Gisteren: Het was een leuke avond! Er kwamen Antwerpenaars binnengewaaid die met de moto naar Compostela reden en ze hadden nog een leuke babbel samen. Het koppel gaf confituur mee voor op de briochen onderweg en Harold durfde niet zeggen dat hij dat echt niet lustte. Hij heeft het potje dankbaar aanvaard en daarna op z’n kamer laten liggen. Hopelijk lust de vinder de zoetigheid wel...

Vandaag: Eigenlijk mocht mijn echtgenoot vandaag uitslapen, want de mis begon pas om 11.00 u., maar z’n biologische klok stond geprogrammeerd op halfzeven en hij geraakte niet meer in slaap. Dan maar schrijven in het dagboek, zich wassen, ontbijten, bidden... De eucharistieviering bleef maar duren en er was aansluitend een doop. Drievierde van de mensen bleef zitten, maar Harold vond dat het stilaan tijd werd om door te gaan. Hij moest trouwens nog inkopen zien te doen voor vandaag èn morgen, want op quatorze juillet is alles potdicht. Dat was het zo te zien vandaag ook al. Winkels, bars, restaurants... alles toe! Gelukkig was er een Coop open waar hij zich 2 grote stokbroden , salami en kaas kon aanschaffen. De klok wees 12.50 u. toen hij kon vertrekken!

De hele namiddag heeft hij zowat gezwalpt. Stappen is iets psychologisch. Als je om 14.00u. nog bijna geen kilometers verslonden hebt in vergelijking met andere dagen, dan kruipt dat van tussen je twee oren naar je benen... Ze wogen als lood.

Hij was nog niet lang weg toen z’n kleine teen begon te protesteren. De scherpe pijn deed hem noodgedwongen halthouden. Met z’n nagelknipper heeft hij toen z’n ingegroeide nagel uit het wilde vlees gesneden en een nieuwe pleister aangebracht. Toen was het iets draaglijker.

“Telkens na een pauze is het heel lastig om jezelf weer in gang te trekken, zuchtte Harold, “maar na een vierhonderdtal meter gaat het weer beter...”

Op de koop toe begon het in de loop van de namiddag weer te regenen. Hij zou net aan een lang stuk van 14 km beginnen waar er geen huis te bespeuren viel. Juist op tijd dook hij een schuurtje in en begon weer het hele ritueel van ‘changement de vêtements’. Het duurt telkens ontzettend lang om zich van de rugzak te ontdoen, regenkledij uit te halen, de rest van zijn bagage te herschikken en het boeltje dan weer comfortabel op z’n rug te hijsen! Daarna kan je je weer een tijdje doodzweten onder het plastiek...

Het bidden lukte vandaag ook niet goed... hij werd telkens afgeleid door dingen van buitenaf en door bekoorlijke gedachten. Aan een groot kruisbeeld knielde hij neer en bad: “Ons Heere, je zult me moeten helpen, wi! ’t Gaat niet zo schitterend...” Een gevoel van verlatenheid overmeesterde hem. Na een tijdje van bezinning, voelde hij zich beter en kreeg weer moed. De laatste tien kilometer begon alles opnieuw te vlotten.

De braambessen die hij langs de weg kon plukken, waren een weldaad voor z’n tong.

Op de hiel net boven de wrijving van z’n schoen begon er een dikke bult te groeien met een puntje op. Harold vroeg zich af of het een puist was of een insectenbeet. Het deed alleszins geen deugd.

Toen ik telefoneerde, was hij net aangekomen in Gençay. Op het eerste gezicht vond hij niets om te slapen. Het volgende dorp ligt twaalf kilometer hier vandaan. Harold wou doorstappen, maar ik heb het hem afgeraden. Als je na elven ergens in het donker toekomt, kan je toch nergens meer aanbellen... Hij is toen maar gaan zitten op een bank voor een kruisbeeld en besloot te blijven en verder te zoeken of enkele mensen aan te spreken... als er tenminste te bespeuren zullen zijn...

Hij besloot z’n verhaal met volgende zin: “Het was een woestijnnamiddagje... Als je je courage kwijt bent, duren die lange banen precies nóg langer!” Toch voegde hij eraan toe dat hij onderweg weer moed gevat had door een SMS’je (al weet hij niet wie het zond!) om hem te bemoedingen en er stond in dat hij er niet alleen voor stond, of zoiets... Dat deed deugd!

13-07-2008 om 22:15 geschreven door nele  

Het was een superdag vandaag! De eerste uren van de nacht raakte Harold moeilijk in een diepe slaap omdat z’n vermoeide hielen hem pijn deden, maar toen hij zich enkele keren op z’n andere zij draaide, ging het na een tijdje veel beter. Na 02.00 u. gaf hij zich eindelijk over aan een zalige slaap. Omdat hij maar vanaf 8.00 u. kon ontbijten, bleef hij onder de wol tot kwart over zeven.

Het was bewolkt vandaag met af en toe een schuchter zonnetje dat eens kwam piepen en er zijn maar enkele druppeltjes gevallen: ideaal wandelweer dus!

Na het lekkere chocoladebrood (het hele buffet met confituren en marmelades liet hij netjes links liggen) vertrok hij gezwind. De hele dag door heeft hij gebeden voor alle intenties, waaronder heel speciaal voor drie die de laatste dagen aangevraagd werden via mij.

In verschillende dorpen waren alle bars gesloten en de pruimenbomen die hij tegenkwam, hingen vol met verschrompelde vruchten. Gelukkig kon hij weer enkele braambessen plukken...

