Zoals ik al in eerdere berichten vermeld heb, sta ik op de wachtlijst voor een opname in het psychotherapeutisch centrum Rustenburg. Op 22 april vond mijn intakegesprek plaats en de psychiater vond dat ik baat zou kunnen hebben aan een opname. Terwijl ik wacht, ga ik niet naar school en de verveling slaat toe. Ik zou niets liever doen dan elke dag naar school te gaan en normaal te functioneren, maar telkens als ik van plan ben om te vertrekken, krijg ik een angstaanval en begin ik te hyperventileren. Ik weet niet goed wat er met mij aan de hand is en ik hoop daar in Rustenburg een antwoord op te vinden.
Waarschijnlijk ligt mijn perfectionisme aan de basis van alle ellende. Ik heb in mijn hoofd bepaalde regels waar ik voortdurend aan moet voldoen, maar tegenwoordig slaag ik er niet meer in om aan die zelfopgelegde wetten te beantwoorden. Om de een of andere reden kan ik dat niet verdragen, wat het heel lastig maakt voor mij. Het lukt niet om simpelweg tevreden te zijn met een 7/10, want van mij moet het altijd een 10/10 zijn. Daardoor leg ik de hele tijd enorm veel druk op mezelf, meer druk dan ik kan verdragen, maar het lukt mij niet om een beetje van dat loodzware gewicht af te leggen. In plaats daarvan moet ik die last torsen tot ik breek en dat heb ik dan nu ook gedaan. Het lukt mij niet om overeind te kruipen en terug rechtop te staan. Eenzaam en verlaten lig ik op de koele grond en wacht op beterschap. Dat is wat ik nu doe, wachten. Wachten tot ik sterk genoeg ben om mijn leven te hervatten en mijn toekomst aan te vangen.
Mijn hoofd staat nooit stil en ik heb mijn hele toekomst in mijn hoofd al uitgepland, maar door de ontwikkelingen van de afgelopen jaren zijn er daar een hele hoop vraagtekens bij komen kijken. Het zou leuk zijn om eindelijk terug een beetje duidelijkheid te hebben in mijn leven.
"Maak je het uit? Ja of nee?" "..." "..." "Ja." De wereld leek te schudden op zijn grondvesten en de kamer kreeg plotseling wazige randjes, veroorzaakt door de talloze tranen die overvloedig uit mijn ogen sijpelen. Boeken, films, liedjesteksten... niets had je hierop kunnen voorbereiden, zelfs die romantische drama's niet die onvermijdelijk eindigen met een of meerdere zelfmoorden. Nu ben je alleen op de wereld. Die ene persoon die jouw ziel had aanschouwd en mooi had gevonden wat hij daar zag, laat jou en de hele toekomst die jullie nog voor de boeg hadden weerloos achter. Je smeekt, bidt, verzet je uit alle macht, maar hij heeft besloten en wat je ook doet, niets zorgt ervoor dat hij op zijn beslissing terugkomt.
En wat nu? Nu blijf ik achter, verdrinkend in mijn oneindige poel van onmenselijk verdriet en mijn laatste reddingsboei is zojuist verdwenen alsof het al die tijd in werkelijkheid een fata morgana was geweest. Het duistere water omgeeft mij en ik probeer de laatste restjes lucht diep in mij te bewaren terwijl ik denk aan hoe zijn lach zijn gezicht deed oplichten. Ook die herinnering vervaagt en de lucht ontslipt mij, vervliegt in de triestige stromingen van liefdesverdriet. Ik hap wanhopig naar licht in een poging de welluidende klank van zijn diepe, mannelijke stem naar boven te halen, maar mijn longen vullen zich met een onmetelijke triestigheid. Ik sterf de verdrinkingsdood.
