Het doet zo’n deugd om een opgewekte, enthousiaste echtgenoot te horen aan de andere kant van de lijn!

gisteren: De mensen die hem zo gastvrij onthaalden, hebben in Doornik gestudeerd. Haar naam is Anne-Marie en hij heet Richard. Er was ook nog een jongen in een rolstoel die luisterde naar de naam François. Die heeft zulke mooie dingen gezegd over zijn vertrouwen in ‘la Vierge’. Zoals gisteren al vermeld, kreeg de uitgetelde pelgrim een heerlijk maal voor z’n neus met kip, tomaten, een wijntje en als toetje een yoghurt. Uit dank vergastte hij hen met wat muziek. Ze babbelden nog lang na en ondertussen probeerde Anne-Marie viool te spelen. Dat was een ietsiepietsie moeilijker dan ze verwacht had. Om 00.30 u. moest Harold plotseling niet meer in de veranda, maar wel in de gastenkamer slapen in een bed.

vandaag: Om 8.00 u. stond het ontbijt al klaar. Vóór hij z’n tocht verderzette, kreeg hij vijf euro, speciale verfrissingsdoekjes en antimuggendoekjes mee. De gastvrouw toonde hem een andere route met nieuwe binnenweggetjes, waardoor hij niet meer langs die superdrukke RN moest èn tegelijk een hoek van 7 km afstak. Dat was mooi meegenomen!

Om 12.10 u. ging hij het postkantoor van Sanguinet binnen om z’n wegwerpcamera naar huis te sturen. Dat kostte 16 euro. De loketbeambte en de mevrouw naast hem moesten lachten om zijn onderneming. Hij reageerde: “Avec la foi on ne rit pas!” De beambte herstelde zich snel en zei dat hij hem niet uitlachte. Hij nodigde Harold zelfs uit om iets te gaan drinken in ‘une cave’ in de open lucht even verderop tot hij klaar was met werken. Hij stelde voor om daar een beetje viool te spelen, schreef een briefje voor de gastvrouw en beloofde om hem een kwartier later te komen vergezellen. Zo gezegd, zo gedaan... Een half uur toverde Harold mooie muziekjes uit z’n instrument en hij kreeg een koude schotel en een heerlijke, frisse witte wijn in ruil. Toen de postman aankwam, was er al volop ambiance. De mensen van het aanpalende marktje applaudisseerden en zongen mee. Hij telde drie euro in z’n vioolkist. De loketbeambte èn de vrouw van de wijnkelder waren erg onder de indruk omdat hij de liedjes kon spelen waar men om verzocht.

Om 13.50 u. stond hij weer klaar om de gloeiende hitte te trotseren. Even verder herkende hij een plaats waar hij op de tocht naar Fatima z’n fiets gezet had op een moment dat hij het echt niet meer zag zitten. Ook nu was de tocht heel lastig en was er nergens schaduw. Het zweet droop van hem af.

Er stopte een auto en een man vroeg of hij naar Compostela ging. Hij gaf onze stapper een fles water.

Het volgende dorpje heette Parentis en Born (alweer een doodsaai recht stuk), een ideale rustplaats om een koffie te drinken. Harold las dat er een mis was om 18.30 u. Dat was nog één uur. De man aan de bar zei dat er waarschijnlijk geen viering zou zijn aangezien hij de pastoor had zien vertrekken. Hij stelde voor om het aan de kloosterzusters te vragen die even verderop woonden. Ze beaamden het en vertelden dat er wèl een mis was in een dorp op 9 km daarvandaan. Hij was daar al te laat voor. Ze wilden hem met de auto heen- en terugbrengen.

Dàt was vriendelijk! Hij overwoog even om in het dorp te overnachten en op het zusterlijk aanbod in te gaan, maar het hotel was volgeboekt. Op zijn vraag of er de volgende morgen ook misgelegenheid was, antwoordden ze dat er één was om 9.30 u. in Gastes. Dat lag 5 à 6 km verder op zijn route. Harold besloot om door te stappen.

Onderweg ontmoette hij een oude man die heel Spanje doorkruist had met de fiets. Hij was echt zwartgebrand en kloeg dat het in Spanje niet te doen was van de hitte: 42 tot 44 °C in Sevilla. Dat was ruim 10 graden meer dan vandaag in Frankrijk!

Even verder zag hij dat het dorp toch vier kilometer afweek van z’n route. Hij had het kunnen denken. Die 7 km die hij vanmorgen inhaalde, kreeg hij nu ruimschoots op z’n dak. Heen en terug naar Gastes kostte hem 8 kilometer! Toch liep hij door langs de – voor de verandering –  lange, saaie baan.

Hij bad de glorierijke mysteries en overwoog ‘het vertrouwen op de allerheiligste Maagd’. Toen hij weer enkele braambessen vond, voelde hij opeens een zekerheid dat alles voor vanavond wel zou goedkomen en dat hij zeker onderdak en eten zou krijgen.

