Ziezo, onze laatste week stage zit er bijna op. 4 prachtige weken hebben we hier doorbracht in het universitair ziekenhuis van Gondar. Toen we hier aankwamen wisten we niet wat we moesten verwachten, hadden ze al materiaal, is de zaal groot, kennen ze hier veel technieken….?????????? Met volle moed stapten we door de deuren van de Fysio-afdeling. We hebben hier een aantal nieuwe technieken gezien, zoals een wax techniek die ze aanbrachten op de patiënt om beter te kunnen mobiliseren, we weten hoe ze klompvoeten behandelen bij kindjes en we weten hoe hun tractiesysteem hier wordt toegepast. De manier van werken is duidelijk verschillend met dat van België, zoals bijvoorbeeld het afsprakensysteem. De patiënten komen wanneer ze willen en krijgen geen vaste afspraak. Hannah en ik probeerden met afspraken te werken en patiënten te laten komen op een bepaald uur. Ook al was dat niet altijd gemakkelijk, we bleven proberen!

Wel merkten we op tijdens ons verblijf hier, dat iedereen hier super vriendelijk en hulpvaardig is ten opzichte van elkaar. Vaak wanneer je iemand aan het behandelen bent  komen de patiënten kijken over je schouder. Soms voel je je zo bekeken, maar ze bedoelen het goed. Als je iets wil uitleggen helpen ze je soms en af en toe  lachen ze wel eens als je Amarik spreekt, dat vinden ze echt leuk.

Er wordt niet vaak overlegd tussen de fysiotherapeuten, maar ze helpen elkaar wel vaak. De werksfeer hier is chill, soms een beetje te chill… We hebben wel al gemerkt dat er meer kan gedaan worden maar dat ze de motivatie er niet voor hebben. Het is moeilijk om als stagiairs hier commentaar op te geven. We proberen dit op een vriendelijke manier uit te leggen soms.

Tijdens onze stage hebben we niet zoveel verschillende pathologiën gezien, hierdoor was het niet altijd even uitdagend voor ons.

Al bij al hebben we hier een toffe stage achter de rug. We hebben veel mensen leren kennen, hebben ook onze kennis uitgewisseld met de fysiotherapeuten hier en hebben maar enkele nieuwe technieken geleerd. We hebben af en toe een voorstelling bijgewoond en ook eens een les anatomie.

We zijn hier vaak in contact gekomen met patiënten die je (bijna) niet in je praktijk in België zou hebben. Zoals een oude dame die al meer dan 30 jaar lepra heeft, kindjes met klompvoetjes, TBC patiënten, kindjes met ernstige brandwonden…. Het was een leerrijke ervaring voor ons!

Donderdagavond hebben we een afscheidsfeestje gegeven. Samen met de fysiotherapeuten zijn we gaan eten in het Quara hotel en zijn we nog een stapje gaan zetten in de traditional club. Als afsluiter zijn we naar de nirvana club gegaan. We hebben ons super geamuseerd en zullen zeker deze zotte, toffe bende missen.

Vanavond maken we onze zak, want zaterdag vertrekken we naar de Simien Mountains voor 3 dagen samen met Mulugeta en Solomon, twee fysiotherapeuten.  We zullen in contact komen met de Gelado Bavianen, lammergieren en hopelijk nog veel meer……

Lieve kus

Hannah en Evelyn

28-02-2014 om 13:23 geschreven door hannah&eve  

Ons weekend was redelijk druk deze keer. De vrijdag hadden we de kans om een operatie bij te wonen. Mulu heeft dit allemaal geregeld voor ons en ook voor hem was het zeer spannend want dit was zijn eerste operatie die hij kon volgen. We kwamen toe om 8u in het ziekenhuis zodat we zeker op tijd naar het operatiekwartier konden gaan. We kregen onze kleren en schoenen en met spanning wachten we af tot we binnen konden gaan in het operatiekwartier. De operatiezaal zag er op het eerste zicht oud en wat roestig uit, maar ze werkten er wel zeer steriel. Onze eerste operatie was een galblaas verwijdering. Tijdens deze operatie konden we niet veel zien enkel op het einde zagen we  hoe ze de galblaas verwijderde. Ze ledigde de inhoud ervan, want er zaten kleine, zwarte cholesterol steentjes in. Die gaven ze na de operatie mee met de patiënt als ze dit wilt. We moesten een lange tijd wachten voor de tweede operatie want de patiënt van de eerste operatie moest eerst ontwaken. Ze hadden hier geen speciale ruimte voor dus alles gebeurde in het operatiekwartier.

