Ziezo, onze laatste week stage zit er bijna op. 4 prachtige weken hebben we hier doorbracht in het universitair ziekenhuis van Gondar. Toen we hier aankwamen wisten we niet wat we moesten verwachten, hadden ze al materiaal, is de zaal groot, kennen ze hier veel technieken….?????????? Met volle moed stapten we door de deuren van de Fysio-afdeling. We hebben hier een aantal nieuwe technieken gezien, zoals een wax techniek die ze aanbrachten op de patiënt om beter te kunnen mobiliseren, we weten hoe ze klompvoeten behandelen bij kindjes en we weten hoe hun tractiesysteem hier wordt toegepast. De manier van werken is duidelijk verschillend met dat van België, zoals bijvoorbeeld het afsprakensysteem. De patiënten komen wanneer ze willen en krijgen geen vaste afspraak. Hannah en ik probeerden met afspraken te werken en patiënten te laten komen op een bepaald uur. Ook al was dat niet altijd gemakkelijk, we bleven proberen!

Wel merkten we op tijdens ons verblijf hier, dat iedereen hier super vriendelijk en hulpvaardig is ten opzichte van elkaar. Vaak wanneer je iemand aan het behandelen bent  komen de patiënten kijken over je schouder. Soms voel je je zo bekeken, maar ze bedoelen het goed. Als je iets wil uitleggen helpen ze je soms en af en toe  lachen ze wel eens als je Amarik spreekt, dat vinden ze echt leuk.

Er wordt niet vaak overlegd tussen de fysiotherapeuten, maar ze helpen elkaar wel vaak. De werksfeer hier is chill, soms een beetje te chill… We hebben wel al gemerkt dat er meer kan gedaan worden maar dat ze de motivatie er niet voor hebben. Het is moeilijk om als stagiairs hier commentaar op te geven. We proberen dit op een vriendelijke manier uit te leggen soms.

Tijdens onze stage hebben we niet zoveel verschillende pathologiën gezien, hierdoor was het niet altijd even uitdagend voor ons.

Al bij al hebben we hier een toffe stage achter de rug. We hebben veel mensen leren kennen, hebben ook onze kennis uitgewisseld met de fysiotherapeuten hier en hebben maar enkele nieuwe technieken geleerd. We hebben af en toe een voorstelling bijgewoond en ook eens een les anatomie.

We zijn hier vaak in contact gekomen met patiënten die je (bijna) niet in je praktijk in België zou hebben. Zoals een oude dame die al meer dan 30 jaar lepra heeft, kindjes met klompvoetjes, TBC patiënten, kindjes met ernstige brandwonden…. Het was een leerrijke ervaring voor ons!

Donderdagavond hebben we een afscheidsfeestje gegeven. Samen met de fysiotherapeuten zijn we gaan eten in het Quara hotel en zijn we nog een stapje gaan zetten in de traditional club. Als afsluiter zijn we naar de nirvana club gegaan. We hebben ons super geamuseerd en zullen zeker deze zotte, toffe bende missen.

Vanavond maken we onze zak, want zaterdag vertrekken we naar de Simien Mountains voor 3 dagen samen met Mulugeta en Solomon, twee fysiotherapeuten.  We zullen in contact komen met de Gelado Bavianen, lammergieren en hopelijk nog veel meer……

Lieve kus

Hannah en Evelyn

28-02-2014 om 13:23 geschreven door hannah&eve  

Ons weekend was redelijk druk deze keer. De vrijdag hadden we de kans om een operatie bij te wonen. Mulu heeft dit allemaal geregeld voor ons en ook voor hem was het zeer spannend want dit was zijn eerste operatie die hij kon volgen. We kwamen toe om 8u in het ziekenhuis zodat we zeker op tijd naar het operatiekwartier konden gaan. We kregen onze kleren en schoenen en met spanning wachten we af tot we binnen konden gaan in het operatiekwartier. De operatiezaal zag er op het eerste zicht oud en wat roestig uit, maar ze werkten er wel zeer steriel. Onze eerste operatie was een galblaas verwijdering. Tijdens deze operatie konden we niet veel zien enkel op het einde zagen we  hoe ze de galblaas verwijderde. Ze ledigde de inhoud ervan, want er zaten kleine, zwarte cholesterol steentjes in. Die gaven ze na de operatie mee met de patiënt als ze dit wilt. We moesten een lange tijd wachten voor de tweede operatie want de patiënt van de eerste operatie moest eerst ontwaken. Ze hadden hier geen speciale ruimte voor dus alles gebeurde in het operatiekwartier.

Onze tweede operatie was een dubbele femurfractuur. De patiënt was aangereden geweest en liep deze verwondingen op. Doordat ze niet altijd op tijd geraken in het ziekenhuis, is het risico op infectie groter. Dit was ook het geval bij deze patiënt. Twee maanden moest ze verblijven in het ziekenhuis om de infectie te genezen en pas dan konden ze opereren.

Bij deze operatie konden we beter meevolgen doordat de incisie zeer groot was. De femur werd hersteld aan de hand van een intramedullaire nagel.Om 13u verlieten we het operatiekwartier en gingen we lunchen.

