a.u.b.!” Toch waren er enkelen heel nieuwsgierig en ze vroegen om een korte demonstratie. Na twee Ierse nummers was iedereen verkocht, vooral één meisje dat al geregeld uit liefhebberij naar Ierse pubs geweest was. Daarna zonderde Harold zich af met een koffietje en zijn dagboek. Hij had het hier zo slecht nog niet getroffen. Enkele koffies, een lekkere volle maaltijd met dessert en kaas, twee glazen wijn, overnachting met ontbijt voor 29 euro. Da’s een pelgrimsprijsje!

Tot mijn ergernis hield de bazin hem toen nog 45 minuten bezig, waardoor ik even lang liep te ijsberen om mijn wederhelft telefonisch te kunnen bereiken. Nu ja, het moment dat ik hem hoorde, was de frustratie snel verdwenen.

Morgen mag Harold om 05.45u. ontbijten, maar als het regent, zal hij weer tussen de lakens duiken, zegt hij. Het weerbericht klinkt iets hoopvoller voor morgen, maar vanaf donderdag ziet het er opnieuw slechter uit. Tegen dan zit hij iets meer zuidwaarts en is de kans op mooier weer misschien groter. Hopelijk...

07-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Deze nacht heeft Harold eindelijk eens zalig geslapen. Zonder ontbijt vertrok hij rond halfacht, maar was even vlug weer binnen... Het goot water! Gelukkig was het een goeie twee kilometer verder weer over, al bleef het bewolkt.

Op de supersaaie Route Nationale naar Parijs was een ongeluk gebeurd. Het stond er vol politiemannen. Toen Harold over de vangrails kroop naar de overkant hadden ze het natuurlijk gezien. Hij maakte zich vlug uit de voeten en niemand reageerde... tot enkele kilometers verder. Ze vertelden dat hij niet mocht stappen langs die weg (de route veranderde een tijdje in een soort autoweg) en ze pakten hem op in hun politieauto. Hij wist in de verste verte niet waar ze hem heenbrachten. Langs de andere kant van Parijs dropten ze hem weer langs de kant van de weg. Z’n GPS gaf aan dat hij nu een kleine omweg moest maken om weer op de uitgestippelde route te geraken. Wat was daar de zin nu weer van?

Onder het stappen gingen de drie croissants die hij gekocht had vlot naar binnen. Hij haastte zich langs kleine straatjes in de zwarte buurt, terwijl de regen weer met bakken naar beneden kwam. Toen het teveel goot en waaide, ging hij onder een afdak schuilen waar z’n dagboek aangevuld werd, hij nog iets at en de paternoster bad. Bij de eerste schuchtere zonnestralen, pakte hij z’n boeltje weer bij elkaar en vervolgde z’n weg. Jongeren waren op straat aan het niksen, muziek aan het beluisteren of bier aan het drinken. Ze keken wel vriendelijk omdat Harold hen welgezind toelachte. Aan het einde van die wirwar van kleine steegjes wist hij wat de zin van de omweg was. Hij moest dit zien om weer met een schok te beseffen hoe rijk wij eigenlijk zijn! Hij had het gevoel al zoveel kansen gekregen te hebben zonder het echt nog te beseffen.

In de Avenue des Flandres was hij weer mee volgens de GPS-gegevens. Het was precies of hij  een knipoogje kreeg van Hierboven, want de zon begon opnieuw in volle glorie te stralen.

In het centrum van Parijs was het ontzettend chic. Je zag er rijk volk, veel gebras, uitgedoste vrouwen, ... Overal waar je keek, viel je oog op seksfoto’s. Op een chic plein was er een soort fototentoonstelling en tussen alle andere foto’s prijkte er één van moeder Theresa. Dat was mooi.

Op de beroemdste brug van Parijs liet de pelgrim zich fotograferen met een wegwerptoestelletje dat hij gekocht had. Van 13.00u. tot 16.30u. was het slenteren geblazen: overal lichten (die meestal op rood stonden), drummende mensen die tegen zijn viool aanbotsten, ...

Bij een koffietje bezon Harold zich even over de vruchten van de mysteries van de rozenkrans. Met al wat hij rond zich zag, voelde hij duidelijk aan dat de oogst groot is, maar dat er veel te weinig arbeiders zijn.