Onze tweede operatie was een dubbele femurfractuur. De patiënt was aangereden geweest en liep deze verwondingen op. Doordat ze niet altijd op tijd geraken in het ziekenhuis, is het risico op infectie groter. Dit was ook het geval bij deze patiënt. Twee maanden moest ze verblijven in het ziekenhuis om de infectie te genezen en pas dan konden ze opereren.

Bij deze operatie konden we beter meevolgen doordat de incisie zeer groot was. De femur werd hersteld aan de hand van een intramedullaire nagel.Om 13u verlieten we het operatiekwartier en gingen we lunchen.

De vrijdagavond zijn we gaan dansen met enkele fysiotherapeuten. We zijn naar 4 of 5 verschillende clubs gegaan en we hebben gelachen, gedanst en wat gedronken. Overdag moet je oppassen met wat je draagt want blote benen wordt hier soms nog raar bekeken, maar als je ’s avonds uitgaat is het alsof je in een heel andere wereld terecht komt. Het was alsof we in een scene waren van dirty dancing. Ze dansten sensueel en heel dicht bij elkaar. Hannah en ik bleven bij de westerse manier van dansen en bewaarden onze afstand. Maar we hadden wel een leuke avond achter de rug.

De zaterdag hebben we genoten van een lekker ontbijtje in de zon. Met onze dabo, kaas/choco en theetje kon de ochtend niet meer stuk. We namen onze boek erbij en genoten van de rust en de lekkere warmte van de zon. Om 12u waren we uitgenodigd in het huis van onze tour guide (waar we onze Simien mountains trip hebben geboekt). Hij belde Mulu op om te zeggen dat hij ons graag wil uitnodigen voor lunch, omdat het het laatste weekend is dat ze vlees mogen eten. Daarna start het vasten die 55 dagen duurt.Op zo’n vriendelijke uitnodiging kan je geen nee zeggen. Rond 12u kwamen we aan samen met Mulu en Solomon. We wandelen door de poort en kwamen uit op een koertje/tuintje waar  de heerlijke maaltijd werd bereid. Er stonden verschillende huizen naast elkaar. Wel eigenlijk kan je het niet echt huizen noemen maar eerder kamers. Het ‘huis’ van onze gastheer was een kamer met een bed, kast, tv, kookvuurtje, en nog wat klein materiaal. Het was er heel verzorgd maar wel zeer klein. Zo stonden er verschillende huisjes naast elkaar en hadden ze een gezamenlijke koer. Het koertje was bestrooid met veel gras. Dit deden ze om het gezellig te maken.

Buiten waren ze al druk bezig met het eten. Een grote schaal, die op kolen stond, met daarin grote stukken schapenvlees met patatjes, ajuintjes en later werd er ook dabo aan toegevoegd. De maaltijd was echt lekker! We waren daar in totaal met ongeveer 15 man en het eten werd rijkelijk verdeeld.

Rond 14u gingen Hannah en ik door want we hadden ook nog een middagje aan het zwembad gepland. Na 10 minuten wachten op een bajaj, gingen we naar het Florida hotel waar we onze middag doorbrachten. Het was een warme middag dus het zwembad was een heerlijk afkoeling. Toen we besloten om er in te gaan wisten we niet welke temperatuur het zwembad had. Het was IJSKOUD. We konden er niet langer in dan 1 à 2 minuten want dan deed je lichaam pijn van de koude. Gelukkig konden we ons terug opwarmen in het zonnetje.

Rond 17u besloten we te vertrekken want ’s avonds hadden we afgesproken met enkele om  te gaan eten. Ze namen ons mee naar het landmark hotel. Een mooi, groot, nieuw hotel die een prachtig zicht had over de stad. We plaatsten ons op het buitenterras die bedekt was met kunstgras. Het was aangenaam om daar te zitten alleen jammer dat de bediending niet zo denderend was. Na lang wachten kregen we onze aperitief en na nog veel langer wachten kregen we eindelijk ons eten.

Hannah en ik besloten om niet meer mee te gaan om iets te gaan drinken want we waren redelijk moe.

