Ik denk dat het voor jullie ondertussen wel al duidelijk is dat schrijven mij heel veel troost kan bieden en emoties is niet het enige dat ik neerpen. Mijn grote droom is om later auteur te worden en mensen aan de hand van mijn verhalen duidelijk te maken dat een geestelijke aandoening helemaal niet zo vreemd is. Om die reden zal ik vanaf nu wekelijks een stuk van een verhaal op mijn blog zetten waar ik momenteel aan bezig ben. Opbouwende kritiek is vanzelfsprekend altijd welkom.
Er stond een waterig lentezonnetje aan de hemel. Je kent dat wel, zo'n zon die tracht de winter achter zich te laten, maar daar nog niet helemaal in slaagt. De laatste resten van de nacht dreven langzaam weg naar het eind van de horizon. De klokken luidden en de devote gelovigen spoedden zich naar de ochtendmis en in de bakkerijen vormde de eerste klanten rijen, allemaal verlangend naar een versgebakken brood. Het leven in Doornstee kwam geleidelijk aan terug op gang. Ook in de Viooltjeslaan 68 werd Rosa Dupont gewekt door de schuchtere zonnestralen. Rosa woonde in een oud, bescheiden huisje dat zodanig klein was dat het leek alsof het achteraf nog vlug tussen twee andere woningen in gepropt was. De vloeren en de trap kraakten vervaarlijk als iemand het waagde erover te lopen en er was geen muur waarvan het behangpapier niet dreigde los te komen. Rosa was niet bepaald het huishoudelijke type. Haar prioriteiten lagen tegenwoordig elders. Ze had nog een laatste taak te vervullen.
Rosa stond voor de spiegel en bestudeerde zichzelf. Haar eens zo helblauwe ogen waren door de vele jaren vertroebeld. Haar huid voelde aan als perkament en werd doorkruist door talrijke blauwe slangetjes. Ze was geëvolueerd tot een oud, tenger dametje dat door een extravagant kapsel probeerde de kale plekken te bedekken. Ze glimlachte haar gele tanden bloot toen ze het spiegelbeeld van zichzelf als twintigjarig meisje voor de geest haalde. Even werd ze overspoeld door heimwee. De tijd had haar eindelijk ingehaald. Niet dat ze het echt erg vond; ze was tevreden met de herinnering die ze tijdens haar leven had verzameld. De jaren hadden de nodige teleurstellingen met zich teweeg gebracht, maar daardoor was ze sterker en vindingrijker geworden. Het leven had haar ook heel wat gelukkige momenten geschonden en die zou ze voor eeuwig koesteren. Plotseling schrok ze op uit haar melancholische bui en probeerde zich te focussen op het heden en de nabije toekomst. Haar levenskracht begon langzamerhand weg te ebben en dat betekende dat ze gauw de keten zou moeten activeren. Dat was de plicht van een losae, maar toch had ze haar twijfels. Als ze de keten activeerde, zou ze de levens van drie onwetende jongeren onherroepelijk veranderen en alleen de toekomst zou uitwijzen of het een positieve verandering zou zijn. Rosa wist nog hoe het voor haar was geweest. Door de activatie had ze dingen gezien die geen mens ooit zou moeten zien. Aan de andere kant was de activatie het mooiste geschenk van haar leven geweest. Ze twijfelde, zoals ze dat al drie maanden lang deed.
Rosa verliet de badkamer nadat ze zich in een ouderwetse bloemetjesjurk had gewurmd en begaf zich naar haar keukentje. Nog voordat ze door het raam keek wist ze al dat het een mooie lentedag was. Ze voelde zich altijd beter als de zon scheen. Ze nam een tas koffie en terwijl ze genoot van het doordringende aroma en de sterke smaak bekeek ze haar keukentje. In de rekken blonken de glazen potjes, bokalen en flesjes die boordevol zaten met de meest uiteenlopende en exotische kruiden. Boven het gasfornuis hingen verschillende pannen en grote potten. Er stond ook een rond houten tafeltje dat omgeven was door vier krakkemikkige stoeltjes.Mevrouw Dupont nam het serene tafereel rustig in zich op en besloot dat vandaag de dag was waarop ze haar definitieve beslissing zou nemen.
