Gisteren: Uit Harolds dagboek: Ik was onderweg een vervallen boerderijtje tegengekomen en had gedacht: Hé, in dit huis staan er koeien tot aan de achterdeur. Misschien woont de boer daar verder in die mooie villa. Die villa bleek ons hotel te zijn: Santa Maria.
We hebben lekker gegeten: koolsoep of groene bonen als voorgerecht en gambas als hoofdschotel, dessert, wijn en koffie.
Nele en ik in bed en zuster Greta ernaast op de mat. Dé perfecte waakhond. Heel veel regen!! Ik nog in bad, zalig! Na hoeveel dagen? Gaan slapen rond 00.00 u.
Vandaag: Rond halfacht mochten we genieten van een eenvoudig ontbijt in het gezelschap van een hele meute vliegen. Daarna bracht ik Harold terug naar de plaats waar hij gisteren gestopt was. Gelukkig was het afscheid niet voor zo lang als de vorige keer! Veel mensen mailden ons dat de laatste loodjes het zwaarst zouden wegen en het begon al goed: regen na ongeveer 2 km! Grr. De gps duidde nog 41 km aan. Hoe kon dat nu? Het waren er toch maar 38 meer? Ah ja, hij stond nog geprogrammeerd op de snelste route omdat we hem de vorige avond in de auto gebruikt hadden. Gelukkig telde de wandelroute drie km minder. Na een viertal km stappen, passeerde de Nissan met het vrouwelijke gezelschap. We spraken af om een uurtje later te stoppen bij een café om een koffie te drinken. Harold kon bijna niet door het deurgat met de viool zo horizontaal. Ondanks het muffe koekje bij zusters koffie, deed de stop toch deugd.
Eventjes verder vond Harold pruimen. (Hoe is het toch mogelijk?)
Er kwamen ontzettend veel peregrinos van alle kanten op de weg. In deze streek kwamen de camino Francès en de camino Norte samen. Het was eraan te merken. Van bovenaf gezien zag het er waarschijnlijk uit als mieren in volle actie rond hun nest. Naar Harolds gedacht was er veel te veel toerisme. Hij had het liever rustiger.
Bewolking, regen en zon wisselden elkaar af.
Onze Vlaming volgde de grote weg waar de camino vlak naast liep. Af en toe ging die in een lus naar de andere kant van de weg en weer terug.
Harold had een korte ontmoeting met een man uit Tienen.
Tijdens het bidden van de droevige mysteries liet Eva hem van weg veranderen, knal in de volle zon. Had iemand een bijzonder offer nodig? Rond halfvier kwam hij na een regenbui weer terecht op de grote weg en af en toe op de camino.
De eucalyptysbomen verspreidden een zalige geur en het appeltje en de braambessen hielpen een klein beetje tegen de knagende honger. Man man, wat een volk toch!
Voor tien euro kocht Harold een calebas, een typische Sint-Jacobsschelp om aan zn stok te hangen en een zonnehoedje.
Om vijf over zes zette hij eindelijk voet op Sint-Jacobs grond! Nu was het nog 3,8 km stappen naar de kathedraal. Vlug een smsje naar Leen Pollet die zei dat ze de tranen in de ogen kreeg. Wat een ongelofelijk gevoel van voldoening en dankbaarheid overviel hem toen hij op het kathedraalplein kwam! (Zuster Greta en ik liepen daar al een uur te ijsberen nadat we ons wat beziggehouden hadden met muziek spelen tussen het volk. Een groepje Noord-Koreaanse jongeren had meegezongen en met de glimlach geluisterd en we hadden elk een prachtige zelfgemaakte ring van pareltjes gekregen van een jongen. Dat pakte ons wel. Ondertussen hadden we ook nog het gezelschap gekregen van enkele dronkelappen met hun typische commentaar... Na een uren hielden we het voor bekeken en besloten niets anders meer te doen dan het plein af te turen naar onze pelgrim. Vermoeiend dat dat was! Tot we hem rond 19.00 u. in onze richting zagen stappen...)
Harold zag er nog heel monter en kwiek uit! Fier toonde hij ons de aanwinsten aan zn stok en we besloten onze dankbaarheid te uiten in de kathedraal. Daarna ontmoetten we een jonge priester in zwarte soutane die ons gidste naar het pelgrimskantoor. Een laatste stempel in het credencial, een getuigschrift met vermelding van Haraldum Debusschere en de tocht zat er definitief op!Gelukt! Gelukt! Yes!!! De vreugde kon niet op.
