Gisteren: Er kwam maar geen eind aan het stappen door de regen. Omdat de refugio potdicht was, zocht hij een gelegenheid om een koffie te drinken. Die sloot echter om 00.45 u., dus stond hij weer op straat. Gelukkig merkte hij honderd meter verder een gemetseld bushokje op. Daar stonden betonnen banken die perfect als bed dienst konden doen. Hij lag tamelijk comfortabel… alleen was het jammer dat je hier zo goed het gebonk hoorde van de feestmuziek uit het naburige dorp. Als ze hier feesten, is het dag en nacht!

Vandaag: Om 04.00 u. werd hij gewekt door terugkerende feestvierders die hem – in gebroken Engels -  wat wilden inlichten over de streek. Zo kwam hij te weten dat hij in het laatste dorp van het Baskenand logeerde en dat hij de volgende dag in een andere provincie zou komen.

Om kwart voor zeven at hij z’n droog brood met wat salami. Daarna zocht hij de refugio terug op om een stempel te vragen. Hé, daar zag hij een meisje dat hij al eens eerder gezien had, al kon hij haar niet direct thuiswijzen. Toen ze in gesprek raakten, bleek het Tine Veramme uit Kortrijk te zijn! Ze was ook op tocht naar Compostela met haar vriendin Céline. Ze waren uiterst verwonderd over het feit dat Harold voor een stuk leefde van het fruit dat hij onderweg plukte. Zij beweerden nog geen fruit opgemerkt te hebben. Misschien was het omdat Harold als kleine spruit al noten en fruit ging zoeken In het stadspark dat zijn ogen beter getraind waren op die kostbaren lekkernijen. Of was het de Voorzienigheid die hem telkens op het goeie moment alert maakte? De die een stempel zette, verklaarde hem voor gek dat hij bijna dubbel zoveel kilometers afmaalde als een ‘normale’ pelgrim.

Onze ‘abnormale’ vertrok om halfnegen en ontmoette na een half uur de twee Kortrijkse meiden opnieuw. Ze stapten een kilometer of twee samen tot de meisjes stopten om hun ontbijt te verorberen. Harold voelde zich moe na zo’n korte, onregelmatige nacht. Hij vroeg zich af welk fruit hij vandaag op z’n weg zou vinden. Misschien eens een soort die hij nog niet gesmaakt had? Z’n gedachten waren nog niet helemaal koud of daar stond hij voor een kanjer van een vijgenboom. Daar had hij er al meerdere van gezien, maar de vijgen waren nooit smakelijk geweest. Hij klauterde op een muurtje om erbij te kunnen en enkele tellen later smikkelde hij dat het een lieve  lust was!

De hele dag bleef Harold op de camino norte. Het viel op dat de pelgrims alle bochten afsneden met ingekorte paadjes. De streek was adembenemend mooi! Tussen de bomen stapte je over afgesleten stenen die al duizenden pelgrims over zich gekregen hadden gedurende vele eeuwen. Dat deed onze bedevaarder toch wel iets. Af en toe ving je een glimp op van de onmetelijke Atlantische Oceaan. Toen de pelgrimsroute richting ‘la playa’ ging, besloot Harold om een ander baantje te nemen. Hij vond het te contrasterend met zijn vrome overwegingen wat hij daar altijd te zien kreeg. Zo arriveerde hij in een koffiebar waar de mensen druk commentaar gaven over een orkest dat op de televisie te zien was. Hà, dat was het moment voor een muzikant om zichzelf voor te stellen als soortgenoot! Na enkele solostukjes met commentaar dat door iemand vertaald werd in het Spaans, werd hij op een koffie getrakteerd. Peter-Hans, een Duitse jongen die ook viool speelde, wou vanalles te weten komen. Harold gaf hem privéles in positiewisselingen, waar hij heel dankbaar voor was. Even verder zat een koppeltje. Harold vroeg aan zijn nieuwe Duitse vriend of die een foto wou nemen van hem terwijl hij een romantisch wijsje speelde voor het stel. (hij had dus toch een nieuw wegwerptoestel kunnen bemachtigen voor acht euro.)

Zo gezegd… zo gedaan. Wat onze violist niet wist, was dat het paar de eigenaars van het café waren. Meneer was zo onder de indruk dat hij de musicerende pelgrim een tortilla èn 20 euro gaf.  Toen de foto genomen werd, had Harold de vrouw horen zeggen aan een oudere dame dat ze in de weg stond en opzij moest gaan. Hij had het woord ‘mama’ horen vallen. Na z’n serenade speelde hij voor de moeder het liedje ‘mama’. Die was zo ontroerd dat ze hem ook nog eens 20 euro schonk. Dat ging hier vlot! Hij bleef daar ruim anderhalf uur hangen, mocht z’n gps en gsm opladen, speelde nog wat en kreeg hier en daar kleingeld. Net toen hij heel z’n boeltje netjes opgeborgen had, stapte een meisje binnen dat half Engels, half Spaanse praatte. “O, ben jij muzikant? Ik ook, ik speel piano. Wil je a.u.b. de Canon van Pachelbel voor mij spelen?” Hoe kon hij aan die blik weerstaan? Hij laadde alles weer uit en speelde Schindlers list omdat de canon eigenlijk niet gemaakt is om alleen te spelen. Heel het gezelschap was onder de indruk en plotseling kon je in het café een speld horen vallen.

Rond acht uur kwam hij aan in Laredo (drie nootjes op een rij!) en de hele stad was in feeststemming. Ondertussen had hij z’n ‘pelgrimsstok’ gevonden. Hij kraakte er een stuk af om hem op de juiste hoogte te krijgen en bond er z’n witte doek omheen.

Hij had ook een koppel doodvermoeide Zwitsers ontmoet die hij wat Compeed gaf en trakteerde. De jongen sprak vlot Spaans en belde met Harolds gsm om een refugio te reserveren voor hun drieën. Alles was jammer genoeg volzet. De Zwitser wist dat er 4 km verder nog een slaapplaats was in Colindres. Daar ging Harold dus op af. Ter plaatse ontmoette hij een Vlaams en een Duits meisje die nog maar twee dagen aan het stappen waren. De Vlaamse schone had pech: haar knie was al helemaal omzwachteld en ze had veel pijn.