In het eerste dorpje op zijn étappe ging hij de kerk binnen. Hij had een gevoel dat hij echt welkom was en verwacht werd, want vóór hem hing een heel groot Christusbeeld met de armen wijd open. Harold verdiepte zich eventjes in gebed. Hij kreeg zo een diep gevoel van dankbaarheid en geluk. Het moet te lezen geweest zijn op z’n gezicht, want toen hij het godshuis buitenkwam, lachte een stokoud vrouwtje hem toe en ze zei dat ze er deugd van had om hem zo vreugdevol de kerk te zien uitkomen en ze vervolgde dat hij er gelukkig uitzag. Ze kletsten nog wat en toen zette hij welgezind z’n tocht verder.

In het volgende dorp was de kerk opnieuw open. Er lag nog welgeteld één kaars in de bak. Harold ontstak die voor een mevrouw die er uitdrukkelijk om gevraagd had.

In Tournon-Saint-Martin kwam hij restaurant ‘Le cheval d’or’ binnen. Men vroeg hem waar hij naartoe ging. Eén gast merkte op: “Maar... jij staat in de krant!”  “Dat kan toch niet,” antwoordde Harold, “de krant weet niet wie ik ben en ik heb met niemand contact opgenomen.” De man bleef aanhouden en ging warempel een krant kopen. Toen hij terugkwam, zag Harold inderdaag een foto van een Compostelastapper uit België, maar het was een man uit Luik. En inderdaad... hij leek wel een beetje op hem. Het bleek een goed aanknopingspunt voor verder gesprek. De uitbaatster gaf hem 2 euro na z’n verhaal. Toen vroeg ze of hij eigenlijk al gegeten had. Harold schudde van neen. “Kijk, daar heb je een saladebar. Je mag alles nemen wat je wilt. Straks breng ik je de dagschotel.” We zullen moeten geloven dat Frankrijk vol barmhartige Samaritanen zit! (Corinne en Olivier, onze bedevaarder zal jullie niet snel vergeten!) Na de lekkere gebakken aardappeltjes met groenten en varkensvlees, kreeg hij nog een watertje en koffie... allemaal om niet! Als dank speelde Harold nog een liedje op z’n viool. De uitbaatster vroeg hem of hij in het zaaltje achteraan nog een deuntje wou spelen voor een jarige mevrouw. Dat deed hij met plezier aan de vier tafeltjes die er stonden. Toen kreeg hij nog eens 19 euro.

Het stappen ging opperbest na al die goedheid die hem te beurt gevallen was. Onze pelgrim had echt het gevoel geleid te worden door Hierboven. Hij dankte God voor alle overvloed die hij dagelijks kreeg zonder het voldoende te beseffen én voor z’n vrouw en kinderen (dat krijgen we niet dikwijls te horen, dus zullen we zeker heel lang deugd hebben van deze uitspraak, hihi!)

Tijdens z’n volgende pauze in een familiebar kreeg hij opnieuw een gratis koffie.

Even verder had hij net een weesgegroet ingezet, toen hij bij het zien van een ezel plotseling uitriep: “Mo, Spoed!” Om de humor hiervan in te zien, moet je wel volgend raadseltje kennen... Weet je hoe de ezel van Maria heette? ... Spoed! ... In de Bijbel staat geschreven: Maria reisde met spoed naar Betlehem.   Aangezien er geen publiek was om te reageren, lachte Harold met z’n eigen uitroep...

Goed nieuws: één van de twee koortsblazen is verdwenen en van de andere hangt de korst los. Harold had pijn aan z’n achillespees, maar na het aanspannen van de schoenen, was het zeer snel verdwenen.

Aangekomen in Chauvigny begon de zoektocht naar een slaapplaats (omstreeks 22.00u.!). Het eerste hotel leek te duur. Twee meisjes die net hun restaurant aan het sluiten waren, verwezen hem toen naar een goedkoper hotel, ‘Beau-séjour’, waar hij kan verblijven voor 29 euro.

Na een slordige vijftig kilometer gestapt te hebben, vond Harold dat hij wel een Belgisch biertje verdiende. De blonde Leffe was als een engeltje dat ... op zijn tong! Zàlig!

Morgen zal hij eens uitslapen en dan om 11.00 u. naar de Heilige Mis gaan. Dat is wel ten koste van zijn kilometeraantal, maar voor een diaken-in-wording weegt het ene niet op tegen het andere. Dààr haalt hij alle nodige kracht uit om het leven aan te kunnen en om te onderscheiden waar het uiteindelijk voor hem op aankomt.

Na de eucharistieviering zal hij verdertrekken richting Angoulême op weg naar Aigre.

Tot nu toe heeft Harold 577 kilometer afgelegd. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij het op die manier blijft volhouden en dat er nog vele dagen als deze mogen volgen.

Ik begin de dagen af te tellen tegen dat ik hem achterna mag gaan (met de auto natuurlijk!).

Lieve lezers, bedankt voor zoveel mooie reacties, goede raadgevingen, medeleven, enz...

Het is precies alsof we met heel velen op tocht zijn... en eigenlijk is het ook zo... we maken –ieder op zijn eigen manier- een geestelijke pelgrimstocht op het moment dat we er ons voor openstellen... We moeten niet allemaal dezelfde spectaculaire toeren uithalen om iets aan ons eigen leven te veranderen. Ik hoop dat vele mensen knipoogjes van de Andere kant mogen ontvangen. We hebben zoveel redenen om dankbaar voor te zijn. Ik ben heel gelukkig met een echtgenoot als Harold die zich serieus wil bezinnen over zijn weg tot nu toe en de weg die we nog zullen gaan. Ik hoop dat we samen de juiste richting blijven kiezen en Zijn roepstem mogen blijven volgen...  We zijn ervan overtuigd dat we niet de meest voor de hand liggende  of de meest gemakkelijke weg kiezen, maar wel de boeiendste!