Aan een voorbijgangster vroeg hij naar een chambre d’hôte. Ze wees naar een rond punt waar er meer info stond op een bord. Twee gasten op de fiets vroegen of hij op weg was naar de chambre d’hôte. Ze raadden hem af om daar te overnachten omdat het heel chic was en ze minstens 60 euro per nacht vroegen. Er was wel een gîte, wisten ze. Toen hij daar binnenkwam, veerde er een mevrouw recht die kortaf zei dat dit geen gîte meer was en dat ze het gebouw gewoon verhuurden. Harold vroeg of ze dat niet eerder konden meedelen op het bord aan het rond punt. De vrouw antwoordde dat dat zijn probleem maar was... Wablief!? Acht kilometer omweg voor niets? Dat kon toch niet... Hij bedwong zijn boosheid en besloot toen maar in het kerkportaal te overnachten. Er was een hekkentje waar je gemakkelijk over kon klimmen en de nacht beloofde toch warm te worden. In een bar op een boogscheut daarvandaan zag hij een mevrouw zitten met een baby van een maand of twee. Harold begon vertederd een gesprek en zei fier dat hij op 1 december ook weer papa zou worden van zo’n klein ukje. Hij vertelde een beetje over z’n tocht en ook waar hij zou slapen. Even later zei de vrouw – die de eigenares van het pand bleek te zijn – dat hij toch niet buiten moest overnachten. Ze bood haar caravan achter haar bar als meer comfortabel onderkomen aan. Wat een vriendelijkheid! Bovendien kreeg hij, toen hij een sandwich met américain bestelde, een bord met frieten, een half stokbrood en 5 minihamburgertjes voor z’n neus gezet. Hij moest niets betalen! Ze was onder de indruk van zijn grote omweg om toch maar een eucharistieviering te kunnen meevolgen.

Wat was hij blij dat hij rustig gebleven was toen zijn vertrouwen vandaag op de proef gesteld werd.

Z’n armen zijn dik van de snoerende schouderriemen en van de warmte. Z’n rechterduim en -wijsvinger plakken toe van de kramp, maar dat gaat gelukkig telkens snel weer over. Harold is blij dat hij nog viool kan spelen. Z’n blaren zijn weg. Pijn heeft hij niet meer, maar wel een groot gevoel van vermoeidheid in de voeten.

Compostela ligt nog 853 km van hem verwijderd. Hij moet die lastige Landes nog twee dagen trotseren tot Biaritz. Dan lokt Spanje hem toe. Dit was de lastigste dag tot nu toe wat de warmte betreft... Harold zegt dat hij er echt potsierlijk uitziet als hij in z’n ondergoed staat. Z’n kousen en T-shirt staan fel wit afgetekend op z’n bruingebrande huid.

De hele dag raasden de auto’s weer aan hem voorbij. Hij was genoodzaakt om met z’n ene voet op het gras en z’n andere op de baan te lopen. Het was gevaarlijk stappen. Door deze houding begon z’n heup weer pijn te doen. Het viel hem op dat vooral oudere mensen in mercedessen absoluut geen plaats wilden maken voor hem. Velen deden teken dat hij aan de kant moest. Hij was wel dankbaar dat er op sommige stukken nieuwe rechte fietspaden aangelegd waren door het bos. Daar was het rustiger, alhoewel... Het gezelschap van die rotdazen kon hij eigenlijk missen als kiespijn. De schaduw was dan weer een welgekomen bondgenoot.

Af en toe had hij zin om eens te stoppen met bidden en gewoon te genieten van de natuur. Het is heel raar, maar toen viel zijn tred bijna stil. Het paternosteren helpt hem blijkbaar ook vooruit omdat het ritme een soort mantra vormt die past bij het ritme van zijn passen. Is dit een vorm van trance? Jean-Marie beweerde van wel... In elk geval is dit de drijfveer waardoor hij het lange stappen kan volhouden.

Moe, maar voldaan kijkt m’n schat op de voorbije dag terug. Hij is tevreden over het aantal kilometers (weer een kleine 50) én vooral dankbaar voor alle goedheid die hem weer gegeven werd. ’t Is toch wonderbaar hoe een mens geleid wordt als hij alles durft los te laten!

20-07-2008 om 09:15 geschreven door nele  

gisteren: Bij de vrouw van de caravan speelde Harold nog wat viool en keken ze samen naar het blog. (Het is gek dat iedereen het verhaal kan vervolgen en dat de hoofdrolspeler zelf het nog nooit kon lezen!) Daarna kreeg hij nog een halve liter flutjesbier bij het schrijven van z’n dagboek en na een verfrissende douche legde hij zich te rusten. Hij draaide en keerde van de jeuk (verbrand) en sliep half in vanaf vier uur. Om zes uur heeft hij zich eens van kant verlegd, om 7.00 u vond hij het nog te vroeg om op te staan en na nog een hazetukje tot 8.30 u. forceerde hij zichzelf om op te staan.

vandaag: De resevespullen in z’n rugzak die Bertrand hem meegegeven had, dienden als ontbijt: half gesmolten chocola en peperkoek. Om negen uur woonde hij de mis bij. Het evangelie verstond hij half, maar toen kreeg de pastoor hem en zijn bagage ineens in het oog en ging de preek verder over ‘les pèlerins’. We zijn allemaal pelgrims op weg met God en God gaat op weg met ieder van ons. De priester gaf de raad om veel te vertrouwen op de Voorzienigheid en dikwijls te bidden tot de Heilige Geest. Dat deed Harold dan ook de rest van de dag...

De eerste etappe ging naar Mimizan. Daar kwam hij na 18 km stappen rond even over twee aan. Onderweg had hij een tiental minuten gestopt om braambressen te smullen.