Even later geraakte hij aan de babbel met een Duitse jongen. Die kloeg dat hij z’n vertrouwen in alles verloren had. Toen vertelde Harold over zijn vertrouwen in de Goddelijke Voorzienigheid en alles wat hij tot nog toe gratuït gekregen had. De jongen moest enkele keren slikken. Hopelijk mag hij op z’n tocht wat meer hoop krijgen. Daar bidt Harold toch voor.

Goed nieuws: de schoenen doen het goed. Door de andere ligging van de Spaanse wegen, begint de andere kant af te slijten en komt alles in evenwicht. Bij toeval heeft onze Belg ook ontdekt dat een oude Compeedpleister onderaan je schoen wonderen kan doen! Alle steentjes blijven erin kleven en die slijten af i.p.v. je zool…

Wat was Gods schepping weer prachtig vandaag: hagedissen, kurk- , citroen- en eucalyptusbomen, …

Eindbalans: nog 518 km van einddoel verwijderd. Spanjaarden hier waren veel vriendelijker dan in het Baskenland. Iedereen had leute om Harolds witte ‘laarsjes’ die in z’n bruine benen afgetekend stonden. 42 km gestapt vandaag. Als afsluiter van de dag z’n eerste peer geplukt en smakelijk naar binnen gewerkt. Thanks, mother nature!

27-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Gisterenavond: Moe, maar heel voldaan, legde Harold zich te rusten onder de inkomshal van een mutualiteitsgebouw. Hij lag buiten en toch in het droge. De plaats was tamelijk rustig, maar veel te fel verlicht. Zijn voeten verhinderden hem weer om in peis en vree schaapjes te tellen. Ze voelden verhit aan in de slaapzak en erbuiten was het dan weer te koud. Enfin, het werd weer een nacht zoals hij er al vele achter de rug had…

Vandaag: De morgenstond had bewolking in de mond… Het beloofde dus goed wandelweer te worden. De temperatuur viel ook mee. De mensen die al vroeg uit de veren waren, keken raar op toen ze hem daar zagen liggen. Hij at wat brood met salami en was dolgelukkig om de bar 30 meter verderop geopend te zien. Met een koffie begon de dag nog zo goed!

Op z’n dooie gemak vertrok hij met een gerust gemoed in de wetenschap dat hij geen  kilometers meer in te halen had.

Toen sloeg de honger toe. “Zorg Je voor mij?” keek Harold smekend naar boven. Natuurlijk… het wordt bijna een traditie: tussen het vuil, midden in de brousse van niemandsland, zag hij een appelboom met nog net twee kanjers van appels. Harold sloeg z’n ogen ten hemel en zei: “Merci, wi!” en zette z’n tanden in een heerlijke appel. De smaak had iets van een Pink Lady en hij was lekker krokant.

Z’n voeten droegen hem verder richting Bilbao. Telkens Harold aan een kruis komt van iemand die  verongelukt is, heeft hij de gewoonte om te stoppen en even voor die ziel te bidden.  Zo ook toen hij om kwart voor elf een dorpje van drie huizen binnenkwam. Daar hing een kruisbeeld aan een rijhuis. Toen hij z’n rugzak op de grond zette, zag hij dat er naast het beeld een deur openstond. Wel wel, het was een klein kerkje! Een mevrouw vroeg of hij een pelgrim was. Ze deed teken dat de mis over een kwartier begon en nodigde hem uit om die bij te wonen. Dat was mooi meegenomen. Er was tamelijk veel volk en de pastoor en z’n parochianen vroegen vanalles waar hij geen snars van verstond. Z’n gebarenvraag of hij zijn gps en gsm in de sacristie mocht opladen, begrepen ze wel en ook “Nie euro, nie carta banca…” Hij deed teken dat hij aan de communie het Ave Maria wilde spelen en dat mocht. Net voor de mis begon, fluisterde een dame iets in het oor van een  andere en die stond op om hem 5 euro te geven. De eucharistieviering verliep heel sereen en de mensen zongen prachtig in meerdere stemmen. Toen hij het Ave Maria gespeeld had, klonk er spontaan applaus. Onze violist had zo de indruk dat ze daar nog nooit een viool gehoord hadden. Na de mis baden ze nog een rozenhoedje. Dat ging tien keer zo snel als bij ons. Toen begon een dame een hele Spaanse woordenvloed te spuien. Die had als gevolg dat alle mensen bij het buitengaan wat geld aan Harold gaven. In het totaal raapte hij 49 euro bijeen. Da’s  toch straf, zeg. Als hij op eigen initiatief in een winkelstraat speelde om iets te verdienen, krijgt hij een euro of zeven. Als hij het koninkrijk Gods eerst zocht, viel het zevenvoudige uit de lucht!!!

Z’n dag kon niet meer stuk. Na ook nog enkele fruitbomen met heerlijke vruchten te vinden, kwam hij in Bilbao. Wat een vieze stad met louche, vuile cafeetjes… Men heeft in Spanje de onhebbelijke gewoonte om alles zomaar op de grond te keilen om het ‘s morgens doodleuk bijeen te vegen: sigarettenpeukjes, papiertjes van suikertjes, …

De stad liep vol met illegalen èn met politie. Eén vreemdeling zag aan het vlagje dat Harold een Vlaming was en knoopte een gesprek aan. Hij had in België nog bij Walen gelogeerd. Hij vertelde dat hij geen papieren kreeg en dat hij geld verdiende met seks. “Da’s eigenlijk niet juist, hé!” vond Harold. “Ik weet het, ik heb er ook niets van plezier aan, maar hoe kan ik anders overleven? Ik durf het aan jou te zeggen omdat je een paternoster meehebt,” bekende de man. Harold stelde voor dat hij naar de kerk zou gaan en raad zou vragen aan ons aller Superpapa. Hij beloofde ook om speciaal voor die man te bidden. Die ging toen welgezind weg.

