"Maak je het uit? Ja of nee?" "..." "..." "Ja." De wereld leek te schudden op zijn grondvesten en de kamer kreeg plotseling wazige randjes, veroorzaakt door de talloze tranen die overvloedig uit mijn ogen sijpelen. Boeken, films, liedjesteksten... niets had je hierop kunnen voorbereiden, zelfs die romantische drama's niet die onvermijdelijk eindigen met een of meerdere zelfmoorden. Nu ben je alleen op de wereld. Die ene persoon die jouw ziel had aanschouwd en mooi had gevonden wat hij daar zag, laat jou en de hele toekomst die jullie nog voor de boeg hadden weerloos achter. Je smeekt, bidt, verzet je uit alle macht, maar hij heeft besloten en wat je ook doet, niets zorgt ervoor dat hij op zijn beslissing terugkomt.
En wat nu? Nu blijf ik achter, verdrinkend in mijn oneindige poel van onmenselijk verdriet en mijn laatste reddingsboei is zojuist verdwenen alsof het al die tijd in werkelijkheid een fata morgana was geweest. Het duistere water omgeeft mij en ik probeer de laatste restjes lucht diep in mij te bewaren terwijl ik denk aan hoe zijn lach zijn gezicht deed oplichten. Ook die herinnering vervaagt en de lucht ontslipt mij, vervliegt in de triestige stromingen van liefdesverdriet. Ik hap wanhopig naar licht in een poging de welluidende klank van zijn diepe, mannelijke stem naar boven te halen, maar mijn longen vullen zich met een onmetelijke triestigheid. Ik sterf de verdrinkingsdood.
Verdriet is een emotie die vaak vergezeld wordt door andere gevoelens, angst bijvoorbeeld. Als je je midden in zo'n crisis bevindt, dan ontstaat de vrees dat je gevangen zit in je moment van verdriet. Wat als het tempo van de tijd plots stagneert waardoor het leed uitgerekt wordt en het verdriet je altijd zal blijven achtervolgen? Er groeit ook nog een andere soort angst. Wat als de pijn een deel is van mijn persoonlijkheid? Misschien is er iets mis met mij. Misschien zit er een rotte plek in mijn hart waardoor ik gedoemd ben om te leven met verdriet.
Daar lig je dan in je bed. Je ogen zijn gesloten, er glibbert een beetje kwijl over je kin, je haar is nat van de tranen, je handen grijpen het deken vast en elke spier van je lichaam is opgespannen. Een jaar geleden had ik me nooit kunnen inbeelden dat ik ooit zo'n pijn zou moeten verdragen. Zo'n crisis kan zeker een halfuur aanhouden en dan is er iets in mezelf dat me beveelt een remedie te vinden tegen de pijn.
Als gewoon bestaan een kwelling wordt dan gaat je wezen automatisch op zoek naar iets dat de pijn kan verlichten. Je bevindt je op een plek waar emoties het enige zijn dat bestaat. Je ziet de duisternis, je hoort de stilte van verdriet, je ruikt de geur van angst, het leed is tastbaar en je wordt de bittere smaak van een folterend leed gewaar. De rationaliteit is verdwenen en je lichaam zakt weg in zichzelf. Als je op het punt staat te verdrinken dan duwt het laatste vezeltje dat nog steeds wil leven je met een enorme krachtsinspanning terug naar boven, zodat je op zoek gaat naar iets wat niet te maken heeft met emotionaliteit. Hetgeen wat dan automatisch in je opkomt, is fysieke pijn. Het lijkt de enige logische stap. Pijn die pijn bestrijdt. Elk spoortje van rationaliteit is uit je hoofd verbannen en iedere handeling lijkt te voldoen aan de mislukte logica van leed.
De ene soort marteling kan verdreven worden door een andere soort foltering. Gekras en bloed zijn zo gemakkelijk te verdragen. Het bloed welt op uit de wonde, de rode vloeistof loopt langzaam naar beneden en vormt een plakkerig spoor langs je arm. Na een tijdje voel je hoe de snee begint te branden en zie je hoe je je vel geschonden hebt met een roestig oud zakmes. Het genot en de verlichting bekruipen je en voor even hoef je niet te denken aan het ondraaglijke verdriet dat je zo lang geteisterd heeft. Het is een opluchting die maar een paar minuten aanhoudt, maar het is een zeer efficiënte manier om toch voor even verlost te zijn van die verschrikkelijke neerslachtigheid.
Everyday is so wonderful And suddenly, it's hard to breath Now and then, I get insecure From all the pain I'm so ashamed
I am beautiful no matter what they say Words can't bring me down I am beautiful in every single way Yes, words can't bring me down So don't you bring me down today
To all your friends you're delirious So consumed in all your doom Trying hard to fill the emptiness The pieces gone Left the puzzle undone Ain't that the way it is?