Z’n gps stuurde hem een piepklein aardeweggetje tussen de huizen in, waar hij met moeite met z’n viool kon passeren. Een kleine driehonderd meter liep hij daarlangs. Toen hij twee gele pruimen op de grond zag liggen, keek hij omhoog en zag een quasi lege boom. Even verder lagen er nog een kleine twintig grote, gele mirabellen op de grond. En of het smaakte!

Een tijdje later kwam hij een pruimelaar tegen met kleine rode pruimpjes. Hij kreeg de indruk dat hij noodgedwongen op fruitdieet gezet werd vandaag, maar dat vond hij helemaal niet erg. In een café dronk hij een koffie met veel suiker om wat variatie in z’n dagmenu te krijgen.

De dag startte bewolkt, maar ging over naar snikheet.

In Bias verorberde hij zes rijstkoeken van Bertrand. (ik sta versteld als ik hoor wat hij allemaal met smaak binnenwerkt, wat hij thuis op geen honderd jaar zou willen eten!)

Om halfzes hield hij even halt om van kousen te wisselen en hij zei aan Maria: “ ‘k Begin nu toch wel wat honger te krijgen. Zal ik mijn reservevoorraad peperkoek moeten aanspreken of krijg ik nog iets anders?” Toen liep hij bijna tegen een overhangende tak met één appel aan. Die was weliswaar nog wat aan de zure kant, maar Harold eet ze het liefst zo. Hij bedankte onze hemelmoeder voor deze lekkernij en vervolgde z’n tocht.

Ook vandaag ontmoette hij een clochard per fiets die net uit Spanje kwam en kloeg dat het daar niet te doen was van de hitte. Dat belooft! Als alles volgens plan blijft verlopen, zou hij overmorgen tegen de middag in Biaritz moeten zijn.

Het laatste uur zette de bewolking opnieuw op en Harold hoopte dat het niet zou regenen, want hij vond tot 22.00 u. nog geen plaats om de nacht door te brengen en vreesde buiten te moeten slapen. In Vielle Saint-Girons vond hij geen chambre d’hôte of zoiets, dus heeft hij zich om 22.35 u. genesteld in een kerkportaal. Hij passeerde een dronken man die z’n roes uitsliep in een slaapzak op het trottoir en 100 meter van hem verwijderd ligt een man met pak en zak onder een afdak. Harold vond dat hij nergens beter kon liggen dan in het huis van God en hij zei: “Onze Lieve Heer, ‘k zal me bij jou leggen, hoor!” Da’s nu echt eens een abri zoals vroeger: een nis van niet veel meer dan een meter breed, de rugzak dient als hoofdkussen en hij mag niet te veel wriemelen of hij ligt van de trap. Gelukkig is het vanavond – ondanks de bewolking – niet koud. Als het recht naar beneden regent, blijft hij droog. Als het schuin neervalt, deelt hij in de brokken... Hij zal zich nu te goed doen aan de gekregen pilchars en dan proberen in dromenland te geraken. Als de insecten moeilijk beginnen doen,  kan hij nog altijd de antimuggendoekjes uittesten die hij vanmorgen kreeg... Slaapwel en God zegene je!

20-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Gisteren: Harold heeft al z’n kleren nog eens gewassen en aan een droogrek gehangen. Daarna masseerde hij z’n voeten met de zalf van de Duitsers. Het inslapen begon goed, maar na de eerste slaap schrok hij weer wakker om vervolgens tot 02.00 u. heen en weer te woelen. Toen kon hij – badend in het zweet – toch nog boompjes zagen tot 07.00 u. ’s Morgens was het bed drijfnat.

Vandaag: Het ontbijt verliep gezellig onder een gemoedelijk babbeltje met de eigenaar. Om 9.00 u. was hij weer paraat om de hitte te trotseren. Het was vandaag tussen 28 en 30°C. De passage door Bordeaux deed hem veel tijd verliezen: schuin oplopende voetpaden die pijn aan de voeten veroorzaakten, verkeerslichten, drukte, ... Hij had de kans om twee mooie kerken binnen te lopen die toegewijd waren aan Nôtre Dame de Lourdes met een heuse grot binnenin. Hij brandde een kaars voor oma die vandaag jarig is.

De weg die hij nu stapt, ligt 20 km van de camino verwijderd. De pelgrimsweg is veel rustiger en mooier, maar door de vele kronkelingen is ze een heel stuk langer. Harold koos voor de kortste weg uit tijdsnood. Kilometers aan een stuk sjokte hij over voetpaden langs een ontzettend drukke verkeersader. De auto’s raasden voorbij langs alle kanten. Is de Landes al een vervelende streek om met de auto door te komen, te voet is hij dat zeker... Dit gebied is een echte moraalbreker, weet Harold nog van z’n fietsbedevaart naar Fatima enkele jaren geleden.

In een café waar hij z’n drinkzak vulde, speelde hij viool en kreeg een koffie cadeau.

De hele dag al liep het zweet van hem af. Doodmoe en zonder gevoel in z’n voeten, verlangde hij zo naar een rustplaats, maar alles was potdicht... zelfs het enige hotel van het dorpje waar hij slaping zocht, was om 20.15 u. gesloten. Wat was dat hier toch?

Nu ja... na die wondermooie voorbije dagen, voelde hij aan dat het tij gauw zou keren. Schone liedjes duren immers niet lang... Toen deze zegswijze net uit z’n mond kwam, zei hij dat hij terug zou bellen, want hij zag een man aan wie hij onderdak zou vragen...