Harold dronk z’n koffie op, kreeg nog een stempel en kocht een nieuwe T-shirt. De andere waren tot op de draad versleten door het snoeren van de rugzak. Voor 7 euro liep hij er weer wat deftiger bij.

Tegen de avond zei een man hem dat er een refugio te vinden was binnen twee kilometer. Na 45 km mocht hij nu wel rusten, vond Harold.

De natuurelementen dachten daar anders over! Plotseling brak de hel los: donder, bliksem, regen… hij was net op tijd onder het afdak van een huis. Geen open huis te vinden, geen refugio te zien. Om 00.45 u. kreeg ik een sms dat hij nog niets gevonden had. Hoe zal dat aflopen?

26-07-2008 om 00:00 geschreven door nele  

Gisteren: De schuilplaats onder de brug was toch niet zo comfortabel... De grond liep schuin naar beneden waardoor Harold tijdens z’n slaap naar beneden schoof. Hij ging toen liggen met z’n voeten omhoog en z’n hoofd op z’n rugzak en dat was iets beter. O ja... plotseling hoorde hij geritsel en lawaai. Hij stak z’n hoofd buiten z’n slaapplaats en wat zag hij? Twee koppels die naakt aan het zwemmen waren...

Vandaag: Rond 6.00 u. kwam de ruimdienst alle vuilnisbakken van het strand legen in het hokje waar Harold lag. Dat was het sein om op te staan. Wat water en droog brood dienden als ontbijt en om kwart voor zeven kon hij vertrekken.

Hij voelde zich vies omdat hij zich al twee dagen niet gewassen had. Toen hij langs een tankstation passeerde, zag hij dat de toiletdeur openstond. Hij glipte vlug naar binnen, gaf zichzelf een snelle, maar grondige wasbeurt en liet een koolzwart wegwerpwashandje in de vuilnisbak achter. Hij kon ook z’n tanden poetsen en ... mirakel!... er was een stopcontact zodat hij zich kon scheren. Bijna nergens in Frankrijk had hij het meegemaakt dat er stopcontacten waren in de buurt van de toiletten. Hij legde ook z’n gps even aan de oplader en deed zelfs z’n was. Al bij al is hij zo’n drie kwartier binnen geweest en het deed deugd!

Fris en monter vervolgde hij z’n weg langs de camino.

Het was aangenaam wandelweer: 22 à 23 °C en lichtbewolkt.

De dag ervoor had hij 2,70 euro in z’n broekzak gestoken om niet altijd in z’n rugzak te moeten grabbelen. Toen hij het wou uithalen, vond hij het nergens meer. Thuis zou dit van minder belang zijn, maar nu was er toch even paniek... Nochtans hoorde hij gerinkel als hij stapte. Tenslotte vond hij het kleingeld tussen de voering van zijn short. Gelukkig... nu kon hij een zalig koffietje drinken.

De weg steeg al een eind heel steil en z’n maag begon te grommen van de honger. Hij voelde z’n krachten minderen. Wat een geluk! Hij kwam voorbij een fantastische appelboom met gele, krokante oogstappels. Hij vulde z’n zakken en kon daarmee weg tot ’s middags. Rond 13.30u. nam hij z’n middagmaal: droog brood en het laatste doosje vis.

Na de middag stapte hij door Deba met een prachtig riviertje naast zich waar honderden vissen en eendjes in zwommen.

Na Elgoibar werd hij moe, zó moe dat hij begon te waggelen. Best dat hier een strook van ruim een meter voorzien was naast de rijbaan, speciaal voor fietsers en wandelaars. Hij sleepte zich voort en kon van vermoeidheid niet meer bidden. Toen herinnerde hij zich dat een man op z’n bedevaart naar Fatima gezegd had dat hij de ring nooit moest nemen rond de dorpen, maar dat hij een hoek kon afsteken door het centrum te kiezen. Dat deed hij dan ook. De kerkklok sloeg drie uur toen hij zich op een overdekte bank neerplofte. Half slapend probeerde hij het kroontje te bidden. Na deze verpozing voelde hij zich iets beter en ging weer op weg. (Of was het de energiestoot van alle verbonden biddende zielen? Bedankt trouwens, er zijn zoveel mensen die reageerden dat ze wilden meedoen!)

In een piepklein, onooglijk dorpje was er een speelplein met een ultramodern toilettencomplex. Als je langer dan 15 minuten in het hokje bleef, sloeg een oorverdovend alarm aan zodat je er onmogelijk in kon blijven. Daarna werd alles automatisch gereinigd en na twee minuten kon de volgende klant binnen... Niet te geloven...

In Eibar ging het opnieuw heel goed om te wandelen. Hij heeft serieus wat kilometers versleten. Nadat hij in zoveel dorpjes vruchteloos gezocht had naar winkeltjes of bakkerijen, vond hij in Eibar een... Lidl! Voor 8 euro kocht hij er een brood in sneedjes, een grote pak chocola, salami, kaas, smeltkaas, gehaktballetjes in tomatensaus, Weense worstjes en salamiworstjes. Z’n rugzak woog direct een pak zwaarder, maar nu zou hij tenminste niet omkomen van de honger als hij vandaag of morgen geen winkels vond.

Er liep ongelofelijk veel volk heen en weer tussen Eibar en Ermua. Er was daar zeker iets te doen? Harold zag een optocht met fanfare en duizenden mensen. Hij kon ook genieten van vuurwerk. Vanuit de bovenverdiepingen van huizen en appartementen goten alle mensen bassins water naar beneden op de aanwezigen. Velen waren drijfnat. Wat een rare gewoonten hebben ze hier toch!

Naar Zaldibar was het klimmen geblazen! Hij pufte met z’n volle rugzak en de zon begon er plaatselijk goed door te komen, terwijl de omliggende bergtoppen in een nevel gehuld waren.

Harold bleef de N 365 volgen tot de gps hem een stuk camino opstuurde dat een halve kilometer korter bleek. Hij moest zo steil dalen dat hij bijna naar beneden viel.