13-07-2008 om 20:47 geschreven door nele  

Gisteren: De Duitsers op de camping waren zo blij eindelijk hun moedertaal te kunnen spreken tegen iemand die hen verstond. De man heette Harald en hij had z’n echtgenote en zoon bij. De gastheer van de chambre d’hôte was een Engelsman die gehuwd was met een Française. Het was dus een bont gezelschap. Ze maakten een fles wijn soldaat en Harold vertaalde alle vragen die Harald over de streek had, want hij was de enige die de drie talen sprak (Wat een Vlaming toch allemaal niet moet doen op de Vlaamse feestdag!). De Duitser was gek op Harolds zaklamp die je kon opwinden en laten schijnen zonder batterijen. Dat had hij nooit eerder gezien. Z’n vrouw was de vriendelijkheid zelve. Ze liep naar haar auto en kwam terug met allerlei spullen waarvan ze vond dat Harold ze onmogelijk kon missen op z’n verdere tocht. Hij nam alles in grote dankbaarheid aan: magnesium- en ijzertabletten, zalf tegen de uitslag op z’n rug, een tube schitterende voetzalf, een zalfje tegen koortsblazen (jaja, die zijn nog niet helemaal verdwenen), blaarpleisters en een pak briochen.

Omstreeks middernacht dook hij in z’n slaapzak en sliep redelijk goed ondanks de warmte.

Vandaag: Toen hij om 6.00 u. ontwaakte en hoorde dat het pijpenstelen regende, draaide Harold zich nog eens op z’n andere zij om nog even in te dutten voor een halfuurtje. Daarna stond hij op, waste zich, pende in z’n dagboek en schreef z’n route verder uit tot Compostela. Daar was hij thuis nog niet mee klaargeraakt (allé gij!). De gastvrouw had alles klaargezet voor het ontbijt. Het goot echt teveel om te kunnen vertrekken. Om negen uur bad hij z’n eerste rozenhoedje en verveeld stak hij toen de tv aan om naar de weersverwachtingen te luisteren. De volgende dagen... pluie, pluie en nog eens pluie!!!

Uiteindelijk vertrok hij toch een beetje over elf uur toen de neerslag iets verminderd was. Onder de route waren twee chauffeurs gestopt om te vragen of hij geen lift wou, waar hij natuurlijk vriendelijk voor bedankte. In Chatillon-sur-Indre ontmoette hij één van die mannen opnieuw. Die riep hem toe: “Vous êtes courageux, hein!?”

De hele dag had Harold zo’n zin in pruimen, maar er hingen er geen aan de bomen. Trouwens... alle fruitbomen in deze streek zagen er ziek uit, gekruld en vuil... Toen hij stopte om van kousen te wisselen, vond hij weer een vijftiental braambessen die hij gretig naar binnen werkte. Dat smaakte net zo goed als pruimen.

Ook de leverpastei van de Hollanders was overheerlijk, net als de pasta van de Duitsers en het stukje Frans brood, waar er wel een dikke oorworm uitkroop... Van een internationaal én gevarieerd menu gesproken!

Toen Harold zich uiteindelijk van z’n regenkledij bevrijd had, begon het na enkele minuten weer te gieten. (Iemand vroeg mij per mail of er misschien mensen waren die in hun gebed per ongeluk één letter verkeerd gezegd hadden en om Regen gevraagd hadden i.p.v. om Zegen... Je zou het nog gaan geloven ook...)

Eindelijk kon hij rond drie uur toch in z’n training wandelen. Het was koud, maar wel droog.

Je zult het niet geloven, maar om 16.00u. zat Harold weer zonder water tot het moment dat ik telefoneerde (21.00 u.!) Hij heeft 30 kilometer gestapt zonder ook maar één huis of mens tegen te komen. Da’s toch maar eenzaam. Soms kreeg hij een zotte kuur en riep hardop: “Dag boom!” en lachte toen om z’n eigen onnozelheid. De kadans van het bidden hielp hem echt om beter te kunnen stappen. Om de verveling tegen te gaan, bad hij z’n rozenkrans in variaties, heel stil, luid roepend enz.... Ik denk dat velen hem gek zullen verklaren, maar ja... oma zegt altijd dat je dikwijls gek moet doen om niet gek te worden... Behalve Châtillon-sur-Indre, waar er een prachtig kasteel te zien was, en het dorp dat hij nu net binnenliep, is hij geen enkele gemeente tegengekomen. Châtillon-sur-Indre doorkruiste hij aan de rand en hij had geen zin om een omweg te maken naar het centrum. Aangezien hij de hele dag ook geen bar zag, heeft hij nog geen cent uitgegeven vandaag.

Z’n kleine tenen doen echt zeer. Z’n linker heeft een blaar die zowat versteend is en de blaar op z’n rechter kleine teen loopt al vijf dagen vol vocht. Bij iedere kousenwissel kon hij dus opereren. Hij heeft ook wat wild vlees weggesneden met z’n nagelknippertje. Dat liep dan iets beter.

Drie paar kousen heeft hij nog over. In één paar zijn er bijna gaten en in de dure, speciale wandelkousen (deze die hij onder de baan nog niet verloren was!) verhitten zijn voeten. De goedkope van de markt voelen het gemakkelijkst aan. Ook z’n schoenen zijn al serieus aan het afslijten.

Om het plaatje compleet te maken, mogen z’n handen natuurlijk niet onderdoen. Gisteren, bij het vioolspelen, waren z’n vingers gezwollen en kreeg hij kramp in z’n rechterduim. Onder het tandenpoetsen, krijgt hij ook soms kramp in z’n hand. Dat komt waarschijnlijk door z’n rugzak die zo snoert aan z’n schouders...