De vrijdagavond zijn we gaan dansen met enkele fysiotherapeuten. We zijn naar 4 of 5 verschillende clubs gegaan en we hebben gelachen, gedanst en wat gedronken. Overdag moet je oppassen met wat je draagt want blote benen wordt hier soms nog raar bekeken, maar als je ’s avonds uitgaat is het alsof je in een heel andere wereld terecht komt. Het was alsof we in een scene waren van dirty dancing. Ze dansten sensueel en heel dicht bij elkaar. Hannah en ik bleven bij de westerse manier van dansen en bewaarden onze afstand. Maar we hadden wel een leuke avond achter de rug.

De zaterdag hebben we genoten van een lekker ontbijtje in de zon. Met onze dabo, kaas/choco en theetje kon de ochtend niet meer stuk. We namen onze boek erbij en genoten van de rust en de lekkere warmte van de zon. Om 12u waren we uitgenodigd in het huis van onze tour guide (waar we onze Simien mountains trip hebben geboekt). Hij belde Mulu op om te zeggen dat hij ons graag wil uitnodigen voor lunch, omdat het het laatste weekend is dat ze vlees mogen eten. Daarna start het vasten die 55 dagen duurt.Op zo’n vriendelijke uitnodiging kan je geen nee zeggen. Rond 12u kwamen we aan samen met Mulu en Solomon. We wandelen door de poort en kwamen uit op een koertje/tuintje waar  de heerlijke maaltijd werd bereid. Er stonden verschillende huizen naast elkaar. Wel eigenlijk kan je het niet echt huizen noemen maar eerder kamers. Het ‘huis’ van onze gastheer was een kamer met een bed, kast, tv, kookvuurtje, en nog wat klein materiaal. Het was er heel verzorgd maar wel zeer klein. Zo stonden er verschillende huisjes naast elkaar en hadden ze een gezamenlijke koer. Het koertje was bestrooid met veel gras. Dit deden ze om het gezellig te maken.

Buiten waren ze al druk bezig met het eten. Een grote schaal, die op kolen stond, met daarin grote stukken schapenvlees met patatjes, ajuintjes en later werd er ook dabo aan toegevoegd. De maaltijd was echt lekker! We waren daar in totaal met ongeveer 15 man en het eten werd rijkelijk verdeeld.

Rond 14u gingen Hannah en ik door want we hadden ook nog een middagje aan het zwembad gepland. Na 10 minuten wachten op een bajaj, gingen we naar het Florida hotel waar we onze middag doorbrachten. Het was een warme middag dus het zwembad was een heerlijk afkoeling. Toen we besloten om er in te gaan wisten we niet welke temperatuur het zwembad had. Het was IJSKOUD. We konden er niet langer in dan 1 à 2 minuten want dan deed je lichaam pijn van de koude. Gelukkig konden we ons terug opwarmen in het zonnetje.

Rond 17u besloten we te vertrekken want ’s avonds hadden we afgesproken met enkele om  te gaan eten. Ze namen ons mee naar het landmark hotel. Een mooi, groot, nieuw hotel die een prachtig zicht had over de stad. We plaatsten ons op het buitenterras die bedekt was met kunstgras. Het was aangenaam om daar te zitten alleen jammer dat de bediending niet zo denderend was. Na lang wachten kregen we onze aperitief en na nog veel langer wachten kregen we eindelijk ons eten.

Hannah en ik besloten om niet meer mee te gaan om iets te gaan drinken want we waren redelijk moe.

Zondag hebben we ons ontbijt ritueel herhaald. We hadden opnieuw problemen met het water in de guesthouse. Deze week hadden we wel elke dag een probleem. Ene moment kwamen we thuis en hadden we geen elektriciteit en het andere moment konden we ons niet wassen omdat we geen water hadden. We waren het beu dat er steeds zoveel problemen waren en belden de manager op. Mulu is die ochtend ook gekomen voor het gesprek met de manager. Diezelfde ochtend leerden we Heather kennen, een dame die samen met haar man al een jaar woonde in de guesthouse. Ze wist maar al te goed van al de problemen die hier waren in de guesthouses.

Na een lange discussie werd de ‘waterman’ opgebeld. Hij controleerde de watertank en die was dus duidelijk leeg. Ze hebben die terug opengezet zodat het zich opnieuw kon vullen met water. Na een uur hadden we terug water. Zo simpel was dat dus!!

Om 14u gingen we naar het huis van Eskader en Senait, twee vrouwelijke fysiotherapeuten. Ze gingen ons Shiro leren maken, de saus die je samen met de injera opeet. We hadden ons notitie boekje mee en schreven elke stap op. Om 15u waren we klaar met koken en hebben we onze heerlijke maaltijd opgegeten. Daarna hadden we nog een filmpje gekeken samen met twee vriendinnen van Eskader en Senait. Om 18u zijn we naar het hotel Lammerger gegaan zodat we nog eens konden skypen met thuis en al onze zotte verhalen vertellen.

Groetjes Hannah en Evelyn

26-02-2014 om 10:02 geschreven door hannah&eve