Hij besloot het wat kalmer aan te doen en ging zitten. Wel wel... daar lagen pruimen op de grond. Ze waren wel bijna rot. Degenen die aan de boom hingen, waren onbereikbaar. Na een beetje schudden vielen de kleine, rode lekkernijen naar beneden. Hij kon twee handenvol vruchten opeten. Dat was z’n avondeten rond negen uur.

De zool van z’n rechterschoen begint er lelijk door te zitten. Soms zitten er al kleine steentjes in. Harold vreest dat z’n schoeisel het geen drie dagmarsen meer zal uithouden. De Voorzienigheid zal toch straffe toeren moeten uithalen om dit probleem op te lossen, want z’n geld is bijna op!

22.46 u. Harold belt nog eens op. Hij zat in een stampvol, louche jongerencafé met loeiharde muziek om z’n laatste twee koffies op te slurpen. Een meisje dat een beetje Engels verstond, sprak hem aan. Ze vertelde dat er in de buurt geen slaapgelegenheid was. Een jonge gast die af en toe meeluisterde, stond plotseling op en kwam hem vijf euro geven. Onze ‘ouwe’ (’t waren daar allemaal 16- à 18-jarigen) was hierdoor zeer onder de indruk, vooral omdat hij de hele dag als intentie voor ‘de jongeren’ gebeden had.

Nu is hij in Berriz aangekomen. Hij heeft er 54 km opzitten en heeft daarmee z’n achterstand ingehaald. Omdat er teveel volk rondloopt en hij nog niet kan slapen van de warmte, is hij een beetje verder aan het stappen. Hij hoopt iets te vinden waar hij zich comfortabel en veilig kan neervleien. Ik hoop met hem mee...
Ik ben tot maandagavond op kamp, maar probeer ergens aan een computer met internet te geraken. Hopelijk lukt het, anders tot maandag!

24-07-2008 om 23:04 geschreven door nele  

Gisteren: Vanuit z’n buitenbed tamelijk in de hoogte werd hij getrakteerd op vuurwerk. Het was afkomstig uit San Sebastian en het weergalmde langs alle kanten in de bergen. Na dat mooie schouwspel verschenen minder mooie spelers op het toneel: muggen! Om het kwartier zoemden ze mijn arme schat wakker. Bovendien was er veel tocht onder het afdak. Diep in de slaapzak kruipen was geen optie, want dat was om dood te vallen van de hitte. De antimuggendoekjes verloren ook hun effect na een minuut of vijf. Harold dacht dat het misschien verstandiger kon zijn om zich een ander plaatsje uit te zoeken een beetje verder van het licht dat beestjes lokte. Waren de muggen er iets minder talrijk, tocht was er des te meer. De hele nacht door was een hond wolfachtig aan het huilen en een klein keffertje musiceerde deftig mee. Om alles samen te vatten: het was een nachtje om ‘u’ tegen te zeggen!

Vandaag: Een vrachtwagen begon omstreeks halfzeven brandstof te lossen. Tijd om de biezen te pakken, dus... Het winkeltje opende ook net de deuren en voor € 0,60 euro kon ons schaap wakker worden bij een koffie.

Om halfacht trok hij richting San Sebastian en de warmte sloeg hem tegen. Plotseling mocht hij de grote weg niet meer volgen, die was verboden voor voetgangers. Z’n gps stuurde hem de camino del Marcus op die zomaar ineens ophield te bestaan. Harold volgde het paadje dat door veel passage vanzelf ontstaan was en na een lange tijd merkte hij dat hij uitkwam waar het Marcuspad ongeveer opgehouden was. Eva berichtte hem dat hij een omweg gemaakt had van een vijftal kilometer. Verdorie! Om 10.30 u. had hij nauwelijks 6 km afgelegd, hoe deprimerend! ‘Klutsers!’siste Harold ontgoocheld, maar er was niets aan te doen.

In San Sebastian stopte hij aan een kloosterachtig gebouw dat een college bleek te zijn. Aan de zuster die opendeed, legde hij met handen en voeten uit dat hij graag een stempel wou in z’n credencial, maar zusterlief begreep er niets van. Ten einde raad haalde ze een medezuster die Frans verstond. Die vroeg of hij geen koffie wou. Natuurlijk wel... en enkele tellen later slurpte hij van het dampende kopje en hij kreeg er mariakoekjes bij. (Dat was mooi meegenomen nu zijn geldreserve er bijna doorzat!) Een andere zuster vroeg of ze hem nergens mee konden plezieren. Harold antwoordde dat hij heel blij zou zijn met een stuk brood. Daarop begon de barmhartige Samaritaanse onmiddellijk een ganse picknick te bereiden: brood met salami en kaas, 2 colablikjes en fruit! “Zie je wat ik bedoel met le Bon Dieu?” lachte Harold. De Franssprekende zuster kon niet genoeg krijgen van zijn gezelschap en stelde voor om nog een eindje mee te stappen. Ze moest voor allerlei boodschappen toevallig dezelfde kant uit. Ze gaf toe dat ze heel gelukkig was met zijn getuigenis. Ook gaf ze nog een plannetje mee van de weg naar het stadhuis. Harold wou eens kijken waar hij ‘officiële stempelplaatsen’ tegenkwam. Er stond natuurlijk een lange wachtrij en je moest er een nummertje trekken. Godzijdank was er iemand zo vriendelijk om het getrokken nummertje te geven aan de pelgrim zodat die het lange wachten kon overslaan...

Hij stapte verder langs allerlei camino’s en probeerde de grote banen te vermijden. In een wegbeschrijving over Compostela had hij eens gelezen dat het stuk tussen Irún en Zarautz onmenselijk was. Dit kon hij inderdaad aan den lijve ondervinden: ongeveer 9 km klimmen (helling te vergelijken met de steile kant van onze Kemmelberg) in de blakende zon in 35 à 36 °C. De natuur was wel machtig mooi: een heel eind had hij het gezelschap van een kabbelend bergstroompje en moeder natuur schonk hem nogal wat oogstappeltjes en enkele braambessen. Even verder kon hij genieten van de schaduw van een bos.