Na een kwartier was hij daar terug. ’t Was een scheet in een netzak, zoals ze zeggen. De man had hem meegevraagd naar binnen en wou een koffie inschenken. Het zwarte goedje spetterde meer naast het kopje dan erin. Toen lalde le français: “Ah, je suis pas un patron. Je vais téléphoner un patron!” en hij waggelde weg naar z’n vrachtwagen om een nummer te zoeken. Toen hij terugstrompelde, deelde hij mee: “Il va venir, mais il est faché...” Tja, die sukkel had duidelijk veel te diep in het glas gekeken. Harold maakte zich maar snel uit de voeten. Dit was alweer een kwartier tijdverlies en nu had hij nog geen plaats om de nacht door te komen.

Het was al 21.45 u., de zon was nog altijd van de partij en het was zeker nog 18 à 19°C. De wakte begon in te slaan en de kevers vergezelden hem opnieuw. Het dorpje Marcheprime lag nu achter hem en hij kon niet anders dan verderstappen naar Facture (nog 8,5 km!) omdat je hier absoluut niet buiten kan slapen. Druk autoverkeer (hij loopt over de N250), naast de rijbanen een strook van een viertal meter met gras en daarachter uitgestrekte bossen. Het gras is nat en het bos is niet veilig.

Hij is nu ongeveer vier dagmarsen van Spanje verwijderd en 846 km van ons.

Vanavond heeft hij wel weer 2 cent op de grond gevonden, zeker. Niet dat het veel is, maar toch...

Behalve voor de algemene intenties, heeft hij speciaal voor drie mensen in nood gebeden en voor de ongelovigen.

Om 22.25 u. (nu dus) krijg ik een telefoontje van een opgeluchte echtgenoot. Hij bevindt zich in een huis in Les Argentières (vind ik niet op de kaart, moet tussen Marcheprime en Facture liggen) waar ze hem op dit moment kip met tomaten opdienen. Hij had gebabbel gehoord achter een haag en geroepen. Even later waren de vriendelijke mensen direct akkoord om hem in de veranda te laten slapen. Merci, Notre Père!

Leuze van de dag: “Leve het bos!”

Balans: kop 50 km gestapt, nog 27 km achter op schema. Alles O.K., maar supervermoeide voeten...

18-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

gisteren: De avond was fantastisch! Harold voelde zich zo dankbaar en vreugdevol dat hij om 00.45 u. alles nog in z’n dagboek wou neerpennen. Het gaf een raar gevoel dat hij nu alle dingen uit de omgeving terugzag die hij al eerder waargenomen had met de fiets op z’n bedevaart naar Fatima.

vandaag: Slecht geslapen: eerst geambeteerd door een mug en een vlieg, daarna door het gesnurk van Jean-Marie (nu weet je ook eens hoe het voelt om in de buurt van een snurker te liggen, Harold!). Het was ook veel te warm in de slaapzak. Hij genoot van een degelijk ontbijt, kreeg nog een paar kousen cadeau van z’n ‘broere’ èn 50 euro om deze avond te overnachten en vertrok dan om negen uur. Oeps! Wat woog die rugzak ineens weer zwaar!

De dag begon bewolkt, maar veranderde snel in snikheet. Hij liep door een voorloper van de Landes, dus zag je overal varens en dennenbomen... en rare beesten! Van de vele dode slangen die hij zag, heeft hij er één gefotografeerd van meer dan 70 cm lang. Hij ontdekte menig slangenspoor in het zand en een rare dode kever met voelsprieten van zeker 12 cm lang!

Omdat het heel goed ging om te stappen, heeft Harold niet veel gestopt.

Het middagmaal smaakte ontzettend goed: Jean-Marie en Mieke hadden hem namelijk nog maar eens verwend met een heerlijke picknick.

Om 16.30 u. had hij al 30 km gestapt. Na het drinken van een koffietje, smeerde hij zijn billen overvloedig in met zonnecrème, want zuster zon had hem opnieuw een allergische reactie cadeau gedaan.

Hij wandelde over de Dordogne over een grote ijzeren brug van wel 400 à 500 m (pont de Cubzac les ponts of zo...).

Ondanks het voortdurende stijgen en dalen in de hitte, was de moraal zeer goed. Wel vervelend waren de kiezeltjes uit de tarmac die aan z’n schoenen bleven kleven. Bovendien kreeg hij door het zware vermoeidheidsgevoel amper z’n voeten omhoog.

Zonder gps zou hij die zalige weggetjes door de bossen nooit gevonden hebben. Op de RN10 vroeg hij aan een politieman of de autoweg weer zou veranderen in een autosnelweg, want dat stond altijd slecht of niet aangeduid. De man zei dat dit inderdaad zo was, maar hij gaf toestemming om op de pechstrook te lopen, helemaal tegen de kant. Na een tijdje ontwaarde hij een klein baantje dat parallel liep. Hij kroop over de vangrail en volgde het weggetje ongeveer 600 meter. Toen moest hij weer de Route nationale op. Zo ging dat een tijdje op dezelfde manier. Hij was zeer vermoeid toen de RN de laatste vier kilometer veranderde in autosnelweg en daarna overliep in de oude N10. Z’n watervoorraad zat er weer door. Gelukkig kwam hij net een dorpje binnen.

Onze bedevaarder heeft al gebruik moeten maken van een veiligheidsspeld om z’n losgeschoten petje te repareren. Hij ziet er nu voorzeker nog schattiger uit!