Zondag hebben we ons ontbijt ritueel herhaald. We hadden opnieuw problemen met het water in de guesthouse. Deze week hadden we wel elke dag een probleem. Ene moment kwamen we thuis en hadden we geen elektriciteit en het andere moment konden we ons niet wassen omdat we geen water hadden. We waren het beu dat er steeds zoveel problemen waren en belden de manager op. Mulu is die ochtend ook gekomen voor het gesprek met de manager. Diezelfde ochtend leerden we Heather kennen, een dame die samen met haar man al een jaar woonde in de guesthouse. Ze wist maar al te goed van al de problemen die hier waren in de guesthouses.

Na een lange discussie werd de ‘waterman’ opgebeld. Hij controleerde de watertank en die was dus duidelijk leeg. Ze hebben die terug opengezet zodat het zich opnieuw kon vullen met water. Na een uur hadden we terug water. Zo simpel was dat dus!!

Om 14u gingen we naar het huis van Eskader en Senait, twee vrouwelijke fysiotherapeuten. Ze gingen ons Shiro leren maken, de saus die je samen met de injera opeet. We hadden ons notitie boekje mee en schreven elke stap op. Om 15u waren we klaar met koken en hebben we onze heerlijke maaltijd opgegeten. Daarna hadden we nog een filmpje gekeken samen met twee vriendinnen van Eskader en Senait. Om 18u zijn we naar het hotel Lammerger gegaan zodat we nog eens konden skypen met thuis en al onze zotte verhalen vertellen.

Groetjes Hannah en Evelyn

26-02-2014 om 10:02 geschreven door hannah&eve  

Uitgerust komen we terug van ons tripje naar Bahir Dar. De zondag zijn we nog de Blauwe Nijl waterval gaan bezoeken. Het was echt prachtig om te zien!

We komen terug in het ziekenhuis, maar deze keer zijn we niet de enige studenten die op de fysio-afdeling staan. Het krioelt er van witte jasjes. Er werden groepjes gemaakt en verdeeld onder de verschillende begeleiders en er blijft één groep achter op de fysio-afdeling. Deze groep zal twee weken hier stage lopen, net als ons. Terwijl we de patiënten behandelen kijken ze naar ons. Het is leuker om patiënten te behandelen wanneer er geen 5 studenten op je vingers zitten te kijken. We trekken er ons niet veel van aan en doen gewoon door met de behandeling. We proberen ook de studenten bij onze casussen te betrekken maar dat is niet altijd gemakkelijk.

Het is leuk om weer enkele gezichten te herkennen onder de patiënten. Ze vertrouwen jou en dat heeft een goed gevoel. Elke keer proberen we de patiënten uit te dagen zodat we steeds een nieuwe evolutie zien in hun behandeling. Het doet deugd om te zien dat onze behandelingen effectief zijn.

De studenten maken meteen gebruik van ons materiaal, dat is leuk om te zien!

Deze week hebben we een nieuwe patiënte in behandeling. Een dame van 29 jaar die al enkele jaren last heeft van haar nek en rug met uitstraling afwisselend naar de linker/rechter arm en linker/rechter been. Samen met mulu, hannah, ik en de studenten proberen we te achterhalen wat haar probleem is. Omdat haar beeldvorming al 2 jaar oud is, kunnen we er ons niet op baseren. Ze heeft eigenlijk nieuwe beeldvorming nodig en het beste voor haar zou een MRI zijn. Het probleem is dat ze naar Bahir Dar of Addis Abbeba moet gaan om een foto te laten maken! Plus het kost zeer veel geld. Samen met de studenten hebben we haar onderzocht, maar omdat haar pijn constant veranderd is er nog geen duidelijk diagnose uitgekomen. Het zou goed zijn om haar nieuwe beeldvorming te krijgen want dat zou ons een stap vooruit brengen. Momenteel proberen we haar pijn te verminderen, maar moeten we nog verder onderzoeken wat de mogelijk oorzaken zouden zijn van haar pijn.

Af en toe kunnen we een cursus bijwonen van een van de academics hier. Ze geven een presentatie en delen deze info mee met de andere. Hannah en ik hebben laatst een cursus bijgewoond over de ‘icu’ (intensive care unit). Het was heel interessant en we hebben er ook veel van geleerd.

Indien wij een casus hebben, dat we vinden dat iedereen moet van weten, mogen wij ook een presentatie opstellen en dit voordragen aan de rest.

Deze week zullen we ook eens afspreken met de vrouwelijke fysiotherapeuten. Ze zullen ons het traditionele gerecht leren maken van Ethiopië. Injera met de shiro. Het probleem is dat injera niet gemakkelijk is om te maken want het heeft 3 dagen nodig.

