Joepie! Ik heb om negen uur gebeld naar Harold en hij klonk superbest. De moraal is veel beter dan gisteren. Piet en hij zijn vanmorgen pas om 9.40u. vertrokken. Vanaf Arras stapte Harold alleen. Het duurde niet lang of hij liep al verkeerd. De weg die de GPS aangaf, bestond niet meer. Na een goeie vier kilometer omweg vond hij het nieuwe stuk. Het was de hele dag bloedheet. De zonne-allergie dwong hem om vanaf de middag met lange broek te lopen. Aan een bushalte onderweg heeft hij de twee blaren aan zijn rechtervoet opengeprikt, ontsmet en bekleed met Compeed.
Tijdens het bidden van de droevige mysteries, moest hij denken aan de steentjes in zn rugzak die de intenties van zoveel mensen symboliseren. Hij besefte hoe relatief alles is en hoe nietig zijn pijn en miserie maar zijn in vergelijking met het lijden dat Christus vrijwillig voor ons op zich nam. Hij voelde een grote vreugde in zich opkomen toen hij dat alles overwoog.
Even verder vond hij twee euro op de grond. (Thuis had hij gezegd: Zelfs als ik maar twee euro bij elkaar speel om een brood te kopen, kan ik alweer een tijdje weg. Nu lag het zomaar voor zijn voeten!)
Omstreeks vijf uur stopte een man die vroeg of hij een lift wilde. Harold legde zijn bedoeling uit en de man reed weer verder. Toch vriendelijk van hem...
Harold zwalpte verder langs een saaie weg van 16 km lang. In Bamoges (weet ik niet zeker, vind het niet op mijn wegenkaart, maar heb het zo verstaan aan de telefoon) zag hij vóór een cafeetje een bord met plat du jour - 8. Zijn hongerige maag beval hem toch een deftige maaltijd tot zich te nemen, wat hij besloot te doen, met zn appelflauwte van gisteren nog in het achterhoofd. Hij vertelde de bazin dat hij normaal gezien viool speelde om zn kost te verdienen, maar dat hij nog reserve had om te betalen. De vrouw vroeg hem toch om een deuntje ten beste te geven. Hij kreeg zijn maaltijd en drank gratis én nog wat brood voor morgen! De eigenaars boden hem ook onderdak aan, maar hij zei dat het daar veel te vroeg voor was en dat hij nog een behoorlijke wandeling voor de boeg had. Toen namen de goede mensen nog een digitale foto die ze beloofden door te mailen. Ondertussen is die goed toegekomen met de boodschap: Bonsoir, nous avons vu ce soir votre mari, il se porte bien. il sest reposé quelques instant à notre café et y a mangé. Je vous souhaites une bonne soirée. Charleureusement, Brice GUSTIAUX Dat deed deugd!
Om de twee uur wisselt Harold van kousen en dan hangt hij de andere met wasspelden aan de buitenzijde van de rugzak. In de loop van de dag is hij één paar kousen (de duurste échte wandelkousen!) kwijtgespeeld. Nu moet hij het maar met twee paar stellen...
De viool en strijkstok zien af van de hitte. Onze pelgrim hoopt dat ze het tot in Compostela uithouden.
Op het moment dat ik telefoneerde, doorkruiste hij een open vlakte waar geen eind aan kwam. Overal hetzelfde uitzicht... De weg loopt voortdurend op en neer. Harold moest toen nog twaalf kilometer stappen en was van plan om te stoppen ongeveer vier kilometer vóór Péronne. Hij wist bijlange nog niet waar hij zou slapen. Ik zei dat het dan rond elf uur zou zijn en dat niemand dan nog zou willen opendoen. Hij antwoordde dat alle terasjes nog lang vol zouden zitten en dat hij zou vragen om in een cafeetje op de grond te mogen slapen. Desnoods zou hij buiten overnachten, want het weer is ideaal vandaag.
Allé, k ben benieuwd wat dat zal geven... Morgen weten we weer meer! Doei!!!