Verdriet is een emotie die vaak vergezeld wordt door andere gevoelens, angst bijvoorbeeld. Als je je midden in zo'n crisis bevindt, dan ontstaat de vrees dat je gevangen zit in je moment van verdriet. Wat als het tempo van de tijd plots stagneert waardoor het leed uitgerekt wordt en het verdriet je altijd zal blijven achtervolgen? Er groeit ook nog een andere soort angst. Wat als de pijn een deel is van mijn persoonlijkheid? Misschien is er iets mis met mij. Misschien zit er een rotte plek in mijn hart waardoor ik gedoemd ben om te leven met verdriet.
Daar lig je dan in je bed. Je ogen zijn gesloten, er glibbert een beetje kwijl over je kin, je haar is nat van de tranen, je handen grijpen het deken vast en elke spier van je lichaam is opgespannen. Een jaar geleden had ik me nooit kunnen inbeelden dat ik ooit zo'n pijn zou moeten verdragen. Zo'n crisis kan zeker een halfuur aanhouden en dan is er iets in mezelf dat me beveelt een remedie te vinden tegen de pijn.
Als gewoon bestaan een kwelling wordt dan gaat je wezen automatisch op zoek naar iets dat de pijn kan verlichten. Je bevindt je op een plek waar emoties het enige zijn dat bestaat. Je ziet de duisternis, je hoort de stilte van verdriet, je ruikt de geur van angst, het leed is tastbaar en je wordt de bittere smaak van een folterend leed gewaar. De rationaliteit is verdwenen en je lichaam zakt weg in zichzelf. Als je op het punt staat te verdrinken dan duwt het laatste vezeltje dat nog steeds wil leven je met een enorme krachtsinspanning terug naar boven, zodat je op zoek gaat naar iets wat niet te maken heeft met emotionaliteit. Hetgeen wat dan automatisch in je opkomt, is fysieke pijn. Het lijkt de enige logische stap. Pijn die pijn bestrijdt. Elk spoortje van rationaliteit is uit je hoofd verbannen en iedere handeling lijkt te voldoen aan de mislukte logica van leed.
De ene soort marteling kan verdreven worden door een andere soort foltering. Gekras en bloed zijn zo gemakkelijk te verdragen. Het bloed welt op uit de wonde, de rode vloeistof loopt langzaam naar beneden en vormt een plakkerig spoor langs je arm. Na een tijdje voel je hoe de snee begint te branden en zie je hoe je je vel geschonden hebt met een roestig oud zakmes. Het genot en de verlichting bekruipen je en voor even hoef je niet te denken aan het ondraaglijke verdriet dat je zo lang geteisterd heeft. Het is een opluchting die maar een paar minuten aanhoudt, maar het is een zeer efficiënte manier om toch voor even verlost te zijn van die verschrikkelijke neerslachtigheid.
Everyday is so wonderful And suddenly, it's hard to breath Now and then, I get insecure From all the pain I'm so ashamed
I am beautiful no matter what they say Words can't bring me down I am beautiful in every single way Yes, words can't bring me down So don't you bring me down today
To all your friends you're delirious So consumed in all your doom Trying hard to fill the emptiness The pieces gone Left the puzzle undone Ain't that the way it is?
You are beautiful no matter what they say Words can't bring you down You are beautiful in every single way Words can't bring you down So don't you bring me down today
No matter what we do No matter what we say We're the song inside the tune Full of beautiful mistakes And everywhere we go The sun will always shine But tomorrow we might awake On the other side
Cause we are beautiful no matter what we say Yes, words can't bring us down We are beautiful in every single way Yes, words can't bring us down So don't you bring me down today
Ik denk dat het voor jullie ondertussen wel al duidelijk is dat schrijven mij heel veel troost kan bieden en emoties is niet het enige dat ik neerpen. Mijn grote droom is om later auteur te worden en mensen aan de hand van mijn verhalen duidelijk te maken dat een geestelijke aandoening helemaal niet zo vreemd is. Om die reden zal ik vanaf nu wekelijks een stuk van een verhaal op mijn blog zetten waar ik momenteel aan bezig ben. Opbouwende kritiek is vanzelfsprekend altijd welkom.