Eenmaal we het gerechtje kunnen maken, kunnen we dit meenemen naar België zodat onze families en vrienden hier ook kunnen van genieten.

Lieve groetjes

Hannah en Evelyn

19-02-2014 om 11:58 geschreven door hannah&eve  

Vrijdagochtend, we maken ons klaar om te vertrekken richting Bahir Dar. Elk met een trekzak en een kleine rugzak stapten we in de baggage. Op een of andere manier kon al ons gerief in die kleine taxi. We werden afgezet aan het busstation, maar onze chauffeur begeleidde ons naar de juiste bus. Het was er hectisch, wild en druk. Iedereen sprak ons aan om mee te gaan met hun busje maar we volgende Eshete, onze chauffeur, want hij wist welk busje we nodig hadden. Onze zakken werden bovenop de auto geplaatst en Hannah en ik keken elkaar aan. We deelden dezelfde gedachte : ‘ hopelijk blijven onze zakken er de ganse rit opliggen’. Tijdens de rit was het er warm in het busje. Wanneer we het ruitje opendeden keken er enkele blikken onze richting uit die duidelijk lieten weten dat ze dat niet aangenaam vonden. Raar want het was er voor ‘te stikken’. Na 3 uur komen we aan in Bahir Dar en werden we gebracht naar het hotel, die volgens de lokale bevolking ‘shit’ was. ‘ We like shit’ antwoorden we dan zodat ze ons met rust laten.

De kamer was klein maar voldoende voor ons. Het was niet de properste kamer, maar dat hadden we ook niet verwacht voor die prijs.

De tuin daarentegen was echt zeer mooi. Het gaf je meteen een gevoel van rust! We hebben er ook van geprofiteerd en plaatsten ons buiten met een boek in onze hand. Na twee uurtjes lezen werden we door een kennis van Mulu rondgebracht in de stad. Hij bracht ons, samen met zen vriend, naar een plaatst waar we een mooi uitzicht hadden over de stad. Daarna reden we even verder naar een paleis, waar we niet binnen konden. Maar via een padje daalden we af richting de Blauw Nijl. Daar hadden we opnieuw een prachtig zicht! Al dat groen en in combinatie met het water was fantastisch. Dit moesten we even in ons opnemen. Tijdens de terugweg hebben we een groepje aapjes gespot. Onze eerste aap in Afrika!!!

We hebben de avond afgesloten met een lekkere pizza en keerden dan terug richting ons hotel. De volgende dag moesten we vroeg opstaan want we gingen enkele eilanden bezoeken op het Tana Lake.  Na een uur varen kwamen we toe op het eerste eiland. Er waren hier twee kerken te bezoeken. 100 birr ingang en schoenen uitdoen waren de vereisten om binnen te mogen in de kerk. De kerk was eerder een grote hut in plaats van een gebouw uit steen. Vanbinnen was het er versierd met muurschildering, maar die waren gerenoveerd waardoor je geen gevoel had dat deze gebouwen dateren uit de 18^e eeuw. Na 10 min had je alles gezien want echt binnen in de kerk kon je niet, die was afgesloten met slot en grendel. De tweede kerk was wat groter maar leek goed op de vorige kerk. In de ochtend zijn we in totaal naar 4 kerken gegaan, maar we zijn maar in 2 binnen geweest. Na 2 kerken had je het wel allemaal gezien. De eilanden waren echt prachtig om te bezoeken. Al dat groen het was fenomenaal!!! We zijn naar het punt gevaren waar de Blauwe Nijl ontspringt, het was er echt mooi. Na een 7 uren trip zijn we terug aangekomen aan ons hotel. Eerst en vooral gingen we iets bestellen om te eten want onze magen knorde al een tijdje. In de middag was het wat fris door de wind maar we zochten een plekje uit waar de zon volop scheen en niet verborgen werd achter de bomen.  Een boekje openslaan en even genieten van de rust….

15-02-2014 om 19:36 geschreven door hannah&eve  

Dit weekend gaan Hannah en ik naar Bahir Dar. Het schijnt daar heel mooi te zijn. Ons hotel is gelegen aan het grote Tana lake.  Eens 4 dagen weg uit Gondar en even genieten van het mooie Ethiopië.

