November 1986 op 15 jarige leeftijd kreeg ik verkering met Perry. 

De zomer die daarop volgde had Per het plan opgevat om enkele dagen naar de zee te gaan. 

Omdat ik maar 16 jaar oud was, vroeg Per of ik eens bij mijn ouders wou polsen of er een mogelijkheid bestond of dat uberhaupt wel kon geregeld worden. 

Ik ga het nooit vergeten op een zondagmiddag toen ons moeder boven aan de strijk bezig was, trok ik mijn stoute schoenen aan en stapte om mijn vader af. 

Heel voorzichtig vroeg ik of hij het zag zitten dat zijn dochter op 16 jarige leeftijd enkele dagen naar de zee mocht gaan met haar toen 23 jarige vriend Perry genaamd. 

En ons vader zou ons vader niet zijn als hij volgende woorden niet zou uitgesproken had. 

“ Naar de zee? Naar de zee? Wie gaat er nu nog naar de zee? Je gaat toch op zijn minst naar Spanje hé Han. 

Mijn gezicht kreeg een smile van een breed-smoel-kikker, en na dat ik mijn lieve vader om de nek gevlogen was konden de voorbereidingen beginnen.binnen enkele uren was alles in kannen en kruiken. 

Het kon me niet snel genoeg gaan. 

Per is jaren diepzeeduiker geweest en had een camionettte die omgebouwd was tot mobile home. 

Met dit busje zijn we 10 heerlijke dagen richting Platja D’aro (Spanje) getrokken. 

Zo ben ik opgevoed door mijn vader, hij had een immens vertrouwen in mij.

Heerlijke man, een vader uit de duizend.

In het jaar 2008 na jaren op vakantie te zijn gegaan op hotel, chambre d’otes, ed ...had Per terug zin om na al die jaren terug een Mobile-Home te huren. 

Zo gezegd, zo gedaan Mobile-Home gehuurd, halve volks verhuis gedaan om dat ding vol te stoppen met alle mogelijke huishoudtoestanden, eten, kleding, speelgoed en poetsmateriaal en we vertrokken. 

Brett en Nette zagen het helemaal zitten. 

We zouden richting Frankrijk trekken en daar het een en ander gaan bezichtigen. 

Terwijl we langzaam richting route de soleil tufte was het verschrikkelijk koud. 

Het waaide, het regende, het hagelde, in ieder geval geen pretje om in dit weer onze vakantie door te brengen. 

Per keek mij aan, ik keek hem aan en hij zei, wat denk je rijden we door tot we zon hebben? 

Goed plan, rijden met die kar en we zien wel waar we stoppen. 

Onderweg op de autostrade moest ik plots aan onze eerste reis naar Platja D’aro denken. 

Wat denk je Per vroeg ik: zullen we onze eerste camping van toen eens gaan opzoeken? 

Zullen we na.... en snel telde ik de jaren terug, zullen we na 21 jaar eens terug rijden naar de plek waar we voor de allereerste keer op vakantie zijn geweest. 

Ons Nette moest lachen en zei “ OMG Brett ze gaan weer romantisch doen”  :-))))

Dus zo gezegd zo gedaan. 

We reden richting Platja D’aro. 

In die tijd was ik ook al met de engelen bezig, maar hield ik het meer voor mezelf. 

Tijdens onze rit zag ik met regelmaat van de klok vrachtwagens voorbij komen die aan de achterzijde van hun vrachtwagen het woord “KöGEL” hadden staan. 

Het is het merk van de oplegger, maar iedere keer als we zo een vrachtwagen passeerde en ik het woord  las moest ik aan echte kogels denken. 

Ze danste zelfs voor mijn gezichtsveld op en neer. 

Mijn intuitie vertelde me dat onze vakantie in Spanje hier iets mee te maken zou krijgen. 

Ik wist dat we veilig waren en dat ik me niet ongerust moest maken over mijn gezin, maar elke keer dat we zo een vrachtwagen passeerde was er dat beeld van kogels die in een geweer thuis hoorde. 

Na een aangename reis kwamen we s’avonds in het gezellige stadje van Platja D’roa terecht. 

We hebben ons op de camping in de schemer van het maanlicht zomaar willekeurig onder een boom geparkeerd, douche genomen en zijn gaan slapen. 