You are beautiful no matter what they say Words can't bring you down You are beautiful in every single way Words can't bring you down So don't you bring me down today
No matter what we do No matter what we say We're the song inside the tune Full of beautiful mistakes And everywhere we go The sun will always shine But tomorrow we might awake On the other side
Cause we are beautiful no matter what we say Yes, words can't bring us down We are beautiful in every single way Yes, words can't bring us down So don't you bring me down today
Ik denk dat het voor jullie ondertussen wel al duidelijk is dat schrijven mij heel veel troost kan bieden en emoties is niet het enige dat ik neerpen. Mijn grote droom is om later auteur te worden en mensen aan de hand van mijn verhalen duidelijk te maken dat een geestelijke aandoening helemaal niet zo vreemd is. Om die reden zal ik vanaf nu wekelijks een stuk van een verhaal op mijn blog zetten waar ik momenteel aan bezig ben. Opbouwende kritiek is vanzelfsprekend altijd welkom.
Er stond een waterig lentezonnetje aan de hemel. Je kent dat wel, zo'n zon die tracht de winter achter zich te laten, maar daar nog niet helemaal in slaagt. De laatste resten van de nacht dreven langzaam weg naar het eind van de horizon. De klokken luidden en de devote gelovigen spoedden zich naar de ochtendmis en in de bakkerijen vormde de eerste klanten rijen, allemaal verlangend naar een versgebakken brood. Het leven in Doornstee kwam geleidelijk aan terug op gang. Ook in de Viooltjeslaan 68 werd Rosa Dupont gewekt door de schuchtere zonnestralen. Rosa woonde in een oud, bescheiden huisje dat zodanig klein was dat het leek alsof het achteraf nog vlug tussen twee andere woningen in gepropt was. De vloeren en de trap kraakten vervaarlijk als iemand het waagde erover te lopen en er was geen muur waarvan het behangpapier niet dreigde los te komen. Rosa was niet bepaald het huishoudelijke type. Haar prioriteiten lagen tegenwoordig elders. Ze had nog een laatste taak te vervullen.
Rosa stond voor de spiegel en bestudeerde zichzelf. Haar eens zo helblauwe ogen waren door de vele jaren vertroebeld. Haar huid voelde aan als perkament en werd doorkruist door talrijke blauwe slangetjes. Ze was geëvolueerd tot een oud, tenger dametje dat door een extravagant kapsel probeerde de kale plekken te bedekken. Ze glimlachte haar gele tanden bloot toen ze het spiegelbeeld van zichzelf als twintigjarig meisje voor de geest haalde. Even werd ze overspoeld door heimwee. De tijd had haar eindelijk ingehaald. Niet dat ze het echt erg vond; ze was tevreden met de herinnering die ze tijdens haar leven had verzameld. De jaren hadden de nodige teleurstellingen met zich teweeg gebracht, maar daardoor was ze sterker en vindingrijker geworden. Het leven had haar ook heel wat gelukkige momenten geschonden en die zou ze voor eeuwig koesteren. Plotseling schrok ze op uit haar melancholische bui en probeerde zich te focussen op het heden en de nabije toekomst. Haar levenskracht begon langzamerhand weg te ebben en dat betekende dat ze gauw de keten zou moeten activeren. Dat was de plicht van een losae, maar toch had ze haar twijfels. Als ze de keten activeerde, zou ze de levens van drie onwetende jongeren onherroepelijk veranderen en alleen de toekomst zou uitwijzen of het een positieve verandering zou zijn. Rosa wist nog hoe het voor haar was geweest. Door de activatie had ze dingen gezien die geen mens ooit zou moeten zien. Aan de andere kant was de activatie het mooiste geschenk van haar leven geweest. Ze twijfelde, zoals ze dat al drie maanden lang deed.
Rosa verliet de badkamer nadat ze zich in een ouderwetse bloemetjesjurk had gewurmd en begaf zich naar haar keukentje. Nog voordat ze door het raam keek wist ze al dat het een mooie lentedag was. Ze voelde zich altijd beter als de zon scheen. Ze nam een tas koffie en terwijl ze genoot van het doordringende aroma en de sterke smaak bekeek ze haar keukentje. In de rekken blonken de glazen potjes, bokalen en flesjes die boordevol zaten met de meest uiteenlopende en exotische kruiden. Boven het gasfornuis hingen verschillende pannen en grote potten. Er stond ook een rond houten tafeltje dat omgeven was door vier krakkemikkige stoeltjes.Mevrouw Dupont nam het serene tafereel rustig in zich op en besloot dat vandaag de dag was waarop ze haar definitieve beslissing zou nemen.