Rosa haalde na enig getwijfel het tweede boek van rechts uit de reeks kookboeken. Het boek viel meteen open op de juiste pagina en ze bekeek de tekst die ze al duizenden malen had gelezen, zodat ze hem al uit het hoofd kende. Ze volgde met haar ogen de lijnen van de merkwaardige symbolen en plots wist ze gewoon wat ze moet doen en ze voelde diep in haar hart dat het de juiste beslissing zou zijn. Nu ze eindelijk de knoop had doorgehakt, viel er een enorme last van haar schouders. Ze zou haar plicht als losae opnemen en zou haar leerlingen met raad en daad bijstaan.
Na verloop van tijd vloeit de alles verslindende duisternis geleidelijk aan over in een schemering waarin het scherpe contrast tussen dag en nacht weggevaagd wordt en je zweeft in een niemandsland van middelmatigheid. Het is net of er een onzichtbaar, maar ondoordringbaar vlies ligt over de beperkte intensiteit die het leven gewoonlijk te bieden heeft. Vervuld geraken van geluk is slechts een onrealistische droom geworden, want je kan met geen mogelijkheid de volledige omvang van opgewekte vrolijkheid bevatten als je nog niet de oppervlakte van dat gevoel met het topje van je vinger kan beroeren. Het tegengestelde, het onmeetbare verdriet, kan niet door de opgetrokken ijzeren wanden van je mentale defensie breken en aangezien de majestueuze golven je niet langer overspoelen, druppelt het zilte water niet meer uit je vermoeide ogen.
Je zit gevangen in en natuurlijk gevormde grot waarvan de harde, ruwe stenen je scheiden van de botte vluchtigheid van de menselijke maatschappij. Als je de moed kunt opbrengen om je hoofd op te tillen, dan kun je door de spleten de nooit aflatende bewegingen van de hemellichamen waarnemen die je vertellen dat de wereld gewoon zijn dag verder zet, ook al lig jij verbrokkeld op de vochtige grond. De zon, die gigantische ster die van binnenuit verteerd wordt door een gloeiende hitte, verwarmt je tere huid die niet mer gewend is aan het heldere daglicht en laat je proeven van een genegenheid en geluk die enkel te vergelijken vallen met wat je ooit in verhalen gehoord hebt. De bleke maan, die sommige dagen door ziekte overmeesterd wordt, zingt je zachtjes in slaap en laat je wervelen in de opzwepende dans van de bewusteloosheid. Hij brengt beloftes met zich mee. Hij laat je dromen over een nachtelijke slaap zonder de ruwe bescherming van de grot terwijl je naakt slaapt onder de zachte kussen van de schitterende sterren.
Een leven zonder de bijeen gesijpelde grot van het ontembare verdriet lijkt ongrijpbaar te deinen in de fata morgana van de toekomst, onbereikbaar meebewegend op de statige passen van de tijdloze tijd. Je zit vast in een eindeloos, uitgerekte, aaneengesponnen opeenvolging van seconden die de volle omvang van hun tijdspannen tot het uiterste benutten. Een stap voorwaarts gaat gepaard met een stap achterwaarts en omgekeerd en zo blijf je staan op diezelfde plaats waar je je reeds vier jaar eerder bevond, bang om je te verroeren, bang om te blijven staan. Je slaat je armen om je heen, huivert, als je beseft dat het enige wat de komende jaren voor jou te bieden hebben een draaglijke pijn is die het pulserende bloed dat door je aderen stroomt stroperig maakt. Het aanhoudende getik van de pendule stagneert tot hij bevriest op een zucht van hetgeen dat niet te verdragen valt en jij moet zien te overleven, ook al heb je geen kracht over om de tijd nieuw leven in te blazen.
Na het immense verdriet dat ik al te verduren heb gehad, kan ik niet langer beweren dat ik ongelukkig ben en toch ben ik allesbehalve gelukkig. De kern van mijn ziel heeft zich vrijgevochten van het alles verzengende vuur, maar ondertussen woekert het onverstoorbaar verder in mijn hart zonder enige onderbreking om mij op adem te laten komen. Als dit aanhoudt voor de rest van mijn leven dan weet ik niet of ik het wel waard vind om op deze manier verder te gaan, verzonken in de aaneenschakeling van talloze dagen die allemaal op elkaar gelijken. Er moet toch iets zijn waardoor ik mijn aanwezigheid op deze wereld kan laten gelden, waardoor ik me niet voortdurend als een nutteloos, nietig voorwerp voel.