Rond 13.00u. had hij nog maar 12 km afgelegd! Z’n gps zond hem van Pier naar Pol en op de grote wegen mocht hij niet. Toen heeft hij zich tegen z’n rugzak gezet en z’n heerlijke picknick opgepeuzeld. Wat was het hier toch zalig stil, alleen de vogeltjes en kikkers lieten van zich horen. Een kwartier lang vond Harold het heerlijk om in dit vakantiegevoel te luieren. Net nu er zoveel moois te bezichtigen viel, was z’n tweede wegwerpfototoestel vol. Hij twijfelde of hij er zich nog één zou aanschaffen, gezien zijn financiële situatie...

Daarna stapte hij redelijk door, maar was om de zoveel tijd verplicht om een schuilplaats te zoeken tegen de ongenadige zon. De zonnecrème was telkens na een kwartier weer uitgewerkt. Hij pauzeerde veelvuldiger dan de vorige dagen. De ene keer dronk hij z’n cola, een andere keer leegde hij z’n laatste blikje pilchars en toen besloot hij om zo snel mogelijk een bakkerij te zoeken, want alle reserve was op, behalve z’n water.

Net toen hij zich afvroeg waar hij deze avond zou arriveren, viel z’n blik op een onnozel, dom, klein pruimpje dat eenzaam aan een verre tak hing. Met veel moeite kreeg hij het te pakken en hij dacht dat dit misschien een tekentje was dat er een waterkansje was dat alles in orde zou komen.

Langs de camino hingen verschillende paren versleten schoenen aan een stuk ijzerdraad tussen twee bomen. De mijne zullen er ook bijna bijpassen, bedacht onze wandelaar met een bezorgde blik op z’n schoenzolen. Hij durfde niet echt doorduwen op het rode plekje van z’n rechterzool uit angst dat hij erdoor zou zitten. Hij vreest dat ze het geen 100 km meer zullen uithouden.

Buiten enkele speciale intenties, bad Harold vandaag voor roepingen. Misschien dat het daarom de allerlastigste dag was vandaag... Het was een superharde noot om te kraken!

Een Duitser die per fiets van Compostela kwam, vroeg of hij verdwaald was. Harold legde uit waarom hij af en toe van de camino afweek. De fietser fronste zijn wenkbrauwen en keek sceptisch. Hij vroeg of hij èchte stempels had in z’n geloofsboekje. Ook gaf hij de raad om de laatste 100 km zeker naar ‘les offices de tourisme’ te gaan voor z’n stempels. Hij kon niet geloven dat onze stoere Belg in 24 dagen al in Spanje was.

In een dorpje onderweg kocht Harold twee stokbroden en besloot ze ‘droog’ op te eten om te sparen. Na 37 km stappen, vond hij dat hij genoeg gestapt had voor vandaag. De wind kwam hevig opzetten en na vijf minuten begon het te onweren: donder, bliksem, ... alles erop en eraan. Zarautz lag verstopt in een dik mistgordijn en ook de bergen waren aan het zicht onttrokken. Beneden deed het nog heel lelijk, toen het bij hem alweer begon uit te klaren. De lucht koelde ongelofelijk snel af en hij was genoodzaakt om z’n training aan te trekken. Wat een contrast met daarnet! Toen baadde je al in het zweet van stil te zitten. De laatste acht kilometer waren de wind en de klotsende baren van de oceaan z’n gezellen geweest. Enkele mensen hadden “Buen camino!” geroepen waarop hij vriendelijk terugzwaaide.

Toen ik belde, hoorde ik op de achtergrond een fanfare het liedje ‘Allé, de blauwe!’ spelen. Ik wist niet dat dit een internationaal wijsje was...

Harold zegt dat de mensen hier totaal verschillend zijn van de Fransen. Ze lijken veel minder geïnteresseerd... ze kijken amper op, terwijl veel Fransen naar hem toekwamen en hem aanspraken of iets aanboden. Misschien zit de taalbarrière daar voor iets tussen...

Vandaag vond hij weer 1 cent. Misschien kan hij met alle beetjes op het einde van z’n reis een  broodje kopen...Het evangelische zinnetje ‘Kijk naar de vogels in de lucht...’ kwam weer geregeld bij hem op. Het is toch wonderbaar hoe de natuur voor ons zorgt en wij het zo weinig beseffen in onze consumptiemaatschappij...Met de koude en de harde wind, zag Harold het niet meer zitten om tot het volgende dorp te stappen. Hij trok z’n stoute schoenen aan (of nee, die had hij al aan!) en liep een hotel met een groot Sint-Michaëlbeeld binnen. De mevrouw aan de receptie verstond gelukkig Engels. Ze was heel vriendelijk, maar zei dat alles volgeboekt was en dat hij – uit respect voor de gasten – niet op de grond mocht liggen in het hotel, maar ze had wel een schitterend voorstel... Hij moest teruggaan naar het strand en een plaatsje zoeken onder de grote brug. Die loopt onder de weg door en heeft allemaal grote, aparte gewelven die aan de achterzijde gesloten zijn en er een beetje uitzien als wijnkelders. Zo gezegd, zo gedaan...Zijn ‘suite’ kijkt uit op de Atlantische Oceaan die nu 100 meter van hem verwijderd is. Hij ligt ongeveer 7 meter hoger dan de zeespiegel, uit de wind, in het droge en het is er lekker warm. Voorlopig zijn er nog geen muggen te bespeuren...

De hoofdintentie voor morgen gaat uit naar onze jongeren. Wie bidt mee?

23-07-2008 om 23:38 geschreven door nele  

Gisteren: Van douchen en de was doen, is er niets meer terecht gekomen. Harold heeft zich met z’n kaart op z’n bed gezwierd om steden in te tikken in de gps, heeft een kort gebed gedaan en was al weg voor het zandmannetje kwam. Hij is mààr drie keer wakker geworden... hij sliep beter omdat z’n voeten hoger lagen en hij enkel een laken over zich had.