Rosa haalde na enig getwijfel het tweede boek van rechts uit de reeks kookboeken. Het boek viel meteen open op de juiste pagina en ze bekeek de tekst die ze al duizenden malen had gelezen, zodat ze hem al uit het hoofd kende. Ze volgde met haar ogen de lijnen van de merkwaardige symbolen en plots wist ze gewoon wat ze moet doen en ze voelde diep in haar hart dat het de juiste beslissing zou zijn. Nu ze eindelijk de knoop had doorgehakt, viel er een enorme last van haar schouders. Ze zou haar plicht als losae opnemen en zou haar leerlingen met raad en daad bijstaan.
Na verloop van tijd vloeit de alles verslindende duisternis geleidelijk aan over in een schemering waarin het scherpe contrast tussen dag en nacht weggevaagd wordt en je zweeft in een niemandsland van middelmatigheid. Het is net of er een onzichtbaar, maar ondoordringbaar vlies ligt over de beperkte intensiteit die het leven gewoonlijk te bieden heeft. Vervuld geraken van geluk is slechts een onrealistische droom geworden, want je kan met geen mogelijkheid de volledige omvang van opgewekte vrolijkheid bevatten als je nog niet de oppervlakte van dat gevoel met het topje van je vinger kan beroeren. Het tegengestelde, het onmeetbare verdriet, kan niet door de opgetrokken ijzeren wanden van je mentale defensie breken en aangezien de majestueuze golven je niet langer overspoelen, druppelt het zilte water niet meer uit je vermoeide ogen.
Je zit gevangen in en natuurlijk gevormde grot waarvan de harde, ruwe stenen je scheiden van de botte vluchtigheid van de menselijke maatschappij. Als je de moed kunt opbrengen om je hoofd op te tillen, dan kun je door de spleten de nooit aflatende bewegingen van de hemellichamen waarnemen die je vertellen dat de wereld gewoon zijn dag verder zet, ook al lig jij verbrokkeld op de vochtige grond. De zon, die gigantische ster die van binnenuit verteerd wordt door een gloeiende hitte, verwarmt je tere huid die niet mer gewend is aan het heldere daglicht en laat je proeven van een genegenheid en geluk die enkel te vergelijken vallen met wat je ooit in verhalen gehoord hebt. De bleke maan, die sommige dagen door ziekte overmeesterd wordt, zingt je zachtjes in slaap en laat je wervelen in de opzwepende dans van de bewusteloosheid. Hij brengt beloftes met zich mee. Hij laat je dromen over een nachtelijke slaap zonder de ruwe bescherming van de grot terwijl je naakt slaapt onder de zachte kussen van de schitterende sterren.
Een leven zonder de bijeen gesijpelde grot van het ontembare verdriet lijkt ongrijpbaar te deinen in de fata morgana van de toekomst, onbereikbaar meebewegend op de statige passen van de tijdloze tijd. Je zit vast in een eindeloos, uitgerekte, aaneengesponnen opeenvolging van seconden die de volle omvang van hun tijdspannen tot het uiterste benutten. Een stap voorwaarts gaat gepaard met een stap achterwaarts en omgekeerd en zo blijf je staan op diezelfde plaats waar je je reeds vier jaar eerder bevond, bang om je te verroeren, bang om te blijven staan. Je slaat je armen om je heen, huivert, als je beseft dat het enige wat de komende jaren voor jou te bieden hebben een draaglijke pijn is die het pulserende bloed dat door je aderen stroomt stroperig maakt. Het aanhoudende getik van de pendule stagneert tot hij bevriest op een zucht van hetgeen dat niet te verdragen valt en jij moet zien te overleven, ook al heb je geen kracht over om de tijd nieuw leven in te blazen.
Na het immense verdriet dat ik al te verduren heb gehad, kan ik niet langer beweren dat ik ongelukkig ben en toch ben ik allesbehalve gelukkig. De kern van mijn ziel heeft zich vrijgevochten van het alles verzengende vuur, maar ondertussen woekert het onverstoorbaar verder in mijn hart zonder enige onderbreking om mij op adem te laten komen. Als dit aanhoudt voor de rest van mijn leven dan weet ik niet of ik het wel waard vind om op deze manier verder te gaan, verzonken in de aaneenschakeling van talloze dagen die allemaal op elkaar gelijken. Er moet toch iets zijn waardoor ik mijn aanwezigheid op deze wereld kan laten gelden, waardoor ik me niet voortdurend als een nutteloos, nietig voorwerp voel.
Onderstaande tekst is heel persoonlijk voor mij, omdat ik dit geschreven heb op een moment dat ik echt heel diep zat. Ik stel mij hiermee dus ongelooflijk kwetsbaar op en hoop dat jullie dit fragment met respect zullen behandelen.