Onderstaande tekst is heel persoonlijk voor mij, omdat ik dit geschreven heb op een moment dat ik echt heel diep zat. Ik stel mij hiermee dus ongelooflijk kwetsbaar op en hoop dat jullie dit fragment met respect zullen behandelen.
Ik heb pijn. Ik ben verdrietig vandaag. Ik heb mezelf gesneden. Vroeger associeerde ik duisternis altijd met ellendige gebeurtenissen en neerslachtige gevoelens; kortom de negatieve kant van het leven. Mijn opinie over duisternis heeft het voorbije jaar een nogal drastische evolutie ondergaan. Als je een donkere kamer binnenwandelt, dan word je de eerste tien seconden omhelst door sereniteit en voel je de zachte lippen van de rust die je binnenste beroeren. Je ziet niets, je hoort niets. Voor even ben je verlost van de drukte van de wereld en word je niet meer overweldigd door de prikkels die onvermurwbaar op je afkomen. Ik verlang naar die tien seconden en naar de isolatie die het logische gevolg is. Isolatie is geen eenzaamheid, het is verlossing, toch voor even. Duisternis is een kortstondig deken van rust die de hardheid van het leven voor een poosje op een afstand houdt.
Na die tien seconden glijdt het dekentje van je schouders en besluipen de monsters van het donker je onverbiddelijk en kijk je recht in de ogen van de pijn. Dan zoek je het deken van de realiteit en wikkel je je in de warmte waarvan je hoopt dat het de bescherming zal vervangen. De isolatie is niet langer alleen zijn, maar kruipt langzaam in de huid van de eenzaamheid. Je slaat je eigen armen om je borstkas en probeert te fantaseren dat je ledematen behoren tot een ander lichaam, dat je je hoofd tegen iemands anders borst kan drukken. Je hoopt in je deken de troost te vinden die het dagdagelijkse leven je niet kan geven. En toch biedt de duisternis enig soelaas, want het licht zou aan de hand van de donkere vegen mascara toch alleen maar verduidelijken hoe eenzaam je werkelijk bent. Op dat moment heb je die confrontatie echt niet nodig. In het donker voel je toch al hoe de tranen van je gezicht druppelen en op die manier je kussen bevuilen. Je binnenste trekt samen van verdriet en je bijt in je deken om het snikken tot een minimum te beperken, want je wilt je huisgenoten niet alarmeren. De last van de wereld en de realiteit is te zwaar geworden om te dragen en heeft je mentaal verslonden waardoor je verbrokkelt achterblijft.
Je doet je ogen toe. Zelfs de schaduwen die in je kamer gecreëerd worden door het licht dat zich door de kier van je deur wurmt, zijn te veel om te verdragen. Je trekt je terug in jezelf en alles wat niet tot je eigen wereld behoort, sluit je buiten. Zoveel pijn, zoveel angst, zoveel woede. Het enige waar je aan denkt, is de pijn. Het enige wat bestaat, is de pijn. Het enige wat je wezen beheerst, is de pijn en het enige wat je bestuurt, is de pijn. Verdriet staat gelijk aan een mentale foltering. Het treft je in je kern. Eigenlijk kan je het vergelijken met een ajuin. Laag voor laag word je mentale defensie afgepeld en kan je binnenste zelf zich, ongelooflijk kwetsbaar, niet verweren tegen welke aanval dan ook. Je kern staat onder constante pijn, wordt gemarteld en geconfronteerd met elk staaltje verdriet dat je in je leven ooit hebt geabsorbeerd.
Gisteren, dinsdag 22 april, was een zeer belangrijke dag voor mij, aangezien mijn intakegesprek voor een langdurige opname in Rustenburg toen plaatsvond. Ik was vervuld van emoties en de tranen verschenen in mijn ogen toen ik mij afvroeg hoe het in godsnaam zo ver is kunnen komen dat ik een opname overweeg in een psychotherapeutisch centrum. Mijn afspraak was gepland om 14 uur en werd ingeleid door een conversatie met mijn nieuwe psychiater dokter Van Lysebetten. Blijkbaar was mijn zaak ernstig genoeg, want de dokter zei onmiddellijk dat een opname voor mij wel waardevol zou kunnen zijn en op een vreemde manier verlang ik al naar die maanden.