Vandaag: Om 6.30 u. liep de wekker af en stond Harold op. Na de was en de plas at hij z’n brood van gisteren droog op, want er was geen ontbijt inbegrepen. Hij dronk wel nog een koffie vóór hij vertrok. Gezwind stapte hij de bergen tegemoet. Voor de verandering was het weer eens snikheet. Na 10 kilometer hield hij voor het eerst halt om een brood te kopen. Van al dat filosoferen had hij honger gekregen. Hij had zich eens verdiept in zijn intenties en in alles wat hij op z’n weg al ontmoet had en wat de betekenis daarvan kon zijn. Z’n conclusie was dat hij duidelijk in twee werelden leeft: de religieuze waarin hij merkt wat God van hem verwacht en die hijzelf ook ideaal vindt als hij zich verbonden weet... en als contrast de wereld van de muziek, de ambiance, het plezier en vertier waar hij (o.a. beroepshalve) ook veel in vertoeft... Harold vindt van zichzelf dat hij vol goede voornemens zit, maar het is zo moeilijk om vol te houden. Hij heeft soms de indruk dat er veel van hem gevraagd wordt, maar tegelijk voelt hij dat het heel haalbaar is, op voorwaarde dat hij bewust met Christus verbonden blijft. (bv. door de eucharistie, door vroeg op te staan om het breviergebed te bidden, door het rozenkransgebed, door de biecht, ...) Hij is er zich van bewust dat hij een grote verantwoordelijkheid draagt door te beloven om voor zoveel intenties te bidden en hij ziet het een beetje als zijn roeping als toekomstige diaken om dit te blijven doen, niet door een boetetocht, maar wel door offer en gebed tijdens het dagelijkse leven... Op die manier had hij de laatste twee uren geprobeerd om te communiceren met ‘Hierboven’. Hij vroeg om een tekentje als bevestiging van z’n overwegingen en toen hij opzij keek (midden in de grootstad Bayonne!), zag hij een braambessenstruik. Voor hem was dit duidelijk genoeg.

Een kilometer verder onderbrak hij z’n tocht een kwartiertje om een kanjer van een braamstruik met hele grote bessen wat lichter te maken. Daarna kocht hij nog een knapperig brood dat vers uit de oven kwam en at hij het al wandelend (droog) op. Hij had besloten om het vandaag wat soberder te doen, na alle weldaden van de afgelopen weken.

In Biaritz liep hij een eindje over de echte camino met z’n kronkelpaden en de vele kiezelsteentjes. Tijdens z’n tocht stapt Harold geregeld de pelgrimsroute op en af. Hij kiest telkens de kortste weg. Ik denk dat iedereen zijn eigen camino moet volgen, voortgestuwd door wat men vanbinnen voelt: bij Harold is dat genieten van prachtige dorpjes en vergezichten, zodanig in zichzelf gekeerd zijn dat hij de voorbijrazende auto’s niet meer hoort, bidden, filosoferen, een babbeltje slaan met de mensen die hij ontmoet, ...

In Saint-Jean de Luz haalde hij z’n viool nog eens boven. Een half uur speelde hij in een winkelstraat met weinig volk, waarvan de meesten jonge badgasten waren... Met de 7,5 euro die hij verdiende, kocht hij een brood en cola.

In een klein dorpje was het mooie kerkje toegewijd aan Saint-Pierre. Harold overwoog of hij zou binnengaan. Het is immers een heel karwei om telkens de rugzak af te zetten, met alles wat aan de riemen hangt, met de moussen die goed gestoken moeten worden en alles wat aan de buitenkant evenwichtig geschikt moet worden... Met z’n bagage op kon hij onmogelijk door het smalle deurtje... (ken je dat verhaal van ‘het oog van de naald’?) Uiteindelijk vond hij de inspanning toch de moeite waard... in tegenstelling tot veel kerkjes in Frankrijk waar er geen godslamp meer brandt, was dit tabernakel wel voorzien van een lichtje. Hij bleef even bidden bij de kaars die hij ontstak voor alle intenties en hij had er deugd van.

Om 18.55 u. kwam hij aan de Spaanse grens. Hij vroeg een man of die een foto wou nemen van hem. Op slag kreeg hij een Spaanse woordenvloed over zich heen, waar hij geen jota van verstond. De man had hém wel verstaan en deed waar om verzocht werd. Eens over de grens, dronk hij een koffie en de barman vulde zijn waterzak met water en veel ijsblokken. Het viel meteen op dat alles in Spanje veel goedkoper was dan in Frankrijk. In het stadje Irun sloeg Eva (gps) helemaal tilt. Een man deed uitvoerig en met heel veel woorden teken dat hij daar een stempel kon krijgen en die kant uit moest, enz... Na alle moeite zag de arme pelgrim dat het kantoortje voor de stempel gesloten was en dat hij 2 km omweg gelopen had. Als troost at hij toen maar de perzikken op die hij even daarvoor gekocht had. Om 21.35 u. was het nog steeds 25 °C en voor de volgende dagen geven ze een hittegolf uit. Hij heeft dat niet direct nodig, al is het wel handig als je ’s morgens je was doet. Ze zullen hem daar weer zien lopen hebben met z’n wapperende onderbroek vanachter aan z’n rugzak...

Het was een dag vol mooie landschappen en –ongelofelijk maar waar- hij vond weer een stuk van 10 cent en even later een muntje van 1 cent op de grond. Hij kon een heel stuk van de Atlantische Oceaan zien. Gelukkig was zijn route vandaag verwijderd van de plage en kwam hij geen taferelen als gisteren meer tegen. Hij genoot van de vergezichten met op de achtergrond de bergen en ervoor de dorpjes waar de nevel boven hing. Hij heeft er in België nog nooit op gelet dat tarwevelden kunnen ‘knisperen’. Hij veronderstelde dat dit de rijpe graantjes waren die ritselden in hun pelletje, maar was het niet zeker... Harold was heel tevreden dat het vreselijke krekelgetjirp uit de Landes hier niet te horen was, maar... het heeft plaats gemaakt voor een enorm geraas en gezoem van auto’s...