Ik heb pijn. Ik ben verdrietig vandaag. Ik heb mezelf gesneden. Vroeger associeerde ik duisternis altijd met ellendige gebeurtenissen en neerslachtige gevoelens; kortom de negatieve kant van het leven. Mijn opinie over duisternis heeft het voorbije jaar een nogal drastische evolutie ondergaan. Als je een donkere kamer binnenwandelt, dan word je de eerste tien seconden omhelst door sereniteit en voel je de zachte lippen van de rust die je binnenste beroeren. Je ziet niets, je hoort niets. Voor even ben je verlost van de drukte van de wereld en word je niet meer overweldigd door de prikkels die onvermurwbaar op je afkomen. Ik verlang naar die tien seconden en naar de isolatie die het logische gevolg is. Isolatie is geen eenzaamheid, het is verlossing, toch voor even. Duisternis is een kortstondig deken van rust die de hardheid van het leven voor een poosje op een afstand houdt.
Na die tien seconden glijdt het dekentje van je schouders en besluipen de monsters van het donker je onverbiddelijk en kijk je recht in de ogen van de pijn. Dan zoek je het deken van de realiteit en wikkel je je in de warmte waarvan je hoopt dat het de bescherming zal vervangen. De isolatie is niet langer alleen zijn, maar kruipt langzaam in de huid van de eenzaamheid. Je slaat je eigen armen om je borstkas en probeert te fantaseren dat je ledematen behoren tot een ander lichaam, dat je je hoofd tegen iemands anders borst kan drukken. Je hoopt in je deken de troost te vinden die het dagdagelijkse leven je niet kan geven. En toch biedt de duisternis enig soelaas, want het licht zou aan de hand van de donkere vegen mascara toch alleen maar verduidelijken hoe eenzaam je werkelijk bent. Op dat moment heb je die confrontatie echt niet nodig. In het donker voel je toch al hoe de tranen van je gezicht druppelen en op die manier je kussen bevuilen. Je binnenste trekt samen van verdriet en je bijt in je deken om het snikken tot een minimum te beperken, want je wilt je huisgenoten niet alarmeren. De last van de wereld en de realiteit is te zwaar geworden om te dragen en heeft je mentaal verslonden waardoor je verbrokkelt achterblijft.
Je doet je ogen toe. Zelfs de schaduwen die in je kamer gecreëerd worden door het licht dat zich door de kier van je deur wurmt, zijn te veel om te verdragen. Je trekt je terug in jezelf en alles wat niet tot je eigen wereld behoort, sluit je buiten. Zoveel pijn, zoveel angst, zoveel woede. Het enige waar je aan denkt, is de pijn. Het enige wat bestaat, is de pijn. Het enige wat je wezen beheerst, is de pijn en het enige wat je bestuurt, is de pijn. Verdriet staat gelijk aan een mentale foltering. Het treft je in je kern. Eigenlijk kan je het vergelijken met een ajuin. Laag voor laag word je mentale defensie afgepeld en kan je binnenste zelf zich, ongelooflijk kwetsbaar, niet verweren tegen welke aanval dan ook. Je kern staat onder constante pijn, wordt gemarteld en geconfronteerd met elk staaltje verdriet dat je in je leven ooit hebt geabsorbeerd.
Gisteren, dinsdag 22 april, was een zeer belangrijke dag voor mij, aangezien mijn intakegesprek voor een langdurige opname in Rustenburg toen plaatsvond. Ik was vervuld van emoties en de tranen verschenen in mijn ogen toen ik mij afvroeg hoe het in godsnaam zo ver is kunnen komen dat ik een opname overweeg in een psychotherapeutisch centrum. Mijn afspraak was gepland om 14 uur en werd ingeleid door een conversatie met mijn nieuwe psychiater dokter Van Lysebetten. Blijkbaar was mijn zaak ernstig genoeg, want de dokter zei onmiddellijk dat een opname voor mij wel waardevol zou kunnen zijn en op een vreemde manier verlang ik al naar die maanden.
Voor het eerst in jaren heb ik het gevoel dat het misschien toch allemaal goed kan komen en dat ik mijn levensweg op een normale manier zal kunnen vervolgen. Ik wil eindelijk ook eens gewoon kunnen functioneren, zonder al te veel moeilijkheden, zonder angstaanvallen, zonder verdriet, zonder voortdurend zo hard mijn best te moeten doen. Het is vanzelfsprekend dat er nog verschillende hindernissen mijn parcours belemmeren, maar het zou toch iets eenvoudiger moeten zijn dan het nu is en ik hoop dat daar in Rustenburg te verwezenlijken. Ik verlang ook naar de onafhankelijkheid dat een leven op dergelijke wijze met zich teweeg brengt. Dat klinkt misschien vreemd, want daar gebeurt alles in groep, maar de manier waarop ik nu thuis (ik woon nog bij mijn ouders - ik heb mijn school nog niet afgewerkt) leef, verstikt mij. Daar zal ik ruimte hebben om te ademen en tot rust te komen. Ik hoop ook dat er realistische doelen gesteld zullen worden in verband met mijn toekomst, school en later een job. Vroeger wilde ik talen gaan studeren en zou ik een befaamde redactrice worden, maar nu wil ik dat niet meer. Nu wil ik een simpel beroep, waarin ik kan uitblinken en me goed kan vullen. Ik verlang ook naar een gezin, een man en kinderen, ook al ben ik pas achttien jaar. Nu weet ik al wat ik wil van het leven en ik heb er enorm veel voor over om dat doel te bereiken.