De hele dag ging het omhoog en omlaag langs godverlaten weggetjes tussen de velden. Af en toe pikte hij een graantje mee...

Deze namiddag heeft hij zichzelf voor ezel verweten. “Nog maar 527 km achter de rug en nog een goeie 1200 te gaan... Waar ben ik toch aan begonnen?”

Tijdens het telefoneren, vond hij net een camping, maar er waren geen voorzieningen buiten een kaal grasveld. Even verder was er een hotel. Daar kan hij slapen en ontbijten voor dertig euro. Met dit weer is er geen alternatief, me dunkt...

Morgen stapt hij langs de D50 en hoopt ’s avonds in Chauvigny aan te komen. Met dit regenweer heeft hij opnieuw 39 km achterstand op z’n vooropgestelde schema. Hij verzekerde mij dat z’n moraal nog goed zat, maar ik hoorde toch aan z’n stem dat hij moe was.

Ik duim dat ze in Frankrijk net zo goed het weer kunnen voorspellen als bij ons, dan is er nog hoop...

11-07-2008 om 23:22 geschreven door nele  

Na de Ricard die hij van de campingeigenaar gekregen had, viel Harold in een zalige slaap in zijn driepersoonstent mèt frigo en gasfornuis. Niet te geloven dat mensen zo vriendelijk zijn om dit zomaar aan te bieden! O ja, nog iets, die Hollanders hadden hem gisteren een zak cakejes gegeven voor onderweg. Dat vond mijn wederhelft nu zó een beloning omdat hij eerder die dag in de Formule-U enkele keren al watertandend voorbij het cakejesrek gelopen was, maar hij had uiteindelijk besloten om de gebakjes te laten liggen omdat hij zichzelf op een bedevaart toch niet teveel wou verwennen. ’s Avonds kreeg hij ze zomaar cadeau!

Om 7.00 u. was hij uit de veren om zijn was te doen. De campingbewoners zagen de wandelende wasdraad rond iets over acht vertrekken.

Na zeven kilometer moest hij noodgedwongen stoppen. Zijn voeten protesteerden heftig.

Tijd om te opereren dus! Oud vel afknippen, blaren openprikken en ontsmetten, compeed kleven, ... Hij was algauw een uurtje zoet.

Het was – ondanks de slechte weersvoorspellingen – de hele dag snikheet. De witte doek en pet waren opnieuw onontbeerlijk, al zijn ze enkele keren weggewaaid.

Zijn onafscheidelijke vriendin Eva (de zwoele stem van z’n gps!) stuurde hem van de stad Aignan pardoes in the middle of nowhere tussen gras van wel een meter lang en smalle aardeweggetjes. Wat was hij opgelucht toen hij een eind verder weer de gewone weg zag opdoemen!

Bergop, bergaf, hitte (ondanks de vele bomen), puffen en blazen... z’n watervoorraad vloog erdoor en toen had hij pech. Z’n camelback was kurkdroog en in de verste verte waren geen huizen te bespeuren. Van 16.00 u. tot 19.30 u. moest hij zonder water stappen. Tijdens die woestijnmomenten heeft de vermoeide pelgrim voortdurend Christus op Zijn kruisweg voor ogen gehad.

Er is niet echt iets speciaals gebeurd vandaag. De hele dag door heeft hij gebeden voor al wie het nodig had. Er komen almaar intenties bij van mensen die iets aan mij laten weten en ik zeg het dan ’s avonds door.

Om 19.30 u. zag de vriendelijke eigenares van een chambre d’hôte de uitgedroogde bedevaarder binnensloffen en ze bood hem onmiddellijk anderhalve liter appelsap aan. Daarna at hij een spaghetti bij een wijntje. Dat verdiende hij wel na 43 km stappen. Het avondmaal, de overnachting en het ontbijt van morgen, kosten hem twintig euro. Dat valt reuze mee!

Even later kwamen er Duitsers binnen waarmee Harold een babbeltje sloeg. Hij vergastte hen op enkele viooldeuntjes en kreeg veel eten mee voor morgen, o.a. pasta met tonijn. Daar is hij heel dankbaar om.

Ook ik sla mijn ogen dankbaar ten hemel. Niet alleen omdat mijn lieve echtgenoot het goed maakt, maar ook omdat we thuis zoveel moois mogen meemaken. De eerste week van de vakantie heeft oom Valère een kleine week van z’n tijd opgeofferd om samen met mij de slaapkamer met planchetten te bekleden. Vanmorgen stond hier ineens de hele familie Verschingel voor de deur. Ze kwamen ons verlossen van de grote bergen hout op onze parking. Die liggen nu netjes in het houthok opgestapeld. Ook onze kinderen en twee logés hielpen mee. Vader Verschingel had deze week welgeteld één verlofdag die hij dan nog aan ons cadeau deed. Chapeau en merci! Er zijn nog tal van kleine dingen die mensen voor ons deden, teveel om op te noemen... Wie durft nog zeggen dat alles kommer en kwel is in onze maatschappij?

Dank aan alle mensen die ons bemoedigen met hun reacties via mail of op het blog! Dat doet echt deugd en ik zeg ’s avonds alles aan Harold door. Indien iemand weet hoe ik een kaartje met de gestapte reisroute kan toevoegen aan mijn blog, gelieve mij te laten weten hoe dit moet. Enkele mensen stelden dit voor en ik vind het een super idee...