Even verder sloeg zijn GPS weer tilt. Op Place Michel, een plein met een metersgrote Michaël die de draak verplettert, kreeg Harold het ding weer aan de praat.

Om twee uur probeerde hij nog een rozenkrans te bidden, maar dat ging heel moeizaam met al die drukte om zich heen. Wat een contrast toch: zes dagen moederziel alleen en overal stilte en nu pardoes midden in de wereld! Hij moest denken aan een mailtje van een sympathisant die schreef: “Ik hoop dat niet alleen Harold, maar wij allemaal zullen veranderen door zijn bedevaart.” Dat zou goed zijn, willen we onze wereld wat verbeteren...

De laatste uren volgde hij de N20, de Route d’Orléans, of zoiets... Omstreeks halfnegen dronk hij nog een koffietje om ertegen te kunnen voor het laatste stuk van de dag. Het café zat weer vol chauffeurs en eentje wilde Harold een koffie trakteren als hij een deuntje viool wou spelen. Ik telefoneerde net toen hij wou beginnen, dus hebben we het veel korter gemaakt dan gisteren.

Rond 23.00u. kreeg ik nog een SMS dat hij nog aan het stappen was met reflecterende bandjes aan, benieuwd of hij nog iets zou vinden om deze nacht door te komen...

05-07-2008 om 23:51 geschreven door nele  

Oeps... ik durf nog niet denken aan onze volgende telefoonfactuur: 49 minuten hebben we met elkaar gebeld!

Ik wil nog eens extra vermelden dat ik hoop dat alles wat ik navertel, helemaal juist is. Harold tatert zodanig enthousiast en euforisch en springt van de hak op de tak dat het soms moeilijk bij te benen is... Vooruit dan maar, volgende poging...

Gisterenavond: In een café voor routiers had Harold na enkele tellen iedereens aandacht (je kent hem, hé). De een woog aan z’n rugzak, een ander kwam vragen stellen, maar bovenal was iedereen betoverd door z’n vioolspel. Een vrachtwagenchauffeur nam het hele gebeuren in een filmpje op met z’n GSM. Hij werd ook nog verschillende keren getrakteerd voor zijn verjaardag. Omstreeks elf uur gingen de meesten op stok en Harold werd door een Franse chauffeur uitgenodigd om in zijn vrachtwagen te slapen. De man gaf toe dat hij dat anders nog nooit toegelaten had omdat hij heel achterdochtig is, maar mijn ventje vertrouwde hij meteen. Hij mocht al zijn natte wasgoed openleggen in de cabine en kreeg een comfortabeler slaapplaats dan de vorige nachten. Het was een tamelijk rustige nacht.

Vandaag: Bij z’n vertrek even na achten kreeg Harold van de chauffeur een koffie, 2 blikken met macedone en wat geld. De hele dag liep onze bedevaarder langs de saaie N17: kilometers lang hetzelfde uitzicht en heel veel kleine kiezeltjes die aan je schoenen blijven plakken. Het moet een komisch gezicht geweest zijn: een roodverbrande stapper met een rugzak vol wapperende was. Z’n zonneallergie heeft gelukkig plaatsgemaakt voor een gaaf, bruin velletje.

Na de eerste passen bad Harold een paternoster en het volgende uur had hij het gevoel op wolkjes te lopen. Dankbaarheid voor alle gekregen genaden overspoelde hem.

Even na de middag stopte hij bij de Intermarché van Senlis. Enkele zwarte mannen die het boeltje bewaakten, bevalen hem z’n bagage af te zetten. Iedereen moest lachen met de kassajuffrouw die het geval geen centimeter de lucht in kreeg. De twee flesjes water met citroensmaak waren een weldaad voor z’n droge keel en hij kocht ook een nieuwe tandenborstel, want de andere was hij al enkele dagen kwijtgeraakt. In de toiletten poetste hij z’n tanden en waste zich grondig tot de verbazing van beide bewakers die achter elkaar binnenkwamen.

Toen hij weer op weg was, toeterde de ene auto na de andere en Harold kreeg precies de indruk dat hij op een autosnelweg liep.