In mijn volgende bericht zal ik een fragment laten zien dat ik geschreven heb op een moment dat ik heel diep zat. Dan zullen jullie misschien een beetje beter begrijpen wat een depressie precies inhoudt.
Deze film vertelt over het futuristische Californië waar de maatschappij wordt onderverdeeld in vijf facties: Zelfverloochening, Onverschrokkenheid, Eruditie, Vriendschap en Oprechtheid. Op zestienjarige leeftijd ondergaan alle tieners een test om te bepalen in welke factie zij thuishoren, maar wat doe je als de test bewijst dat je Afwijkend bent?
Deze film bevat alles om een spetterend succes te worden: romantiek en liefde, actie en science-fiction. Je krijgt geen genoeg van het verhaal, het zuigt je mee en laat je meeleven met het hoofdpersonage Tris terwijl je aanschouwt hoe ze de moeilijkheden van het Afwijkend zijn, trotseert. Een fantastische cast vertolkt het relaas op meesterlijke wijze. (Shailene Woodly, Kate Winslet, Theo James, Ashley Judd)
Een van mijn favoriete bezigheden is naar de cinema gaan met een knisperende zak chips en een schuimende fles fanta en genieten... Dit heb ik ook geprobeerd te doen bij de film That Awkward Moment, maar jammer genoeg ben ik daar niet in geslaagd. De meesten van jullie zullen zeker en vast wel eens op dat kritieke punt in een relatie gestaan hebben als de andere vraagt waar de relatie naartoe gaat. Zit er toekomst in of zouden we er nu beter onmiddellijk mee ophouden = That Awkward Moment. De drie hoofdrolspelers sluiten een weddenschap af en beloven elk geen nieuwe relatie aan te vangen, maar dat blijkt moeilijker dan gedacht...
Het concept van de film is goed overdacht en er zitten heel wat komische passages in het verhaal, maar het was een allesbehalve memorabele film. Het is simpelweg een ordinaire romantische komedie, zoals er al duizenden zijn. Het was een langdradig verhaal en ik heb regelmatig gestaard naar het uurwerk van mijn gsm. Hopelijk heb ik over de volgende film die ik bespreek beter nieuws.
Cast: Zac Efron, Miles Teller, Michael B. Jordan, Imogen Poots...
Ik heb mijn blog onder de categorie "Gevoelens" ingedeeld en dat betekent dan ook dat het over andere dingen dan uitsluitend een depressie kan gaan. Een film waarin je geconfronteerd wordt met een overvloed aan emoties is het romantische drama Revolutionary Road.
Het verhaal speelt zich af in de jaren '60 van de vorige eeuw en geeft een jong koppel weer dat hun leven leidt volgens een nauwkeurig uitgestippeld plan: trouwen, een mooie job, kinderen... Iedereen spreekt over hoe uniek "the young Wheelers" zijn, maar ze weten zelf dat ze net zijn zoals de rest. Ze leven een voorgekauwd bestaan, niets meer dan een kopie van de stereotiep van een jong, Amerikaans koppel. Op een bepaald moment besluiten ze te ontsnappen aan de hopeloze leegte van een dergelijk leven. Ze hebben er genoeg van om voortdurend te moeten voldoen aan de eisen die de maatschappij hen oplegt. Ze kiezen ervoor om naar Parijs te trekken, maar er rijzen twijfels over de haalbaarheid van hun plan als April opnieuw zwanger blijkt te zijn...
Hieronder vinden jullie enkele weetjes over geestelijke aandoeningen bij jongeren:
Volgens onderzoeken lijdt 3 tot 8 procent van jongeren tussen 12 en 18 jaar aan een depressie.
Jongens en meisjes uiten hun verdriet elk op een verschillende manier. Jongens worden agressiever en gebruiken ook van alcohol en drugs terwijl meisjes eerder teruggetrokken en opvallend stil zijn.
Een depressie is niet altijd herkenbaar als een depressie. Bij kinderen en jongeren worden er in eerste instantie andere moeilijkheden vastgesteld zoals gedrags- en leerproblemen. Bij oudere mensen constateert men vaak geheugenproblemen.
