Wie was er het eerst: de oude man of de elektrische tram?
Elke e Hans em Faro
17-10-2009
Fado en verjaardagsfeestje
Hey iedereen,
net als in België gaat het leven hier zijn gewone gangetje. Elke zit ondertussen al in haar lessenpatroon en ik vul mijn dagen nog steeds met "jobhunting" en de boodschappen doen. Over de job (ik zal jullie het uitgebreide verslag besparen ): in Faro is het echt supermoeilijk om aan werk te geraken, dus moet ik mij ook wat meer richten op de dorpen rond Faro, helaas kan ik ook niet té ver gaan, want ik heb hier enkel een fiets. Niettemin, blijven er toch altijd nieuwe dingen opduiken die dan misschien een job kunnen opleveren met wat geluk, waardoor ik toch altijd bezig blijf en kan blijven hopen. We doen in ieder geval ons best en 'k blijf er in geloven da'k wel is ne meevaller zal hebben. Om ons nog wat meer onder te dompelen in de Portugese cultuur zijn we woensdagavond naar een "tertulha" (betekent min of meer artistieke bijeenkomst; cultureel praatcafé; etc.) geweest over "Fado de Coimbra". Daar was één van die artiesten die wel verliefd leek op zijn gitaar en daar drie kwartier over heeft staan lullen (excuse me French). Bijgevolg weten we nu alles over de verschillen tussen Fado de Lisboa en Fado de Coimbra en over de respectievelijke gitaren gebruikt voor het produceren van begeleidende melodieën ter ondersteuning der klaagliederen (klinkt gesofisticeerd, niet? ). Gisteren hebben we dan op het dakterras van Elisabeth & co, haar verjaardag en die van Elke gevierd. Eerst hebben we met een klein groepje pizza gegeten, nadien kon het feest echt beginnen want dan was iedereen eigenlijk welkom. We hebben getrakteerd met sangria, wijn, bier, chips en Belgische pralines (met dank aan Hilde en Carlo). Vooral die laatste werden heel erg geapprecieerd, die vlogen nogal de deur uit zelle ! Tot onze grote verbazing kwam niemand van de buren eens klagen over het lawaai, de rolluiken van de appartementen aan de overkant bleven gewoon naar beneden. Des te beter voor ons uiteraard!
eerst en vooral, niet ongerust worden, het is niet zo erg als het klinkt in de titel!!
De laatste dagen had Elke een beetje keelpijn. Ondanks keelpastilles en nadien Sedergine werd het toch alleen maar slechter. Wij wouden dus naar een dokter, maar waar vind ge da hier. Het briljante idee: laat het ons eens vragen bij de apotheker om de hoek. Even het gesprek met die man vertalen.
H: Goeiemorgen, weet u toevallig waar we hier een dokter in de buurt kunnen vinden. X: Hier in de buurt zijn er volgens mij geen. H: En in het centrum dan? X: Ja daar zijn er veel. H: Ah, zoals welke bijvoorbeeld? X: Goh, er zijn er verschillende. H: Jaja, maar kan u er mij één zeggen. X: Tsja, er zijn verschillende "clínicas" in de buurt
En zo ging het nog wel even door. U merkt het, heel behulpzaam was die man niet echt, 't zal nog te vroeg geweest zijn. Uiteindelijk heeft hij mij dan een foldertje in mijn handen gestopt mé reclame van "dokters" voor heel de Algarve. Daar stonden meer advertenties voor alternatieve geneeskunden en plastische chirurgie in als echt dokters in Faro, zeer handig voor wie een borstvergroting wil, maar daarmee was Elke haar keelpijn natuurlijk niet opgelost. Uiteindelijk hebben we dan naar onze huisbazin gebeld en blijkt dus dat een gewoon dokterskabinet zoals wij het kennen hier niet bestaat. Je moet hier dus naar spoed, dan krijg je zo'n supercool armbandje met je naam en het symptoom op (in dit geval: "pijn", mooie analyse dokter) en dan kun je uiteraard heel lang wachten. Stel je bij ons eens voor dat naast de gewone spoedgevallen ook nog eens alle zieke mensen in die wachtzaal zouden komen zitten. We hebben we nog redelijk geluk gehad denk ik want na 1,5 uur wachten was het toch aan ons. Uiteraard was de consultatie veel korter: 5 seconden in de keel kijken, voorschrift voor antibiotica schrijven en klaar is kees. Gelukkig was Elke dit weekend al een beetje beter zodat ze kon studeren want vandaag stond er al een test statistiek op het programma die meetelt voor 40% van het eindresultaat.