Tot nu toe zijn onze dagen al snel voorbij gegaan. We zijn in de ochtend druk bezig met onze patiënten en proberen zoveel mogelijk oefeningen te geven en zoveel mogelijk het materiaal te gebruiken. We geven de aanzet zodat de andere fysiotherapeuten ook meer gebruik zullen maken van het materiaal. Ze vinden het zo leuk om het materiaal te gebruiken, want dit zorgt ervoor dat ze veel creatiever kunnen omgaan met hun patiënten.

Naarmate de week vordert leren we de patiënten beter en beter kennen. Op deze manier breiden we ook onze connecties uit. Een zoon van  een patiënt heeft er voor gezorgd dat we worden opgehaald aan de guesthouse om naar Bahir Dar te gaan. Super natuurlijk want nu moeten we ons niet meer verplaatsen naar het busstation, waar het blijkbaar hectisch en druk is.

Deze week hebben we ook ontdekt dat de uren hier verschillend zijn. Bijvoorbeeld 8u in België is het 10u in Ethiopië en de lokale tijd in Gondar is dan 4u.

Deze week hebben we ook heel wat buitenlanders ontmoet. Mulu heeft ons voorgesteld aan enkele Belgische studenten hier in Gondar. We zijn er iets mee gaan drinken en we hebben we gepraat over ons verblijf hier. We hebben al plannen gemaakt om eens samen weg te gaan in een van de clubs in Gondar.

We zijn ook eens gaan eten met Thomas, de Amerikaan, uit de guesthouse. Hij ging ons naar een lokaal restaurantje brengen, Hannah en ik keken er naar uit. De baggage kwam ons ophalen en rarara waar werden we naar toe gebracht….. The Four Sisters. Are you kidding me J Maar het was er lekker voor te eten dus hadden we er wel zin in. ’S Avonds zijn we nog een stapje gaan zetten, maar veel volk was er niet echt. We hebben zelf voor het plezier gezorgd en veel gelachen die avond.

Volgende week hebben we weer een druk programma omdat we met iedereen wel iets willen doen.

Lieve groetjes

Hannah en Evelyn

13-02-2014 om 11:43 geschreven door hannah&eve  

10-02-2014 om 14:36 geschreven door hannah&eve  

Onze eerste stageweek zit erop. We hebben nu al wat patiënten leren kennen zodat we ze zelfstandig kunnen behandelen. De mensen zijn hier erg vriendelijk en zo behulpzaam. En ze vinden het zo leuk als we hun taal proberen te spreken. ‘matof’ (buigen), ‘masargat’ (strekken) zeggen we dan tijdens de behandeling waardoor ze soms lachen van blijheid.

Deze week zijn we met de ganse ‘academic’ afdeling en de Nederlandse collega’s gaan eten naar de ‘Four Sisters’. Het is een redelijk ‘duur’ restaurant voor de lokale bevolking, voor ons is het goedkoop. Na een heerlijke maaltijd hebben ze nog een show opgevoerd. Ze maakte muziek en dansten, die voornamelijk bestaat uit schouderbewegingen. We hebben die avond veel gelachen en plezier gemaakt. Na het eten besloten we nog een stapje te zetten met de ganse groep. Ze brachten ons naar de ‘traditional night club’. Het was er druk, maar zeer gezellig. Vooraan waren ze aan het dansen, opnieuw met hun schouders. Na deze toffe avond zijn we teruggegaan naar de guesthouse.

Jammer genoeg lacht het geluk ons niet altijd toe. De donderdagavond, net voor het etentje naar de’Four Sisters’ hadden we geen water om ons te douchen. Dit was echt wel balen, want een douche was wel nodig! We hebben ons dan maar opgefrist met enkele doekjes. De vrijdagavond besloten we zelf te koken eenmaal alles op het vuur stond, was de elektriciteit uitgevallen. We hebben onze buikjes dan maar gevuld met dinokoeken en fruitsap.

Ons eerste weekend in Gondar was niet zo vlot verlopen. De zaterdag hadden we plannen om de markt en de kastelen te bezoeken in Gondar, maar ik voelde me ziek en was niet in staat om te gaan. Hannah heeft haar in het zonnetje geplaatst en de lonely planet bestudeerd. In de middag zijn we dan toch nog naar de markt gegaan samen met Abbey, een fysiotherapeut. Maar we hebben de markt niet volledig bezocht want ik voelde me opeens weer slecht.  We hebben dan maar besloten om het rustig aan te doen en iets te gaan drinken. ’s Avonds hebben we gezellig gekookt in de guesthouse en de avond afgesloten met Grey’s Anatomy.