De meeste behandelingen bij een depressie bestaan uit een combinatie van medicatie en gesprekstherapie.
Praten is zeer belangrijk.
Bij het optreden van een depressie kan ook erfelijkheid een rol spelen.
Volgende dinsdag, 22 april, vindt mijn intakegesprek plaats voor een opname in Rustenburg, een psychiatrisch ziekenhuis, waar ze mij hopelijk zullen bijstaan in het leren omgaan met mijn depressie. Het is heel lastig om voortdurend het gewicht van je onmeetbare verdriet te moeten torsen en ik lijk soms te verzwelgen in de eenzaamheid die dat oneindige gevoel onvermijdelijk met zich teweeg brengt. Mijn verdriet manifesteert zich op twee manieren en ik heb zelfs namen voor ze bedacht. de eerste soort triestigheid noem ik de kronkelende slang, de tweede: de troosteloze eenzaamheid, maar ze ontstaan allebei uit hetzelfde basisgevoel: verdriet. Dan voelt het alsof ik er een extra orgaan bij heb gekregen dat als enige functie heeft, verdriet af te stralen waardoor mijn geest vergiftigd wordt.
Als die gewaarwording een lange tijd aanhoudt, zit ik vast in mijn troosteloze eenzaamheid. Dan voel ik me zo alleen in mijn verdriet. Meestal ween ik niet als ik die sensatie beleef. Elke keer opnieuw word ik overweldigd door de kracht van mijn extra orgaan. Soms denk ik dat het simpelweg te wreed is om door een menselijk wezen verdragen te worden en dat ik zal creperen van het leed, maar de dood komt mij nooit halen. Af en toe jammer ik om verlossing en het treft mij diep als ik besef dat niemand mij lijkt te horen. Vroeger zou ik tijdens zo'n zinsverbijstering misschien zelfmoord overwogen hebben, maar nu niet meer. Nu onderga ik de pijn gewoon en weet dat het op een bepaald moment wel terug beter zal worden. Toch haat ik het gevoel van onmacht, want ik heb er geen idee van hoe je je tegen dit leed kan verzetten. Hoe kan je voorkomen dat je volledig in de ban raakt van zo'n brandende emotie die elke leuke emotie lijkt te verschroeien? Op die momenten is het zeer moeilijk om optimistisch te blijven, want al het positieve dat ik ooit heb ervaren lijkt dan te verdwijnen uit mijn geheugen. Misschien hebben jullie wel advies over hoe ik mijn troosteloze eenzaamheid kan verslaan.
De tweede soort verdriet heet dus de kronkelende slang en dat vind ik een zeer toepasselijke naam, aangezien ik dan het gevoel heb dat mijn borst verpletterd wordt door de krachtige omhelzing van een wurgslang. Alle spieren in mijn lichaam spannen zich op en soms moet ik een halfuur lang in dezelfde positie blijven zitten, omdat mijn verkrampte spieren weigeren te bewegen. Dan huil ik wel, zowel om de fysieke pijn als om de hevigheid van mijn emoties. Het is alsof de tranen letterlijk uit mijn ogen geperst worden en ze laten hun zilte sporen achter op mijn wangen. Door de verkramping kan ik meestal niet goed ademen en telkens als de greep van de slang om mijn borst even verslapt, moet ik naar lucht happen. Dit verdriet is het meest draaglijk, want door de overweldigende ervaring lijkt de tijd vooruit te snellen terwijl ik bij de troosteloze eenzaamheid vast lijk te zitten in de sloomheid van de uren. Zo'n onverwachte aanval van de slang kan van een kwartier tot ongeveer een uur duren en meestal plakken mijn kleren dan aan mijn huid van het zweet gecreëerd door de inspanning.
De nijverige student die het bijna begeeft onder het zware gewicht van zijn overladen boekentas, de pediater die voor de zoveelste keer tracht een stukje speelgoed uit het neusgat van een benauwde peuter te halen, een bibliofiel die volgens zijn dagelijkse routine twee uur doorbrengt in zijn favoriete bib, een bejaarde buurvrouw die tegenwoordig niets anders meer te doen heeft dan met haar verrekijkertje over de haag van de buren te gluren... Het kan iedereen overkomen. Er is niemand die beschermd wordt door een of ander mentaal pantser dat emotioneel leed op een afstand houdt.
Plotseling, van het ene op het andere moment, verschijnt dat overduidelijke en bijna tastbare begrip in je hoofd: depressie. Er is niets wat je ooit zo zeker hebt geweten en voor even voel je je opgelucht, want eindelijk snap je waarom je al die maanden zo je best hebt moeten doen om de dagen te doorworstelen. Dat positieve gevoel van verademing wordt jammer genoeg algauw overstemd door een prangende vraag. "Wat nu?"