10-07-2008 om 22:29 geschreven door nele  

Amai! Toen ik om 21.00 uur belde, was Harold nog aan het stappen en hij had toen bijna 52 km achter de rug. Het was een goede stapdag vandaag met een gloeiende zon aan een staalblauwe hemel. Er stond wel wat wind. De pelgrim zag er vandaag veeleer uit als een soldaat van het vreemdelingenlegioen. Je kent dat wel, hé, mannen met van die petjes met een lap in de nek... Ik zie het zó voor me: z’n broskopje met daarop een witte doek en daarover zijn petje, hihi...

Om halfzeven was hij uit bed en om 7.40u. al op pad. Hij had niet zo schitterend geslapen. Het ontbijt was niet inbegrepen in het pelgrimsprijsje, maar Harold had nog 4 sneedjes brood en 2 plakjes salami over die hij als brandstof onderweg opat.

Tegen 11.00u. had hij al meer dan 15 km gestapt en pauzeerde hij bij een koffietje. Op het middaguur ontmoette hij opnieuw de fietsende Kortrijksanen die verwonderd zeiden: “Zeg, jij stapt rapper dan wij fietsen...”

Een eind verder passeerde hij een bord met de naam Chambord. Er reden heel veel auto’s af en aan, vooral niet-Fransen. Harold stapte kilometers lang over aardeweggetjes in het bos en moest de vliegen van zich afslaan. Hij vroeg zich af wat daar toch zoveel volk lokte. Even verder werd het raadsel opgelost: daar stond een kast van een kasteel à la Versailles. Overal prijkten bordjes met welke koningen daar allemaal geweest waren. Tja, hij zal waarschijnlijk nog wel wat kastelen zien in de Loirestreek. Oorspronkelijk was hij van plan om daar iets te drinken, maar toen hij de prijzen zag, is hij wijselijk doorgestapt. Vier euro voor een cola, zeg!

Na 27 km vond hij het tijd voor een middagmaal: stokbrood, salami en smeltkaas die hij gekocht had in een supermarkt. Hij hield ook nog vijf wortels als reserve in z’n rugzak. Je moet echt voorzienig zijn, want soms kom je heel lang niets van bebouwing tegen. Zo zat hij een vijftal kilometer zonder water. Hij kon z’n ‘chapelet’ bijna niet meer bidden omdat z’n mond toeplakte van de droogte.Een oud vrouwtje had hem toen water gegeven en hij weet niet wie er gelukkiger was met dit werk van barmhartigheid: hij of zij...

Jammer genoeg is er één mousse weggewaaid die hij tussen de schouderriemen van z’n rugzak stak. Wat een pijnlijk verschil. Hij heeft het andere stuk nu in tweeën gesneden, maar er schiet niet veel meer van over.

Tijdens de namiddag had hij plotseling zo’n zin in kersen of pruimen. Vandaag waren er echter geen boomgaarden meer te bespeuren. Hij vond wèl een handvol heerlijke, rijpe braambessen. En of dat smaakte!

Tussentijdse schoenenbalans: een halve centimeter weggesleten aan de rechterkant van de hiel van de linkerschoen en evenveel aan de linkerkant van de hiel van zijn rechterschoen... Zullen z’n onmisbaren bondgenoten het uithouden tot Spanje?

Tijdens het telefoongesprek, waarbij hij gewoon bleef doorstappen, zag Harold een aanduiding voor een camping en voor chambres d’hôte. Die laatste kostten alstublieft bijna 65 euro, dus besloot hij een bezoekje te brengen aan het campingvolkje. We sloten ons telefoongesprek maar af. Nadien belde hij enthousiast terug dat hij gratis een driepersoonstent ter beschikking kreeg, op voorwaarde dat hij iets wou nuttigen aan de bar. Dat vond hij natuurlijk niet erg. Twee gulle(!) Nederlanders schonken hem nog een voorraadje eten voor morgen onderweg. Ik heb hen telefonisch op m’n communiezieltje gezworen dat ik op het internet zou verspreiden dat Hollanders voortaan nooit meer als gierig bestempeld mogen worden! Dat vonden ze hartstikke leuk... Doei!

09-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Wat een enthousiasme aan de telefoon. Dat doet deugd!

Het was een goede dag vandaag: Harold heeft een kleine 50 kilometer in de benen én het heeft bijna niet geregend. Het was wel zwaarbewolkt en er stond een sterke wind. Als je bijvoorbeeld een brug oversteekt, moet je je schrap zetten om niet weg te waaien omdat de wind zo’n pak heeft op de rugzak.

Om 05.45u. was zijn wekker afgelopen, maar onze bedevaarder wou nog van geen opstaan weten. Hij bleef sluimeren tot 06.30u. Het sobere ontbijt smaakte: een half stokbrood met boter en een koffie. Toen begon het secure werk: voeten opereren, alles heel punctueel op de juiste plaats steken in de rugzak... Toen de klokken acht uur sloegen, trok hij de deur achter zich dicht.

Het vlotte goed op de supersaaie D97, richting Orléans. Hij hield een eerste stop om 10.50u. in St.-Lye la Forêt waar hij z’n sokken wisselde en een grand café au lait binnengoot. Na een koutertje met de vriendelijke uitbater kreeg hij de tweede koffie gratis.

Het is niet altijd makkelijk om viool te spelen in een bar omdat bijna overal de mannen aan de televisie hangen om te gokken op de paardenwedrennen. Het zou bijzonder storend zijn om deze interessante bezigheden te onderbreken! Tijdens de pauzes kan het wel... zo kreeg hij vandaag 4 euro toen hij twee liedjes speelde. Hij kon er een koffie mee kopen en had nog geld over om zich een brood aan te schaffen. Dat smaakte overheerlijk met het plakje salami dat hij nog gespaard had van gisteren.