Tegen de avond (net toen hij het vijfde tientje bad met als vrucht ‘het vertrouwen op de allerheiligste Maagd') sprong hij over de ballustrade en wat zag hij? Een pruimenboom met dikke reine claudes! Hij plukte twee handenvol. Ze waren nog zuur, maar smaakten niettemin overheerlijk.

Het bidden van de rozenkrans geeft hem ongelofelijk veel kracht. Bewust stelt hij zich ieder tientje levendig voor en overweegt de woorden tot hij het tafereel bijna vóór zich ziet. De aanwezigheid van Jezus en Maria worden dan haast voelbaar.

Herhaaldelijk vertelt Harold dat hij ècht voelt dat zoveel mensen voor hem bidden en hij verzekert iedereen dat hij ook met hen bezig is, óók met de mensen die hij niet persoonlijk kent, maar die zich toch op de één of andere manier verbonden weten.

In Saint-Vincent de Paul is er een mooi kerkje. Dit dorpje doet Harold wel iets, omdat hij en ik meer dan twintig jaar geleden elkaar leerden kennen in Rue du Bac in Parijs, waar deze heilige opgebaard ligt. De heilige Vincentius bekommerde zich om arme weeskinderen en daar heeft mijn echtgenoot ook een boontje voor: de jeugd die langs de straten doolt zonder echte thuis of zonder doel... Vincent doet hem ook denken aan de Hongaarse priester Istvan Regöczi waar mijn echtgenoot enorm naar opkijkt.

Harold is nu 17,5 km van Bordeaux verwijderd en heeft een kleine vijftig kilometer in de benen. Morgen stapt hij de twintigste dag, de helft van het aantal dagen dat hij in het totaal wil stappen.

18-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Gisteren: Na dé verrassing van de eeuw heeft ons verwend nest zijn slaapplaats opgezocht rond 01.45 u. Hij was sneller in dromenland dan anders, maar ontwaakte al om 5.30 u. Toch bleef hij liggen tot z’n wekker hem wakkerpiepte om 7.00 u. Na een uitgebreid ontbijt werd hij prinselijk teruggevoerd naar zijn plaats van aankomst gisteren.

Vandaag: Vanaf 8.45 u. droegen zijn voeten hem over berg en dal langs kleine weggetjes tussen prachtige wijnvelden. Het stappen voelde lichter aan met zoveel minder bagage (wat hij die dag niet nodig had, liet hij in de mobilhome), al stapte hij niet sneller dan gewoonlijk. Door de brandende zon baadde hij in een oogwenk in het zweet.

In het kleine dorpje Mairie de Saint-Preuil vroeg hij een ‘tampon pour mon carnet’ (stempel voor in z’n geloofsboekje). De vrouw keek hem sceptisch aan en kende dit gebruik niet. Hij legde met handen en voeten (letterlijk: door zijn schoenen uit te trekken en zijn voeten te tonen!) uit wat zijn opzet was, waarop ze nog argwanender keek. Ten slotte kreeg hij toch twee handdoeken om z’n voeten te wassen in grote lavabo’s in een schooltje. Ze snapte niet dat hij geen geld had als hij leraar viool was. Uiteindelijk begon haar euro te vallen en geleidelijk aan ontdooide ze. Ze had een stempel gezet en vroeg even later z’n geloofsboekje terug. Toen pende ze neer: “Le Bon Dieu m’a donné la chance aujourd’hui de rencontrer une personne très motivée et très gentille. Muriel Nouveau”. De gelukkige pelgrim mocht zelfs snel een bericht op het blog zetten met haar computer en toen ze plotseling heel geïnteresseerd naar z’n paternoster aan zijn rugzak keek, vroeg ze of hij voor haar wou bidden. Op de koop toe gaf ze hem nog drie dozen koeken mee voor onderweg. Wat kan een mens z’n stemming toch heel snel omslaan... of zijn Harolds charmes daar weer aan het werk geweest? Wat er ook van zij... ze mag op een gebed voor zijn weldoenster rekenen.

Met de voeten was het – dankzij de nieuwe lading Compeed die Mieke en Jean-Marie cadeau deden – niet slechter gesteld dan anders.

Even na de middag stuurde Harold een SMS naar zijn vrienden om te melden dat hij om 13.45 u. in het gehucht Madeleine zou arriveren. Ze kwamen op hetzelfde ogenblik aan en daar kreeg onze held alweer een heerlijke maaltijd voorgeschoteld: brood met gevarieerd beleg, koffie en meloen. Wat een zaligheid om in een goeie zetel te kunnen eten!

Van 14.55 u. tot 21.00 u. is hij toen doorgestapt in de blakende zon bij 35 °C onder het drinken van bijna 6 liter water. Hij is wel één keer gestopt om van kousen te wisselen en een koffie te drinken. Het was een lastige trot, vooral het dalen. Hij steeg aan een goeie 5 km per uur, maar daalde aan 3 à 4 km per uur. De hele dag had hij alle intenties voor ogen met in het bijzonder enkele heel zware die in de loop van de voorbije dagen aangevraagd werden.

Hij pufte door tot na negen uur en geraakte na 47 km tot iets over Chantillac. De laatste loodjes wogen echt zwaar. Hij beloonde zichzelf op het einde met een kopje troost en wat vond hij daar weer recht voor z’n neus? Pruimen!!!! Heerlijke, kleine blauwe, niet-verdroogde pruimen! Hij nam er 10 mee om als dessert met z’n twee vrienden op te peuzelen.