Er stond een waterig lentezonnetje aan de hemel. Je kent dat wel, zo'n zon die tracht de winter achter zich te laten, maar daar nog niet helemaal in slaagt. De laatste resten van de nacht dreven langzaam weg naar het eind van de horizon. De klokken luidden en de devote gelovigen spoedden zich naar de ochtendmis en in de bakkerijen vormde de eerste klanten rijen, allemaal verlangend naar een versgebakken brood. Het leven in Doornstee kwam geleidelijk aan terug op gang. Ook in de Viooltjeslaan 68 werd Rosa Dupont gewekt door de schuchtere zonnestralen. Rosa woonde in een oud, bescheiden huisje dat zodanig klein was dat het leek alsof het achteraf nog vlug tussen twee andere woningen in gepropt was. De vloeren en de trap kraakten vervaarlijk als iemand het waagde erover te lopen en er was geen muur waarvan het behangpapier niet dreigde los te komen. Rosa was niet bepaald het huishoudelijke type. Haar prioriteiten lagen tegenwoordig elders. Ze had nog een laatste taak te vervullen.
Rosa stond voor de spiegel en bestudeerde zichzelf. Haar eens zo helblauwe ogen waren door de vele jaren vertroebeld. Haar huid voelde aan als perkament en werd doorkruist door talrijke blauwe slangetjes. Ze was geëvolueerd tot een oud, tenger dametje dat door een extravagant kapsel probeerde de kale plekken te bedekken. Ze glimlachte haar gele tanden bloot toen ze het spiegelbeeld van zichzelf als twintigjarig meisje voor de geest haalde. Even werd ze overspoeld door heimwee. De tijd had haar eindelijk ingehaald. Niet dat ze het echt erg vond; ze was tevreden met de herinnering die ze tijdens haar leven had verzameld. De jaren hadden de nodige teleurstellingen met zich teweeg gebracht, maar daardoor was ze sterker en vindingrijker geworden. Het leven had haar ook heel wat gelukkige momenten geschonden en die zou ze voor eeuwig koesteren. Plotseling schrok ze op uit haar melancholische bui en probeerde zich te focussen op het heden en de nabije toekomst. Haar levenskracht begon langzamerhand weg te ebben en dat betekende dat ze gauw de keten zou moeten activeren. Dat was de plicht van een losae, maar toch had ze haar twijfels. Als ze de keten activeerde, zou ze de levens van drie onwetende jongeren onherroepelijk veranderen en alleen de toekomst zou uitwijzen of het een positieve verandering zou zijn. Rosa wist nog hoe het voor haar was geweest. Door de activatie had ze dingen gezien die geen mens ooit zou moeten zien. Aan de andere kant was de activatie het mooiste geschenk van haar leven geweest. Ze twijfelde, zoals ze dat al drie maanden lang deed.
Rosa verliet de badkamer nadat ze zich in een ouderwetse bloemetjesjurk had gewurmd en begaf zich naar haar keukentje. Nog voordat ze door het raam keek wist ze al dat het een mooie lentedag was. Ze voelde zich altijd beter als de zon scheen. Ze nam een tas koffie en terwijl ze genoot van het doordringende aroma en de sterke smaak bekeek ze haar keukentje. In de rekken blonken de glazen potjes, bokalen en flesjes die boordevol zaten met de meest uiteenlopende en exotische kruiden. Boven het gasfornuis hingen verschillende pannen en grote potten. Er stond ook een rond houten tafeltje dat omgeven was door vier krakkemikkige stoeltjes.Mevrouw Dupont nam het serene tafereel rustig in zich op en besloot dat vandaag de dag was waarop ze haar definitieve beslissing zou nemen.
Rosa haalde na enig getwijfel het tweede boek van rechts uit de reeks kookboeken. Het boek viel meteen open op de juiste pagina en ze bekeek de tekst die ze al duizenden malen had gelezen, zodat ze hem al uit het hoofd kende. Ze volgde met haar ogen de lijnen van de merkwaardige symbolen en plots wist ze gewoon wat ze moet doen en ze voelde diep in haar hart dat het de juiste beslissing zou zijn. Nu ze eindelijk de knoop had doorgehakt, viel er een enorme last van haar schouders. Ze zou haar plicht als losae opnemen en zou haar leerlingen met raad en daad bijstaan.