Vandaag ontmoette hij twee mannen op een tandem, onderweg naar Portugal. Ze waren aan het zoeken op de kaart omdat hun GPS het even liet afweten en onze barmhartige pelgrim schoot hen te hulp. Omdat hij aan hun vreemde accent hoorde dat het geen Fransen waren, vroeg hij waar ze vandaag kwamen. Kortrijk! Oorspronkelijk was de ene man met een andere vertrokken, maar die had last gekregen van zijn achillespees en via het internet hadden ze een derde man ingeschakeld. Die had de rol op de fiets overgenomen en de arme stakker mocht in de auto volgen. Zo zullen ze het volhouden tot de invalide weer verder kan fietsen. Goed opgelost, vind ik...

De hele dag door heeft Harold rozenhoedjes gebeden voor alle thuisblijvers die gebed gevraagd hadden. Eén voor één haalde hij in gedachten al die mensen voor de geest. Dat helpt je vooruit, beweert Harold. Met een duidelijk doel voor ogen, krijgt zijn tocht een diepere zin.

Op een bepaald moment naderde hij een stalletje waar ze kersen verkochten. Likkebaardend dacht hij aan de sappige, zoete vruchten die hij enkele seconden later naar binnen zou werken... Helaas! Het kraampje was helemaal uitverkocht! Maar geen nood... direct daarna zag hij honderden kersenbomen in boomgaarden zo ver je kon kijken. Het waren van die goeie vleeskersen en ze vonden snel de weg naar zijn maag. De natuur trakteerde en het smaakte nog beter omdat het gratis was...

Na een goeie veertig kilometer liep hij een caféetje binnen waar drie heftige mannen gezeten waren bij een jonge bazin. Eén vroeg wat een viool was. Harold gaf een kleine demonstratie en kreeg zo zijn cola betaald.

Blij van gemoed is hij zo in Cléry-Saint-André geraakt. Hij bewonderde een immense basiliek waar Louis XI begraven ligt. Een barman vertelde hem dat daar vriendelijke mensen waren die pelgrims herbergen. Alles was jammer genoeg volzet, maar dat kwam net goed uit... Hij kreeg een hotelkamer aan dezelfde prijs van een pelgrimskamertje. Plaats genoeg alleszins: één dubbel bed en twee éénpersoonsbedden. De douche en WC maakten het plaatje compleet. Als je in een vuilnishokje geslapen hebt, is dit een prinselijk verblijf!

Morgen wil Harold er- als alles goed gaat- nog eens 50 kilometer aanbreien. Hij hoopt een beetje over Blois te kunnen overnachten. Het weerbericht klinkt veelbelovend.

Donderdag zien de voorspellingen er veel slechter uit: veel wind en regen over heel Frankrijk. Harold is z’n hersens aan het pijnigen om een oplossing te zoeken tegen al dat watergeweld.

Eerst wil hij echter genieten van een wasje en een plasje. Hij zal z’n voetbalsem uit z’n bagage zwieren, want hij heeft ondervonden dat kemelvet veel meer deugd doet aan zijn edele stappers. Elke gram telt, nietwaar?

Ik voel mij heel dankbaar terwijl ik mijn verhaal voor vandaag afsluit. Harold heeft al moeilijke, maar nog veel meer genadevolle momenten meegemaakt. Ook de kinderen en ik voelen ons gedragen door het medeleven en gebed van zoveel vrienden en sympathisanten. In gedachten blijven we allemaal met elkaar verbonden!

08-07-2008 om 23:39 geschreven door nele  

Gisterenavond: Wat doe je als je geen slaapplaats vindt? Juist... je blijft tjolen tot gat in de nacht! Even na het uur der spoken arriveerde Harold aan een ziekenhuis. “O, hier hebben ze bedden genoeg,” redeneerde onze held, maar de verpleegster op spoed dacht daar anders over. Zelfs toen Harold aandrong dat hij eigenlijk wel paste in dat milieu, want dat z’n voeten helemaal openlagen en dat hij op de koop toe z’n SISkaart bijhad, wou ze van geen lievemoederen weten. “Mag ik dan met m’n matje op de grond slapen?” Ja... dat mocht. Hij vloog in een felverlicht kamertje met twee ronkende frigo’s, maar dat kon hem niet deren. Hij lag toch veilig en droog. De eerste schaapjes waren nog niet helemaal geteld of daar kwam een verpleger hem wakker maken. Het was volstrekt verboden om in een ziekenhuis op de grond te slapen! Op drie stoelen mocht het wel. Comfortabel was anders, vooral omdat de drie stoelen een verschillende hoogte hadden... Om de haverklap viel er een man van de security binnen en hij maakte met opzet veel lawaai om Harold het leven zuur te maken. De armeluis hoorde hem op de koop toe roddelen tegen de wachtenden van de spoedafdeling dat ‘die hiernaast’ toch geen ellebogen had als hij nu nog niet doorhad dat hij daar niet welkom was. Op die manier kon hij dus geen oog dichtdoen. Hij pakte z’n boeltje en slofte voorbij de ‘vriendelijke’ Fransman die schertste: “Et maintenant, tu pars pour Belgique?” De zwarte meisjes die aan het wachten waren, hadden zichtbaar medelijden met onze pelgrim...

De nacht zag hem komen met zijn Mars en z’n M&M’s die hij uit de automaat gehaald had. Twee koffies spoelden alles door en dat was zijn ontbijt om 04.00u.