We vulden onze hongerige magen en vierden met een glas witte wijn. Daarna trokken we naar ons goedkope, piepkleine hotel Nebraska en kregen er van de vriendelijk eigenaar nog een drankje cadeau. We moesten niet veel schaapjes tellen eer het zandmannetje kwam!
Na een wasje en een plasje, nuttigde Harold een ontbijt van brood en koffie in de auberge. Om tien over acht vertrok hij onder een bewolkte hemel. Na een kleine kilometer besefte hij met een shok dat hij zn câne of bourdon (= stok) had laten staan. Dan maar terug...
Nu volgde hij de camino niet meer strikt. Hij had immers 48 km af te bollen om zuster Greta en mezelf te kunnen ontmoeten in Arzua. Het ging omhoog op kiezelsteentjes tot... de weg WEG was! Er kon niemand meer door, want hij was gedynamiteerd. Hij zocht een uitweg over rotsblokken terwijl Eva compleet de kluts kwijt was. Gelukkig zag niemand hem, want hij mocht hier niet voorbij. De regen kwam en ging en even verder had hij het juiste spoor weer te pakken. Dat ging over boswegeltjes met heel veel piekvliegen. Water had hij nog, maar zn proviand was op. O ja... nu dacht hij er weer aan... Hij had nog snoepen over die de schoonmoeder van die Engelsman meegegeven had. Dat kwam goed van pas en gaf extra energie. Onderweg vond hij ook nog een peer, twee lekkere appels en wat braambessen.
Rond tien uur belde hij ons op. (Wij waren net Spanje binnengereden. Het ontbijt in het Formule-1-hotel van Bordeaux had ons gesmaakt en we hadden allebei de kriebels om Harold zo snel mogelijk te zien. Hoe zou hij eruitzien? Zou het nog altijd goed gaan? ...)
Hij had nog 40,2 km voor de boeg. Zou hij het halen tegen 18.00 u.? Dat zou tof zijn. De rest van de weg ging op en neer. Harold hield maar één pauze om een koffie te drinken, een plasje te maken, pruimen te plukken en steentjes uit zn schoenen te halen.
Het weer bleef bewolkt en het was gestopt met regenen. Hij hield een goed tempo aan en de wetenschap dat we elkaar enkele uren later zouden terugzien, gaf hem vleugels.
Vijf kilometer voor Arzua had hij razende honger en ... jawel... daar had je weer de traditionele pruimen! Hij plukte er wat om mee te nemen en te tonen aan zuster Greta en mij.
Onderweg rijgde hij de ene rozenkrans na de andere aan elkaar. Dat hielp om de pas erin te houden.
Om 19.00 u. plofte hij neer in een terrasstoel. Een telefoontje leerde hem dat beide vrouwen nog niet in Lugo waren: veel verkeer, vrachtwagens die inhaalden, enz... Een uur later zat Harold nog altijd ongeduldig op het kerkplein van Arzua te wachten. (Das het toppunt, hé: de wandelaar moet wachten op het voertuig!) Spannend! Morgen nog 38 km naar Santiago. Dat was mooi te doen!
Ondertussen smste Leen Pollet (dochter van apothekeres in Beerst die ons in Santiago de Compostela zou ontmoeten met haar Portugese vriend Antonio) dat ze het bijna niet kon geloven dat hij in zon korte tijd zo ver geraakt was.
Hij bekeek zichzelf van top tot teen: mooi bruin met witte sokjes en broekje, het haar een beetje bijgegroeid, gescheurde broek die het hield dankzij drie veiligheidsspelden, nieuwe T-shirt aan in rekstof (vond hij niet zo leuk). Iedereen in de omgeving liep in T-shirt en hij had zn trainingsjas aangetrokken. Hij kreeg het koud en durfde geen risico nemen nu hij zo bezweet was.
Waauw... het einde kwam in zicht! De originele vijftig euro had hij nog altijd niet aangeraakt... en wat méér was: hij had nog 85 euro over. Not bad!
Waar bleven die vrouwen nu toch? Spannend! Zn voeten waren OK maar hadden ferm afgezien met dit hoge tempo! Gelukkig dat er Compeed bestond.
Morgen dag 40: was dit het einde van zn woestijntocht of begon het nu pas??!?
Een dankbaar gevoel ging uit naar alle mensen die al die tijd gebeden hadden in verbondenheid met hem en vooral naar God die hem al die tijd nog niet losgelaten had!