Een depressie is een nogal vreemd fenomeen. Je kan niet zomaar zeggen, mijn ziekte is begonnen op die dag en dat is de einddatum. Misschien valt het het best uit te leggen aan de hand van een metafoor. Het verdriet sluipt in je leven net zoals bij een rotte appel. Bij aanvang is de appel nog niet helemaal verdorven, er is gewoon een klein stukje ontstaan dat je misschien beter niet meer zou opeten. Alleen blijft het niet bij dat plekje; elke dag neemt de omvang van het rotte deeltje toe en elke dag breidt het verdriet zich uit in je hart. Dat proces zet zich onvermijdelijk door tot er niets anders meer overblijft van dat vergane stuk fruit. Jouw hart is toch verzonken in zijn eigen verdriet. Het is onherstelbaar en het doet ongelooflijk veel pijn.
Ik, als zeventienjarig meisje, zou op voorhand nooit geloofd hebben dat er mensen zijn die dagdagelijks vechten tegen een leed dat zodanig emotioneel is dat het fysiek wordt. Die laatst zin is vermoedelijk behoorlijk moeilijk om te begrijpen als je het nooit zelf hebt meegemaakt. Stel je voor dat je zo verdrietig bent dat het lijkt alsof het verdriet het enige is wat op deze wereld bestaat. Alle positieve herinneringen worden uit je geheugen gewist, elk sprankeltje hoop wordt onverbiddelijk uitgeblazen. Het enige wat resteert, is een verzameling van negatieve krachten die vastbesloten is elke hoek van je geest te pijnigen. Nu, soms wordt het verdriet zo intens dat het niet afdoende lijkt alleen maar op mentaal niveau af t zien. Omwille van die reden begint ook je lichaam te reageren op die foltering. Hoe zo'n fysieke aanval in zijn werk gaat, is voor iedereen anders; sommige mensen krijgen een paniekaanval, bij anderen verkrampen alle spieren, bepaalde mensen beginnen te hyperventileren...
Ik ben Haley en ik ben depressief. Hopelijk vind je dit een openingszin die direct jullie aandacht vangt en jullie bijna dwingt verder te lezen, want dat is toch wat een openingszin hoort te doen. Er is wel een ding dat jullie moeten weten. Wat ik te vertellen heb, brengt geen spannende avonturen met zich teweeg, geen schatten die dringend gezocht moeten worden, geen monsters en magie. Dit relaas gaat over pijn, verdriet, angst en woede. Zo meteen reizen we naar de kern van mijn ziel en meer bepaald naar de duistere kanten waarvan we allemaal weten dat ze bestaan, maar ervoor terugdeinzen ze eens van naderbij te bekijken.
Er hangt een verschrikkelijke taboe rond depressie, psychologie, psychiatrie, schizofrenie...; kortweg rond ongeveer elk woord dat eindig op -ie. Dat is een van de redenen waarom ik hierover schrijf. Het wordt hoog tijd dat die taboe voor eens en voor altijd weggewerkt wordt. Ik geloof dat dat kan. Er waren tijden waarin het verboden was om zelfs maar te fluisteren over homoseksualiteit. En kijk nu; in België kunnen homo's nu al trouwen en kindjes adopteren. Dat is een van de wonderen van de 21ste eeuw en ik geloof dat er ook een wonder zit aan te komen voor de woorden die eindigen op -ie. Misschien ben ik nog jong en dom, naïef en onrealistisch, maar geloof mij als ik zeg dat dat mirakel voor veel mensen een geschenk uit de hemel zou zijn.
Een tekst schrijven is nooit een gemakkelijke opgave. Je moet zeker zijn dat je onderwerp zal aanslaan, je moet woorden afwegen, zinsconstructies aanpassen, voldoende synoniemen gebruiken... Er is zoveel om aan te denken, maar tegelijkertijd schenkt het mij zoveel plezier. Schrijven is een van mijn manieren om mijn gedachten op een rijtje te zetten. Soms heb ik het gevoel dat er een wespennest in mijn hoofd huist. De ene gedachte volgt de andere en de beelden flitsen voorbij mijn geestesoog. Mijn gedachten doen me pijn, maar tot nu toe heb ik nog altijd geen middel gevonden om de wespen het zwijgen op te leggen. Schrijven helpt wel; daardoor wordt het gezoem een tikkeltje zachter. Maar wat ik ook doe, het is nooit helemaal weg.