Na verloop van tijd vloeit de alles verslindende duisternis geleidelijk aan over in een schemering waarin het scherpe contrast tussen dag en nacht weggevaagd wordt en je zweeft in een niemandsland van middelmatigheid. Het is net of er een onzichtbaar, maar ondoordringbaar vlies ligt over de beperkte intensiteit die het leven gewoonlijk te bieden heeft. Vervuld geraken van geluk is slechts een onrealistische droom geworden, want je kan met geen mogelijkheid de volledige omvang van opgewekte vrolijkheid bevatten als je nog niet de oppervlakte van dat gevoel met het topje van je vinger kan beroeren. Het tegengestelde, het onmeetbare verdriet, kan niet door de opgetrokken ijzeren wanden van je mentale defensie breken en aangezien de majestueuze golven je niet langer overspoelen, druppelt het zilte water niet meer uit je vermoeide ogen.
Je zit gevangen in en natuurlijk gevormde grot waarvan de harde, ruwe stenen je scheiden van de botte vluchtigheid van de menselijke maatschappij. Als je de moed kunt opbrengen om je hoofd op te tillen, dan kun je door de spleten de nooit aflatende bewegingen van de hemellichamen waarnemen die je vertellen dat de wereld gewoon zijn dag verder zet, ook al lig jij verbrokkeld op de vochtige grond. De zon, die gigantische ster die van binnenuit verteerd wordt door een gloeiende hitte, verwarmt je tere huid die niet mer gewend is aan het heldere daglicht en laat je proeven van een genegenheid en geluk die enkel te vergelijken vallen met wat je ooit in verhalen gehoord hebt. De bleke maan, die sommige dagen door ziekte overmeesterd wordt, zingt je zachtjes in slaap en laat je wervelen in de opzwepende dans van de bewusteloosheid. Hij brengt beloftes met zich mee. Hij laat je dromen over een nachtelijke slaap zonder de ruwe bescherming van de grot terwijl je naakt slaapt onder de zachte kussen van de schitterende sterren.
Een leven zonder de bijeen gesijpelde grot van het ontembare verdriet lijkt ongrijpbaar te deinen in de fata morgana van de toekomst, onbereikbaar meebewegend op de statige passen van de tijdloze tijd. Je zit vast in een eindeloos, uitgerekte, aaneengesponnen opeenvolging van seconden die de volle omvang van hun tijdspannen tot het uiterste benutten. Een stap voorwaarts gaat gepaard met een stap achterwaarts en omgekeerd en zo blijf je staan op diezelfde plaats waar je je reeds vier jaar eerder bevond, bang om je te verroeren, bang om te blijven staan. Je slaat je armen om je heen, huivert, als je beseft dat het enige wat de komende jaren voor jou te bieden hebben een draaglijke pijn is die het pulserende bloed dat door je aderen stroomt stroperig maakt. Het aanhoudende getik van de pendule stagneert tot hij bevriest op een zucht van hetgeen dat niet te verdragen valt en jij moet zien te overleven, ook al heb je geen kracht over om de tijd nieuw leven in te blazen.
Na het immense verdriet dat ik al te verduren heb gehad, kan ik niet langer beweren dat ik ongelukkig ben en toch ben ik allesbehalve gelukkig. De kern van mijn ziel heeft zich vrijgevochten van het alles verzengende vuur, maar ondertussen woekert het onverstoorbaar verder in mijn hart zonder enige onderbreking om mij op adem te laten komen. Als dit aanhoudt voor de rest van mijn leven dan weet ik niet of ik het wel waard vind om op deze manier verder te gaan, verzonken in de aaneenschakeling van talloze dagen die allemaal op elkaar gelijken. Er moet toch iets zijn waardoor ik mijn aanwezigheid op deze wereld kan laten gelden, waardoor ik me niet voortdurend als een nutteloos, nietig voorwerp voel.