Onze twee Poperingse weldoeners kwamen hem weer trouw oppikken en brachten hem naar hun staanplaats in Chevancaux waar ze alles klaargezet hadden voor een koninklijke visbarbecue. Naast speciale vissoorten en kreeftjes, mochten de Coquilles Saint-Jacques natuurlijk niet ontbreken, vond zijn ‘broere’.

Aan de telefoon vertelde Jean-Marie me dat z’n buikje er zeker niet op verminderd is en Mieke vertrouwde me toe dat hij toch zoveel spieren had bijgekregen. Tja, na al die Bourgondische malen van de laatste twee dagen, zou het een mirakel moeten heten indien het anders was... Gelukkig dat dit maar enkele dagen duurt, want anders zou je het nog moeilijk een bedevaart kunnen noemen!

Harolds hele rug stond in uitslag, maar dat wilde hij snel vergeten toen hij z’n goeie vriend met een Ricard zag afkomen.

Een heel belangrijk feit vandaag was het zien van een steen waarop stond dat het nog precies 1000 km is naar Compostela. Psychologisch is dit van ontzettend grote waarde: elke stap die hij zet is een voelbare stap dichter bij z’n doel. Nu is het aftellen geblazen...

17-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Gisteren: Hoe dankbaar mag een mens toch zijn met zulk een goede gastheren! De hele avond hebben ze gezellig gebabbeld bij een wijntje. De gastvrouw had ondertussen z’n hele was gedaan. Voor al die goedheid had hij slechts 20 euro moeten betalen, àlles van avond tot morgen inbegrepen. Om halfeen zocht hij z’n bed op, moe en voldaan...

Vandaag: Wat een zaligheid om te mogen genieten van vers gewassen goed! Je voeten voelen als herboren in nieuwe kousen! Goedgemutst zwaaide hij de lieve mensen uit, nadat hij om 8.00 u. van een uitgebreid ontbijt met croissants genoten had. De zonnebrand kon hem niet deren. De vogels floten wondermooi en hij had twee nieuwe stukken mousse cadeau gekregen voor onder de schouderriemen van zijn rugzak. Wat kon het leven toch heerlijk zijn! Hij had het gevoel dat deze dag niet meer stuk kon!

Na drie kwartier stappen stopte een jonge gast met zijn auto bij Harold. Hij wilde hem een lift geven, maar onze pelgrim bedankte vriendelijk. Vijf kilometer verder kwam hij in een dorpje aan en wie stond hem daar op te wachten? Juist! Die kerel... hij stond erop om hem met een koffietje te trakteren en vroeg in gebroken Duits: “Wollen sie essen mit mir?” Hij deed teken dat Harold vijf minuutjes moest wachten en betaalde hem een korte internetbeurt in een cafeetje. Daar maakte onze bedevaarder dankbaar gebruik van om een korte reactie op het blog te zetten. Even later was de Duitse weldoener – Bertrand was zijn naam – terug met twee broden, twee pakken chocola, bananen, tomaten, vier dozen pilchars, rijstkoeken en peperkoek. Het kon nét in zijn rugzak. Hij uitte zijn respect voor Harold nadat hij hem een aantal minuten ondervraagd had. Zelf had hij een ongelofelijke band met Jezus en Maria, vertelde hij. Toen hij de viool bemerkte, riep hij: “Meine Mutti spielt auch Geige!” Hij ging zijn moeder halen en Harold speelde ‘Fascination’ voor haar... en óf ze gefascineerd was! Hij vroeg of zij toevallig geen hars had om zijn strijkstok mee in te smeren, maar dat lag thuis, vijf kilometer verderop... Hij mocht komen eten, stelde ze voor, maar het was te ver om en hij kon niet veel tijd meer verliezen... Ten slotte vertelde Bertrand nog een anekdote die hij onlangs meegemaakt had. Twintig jaar geleden had hij met een bevriend priester een kapelletje gebouwd en er een mooi Mariabeeld in geplaatst. Dat werd echter gestolen. Hetzelfde gebeurde met een tweede beeld. Na deze jammerlijke feiten liet hij een derde beeld maken in heel zwaar materiaal. Dat werd ook geroofd. Toen was hij het beu en plaatste een plaasteren beeldje. Het staat er nog omdat niemand dit blijkbaar wil. Een tijd geleden zag een vriend die jager is iets in het veld liggen. Hij herkende het als het derde gestolen beeldje en bracht het bij Bertrand terug. Die was dolgelukkig na twintig (!) jaar zijn kostbaar kleinood weer in z’n bezit te hebben. Het kreeg nu een plaatsje op zijn schoorsteenmantel in huis.

In een wc in het dorpje Ruffec las hij in een foldertje dat hij zich nu op de ‘route de Compostelle’ bevond. In de Chemin de St.-Jacques kreeg hij opnieuw een gratis koffie in restaurant ‘Compostelle’.

Het was weer aangenamer stappen nu hij om de vijf à zes kilometer een dorpje tegenkwam. Het voelde een beetje aan zoals in het begin.

Z’n voeten zijn beter dan de vorige dagen, vooral omdat hij ze deftig kon wassen en verse kousen aanhad.