De GPS leidde hem toen naar een stadje met een mooi kerkje. Hij was moe en kreeg een dip. Op het moment dat hij wilde pauseren, passeerde hij weer een groot kruisbeeld (het krioelt ervan in Frankrijk) en na een gebed kreeg hij plotseling weer goeie moed en stapte ineens 6 kilometer erbij.

Toen vond hij het tijd geworden om zich langs de graskant te zetten met z’n blote voeten omhoog en een koffie in de hand. Hij had nogal bekijks van alle mensen die naast hem in de file voorbijreden.

In een dorpje stopte hij bij de mairie om een stempel te laten zetten in z’n credencial (geloofsboekje). Een Fransman liep uit z’n bureau, haalde enkele collega’s erbij en vertelde Harold dat hij hem ’s morgens al had zien stappen in een snel tempo met die zware rugzak vol wasgoed en dat hij een vermoeden had dat deze tocht hem naar Compostela leidde. Dat was ook zijn droom, voegde hij eraan toe.

In een ander dorp waar de pelgrim een stempel vroeg, mocht hij geen Frans meer praten... monsieur le français wou persé z’n Engels wat bijschaven...

Tijdens een koffiepauze in een café had een man gewonnen tijdens het gokken op paardenrennen. Vroeger zou Harold dit banaal en onbelangrijk gevonden hebben, maar nu voelde hij dit gokken echt als pijnlijk aan. De gokker had het waarschijnlijk gemerkt, want hij trakteerde het hele zootje, behalve mijn arme wederhelft.

Ook gisteren had Harold het gevoel dat zaken die hij vroeger weglachte, nu veel zwaarder overkwamen. Dat was toen hij het vierde blijde mysterie overwoog (de opdracht van Jezus in de tempel) met als vrucht de gehoorzaamheid en de zuiverheid. Tijdens dit bewuste tientje lag de wegberm volgezaaid met pornofoto’s. Het contrast voelde plotseling heel schrijnend aan. De mysteries van het licht bad hij speciaal voor een verongelukte jongen wiens kruisje en foto hij toen voorbijging. Harold betrok er alle zielen van de overledenen bij en het leek of z’n rugzak nu loodzwaar woog. Hij voelde een blijde verlichting toen de zon doorbrak bij het ‘glorie zij de Vader...’ en na de hele paternoster was het zonnebrand. Van timing gesproken. De hele dag had het niet geregend en het deed deugd om weer eens met droge schoenen te kunnen stappen.

Je zult het waarschijnlijk niet geloven, maar vandaag vond onze avonturier weer geld op de grond, al is het niet meer bruikbaar, want ’t is twintig cent van de oude Franse frank.

Onderweg heeft onze Kajotter heel dikwijls Jozef Cardijn aangeroepen en hem gevraagd wat hij in de toekomst wil dat hij als proost doet voor KAJ en de jongeren in het algemeen... Naast de pastoor van Ars -en natuurlijk Jezus van Nazareth- is Cardijn een sprekend voorbeeld van hoe Harold eigenlijk zou willen zijn.

Op het moment dat ik telefoneerde, lag Harold in bad in ‘Hôtel de Coulier’ in het stadje Louvres, 24,8 km vóór Parijs. De 48 euro die hij aan de moslimeigenaar betaalde, is geen geldverspilling, want door de regen was een heel stuk van zijn uitgestippelde reisroute onleesbaar geworden. Na z’n bad zal hij z’n voeten verzorgen en de kaart openleggen om de verdere route te zoeken. De GPS en GSM moeten ook nodig eens opgeladen worden en het dagboek moet aangevuld.

Ik moest van Harold zeker opschrijven dat het zó sterk voelbaar is dat zoveel mensen voor hem bidden. Hij voelt die kracht duidelijk en hoopt dat hij met z’n tocht ook veel voor anderen kan betekenen.

Tot morgen!

04-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Als ik bel, zit Harold op de drempel van het stadhuis in Roye. Het is 21.00u.en hij heeft zijn einddoel bereikt voor vandaag. Ik tik neer wat hij vertelde...