Vandaag: De volgende uren was hij veeleer aan het slaapwandelen. Rond 9.00u. voelde hij een appelflauwte opkomen en hij legde zich neer in het gras om z’n echte ontbijt soldaat te maken: de twee blikjes macedoine van de vriendelijke chauffeur, weet je nog? Jammer dat er zoveel wind op kop geweest was... die had z’n zonnehoedje weggeblazen. Omdat je op zondag bijna geen winkels open vindt, knoopte Harold de vier hoekjes van z’n witte doekje en zette z’n nieuwe hoofddeksel op z’n haar. Dat was echt potsierlijk!

Je zult niet geloven wie hem weer achtervolgden op de Route Nationale... enkele flikken! Ze waren vriendelijk, maar zeiden dat hij niet op die weg mocht als voetganger. Harold replikeerde dat dat nergens gesignaleerd was en dat hij als stapper toch geen kilometerslange omweg wilde maken. De heren begrepen z’n probleem en gaven toe dat de meeste wandelaars dezelfde redenering maakten. Ze brachten hem in hun wagen over de brug tot aan hetzelfde punt aan de tegenovergestelde weg en zeiden dat hij achter de vangrails aan die kant veiliger was. Ook gaven ze hem nog een complimentje omdat hij goed zichtbaar was met z’n fluojasje over z’n rugzak en z’n fluobandjes om z’n arm.

In het volgende dorp kocht hij bananen, tomaten en worstjes voor in noodgevallen. Van druivensuiker had niemand tot nog toe gehoord in Frankrijk, of was dat geen ‘sucre des raisins’ misschien?

Tijdens de zoveelste saaie klimpartij schoot een borstriempje van z’n (dure) rugzak los. Het was niet noodzakelijk, maar toch wel gemakkelijk om het gewicht te verdelen. Vervelend was dat nu...

Een uurtje verwijderd van Etampes sloeg de moeheid toe. Z’n voeten waren dankbaar om de pauze en z’n maag zag de bananen graag komen.

Even verder zag Harold weer 5 politiemannen die zich amuseerden met het flitsen van snelheidsduivels. Ze zeiden dat hun collega’s hen al op de hoogte gebracht hadden van de komst van een Santiagostapper.

Alle goede dingen bestaan uit drie, dus werd hij even later opnieuw tegengehouden door twee blauwe uniformen. Monsieur zei niet veel, maar madame des te meer. “Il est interdit de passer par ici!” Wat hij ook probeerde, geen moyen! Hij moest over de vangrail klauteren en door een toegegroeide beek naar een baantje beneden sukkelen. Dat was niet te doen! Tegen zijn natuur in, volgde mijn schat de bevelen op en na een km omweg, kwam hij op hetzelfde punt uit, maar aan de andere kant van de weg. Hij legde zich neer in het groen om wat te dutten, geleund op z’n rugzak en z’n viool (dé ideale steun). Hé, er lagen overal kriekenpitten op de grond, was dat een hemels knipoogje voor z’n gehoorzaamheid?

In Etampes stapte hij een café binnen voor een potje troost en hij informeerde of er ergens een Heilige Mis opgedragen werd. De barvrouw vroeg luid aan het hele café of er iemand zat die soms naar de mis ging. Een zwarte man knikte, maar was niet van ter plaatse en kende de uren niet uit het hoofd. Hij wist wel dat er in dit stadje vier kerken waren.

Harold keerde een kilometer terug naar de eerste kerk. Ondanks het feit dat hij orgelspel hoorde, kon hij nergens binnengeraken. Dan maar naar de tweede... weer orgelmuziek én een vriendelijke dame die vroeg of hij misschien een pelgrim voor Compostela was. Ze vond het heel jammer dat ze geen stempel bijhad voor in z’n credencial, maar ze drong aan om iets in het vakje te mogen schrijven. Na een gemoedelijk babbeltje gaf ze een prentje van de Heilige Michaël die ter plekke vereerd werd. (Op geregelde tijdstippen verschijnt die tijdens de bedevaart op het toneel in de vorm van foto’s, beelden, ...)

Met een blij gevoel verliet Harold het rustige oord en trok verder door zonnig weer èn veel wind. Het landschap veranderde naar graanvelden en nog eens graanvelden zover je kon kijken. Terwijl hij de rijpe korrels uit de aren knabbelde, dacht hij aan de tekst: ‘Kijk naar de vogels in de lucht en de bloemen op het veld. Ze zaaien niet en toch...’

Langs een klein baantje reed een blonde Parisienne hem voorbij in een gammel karretje. Toen wist Harold nog niet dat ze Abigail heette, dat ze 17 kleinkinderen had en dat ze net twee weken terug was uit Afrika waar ze negen jaar een soort missiewerk verricht had. Hij kon ook nog niet vermoeden dat ze 36 jaar voor Jezus gezongen had in een soort gospelgroepje. De dame in kwestie beklaagde het zich na een tijdje dat ze niet bij die pelgrim gestopt was. Geen nood echter... in het volgende dorpje liepen zij en de twee kinderen van haar broer de stapper tegen het lijf. Ze nodigde hem uit om iets te gaan drinken bij haar 86-jarige moeder Odette. Omdat hij toch al 41 kilometer in de benen had, besloot hij op het aanbod in te gaan. Ze bevonden zich toen in het dorp Saclas. Abigail vertelde dat ze het geen toeval vond dat Harold op haar weg kwam. Ze had zich ’s morgens nog afgevraagd wie haar nog eens vioolles zou kunnen geven op haar leeftijd. Thuis had ze enkele partituren liggen die ze dolgraag wou kunnen spelen. Oma Odette vroeg een deuntje en de volgende twintig minuten zong ze parmantig mee. Ze zei dat ze zich helemaal voelde herleven en dat ze verwonderd was dat hij die viool zó kon doen zingen. Dochter Abigail weende van ontroering. Grootmoeder (die het zichtbaar niet breed had) en haar lieve kleinkinderen scharrelden 12 euro van hun spaarcenten bijeen en overhandigden dit fier aan de muzikant. Abigail vroeg of Harold bij haar en haar man Angelo in Parijs wilde overnachten. Hij zei dat dit gek zou zijn. Hij had er twee dagen over gedaan om tot hier te geraken en dan zou hij weer terugkeren. Ze beloofde stellig dat ze hem de volgende dag om halfnegen op dezelfde plaats terug zou voeren. Dat veranderde de zaak, natuurlijk! Toen ik belde, hotste hij in de witte rammelbak zonder achteruitkijkspiegel over de weg. De portieren waren dichtgemaakt met koorden...