Na een korte pauze om te eten, sjokte Harold verder onder de zon die echt van katoen gaf. Hij bad net de droevige mysteries. Dat was afzien! Hij zei tot Jezus dat hij best mee wilde lijden met Hem, maar dat een beetje schaduw toch welkom zou zijn na dit rozenhoedje. Toen hij het laatste ‘Glorie zij de Vader...’ uitgesproken had, stond er voor z’n neus... één boom! Dat was genieten, zeg!

Acht kilometer vóór Rouillac, hield de vermoeide wandelaar halt in een bar die door Engelsen uitgebaat werd. Hij speelde viool en kreeg een gratis koffie. Verder mocht hij fris water bijtanken uit het kraantje achter de bar. Dank u, God, voor zoveel vriendelijkheid!

En toen gebeurde iets wonderlijks! Net vóór Rouillac reed een mobilhome met Belgische nummerplaat Harold voorbij. “O, Belgen!” dacht Harold en hij begon te zwaaien. Het gevaarte stopte midden op de weg en het raampje werd opengedraaid. Met een kreet van verrassing sloeg de geschrokken stapper bijna achterover. “Mieke, Jean-Marie! Wat doen jullie hier?!?” De Poperingse kapper-muzikant en zijn charmante vrouwtje legden hun motor stil en vlogen het voertuig uit. “We hebben je eindelijk – na uren zoeken – gevonden!” riepen ze met een gelukzalige glimlach. Even tevoren had de pelgrim net de ‘Glorierijke mysteries’ ingezet... als dat geen glorievolle genade was!!! Ze pakten zijn bagage over en spraken af om hem later op te pikken waar hij gekomen zou zijn. Hij moest een SMS versturen.

Je moet geen Redbull gedronken hebben, om vleugels te krijgen! Hij had het gevoel verder te zweven door de prachtige natuur, door het bos, langs pruimenbomen mèt mirabellen die later een lekker dessert waren, ondanks het feit dat mensen hem verzekerd hadden dat het zo een slecht pruimenjaar was en dat de hele oogst mislukt was...

Dit kon toch geen toeval zijn! Hij had de hele dag langs kleine aardeweggetjes gestapt waar geen auto’s kunnen komen. Hij wandelde net twee kilometer op de gewone weg en daar stond de familie Inion-Vandermarliere voor z’n neus. Hij vertrouwde me toe dat hij zich waarschijnlijk in z’n hele leven nog nooit zo gelukkig gevoeld had als op dat moment. Hij heeft luidkeels naar boven geroepen: “Bedankt!!!”

De hele dag heeft Harold de paternoster en het kroontje van de barmhartigheid gebeden voor ons gezin en onze familie en àlle gezinnen en families in nood.

We sloten ons telefoongesprek af met een gelukzalig gevoel om al deze genaden. Harold zou nu nog 3,5 km doorstappen met aan de ene kant een hele grote maan en aan de andere de zon. Het was een prachtig gezicht tussen de wijngaarden en de zonnebloemen.

Hij zal nogal opkijken als hij bij z’n ‘broere’ (= Jean-Marie) komt! Die heeft mij toevertrouwd dat ze een uitgebreide barbecue aan het voorbereiden waren om de pelgrim eens lekker te verwennen. Ze hadden ook massagezalf gekocht onderweg en zouden hem eens deftig in de watten leggen. Wat een voorrecht is het toch om zulke vrienden te hebben!

17-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

DAG 18: VAN TRIAC TOT CHANTILLAC

Papa heeft weer een superdag gehad vandaag! Hij heeft 47 kilometer gestapt door berg en dal. Het was een snikhete dag vandaag, maar hij heeft het zeer goed gesteld. Vanavond zullen Jean-Marie en Mieke weer rijden naar de plaats waar hij stopt vandaag, en dan mag hij weer blijven slapen in hun mobile home, en lekker eten zodat hij weer op krachten kan komen voor morgen.

Z’n rugzak is nu ook een heel stuk lichter, omdat hij z’n overtollige ballast meegegeven heeft met Jean-Marie en Mieke. Zijn het toch schatten :)

Hopelijk stelt hij het morgen ook zo goed. :)

Morgen zal mama vandaag en gisteren in een uitgebreider verslag op de blog zetten.

16-07-2008 om 23:31 geschreven door nele  

Morgen weten we meer en hopelijk wordt het dan ook weer zo’n superdag als vandaag!

Tot morgen...

P.S.: Mama zal donderdagavond de volledige verslagen typen en op het blog plaatsen. Ze is voor drie dagen weg dus moest ik de allerbelangrijkste zaken typen.

15-07-2008 om 22:33 geschreven door nele  

Gisteren: Harold is toch nog enkele kilometers doorgestapt, want het vermoedelijke nachtverblijf was een rusthuis (foyer logement). Hij zag eruit als een fluoriserende kerstboom in het donker. ’s Avonds komen er heel wat insecten uit hun schuilplaats en hij kreeg het gezelschap van vliegende kevers van wel 5 tot 7 cm. De beestjes hadden waarschijnlijk nog nooit zo’n wandelend fluogeval gezien.