Over gisterenavond: Het werd snel donker en -zoals ik al voorspelde- was er geen kat meer te zien op straat. De terrasjes waren er ook niet meer... Ineens besefte de vermoeide pelgrim dat dit wel eens minder bevorderlijk kon zijn om een slaapplaats te vinden. Hij voelde zich niet zo happy, want hij had een achterstand opgelopen van 12,8 km op zijn vooropgestelde schema. Er passeerde een jong koppel met de auto en ze vroegen of hij geen lift wou tot het volgende dorp waar er overnachtingsmogelijkheid was. Harold weigerde omdat hij dan ’s morgens niet meer tot aan zijn stopplaats van deze dag zou geraken. Hij stapte verder en bad een rozenkrans in de hoop dat hij nog iets zou tegenkomen. Toen dit niet het geval was, besloot hij z’n bazaar uit te pakken in een soort bushokje met ijzer errond. Comfortabel was anders! Er was een kier van een tiental centimeter onderaan het hele hok en bovendien zag (rook!) hij twee stronten in de hoek. Hij legde er een plastiek over en besloot er toch te overnachten. Elk half uur werd hij wakker. De wind was sterk gaan opzetten en gierde door de kieren. Hij dook dieper in z’n slaapzak als bescherming tegen de tocht, maar stikte toen bijna van de warmte omdat hij zo verbrand was...

Over vandaag: Na een bewogen nacht stond hij omstreeks 5.10u. op. Tot zijn onsteltenis ontdekte hij dat het vermoedelijke bushokje eigenlijk een afgedankt vuilnishok was.

Het brood van de vriendelijke mensen uit het cafeetje smaakte. Nog vlug een blaar uitstekken en weg was onze avonturier. Tegen 10.30u. had hij al 18,5 km in de benen. Zijn eerste stop was in een Intermarché waar hij een koffie, melk en wat fruit verbruikte. Ook liet hij met veel plezier een grote boodschap achter. Omdat z’n GPS het af en toe liet afweten, kocht hij er een detailkaart van de streek rond Parijs. In de namiddag begon het water te gieten. Alles was doorweekt, dus wisselen van kousen zat er niet meer in. Door de schuine wegen kreeg hij pijn in z’n heup. Om in evenwicht te blijven, heeft hij af en toe rechts van de baan gestapt. Het was gevaarlijk lopen met alle vrachtwagens die zo dicht van de wegrand komen en de viool die in de breedte op de rugzak geladen is, maakte het er niet veiliger op.

Rond twee uur had hij al dertig kilometer achter zich liggen. Toen kreeg hij een geweldige honger. Hij had nog één gedroogd worstje in z’n knapzak en enkele sneedjes peperkoek. Dat was echt niet genoeg en in de verste verte was er niets te vinden waar hij eten kon kopen. Bovendien was zijn watervoorraad nu ook op... Even verder passeerde hij een Mariabeeld, groette en dacht: “Maria, ‘k heb nu toch wel dorst en honger, hoor!” Enkele minuten later werd z’n schietgebedje verhoord. Hij liep voorbij drie kersenbomen die hij wat lichter maakte en kon z’n waterzak bijvullen in een garage. De volgende uren was het een beetje ‘tjolen’...

Tegen 20.10u. bereikte hij het marktplein van Roye en van de 12,5 km achterstand had hij er vandaag al 3,5 ingehaald. Courage! Hij vermoedt dat hij nu in het totaal ongeveer 166 km afgelegd heeft. In een supermarché die gelukkig open bleef tot 21.00u. kocht hij een redbull, een croissant en wat vlees. Verder waren er geen ‘normale” voorzieningen op de marktplaats, enkel veel chichi waar hij niet welkom bleek. “Pas de place”, was het resolute antwoord. Hij besloot op de drempel van het stadhuis te gaan zitten, want er brandde nog licht. Misschien komt er dadelijk iemand naar buiten, hoopte Harold... Het weer was zwaar bewolkt en het werd heel koud. De hiel van zijn rechtervoet deed pijn en z’n schouder ook, maar dit was de laatste minuten beter. Hij heeft de mousse onder de draagriem van zijn rugzak dubbel geplooid op zijn sleutelbeen om zijn schouder te ontlasten en zo was het draaglijker.

We moesten het telefoongesprek vlug afsluiten, want er kwamen mensen uit het stadhuis naar buiten. Hopelijk weet er één van hen een plek om te slapen. Morgen zullen we meer weten... en... morgen is Harold jarig. Veel feesten zal er wel niet inzitten, maar dat houden we te goed!

