"Maak je het uit? Ja of nee?" "..." "..." "Ja." De wereld leek te schudden op zijn grondvesten en de kamer kreeg plotseling wazige randjes, veroorzaakt door de talloze tranen die overvloedig uit mijn ogen sijpelen. Boeken, films, liedjesteksten... niets had je hierop kunnen voorbereiden, zelfs die romantische drama's niet die onvermijdelijk eindigen met een of meerdere zelfmoorden. Nu ben je alleen op de wereld. Die ene persoon die jouw ziel had aanschouwd en mooi had gevonden wat hij daar zag, laat jou en de hele toekomst die jullie nog voor de boeg hadden weerloos achter. Je smeekt, bidt, verzet je uit alle macht, maar hij heeft besloten en wat je ook doet, niets zorgt ervoor dat hij op zijn beslissing terugkomt.
En wat nu? Nu blijf ik achter, verdrinkend in mijn oneindige poel van onmenselijk verdriet en mijn laatste reddingsboei is zojuist verdwenen alsof het al die tijd in werkelijkheid een fata morgana was geweest. Het duistere water omgeeft mij en ik probeer de laatste restjes lucht diep in mij te bewaren terwijl ik denk aan hoe zijn lach zijn gezicht deed oplichten. Ook die herinnering vervaagt en de lucht ontslipt mij, vervliegt in de triestige stromingen van liefdesverdriet. Ik hap wanhopig naar licht in een poging de welluidende klank van zijn diepe, mannelijke stem naar boven te halen, maar mijn longen vullen zich met een onmetelijke triestigheid. Ik sterf de verdrinkingsdood.
Verdriet is een emotie die vaak vergezeld wordt door andere gevoelens, angst bijvoorbeeld. Als je je midden in zo'n crisis bevindt, dan ontstaat de vrees dat je gevangen zit in je moment van verdriet. Wat als het tempo van de tijd plots stagneert waardoor het leed uitgerekt wordt en het verdriet je altijd zal blijven achtervolgen? Er groeit ook nog een andere soort angst. Wat als de pijn een deel is van mijn persoonlijkheid? Misschien is er iets mis met mij. Misschien zit er een rotte plek in mijn hart waardoor ik gedoemd ben om te leven met verdriet.
Daar lig je dan in je bed. Je ogen zijn gesloten, er glibbert een beetje kwijl over je kin, je haar is nat van de tranen, je handen grijpen het deken vast en elke spier van je lichaam is opgespannen. Een jaar geleden had ik me nooit kunnen inbeelden dat ik ooit zo'n pijn zou moeten verdragen. Zo'n crisis kan zeker een halfuur aanhouden en dan is er iets in mezelf dat me beveelt een remedie te vinden tegen de pijn.
Als gewoon bestaan een kwelling wordt dan gaat je wezen automatisch op zoek naar iets dat de pijn kan verlichten. Je bevindt je op een plek waar emoties het enige zijn dat bestaat. Je ziet de duisternis, je hoort de stilte van verdriet, je ruikt de geur van angst, het leed is tastbaar en je wordt de bittere smaak van een folterend leed gewaar. De rationaliteit is verdwenen en je lichaam zakt weg in zichzelf. Als je op het punt staat te verdrinken dan duwt het laatste vezeltje dat nog steeds wil leven je met een enorme krachtsinspanning terug naar boven, zodat je op zoek gaat naar iets wat niet te maken heeft met emotionaliteit. Hetgeen wat dan automatisch in je opkomt, is fysieke pijn. Het lijkt de enige logische stap. Pijn die pijn bestrijdt. Elk spoortje van rationaliteit is uit je hoofd verbannen en iedere handeling lijkt te voldoen aan de mislukte logica van leed.
De ene soort marteling kan verdreven worden door een andere soort foltering. Gekras en bloed zijn zo gemakkelijk te verdragen. Het bloed welt op uit de wonde, de rode vloeistof loopt langzaam naar beneden en vormt een plakkerig spoor langs je arm. Na een tijdje voel je hoe de snee begint te branden en zie je hoe je je vel geschonden hebt met een roestig oud zakmes. Het genot en de verlichting bekruipen je en voor even hoef je niet te denken aan het ondraaglijke verdriet dat je zo lang geteisterd heeft. Het is een opluchting die maar een paar minuten aanhoudt, maar het is een zeer efficiënte manier om toch voor even verlost te zijn van die verschrikkelijke neerslachtigheid.
Everyday is so wonderful And suddenly, it's hard to breath Now and then, I get insecure From all the pain I'm so ashamed
I am beautiful no matter what they say Words can't bring me down I am beautiful in every single way Yes, words can't bring me down So don't you bring me down today
To all your friends you're delirious So consumed in all your doom Trying hard to fill the emptiness The pieces gone Left the puzzle undone Ain't that the way it is?
You are beautiful no matter what they say Words can't bring you down You are beautiful in every single way Words can't bring you down So don't you bring me down today
No matter what we do No matter what we say We're the song inside the tune Full of beautiful mistakes And everywhere we go The sun will always shine But tomorrow we might awake On the other side
Cause we are beautiful no matter what we say Yes, words can't bring us down We are beautiful in every single way Yes, words can't bring us down So don't you bring me down today