Om kwart voor elf kwam hij in een dorpje aan waar net op dat moment alle straatlichten uitfloepten. In het aardedonker kon hij in de verte één lichtje ontwaren. Dat werd zijn doel. Het was een huisje met een aangebouwde loods. Ervoor stond een kruisbeeld. Na een gebedje klopte hij op de ruit. Een achterdochtige man opende de deur. De afgematte bedevaarder vroeg of hij in de loods op de grond mocht slapen. Omdat de man wat raar opkeek, toonde de pelgrim zijn geloofsbrief. De Fransman aarzelde wat en vroeg of hij ook water wou. Toen kwam de echtgenote een kijkje nemen: “Maar meneer, heb jij al iets gegeten vanavond?” Dat had hij niet. De vrouw dook achter haar fornuis en even later kreeg hij een heerlijke couscous met ratatouille én een wijntje voorgeschoteld. Daarna zette ze koffie. Hij werd gediend als God in Frankrijk! Bij het aanhoren van Harolds verhaal ontdooide de man helemaal. Hij wou zelfs iets schrijven in zijn carnet. De vrouw maakte nog een grote picknick klaar met paté en cake voor de volgende dag. Vervolgens goot ze koffie in een thermos om te drinken bij z’n ontbijt. Toen ging ze mee naar de loods. “Je moet niet op de grond gaan liggen. Hier staan nog twee canapés. Je kunt daarop liggen,” zei ze moederlijk.

Tot 02.00 u. lag hij weer te woelen omdat z’n hielen zo’n pijn deden. Ze waren oververmoeid en doorlopen. Hij kon niet verdragen dat de ene hiel de andere raakte.

Vandaag: Om 6.00 u. ontwaakte Harold van de ochtendfriste. Hij had immers enkel een dak en twee muren om zich heen. Hij legde een briefje op de plaats waar hij geslapen had om het gastvrije koppel te bedanken. Stinkend van het zweet begon hij toen weer te stappen.

Tegen het middaguur bereikte hij Vengé. Hij had toen 22 km gestapt. Het was snikheet en z’n kleine teen was niet te doen. Hij zal binnenkort zwart staan, denkt Harold. De bult op z’n hiel heeft hij opengeprikt, maar die blijft dik.

Waar je ook maar bewoning tegenkwam, alles was potdicht. Gelukkig vond hij één drankgelegenheid open en hij profiteerde ervan om een koffie te drinken. Er was geen levende ziel te bekennen, behalve aan de bar.

De hele dag heeft hij speciaal gebeden voor alle priesters en kloosterlingen.

Deze namiddag ging het opnieuw wat moeizaam. Hij mankte door z’n kleine teen. Hij probeerde z’n voeten anders te zetten om de pijn minder te voelen, maar dan begon hij elders zeer te krijgen.

Mijn schat vreest dat hij niet vermagerd zal zijn als hij weer thuiskomt. Z’n gezicht is gewoon, maar z’n buik is zeker even dik door de verwennerijen van zoveel mensen.

Vanaf drie uur vreesde hij zonder water te vallen. De volgende 15 à 20 km dreigden weer een gebied te worden zonder bewoning. Gelukkig was er in de tuin van het laatste huis van het dorpje een verjaardagsfeest aan de gang. Hij mocht drie liter water tanken. Oef!

Tussen Ruffec en Aigre lag een afstand van 22 km. Na 7 km kwam hij een onooglijk klein dorpje tegen met een kerkje uit de twaalfde eeuw. Hij vroeg aan enkele Spanjaarden of daar slaapgelegenheid was. Ze antwoordden ontkennend, maar verwezen hem wel door naar een chambre d’hôte even verderop. Hij was net in Courcôme (15 km van Aigre) aangekomen toen ik belde. De uitbaters waren vriendelijke Engelsen die meteen een heerlijke maaltijd op tafel toverden: groentjes uit de tuin, aardappelen, kotelet, wijn èn een ijsje. Smaken dat het deed! Harold bedankte met vioolmuziek en ze apprecieerden het enorm. Zij is klassiek-minded en stond met de tranen in de ogen te luisteren. Hij is een getrainde wandelaar en berispte Harold dat het helemaal niet normaal is wat hij doet. Veertig kilometer per dag is veel te veel. Vijventwintig à dertig is een normaal gemiddelde. (waar hij nu logeert: www.tilleul.argente.com)

De lucht ziet er nu open uit en het weer belooft opnieuw goed te worden. Dat was vandaag alleszins goed te voelen aan de vreselijk irritante donderbeesten. Best dat onze stapper zijn fantastische hoofddeksel heeft, want anders zat z’n haar er vol van. Dat haar is trouwens weer goed aan het schieten, lachte Harold.

Het zal weer bakken worden morgen, want er zijn geen bosrijke streken in het vooruitzicht.

Balans van vandaag: 46 km gestapt en in het totaal 658 km in de benen. De achterstand bedraagt voorlopig 41,2 km. Hij zal proberen elke dag een kleine twee kilometer bij te doen om dit in te halen. De moreel zat vandaag veel beter dan gisteren en Harold was ontzettend dankbaar dat hij zo’n rijke picknick gekregen had om de Franse nationale feestdag door te komen. De voorzienigheid is nog altijd zijn trouwe bondgenoot!

Nu zal hij zichzelf èn z’n kleren eens deftig wassen. Dat zal nodig zijn of niemand zal hem nog in een straal van enkele meters in de nabijheid willen hebben!

Lieve lezers, de volgende drie dagen ga ik er even tussenuit. De dochters zullen enkel de hoofdzaken op het blog zetten en donderdagavond vul ik alles weer netjes aan. Tot dan!

14-07-2008 om 23:09 geschreven door nele