03-07-2008 om 00:01 geschreven door nele  

Joepie! Ik heb om negen uur gebeld naar Harold en hij klonk superbest. De moraal is veel beter dan gisteren. Piet en hij zijn vanmorgen pas om 9.40u. vertrokken. Vanaf Arras stapte Harold alleen. Het duurde niet lang of hij liep al verkeerd. De weg die de GPS aangaf, bestond niet meer. Na een goeie vier kilometer omweg vond hij het nieuwe stuk. Het was de hele dag bloedheet. De zonne-allergie dwong hem om vanaf de middag met lange broek te lopen. Aan een bushalte onderweg heeft hij de twee blaren aan zijn rechtervoet opengeprikt, ontsmet en bekleed met Compeed.

Tijdens het bidden van de droevige mysteries, moest hij denken aan de steentjes in z’n rugzak die de intenties van zoveel mensen symboliseren. Hij besefte hoe relatief alles is en hoe nietig zijn pijn en miserie maar zijn in vergelijking met het lijden dat Christus vrijwillig voor ons op zich nam. Hij voelde een grote vreugde in zich opkomen toen hij dat alles overwoog.

Even verder vond hij twee euro op de grond. (Thuis had hij gezegd: “Zelfs als ik maar twee euro bij elkaar speel om een brood te kopen, kan ik alweer een tijdje weg.” Nu lag het zomaar voor zijn voeten!)

Omstreeks vijf uur stopte een man die vroeg of hij een lift wilde. Harold legde zijn bedoeling uit en de man reed weer verder. Toch vriendelijk van hem...

Harold zwalpte verder langs een saaie weg van 16 km lang. In Bamoges (weet ik niet zeker, vind het niet op mijn wegenkaart, maar heb het zo verstaan aan de telefoon) zag hij vóór een cafeetje een bord met ‘plat du jour - € 8’. Zijn hongerige maag beval hem toch een deftige maaltijd tot zich te nemen, wat hij besloot te doen, met z’n appelflauwte van gisteren nog in het achterhoofd. Hij vertelde de bazin dat hij normaal gezien viool speelde om z’n kost te verdienen, maar dat hij nog reserve had om te betalen. De vrouw vroeg hem toch om een deuntje ten beste te geven. Hij kreeg zijn maaltijd en drank gratis én nog wat brood voor morgen! De eigenaars boden hem ook onderdak aan, maar hij zei dat het daar veel te vroeg voor was en dat hij nog een behoorlijke wandeling voor de boeg had. Toen namen de goede mensen nog een digitale foto die ze beloofden door te mailen. Ondertussen is die goed toegekomen met de boodschap: “Bonsoir, nous avons vu ce soir votre mari, il se porte bien. il s’est reposé quelques instant à notre café et y a mangé. Je vous souhaites une bonne soirée. Charleureusement, Brice GUSTIAUX” Dat deed deugd!

Om de twee uur wisselt Harold van kousen en dan hangt hij de andere met wasspelden aan de buitenzijde van de rugzak. In de loop van de dag is hij één paar kousen (de duurste échte wandelkousen!) kwijtgespeeld. Nu moet hij het maar met twee paar stellen...

De viool en strijkstok zien af van de hitte. Onze pelgrim hoopt dat ze het tot in Compostela uithouden.

Op het moment dat ik telefoneerde, doorkruiste hij een open vlakte waar geen eind aan kwam. Overal hetzelfde uitzicht... De weg loopt voortdurend op en neer. Harold moest toen nog twaalf kilometer stappen en was van plan om te stoppen ongeveer vier kilometer vóór Péronne. Hij wist bijlange nog niet waar hij zou slapen. Ik zei dat het dan rond elf uur zou zijn en dat niemand dan nog zou willen opendoen. Hij antwoordde dat alle terasjes nog lang vol zouden zitten en dat hij zou vragen om in een cafeetje op de grond te mogen slapen. Desnoods zou hij buiten overnachten, want het weer is ideaal vandaag.

Allé, ‘k ben benieuwd wat dat zal geven... Morgen weten we weer meer! Doei!!!

02-07-2008 om 00:14 geschreven door nele