Harold hoorde de weerman nog net zeggen dat het morgen water zal gieten, toen mevrouw de chauffeur heel luid begon te telefoneren met haar GSM. Hij vertelde mij nog dat hij nu ongeveer 230 kilometer in de benen had , maar toen kon ik hem bijna niet meer verstaan. Omdat de verbinding tussendoor al twee keer verbroken was, besloten we elkaar maar goedenacht te wensen...

07-07-2008 om 09:49 geschreven door nele  

Gisteren: De avond bij Abigail en haar vriend was fantastisch! Antonio heeft Harolds haar nog wat korter getrimd met de tondeuze en Abigail kreeg haar langverwachte vioolles. Harold kreeg nog een pet van de vriendelijke man en mocht een bad nemen. Ze bleven gezellig kletsen tot 02.00u. (excuus van manlief: “Ik kon toch moeilijk zeggen dat ik wou gaan slapen na al wat zij voor mij gedaan hadden!” Haha, hoe doorzichtig, schat!)

Vandaag: Vanmorgen om 6.45u. stond hij op om z’n gerei in te pakken. Ondanks haar belofte van gisteren, had Abigail moeite om stipt te zijn: treuzelen, eten, vertellen... Uiteindelijk zaten ze om 8.30u. toch in de auto. Er werd heel wat tijd verloren omdat onze Française ook nog verkeerd reed. Om 11.00u. kon hij – na een fotoshoot weliswaar – toch vertrekken waar hij gisteren gestopt was. Hij besloot op de valreep nog enkele inkopen te doen in de bazar, want de volgende étappe bestond uit kilometerslange wegen zonder huizen, laat staan winkels...

De stormwind raasde recht op hem af. Elk kwartier werd hij getrakteerd op een wolkbreuk. Soms kon hij schuilen, andere keren was er kilometers in de omtrek geen afdakje te bespeuren. Af en toe bleef Harold stokstijf staan gedurende twintig minuten met twee plastieken zakjes over z’n schoenen en het fluojasje over de rugzak getrokken. Z’n handen trokken wit weg van de koude. Hij werd doodmoe van het stilstaan...

Omstreeks 15.30u. zag hij de lucht opnieuw zwaar en donker worden en hij wist dat hij het aankomende geweld niet zou kunnen ontkomen. Hij snelde naar twee huisjes wat verderop en sprong een schuurtje binnen. De jonge boer die daar aan het schilderen was, schrok zich een hoedje! Drie kwartier duurde het voor onze reiziger weer verder kon. De regenbuizen van de boer zijn eigendom waren afgewaaid en alles stond blank. De man vertelde nog dat er zich in het volgende dorp (13 km verder) twee bars en een hotel bevonden.

Vooruit met de geit! We geven er weer een lap op... De zon brandde gedurende tien zalige minuten en toen begon het weer van meet af aan: water in overvloed...Dit was precies de processie van Echternach. Hij was al zo laat vertrokken en met deze weersomstandigheden geraakte hij geen stap vooruit. Harold besloot in het eerstvolgende hotel halt te houden.

Eindelijk arriveerde hij bij z’n doel: Bazoches-les-Gallerandes. Hij had slechts 24 km afgelegd. In ‘Hôtel de la poste’ meldde hij zich als pelgrim voor Compostela aan. De bazin keek eerst wat achterdochtig en vroeg naar zijn carnet (= geloofsboekje). Toen ze het in handen kreeg, was ze meteen vriendelijk en wees hem een kamertje aan. Bij een koffietje legde hij z’n manier van pelgrimeren uit en enkele stamgasten riepen uit: “Oh nee, hier geen viool a.u.b.!” Toch waren er enkelen heel nieuwsgierig en ze vroegen om een korte demonstratie. Na twee Ierse nummers was iedereen verkocht, vooral één meisje dat al geregeld uit liefhebberij naar Ierse pubs geweest was. Daarna zonderde Harold zich af met een koffietje en zijn dagboek. Hij had het hier zo slecht nog niet getroffen. Enkele koffies, een lekkere volle maaltijd met dessert en kaas, twee glazen wijn, overnachting met ontbijt voor 29 euro. Da’s een pelgrimsprijsje!

Tot mijn ergernis hield de bazin hem toen nog 45 minuten bezig, waardoor ik even lang liep te ijsberen om mijn wederhelft telefonisch te kunnen bereiken. Nu ja, het moment dat ik hem hoorde, was de frustratie snel verdwenen.

Morgen mag Harold om 05.45u. ontbijten, maar als het regent, zal hij weer tussen de lakens duiken, zegt hij. Het weerbericht klinkt iets hoopvoller voor morgen, maar vanaf donderdag ziet het er opnieuw slechter uit. Tegen dan zit hij iets meer zuidwaarts en is de kans op mooier weer misschien groter. Hopelijk...

07-07-2008 om 00:00 geschreven door nele