Wat een moed! Om 5.30u. staat Piet al fris en monter in de kapel voor de metten. De mopperige pater van gisteren kan het blijkbaar appreciëren, want hij is op slag iets vriendelijker. Een uur later is ook Harold uit de veren en na een wasje en het ontbijt, vertrekken ze rond halfacht. Harold voelt zich nu opperbest, maar Piet wankelt en is eerder aan het slaapwandelen. Ze bidden vijf mysteries (of zijn het nu miseries?) van de rozenkrans. Stilaan komt Piet bij zn positieven. Even vóór de middag zoeken ze een picknickplekje midden in een rond punt. Als de eerste happen achter de kiezen zijn, ontdekken ze dat ze naast een kanjer van een hondenpraline zitten, maar ze zijn te afgemat om zich nog enkele meters te verplaatsen. De zon brandt ongenadig heet en Harold merkt dat hij een zonne-allergie heeft. Zijn benen staan vol rode vlekken. Gelukkig jeukt het niet. De grote hoeveelheid zonnebrandcrème helpt geen zier, dus besluit hij op het heetst van de dag in zijn trainingsbroek verder te stappen. Piet is een fervente stapper en de GPS wijst 6,5 km per uur aan! Harold hijgt en puft om hem bij te houden. Hij is gewoon om s morgens vroeg en s avonds laat te wandelen en over de middag rust hij liever om niet in de hitte te moeten gaan. Piet wil van geen ophouden weten, dus volgt Harold maar gedwee. Na enkele uren moet hij daar de tol van betalen. Hij krijgt een appelflauwte en kan niet meer verder. Hij gaat even liggen tot Piet voorstelt om hem te trakteren op een cola en iets om te eten in de Quick. Dat doet deugd. De rest van de avond gaat het wat moeizaam.
Ondertussen zijn oma Magda en ik aan het naderen. Om 20.30u. zien we één vlek aan de verre einder. Oma roept enthousiast dat we hen gevonden hebben. Ik twijfel omdat ik maar één wandelaar zie, maar oma weet dat ze af en toe een beetje uit elkaar gaan om hun eigen tempo te stappen. Inderdaad... Harold sloft aan de kant van de weg en Piet bewondert even verder een Duits militair kerkhof. We diepen enthousiast een koude schotel en enkele glazen op, maar Harold wil niet eten. Wat een ontgoocheling. Als Piet in enkele tellen zijn portie naar binnen gespeeld heeft, ligt Harold nog altijd uitgeteld in het gras met als enige beweging zijn rechterhand die het colaflesje naar zijn mond brengt. Een banaan kan er even later ook in. Met het beeld van de strenge Benedictijn nog vers op ons netvlies gebrand, besluiten we zo snel mogelijk naar Wisques te rijden. We hadden immers beloofd om er vroeger te zijn dan gisteren. Harold knapt op van een hazetukje in de auto en begint al een beetje te babbelen. We komen om 21.35u. in de abdij aan. Het paterlijke humeur valt mee.
Gelukkig krijgt de afgematte pelgrim nu wel zn avondmaal binnen. Hij vertelt (fluistert!) over de route en over het stukje dat ze verloren liepen. Zo kwamen ze per toeval op een kerkhof terecht. De brave lieden maakten er geen drama van en dachten dat de zielen van die overledenen hen misschien geroepen hadden om voor hen te bidden, wat ze dan ook prompt deden. Ze zagen ook een hemelse knipoog in de rijpe kersenboom die ze op hun pad kruisten. Het duo had zich te goed gedaan aan de sappige vruchten en had smakelijk gelachen om de donkerrode sporen die Piet bijna niet meer van zn handen kon krijgen.
Na het avondmaal komen beide heren nog mee tot aan de auto. Ik probeer Harolds haar nog wat bij te werken met de tondeuze (dat was niet goed gelukt op de vertrekdag, weet je nog?) en dan nemen we afscheid. Ditmaal is het voor veel langer dan een dag (snif!). We brengen Piet terug naar zijn auto die sedert vanmorgen in Erquinghem-Lys staat. Hij rijdt terug naar Wisques en wij naar huis. t Is alweer middernacht als ik mn bed induik. Ik ben heel dankbaar dat Piet dit allemaal voor Harold over heeft en vraag me af hoe het morgen zal verlopen. Dan stapt onze kameraad-diaken mee tot Arras om Harold vandaar definitief uit te zwaaien. Ik vermoed dat dit afscheid niet zo makkelijk zal zijn. Bedankt Piet voor je gebed, je meestappen (èn af en toe de rugzak overnemen), je morele steun, .... Tot later!
Als je vanmorgen een vlieg geweest was, dan had je wat meegemaakt bij ons thuis!
Veel te lang nadat de wekker afgelopen was, stond Harold op en begon (voor de eerste keer!) zijn rugzak te pakken. Zoals je je natuurlijk wel kunt voorstellen was die veel te klein ofwel was de klaargelegde inhoud veel te omvangrijk. Het één na het andere vloog aan de kant. Nele, wil je vlug mijn haar afscheren? t Is al laat! Wat een ontgoocheling toen er na een vijftal minuten slechts enkele haartjes af waren. Ofwel werkte de tondeuze niet ofwel kende ik er niets van, maar t mocht allemaal niet te lang duren, dus werd de schaar erin gezet. t Resultaat was niet om u tegen te zeggen, maar dat gaf niet, want Harold zou toch met een zonnehoedje vertrekken. Al dat haar op de grond deed mij denken aan de film van Zeffirelli waar Franciscus en Clara ook hun haar lieten knippen als teken van het oude leven dat ze voorgoed wilden afleggen...