Ondertussen in de auto: Zuster Greta en ik hielden het bijna niet meer van de spanning nu we zo dichtbij waren. Je zult het nooit anders zien, maar iedereen moest indraaien of inhalen en als wij iemand wilden voorbijsteken, mocht het niet of was er slecht zicht. We hadden het gevoel met een slakkengangetje vooruit te komen. Op de koop toe kregen we een telefoontje dat Harold al ter bestemming was. Nondepietjes toch! Zuster Greta was er niet gerust in dat we juist reden, want de weg waar wij op bolden, had een ander nummer dan die op de kaart. Toch was ik zeker dat het deze baan was. Koortsachtig zochten we naar een kilometerpaaltje of wegwijzer in de hoop dat het juiste nummer zou verschijnen.
We naderden Arzua en wisten dat we moesten zoeken naar het kerkplein. Ha, een eindje verder zagen we de kerk aan onze linkerkant. Traagjes reden we voorbij... geen pelgrim te zien. Ik versloeg mn ogen naar rechts en wie stond daar op het trottoir te zwaaien alsof zn leven ervan afging? Mijn schattelbol! Ik had hem bijna niet herkend!!! Zó bruin en zó mager... waauw... ik zal hem meer laten pelgrimeren!
We parkeerden de auto en vlogen naar hem toe. Je kunt je niet voorstellen wat er door ons alledrie heenging!
Vlug legden we zn boeltje in de koffer en zochten het hotel.
Daarna genoten we van elkaars gezelschap, van de verhalen, het lekkere eten en de deugddoende nachtrust (eindelijk eens niet buiten op de grond!).
Yes! Morgen de big day! Hij zal het wel halen, zeker!
De morgenstond had al heel vroeg nattigheid in de mond! De motregen dwong Harold rond halfdrie om uit zn slaapzak te kruipen en aan zn nieuwe dag te beginnen. (Dat was ongeveer het tijdstip waarop zuster Greta en ik hetzelfde deden in Beerst.) Zonder water en met een stuk droog brood in de hand trok de pelgrim verder richting Villalba. Om kwart voor zes was hij daar. Er was natuurlijk nog geen drankgelegenheid open in de slapende stad en water vond hij evenmin.
Om kwart voor zeven kon de slaapwandelaar toch een bar binnenstappen en de 2 grote cafés con leche smaakten zalig. Het buikje van de camelbak werd ook wat aangedikt. Hij profiteerde van de pauze om zn linkervoet met wat nieuwe Compeed te beleggen. Zn voeten waren verhit door de vorige dag zo snel te stappen.
Naarmate de tocht vorderde, klaarde het weer wat op en werd hij opnieuw verwend: af en toe plukte hij een appel, een peer en braambessen.
Op naar Baamonde! De eerste rozenkrans werd half slapend en weinig geconcentreerd gebeden.
Daarna ontmoette hij een Oostenrijker die terugkeerde van Santiago de Compostela. Hij was in Spanje vertrokken en keerde te voet naar Oostenrijk terug. Drie maanden was hij al onderweg. Harold genoot met volle teugen van deze ontmoeting! Eindelijk kwam hij een man tegen met dezelfde ideeën en overtuiging: geen geld, geloof in de Voorzienigheid, enz... Een ware zielsgenoot. Hij was helemaal opgekikkerd en stond in een mum van tijd in Baamonde. Toen had hij al 27 km afgelegd en hij dronk nog twee koffies bij zn brood. Rond kwart voor elf stopte zn pauze en om de hoek kwam hij twee meisjes tegen. Ze spraken Nederlands, hoewel Astrid van origine afkomstig was uit de voormalige DDR. Jolande voelde zich wat ziek. Harold vertelde honderduit bij... ja, waarom niet... nog een koffietje. Het klikte direct. Het trio besloot de rest van de dag samen te stappen. Tot in Miraz genoten ze van een prachtige camino. Astrid betaalde Harold een koffie en hij kreeg ook nog een wortel. Ze voerden mooie, diepe gesprekken over filosofie, geloof, levenservaringen... Hij had al gedacht: ja, gewoon wat doorstappen, morgen nog 15 km naar einddoel en dat is het dan... Tegen alle verwachtingen in voelde hij dit aan als een extra dag vol mooie momenten. Hij legde 17 km meer af om mee te gaan naar de refugio waar de meisjes zouden overnachten. Ondertussen belde hij naar zuster Greta en mij om verslag uit te brengen van zijn ervaringen en om te zeggen dat hij ook naar Arzua zou komen tegen de volgende avond. Dan konden we daar meteen met drie overnachten, als er nog plaats zou zijn.