In de loop van de dag maakte hij een ‘top vier’ van de zotste chauffeurs: aan kop de meest roekeloze met enorm veel show: de speedmotors met heel brede banden(let wel: niet de gewone motars, die zijn voorzichtig en daar heeft hij veel sympathie voor), op nummer twee stonden de betonmixers die hier aan helse snelheden vooruitkomen (is hun beton misschien veel sneller droog met die warmte!?), op de derde plaats zag je de mercedessen en last but not least de mobilhomes met oudere mensen achter het stuur: die rijden je bijna van de weg af. Zijn die mensen koppig en willen ze niet aan de kant gaan omdat Harold links stapt of zijn de chauffeurs gewoon bang om uit te wijken met hun grote voertuig? God mag het weten...

Hij is z’n achterstand deftig aan het inhalen. Die bleef beperkt tot 4 km.

Op een bepaald moment kleefden er zoveel steentjes aan z’n schoen en hij kreeg ze er niet af. Toen merkte hij dat hij in een kauwgom getrapt was en na een tijdje was alles er afgesleten.

Na een kleine 50 kilometer stappen, sloot Harold z’n dag af met een koffie in een bar bij een tankstation. Hij zal aan de achterkant slapen onder een afdak. Het is helemaal niet koud en hij ziet het helemaal zitten. Trouwens... hij zou op geen honderd jaar weten hoe je aan die Spanjaarden (die hier praktisch geen Frans verstaan) moet uitleggen wat het doel van de tocht is en hoe hij moet vragen of hij ergens kan overnachten. Dat belooft voor de volgende weken!

Harold bevindt zich nu in Lezo, op 10 km van San Sebastian. Hij moet nog een goeie 700 km erdoor krijgen. Hij stapte vandaag langs spiksplinternieuwe wegen, o.a. op de N1 en de GI 26-38. Wat hij bijleerde: ‘rue’ heet in Spanje ‘calle’.

Zo... tevreden sluit ik dit huiswerk voor vandaag weer af. Ik las vanavond een mailtje van iemand die het heel moeilijk heeft en die toch belooft om elke dag om 15.00 u. een schietgebedje te doen (of toch te proberen). Als iedereen zo moedig was en we al die gebeden gebundeld zouden zien, dan zou dat nog eens wat zijn. Ik ben zeker dat we er allemaal beter van worden... Doen, hé! (Harold stelde ook voor om af en toe eens een ouderwets offertje te doen voor de intenties van mensen die het moeilijk hebben. Hij heeft alleszins dat voornemen gemaakt voor zichzelf...)

22-07-2008 om 23:49 geschreven door nele  

Vannacht heeft het niet geregend! Het was zelfs redelijk warm. Harold sliep met z’n training aan en met z’n slaapzak over zich gelegd. Iedere vijftien minuten schrok hij wakker. Het licht van de heldere maan scheen recht op hem. Midden in de nacht voelde hij plotseling nattigheid. Wat was dat nu weer? Het bleek het darmpje te zijn van z’n camelbak dat open stond en nu lag hij in een plas. Een uur later was hij weer nat, maar nu van het zweet, dus... training uit... Vervelen deed hij zich vannacht zeker niet, maar veel slapen evenmin!

Om 5.45 u. stond hij van armoe op. Er was nergens een kat te bekennen, dus durfde hij z’n bagage even achterlaten om z’n waterzak aan het kraantje te vullen (hij kon vandaar z’n slaapplaats wel in het oog houden). Terug in het kerkportaal begon het inpakken. Maar... waar was zijn paternoster toch gebleven? Waar hij ook zocht, hij kon hem niet vinden. Als hij nu één ding niet kwijt wilde spelen, was het dit wel... Gespannen overliep hij alle plaatsen waar hij sedert gisterenavond gepasseerd was. Na een tijdje vond hij het kleinood in een spleet van 1,5 cm diep tussen de trap en de gesloten kerkdeur. Al z’n gepruts en gepeuter haalden niets uit. Wat nu gedaan? Naast de kerk stonden struiken. Daar kraakte Harold een tak met een weerhaak af. Hij zette z’n knie tegen de deur en begon de reddingsoperatie opnieuw... gelukt!!!

O ja, midden in de nacht heeft hij nog een ontdekking gedaan. Na z’n zelfopblazende matje en hoofdkussen 22 keer beslapen te hebben zoals het op de bijsluiter stond, probeerde hij nu met de mond wat bij te blazen. Het scheelde een drietal centimeter. Dat lag toch merkelijk comfortabeler! Drieëntwintigste keer, goeie keer!!!

Om 6.45 u. kon hij eindelijk vertrekken. Omdat het redelijk koud geworden was, liep hij in z’n training. Acht kilometer verder was het alweer om dood te vallen van de warmte, maar onze held besloot de hitte te trotseren tot het volgende dorp. Hij had alweer nonstop gebeden voor alle intenties die met de dag zwaarder worden. Hij besloot de hele dag speciaal te bidden voor eerherstel (= met gebed proberen Jezus’ lijden te verlichten om wat de mensen Hem aandoen, ondanks Zijn grote liefde voor ons).Wat had hij plotseling zin in koffie!  Tof, daar was een bar.. Neen, toch niet, hij zou beter eerst een bezoekje brengen aan Jezus in het openstaande kerkje. Of nee... hij had toch echt al z’n best gedaan en had dringend een bakje troost nodig... Uiteindelijk won het engeltje het van het duiveltje en ging hij eerst wat bidden voor het tabernakel (met z’n gedachten af en toe bij dat zwarte engelenvocht...). Even later kon hij toch genieten van het kopje koffie... maar wie zat daar knal vóór z’n neus? Een beeld van een vrouw met wel héél weinig kleren aan. Lap! Daar had je ’t al! Probeer je te bidden voor eerherstel en wil ‘die van hieronder’ je een beetje op andere gedachten brengen. Ik kan me voorstellen dat het drinken een marteling geweest moet zijn terwijl hij z’n hoofd krampachtig in één richting moest proberen te houden. Arme schat toch! Wat was daar nu weer de bedoeling van?