Voor de rest valt er niet echt iets speciaal te melden. Het is hier overdag nog gemakkelijk tegen de 30 graden, gewoon in de zon blijven staan is dus nog steeds niet te doen. We wachten dus vol spanning op die Portugese "winter". Groetjes,
Deze week zijn Carlo en Hilde (Elke haar ouders) op bezoek geweest. Het was direct feesten geblazen want op 3 oktober, de dag dat ze landden, werd Carlo 21 :p Dat hebben we dan maar meteen gepast gevierd met een goeie fles Vinho Verde en een pizza Algarve. Bij onze avondwandeling werd ons nog eens duidelijk hoe katholiek Portugal toch nog steeds is. Aan de kathedraal had zich een massa volk verzameld met geïmproviseerde fakkels (kaarsen op een stokje met een bekertje erover tegen de wind) om de Virgen de Fátima naar de Igreja do Carmo. Echt wel nog een indrukwekkend zicht, zelfs de stoerste johnnys met oorbellen en hun klakske achterstevoren stonden langs de kant van de weg driftig mee te bidden (wel leunend tegen de muur met hun handen in hun zakken uiteraard, must keep your cool at all times niet waar). Helaas lag de camera al thuis, anders had ik jullie kunnen tonen hoe de straten hier gevuld werden met een haag van kaarslicht, echt prachtig.
Een dag later was, zoals de meesten onder jullie wel weten, Elke aan de beurt om 21 te worden (hoera hoera). Kwestie van de dag stevig te beginnen zijn we direct het rijkelijke ontbijtbuffet gaan crashen op het vijfde verdiep van hotel Eva. Het uitzicht was echt wel adembenemend.
Nadien zijn we met onze blitse Skoda richting Sagres en Cabo São Vicente gesnord. Dat laatste plekje is het uiterste hoekje van Zuid-West Portugal met indrukwekkende kliffen die een zicht bieden op Afrika. Het uitzicht is er echt prachtig, zo zag ook Carlo :
Blijkbaar moet er daar wel heel veel vis zitten in die ongelofelijke diepte want het stond daar vol met vissers. Over extreme fishing gesproken, amai:
Zoals je kan zien op de volgende foto waren het eigenlijk zo van die beiren van mijn kaliber hé
En natuurlijk mag ook een natuurfotootje weer niet ontbreken:
s Avonds hebben we dan nog eens genoten van een aperitiefje op ons appartementje. We hebben ook eens, moedig en avontuurlijk als we zijn, een zwarte chorizo geprobeerd (Elke vraagt uitdrukkelijk om te vermelden dat dit enkel over Carlo en mij gaat). Helaas was de geur en smaak op zn zachtst gezegd toch niet zo aangenaam waardoor hij na elk een half schijfje geproefd te hebben toch maar naar de vuilbak is doorverwezen.
(Elke: Hate to say I told you so => ik had hen verwittigd dat het niet te vreten zou zijn, ma ni wille luisteren é; nu stonk heel ons appartement voor 2 dagen)
Gelukkig was de Cataplana com Bacalhau (een typisch Portugees gerecht met patatjes, kabeljauw en zeevruchten) nadien wel heel lekker.