Geen enkele van de kinderen kon uit de veren, zelfs niet na zes keer luid roepen. Tja, t was gisteren ook heel laat geweest voor de zussen en papa. Na een hectisch heen-en weergeren konden we toch even na zevenen vertrekken.
Er was al aardig wat volk samengekomen in het gezellige kerkje van Sint-Jacobskapelle. Deken Wilfried Jonckheere en concelebrant Philippe Vindevogel droegen de zondagsmis (liturgie van de heilige Petrus en Paulus)op die beëindigd werd met een pelgrimsgebed. Veel mensen hadden een briefje met intenties in het mandje met het steentje gelegd. Harold zal dit steentje de hele weg meedragen en ondertussen bidden voor al wat die mensen ter harte gaat. (Ook veel anderen neemt hij in verbondenheid mee!) Het was heel stemmig en de ongeveer honderd aanwezigen zongen en baden uit volle borst mee. Tante Sylvie en nonkel Kristof waren voor de gelegenheid heel vroeg uit de veren om het geheel muzikaal op te luisteren. Na de viering begaf iedereen zich naar de ontbijthoek die achter het kerkhof ingericht was. Familie, vrienden, sympathisanten, oud-pelgrims, ... wisselden intenties, laatste raadgevingen, oude verhalen en nieuwtjes met elkaar. Ondertussen verwenden we iedereen met een koekestuutje, een wafel, fruitsap of koffie... (dank, oma en vrienden die al voor dag en dauw opgestaan waren om dit allemaal te verwezenlijken!!!) Het was een gezellige bedoening. Harold gaf het startschot van zijn voettocht met een deuntje op zn viool waarbij zn vioolkistprompt overladen werd met centjes. Daar zal hij zeker een tijdje mee wegkunnen! Toen plotseling twee Blankenbergenaars hun doedelzak bovenhaalden, kon de ambiance niet meer stuk. Die schone liedjes mochten echter niet te lang duren, want de kuiten moesten nog veel kilometers verslinden.
Na enkele afscheidsfotos vertrokken ze eindelijk: Beerstenaar Harold, diaken Piet uit Bavikhove die twee dagen meestapt, dochter Bieke en nichtje Wenke die beide heren op een dagje charmant gezelschap trakteren én Patrick uit Beerst die bij wijze van verrassing de eerste urenwou meestappen. Iedereen zwaaide de wandelaars uit en wenste hen het beste.
Met een krop in de keel keerden we naar huis terug. Hier hebben we jaren over gepraat, maanden naar toegeleefd en in één twee drie is alles plotseling voorbij. Of nee, nu begint het pas...
We zijn alle mensen dankbaar die op één of andere manier hun sympathie betoonden, die hielpen met de voorbereidingen en die beloofden om te bidden. Wij blijven ook met jullie in gebed verbonden, zelfs met de lezers van deze blog die we niet kennen!
Op zondag 29 juni 2008 na een zendingsviering vertrekt Harold Debusschere vanuit Sint-Jacobskapelle te voet naar Santiago De Compostela in Spanje.
Als jongere ondernam hij met vader en broer al een fietsbedevaart naar Lourdes, hij fietste alleen naar Medjugorje en Fatima en trok acht keer te voet naar het Mariaoord Halle. Dit wordt zijn eerste lange voettocht.
Wat begon als een sluimerende gedachte, werd een steeds concretere droom die hem sinds enkele jaren niet meer loslaat. Alleen, zonder geld en met bijna niets van bagage, wil hij de camino stappen, de tocht die duizenden pelgrims hem al voorgingen en die volgens velen evenzeer een tocht is die je aflegt naar je diepste zelf. Op de vooravond van zijn diakenwijding (zaterdag 11 oktober om 15.00u. in de Sint-Niklaaskerk van Diksmuide) wil hij zich bezinnen over waar het in zijn leven soms foutliep, welke richting hij nu verder uit wil en hoe hij zich kan laten leiden door Gods Geest. Hij vertrouwt volledig op de voorzienigheid en neemt enkel een oude viool mee om zijn proviand voor de dag bij elkaar te spelen. Waar hij elke avond zal slapen, is nu nog een vraagteken...