Mijn brein heeft altijd wel de neiging gehad om te werken aan een snelheid van driehonderd kilometer per uur. Soms gaat het zo snel dat ik mijn eigen gedachten als het ware achterna loop. Vroeger was ik echt het schoolvoorbeeld van zo'n kleuter die elke zin begint met "waarom". Waarom broebelt water als het warm krijgt, mama? Waarom mogen mannen de hele dag voor de tv hangen en moeten vrouwen al het werk doen thuis, papa? Oké, die laatste vraag heb ik hoogstwaarschijnlijk nooit uitgesproken, maar het was wel hoe het er bij ons aan toeging. Ik denk dat ik dat toen als "normaal" beschouwde.
Mijn hersenen vormen samen een grote sneltrein die door mijn bedenkingen, twijfels, complexen en herinneringen raast. Vijf jaar geleden vond ik dat helemaal niet zo erg. Zo was ik nu eenmaal. Ik stond er niet bij stil dat mijn hoofd ooit een last zou kunnen vormen. In tegendeel, mijn nieuwsgierigheid stond voor een groot deel gelijk aan leergierigheid. Dat is toch een positieve eigenschap? De nadelen ondervond ik pas op latere leeftijd, toen de vragen niet langer beantwoord konden worden door ja, nee of een simpele zin. Mijn gedachten werden op de een of andere manier donkerder zonder het zelf te beseffen. Ik weet dat dat vreemd in de oren moet klinken, maar je kan onbewust negatief denken over jezelf. Zonder er zelf maar bij stil te staan, kan het zijn dat je altijd de donkerste verklaring of optie kiest. Mensen zeggen dan dat je een zwartkijker bent. Het is gek als je dat hoort over jezelf. Hoe kun je nu op zo'n zwartgallige wijze in het leven staan als je er niet eens iets van merkt?
Het woord gedachte heeft ontelbaar veel synoniemen: bedenking, opmerking, idee, twijfel, herinnering, vraag..., maar er is geen enkel woord dat echt de lading dekt. Gedachten hebben een oorsprong; dat kan een gebeurtenis zijn, je zelfbeeld, je geschiedenis etc. Met andere woorden, gedachten ontstaan door en uit jezelf. De bron voor je bedenkingen is je eigen persoonlijkheid. De vragen die je je tijdens het leven stelt, zijn dus volkomen uniek, want niemand heeft eenzelfde karakter. Dat is ook de reden waarom mensen eenzelfde gebeurtenis op verschillende manieren ervaren. Op een bepaalde manier is dat een geruststelling. Mensen oordelen over jou als je depressief bent. Ze begrijpen niet hoe sommige zaken je zo van streek kunnen maken. Ze vergeten wel dat iedereen iets heeft dat hun kan nekken. Iedereen heeft een zwakke plek, een achillespees die doorboordt kan worden door een ervaring, een verlies, door een negatief zelfbeeld... Iedereen kan kraken; zelfs degenen die altijd het zonnetje in huis zijn. De geruststelling ligt in het feit dat je niet de enige bent. Je bent geen zwakkeling. Er is niemand die sterker of zwakker is.
Gedachten zijn lastig en zijn altijd veel te aanwezig. Er is geen handleiding waarin tot in detail uitgelegd staat hoe je je hoofd even een pauze kunt gunnen. En alsof Moeder Natuur ons wil pesten, is er natuurlijk ook geen aan- en uitknop. De truc is om tot rust te komen, zodat je brein in slow motion gaat werken. Helaas is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Laat ons zeggen dat het een leerproces is waar je door moet. Je gedachten op sluimerstand zetten is niet iets wat je van vandaag op morgen klaarspeelt.
Een goed werkend hoofd is niet compleet negatief. Piekeren is slecht, denken is goed. Iedereen heeft wel een soort intelligentie. Iedereen heeft dromen, wensen en fantasieën en die dingen kunnen best wel positief zijn. In je dromen kun je even ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Tijdens een saai les fysica kun je even wegvluchten in een of andere wilde fantasie met de man van je dromen. Fantaseren of dagdromen houden nare gedachten op afstand.
Soms kunnen ze een echte redding zijn. Ze voorkomen namelijk dat je weggezogen wordt in je eigen verdriet. En toch schuilt er ook hier weer een addertje onder het gras (waarschijnlijk is dat mijn negatief kantje dat naar boven komt). Dagdromen mogen ook niet al te veel gecultiveerd worden. Af en toe kan het een ontsnapping aan de saaiheid van je leven betekenen, maar je dagen mogen niet enkel uit dromen bestaan. je mag je leven niet verdoen met dromen. Je mag niet vergeten te leven. Een groot nadeel aan dromen is dat je daar niet eeuwig kan vertoeven. Er komt altijd wel een moment dat je terug moet keren naar de realiteit en het contrast tussen die twee werelden is soms pijnlijk groot. Als je te veel gaat fantaseren, kan dat, in plaats van je redding, je ondergang betekenen.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