Voor het eerst in jaren heb ik het gevoel dat het misschien toch allemaal goed kan komen en dat ik mijn levensweg op een normale manier zal kunnen vervolgen. Ik wil eindelijk ook eens gewoon kunnen functioneren, zonder al te veel moeilijkheden, zonder angstaanvallen, zonder verdriet, zonder voortdurend zo hard mijn best te moeten doen. Het is vanzelfsprekend dat er nog verschillende hindernissen mijn parcours belemmeren, maar het zou toch iets eenvoudiger moeten zijn dan het nu is en ik hoop dat daar in Rustenburg te verwezenlijken. Ik verlang ook naar de onafhankelijkheid dat een leven op dergelijke wijze met zich teweeg brengt. Dat klinkt misschien vreemd, want daar gebeurt alles in groep, maar de manier waarop ik nu thuis (ik woon nog bij mijn ouders - ik heb mijn school nog niet afgewerkt) leef, verstikt mij. Daar zal ik ruimte hebben om te ademen en tot rust te komen. Ik hoop ook dat er realistische doelen gesteld zullen worden in verband met mijn toekomst, school en later een job. Vroeger wilde ik talen gaan studeren en zou ik een befaamde redactrice worden, maar nu wil ik dat niet meer. Nu wil ik een simpel beroep, waarin ik kan uitblinken en me goed kan vullen. Ik verlang ook naar een gezin, een man en kinderen, ook al ben ik pas achttien jaar. Nu weet ik al wat ik wil van het leven en ik heb er enorm veel voor over om dat doel te bereiken.
In mijn volgende bericht zal ik een fragment laten zien dat ik geschreven heb op een moment dat ik heel diep zat. Dan zullen jullie misschien een beetje beter begrijpen wat een depressie precies inhoudt.
Deze film vertelt over het futuristische Californië waar de maatschappij wordt onderverdeeld in vijf facties: Zelfverloochening, Onverschrokkenheid, Eruditie, Vriendschap en Oprechtheid. Op zestienjarige leeftijd ondergaan alle tieners een test om te bepalen in welke factie zij thuishoren, maar wat doe je als de test bewijst dat je Afwijkend bent?
Deze film bevat alles om een spetterend succes te worden: romantiek en liefde, actie en science-fiction. Je krijgt geen genoeg van het verhaal, het zuigt je mee en laat je meeleven met het hoofdpersonage Tris terwijl je aanschouwt hoe ze de moeilijkheden van het Afwijkend zijn, trotseert. Een fantastische cast vertolkt het relaas op meesterlijke wijze. (Shailene Woodly, Kate Winslet, Theo James, Ashley Judd)
Een van mijn favoriete bezigheden is naar de cinema gaan met een knisperende zak chips en een schuimende fles fanta en genieten... Dit heb ik ook geprobeerd te doen bij de film That Awkward Moment, maar jammer genoeg ben ik daar niet in geslaagd. De meesten van jullie zullen zeker en vast wel eens op dat kritieke punt in een relatie gestaan hebben als de andere vraagt waar de relatie naartoe gaat. Zit er toekomst in of zouden we er nu beter onmiddellijk mee ophouden = That Awkward Moment. De drie hoofdrolspelers sluiten een weddenschap af en beloven elk geen nieuwe relatie aan te vangen, maar dat blijkt moeilijker dan gedacht...
Het concept van de film is goed overdacht en er zitten heel wat komische passages in het verhaal, maar het was een allesbehalve memorabele film. Het is simpelweg een ordinaire romantische komedie, zoals er al duizenden zijn. Het was een langdradig verhaal en ik heb regelmatig gestaard naar het uurwerk van mijn gsm. Hopelijk heb ik over de volgende film die ik bespreek beter nieuws.
Cast: Zac Efron, Miles Teller, Michael B. Jordan, Imogen Poots...