In tussentijd liet de zon zich van haar beste kant zien en verschenen er prachtige bossen op het toneel. Tijdens een korte pauze kreeg hij van Astrid kaas om zn brood van drie dagen oud mee te beleggen. Zàlig!
Rond 17.00 u. bereikten ze de auberge. Er was maar één douche... Ze gingen dan maar eerst iets drinken. Deze keer trakteerde Harold. Hij toverde ook nog een liedje uit zn viool en kreeg van een meneer een cerveza (= biertje). De man was weg van de viool.
Astrid en Jolande bereidden een eenvoudige, maar smakelijke maaltijd: soep, groenten, brood en kaas (speciaal gekocht voor Harold!). Heerlijk was dat!
De rozenkrans bidden zat er niet meer in voor die dag. Hij was het nochtans van plan en Astrid vroeg of ze mee mocht doen. Toen hij echter uitlegde wat dat precies inhield, bedankte ze toch. In de plaats daarvan kwam het tot een gesprek over het geloof en dat deed deugd.
Om 20.30 u. kroop hij al paternosterend onder de wol en sliep in één ruk door tot 6.30 u.
Gisteren: Harold is nog doorgestapt tot hij vijftig kilometer had en hij maar 162 km van zn einddoel verwijderd was. Met zn zaklamp doorzocht hij een betonnen bushok en volgens hem kon het door de beugel. Het vuil dat er nog lag, schopte onze propere huisvader onder de bank en het gezelschap van enkele dikke, zwarte spinnen nam hij erbij. Er was veel lawaai van voorbijzoevend verkeer omdat het hokje langs de grote baan stond.
Vandaag: Een zalig, fantastisch, droog sneetje brood diende als brandstof voor de komende trip. Na twee kilometer was zijn camelbak leeg. In een cafeetje kon hij die weer vullen. Onderweg schonk een appelboom hem mooie, rode appels en even verder kon hij een rijpe conférencepeer plukken. Ook bramen, vijgen en mirabellen waren een verrassende aanvulling van zn karig ontbijt. Rond tien uur had hij 12 km afgelegd en sloeg hij de weg in van Barreias naar het binnenland.
De bewolking en gemiddelde temperatuur stonden Harold wel aan. Zo was het ideaal stapweer.
De weg steeg en steeg en als de berg 10 meter hoger geweest was, zat hij in de wolken. Die waren laag gaan hangen en de lucht overtrok.
Vandaag was een luxedag wat fruit betrof: 10 krieken, grote pruimen, braambessen zó groot dat het wel kleine noten leken, appels, peren, nectarinen en allemaal rijp én lekker! Als dit zo doorgaat, heb ik opnieuw een buik als toen ik vertrok, dacht Harold, maar met al dat klimmen was zn motor weer rap plat.
Het uitzicht was mooi en anders dan de kuststreek. Hij verheugde zich om twee vrolijke winterkoninkjes en een grote roofvogel die hem af en toe vergezelden. Dat was gezelliger dan alle dode dieren die hij de laatste week gepasseerd was: doodgereden vleermuizen en slangen, een platgewalste uil, een das zo plat als een vijg en onder een brug een heleboel dode muizen en ratten.
Hij wandelde van het ene dorpje naar het andere met telkens een tussenafstand van een twaalftal kilometer. Omdat de zon weer het beste van zichzelf gaf, zweette hij zich nu te pletter.
Het laatste stuk van de middag stapte hij onder het oorverdovende lawaai van vooral vrachtwagens.
Om halfzes had hij 37 km in de kuiten en was zeven kilometer verwijderd van Abadín. Daarna moet hij nog Martiñán en Villalba aandoen. Dat zal natuurlijk niet meer voor vandaag zijn.
Verder weet ik niet meer hoe zn dag verlopen is. Om 19.00 u. ben ik naar de Mokker geweest waar zuster Greta een mis hielp opluisteren ter ere van de Heilige pastoor van Ars. Na de viering hebben we haar valiezen ingeladen en heeft broeder Dirk onze auto en onszelf gezegend. Nu gaan we onder de wol om vannacht fris te kunnen vertrekken. We nemen jullie allemaal in gedachten en in gebed mee naar Compostela. Tot ...
Aanvulling nadien: Harold stapte snel door om een onweer voor te zijn. Hij speelde nog in een bar voor een heel gezelschap mannen en kon zn portefeuille met 30 euro aandikken. Bovendien kreeg hij brood met ham en bier. De nacht bracht hij door in de open lucht naast een koestal. Mmmm.... De slaap was niet ver te zoeken na 51 km benenwerk.
Harold te voet naar compostela