De volgende dag (aangezien niemand daar een kamernummer kwam vragen aan het ontbijt) zijn we onze kans dan nog maar is gaan wagen aan de ontbijttafel van Hotel Eva voor alweer een breakfast with a view. Kwestie da spek mé eieren gemaakt door een ander toch altijd net nog iets meer smaken (ook de cakejes, yoghurtjes, vers fruit, etc. mochten er wel zijn). Nadien zijn we met onze goedgevulde magen naar Tavira geweest. Eigenlijk was dat toch een beetje onder onze verwachtingen. Het stadje staat in alle gidsen, maar eigenlijk was er niet zo heel veel te zien. Het fort dat we wouden bezoeken bleek niet meer dan een veredelde bloementuin en het zicht vanop de muren was nu ook niet je dat (weg met de hoogbouw!). Enkel het marktpleintje mocht er nog wel zijn.
Nadien hebben we onze prachtige kathedralen van lichamen even laten bewonderen terwijl we genoten van het warme zeewater.
Daar liepen ook verschillende strandlopers rond zoals de deze:
(Elke hier: voor fotos van dit vogeltje heeft Hans dus als een echte paparazzo rondgelopen tussen alle zonnekloppers -> ze begonnen zich spontaan te bedekken, uit schrik dat Hans ineens schunnige fotos van hen zou publiceren. Het was hem echter enkel om het vogeltje te doen)
Ja, en dan nu weer de serieuze mensen aan het woord :p
Aangezien er nog tijd over was zijn we nog eens naar Vila Real de Santo António geweest, een dorpje dat enkel door de rivier Guadiana wordt gescheiden van Spanje. Van daar heb ik dus een blik kunnen werpen op mi querida España.
Op dinsdag had Elke helaas een hele dag les, dus zaten Hilde en Carlo alleen met mij opgescheept. We zijn dan eerst naar Albufeira geweest, meteen een pak toeristischer dan Faro maar door de tijd van het jaar viel het al bij al wel mee. In het hoogseizoen zou ik die stad toch liever vermijden denk ik. Net zoals op de meeste plaatsen is een wandeling langs de kustlijn mooier dan de binnenstad zelf.
Na eerst nog de lokale Gipsy Market afgeschuimd te hebben zijn we dan doorgereden naar Praia Marina in Lagoa, alweer een prachtig strand met nog mooiere rotskusten.
Lagoa staat hier ook bekend als paradijs voor snorkelaars (er zijn zelfs bewegwijzerde onderwaterroutes uitgestippeld) maar helaas waren er wat teveel golven die dag zodat het zicht belemmerd werd. Daar moeten we dus zeker nog eens teugkeren op een betere dag!
De laatste dag zijn we Alte en Silves gaan bezoeken. Helaas hadden de weergoden beslist om voor het eerst sinds we hier zijn een volledige dag stortbuien op ons af te sturen. Bijgevolg hebben we die twee plaatsen vooral vanuit de auto gezien. Voor een stop in dit gezellige keramiekwinkeltje was wel tijd natuurlijk.
Gelukkig stopte het toch heel even met regen toen we aankwamen in Armação de Pêra, echt een supergezellig, authentiek vissersdorpje dat nog niet volledig uitgemolken was door het toerisme. Er was nog plaats voor de vissershutjes en -bootjes op het strand, echt leuk om te zien.
Maar zoals steeds komen aan alles mooie liedjes een eind en dus moesten Carlo en Hilde donderdag helaas weer naar huis. Bedankt voor de vele leuke momenten samen, de vele boodschappen en de mooie plant die ons balkonnetje veel gezelliger maakt!
): in Faro is het echt supermoeilijk om aan werk te geraken, dus moet ik mij ook wat meer richten op de dorpen rond Faro, helaas kan ik ook niet té ver gaan, want ik heb hier enkel een fiets. Niettemin, blijven er toch altijd nieuwe dingen opduiken die dan misschien een job kunnen opleveren met wat geluk, waardoor ik toch altijd bezig blijf en kan blijven hopen. We doen in ieder geval ons best en 'k blijf er in geloven da'k wel is ne meevaller zal hebben.
).