De zondag hebben we uitgeslapen en ontbeten in de zon. Rustig ontwaken en genieten van het mooie weer. In de middag gingen we naar het Florida hotel om te skypen en  te zwemmen. Het internet is hier niet altijd betrouwbaar en dat hadden we ook gemerkt de zondag, want het skypen verliep niet zo vlot. Ook het zwemmen is niet doorgegaan want ze waren buiten alles aan het klaarzetten voor een bruiloft. Ze hadden zelfs een brug gemaakt over het water. Hannah en ik besloten dan maar terug te gaan naar de guesthouse en daar op het gemak een boekje te lezen in de zon. ’S Avonds zijn we naar ‘Lammarger’ hotel gegaan om het skypen een tweede kans te geven. Terwijl hebben we daar een hapje gegeten. Op het einde van de avond was de verbinding opnieuw verbroken en zijn we dan teruggekeerd naar ons huisje.

10-02-2014 om 11:28 geschreven door hannah&eve  

Aangekomen in Addis Abbeba. Het is 3 u in de ochtend (1u in België) en we moeten wachten tot we naar de tweede luchthaven kunnen gaan. We hebben aan een groepje mensen gevraagd of we mochten meewandelen met hen, zodat we niet met zen tweetjes daar alleen moeten wandelen. Om 6u nemen we onze valiezen en gaan richting de tweede luchthaven.

Eenmaal aangekomen in Gondar wacht Mulugeta (contactpersoon) ons op. Hij brengt ons naar een busje die ons richting de guesthouse brengt. Onderweg worden we geconfronteerd met de armoede in Ethiopië. Huisjes opgebouwd uit enkele platen en stro, kleine marktkraampjes, geiten langs de weg, vervoer met paard en kar…. Veel mensen langs straat, met enkele doeken over zich heen, die ons aanstaren terwijl we door de straten rijden. De straten zonder asfalt en met veel stenen zorgen voor een hobbelige rit.

Toen we onze buurt naderden kwamen we al veel mooiere gebouwen tegen en enkele mooie hotels.

We arriveerden in onze guesthouse. We hebben veel ruimte voor met ons twee. Een leefruimte met een frigo, een keuken met een stoof, twee badkamers met koud water nog momenteel en twee slaapkamers.

We hebben ons geïnstalleerd en ervoor gezorgd dat de guesthouse wat gezellig was. Tijd voor een dutje was er niet echt. Eventjes onze ogen gesloten, maar na een halfuurtje was Mulugeta  er terug. Eerst hebben we een klein hapje gaan eten. Onze eerste maaltijd in Ethiopië was een tonijnbroodje met FRIETEN!! SAY WHAAATTTT!!!! Gewoon te zot! Daarna bracht Mulu ons naar het ziekenhuis. We namen een taxi om ons te verplaatsen. De taxi kost 1of 2 birr dit is 0.04 of 0.08€. Er is ook de mogelijkheid om een tuk-tuk te nemen. Dit is een driewielertje waar plaats is voor 3 maar als we op elkaar zitten kunnen er wel 5 in. Deze taxi is wat duurder, nl 3 birr.

Aangekomen in het ziekenhuis via een bergachtig padje kregen we de verschillende afdelingen te zien. De kiné-afdeling had op zich wel wat materiaal zoals, loopband, fiets, baren om tussen te wandelen, kniependelbank ect… Ze zullen blij zijn als we daar met al ons materiaal afkomen, want van klein materiaal is er daar niets aanwezig!

Daarna verplaatsen we ons naar het piazza (centrum van Gondar), waar we onze pasfoto hebben getrokken (mega mottig) voor onze simkaart aan te vragen. Na al het ‘getsjool’ zijn we een koffie’tje gaan drinken.  De Koffie of buna staat centraal in Ethiopië en is daar ook zeer lekker!! Ze hebben daar een koffieritueel maar dat moeten we nog allemaal ontdekken.

Na een lange dag zijn we ’s avonds gaan eten met twee Nederlandse kinesitherapeuten. We hebben goed gegeten, gedronken en gelachen.

05-02-2014 om 11:09 geschreven door hannah&eve  

02-02-2014 om 10:20 geschreven door hannah&eve  

10-01-2014 om 22:02 geschreven door hannah&eve