Onderstaande tekst is heel persoonlijk voor mij, omdat ik dit geschreven heb op een moment dat ik echt heel diep zat. Ik stel mij hiermee dus ongelooflijk kwetsbaar op en hoop dat jullie dit fragment met respect zullen behandelen.
Ik heb pijn. Ik ben verdrietig vandaag. Ik heb mezelf gesneden. Vroeger associeerde ik duisternis altijd met ellendige gebeurtenissen en neerslachtige gevoelens; kortom de negatieve kant van het leven. Mijn opinie over duisternis heeft het voorbije jaar een nogal drastische evolutie ondergaan. Als je een donkere kamer binnenwandelt, dan word je de eerste tien seconden omhelst door sereniteit en voel je de zachte lippen van de rust die je binnenste beroeren. Je ziet niets, je hoort niets. Voor even ben je verlost van de drukte van de wereld en word je niet meer overweldigd door de prikkels die onvermurwbaar op je afkomen. Ik verlang naar die tien seconden en naar de isolatie die het logische gevolg is. Isolatie is geen eenzaamheid, het is verlossing, toch voor even. Duisternis is een kortstondig deken van rust die de hardheid van het leven voor een poosje op een afstand houdt.
Na die tien seconden glijdt het dekentje van je schouders en besluipen de monsters van het donker je onverbiddelijk en kijk je recht in de ogen van de pijn. Dan zoek je het deken van de realiteit en wikkel je je in de warmte waarvan je hoopt dat het de bescherming zal vervangen. De isolatie is niet langer alleen zijn, maar kruipt langzaam in de huid van de eenzaamheid. Je slaat je eigen armen om je borstkas en probeert te fantaseren dat je ledematen behoren tot een ander lichaam, dat je je hoofd tegen iemands anders borst kan drukken. Je hoopt in je deken de troost te vinden die het dagdagelijkse leven je niet kan geven. En toch biedt de duisternis enig soelaas, want het licht zou aan de hand van de donkere vegen mascara toch alleen maar verduidelijken hoe eenzaam je werkelijk bent. Op dat moment heb je die confrontatie echt niet nodig. In het donker voel je toch al hoe de tranen van je gezicht druppelen en op die manier je kussen bevuilen. Je binnenste trekt samen van verdriet en je bijt in je deken om het snikken tot een minimum te beperken, want je wilt je huisgenoten niet alarmeren. De last van de wereld en de realiteit is te zwaar geworden om te dragen en heeft je mentaal verslonden waardoor je verbrokkelt achterblijft.
Je doet je ogen toe. Zelfs de schaduwen die in je kamer gecreëerd worden door het licht dat zich door de kier van je deur wurmt, zijn te veel om te verdragen. Je trekt je terug in jezelf en alles wat niet tot je eigen wereld behoort, sluit je buiten. Zoveel pijn, zoveel angst, zoveel woede. Het enige waar je aan denkt, is de pijn. Het enige wat bestaat, is de pijn. Het enige wat je wezen beheerst, is de pijn en het enige wat je bestuurt, is de pijn. Verdriet staat gelijk aan een mentale foltering. Het treft je in je kern. Eigenlijk kan je het vergelijken met een ajuin. Laag voor laag word je mentale defensie afgepeld en kan je binnenste zelf zich, ongelooflijk kwetsbaar, niet verweren tegen welke aanval dan ook. Je kern staat onder constante pijn, wordt gemarteld en geconfronteerd met elk staaltje verdriet dat je in je leven ooit hebt geabsorbeerd.
Gisteren, dinsdag 22 april, was een zeer belangrijke dag voor mij, aangezien mijn intakegesprek voor een langdurige opname in Rustenburg toen plaatsvond. Ik was vervuld van emoties en de tranen verschenen in mijn ogen toen ik mij afvroeg hoe het in godsnaam zo ver is kunnen komen dat ik een opname overweeg in een psychotherapeutisch centrum. Mijn afspraak was gepland om 14 uur en werd ingeleid door een conversatie met mijn nieuwe psychiater dokter Van Lysebetten. Blijkbaar was mijn zaak ernstig genoeg, want de dokter zei onmiddellijk dat een opname voor mij wel waardevol zou kunnen zijn en op een vreemde manier verlang ik al naar die maanden.