De pelgrim besloot maar verder te trekken tot een dame hem tegenhield. Ze wilde vanalles weten over z’n tocht. “Maar waar leef je dan van?” vroeg ze verwonderd. “Van le Bon Dieu!’ antwoordde onze bedevaarder en hij wees naar de pruimenboom wiens silhouet naast hen verrees. “Maar aan deze zal ik niet komen,” verbeterde hij zichzelf, “want ze hangen aan de andere kant van het hek.”  Verwonderd keek de vrouw hem na.

Harold vroeg zich af hoe het kwam dat hij zich de laatste dagen lichamelijk zo goed voelde. Z’n rustpauzes werden telkens korter en z’n kracht nam alsmaar toe. Toen vond hij het: hij liep al enkele dagen in de dennenlucht en hij naderde de bergen... Da’s ongelofelijk welk een invloed die twee zaken op hem hebben. Toen hij naar Fatima reed, voelde hij hetzelfde in deze streek en ook als we op reis gaan naar Oostenrijk. Het deed hem denken aan Pulderbos bij Antwerpen waar hij als achtjarige een jaar verbleef omwille van z’n astma.

Hoewel hij normaal in de richting van Soustons moest stappen, stuurde zijn gps hem via la plage. Op en neer ging het en toen hij grote honger kreeg, stond daar weer net op tijd een braambessenstruik.

Langs de stranden rond de meertjes liep het bol van de toeristen. Je kon werkelijk over de koppen lopen. Auto’s schoten de hele dag langs hem heen en als hij niet goed oplette, werd hij bijna van de weg geduwd. Het schuin lopen op de baan, deed geen deugd aan z’n heup en z’n ogen hadden evenmin deugd van wat ze allemaal te zien kregen: opgetutte, halfblote dames, sjieke heren... ze waren precies gekleed om naar een galabal te gaan. In al die plaatsen aan de kust, was de sfeer orgie-achtig.

Vanmiddag nuttigde hij z’n picknick op het fietspad: peperkoek en een half Frans (droog) brood. Dat was snel achter de kiezen.

Om 16.00 u. merkte hij opgelucht dat hij al 38 kilometer afgestapt had. Dat ging vlot. In Hossegor trakteerde hij zichzelf op een koffie. Aan de bar vroeg hij een stempel voor z’n carnet en de toelating om z’n gps en gsm een halfuurtje te mogen opladen. Het jonge koppeltje dat ook aan de bar stond, vroeg of hij onderweg was naar Compostela. “Maar... dat is hier toch de RN 10 en niet de camino?” vroegen ze hem verwonderd. Harold legde uit dat hij af en toe afweek om een kortere weg te nemen. Ze moesten lachen toen hij opmerkte dat hij toch maar ‘contrasterende’ dingen zag voor een bedevaart. Toen hij alleen aan een tafeltje zat te drinken, kwam de vrouwelijke helft van het koppel hem achterna om vijf euro te geven. Ze stelde voor om er een sandwich van te kopen. Even verder ruilde hij het geld voor een kilo gele pruimen en drie bananen. Hij hield nog wat over voor een volgende gelegenheid.

Tweemaal vond hij vandaag 1 cent op de grond. Da’s niet veel, maar hij zal ieder koperen muntje kunnen gebruiken, want z’n schatkist is bijna leeg.

Het stappen lukte aardig vandaag. Omdat het tamelijk veel woei, was de warmte veel draaglijker.Z’n linkerhand zat weer dubbel dik door het dragen van de rugzak. Met dat losgeschoten riempje kon hij de zak niet meer comfortabel naar voren trekken.

De weg richting Bayonne herkende hij van z’n fietsbedevaart. Ook toen vond hij de omgeving leuk.Om kwart vóór negen kwam hij in Ondres (nabij Tarnos) aan. Waauw! Je kon van hier de Pyreneeën zien liggen. Met 51 km in de benen besloot hij ter plekke te blijven om te overnachten.

Z’n maag snakte naar wat krachtvoer en hij vond dat hij dat nu wel verdiende. Na een entrecôte met lekkere frietjes, kon hij er weer tegenaan! De was moest nog gedaan worden en z’n eigen lijf kon ook wel een verfrissing verdragen. Kousen stoppen zal er niet inzitten, vrees ik, hoewel twee paar al een gat hebben. Van de hiel van z’n rechterschoenzool is een rood plastieken plakkaatje te zien en bij de linker begint het ook. Dat wil zeggen dat z’n zolen serieus afgesleten zijn.

Z’n hielen voelen vermoeid, maar blaren heeft hij niet meer. Wèl die rare dikke plek die geen zeer doet. Er zit vocht tussen z’n huid en opperhuid, waar hij wijselijk zal afblijven...

Harold is nog 754 km van Sint-Jacobus verwijderd. Als hij morgenvroeg de eerste vijf kilometer achter de rug heeft, heeft hij er kop duizend gestapt! Dat begint echt moed te geven... Zijn achterstand is ingekort tot 10 km. De volgende dagen wil hij die inhalen.

Als alles blijft goedgaan, hoopt hij morgenavond de Spaanse grens over te steken. Dat vind ik knap gedaan van mijn dierbare echtgenoot!

Oproep van Harold: als iedereen die dit leest (ook al ben je geen kerkganger) nu eens dagelijks om drie uur speciaal zou willen bidden voor alle intenties van de betrokkenen, dan zou dat een machtig gebed zijn waar iedereen de vruchten van kan plukken. Wie een tandje wil bijsteken, kan God bedanken voor al wat we krijgen, voor al wat Jezus voor ons opgeofferd heeft en voor Gods liefde voor ons. Dat zou toch een heel mooi geschenk zijn en eigenlijk is dit maar het minste wat we kunnen doen. Doe je mee? Ik vind het alleszins een fantastisch voorstel!

21-07-2008 om 23:37 geschreven door nele