Een GSM moet hij wel bijhouden van vrouwlief om het thuisfront elke avond te informeren over zijn lotgevallen. Zijn vrouw Nele en zijn kinderen zullen dagelijks een kort verslagje op het internet zetten, kwestie van geïnteresseerden de kans te geven om de boetetocht mee te volgen.
Iedereen is welkom op de zendingsviering op zondag 29 juni om 7.30u. in Sint-Jacobskapelle waar deken Wilfried Jonckheere een pelgrimszegen zal uitspreken. Op het altaar zal er een mandje staan met een steentje om alle intenties van mensen in te leggen. Na de viering neemt Harold het steentje mee om het bij aankomst aan het kruis in Compostela te leggen, een symbool van zijn drijfveer op moeilijke momenten: bidden voor broers en zussen die het moeilijk hebben en dit samen met zijn eigen intenties afgeven aan Hierboven.
De eerste twee dagen stapt diaken Piet Monserez mee en de eerste dag krijgt Harold ook nog het charmante gezelschap van dochter Bieke en nichtje Wenke. Daarna staat hij er alleen voor. De vijfde dag van zijn onderneming wordt hij 43 jaar en ook zijn achttiende huwelijksverjaardag zal hij in zn eentje moeten vieren.
Harold hoopt met deze tocht een nieuwe wending aan zijn leven te geven en een positieve boodschap te brengen in een maatschappij die meestal andere waarden achternaloopt. God ziet ons graag en geeft ons al wat we nodig hebben als we eerst Zijn Koninkrijk zoeken!
'Onderweg verdien ik de kost met mijn viool' Harold Debusschere trekt te voet naar Compostela
BEERST - Harold Debusschere (42) vertrekt op zondag 29 juni te voet naar Santiago de Compostela. Hij neemt zijn rugzak en zijn viool mee.
'Zondag 29 juni is de feestdag van Petrus en Paulus, de twee steunpilaren van de Kerk', zegt Harold Debusschere. 'Er is om 7.30uur een mis in het kerkje van Sint-Jacobskapelle. Na de mis vertrek ik op boetetocht naar Santiago de Compostela. Het kerkje van Sint-Jacobskapelle is een symbolische vertrekplaats. Het wordt een zware tocht van zo'n 1.900kilometer.'
'Ik zal het moeilijk en lastig hebben', zegt hij. 'Ik zal kracht putten uit de mis die onmiddellijk aan mijn tocht vooraf gaat. Ik ben hierin heel realistisch. De man in de straat verklaart mij zot, de gelovige mens vindt dit een goed initiatief', vertelt Harold Debusschere.
'Ik onderneem deze wandeltocht zonder geld, zonder tent. Ik neem alleen een rugzak mee met wat water en proper ondergoed, stevig schoeisel, een oude viool en een keitje dat mij sterkte en kracht moet geven. Voor de rest vertrouw ik op de voorzienigheid. Onderweg moet ik met mijn viool de kost verdienen. Ik zal enkele deuntjes voor de plaatselijke bevolking en voor de toeristen moeten spelen, wil ik eten, drinken en overnachting bekomen.'
'Daarenboven neem ik mijn gsm mee', zegt hij. 'Het is van moeten. Mijn vrouw is zwanger en ze wil mij elke dag spreken. Ik heb met haar afgesproken dat ze me iedere dag belt op een welbepaald moment. De rest van de dag is mijn gsm niet actief', vervolgt Harold Debusschere.
Harold Debusschere is niet aan zijn proefstuk toe. Hij fietste al naar Fatima, naar Lourdes en naar Halle en was al in Medjugorje in Bosnië-Herzegovina. 'Voor mij sluit deze tocht een periode in mijn leven af. Nu leef ik toe naar de toekomst. Ik doe deze wandeltocht als boetetocht in functie van mij aanstaande wijding tot diaken. Ik bekijk deze tocht als een kluizenaarsleven, net zoals Franciscus dat deed toen hij naar Rome trok. Ik vertrek te voet, gesterkt door mijn geloof in de Heilige Maria. Het is zij die mij de stap naar Jezus en naar mijn diaconaat heeft uitgestippeld', weet Harold Debusschere.
'Ik volg de camino norte en stap via Steenvoorde, Rouen, Bordeaux en via de Spaanse kust naar Compostela. Het is de meest toeristische route omdat ik hoop daar meer succes te hebben met mijn muziek. Ik moet iedere dag iets verdienen. Ik wil tegen half augustus weer thuis zijn. Mijn vrouw komt mij met de wagen afhalen in Compostela', aldus nog Harold Debusschere, leraar viool en muzikant in tal van muziekgroepen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Harold te voet naar compostela