Toen we s’morgens aan onze ontbijttafel zaten kwam de buurman met een vuilzak langs gelopen. 

Terwijl hij onze ontbijttafel passeerde sprak hij vriendelijk ons een goedemorgen toe en deponeerde even later zijn vuilzak in de container.

Toen hij terug langs gewandeld kwam stopte hij aan onze tafel en vroeg of mijn man Perry bij de brandweer was.  

Je kon niet langs de t’shirt kijken die hij droeg met Brandweer Bree op dat was wel duidelijk.

De mannen raakte gezellig aan de praat en twee uur later stond de camping tafel nog steeds vol ontbijt en zaten we nog gezellig te praten. 

Jan was afkomstig van Boom en had samen met zijn vrouw Sarah twee kinderen, Toon en Mieke. 

Ik had Sarah al enkele keren haar hoofd langs hun caravan zien uitsteken, om te zien waar haar man Jan toch bleef. 

Na drie uren ben ik me gaan voorstellen en haar verteld dat onze mannen niet uitverteld geraakte en of ze zin had om erbij komen te zitten. 

Dat had ze wel. 

Ik ruimde snel de ontbijt tafel op want ondertussen was het al tijd voor een aperitiefje. 

Het klikte met dit gezin en ook onze kinderen waren binnen de korstte keren vertrokken met ravotten. 

Na enige tijd vroeg ik aan Jan wat voor werk dat hij deed, maar hij ontweek mijn vraag een beetje met een flauw lachje. 

Wel zei hij, eigenlijk mag ik dit niet vertellen en doe ik dit ook nooit omdat k dit uit veiligheid voor mezelf niet mag, maar aangezien je man bij de Brandweer is denk ik dat ik het nu wel kan. 

Mijn vrouwelijke gezonde nieuwsgierigheid was gewekt en keek Jan aan met een blik van “Nu gaan we het krijgen”.

Ik werk voor de “SI” Han, (vroeger waren we groep Diane”) en ik moet voor mijn werk gangsters oppakken. 

We zijn die mannen die je soms op televisie ziet met een zwarte kapmuts over hun hoofd.

Daarbij ben ik wapenexpert/ leraar en train ik mijn collega’s in schietoefeningen en dergelijke. 

Per keek me aan met een blik van “NO WAY”, ik daarentegen kreeg een “BIG SMILE” op mijn gezicht. 

Vandaar dat ik de hele rit vanaf Lyon kogels had zien dansen voor mijn ogen elke keer als er een vrachtwagen met het woord “KôGEL” voorbij kwam.

Ik heb Jan het verhaal verteld wat ik onderweg had voorspeld en hij leek oprecht geînteresseerd. 

We hebben het in die veertien dagen ook nog regelmatig samen over de engelen gehad en ondertussen heeft hij ook al mijn eerste boek gelezen. 

Onze kinderen konden het heel goed met elkaar vinden en ook Sarah was een toffe , vlotte dame waar ik een aangename tijd mee had. 

Na de vakantie ging iedereen weer naar de normale dingen van de dag en belde we wel eens sporadisch met elkaar en enkele keren hebben we afgesproken. 

Maar that’s it, ondanks iedereen zijn drukke bezigheden hoorde we elkaar een hele lange tijd niet meer. 

Tot nu, augustus 2012 , we vertrekken op vakantie eerst enkele dagen Frankrijk wat toeren met de Vespa’s in Baine en de D’ardeche.

Ik weet niet of uw zich het verhaal herinnerd van onze vleugels in de wolken van vorige zomer (Zie verhaal cadeautjes bij de vleet) op dit blog. 

Maar ook dit jaar wil Nette een teken van de engelen dat ze met ons mee zijn met vakantie. 

Ik vraag haar welk teken dat ze wil zien en ze vraagt een hart in de wolken. 

De eerste dag gebeurd er niets, terwijl we van Baine naar de D’ardeche rijden zien we geen enkel hart in de wolken. 

Als we dag erna vertrekken zegt Nette, mama we hebben ons teken nog niet gehad zouden ze dan niet mee zijn? 