Voor het eerst in jaren heb ik het gevoel dat het misschien toch allemaal goed kan komen en dat ik mijn levensweg op een normale manier zal kunnen vervolgen. Ik wil eindelijk ook eens gewoon kunnen functioneren, zonder al te veel moeilijkheden, zonder angstaanvallen, zonder verdriet, zonder voortdurend zo hard mijn best te moeten doen. Het is vanzelfsprekend dat er nog verschillende hindernissen mijn parcours belemmeren, maar het zou toch iets eenvoudiger moeten zijn dan het nu is en ik hoop dat daar in Rustenburg te verwezenlijken. Ik verlang ook naar de onafhankelijkheid dat een leven op dergelijke wijze met zich teweeg brengt. Dat klinkt misschien vreemd, want daar gebeurt alles in groep, maar de manier waarop ik nu thuis (ik woon nog bij mijn ouders - ik heb mijn school nog niet afgewerkt) leef, verstikt mij. Daar zal ik ruimte hebben om te ademen en tot rust te komen. Ik hoop ook dat er realistische doelen gesteld zullen worden in verband met mijn toekomst, school en later een job. Vroeger wilde ik talen gaan studeren en zou ik een befaamde redactrice worden, maar nu wil ik dat niet meer. Nu wil ik een simpel beroep, waarin ik kan uitblinken en me goed kan vullen. Ik verlang ook naar een gezin, een man en kinderen, ook al ben ik pas achttien jaar. Nu weet ik al wat ik wil van het leven en ik heb er enorm veel voor over om dat doel te bereiken.
In mijn volgende bericht zal ik een fragment laten zien dat ik geschreven heb op een moment dat ik heel diep zat. Dan zullen jullie misschien een beetje beter begrijpen wat een depressie precies inhoudt.
Deze film vertelt over het futuristische Californië waar de maatschappij wordt onderverdeeld in vijf facties: Zelfverloochening, Onverschrokkenheid, Eruditie, Vriendschap en Oprechtheid. Op zestienjarige leeftijd ondergaan alle tieners een test om te bepalen in welke factie zij thuishoren, maar wat doe je als de test bewijst dat je Afwijkend bent?
Deze film bevat alles om een spetterend succes te worden: romantiek en liefde, actie en science-fiction. Je krijgt geen genoeg van het verhaal, het zuigt je mee en laat je meeleven met het hoofdpersonage Tris terwijl je aanschouwt hoe ze de moeilijkheden van het Afwijkend zijn, trotseert. Een fantastische cast vertolkt het relaas op meesterlijke wijze. (Shailene Woodly, Kate Winslet, Theo James, Ashley Judd)
Een van mijn favoriete bezigheden is naar de cinema gaan met een knisperende zak chips en een schuimende fles fanta en genieten... Dit heb ik ook geprobeerd te doen bij de film That Awkward Moment, maar jammer genoeg ben ik daar niet in geslaagd. De meesten van jullie zullen zeker en vast wel eens op dat kritieke punt in een relatie gestaan hebben als de andere vraagt waar de relatie naartoe gaat. Zit er toekomst in of zouden we er nu beter onmiddellijk mee ophouden = That Awkward Moment. De drie hoofdrolspelers sluiten een weddenschap af en beloven elk geen nieuwe relatie aan te vangen, maar dat blijkt moeilijker dan gedacht...
Het concept van de film is goed overdacht en er zitten heel wat komische passages in het verhaal, maar het was een allesbehalve memorabele film. Het is simpelweg een ordinaire romantische komedie, zoals er al duizenden zijn. Het was een langdradig verhaal en ik heb regelmatig gestaard naar het uurwerk van mijn gsm. Hopelijk heb ik over de volgende film die ik bespreek beter nieuws.
Cast: Zac Efron, Miles Teller, Michael B. Jordan, Imogen Poots...