Ik voel tot in mijn kleinste teen dat het teken vandaag zal komen en vertel Nette dat ze nog wat geduld moet hebben, dat het er zeker aan komt maar dat de engelen wel meer mensen moeten helpen dus alles op zijn tijd.

Enkele uren later rijden we van de autostrade af en terwijl we het binnenland inrijden. 

Nette zit te zingen in de auto en plots stopt haar toch o zo mooie keelgeluid ;-)

Mama kijk daar: 

“Boven de weg staat een kabel gespannen tussen twee huizen in, je kan het vergelijken als de straatverlichting die ook opduikt tijdens de kerstperiode in de stad. 

In het midden van de kabel zijn met een soort ijzeren vlechtwerk enkele krullen aan elkaar gevlochten en aan de linkse en rechtse zijde van deze krullen hangt statig een enorm groot ijzeren hart. 

De harten zijn open en? door beide harten kan je zo de wolken zien. 

Yes roept Nette, ze zijn mee en zingt lustig op (zuivere ???) toon verder. 

Helaas hebben we er geen foto van kunnen maken, we kregen de camionette niet meer gedraaid in de smalle straatjes van het dorp en moesten nog enkele kilometers voor we aan ons hotel waren. 

Na twee heerlijke dagen D’Ardeche en een fijne ontmoeting met Ronny en Jip (waar ik mee afgesproken had om mijn eerste boek langs te brengen zouden we zaterdag doorrijden naar Spanje. 

We kozen ervoor om een heel stuk door de bergen te rijden en zo een stuk autostrade achter ons te laten. 

En wat kom ik tegen in the middle of nowhere? 

Ja Ja, na vier jaar opnieuw een vrachtwagen met “KôGEL” erop. 

Uren hebben we gereden geen kat tegengekomen maar wel dit logo en weer dansen de kogels voor mijn ogen. 

Ik vertel Per dat ik er niet van zou staan kijken als Jan en Sarah ook weer in Platja D’aro zijn. 

Dat zou straf zijn zegt Per, bel ze eens Han.

En zo gezegd, zo gedaan , na enkele beltonen neemt Jan de telefoon op. 

Hey Han hoe is het? vraagt hij . 

Heel goed en met u? 

Alles goed. 

Waarvoor bel je?

Zeg Jan waar hang je uit? vraag ik op nogal nonchalante toon. 

Onderweg naar Platja D’aro zegt hij waarom? 

Nu weet Jan, door onze vele gesprekken die we al hadden over de engelen waar ik mee bezig ben en vraagt langs zijn neus weg “ Danste er weer kogels voor je ogen dat je dat vraagt” ?.

Ik begin te lachen en vertel hem dat het inderdaad zo was. 

Dat we al bijna aan de Spaanse grens zitten en hij laat op zijn beurt weten dat als alles vlot verloopt hij er morgen zal zijn. 

Hij zit op dat moment ter hoogte van Luxemburg.

We spreken af dat hij belt als ze er zijn en dat we dan zondagavond samen gezellig gaan uiteten. 

Als de kinderen horen dat Toon en Mieke morgen aankomen in Spanje vinden ze dat geweldig leuk. 

We zijn deze vakantie regelmatig samen gaan eten, shoppen en zwemmen en hebben het ontzettend samen naar onze zin gehad. 

De verloren tijd is weer helemaal ingehaald.

En dan heb ik nog heugelijk nieuws te melden aan uw lieve lezer en sympathisant van de engelen. 

Op 29 september is het zover. 

Dan zal mijn tweede boek  “ Engelen in mijn zolderkamer” te verkrijgen zijn. 

Je kan hem via dit blog bestellen (zie aan de rechtse zijde op dit blog op de home pagina. Of via han@beerenduk.com 

Kostprijs is 20€ exclusief verzendkosten en zodra de storting binnen is schrijf ik als je dat graag hebt een persoonlijke boodschap in het boek en wordt het boek met de post verstuurd. 

Hopelijk hebben jullie er net zoveel leesplezier aan als mijn eerste boek. 

Ik heb hem in ieder geval dikker gemaakt dan de vorige en telt welgeteld 100 pagina’s meer. 

Tot binnenkort. 

Warme groet en heel veel engelen aan je zijde voor de komende tijd. 

x Han.